Mocznik Kod ICD: N13

Mocznik jest końcowym produktem metabolizmu białek oraz aminokwasów. Synteza tego związku ma miejsce w wątrobie, natomiast eliminacja z organizmu zachodzi głównie przez nerki (90%). Pozostała część wydalana jest z potem lub rozkładana przez bakterie jelitowe.

Biorąc pod uwagę miejsce syntezy i eliminacji tego związku, na poziom mocznika we krwi mają wpływ choroby nerek i wątroby. W warunkach prawidłowych produkowany przez wątrobę mocznik uwalniany jest do krwi, a następnie wydalany z moczem przez nerki. Jego stężenie zachowywane jest na stałym poziomie, wzrasta, gdy nasila się jego produkcja w wątrobie lub spada wydalanie przez nerki.

Na wynik badania może mieć również wpływ podaż białka w diecie, wątrobowa synteza białek lub rozpad białek endogennych organizmu.

Podwyższone poziom mocznika może występować w:

• ostrej i przewlekłej niewydolności nerek,
• diecie wysokobiałkowej,
• leczeniu sterydami, chemioterapeutykami,
• niedrożności dróg moczowych.

Obniżone stężenie mocznika może być spowodowane następującymi przyczynami:

• dieta ubogobiałkowa,
• niedożywienie,
• marskość wątroby.

Mocznik - kto i kiedy powinien wykonać badanie?

Badanie poziomu mocznika we krwi (często łącznie z kreatyniną) wskazane jest w przypadku podejrzenia choroby nerek, w celu monitorowania pracy nerek u pacjentów z rozpoznanymi ich chorobami lub chorobami przewlekłymi (cukrzyca, niewydolność serca), u pacjentów dializowanych.

Ponadto wskazaniami do oznaczania poziomu mocznika we krwi są:

• ocena stopnia procesów anabolicznych i katabolicznych organizmu,
• ocena nasilenia toksemii mocznicowej u chorych z niewydolnością nerek,
• ocena stanu metabolicznego u chorych dializowanych,
• różnicowanie przednerkowej i pozanerkowej azotemii (łącznie z oznaczaniem kreatyniny w surowicy krwi).