CMV wirus cytomegalii przeciwciała IgM (F23)

Wirus cytomegalii CMV (Cytomegalowirus) należy do rodziny Herpesviridae i jest szeroko rozpowszechniony w populacji ludzkiej. Przenosi się na skutek bliskiego kontaktu z płynami ustrojowymi zawierającymi cząstki wirusa, w wyniku kontaktów seksualnych, karmienia piersią oraz za pośrednictwem krwi i produktów krwiopochodnych czy przeszczepianych narządów. W większości przypadków zakażenie nie wywołuje żadnych objawów klinicznych lub bardzo skąpe. Jeżeli objawy występują, to mogą to być bóle głowy, bóle gardła, bóle mięśni, powiększenie węzłów chłonnych, gorączka, zmęczenie czy osłabienie.

U kobiet w ciąży wirus ten może wywołać poważne skutki. Wirus CMV należy do grupy chorób TORCH, przechodzi przez łożysko, może prowadzić do zakażeń wrodzonych u noworodka. Wirus może też być groźny u osób z obniżoną odpornością.

Układ odpornościowy u większości osób zakażonych wirusem zaczyna produkować w ciągu 1 do 2 tygodni od kontaktu przeciwciała w klasie immunoglobulin M (IgM) oraz z lekkim opóźnieniem przeciwciała w klasie immunoglobulin G (IgG).

Przeciwciała klasy IgM (CMV IgM) są produkowane w pierwszej kolejności i przez stosunkowo krótki czas, a następnie po 16- 25 tygodniach od zakażenia ilość tych przeciwciał spada do poziomu niewykrywalnego.

Przeciwciała klasy IgG (CMV IgG) pojawiają się po 2- 3 tygodniach od zakażenia i mogą być wykrywane do końca życia.

Obecność czynnika reumatoidalnego, czy przeciwciał heterofilnych może dawać fałszywie dodatnie wyniki badania przeciwciał CMV IgM. Wyniki fałszywie ujemne mogą wypadać w przypadku zbyt wczesnego wykonania od momentu zakażenia (gdy jeszcze w organizm nie wyprodukował dostatecznie dużych poziomów przeciwciał) lub zbyt późnego wykonania (gdy poziom przeciwciał już się znacząco obniżył) oraz u osób z obniżoną odpornością i w stanie immunosupresji.

CMV wirus cytomegalii przeciwciała IgM - kto i kiedy powinien wykonać badanie?

Badanie przeciwciał przeciwko wirusowi cytomegalii w klasie immunoglobulin M (CMV IgM)

zalecane jest u kobiet chcących zajść w ciążę lub będących w ciąży przy podejrzeniu zakażenia wirusem, u pacjentów przed wykonaniem przeszczepów, oraz u pacjentów z obniżoną odpornością, u których występują objawy grypopodobne.

Lekarz może zlecić badanie u noworodka, przy podejrzeniu zakażenia z jednoczesnym oznaczeniem przeciwciał u jego matki.

Wskazane jest jednoczesne wykonywanie oznaczeń w obu klasach przeciwciał (IgM i IgG) oraz powtarzanie badań w czasie (w odstępie 2-3 tygodni) w celu obserwacji dynamiki zmian tych przeciwciał. U pacjentów z objawami klinicznymi umożliwia to różnicowanie pierwotnego zakażenia od zakażenia przebytego dawniej lub jest pomocne w ocenie reaktywacji wirusa.