1. Strona główna
    arrow-right-icon
  2. Katalog badań
    arrow-right-icon
  3. Fibrynogen (układ krzepnięcia)

Fibrynogen (układ krzepnięcia) Kod ICD: G53

Fibrynogen (osoczowy czynnik I) jest białkiem syntetyzowanym w komórkach wątroby, w małym stopniu również przez megakariocyty. Uczestniczy w procesie tworzenia skrzepu. Jego oznaczenie jest pomocne w ocenie prawidłowości przebiegu procesu krzepnięcia krwi.

Oczekiwanie na wynik

1 dzień roboczy

Materiał

Krew

Przygotowanie

  • przed pobraniem postaraj się odpocząć przez ok. 15 minut
  • bądź na czczo, czyli minimum 8-12 godzin po ostatnim posiłku
  • udaj się na pobranie w godzinach porannych
  • na około 30 min. przed pobraniem wypij szklankę wody (250ml)
  • po całonocnym wypoczynku

Jest białkiem ostrej fazy i w związku z tym jest podwyższony w stanach zapalnych (ostre stany gorączkowe, choroby zakaźne, duże zabiegi operacyjne, urazy). Fizjologiczne fibrynogen jest podwyższony w czasie ciąży i miesiączki. Jest również niezależnym hemostatycznym czynnikiem ryzyka choroby niedokrwiennej serca.

Fibrynogen występuje głównie w osoczu (80-90%), w niewielkich ilościach w chłonce, płytkach krwi i ziarnistościach α megakariocytów. Wśród czynników osoczowych fibrynogen wyróżnia się wysokim stężeniem i dużym ciężarem cząsteczkowym. Jego poziom znacznie przekracza stężenie uznane za wystarczające do prawidłowej hemostazy, dlatego u pacjentów z wrodzoną hipofibrynogemią skaza krwotoczna ma charakter łagodny lub w ogóle nie występuje. Zwiększone stężenie fibrynogenu (białko ostrej fazy) występuje pod wpływem Il-6. Na tę reakcję wpływają: stres, urazy i hormony. Wzrost stężenia fibrynogenu mogą również powodować wolne kwasy tłuszczowe, prostaglandyny, czynniki wzrostu oraz polimorfizm genetyczny.

Fibrynogen wpływa na fizjopatologię układu hemostazy:

  • uczestniczy w tworzeniu czopu płytkowego (wiąże płytkowe glikoproteiny i agreguje płytki krwi),
  • wzmacnia czop płytkowy i przymocowuje go do ściany naczynia (po przekształceniu do fibryny i stabilizacji przez czynnik XIIIa,
  • pośrednio uczestniczy w gojeniu ran (jako prekursor fibryny dostarcza powierzchni dla komórek biorących udział w tym procesie- erytrocytów, płytek, makrofagów i fibroblastów,
  • odgrywa istotną rolę w regulacji lepkości krwi i jest odpowiedzialny za 1/5 całkowitej lepkości krwi,
  • wpływa również pośrednio na lepkość krwi przez oddziaływanie na odkształcanie erytrocytów, ich skłonność do rulonizacji i agregacji oraz na adhezję granulocytów.

Fibrynogen moduluje funkcje śródbłonka naczyń, zwiększając wzajemne wiązanie płytek krwi, komórek śródbłonka i leukocytów. Bierze również udział w wielu etapach rozwoju miażdżycy:

  • Uczestniczy w transporcie cholesterolu z płytek krwi do makrofagów (tworzenie komórek piankowatych).
  • Przenika przez uszkodzony nabłonek i odkłada się w ścianie naczynia (zmniejszenie przepływu krwi w mikrokrążeniu, niedokrwienie tkanek).
  • Wpływa na proliferację i migrację komórek mięśni gładkich, co prowadzi do pogrubienia błony wewnętrznej.
  • Wiąże się z blaszkami miażdżycowymi, ulegając przemianie do fibryny, uszkadza komórki śródbłonka, ułatwia gromadzenie frakcji LDL cholesterolu i lipoproteiny a (Lpa).

Zwiększone stężenie fibrynogenu obserwuje się u ludzi starszych, u osób palących tytoń, w otyłości, w ciąży, w okresie menopauzy, przy stosowaniu antykoncepcji hormonalnej i hormonalnej terapii zastępczej, w stanach pooperacyjnych, po rutynowych szczepieniach ochronnych.

W wielu chorobach znaczny wzrost fibrynogenu może doprowadzić do nadkrzepliwości i przy udziale innych czynników sprzyjać rozwojowi zespołu rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego - DIC. Podwyższony poziom fibrynogenu może mieć wpływ na zwyrodnienie plamki żółtej oraz zakrzepicę żył głębokich. Wysokie stężenia fibrynogenu powiązane z rozwojem zakrzepu miażdżycowego mogą prowadzić nie tylko do demencji naczyniowe,j ale również wpływać na demencję w chorobie Alzheimera.

Do wzrostu stężenia fibrynogenu dochodzi w:

  • przebiegu chorób nerek (zespół nerczycowy, kłębuszkowe zapalenie nerek, zespół hemolityczno-mocznicowy),
  • kolagenozach (toczeń rumieniowaty układowy, zapalenie guzkowe okołotętnicze),
  • nocnej napadowej hemoglobinurii,
  • chorobach nowotworowych,
  • plamicy zakrzepowej małopłytkowej.

Stężenie fibrynogenu jest obniżone w:

  • wrodzonych niedoborach fibrynogenu,
  • chorobach wątroby (piorunujące zapalenie wątroby, marskość, martwica wątroby, śpiączka wątrobowa),
  • zespole rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego – DIC,
  • skazach fibrynolitycznych (pokrwotoczne, pourazowe, pooparzeniowe, ostra białaczka promielocytowa, nowotwory,
  • mononukleozie zakaźnej,
  • leczeniu fibrynolitycznym (streptokinaza, urokinaza, ankord) oraz innymi lekami np. fenobarbital, L-asparaginaza).

Fibrynogen - kto i kiedy powinien wykonać badanie?

Wskazania do badania fibrynogenu stanowią przypadki występowania przewlekłych krwawień w przebiegu:

  • niedoboru fibrynogenu z towarzyszącą skazą krwotoczną,
  • zespołu rozsianego wykrzepiania śródnaczyniowego (DIC),
  • innych zespołów przebiegających ze wzmożoną fibrynolizą.

Inne wskazania do badania fibrynogenu to:

  • stosowanie antykoncepcji hormonalnej i hormonalnej terapii zastępczej,
  • choroby wątroby,
  • choroby nerek,
  • choroby nowotworowe,
  • choroba niedokrwienna serca.

Zadbaj z nami o zdrowie - zapisz się na newsletter!

Otrzymuj praktyczne informacje na temat profilaktyki i badań laboratoryjnych, dzięki którym poszerzysz swoją wiedzę na temat świadomej troski o zdrowie. Zapisz się na newsletter i odbierz -20% zniżki na kolejny zakup w e-sklepie.