Niedobór witaminy D jest powszechny w naszej szerokości geograficznej.
Badania wskazują, iż 80-90% populacji Europejczyłow, uznawanych za zdrowych, boryka się z niedoborem witaminy D, który określonym jako stężenie niższe niż 30 ng/ml witaminy D we krwi. W tym aż 60-70% ma deficyt wymagający leczenia, czyli poziom niższy niż 20 ng/ml.
Głównym źródłem witaminy D dla większości ludzi jest wytwarzanie jej w skórze pod wpływem promieni słonecznych. Powstaje ona jednak tylko wówczas, gdy spełnione są określone warunki.
Fala UVB musi mieć długość 290-320 nm, co w naszej szerokości geograficznej (poniżej i powyżej 33 równoleżnika) jest możliwe tylko od kwietnia do października. Późną jesienią, zimą i wczesną wiosną słońce pada pod takim kątem, iż synteza witaminy D jest niemożliwa.
Podkreślić należy, iż nawet latem mamy czynniki, które ograniczają produkcję witaminy D, a są to:
Drugim – zdecydowanie mniejszym - źródłem witaminy D dla człowieka jest dieta. W ten sposób możemy przyswoić ok. 15 % potrzebnej ilości.
Gdybyśmy chcieli dostarczyć sobie 2000 IU dziennie tylko z dietą, musielibyśmy zjeść np.:
Wiemy, że to nie jest możliwe. Dlatego niedobór witaminy D jest powszechny w Polsce.
Jakie mogą być objawy tego niedoboru?
Niestety nie ma charakterystycznych objawów niedoboru witaminy D. Biorąc pod uwagę fakt, jak kompleksowe ma działanie, oraz że receptory dla witaminy D są praktycznie w każdej komórce naszego ciała, można powiedzieć, iż niedobór odbije się również na całym organizmie.
Początkowo mogą to być objawy takie jak: zmęczenie, utrata odporności i zwiększona podatność na infekcje, bóle kończyn, bóle mięśni. Jak napisaliśmy wyżej nie są to objawy charakterystyczne, łatwo je przeoczyć, lub szukać innych przyczyn.
Trwały niedobór witaminy D natomiast może być czynnikiem ryzyka wystąpienia wielu chorób, np.
Jedynym sposobem zapobiegania niedoborom witaminy D są badania jej poziomu we krwi i odpowiednio dobrana suplementacja.