Antybiotyki w ciąży – czy są bezpieczne? Jak je stosować?

Ciąża jest okresem, w którym w organizmie kobiety zachodzą intensywne zmiany. Osłabienie układu odpornościowego ma pozytywny wpływ na utrzymanie ciąży, ale stan ten niestety sprzyja infekcjom. W przypadku wystąpienia zakażenia wywołanego przez bakterie konieczne może być podanie antybiotyku.

Czy stosowanie antybiotyków w ciąży jest bezpieczne? Jaki wpływ na przebieg ciąży i rozwijający się płód ma antybiotykoterapia? Jak ustalić, który antybiotyk będzie najwłaściwszy dla pokonania infekcji? Artykuł jest próbą podpowiedzi na najczęściej zadawane pytania, wynikające z troski o przyszłą mamę i dziecko.

Spis treści:

  1. Czy antybiotykoterapia w ciąży jest bezpieczna?
  2. Wskazania do antybiotykoterapii w ciąży
  3. Zasady bezpiecznej antybiotykoterapii w ciąży
  4. Których antybiotyków w ciąży należy unikać?
  5. Stan zdrowia kobiety po antybiotykoterapii w ciąży – niezbędna diagnostyka
  6. Możliwe skutki uboczne antybiotykoterapii w ciąży
  7. Antybiotykoterapia w ciąży – podsumowanie najważniejszych informacji

Czy antybiotykoterapia w ciąży jest bezpieczna?

W czasie ciąży organizm kobiety podlega intensywnym zmianom. Osłabiony układ odpornościowy sprzyja utrzymaniu ciąży, ale jednocześnie sprzyja rozwojowi infekcji. Antybiotyki stosowane do zwalczania zakażeń stanowią ok. 80% wszystkich leków przepisywanych okresie ciąży i połogu. Nie są one obojętne dla organizmu kobiety i rozwijającego się płodu, dlatego antybiotykoterapia powinna uwzględniać przewagę korzyści z leczenia nad możliwymi niepożądanymi konsekwencjami stosowania terapii przeciwdrobnoustrojowej.

W czasie ciąży antybiotyki powinny być przyjmowane wyłącznie w uzasadnionych przypadkach infekcji bakteryjnych, gdy nieleczone zakażenie może niekorzystnie wpłynąć na zdrowie matki i rozwój płodu. Wpływ na bezpieczeństwo i efektywność terapii ma nie tylko dobór właściwego antybiotyku o możliwie najmniejszym ryzyku działań niepożądanych, ale również jego odpowiednie dawkowanie, uwzględniające fakt, że w okresie ciąży zmienia się wchłanianie, dystrybucja, metabolizm i eliminacja leków.

Wskazania do antybiotykoterapii w ciąży

Antybiotyki są lekami stosowanymi powszechnie dla zwalczania infekcji wywoływanych przez bakterie. O podaniu antybiotyku kobiecie ciężarnej decyduje wyłącznie lekarz, który oceni ryzyko i korzyści zastosowania terapii przeciwdrobnoustrojowej.

Wskazaniami do antybiotykoterapii w ciąży są:

>> Przeczytaj także: Zapalenie pęcherza moczowego w ciąży: objawy, leczenie i profilaktyka

Sprawdź, jakie badania dla kobiet w ciąży zrobisz w ALAB laboratoria!

Pakiet kobiety w ciąży (16 badań) banerek

Zasady bezpiecznej antybiotykoterapii w ciąży

Zmiany w organizmie kobiety, do jakich dochodzi w trakcie ciąży, powodują, że do zwalczania infekcji bakteryjnych należy podchodzić z dużą ostrożnością. Należy pamiętać, że zmieniona w przebiegu ciąży farmakokinetyka podawanych leków może skutkować koniecznością modyfikacji dawkowania antybiotyku i różnić się od powszechnie stosowanych schematów terapii. Antybiotyki dobiera i przepisuje lekarz.

Ogólne zasady antybiotykoterapii w ciąży

  • Antybiotyki w trakcie ciąży powinny być stosowane wyłącznie przy uzasadnionych wskazaniach medycznych:
    • do leczenia potwierdzonych zakażeń bakteryjnych,
    • do profilaktyki zakażeń (bezobjawowa bakteriuria, profilaktyka zakażeń noworodków paciorkowcami grupy B).
  • Należy dobierać antybiotyki dobrze przebadane, o najmniejszym ryzyku wystąpienia działań niepożądanych. Bezpiecznymi antybiotykami w ciąży są penicyliny (amoksycylina, ampicylina), cefalosporyny (cefuroksym, ceftriakson), erytromycyna. Najczęściej w ciąży stosowane są penicyliny ze względu na niewielką toksyczność. W krwi płodu penicyliny osiągają około 50% najwyższego stężenia osiąganego w krwi matki.
  • Należy unikać stosowania terapii skojarzonej (wyjątek przedwczesne pęknięcie pęcherza płodowego) i w miarę możliwości dobierać leki o wąskim spektrum działania.
  • Istotne jest stosowanie antybiotyku w dawce możliwie jak najniższej, ale skutecznej.
  • Należy bezwzględnie stosować się do zaleceń lekarza przepisującego antybiotyk.
  • Nie należy samodzielnie skracać terapii i zmieniać dawkowania leku.

>> Przeczytaj także: Uczulenie na penicylinę – jakie daje objawy?

Których antybiotyków w ciąży należy unikać?

Nie wszystkie antybiotyki i chemioterapeutyki stosowane powszechnie do zwalczania infekcji bakteryjnych mogą być bezpiecznie podawane w ciąży. Potencjalnie toksyczne i teratogenne właściwości niektórych leków są szczególnie groźne dla rozwijającego się płodu. W przypadku wybranych antybiotyków niewskazane jest ich stosowanie w I trymestrze ciąży, inne antybiotyki są zakazane przez cały okres ciąży.

W I trymestrze ciąży należy unikać stosowania azytromycyny, kotrimoksazolu, nitrofurantoiny, niektórych cefalosporyn (np. cefaleksyny, cefadroksylu, cefotaksymu). Lekami zakazanymi przez całą ciążę są:

  • tetracykliny,
  • fluorochinoliny (ciprofloksacyna, norfloksacyna),
  • aminoglikozydy,
  • polimyksyny,
  • ryfampicyna,
  • chloramfenikol.

Stan zdrowia kobiety po antybiotykoterapii w ciąży – niezbędna diagnostyka

Antybiotykoterapia w ciąży wymaga stałego dozoru lekarskiego. Po zakończeniu leczenia przyszła mama powinna wykonać szereg badań diagnostycznych dla oceny swojego stanu zdrowia. Badania laboratoryjne umożliwiają sprawdzenie wpływu antybiotyku na organizm.

Badania po antybiotykoterapii w ciąży powinny obejmować:

Przydatne w pewnych okolicznościach (np. przy przedłużających się objawach chorobowych) mogą być również badania mikrobiologiczne. W badaniach tych wykrywane są i identyfikowane bakterie oraz oceniana jest ich wrażliwość na antybiotyki.

>> Warto przeczytać też:

W ALAB laboratoria zrobisz badanie wątroby – sprawdź zakres pakietu!

Pakiet watrobowy banerek

Możliwe skutki uboczne antybiotykoterapii w ciąży

Antybiotyki, leki służące zwalczeniu infekcji bakteryjnej, nie są pozbawione wad i ich przyjmowanie może prowadzić do wystąpienia niepożądanych powikłań. Skutki uboczne przyjmowania antybiotyków w ciąży są szczególnie niebezpieczne dla rozwijającego się płodu. Powikłania dotyczą przede wszystkim sytuacji, gdy antybiotyki nie są dobrze dobrane pod względem rodzaju leku, jak i nieodpowiednio ustalono ich dawkowanie.

Możliwe skutki uboczne stosowania antybiotyków:

  • dla płodu:
    • wady rozwojowe,
    • przedwczesny poród,
    • obumarcie płodu.
  • dla matki:
    • dolegliwości żołądkowo-jelitowe,

Działania niepożądane wybranych antybiotyków:

  • tetracykliny – ryzyko uszkodzenia zębów, nieprawidłowy rozwój kości,
  • aminoglikozydy – działanie ototoksyczne i nefrotoksyczne – możliwość uszkodzenia nerek lub słuchu rozwijającego się dziecka,
  • fluorochinolony – ryzyko uszkodzenia chrząstek stawowych rozwijającego się płodu,
  • polimyksyny – potencjalne działanie neurotoksyczne i neurotoksyczne,
  • ryfampicyna – stosowanie w ostatnich miesiącach ciąży może być przyczyną poporodowych krwotoków zarówno u matki jak i u noworodka,
  • chloramfenikol – szkodliwy dla płodu, szczególnie w I trymestrze ciąży.

>> Sprawdź także: Wady letalne – czym są? Przyczyny, rodzaje, diagnostyka

Antybiotykoterapia w ciąży – podsumowanie najważniejszych informacji

  • Antybiotyki powinny być stosowane w ciąży wyłącznie w uzasadnionych przypadkach infekcji bakteryjnych, gdy nieleczone zakażenie może niekorzystnie wpłynąć na zdrowie matki i rozwój płodu.
  • Wiele antybiotyków stosowanych powszechnie do zwalczania infekcji bakteryjnych  ma potencjalnie toksyczne i/lub teratogenne właściwości i nie należy ich przyjmować w trakcie ciąży, głównie ze względu na niepożądane oddziaływanie na rozwijający się płód.
  • Antybiotykoterapia kobiety ciężarnej bezwzględnie powinna przebiegać pod nadzorem lekarza, który uwzględniając zmiany zachodzące w organizmie kobiety w trakcie ciąży dobiera odpowiedni lek i ustala jego dawkowanie.
  • Nie należy bez kontaktu z lekarzem samodzielnie przerywać kuracji antybiotykowej, ani zmieniać dawkowania leku.
  • Po antybiotykoterapii należy wykonać badania laboratoryjne, które służą ocenie stanu zdrowia kobiety, w tym sprawdzeniu wpływu antybiotyku na organizm.

Piśmiennictwo

  1. Szałek Edyta, Tomczak Hanna, Seremak-Mrozikiewicz Agnieszka ,Bartkowiak-Wieczorek Joanna, Grześkowiak Edmund „Optymalizacja antybiotykoterapii w ciąży – implikacje kliniczne”; Ginekol Pol. 2012, 83, 462-468.
  2. Michał Jędrzejek, Kamila Markiewicz, Alicja Jazienicka-Kiełb, Dagmara Pokorna-Kałwak „Racjonalna antybiotykoterapia w pytaniach i odpowiedziach”  Lekarz POZ 1/2020, 67-78
  3. K. Pawlik , W. Hryniewicz „Antybiotykoterapia w położnictwie” Aktualności Narodowego Programu Ochrony Antybiotyków;  Numer 3/2017.
  4. Meeraus W.H., Petersen I., Gilbert R. „Antybiotyki w ciąży – bezpieczeństwo stosowania”(opracowanie)  https://www.mp.pl/ginekologia/przeglad-badan/120986,antybiotyki-w-ciazy-bezpieczenstwo-stosowania (dostęp 01.07.2025 r.).
  5. Bartłomiej Niżnik, Karolina Gaweł, Beata Stanisz „Farmaceutyki – pomoc czy zagrożenie dla kobiet w ciąży?” Farmacja Polska Tom 70 · nr 7 · 2014.

Swędzenie pochwy – możliwe przyczyny, objawy i leczenie świądu okolic intymnych

Swędzenie pochwy to uciążliwy problem, który może dotyczyć kobiet w każdym wieku. Chociaż często wynika z niegroźnych przyczyn takich jak podrażnienie czy reakcja alergiczna może też być sygnałem poważniejszych zaburzeń zdrowotnych, które wymagają diagnostyki i leczenia. Dowiedz się, jakie są przyczyny świądu pochwy oraz co robić, aby złagodzić nieprzyjemne objawy.

Spis treści:

  1. Czym jest swędzenie pochwy i sromu?
  2. Najczęstsze przyczyny świądu pochwy
  3. Swędzenie i pieczenie pochwy – objawy towarzyszące
  4. Jakie są metody leczenia swędzenia pochwy i sromu?
  5. Swędzenie pochwy – domowe sposoby łagodzenia objawów
  6. Kiedy niezbędna jest konsultacja lekarska?
  7. Konsekwencje nieleczonej infekcji intymnej
  8. Świąd pochwy i sromu – najczęstsze pytania pacjentów
  9. Przyczyny, objawy i leczenie świądu pochwy – podsumowanie

Czym jest swędzenie pochwy i sromu?

Świąd pochwy to nieprzyjemne uczucie drażnienia, które powoduje chęć drapania się. Objaw może mieć charakter ostry lub przewlekły oraz różne nasilenie – od lekkiego dyskomfortu po uciążliwe swędzenie, które znacznie utrudnia codzienne funkcjonowanie. Powodują go między innymi czynniki miejscowe (np. infekcje, podrażnienia) lub ogólnoustrojowe (np. zaburzenia hormonalne, choroby skóry).

Pamiętaj:
Drapanie się jest reakcją na świąd, które przynosi ulgę tylko czasowo. W rzeczywistości nieprzyjemne objawy nasilają się, ponieważ dochodzi do uszkodzenia bariery naskórkowej.

Najczęstsze przyczyny świądu pochwy

Przyczyny swędzenia pochwy mogą być różnorodne. Bardzo często nieprzyjemne objawy są wynikiem podrażnienia lub reakcji alergicznej na środki higieniczne (np. wkładki higieniczne, podpaski, papier toaletowy), kosmetyki stosowane do okolicy intymnej, proszek i płyn do prania, źle dobraną bieliznę, prezerwatywy, niektóre leki.

Pieczenie i swędzenie pochwy może być też wynikiem infekcji intymnej – bakteryjnej (waginoza bakteryjna), grzybiczej (np. grzybica spowodowana Candida albicans) lub wirusowej (np. wirus opryszczki zwykłej). Możliwą przyczyną są także choroby pasożytnicze spowodowane np. przez wesz łonową lub świerzbowca oraz choroby przenoszone drogą płciową (np. rzęsistkowica).

Inne możliwe przyczyny swędzenia pochwy to m.in.:

  • podrażnienie moczem na skutek nietrzymania moczu,
  • zaburzenia hormonalne,
  • zanikowe zapalenie pochwy,
  • reakcja na przewlekły stres,
  • niektóre choroby przewlekłe (np. cukrzyca).

Przewlekłe swędzenie pochwy i sromu może być spowodowane dermatozami okolicy intymnej (np. liszajem twardzinowym, liszajem płaskim, łojotokowym zapaleniem skóry) lub niektórymi nowotworami (np. rakiem sromu).

Swędzenie pochwy w ciąży – przyczyny

Swędzenie pochwy w ciąży często jest spowodowane infekcjami intymnymi. Ciężarne są bardziej podatne na zakażenia z powodu zmian hormonalnych. Zwiększony poziom estrogenów oraz glikogenu w komórkach nabłonka pochwy sprzyja namnażaniu się drożdżaków. Inną przyczyną może być zmniejszenie produkcji śluzu, które prowadzi do suchości błony śluzowej, a tym samym świądu w okolicy intymnej.

Swędzenie pochwy po stosunku – czym jest spowodowane

Przyczyną swędzenia pochwy po stosunku może być:

  • reakcja alergiczna na lateks lub substancje zawarte w lubrykantach,
  • suchość pochwy,
  • podrażnienie lub mikrourazy błony śluzowej pochwy,
  • infekcja intymna.
Pamiętaj:
Jeżeli świąd pochwy jest spowodowany infekcją intymną lub chorobą przenoszoną drogą płciową, leczenia wymaga również partner seksualny.

Swędzenie pochwy po okresie

Po zakończeniu menstruacji wiele kobiet zauważa swędzenie okolic intymnych, co może być wynikiem zmian hormonalnych lub podrażnienia przez podpaski lub tampony. Podczas miesiączki może dojść do zaburzenia mikroflory pochwy, co sprzyja rozwojowi patogenów – szczególnie tych odpowiedzialnych za grzybicę.

Swędzenie pochwy bez upławów

Świąd bez upławów może wskazywać na:

  • podrażnienie lub alergię,
  • zmiany hormonalne,
  • choroby skóry,
  • stres.

Należy pamiętać, że brak upławów nie wyklucza infekcji, dlatego konieczna jest konsultacja lekarska w celu ustalenia przyczyny świądu pochwy.

Swędzenie pochwy u dziecka – możliwe przyczyny

Swędzenie pochwy u dziewczynek najczęściej jest spowodowane brakiem odpowiedniej higieny, kontaktowym zapaleniem skóry, infekcją bakteryjną lub zakażeniem pasożytniczym (np. przez owsiki). Wystąpieniu nieprzyjemnych objawów sprzyja podcieranie się od tyłu do przodu, noszenie ciasnej i nieprzewiewnej bielizny, a także specyficzne warunki anatomiczne – bliskie sąsiedztwo pochwy i odbytu, cienka błona śluzowa, brak owłosienia łonowego.

>> Zobacz: Wysypka u dzieci – możliwe przyczyny, diagnostyka i leczenie

Swędzenie i pieczenie pochwy – objawy towarzyszące

Świąd pochwy rzadko jest samodzielnym objawem. W zależności od przyczyny mogą towarzyszyć mu m.in.:

  • obrzęk sromu,
  • zaczerwienienie okolic intymnych,
  • przesuszenie skóry w okolicach intymnych,
  • upławy (wydzielina z pochwy o zmienionej konsystencji, kolorze i/lub zapachu),
  • ból podczas stosunku,
  • dyskomfort lub ból podczas oddawania moczu,
  • częste oddawanie moczu,
  • uczucie suchości pochwy,
  • zmiany skórne w okolicy intymnej.

>> Zobacz: Częstomocz, wielomocz i oddawanie moczu w nocy – jakie są przyczyny?

Jakie są metody leczenia swędzenia pochwy i sromu?

Leczenie powinno być ukierunkowane na przyczynę objawu, dlatego bardzo ważna jest diagnostyka. W celu ustalenia etiologii swędzenia pochwy wykonuje się m.in. badanie ginekologiczne, ocenę mikroskopową wydzieliny z pochwy, posiew z pochwy czy testy laboratoryjne w kierunku chorób przenoszonych drogą płciową.

Badanie posiew z dróg moczowo-płciowych (tlenowo) banerek

W przypadku infekcji grzybiczych stosuje się leki przeciwgrzybicze – w postaci globulek, kremów dopochwowych oraz doustnych preparatów przeciwgrzybiczych. Jeżeli przyczyną jest infekcja bakteryjna, lekarz może zalecić stosowanie antybiotyków miejscowych lub ogólnych. W sytuacjach, gdy świąd wywołany jest alergią, konieczne jest wyeliminowanie czynnika uczulającego. Można też stosować środki łagodzące, np. kremy z pantenolem, probiotyki oraz preparaty przywracające fizjologiczne pH pochwy. U kobiet w okresie menopauzy skuteczne bywają preparaty estrogenowe stosowane miejscowo.

Swędzenie pochwy – domowe sposoby łagodzenia objawów

Domowe sposoby na świąd pochwy obejmują m.in.:

  • schładzanie skóry sromu zimnymi kompresami,
  • kąpiele lecznicze,
  • noszenie przewiewnej, bawełnianej bielizny,
  • stosowanie delikatnych kosmetyków o odpowiednim pH przeznaczonych do higieny intymnej.

Należy unikać irygacji pochwy, a także środków higienicznych i kosmetyków zawierających substancje drażniące.

>> Zobacz:

Kiedy niezbędna jest konsultacja lekarska?

Niezwłocznej konsultacji lekarskiej wymaga świąd pochwy, który:

  • trwa kilka dni,
  • często nawraca,
  • jest silny i utrudnia normalne funkcjonowanie,
  • towarzyszą mu inne objawy (np. upławy, ból podczas oddawania moczu, zmiany skórne).

Zbagatelizowanie świądu pochwy może prowadzić do poważnych powikłań.

Konsekwencje nieleczonej infekcji intymnej

Zaniedbane infekcje intymne mogą prowadzić do powikłań, takich jak przewlekłe stany zapalne, zapalenie przydatków, niepłodność, poronienia czy przedwczesny poród. Uporczywy świąd i drapanie się zwiększają ryzyko nadkażeń bakteryjnych i wirusowych oraz prowadzą do pogorszenia jakości życia seksualnego.

Świąd pochwy i sromu – najczęstsze pytania pacjentów

Odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania dotyczące przyczyn i sposobów na swędzenie pochwy.

Czego objawem jest swędzenie pochwy?

Świąd pochwy może być objawem podrażnienia, alergii, infekcji intymnej, chorób przenoszonych drogą płciową, chorób dermatologicznych, zaburzeń hormonalnych, zanikowego zapalenia pochwy, a także przewlekłego stresu i niektórych chorób ogólnoustrojowych.

Co kupić w aptece na swędzenie pochwy?

W aptekach dostępne są kremy łagodzące, środki do higieny intymnej, probiotyki oraz preparaty przeciwgrzybicze. Przed ich zastosowaniem należy skonsultować się z lekarzem, aby ustalić przyczynę świądu.

Co pomaga na swędzenie pochwy (domowe sposoby)?

Wskazane są lecznicze kąpiele, chłodne okłady, stosowanie łagodnych środków myjących, noszenie przewiewnej bielizny, unikanie drażniących substancji chemicznych, dieta bogata w naturalne probiotyki oraz prawidłowa higiena intymna.

>> To może Cię zainteresować: Kłykciny kończyste – objawy, diagnostyka i leczenie

Przyczyny, objawy i leczenie świądu pochwy – podsumowanie

  • Swędzenie pochwy może być objawem m.in. infekcji, podrażnienia, alergii, zaburzeń hormonalnych, chorób skóry.
  • Często towarzyszą mu upławy, pieczenie, zaczerwienienie i obrzęk sromu, ból podczas stosunku lub oddawania moczu.
  • Świąd pochwy powinien być skonsultowany z lekarzem w celu ustalenia przyczyny, ponieważ każda z nich wymaga innego leczenia.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Banaszczyk


Bibliografia

  1. J. Tkaczuk-Włach i in., Świąd sromu, Przegląd Menopauzalny 6/2010, s. 422-425
  2. https://podyplomie.pl/publish/system/articles/pdfarticles/000/012/986/original/93-106.pdf?1472208090 (dostęp 16.06.2025)
  3. https://www.mp.pl/pacjent/ginekologia/choroby/264425,swedzenie-swiad-pochwy-i-sromu (dostęp 16.06.2025)
  4. K. Olek-Hrab i in., Wybrane dermatozy sromu, Ginekologia Polska 11/2013, s. 959–965
  5. P. Skałba, M. Guz, Zanikowe zapalenie pochwy, Ann. Acad. Med. Siles. 2012, 66, 2, s. 74–78

Żółta wydzielina z pochwy (żółte upławy): możliwe przyczyny i leczenie

Żółta wydzielina z pochwy może budzić niepokój zwłaszcza gdy towarzyszą jej dodatkowe objawy, np. nieprzyjemny zapach, świąd czy pieczenie. Chociaż w niektórych przypadkach zmiana zabarwienia śluzu nie jest spowodowana przez proces chorobowy, zdarza się, że jest oznaką infekcji i wymaga niezwłocznej konsultacji z lekarzem. Dowiedz się, co oznacza żółta wydzielina z pochwy.

Spis treści:

  1. Co oznacza żółta wydzielina z pochwy?
  2. Żółta wydzielina z pochwy a ciąża
  3. Żółta wydzielina z pochwy po porodzie
  4. Żółte upławy w okresie menopauzy
  5. Żółte upławy przed okresem
  6. Żółty śluz z pochwy a inne objawy
  7. Kiedy żółta wydzielina z pochwy wymaga konsultacji lekarskiej?
  8. Żółta wydzielina z pochwy – często zadawane pytania
  9. Żółta wydzielina z pochwy – podsumowanie

Co oznacza żółta wydzielina z pochwy?

Kolor wydzieliny z pochwy zależy od wielu czynników – m.in. fazy cyklu miesiączkowego, poziomu hormonów czy obecności procesów chorobowych. Kremowy lub jasnożółty śluz bez zapachu i bez towarzyszących objawów, może pojawić się naturalnie przed miesiączką. Jest też zupełnie normalny dla początkowego etapu ciąży oraz w połogu.

Czujność powinny wzbudzić żółte upławy – czyli nieprawidłowa wydzielina z pochwy. Poza zmianą koloru najczęściej dochodzi również do zmiany konsystencji, ilości i zapachu.

Jedną z przyczyn żółtych upławów jest rzęsistkowica. Jest to choroba przenoszona drogą płciową wywołana przez pierwotniaka rzęsistka pochwowego. Oprócz zmiany koloru, wydzielina z pochwy staje się pienista i ma nieprzyjemny zapach. Objawami dodatkowymi są: podrażnienie okolic intymnych, częste oddawanie moczu, ból w podbrzuszu, plamienia kontaktowe, pieczenie cewki moczowej.

Żółte upławy z pochwy i nieprzyjemny zapach (opisywany jako cuchnący lub gnilny) mogą wskazywać na bakteryjne zapalenie sromu i pochwy. Objawy towarzyszące to zaczerwienienie, obrzęk, świąd i pieczenie oraz często zmiany skórne w okolicy intymnej.

Żółte upławy spotykane są również w zapaleniu szyjki macicy. Najczęściej jest ono wywołane zakażeniem wirusem opryszczki zwykłej, chlamydią lub dwoinką rzeżączki. Może mieć charakter ostry lub przewlekły. Objawy towarzyszące to m.in. plamienia między miesiączkami, bóle podbrzusza lub okolicy krzyżowej, ból podczas oddawania moczu lub stosunku.

Żółta wydzielina z pochwy, swędzenie i uczucie suchości wskazują na zanikowe zapalenie pochwy. Jest ono spowodowane zmianami w błonie śluzowej pochwy na skutek niedoboru estrogenów, co zwiększa podatność na infekcje bakteryjne.

Żółta wydzielina z pochwy a ciąża

W czasie ciąży zachodzą intensywne zmiany hormonalne, które mają wpływ na wygląd i ilość wydzieliny z pochwy. Fizjologicznie może się ona stać bardziej obfita i lekko żółtawa. To naturalna reakcja organizmu na zwiększoną produkcję estrogenów i progesteronu. Taki śluz nie powinien budzić niepokoju, jeśli nie ma zapachu i nie towarzyszy mu świąd ani pieczenie.

Jeżeli żółta wydzielina z pochwy w ciąży ma intensywny lub nieprzyjemny zapach, ropną lub pienistą konsystencję, a dodatkowo towarzyszą jej ból, pieczenie lub inne objawy, należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem. Nieleczona infekcja intymna może prowadzić do poważnych powikłań – w tym porodu przedwczesnego lub poronienia.

Żółta wydzielina z pochwy po porodzie

Żółta wydzielina z pochwy może pojawić się w 2. tygodniu połogu. Jest to wynik oczyszczania się macicy z pozostałości po porodzie. Niezwłocznej konsultacji z lekarzem wymaga nieprzyjemny zapach, ból podbrzusza, osłabienie, gorączka. Takie objawy mogą wskazywać na infekcję.

Żółte upławy w okresie menopauzy

W okresie menopauzy spada poziom estrogenów, co skutkuje zmniejszeniem elastyczności i nawilżenia ścian pochwy. Dochodzi do zmian w mikroflorze bakteryjnej sprzyjają rozwojowi infekcji. Żółta wydzielina, które towarzyszy świąd i uczucie suchości wskazuje na infekcję i wymaga konsultacji z lekarzem.

Żółte upławy przed okresem

Przed miesiączką, w wyniku zmian hormonalnych, szczególnie wzrostu progesteronu, wydzielina z pochwy często zmienia kolor i konsystencję – staje się gęstsza i może przybrać lekko żółtawy odcień. Jednak żółte upławy przed okresem wskazują na infekcję intymną i wymagają konsultacji z lekarzem oraz przeprowadzenia szczegółowej diagnostyki.

Żółty śluz z pochwy a inne objawy

Żółtej wydzielinie z pochwy mogą towarzyszyć inne objawy. W zależności od przyczyny są to m.in.:

  • uporczywy świąd i pieczenie w okolicach intymnych,
  • zaczerwienienie i obrzęk sromu,
  • nieprzyjemny zapach,
  • ból podczas oddawania moczu,
  • ból w podbrzuszu lub podczas stosunku,
  • częste oddawanie moczu,
  • podrażnienie okolicy intymnej.
Badanie posiew z dróg moczowo-płciowych (tlenowo) banerek

>> Zobacz także: Zdrowie kobiety – diagnostyka mikrobiomu i infekcji intymnych

Kiedy żółta wydzielina z pochwy wymaga konsultacji lekarskiej?

Żółte upławy powinny skłonić do konsultacji lekarskiej – szczególnie gdy:

  • towarzyszą im dodatkowe objawy (np. świąd, pieczenie podczas oddawania moczu, objawy ogólnoustrojowe),
  • zmianie uległ wygląd wydzieliny z pochwy (np. stała się pienista, ropna),
  • żółta wydzielina z pochwy utrzymuje się przez dłuższy czas.

Nie zaleca się samodzielnego leczenia bez wcześniejszej diagnostyki, ponieważ objawy różnych chorób mogą być bardzo podobne. Podczas wizyty lekarz przeprowadza wywiad, wykonuje badanie ginekologiczne oraz może zlecić badanie mikroskopowe, posiew z pochwy lub testy w kierunku chorób przenoszonych drogą płciową

Żółta wydzielina z pochwy – często zadawane pytania

Odpowiedzi na inne najczęściej zadawane pytania dotyczące przyczyn żółtej wydzieliny z pochwy.

O czym świadczy żółta wydzielina z pochwy?

Jasnożółta lub kremowa wydzielina z pochwy może pojawić się w warunkach fizjologicznych – wówczas nie towarzyszą jej żadne dodatkowe dolegliwości ani zmiana konsystencji czy zapachu śluzu. Natomiast żółta jest nieprawidłowa i może być jednym z objawów infekcji intymnej lub zanikowego zapalenia pochwy.

O czym świadczy gęsty żółty śluz? 

Gęsta, żółta wydzielina często wskazuje na infekcję bakteryjną lub rzęsistkowicę. Zawsze wymaga diagnostyki – szczególnie gdy towarzyszą jej inne objawy (np. świąd, nieprzyjemny zapach).

Czy żółte upławy bez zapachu są normalne?

Upławy zawsze są zjawiskiem nieprawidłowym, dlatego konieczna jest konsultacja z lekarzem. Fizjologiczna wydzielina może przybierać różny kolor, ale nie towarzyszą temu inne niepokojące objawy.

Czy żółty śluz to ciąża?

Lekko żółtawy śluz może występować we wczesnej ciąży jako efekt wzmożonej aktywności hormonalnej. Nie jest to jednak objaw jednoznacznie potwierdzający ciążę.

Żółta wydzielina z pochwy – podsumowanie

  • Jasnożółta wydzielina z pochwy bez innych objawów często jest zjawiskiem fizjologicznym występującym m.in. przed miesiączką i w czasie ciąży.
  • Żółte upławy, którym towarzyszą dodatkowe objawy (np. świąd, pieczenie, ból podbrzusza, częstomocz) wskazują na infekcję i zawsze wymagają konsultacji lekarskiej.
  • Menopauza zwiększa ryzyko infekcji intymnych związanych z zanikiem nabłonka pochwy, czego objawem są żółte upławy, świąd i uczucie suchości pochwy.

Opieka merytoryczna: lek. Kacper Staniszewski


Bibliografia

  1. A. Czerwińska-Osipiak, Czynniki determinujące funkcjonowanie kobiet w połogu, Gdański Uniwersytet Medyczny, Gdańsk 2016
  2. https://www.mp.pl/pacjent/objawy/263860,uplawy (dostęp 17.06.2025)
  3. A. Witek, Ginekologia: Skrypt dla studentów 2014, Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach, ISBN 978-83-7509-273-8
  4. A. Olejek i in., Stany zapalne narządów płciowych u dziewczynek, Ginekologia Polska 2009, 80, s. 931–934
  5. A. Wilamowska i in., Biocenoza pochwy u kobiet po menopauzie, Przegląd Menopauzalny 6/2011, s. 469–472

Krostki na penisie – co mogą oznaczać czerwone lub białe krosty?

Pojawienie się jakiejkolwiek zmiany na skórze penisa naturalnie wywołuje niepokój. Krostki, grudki czy plamki są stosunkowo częstą dolegliwością i choć nierzadko są sygnałem czegoś poważniejszego, w wielu przypadkach okazują się być zupełnie niegroźne. Kluczowe jest jednak zrozumienie, na co zwracać uwagę i kiedy konieczna jest konsultacja lekarska.

W tym artykule przyjrzymy się najczęstszym przyczynom powstawania krostek na penisie, omówimy towarzyszące im objawy oraz wskażemy, jak wygląda diagnostyka i skuteczne leczenie.

Kluczowe informacje:
>> Wiele zmian na penisie, np. grudki perliste czy plamki Fordyce’a, jest całkowicie fizjologicznych i niegroźnych.
>> Krostki mogą być wynikiem podrażnień (higiena, alergie), zapalenia mieszków włosowych, a także infekcji bakteryjnych, grzybiczych, wirusowych lub wenerycznych.
>> Objawy takie jak ból, świąd, sączenie, pęcherzyki, owrzodzenia czy powiększone węzły chłonne zawsze wymagają konsultacji z lekarzem.
>> Leczenie jest zawsze przyczynowe i może obejmować leki miejscowe, doustne lub zabiegi medyczne.
>> Nieleczone choroby przenoszone drogą płciową mogą prowadzić do poważnych powikłań.

Spis treści:

  1. Kropki, plamki i krostki na penisie: przyczyny dolegliwości
  2. Jakie jeszcze objawy mogą towarzyszyć grudkom na penisie?
  3. Czy krosty na prąciu oznaczają coś niebezpiecznego?
  4. Plamy i krostki na penisie: diagnostyka przyczyny
  5. Krostki na penisie – często zadawane pytania (FAQ)
  6. Czerwona wysypka na penisie: podsumowanie

Kropki, plamki i krostki na penisie: przyczyny dolegliwości

Zmiany na skórze penisa mogą mieć różnorakie podłoże – od naturalnych, fizjologicznych struktur, przez zmiany związane z higieną, po infekcje i inne schorzenia.

Wielu mężczyzn, zwłaszcza młodych, dostrzega na penisie grudki perliste prącia. Są to małe, białe lub różowawe grudki, które zazwyczaj układają się równomiernie wokół korony żołędzi. Co ważne, są to całkowicie niegroźne i fizjologiczne struktury, które nie wymagają żadnego leczenia. Innym przykładem naturalnych, łagodnych zmian są plamki Fordyce’a – maleńkie, białawo-żółte grudki łojowe, często widoczne na trzonie penisa i mosznie, również stanowiące prawidłowy element skóry.

Pojawienie się krostek może być też efektem niewłaściwej higieny. Zarówno jej niedostatek, prowadzący do gromadzenia się brudu i bakterii, jak i nadmierne używanie agresywnych środków myjących, może podrażnić skórę i skutkować powstawaniem krostek lub innych zmian skórnych. Podrażnienia te mogą objawiać się również zapaleniem mieszków włosowych, gdzie mieszki włosowe na trzonie penisa ulegają infekcji, tworząc małe, czerwone krostki z ropnym czubkiem, często bolesne.

>> Przeczytaj: Choroby skóry u człowieka. Najczęściej występujące dermatozy

Inną możliwą przyczyną są alergie kontaktowe. Skóra penisa, podobnie jak inne obszary ciała, może reagować na kontakt z alergenami. Reakcja alergiczna na lateks (np. z prezerwatyw), perfumowane mydła, proszki do prania, czy nawet syntetyczne materiały w bieliźnie, może objawić się czerwoną, swędzącą osutką, niekiedy z drobnymi krostkami.

>> Zobacz: Alergia kontaktowa (skórna) – objawy, przyczyny, diagnostyka i leczenie

Oprócz wymienionych, pacjenci mogą opisywać swoje zmiany jako krostki na penisie w przebiegu wielu infekcji i chorób  przenoszonych drogą płciową (choć w nomenklaturze zmiany te klasyfikuje się jako inne wykwity). Do najczęstszych należą:

  • opryszczka narządów płciowych,
  • kłykciny kończyste (brodawki płciowe),
  • grzybica prącia,
  • kiła,
  • rzeżączka,
  • mięczak zakaźny.

>> Sprawdź: Choroby przenoszone drogą płciową

Jakie jeszcze objawy mogą towarzyszyć grudkom na penisie?

Pojawienie się krostek na penisie rzadko jest jedynym symptomem. Często towarzyszą im inne objawy, które są kluczowe w postawieniu właściwej diagnozy:

  • Świąd to bardzo częsty towarzyszący objaw, który może sugerować infekcje grzybicze czy reakcje alergiczne.
  • Ból lub pieczenie zwykle wskazuje na obecność stanu zapalnego, infekcji (np. opryszczki, zapalenia żołędzi) lub drobnego urazu.
  • Obrzęk i zaczerwienienie to typowe oznaki stanu zapalnego lub infekcji toczącej się w tkankach.
  • Sączenie wydzieliny z krostek może świadczyć o infekcji bakteryjnej, grzybiczej lub chorobie przenoszonej drogą płciową.
  • Pojawienie się pęcherzyków lub owrzodzeń jest szczególnie niepokojące i może wskazywać na opryszczkę narządów płciowych, kiłę lub inne poważne choroby przenoszone drogą płciową.
  • Powiększenie węzłów chłonnych pachwinowych to sygnał, że w okolicy narządów płciowych rozwija się aktywna infekcja.
  • Ból podczas oddawania moczu (dyzuria) może towarzyszyć zarówno infekcjom dróg moczowych, jak i niektórym chorobom przenoszonym drogą płciową.
Pakiet zdrowie intymne podstawowy (6 badań) banerek

Czy krosty na prąciu oznaczają coś niebezpiecznego?

Nie zawsze, choć pojawienie się krostek na prąciu bywa sygnałem poważniejszych schorzeń, w tym tych przenoszonych drogą płciową. Wiele zmian jest rzeczywiście niegroźnych, jednak nigdy nie należy ich lekceważyć, ponieważ nieleczone infekcje weneryczne mogą prowadzić do poważnych powikłań zdrowotnych, a nawet niepłodności.

>> To może Cię zainteresować: Choroby przenoszone drogą płciową (choroby weneryczne) – jakie badania wykonać i jak często się badać?

Kiedy zatem należy zachować szczególną ostrożność i pilnie udać się do lekarza? Powinieneś bezzwłocznie skonsultować się z lekarzem, jeśli krostki są bolesne, intensywnie swędzące lub piekące. Sygnałem alarmowym są także towarzyszące im inne objawy, w tym obrzęk, zaczerwienienie lub sączenie wydzieliny. Szczególną uwagę należy zwrócić na pojawienie się pęcherzyków, owrzodzeń czy nadżerek, a także powiększonych węzłów chłonnych w pachwinach. Jeśli krostki nie znikają po kilku dniach, nasilają się lub jeśli pojawiły się po niezabezpieczonym stosunku seksualnym, wizyta u specjalisty jest absolutnie konieczna.

Plamy i krostki na penisie: diagnostyka przyczyny

Diagnostyka zmian na penisie zawsze rozpoczyna się od szczegółowego wywiadu lekarskiego. Lekarz zada pytania dotyczące charakteru zmian – ich wyglądu, momentu pojawienia się, czy są bolesne, swędzące – a także zapyta o historię kontaktów seksualnych, przebyte choroby, przyjmowane leki i codzienne nawyki higieniczne. Następnie przeprowadzi dokładne badanie fizykalne narządów płciowych, oceniając typ, rozmieszczenie i ogólny wygląd zmian. W niektórych przypadkach konieczne może być również badanie powiększonych węzłów chłonnych w pachwinach, co jest ważnym elementem oceny stanu zapalnego lub infekcji.

>> Przeczytaj: Wybrane wskaźniki stanu zapalnego

Znaczenie badań laboratoryjnych przy krostkach na penisie

W celu postawienia trafnej diagnozy, lekarz często zleca szereg badań laboratoryjnych, które dostarczają kluczowych informacji:

  • Badania krwi są niezwykle ważne, zwłaszcza w kontekście wykluczenia chorób przenoszonych drogą płciową. Przeprowadza się badania odczynów kiłowych (VDRL, RPR, TPHA), badania w kierunku zakażeniem wirusem HIV oraz wirusowego zapalenia wątroby typu B i C. Ogólna morfologia krwi obwodowej może również wskazać na ogólny stan zapalny w organizmie.
  • Badania mikrobiologiczne odgrywają kluczową rolę w identyfikacji patogenów. Wymaz ze zmiany lub wydzieliny jest pobierany i wysyłany do laboratorium, gdzie poszukuje się bakterii, wirusów czy grzybów. W diagnostyce wirusowej i bakteryjnej coraz częściej wykorzystuje się PCR (reakcja łańcuchowa polimerazy), bardzo czułą metodę pozwalającą na wykrycie materiału genetycznego patogenów nawet w niewielkich ilościach materiału.

W rzadkich przypadkach, gdy diagnoza jest niepewna, lub istnieje podejrzenie zmian przednowotworowych bądź nowotworowych, lekarz może zdecydować o wykonaniu biopsji zmiany.

Pakiet zdrowie intymne rozszerzony (8 badań)

Krostki na penisie – często zadawane pytania (FAQ)

W tej sekcji odpowiadamy na najczęściej pojawiające się pytania dotyczące krostek na penisie.

Jak leczyć krostki na prąciu?

Leczenie krostek na prąciu jest zawsze uzależnione od ustalonej przyczyny. Może ono obejmować stosowanie leków miejscowych, takich jak kremy przeciwgrzybicze, maści z antybiotykami czy sterydami.
Często konieczne jest podanie leków doustnych – antybiotyków (przy infekcjach bakteryjnych), leków przeciwwirusowych (w przypadku zakażenia wirusem opryszczki zwykłej) lub leków przeciwgrzybiczych. W niektórych sytuacjach, na przykład przy kłykcinach kończystych, stosuje się zabiegi medyczne takie jak krioterapia (wymrażanie), laseroterapia czy elektrokoagulacja.
W przypadku fizjologicznych grudek perlistych prącia leczenie zazwyczaj nie jest potrzebne, ale jeśli pacjent ma obawy estetyczne, można je usunąć. Bardzo ważne jest również wprowadzenie zmian w nawykach higienicznych oraz unikanie znanych alergenów.

Jak wyglądają prosaki na prąciu?

Prosaki na prąciu to bardzo małe, białawe lub żółtawe, twarde grudki, których średnica zazwyczaj nie przekracza 1-2 mm. Są to zamknięte cysty wypełnione keratyną, czyli białkiem strukturalnym. Prosaki są całkowicie bezobjawowe i niegroźne, dlatego nie wymagają żadnego leczenia.

Jak wygląda alergia na prąciu?

Alergia na prąciu objawia się zazwyczaj jako czerwona, swędząca osutka rumieniowa, niekiedy z drobnymi krostkami lub/i pęcherzykami. Często towarzyszy jej również świąd, obrzęk i zaczerwienienie. Taka reakcja skórna zazwyczaj pojawia się krótko po kontakcie z substancją uczulającą, taką jak nowy rodzaj mydła, płyn do prania lub materiał, z którego wykonana jest prezerwatywa.

>> Sprawdź: HPV u mężczyzny – objawy, diagnostyka, profilaktyka

Czerwona wysypka na penisie: podsumowanie

Pojawienie się krostek na penisie to częsta, choć niepokojąca dolegliwość, która może mieć wiele przyczyn. Od zupełnie niegroźnych zmian fizjologicznych, przez problemy związane z higieną, aż po poważne infekcje, w tym choroby przenoszone drogą płciową. Dlatego tak ważna jest świadomość, że choć wiele z nich jest łagodnych, niektóre wymagają pilnej interwencji medycznej.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Banaszczyk


Bibliografia

  1. Rane V., Read T. Penile appearance, lumps and bumps. Aust Fam Physician. 2013 May;42(5):270-4.
  2. Benign male genital dermatoses. BMJ. 2016 Aug 31;354:i4729.
  3. O’Neil CA., Hansen RC. Pearly penile papules on the shaft. Arch Dermatol. 1995 Apr;131(4):491-2.
  4. Fortier E., Cerruti A., Clec’h CL., Bigot P. Review of cutaneous penile lesions. Journal of Clinical Urology. 2017;11(6):429-439.

Szczepienia w ciąży. Jakie szczepienia są zalecane dla kobiet ciężarnych i planujących ciążę?

W ciąży dbałość o zdrowie nabiera jeszcze większego znaczenia. Przyszła mama musi troszczyć się nie tylko o siebie, ale również o swoje dziecko. Jednym z najważniejszych elementów profilaktyki zdrowotnej są szczepienia ochronne, które mogą znacząco zmniejszyć ryzyko poważnych powikłań infekcyjnych u ciężarnej i rozwijającego się płodu. Poznaj zalecane szczepienia w ciąży i przed ciążą.

Spis treści:

  1. Szczepienia w ciąży: czy są bezpieczne dla matki i płodu?
  2. Jakie szczepienia przed ciążą wykonać?
  3. Lista szczepień w ciąży do wykonania przez ciężarne
  4. Czy szczepienie na tężec w ciąży jest konieczne?
  5. Szczepienia w ciąży – często zadawane pytania
  6. Jakie szczepienia w ciąży: podsumowanie informacji

Szczepienia w ciąży: czy są bezpieczne dla matki i płodu?

Bezpieczeństwo szczepień w ciąży jest przedmiotem licznych badań klinicznych. Rekomendowane szczepionki zawierają inaktywowane (zabite) patogeny lub ich fragmenty. Tym samym nie stanowią zagrożenia dla płodu, a nawet przeciwnie – immunizacja ciężarnej pozwala na przekazanie przeciwciał dziecku, zapewniając mu ochronę w pierwszych miesiącach życia. Szczepienia w ciąży chronią przed infekcjami, które zwiększają ryzyko powikłań okołoporodowych i wad wrodzonych.

Należy pamiętać, że nie wszystkie szczepienia mogą być wykonane w ciąży. Przeciwwskazane są szczepionki żywe – m.in. przeciwko:

Powyższe szczepienia powinny być wykonane przed ciążą, z zachowaniem odpowiedniej przerwy między podaniem preparatu a zapłodnieniem.

Pamiętaj:
Podawanie szczepionek żywych członkom rodziny ciężarnej jest bezpieczne, ponieważ nie ma ryzyka przeniesienia patogenu.

Jakie szczepienia przed ciążą wykonać?

Przed ciążą zalecane jest wykonanie szczepień ochronnych w zależności od historii chorobowej, historii szczepień oraz indywidualnego ryzyka. Szczegółowy plan należy omówić z lekarzem prowadzącym.

Szczepienia zalecane przed ciążą to przede wszystkim preparaty przeciw:

Należy pamiętać, że po przyjęciu szczepionek żywych należy odczekać z zajściem w ciążę minimum 4 tygodnie.

Pakiet kobiety przed ciążą (15 badań) banerek

Lista szczepień w ciąży do wykonania przez ciężarne

Bezpieczne i rekomendowane szczepienia w ciąży to:

  • szczepionka przeciwko krztuścowi,
  • szczepionka przeciwko RSV,
  • szczepionka przeciwko grypie,
  • szczepionka przeciwko COVID.

Oprócz tego w uzasadnionych przypadkach (np. sytuacja epidemiologiczna w danym regionie, przynależność do grupy ryzyka, podróż zagraniczna) ciężarnej można podać szczepionkę przeciwko WZW B, WZW A, pneumokokom, meningokokom, tężcowi i błonicy, wściekliźnie, japońskiemu zapaleniu mózgu, polio, żółtej gorączce oraz cholerze i durowi brzusznemu (wyłącznie szczepionki nieżywe).

Szczepienie na krztusiec w ciąży

Szczepienie przeciwko krztuścowi powinno zostać podane każdej ciężarnej między 27. a 36. tygodniem ciąży. Nawet jeżeli kobieta była wcześniej szczepiona, wskazane jest podanie dawki przypominającej w każdej kolejnej ciąży. Szczepionka jest całkowicie bezpieczna dla płodu.

>> Więcej o szczepieniach przeciwko krztuścowi w ciąży i jego korzyściach przeczytasz w artykule: Krztusiec w ciąży

Szczepienie RSV w ciąży

Wirus RSV (syncytialny wirus oddechowy) jest jedną z głównych przyczyn zakażeń dolnych dróg oddechowych u niemowląt i noworodków. Wprowadzenie szczepionki przeciwko RSV w ciąży jest elementem profilaktyki chorób układu oddechowego w pierwszych 6 miesiącach życia dziecka.

Szczepienie na RSV w ciąży jest podawane między 24. a 36. tygodniem. Ciężarna otrzymuje 1 dawkę preparatu.

Szczepienie na grypę w ciąży

Grypa sezonowa u ciężarnych może mieć ciężki przebieg oraz stwarza ryzyko powikłań – szczególnie w III trymestrze. Skutkiem infekcji może być m.in. ciężkie zapalenie płuc, ostra niewydolność oddechowa, a nawet zgon (również płodu).

Szczepienie na grypę w ciąży może być podane w dowolnym momencie. Ciężarne otrzymują 1 dawkę szczepionki z inaktywowanym wirusem.

>> Zobacz także: Najczęstsze powikłania po grypie – jak im zapobiegać?

Szczepienie COVID w ciąży

Infekcja COVID-19 u ciężarnych zwiększa ryzyko powikłań – w tym przedwczesnego porodu. Dlatego w celu ochrony kobiety, jak i dziecka, zalecane jest szczepienie ochronne. Szczepionka na COVID w ciąży może być podana w dowolnym momencie.

>> Przeczytaj: COVID-19 a ciąża

Szczepienie HPV w ciąży

Szczepionka przeciwko HPV (wirusowi brodawczaka ludzkiego) nie powinna być podawana w czasie ciąży. Brakuje wystarczających danych dotyczących bezpieczeństwa jej stosowania u ciężarnych. Rekomendowane jest natomiast zaszczepienie się wcześniej, ponieważ jest to element profilaktyki raka szyjki macicy i innych nowotworów wywołanych przez wirusa HPV.

Czy szczepienie na tężec w ciąży jest konieczne?

Szczepienie przeciw tężcowi w ciąży jest zalecane, jeżeli kobieta nie była wcześniej szczepiona lub nie pamięta daty ostatniego szczepienia. Najczęściej między 27. a 36. tygodniem ciąży stosuje się szczepionkę dTap, która łączy ochronę przed tężcem, błonicą i krztuścem. Preparat zawiera obniżoną zawartość antygenów.

Warto wiedzieć:
Możliwe jest również podanie ciężarnej preparatu złożonego przeciw krztuścowi, błonicy, tężcowi i polio.
Pakiet kobiety w ciąży (16 badań) banerek

Szczepienia w ciąży – często zadawane pytania

Odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania dotyczące szczepień ochronnych dla kobiet w ciąży.

Jakie szczepionki są potrzebne w czasie ciąży?

W ciąży zalecane są szczepienia preparatami inaktywowanymi przeciwko krztuścowi, grypie, COVID-19 oraz RSV.

Jakie są skutki uboczne szczepienia na krztusiec w ciąży?

Najczęściej występujące objawy to ból, zaczerwienienie i obrzęk w miejscu podania, a także niewielka gorączka, uczucie zmęczenia i ból głowy.

Jakie szczepienia dla kobiet w ciąży?

Kobietom w ciąży zalecane są szczepienia przeciwko krztuścowi, grypie, COVID oraz RSV. Jeżeli istnieją wskazania, można podać inne szczepionki inaktywowane (np. przeciw tężcowi, WZW B, WZW A).

Czy należy doszczepiać się na różyczkę przed ciążą?

Kobieta planująca ciążę powinna upewnić się, że posiada odporność przeciwko różyczce (poszczepienną lub w wyniku przechorowania). W przypadku braku przeciwciał należy wykonać szczepienie najpóźniej na miesiąc przed planowanym zapłodnieniem.

Czy szczepienia w ciąży są darmowe?

W Polsce szczepienia zalecane ciężarnym są darmowe. Kobiety planujące ciążę mogą skorzystać z bezpłatnego szczepienia przeciwko WZW B (jeżeli nie były wcześniej szczepione).

Jakie szczepienia w ciąży: podsumowanie informacji

  • Szczepienia w ciąży przeciwko krztuścowi, RSV, COVID i grypie są bezpieczne i zalecane.
  • W ciąży przeciwwskazane są szczepionki żywe. Dlatego szczepienie przeciwko odrze, śwince i różyczce oraz ospie wietrznej należy wykonać na minimum 4 tygodnie przed zajściem w ciążę.
  • Zalecane szczepienia dla ciężarnych można wykonać bezpłatnie.

Opieka merytoryczna: lek. Sara Aszkiełowicz


Bibliografia

  1. A. Seremak-Mrozikiewicz i in., Rekomendacje Polskiego Towarzystwa Ginekologów i Położników, Polskiego Towarzystwa Wakcynologii oraz Polskiego Towarzystwa Medycyny Rodzinnej dotyczące szczepień kobiet planujących ciążę, ciężarnych oraz karmiących, Ginekologia i Perinatologia Praktyczna 2023, t. 8, nr 2, s. 89–103
  2. https://szczepienia.pzh.gov.pl/wszystko-o-szczepieniach/jakie-szczepeinia-zaleca-sie-kobietom-w-ciazy/ (dostęp 10.06.2025)
  3. https://www.mp.pl/szczepienia/ekspert/wzw_typu_b_ekspert/wzwb-wskazania/199567,jakie-szczepienia-sprawdzic-i-wykonac-przed-planowana-ciaza-a-ktore-w-trakcie-ciazy (dostęp 10.06.2025)
  4. https://szczepienia.pzh.gov.pl/kalendarz-szczepien-w-okresie-ciazy/ (dostęp 10.06.2025)
  5. https://www.mp.pl/szczepienia/artykuly/przegladowe/353407,szczepienie-kobiet-w-ciazy-cz-i (dostęp 10.06.2025)
  6. https://www.mp.pl/szczepienia/przeglad/hpv/167036,szczepienie-hpv-4-a-ryzyko-powiklan-ciazy (dostęp 10.06.2025)

Parcie na mocz – przyczyny, diagnostyka i leczenie częstego parcia na pęcherz

Parcie na mocz to dolegliwość, która znacząco obniża komfort życia. Objaw może pojawić się nagle i utrzymywać przez dłuższy czas oraz mieć różny stopień nasilenia. Najczęściej łączy się go z infekcją dolnych dróg moczowych, jednak potencjalnych przyczyn może być więcej. Dlatego ważne jest skonsultowanie się z lekarzem i przeprowadzenie szczegółowej diagnostyki. Dowiedz się, co oznacza naglące parcie na pęcherz u kobiet, mężczyzn i dzieci.

Spis treści:

  1. Parcie na mocz: co to za uczucie?
  2. Parcie na pęcherz: przyczyny dolegliwości
  3. Uczucie parcia na pęcherz moczowy: inne objawy towarzyszące
  4. Parcie na mocz w ciąży: czy to normalne?
  5. Parcie na pęcherz u dzieci: co może znaczyć?
  6. Częste parcie na mocz: diagnoza przyczyny dolegliwości
  7. Parcie na mocz – często zadawane pytania
  8. Podsumowanie: co powoduje uczucie ciągłego parcia na mocz?

Parcie na mocz: co to za uczucie?

Parcie na mocz to subiektywne uczucie potrzeby oddania moczu. W warunkach fizjologicznych informuje o tym, że pęcherz moczowy jest pełny i wymaga opróżnienia. Jednak pod wpływem różnego rodzaju procesów chorobowych może pojawić się również, gdy pęcherz jest niemal pusty.

Wyróżnia się:

  • nagłe parcie na mocz – konieczność oddania moczu pojawia się gwałtownie, a pacjent ma trudności z jej opanowaniem,
  • częste parcie na mocz – uczucie potrzeby mikcji występuje wielokrotnie w ciągu doby, również w nocy; należy odróżnić częste parcie od częstomoczu (pollakisurii), który oznacza faktyczne, wielokrotne oddawanie moczu w małych objętościach.

W warunkach fizjologicznych potrzeba oddania moczu najczęściej pojawia się przy wypełnieniu pęcherza moczowego do objętości 300-400 ml (dla osoby dorosłej). Zwykle nie towarzyszą jej żadne inne dolegliwości. W stanach chorobowych parcie na pęcherz najczęściej jest silne i nieprzyjemne. Obecne są także dodatkowe objawy (np. ból podbrzusza).

Pakiet zakażenie układu moczowego (2 badania) banerek

Parcie na pęcherz: przyczyny dolegliwości

Przyczyny parcia na mocz są zróżnicowane i mogą wynikać z zaburzeń w obrębie układu moczowego, nerwowego lub rozrodczego. Ustalenie podłoża dolegliwości jest bardzo ważne dla dopasowania odpowiedniej metody leczenia.

Najczęstszą przyczyną nagłego parcia na mocz są zakażenia układu moczowego – w tym głównie zapalenie pęcherza moczowego. W większości przypadków wywołuje je infekcja bakteryjna pałeczką kałową (Escherichia coli). Dodatkowe objawy to m.in. pieczenie podczas oddawania moczu, częste oddawanie moczu, ból podbrzusza.

>> Sprawdź: Ból brzucha – skąd się bierze? Możliwe przyczyny i diagnostyka

Inne możliwe przyczyny częstego lub nagłego parcia na pęcherz to:

  • zespół bolesnego pęcherza,
  • rak pęcherza moczowego,
  • choroby neurologiczne (np. stwardnienie rozsiane),
  • zespół pęcherza nadreaktywnego,
  • kamica nerkowa,
  • schorzenia ginekologiczne i infekcje intymne,
  • cukrzyca (zwłaszcza niewyrównana),
  • stosowanie leków moczopędnych, kofeiny i alkoholu.

Częste parcie na mocz u mężczyzn może być spowodowane problemami ze strony gruczołu krokowego. Objaw obserwowany jest zarówno w przypadku łagodnego przerostu prostaty, zapalenia prostaty, jak i choroby nowotworowej. Powiększony narząd lub guz uciska na cewkę moczową i pęcherz moczowy. Dolegliwości towarzyszące to m.in. uczucie niepełnego opróżnienia pęcherza, częstomocz, trudności z rozpoczęciem mikcji.

>> To może Cię zainteresować: Zapalenie prostaty – objawy, przyczyny, leczenie

Parcie na pęcherz: przyczyny ginekologiczne

Przyczyny ginekologiczne parcia na pęcherz to m.in.:

  • infekcje intymne (zakażenie bakteryjne, rzęsistkowica pochwy),
  • obniżenie lub wypadanie narządów miednicy mniejszej,
  • zmiany związane z menopauzą,
  • endometrioza.

>> Zobacz także: Nietrzymanie moczu u kobiet i mężczyzn – przyczyny, diagnostyka i leczenie

Uczucie parcia na pęcherz moczowy: inne objawy towarzyszące

W zależności od przyczyny uczuciu parcia na mocz mogą towarzyszyć również dodatkowe objawy. Są to:

  • dyskomfort lub uczucie pieczenia podczas oddawania moczu,
  • trudności z rozpoczęciem mikcji,
  • uczucie niepełnego opróżnienia pęcherza,
  • ból podbrzusza lub okolicy lędźwiowej,
  • krwiomocz lub krwinkomocz,
  • częstomocz,
  • odczuwanie potrzeby oddania moczu w nocy,
  • objawy ogólne (np. osłabienie, gorączka, spadek masy ciała).

>> Zobacz także: Ból pęcherza – możliwe przyczyny, objawy, badania i leczenie

Parcie na mocz w ciąży: czy to normalne?

Częste lub nagłe parcie na mocz w ciąży w większości przypadków jest zjawiskiem fizjologicznym, związanym ze zmianami zachodzącymi w ciele kobiety. Wzrost poziomu progesteronu powoduje rozluźnienie mięśni. Ponadto:

  • zwiększa się ukrwienie narządów miednicy mniejszej,
  • zwiększa się filtracja nerkowa i produkcja moczu,
  • powiększająca się macica uciska na pęcherz moczowy, zmniejszając jego pojemność.

Należy jednak pamiętać, że parcie na pęcherz połączone z bólem, pieczeniem podczas oddawania moczu czy objawami ogólnymi (np. gorączką) może świadczyć o zakażeniu układu moczowego i jest wskazaniem do niezwłocznej konsultacji lekarskiej.

>> To może Cię zainteresować: Leukocyty i bakterie w moczu w ciąży. Kiedy wyniki badania powinny niepokoić?

Parcie na pęcherz u dzieci: co może znaczyć?

Częste parcie na mocz u dzieci może być spowodowane:

  • zakażeniem układu moczowego,
  • wadami anatomicznymi układu moczowego,
  • cukrzycą typu 1,
  • reakcją na stres,
  • spożywaniem zbyt dużej ilości płynów.

Parcie na pęcherz u dzieci powinno być skonsultowane z lekarzem – szczególnie gdy towarzyszą mu jeszcze inne dolegliwości (np. apatia, osłabienie, utrata apetytu, gorączka, trudności w oddawaniu moczu, zmiana częstotliwości oddawania moczu).

Częste parcie na mocz: diagnoza przyczyny dolegliwości

Diagnostyka przyczyny częstego parcia na mocz opiera się o:

  • dokładny wywiad medyczny (lekarz ustala m.in. częstotliwość mikcji i objawy towarzyszące),
  • badanie ogólne moczu i posiew moczu,
  • badania obrazowe (np. USG jamy brzusznej),
  • oznaczenie stężenia glukozy we krwi (na czczo lub OGTT),
  • oznaczenie PSA u mężczyzn (zwłaszcza po 50. r.ż.),
  • cystoskopię,
  • badanie urodynamiczne (ocena funkcji pęcherza i cewki moczowej).

>> Sprawdź: Rak jąder i prostaty – wczesne wykrywanie oraz profilaktyka nowotworów męskich narządów płciowych

Parcie na mocz – często zadawane pytania

Odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania dotyczące nagłego lub częstego parcia na mocz.

Czego objawem jest parcie na mocz?

Nagłe lub częste parcie na mocz może wskazywać na infekcję dróg moczowych, nadreaktywny pęcherz, kamicę, nowotwór pęcherza, schorzenia neurologiczne, choroby prostaty u mężczyzn lub schorzenia ginekologiczne u kobiet.

Jak pozbyć się parcia na mocz?

Postępowanie w przypadku parcia na mocz zależy od przyczyny. Może obejmować antybiotykoterapię, leki rozkurczowe, fizjoterapię uroginekologiczną, zmianę diety, terapię behawioralną lub leczenie operacyjne.

Co brać na parcie na pęcherz?

Leki dopasowywane są do przyczyny nagłego parcia na pęcherz. Terapia może obejmować stosowanie m.in. leków przeciwbakteryjnych lub rozkurczowych.

Jakie są domowe sposoby na parcie na pęcherz?

Zaleca się picie dużej ilości wody, unikanie produktów moczopędnych (m.in. kofeiny i alkoholu), ciepłe kąpiele, ciepłe okłady na podbrzusze, ćwiczenia mięśni dna miednicy. Domowe sposoby na parcie na mocz mogą wspomóc leczenie, ale nie mogą go zastąpić.

Podsumowanie: co powoduje uczucie ciągłego parcia na mocz?

  • Częste i nagłe parcie na pęcherz może mieć różne przyczyny – od infekcji układu moczowego po schorzenia neurologiczne, ginekologiczne i nowotwory.
  • W zależności od przyczyny parcia na mocz mogą być obecne dodatkowe objawy – np. częstomocz, pieczenie podczas oddawania moczu, ból podbrzusza, gorączka.
  • Diagnostyka przyczyny parcia na pęcherz opiera się na wywiadzie medycznym i badaniach dodatkowych – np. badaniu ogólnym moczu, posiewie moczu, USG jamy brzusznej.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Ciepłucha


Bibliografia

  1. T. Rechberger, E. Rechberger, Zakażenia dróg moczowych u kobiet – jak diagnozować i skutecznie leczyć, Lekarz POZ 3/2020, s. 185–195
  2. T. Ząbkowski, A. Grabińska, Krwiomocz u pacjentów z zaawansowanym rakiem pęcherza moczowego, Onkologia po Dyplomie 03/2020
  3. S. Bender i in., Nietrzymanie moczu, Medycyna po Dyplomie 2011, vol. 20, nr 6, s. 73–80
  4. M. Życzkowski i in., Zespół pęcherza nadreaktywnego — niedoszacowany problem chorych na cukrzycę, Diabetologia Kliniczna 2015, t. 4, nr 1, s. 13–21
  5. A. Ostrowski, Nietrzymanie moczu i parcia naglące u kobiet chorujących na stwardnienie rozsiane, MS Report 2020, vol. 9/nr 3(34), s. 12–16
  6. https://www.czytelniamedyczna.pl/4835,lagodny-rozrost-gruczolu-krokowego.html (dostęp 11.06.2025)
  7. M. Jóźwik i in., Niestabilność mięśnia wypieracza jako objaw menopauzy, Przegląd Menopauzalny 2003, 3, s. 46–53
  8. T. Rechberger, B. Kulik-Rechberger, Zaburzenia anatomiczne i czynnościowe narządów dna miednicy u kobiet – diagnostyka i leczenie, Przewodnik Lekarza 2012, nr 1, s. 147–153

Czym są upławy i co oznaczają? Rodzaje, przyczyny i leczenie upławów

Upławy to jedna z najczęstszych dolegliwości zgłaszanych przez kobiety podczas konsultacji ginekologicznych. Wydzielina z pochwy jest naturalnym zjawiskiem, ale zmiana jej koloru, konsystencji czy zapachu jest sygnałem alarmowym. Może wskazywać m.in. na infekcje intymne, obecność ciał obcych, a nawet nowotwory. Dowiedz się, co to są upławy, jak wyglądają, jakie są ich przyczyny oraz jak je leczyć.

Spis treści:

  1. Czym są upławy i jak powstają?
  2. Jak wygląda prawidłowa wydzielina z pochwy?
  3. Kolory wydzieliny z pochwy i ich znaczenie
  4. Upławy grzybicze, bakteryjne i pasożytnicze – przyczyny
  5. Cuchnące upławy – co oznacza nieprzyjemny zapach?
  6. Diagnostyka upławów
  7. Leczenie upławów
  8. Rodzaje upławów, przyczyny i leczenie – najczęstsze pytania pacjentów
  9. Rodzaje, przyczyny i leczenie upławów – podsumowanie

Czym są upławy i jak powstają?

Upławy definiuje się jako nieprawidłową wydzielinę z pochwy, która wyraźnie różni się od prawidłowego śluzu pod względem ilości, barwy, konsystencji lub zapachu. Powstają na skutek zaburzeń mikroflory pochwy, zmian hormonalnych, infekcji, a także reakcji zapalnej błony śluzowej pochwy i szyjki macicy.

>> Zobacz: Jak zapobiec groźnym powikłaniom infekcji intymnych – testy w kierunku Chlamydia trachomatis

Upławy są objawem łatwo zauważalnym. Kobieta może zaobserwować zwiększoną ilość wydzieliny o nieprawidłowej barwie lub zapachu na bieliźnie. Zdarza się, że upławom towarzyszą jeszcze inne objawy – np. bóle podbrzusza, zaczerwienienie i obrzęk okolicy sromu, świąd pochwy i sromu, uczucie suchości pochwy.

>> Zobacz: Nieprzyjemny zapach z pochwy – możliwe przyczyny

Jak wygląda prawidłowa wydzielina z pochwy?

Prawidłowa wydzielina z pochwy przyjmuje barwę od przezroczystej do mlecznobiałej – w zależności od momentu cyklu menstruacyjnego. Jest wodnista w dni płodne i gęstnieje w drugiej połowie cyklu. Jest bezwonna lub ma delikatny zapach. Jej ilość zwiększa się podczas podniecenia seksualnego oraz w okolicy menstruacji i owulacji.

Kolory wydzieliny z pochwy i ich znaczenie

Upławy mają różne zabarwienie, konsystencję i zapach. Nieprawidłowa wydzielina z pochwy może być wodnista, pienista lub gęsta, przyjmować barwę białawą, zielonkawą, żółtą, szarą, brunatną oraz zawierać krew lub ropę.

Białe, mleczne, serowate upławy

Gęste, białe upławy o konsystencji twarogu są charakterystyczne dla infekcji grzybiczej. Zwykle towarzyszy im intensywny świąd, pieczenie, zaczerwienienie, obrzęk sromu i pęknięcia błony śluzowej. Dolegliwości mogą nasilać się podczas oddawania moczu lub stosunku seksualnego.

>> Przeczytaj także: Objawy, przyczyny i leczenie grzybicy pochwy

Natomiast rzadkie, białe, białawo-szare upławy mogą wskazywać na bakteryjną waginozę. Jej przyczyną jest zaburzenie mikroflory pochwy, w wyniku czego dochodzi do nadmiernego namnażania się bakterii beztlenowych. Nieprawidłowej wydzielinie towarzyszy nieprzyjemny, rybi zapach.

Żółte upławy

Żółte upławy, o charakterze pienistym, mdłym zapachu i z obecnością ropy wskazują na rzęsistkowicę. Jest to choroba pasożytnicza, przenoszona drogą płciową. Wywołuje ją pierwotniak – rzęsistek pochwowy. Należy pamiętać, że nawet w 50% przypadków rzęsistkowica może przebiegać bezobjawowo, ale w tym czasie osoba chora może zarażać swoich partnerów seksualnych.

Zielona wydzielina z pochwy

Zielone upławy o nieprzyjemnym zapachu i ropnym lub śluzowo-ropnym charakterze wskazują na rzeżączkę. Jest to bakteryjna choroba przenoszona drogą płciową. Objawowa postać występuje zaledwie u 20% kobiet. Poza zielonymi upławami może wystąpić ból podbrzusza i nieprzyjemne dolegliwości podczas oddawania moczu (np. pieczenie).

>> To może Cię zainteresować: Ból brzucha – skąd się bierze? Możliwe przyczyny i diagnostyka

Różowe, brązowe i brunatne upławy, upławy z krwią

Upławy z domieszką krwi mogą wystąpić przy:

  • zapaleniu błony śluzowej macicy,
  • rzęsistkowicy (jeżeli doszło do uszkodzenia nabłonka),
  • zapaleniu mięśnia macicy,
  • raku szyjki macicy,
  • raku pochwy.

Upławy z krwią mogą pojawić się również w wyniku urazu mechanicznego.

Szare upławy

Szare upławy o ropnym charakterze i nieprzyjemnym zapachu, którym towarzyszy świąd pochwy i sromu mogą wskazywać na infekcję bakteryjną. Zwykle obserwuje się również zwiększoną ilość nieprawidłowej wydzieliny.

>> To może Cię zainteresować: Choroby przenoszone drogą płciową

Upławy grzybicze, bakteryjne i pasożytnicze – przyczyny

„Grzybicze upławy” to najczęściej wynik zakażenia Candida albicans lub innymi gatunkami z rodzaju Candida. Zakażenia mogą być sporadyczne lub nawracające. Sprzyja im m.in. ciąża, antybiotykoterapia, cukrzyca, obniżenie odporności, nowotwory.

>> Zobacz: Jak wzmocnić układ immunologiczny u dorosłych i dzieci?

„Bakteryjne upławy” najczęściej są spowodowane zaburzeniem równowagi bakterii tlenowych i beztlenowych – np. wzrostem populacji Prevotella czy Mycoplasma hominis. Infekcja może być też skutkiem zakażenia dwoinką rzeżączki. Natomiast „pasożytnicze upławy” są wywołane przez rzęsistka pochwowego.

Cuchnące upławy – co oznacza nieprzyjemny zapach?

Nieprzyjemny zapach upławów może być:

  • rybi,
  • gnilny,
  • kwaśny,
  • mdły.

Zapach upławów zależy od przyczyny – drobnoustroju lub rozkładającej się tkanki. Nieprzyjemna woń towarzyszy m.in. rzęsistkowicy, bakteryjnej waginozie czy rzeżączce. Natomiast cuchnące upławy mogą wskazywać na raka endometrium, szyjki macicy lub pochwy.

Diagnostyka upławów

Upławy są wskazaniem do konsultacji ginekologicznej. Diagnostyka przyczyny nieprawidłowej wydzieliny z pochwy może obejmować:

  • dokładny wywiad medyczny,
  • badanie ginekologiczne,
  • cytologię,
  • wymaz z pochwy i posiew z dróg moczowo-płciowych,
  • badanie mikroskopowe wydzieliny z pochwy,
  • ocenę pH środowiska pochwy,
  • badania molekularne (wykrywanie DNA patogenu)

>> Przeczytaj także: Zdrowie kobiety – diagnostyka mikrobiomu i infekcji intymnych

Badanie posiew z dróg moczowo-płciowych (tlenowo) banerek

Leczenie upławów

Wybór terapii zależy od przyczyny upławów. Często konieczne jest zastosowanie farmakoterapii oraz wdrożenie działań niefarmakologicznych. Dodatkowo infekcje wymagają wstrzemięźliwości seksualnej oraz jednoczesnego leczenia partnera seksualnego (nawet gdy nie występują u niego żadne objawy).

Leki miejscowe i ogólnoustrojowe

W zależności od przyczyny upławów lekarz może zlecić stosowanie:

  • infekcja grzybicza – klotrimazol, flukonazol, nystatyna w postaci globulek, kremów, tabletek doustnych,
  • rzeżączka – ceftriakson lub antybiotyk dobrany na podstawie antybiogramu,
  • rzęsistkowica – doustne leki przeciwpierwotniakowe,
  • infekcje bakteryjne – antybiotyki (metronidazol, klindamycyna) doustnie lub dopochwowo.

Dzięki odpowiedniemu leczeniu upławy całkowicie ustępują, jednak mogą nawrócić.

Probiotyki, higiena intymna i dieta

W leczeniu i profilaktyce bardzo ważną rolę odgrywa prawidłowa higiena intymna. Wskazane jest używanie delikatnych płynów przeznaczonych typowo do tej części ciała. Należy unikać stosowania mydła oraz wykonywania irygacji pochwy. Zalecane jest noszenie przewiewnej bielizny z naturalnych materiałów.

Ponadto wskazane jest ograniczenie spożycia cukrów prostych. Do diety można włączyć kiszonki, które są naturalnymi probiotykami.

>> Sprawdź: Ogórki kiszone i ich właściwości. Czy są zdrowe i czym różnią się od kwaszonych?

Lekarz może zdecydować o konieczności stosowania probiotyków w postaci dopochwowej lub doustnej. Ich celem jest odbudowanie naturalnej mikroflory bakteryjnej pochwy.

Rodzaje upławów, przyczyny i leczenie – najczęstsze pytania pacjentów

Odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania dotyczące wyglądu, koloru i przyczyn upławów.

Jakie upławy powinny niepokoić?

Konsultacji z lekarzem wymagają upławy zielone, żółte, szare, brunatne, o ropnym charakterze lub z domieszką krwi, a także o nieprzyjemnym lub cuchnącym zapachu. Należy zwrócić również uwagę na objawy dodatkowe (np. świąd lub pieczenie sromu, ból podbrzusza).

Jak odróżnić upławy od fizjologicznego śluzu?

Śluz fizjologiczny ma barwę od przezroczystej do mlecznobiałej. Może być wodnisty i ciągnący się lub gęsty – w zależności od cyklu menstruacyjnego. Ma lekki zapach. Natomiast upławy przyjmują szarą, zieloną, białą lub żółtą barwę. Mogą być gęste, pieniste lub mieć „serowatą” konsystencję oraz nieprzyjemny zapach. Często towarzyszą im dodatkowe objawy – np. świąd i obrzęk sromu.

Czy upławy zawsze oznaczają infekcję?

Upławy nie zawsze oznaczają infekcję. Mogą być też wynikiem urazów, zaburzenia naturalnej mikroflory bakteryjnej pochwy, ciała obcego, zmian hormonalnych lub nowotworów.

Jakie są upławy przy infekcji bakteryjnej?

Upławy przy infekcji bakteryjnej mogą być białe, zielone lub szare. Często mają charakter ropny i towarzyszy im nieprzyjemny zapach.

Czy upławy mogą ustąpić same?

Upławy wymagają konsultacji z lekarzem, diagnostyki oraz odpowiedniego leczenia. Brak terapii może prowadzić do poważnych powikłań.

Rodzaje, przyczyny i leczenie upławów – podsumowanie

  • Upławy to nieprawidłowa wydzielina z pochwy.
  • Upławy mają różny kolor, konsystencję i zapach. Mogą być np. serowate, wodniste lub pieniste, zielone, szare lub żółte oraz zawierać ropę lub krew.
  • Przyczyny upławów to m.in. infekcje bakteryjne, pasożytnicze, grzybicze lub wirusowe, ciała obce, zaburzenia hormonalne, czynniki zewnętrzne czy niektóre choroby.
  • Pojawienie się nieprawidłowej wydzieliny z pochwy powinno być zawsze skonsultowane z ginekologiem. Jednym z badań pozwalających ustalić przyczynę upławów jest wymaz z pochwy z posiewem.

Opieka merytoryczna: lek. Kacper Staniszewski


Bibliografia

  1. T. Pisarski, Położnictwo i ginekologia. Podręcznik dla studentów, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2002.
  2. https://www.mp.pl/pacjent/objawy/263860,uplawy (dostęp 05.06.2025)
  3. P. Miotła, Praktyczne aspekty leczenia bakteryjnej waginozy oraz zakażeń pochwy o nieznanej etiologii – rola terapii skojarzonej, Ginekologia po Dyplomie 05/2022
  4. https://www.mp.pl/pacjent/ginekologia/choroby/256370,grzybicze-zapalenie-sromu-i-pochwy (dostęp 05.06.2025)
  5. https://www.alab.pl/centrum-wiedzy/rzesistkowica-przyczyny-objawy-diagnostyka-leczenie (dostęp 05.06.2025)
  6. https://www.mp.pl/interna/chapter/B16.II.18.3.4.1.1.2. (dostęp 06.06.2025)

Żółta wydzielina przy kaszlu – co oznacza i jak się jej pozbyć?

Kaszel to naturalny odruch obronny naszego organizmu, mający na celu oczyszczenie dróg oddechowych z zalegających tam zanieczyszczeń czy nadmiaru śluzu. Często towarzyszy mu odkrztuszanie wydzieliny, której kolor może stanowić cenną wskazówkę diagnostyczną. Gdy wydzielina zmienia barwę na żółtą, wiele osób zaczyna się niepokoić. Co właściwie oznacza taki kolor flegmy i kiedy powinniśmy potraktować to jako sygnał alarmowy? Zagłębmy się w świat kaszlu i jego barwnych sekretów.

Kluczowe informacje:
>> Żółta wydzielina przy kaszlu najczęściej wskazuje na proces zapalny, często bakteryjny.
>> Kolor pochodzi od komórek odpornościowych walczących z infekcją.
>> Zielona flegma może sugerować bardziej zaawansowaną infekcję bakteryjną.
>> Oprócz kaszlu, często występują gorączka, ból gardła, katar czy osłabienie.
>> Diagnostyka obejmuje wywiad, badanie fizykalne, badania krwi (morfologia, CRP i ewentualnie prokalcytonina) oraz w razie potrzeby – RTG klatki piersiowej i posiew plwociny.
>> Leczenie zależy od przyczyny – antybiotyki przy infekcjach bakteryjnych, leki objawowe na kaszel i gorączkę.
>> Ważne jest odpowiednie nawodnienie i odpoczynek.
>> Krew w wydzielinie (różowa/czerwona) zawsze wymaga pilnej konsultacji lekarskiej.

Spis treści:

  1. Kaszel z żółtą wydzieliną: przyczyny występowania
  2. Inne objawy towarzyszące odkrztuszaniu żółtej wydzieliny
  3. Zielona a żółta wydzielina przy kaszlu: różnice
  4. Co powoduje kaszel z żółtą flegmą: diagnostyka przyczyny
  5. Zielona, różowa czy żółta flegma przy kaszlu: znaczenie koloru wydzieliny przy leczeniu
  6. Jak pozbyć się żółtej wydzieliny podczas kaszlu?
  7. Żółta wydzielina przy kaszlu: podsumowanie

Kaszel z żółtą wydzieliną: przyczyny występowania

Pojawienie się żółtej wydzieliny podczas kaszlu zazwyczaj świadczy o toczącym się procesie zapalnym w drogach oddechowych. Żółty kolor flegmy jest często związany z obecnością komórek odpornościowych, głównie neutrofili, które aktywnie walczą z infekcją. Te komórki zawierają zielony enzym (mieloperoksydazę), który w połączeniu z innymi składnikami wydzieliny nadaje jej żółtawe zabarwienie.

Główną przyczyną żółtej flegmy są infekcje bakteryjne. Bakterie takie jak S. pneumoniae czy H. influenzae często prowadzą do stanów zapalnych oskrzeli, płuc czy zatok, w wyniku których organizm produkuje żółtą, ropną wydzielinę.

>> Przeczytaj: Sezonowe zakażenia układu oddechowego – ostre zakażenia górnych dróg oddechowych

Inne stany, które mogą skutkować odkrztuszaniem żółtej wydzieliny, to:

  • Infekcje wirusowe – żółtawa plwocina może pojawić się także w czysto wirusowym zapaleniu dróg oddechowych; nadkażenie bakteryjne nie jest warunkiem koniecznym.
  • Alergie – w przebiegu silnej reakcji alergicznej może dojść do gromadzenia się komórek zapalnych w drogach oddechowych, co w sporadycznych przypadkach może skutkować żółtą flegmą, choć nie jest to typowy objaw.
  • Zapalenie zatok – spływająca z zatok wydzielina do gardła może być odkrztuszana w postaci żółtej flegmy.
  • Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) – pacjenci z POChP, zwłaszcza w okresach zaostrzeń, często odkrztuszają żółtą lub zieloną wydzielinę, co wskazuje na nadkażenie bakteryjne.

>> Sprawdź: Przedłużający się kaszel: jakie badania laboratoryjne wykonać, by rozpocząć skuteczne leczenie

Inne objawy towarzyszące odkrztuszaniu żółtej wydzieliny

Kaszel z żółtą flegmą rzadko występuje samodzielnie. Zazwyczaj towarzyszą mu inne objawy, które pomagają w postawieniu diagnozy. Mogą to być:

  • gorączka lub stan podgorączkowy, wskazujące na ogólnoustrojową reakcję zapalną,
  • ból gardła będący częstym symptomem infekcji górnych dróg oddechowych,
  • katar lub zatkany nos, sugerujące infekcję wirusową lub bakteryjną górnych dróg oddechowych lub zatok,
  • ból w klatce piersiowej może wskazywać na zapalenie płuc, oskrzeli lub opłucnej,
  • duszność jako symptom nasilonej infekcji lub zaostrzenia chorób płuc,
  • ogólne osłabienie i złe samopoczucie,
  • bóle mięśni i stawów często towarzyszące infekcjom wirusowym.

>> To może Cię zainteresować: Zapalenie opłucnej: przyczyny, objawy i leczenie

Badanie CRP - (białko C-reaktywne) banerek

Zielona a żółta wydzielina przy kaszlu: różnice

Chociaż zarówno żółta, jak i zielona wydzielina wskazują na obecność stanu zapalnego, zielony kolor flegmy często świadczy o bardziej zaawansowanej infekcji bakteryjnej. Intensywniejszy zielony kolor jest wynikiem większej koncentracji mieloperoksydazy i innych produktów rozpadu komórek odpornościowych, które długotrwale walczą z patogenami. Należy jednak pamiętać, że sam kolor nie jest wyłącznym kryterium diagnostycznym i nie zawsze świadczy o konieczności włączenia antybiotyków.

Pamiętaj:
Choć intuicyjnie mogłoby się wydawać, że gęsta flegma jest gorsza, w rzeczywistości jej gęstość zależy głównie od stopnia odwodnienia organizmu. Prawidłowe nawodnienie pomaga rozrzedzić wydzielinę, ułatwiając jej odkrztuszanie, niezależnie od jej koloru.

Co powoduje kaszel z żółtą flegmą: diagnostyka przyczyny

Diagnostyka kaszlu z żółtą wydzieliną to proces opierający się na kilku kluczowych elementach, które pozwalają lekarzowi na ustalenie precyzyjnej przyczyny dolegliwości. Rozpoczyna się od szczegółowego wywiadu medycznego, podczas którego lekarz zbiera informacje o charakterze kaszlu (czy jest suchy, mokry, napadowy), jego czasie trwania, towarzyszących objawach, przebytych chorobach, przyjmowanych lekach, a także o ewentualnych kontaktach z osobami chorymi. Następnie przeprowadzane jest badanie fizykalne, które zazwyczaj obejmuje osłuchiwanie płuc, badanie gardła oraz ocenę węzłów chłonnych.

Jakie badania laboratoryjne wykonać przy kaszlu z żółtą wydzieliną?

Ważnym elementem diagnostyki kaszlu z żółtą wydzieliną są badania laboratoryjne. Morfologia krwi z rozmazem pozwala ocenić ogólny stan organizmu i wskazać na obecność stanu zapalnego, na przykład poprzez podwyższoną liczbę leukocytów. Pomocne jest także badanie CRP (białko C-reaktywne), będące czułym wskaźnikiem stanu zapalnego. W praktyce coraz częściej wykorzystuje się też oznaczenie prokalcytoniny, które wspiera decyzję o ewentualnej antybiotykoterapii.

Morfologia banerek

W niektórych przypadkach, szczególnie przy przewlekłych infekcjach lub braku poprawy po leczeniu, lekarz może zlecić badanie plwociny (posiew). Pobrana próbka wydzieliny jest wówczas badana mikrobiologicznie w celu identyfikacji konkretnych bakterii i określenia ich wrażliwości na antybiotyki.

Badania obrazowe w diagnostyce kaszlu z żółtą wydzieliną

Uzupełnieniem diagnostyki kaszlu z żółtą wydzieliną są badania obrazowe. Rentgen klatki piersiowej jest niezbędny w sytuacjach, gdy lekarz podejrzewa zapalenie płuc lub inne poważniejsze schorzenia układu oddechowego, pomagając ocenić stan miąższu płucnego i struktur okołopłucnych.

>> Zobacz: Zapalenie płuc u dziecka – przyczyny, objawy, diagnostyka i leczenie

Zielona, różowa czy żółta flegma przy kaszlu: znaczenie koloru wydzieliny przy leczeniu

Barwa odkrztuszanej wydzieliny jest ważną, choć niewystarczającą, wskazówką dla lekarza, ponieważ kolor flegmy może dostarczyć cennych informacji o charakterze toczącego się w drogach oddechowych procesu. Jednak nigdy nie stanowi jedynej podstawy do podjęcia decyzji o leczeniu. Zrozumienie, co oznaczają poszczególne kolory, pomaga w orientacji, ale ostateczna diagnoza zawsze należy do specjalisty.

  • Przezroczysta/biała flegma – zwykle związana z infekcjami wirusowymi, alergiami lub podrażnieniami. Leczenie jest zazwyczaj objawowe.
  • Żółta/zielona flegma – jak wspomniano najczęściej wskazuje na infekcję, często bakteryjną, choć może być też efektem wirusowych procesów zapalnych.
  • Różowa/czerwona flegma – może oznaczać obecność krwi. Małe smużki krwi mogą pojawić się przy intensywnym kaszlu i pęknięciu drobnych naczynek. Jednak duża ilość krwi, zwłaszcza jasnoczerwonej, wymaga pilnej konsultacji lekarskiej, gdyż może wskazywać na poważniejsze problemy (np. krwawienie z dróg oddechowych, zatorowość płucną, nowotwór).
  • Brązowa/czarna flegma – może wskazywać na obecność starej krwi, wdychanie dymu (np. u palaczy), zanieczyszczeń (np. pyłu węglowego) lub rzadziej infekcji grzybiczych.

>> Sprawdź: Palenie papierosów – negatywne skutki i wpływ na zdrowie palenia tytoniu

Jak pozbyć się żółtej wydzieliny podczas kaszlu?

Sposób leczenia żółtej wydzieliny podczas kaszlu jest ściśle zależny od jej przyczyny. Kluczowe jest zatem ustalenie diagnozy przez lekarza, który dobierze odpowiednią terapię.

Antybiotykoterapia jest wskazana wyłącznie przy potwierdzonej lub bardzo prawdopodobnej infekcji bakteryjnej – sam kolor plwociny nie jest wystarczającym kryterium.  W przypadku niektórych infekcji wirusowych, np. grypy, możliwe jest zastosowanie leków przeciwwirusowych, choć należy pamiętać, że nie są one skuteczne wobec wszystkich typów wirusów.

Kaszel z odkrztuszaniem żółtej wydzieliny – leczenie objawowe

Niezależnie od konkretnej przyczyny, bardzo ważne jest leczenie objawowe, które ma na celu złagodzenie dolegliwości i ułatwienie odkrztuszania wydzieliny przy kaszlu. W tym celu stosuje się leki wykrztuśne, które pomagają rozrzedzić flegmę, takie jak preparaty z ambroksolem, bromheksyną czy acetylocysteiną. Ból i gorączkę można łagodzić, przyjmując leki przeciwgorączkowe i przeciwbólowe, np. paracetamol lub ibuprofen. Pomocne są również inhalacje z solą fizjologiczną, które nawilżają drogi oddechowe i sprzyjają rozrzedzaniu zalegającej wydzieliny.

Niezmiernie ważne w procesie leczenia i usuwania wydzieliny jest odpowiednie nawodnienie organizmu. Picie dużej ilości płynów, takich jak woda czy ziołowe herbaty, sprawia, że flegma staje się rzadsza i łatwiej ją odkrztusić. Nie wolno zapominać o odpoczynku, który wspiera regenerację organizmu w walce z infekcją. Dodatkowo, aby uniknąć dalszego podrażniania dróg oddechowych, należy unikać czynników drażniących, takich jak dym tytoniowy czy zanieczyszczenia powietrza.

>> Przeczytaj: Grypa – ostra choroba zakaźna układu oddechowego

Żółta wydzielina przy kaszlu: podsumowanie

Żółta wydzielina przy kaszlu to sygnał, że w drogach oddechowych toczy się proces zapalny, najczęściej związany z infekcją. Chociaż kolor flegmy może być wskazówką, zawsze należy uwzględnić inne objawy i zasięgnąć porady lekarskiej, aby ustalić właściwą przyczynę i wdrożyć skuteczne leczenie.

Pamiętaj, że samodzielna diagnoza oparta wyłącznie na kolorze wydzieliny jest niewystarczająca i może prowadzić do błędnych wniosków. Jeśli kaszel z żółtą wydzieliną utrzymuje się dłużej niż kilka dni, nasila się lub towarzyszą mu inne niepokojące objawy, nie zwlekaj z wizytą u lekarza. Wczesna i trafna diagnoza to klucz do szybkiego powrotu do zdrowia i uniknięcia powikłań.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Ciepłucha


Bibliografia

  1. Altiner A, Wilm S, Däubener W, Bormann C, Pentzek M, Abholz HH, Scherer M. Sputum colour for diagnosis of a bacterial infection in patients with acute cough. Scand J Prim Health Care. 2009;27(2):70-3.
  2. Johnson AL., Hampson DF., Hampson NB. Sputum color: potential implications for clinical practice. Respir Care. 2008 Apr;53(4):450-4.
  3. Allegra L, Blasi F, Diano P, et al. Sputum color as a marker of acute bacterial exacerbations of chronic obstructive pulmonary disease. Respir Med. 2005 Jun;99(6):742-7.
  4. Miravitlles M, Marín A, Monsó E, et al. Colour of sputum is a marker for bacterial colonisation in chronic obstructive pulmonary disease. Respir Res. 2010 May 14;11(1):58.

Kwas moczowy a nadciśnienie

W ostatnich latach obserwujemy wzrost liczby osób z podwyższonym poziomem kwasu moczowego we krwi, co skłania ekspertów do mówienia o prawdziwej epidemii hiperurykemii. Problem ten, często niedoceniany, staje się coraz powszechniejszy – poziom kwasu moczowego ma wpływ na nadciśnienie tętnicze i choroby serca.

Spis treści

  1. Czym jest kwas moczowy?
  2. Przyczyny wysokiego poziomu kwasu moczowego
  3. Kwas moczowy a choroby serca
  4. Kwas moczowy a nadciśnienie – najczęściej zadawane pytania (FAQ)

Czym jest kwas moczowy?

Kwas moczowy to końcowy produkt metabolizmu puryn w organizmie. Występuje w surowicy krwi naczelnych, w tym człowieka, co stanowi ewolucyjny wyjątek w porównaniu z większością innych ssaków. Ta specyfika wynika z mutacji, która zaszła kilkanaście milionów lat temu, w wyniku której ludzie i pozostałe naczelne utraciły zdolność do syntezy oksydazy moczanowej – enzymu odpowiedzialnego za rozkład kwasu moczowego do rozpuszczalnej w wodzie allantoiny.

Chociaż kwas moczowy jest przede wszystkim postrzegany jako produkt odpadowy metabolizmu puryn, który w nadmiarze prowadzi do poważnych problemów zdrowotnych (jak dna moczanowa, kamica nerkowa, czy zwiększone ryzyko chorób sercowo-naczyniowych), to w fizjologicznych, czyli prawidłowych, stężeniach odgrywa pewne role w organizmie człowieka, np. jest silnym antyoksydantem.

Warto jednak pamiętać, że te pozytywne aspekty dotyczą prawidłowego, a nie podwyższonego poziomu kwasu moczowego. Kiedy jego stężenie przekracza normę, aspekt działań niepożądanych przewyższa wszelkie potencjalne korzyści, prowadząc do poważnych konsekwencji zdrowotnych. Dlatego kluczowe jest utrzymywanie kwasu moczowego w granicach normy.

WAŻNE! Poziom kwasu moczowego nie powinien przekraczać 7 mg/dl we krwi – takie stężenie chroni przed zachorowaniem na dnę moczanową.

>>> Dowiedz się więcej: Dna moczanowa (artretyzm) – przyczyny, objawy, diagnostyka

Przyczyny wysokiego poziomu kwasu moczowego

Jedną z głównych przyczyn jest współczesny styl życia, charakteryzujący się niską aktywnością fizyczną oraz nieprawidłowymi nawykami żywieniowymi. Dieta bogata w produkty przetworzone, czerwone mięso, owoce morza, a zwłaszcza w cukry proste, takie jak fruktoza (często obecna w słodzonych napojach), znacząco przyczynia się do wzrostu poziomu kwasu moczowego. Również niektóre powszechnie stosowane leki, takie jak diuretyki (leki moczopędne) lub kwas acetylosalicylowy w niskich dawkach, mogą zaburzać naturalne wydalanie kwasu moczowego z organizmu.  

Zdarza się też, że za hiperurykemię odpowiadają inne schorzenia, w tym choroby nerek, które upośledzają ich zdolność do skutecznego usuwania tej substancji. Wzrost liczby przypadków otyłości i zespołu metabolicznego w populacji jest kolejnym kluczowym czynnikiem, ponieważ sprzyjają one zaburzeniom gospodarki kwasem moczowym. Zrozumienie tych przyczyn jest pierwszym krokiem do skutecznego radzenia sobie z narastającym problemem hiperurykemii.

Badanie kwasu moczowego banerek

Kwas moczowy a choroby serca

Kwas moczowy jest substancją, której znaczenie jest najbardziej znane ze względu na jego udział w patomechanizmie dny moczanowej, czyli podagry. Od wielu lat trwają badania nad związkiem kwasu moczowego a chorobami układu sercowo-naczyniowego i nadciśnieniem tętniczym.

>>> Przeczytaj też: Nadciśnienie tętnicze – nowe rekomendacje

Wspólnym mianownikiem dla obydwu procesów jest fruktoza – cukier używany np. w napojach, w postaci syropu glukozowo-fruktozowego.

  • Zwiększone spożycie fruktozy powoduje w organizmie nasilenie rozpadu cząsteczek ATP (źródła energii dla komórek). To z kolei prowadzi do przyspieszonego metabolizmu puryn, a w konsekwencji – wzrostu poziomu kwasu moczowego we krwi.
  • Jednocześnie fruktoza może wywoływać insulinooporność – co  również przyczynia się do rozwoju nadciśnienia tętniczego.

Opisane powyżej mechanizmy powodują wzrost ciśnienia tętniczego w nerkach, a to jest dodatkowym bodźcem do dalszego wzrostu ciśnienia w całym organizmie, a następnie dalszego wzrostu poziomu kwasu moczowego. W ten sposób tworzy się mechanizm przypominający błędne koło, gdzie jeden problem wzmacnia drugi.

Efekty opisanego patomechanizmu potwierdzają badania klinicznie.

  • Hiperurykemia, czyli wysoki poziom kwasu moczowego, występuje 2-3 razy częściej u osób z nadciśnieniem niż u osób z prawidłowym ciśnieniem.
  • Wzrost poziomu kwasu moczowego o jedno odchylenie standardowe miał wpływ na wzrost ryzyka chorób sercowo-naczyniowych (13%) niewiele mniejszy niż wzrost poziomu cholesterolu (18%).
  • Wzrost poziomu kwasu moczowego u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca to gorsze rokowanie choroby.
  • Hiperukykemia u pacjentów po udarze mózgu również pogarsza rokowanie.
Badanie lipidogram extra (6 badań) banerek
WAŻNE! Ze względu na to, że niskie stężenia kwasu moczowego pomagają zmniejszyć ryzyko chorób sercowo-naczyniowych, jego poziomu powinien wynosić < 5 mg/dl.

Kwas moczowy a nadciśnienie – najczęściej zadawane pytania (FAQ)

Czy kwas moczowy ma wpływ na serce?

Tak, wraz ze zwiększeniem stężenia kwasu moczowego rośnie ryzyko rozwoju niewydolności serca, wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniowych i zgonu z powodu tych chorób.

Jakie choroby wywołuje kwas moczowy?

Podwyższony poziom kwasu moczowego wiąże się z ryzykiem wystąpienia dny moczanowej, kamicy nerkowej, chorób serca, nadciśnienia tętniczego.

Czy dna moczanowa uszkadza serca?

Tak, wysoki poziom kwasu moczowego jest czynnikiem ryzyka chorób serca.

Czy dna moczanowa jest przyczyną zawałów serca?

U pacjentów z dną moczanową ryzyko zawału serca wzrasta dwukrotnie.

Podsumowanie

  • Podwyższony poziom kwasu moczowego jest ważnym wskaźnikiem (markerem) obecności nadciśnienia tętniczego oraz ryzyka jego powikłań.
  • Badanie poziomu kwasu moczowego zostało zaliczone do podstawowych badań w diagnostyce chorób sercowo-naczyniowych.

Piśmiennictwo 

  1. Krystyna Widecka, Filip M. Szymański, Krzysztof J. Filipiak, Jacek Imiela, Beata Wożakowska-Kapłon, Eugeniusz J. Kucharz, Artur Mamcarz, Jacek Manitius, Andrzej Tykarski , Stanowisko ekspertów dotyczące hiperurykemii i jej leczenia u pacjentów z wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym, DOI: 10.5603/AH.2017.0001, Arterial Hypertens 2017;21(1):1-9.
  2. Andrzej Tykarski, Paweł Łopatka, Anna Posadzy-Małaczyńska, Jerzy Głuszek; Mechanizm hiperurykemii w nadciśnieniu tętniczym pierwotnym ciężkim, opornym na leczenie; Nadciśnienie tętnicze 2004;8(6):411-423
  3. Serum Uric Acid and Cardiovascular Events in Successfully treated Hypertensive Patients” (Alderman MH, Cohen H, Madhavan S, Kivlighn S. Hypertension. 1999 Jul;34(1):144-50

Krosty na nogach – skąd się biorą i co mogą oznaczać?

Krosty to wykwity skórne, które mogą pojawiać się w różnych lokalizacjach, zarówno na skórze gładkiej, jak i na owłosionej skórze głowy. W przebiegu których schorzeń skóry mogą pojawiać się swędzące krosty na nogach? Czy czerwone krosty na nogach u dziecka mogą być związane z atopowym zapaleniem skóry? Jak radzić sobie z tymi dolegliwościami? Przeczytaj poniższy artykuł i dowiedz się więcej na temat krost pojawiających się na nogach.

Spis treści:

  1. Krosty na nogach: jak wyglądają?
  2. Krosty na nogach: co oznaczają?
  3. Czego przyczyną mogą być krosty na nogach?
  4. Jak sprawdzić, od czego są krosty na nogach?
  5. Czy można zapobiec powstawaniu krost na nogach?
  6. Co stosować na krosty na nogach?
  7. Domowe sposoby na krosty na nogach
  8. Krosty na nogach – często zadawane pytania
  9. Krosty na nogach – podsumowanie

Krosty na nogach: jak wyglądają?

Krosty to zmiany wyczuwalne podczas badania palpacyjnego, co oznacza, że są wyniosłe ponad poziom skóry. Charakteryzują się tym, że są wypełnione treścią ropną, która przyjmuje typowo żółtawe, a niekiedy białawe zabarwienie.

Krosty na nogach mogą lokalizować się w różnych obszarach kończyny dolnej, zarówno w obrębie skóry ud, podudzi, a także stóp i podeszew. Lokalizacja zmian skórnych może być cenną informacją diagnostyczną, wskazującą na konkretne schorzenie.

>> Sprawdź: Trądzik – choroba o wielu obliczach

Krosty na nogach: co oznaczają?

Krosty na nogach mogą pojawić się zarówno w przebiegu miejscowych infekcji bakteryjnych (na przykład dotyczących mieszków włosowych), ale i również schorzeń zapalnych o przewlekłym charakterze. Należy mieć świadomość, że pacjenci bardzo często opisują swoje dolegliwości mianem krost na nogach także w odniesieniu do innych wykwitów chorobowych (na przykład grudek, nadżerek czy pęcherzyków). Postawienie diagnozy dermatologicznej wymaga wizyty u lekarza i wnikliwego obejrzenia skóry.

>> Zobacz: Wyprysk potnicowy (potnica): objawy, przyczyny i leczenie

Czego przyczyną mogą być krosty na nogach?

Jakie schorzenia dermatologiczne mogą objawiać się krostami na nogach? Poniżej charakterystyka najczęściej zgłaszanych przez pacjentów problemów związanych z tego rodzaju wykwitami skórnymi.

Czerwone krosty na nogach

Określenie czerwone krosty na nogach jest zwrotem potocznym, ponieważ zgodnie z wiedzą dermatologiczną, krosty mają żółte zabarwienie, związane z zawartością treści ropnej. Pacjenci często jednak opisują tym zwrotem zapalenie mieszków włosowych. Dermatoza ta jest najczęściej spowodowana przez bakterie (w tym często przez Staphylococcus aureus), ale może również być konsekwencją zakażenia grzybiczego (w tym przypadku najczęściej odpowiedzialne są grzyby z rodzaju Malassezia).

Do wystąpienia zapalenia mieszków włosowych może predysponować:

  • uszkodzenia mechaniczne skóry, do których doszło na przykład podczas depilacji,
  • noszenie obcisłej, nieprzewiewnej odzieży, wykonanej ze sztucznych materiałów,
  • nieprawidłowa higiena,
  • zaczopowanie ujść mieszków włosowych przez stosowane kosmetyki (na przykład olejki czy maści),
  • niektóre choroby przewlekłe, w tym cukrzyca,
  • obniżenie odporności organizmu,
  • niedobory witaminowe.

>> To może Cię zainteresować: Niedobory witamin i minerałów u dzieci – objawy, przyczyny, badania

Swędzące krosty na nogach

Swędzące krosty na nogach mogą być związane z miejscowymi reakcjami alergicznymi i nadkażeniem bakteryjnym (na przykład w przebiegu atopowego zapalenia skóry). Skóra z atopią cechuje się wybitną suchością i złuszczaniem, co sprawia, że pacjenci opisują niekiedy swoje zmiany jako suche krosty na nogach. Świąd i obecność obwodowo ułożonych krost może towarzyszyć również zakażeniom grzybiczym skóry.

>> Sprawdź: Grzybice powierzchowne skóry

Twarde krosty na nogach

Zmiany skórne opisywane przez pacjentów jako twarde krosty na nogach mogą odpowiadać wielu jednostkom chorobowym, w tym między innymi włókniakom twardym. Choć zgodnie z nomenklaturą medyczną nie są to krosty, to niekiedy pacjenci używają tego określenia w stosunku do tej dolegliwości. Włókniaki twarde to zmiany łagodne, które często pojawiają się po drobnych urazach na przykład ukąszeniu czy zadrapaniu skóry. Mają postać twardej grudki i najczęściej lokalizują się w obrębie kończyn dolnych. Włókniaki twarde cechują się typowym obrazem dermatoskopowym.

Białe i ropne krosty na nogach

Białe krosty na nogach to kolejne potoczne określenie, często używane przez pacjentów. Chorzy mogą w ten sposób opisywać krosty w przebiegu między innymi takich schorzeń jak:

  • łuszczyca krostkowa – w tym przypadku występują krosty jałowe, co oznacza, że po wykonaniu posiewu z tego rodzaju zmian, nie wyhoduje się drobnoustrojów, ponieważ przyczyną tego schorzenia nie jest infekcja,
  • zespół Sneddona-Wilkinsona – jest to rzadko występująca, przewlekła choroba skóry, która cechuje się obecnością wiotkich krost, które mogą lokalizować się nie tylko na kończynach, ale i na tułowiu czy w obrębie pachwin,
  • zmiany polekowe – osutki polekowe mogą mieć bardzo różną morfologię; jedną z możliwych manifestacji jest między innymi osutka krostkowa, tego rodzaju zmiany mogą pojawić się po wielu substancjach, w tym po antybiotykach, lekach przeciwzapalnych (NLPZ) czy terapiach onkologicznych.

>> To może Cię zainteresować: Łuszczyca krostkowa – objawy, przyczyny, badania i leczenie

Jak sprawdzić, od czego są krosty na nogach?

Pierwszym i najważniejszym krokiem jest udanie się na konsultację do lekarza dermatologa. Po dokładnej ocenie stanu skóry i przeprowadzeniu wywiadu chorobowego lekarz może zadecydować o konieczności wykonania badań dodatkowych, w tym:

Posiew ze zmiany tradzikowej (tlenowo) banerek

Czy można zapobiec powstawaniu krost na nogach?

W celu profilaktyki pojawiania się zmian krostkowych na skórze należy zastosować się do kilku zaleceń, które zmniejszają ryzyko rozwoju m. in. zapalenia mieszków włosowych. Warto pamiętać o:

  • unikaniu uszkodzeń mechanicznych i zadrapań,
  • każdorazowej zmianie maszynek do golenia,
  • dbaniu o codzienną higienę skóry,
  • unikaniu narażenia na ukąszenia owadów.

>> Sprawdź: Łojotokowe zapalenie skóry – objawy, przyczyny, leczenie

Co stosować na krosty na nogach?

Zmiany o typie krost na nogach wymagają konsultacji lekarskiej i włączenia odpowiedniej terapii. Sposób leczenia zależy między innymi od zdiagnozowanej jednostki chorobowej. W przypadku zapalenia mieszków włosowych stosuje się antybiotyki w postaci miejscowej (kremy, maści), a w zaawansowanych przypadkach również antybiotyki w postaci ogólnej (np. leczenie doustne). Łuszczyca krostkowa może wymagać włączenia leczenia ogólnego z zastosowaniem retinoidów (acytretyny) czy leków immunosupresyjnych (do których należy metotreksat i cyklosporyna). Leczenie powinno być prowadzone pod nadzorem doświadczonego dermatologa.

Domowe sposoby na krosty na nogach

Należy podkreślić, że nie warto leczyć się na własną rękę. Przed konsultacją z lekarzem należy zadbać o odpowiednią higienę skóry. W celu zmniejszenia ryzyka nawrotów infekcji bakteryjnych, w tym zapalenia mieszków włosowych, warto stosować zróżnicowaną dietę, z ograniczeniem spożywania cukrów prostych. Jeżeli pacjent choruje dodatkowo na cukrzycę, to wówczas konieczne jest monitorowanie poziomu glukozy we krwi i utrzymywanie jej w zalecanych granicach. Warto wiedzieć, że cukrzyca sprzyja istotnie nawrotom zakażeń skóry, w tym infekcjom bakteryjnym i grzybiczym.

>> Zobacz: Rola dysbiozy jelitowej w wybranych chorobach skóry

Krosty na nogach – często zadawane pytania

Poniżej znajdują się odpowiedzi na najczęściej zadawane przez pacjentów pytania dotyczące krost na nogach.

Co oznaczają czerwone kropki na nogach?

Czerwone kropki na nogach to potoczne określenie, pod którym pacjent może mieć na myśli zarówno krosty, plamki, jak i grudki. Nie są to tożsame sformułowania, co oznacza, że niezbędna jest konsultacja dermatologiczna. Tego rodzaju wykwity mogą bowiem wystąpić w wielu schorzeniach skóry, co wymaga weryfikacji lekarskiej.

Co oznaczają krosty na nogach?

Krosty na nogach mogą świadczyć o infekcji skóry spowodowanej przez drobnoustroje, ale również o chorobie przewlekłej, w tym łuszczycy krostkowej czy też zespole Sneddona-Wilkinsona. Tego rodzaju wykwity mogą być również elementem obrazu klinicznego osutek polekowych.

Jak pozbyć się krostek na nogach?

Niezbędna jest konsultacja dermatologiczna i włączenie odpowiedniego leczenia. Terapia uzależniona jest od konkretnej jednostki chorobowej i indywidualnej sytuacji klinicznej pacjenta.

Jak wygląda alergiczna wysypka na nogach?

Zmiany alergiczne mogą przyjmować postać swędzących bąbli, zmian rumieniowych, a także zmian rumieniowo-grudkowych i przeczosów (czyli linijnych uszkodzeń naskórka, wywołanych drapaniem). Schorzenia skóry o tle alergicznym to między innymi pokrzywka, atopowe zapalenie skóry (AZS) czy alergiczne, kontaktowe zapalenie skóry. Zmianom o podłożu alergicznym może towarzyszyć również nasilona suchość skóry oraz złuszczanie. Choć krosty nie są klasycznym wykwitem skórnym w przebiegu schorzeń alergicznych, to mogą się one pojawić w przypadku nadkażenia bakteryjnego zmian.

>> Przeczytaj: Alergia kontaktowa (skórna) – objawy, przyczyny, diagnostyka i leczenie

Krosty na nogach – podsumowanie

  • Krosty na nogach to zmiany wyniosłe ponad poziom skóry, wypełnione żółtą treścią ropną.
  • Krosty na nogach mogą być elementem klinicznym łuszczycy krostkowej, zapalenia mieszków włosowych, grzybicy skóry gładkiej, czy zespołu Sneddona-Wilkinsona.
  • Krosty na nogach u dzieci częściej, niż w populacji dorosłej mogą wynikać z nadkażenia bakteryjnego zmian skórnych pojawiających się w przebiegu dermatoz alergicznych.
  • W diagnostyce kluczową rolę odgrywa dokładnie przeprowadzone badanie dermatologiczne, badanie dermatoskopowe, a także badania dodatkowe, w tym procedury mikrobiologiczne i laboratoryjne.
  • Leczenie zależy od konkretnej jednostki chorobowej i powinno być prowadzone pod opieką lekarza dermatologa.

Bibliografia

  1. L. Rudnicka i inni, Współczesna Dermatologia, PZWL, Warszawa 2022,
  2. L. Bolognia i inni, Fourth Edition Dermatologia, Medipage, Warszawa 2022,
  3. A. Szczeklik, Piotr Gajewski, Interna Szczeklika, Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, Kraków 2020/2021,
  4. A. Dembińska-Kieć i inni, Diagnostyka laboratoryjna z elementami biochemii klinicznej, Urban & Partner, Wrocław 2005 (dodruk), s. 654–659.