Czym jest skleroza i jak się objawia?


Choć słowo „skleroza” potocznie bywa utożsamiane z zapominalstwem, w rzeczywistości jest terminem medycznym o znacznie szerszym i bardziej precyzyjnym znaczeniu. Pochodzi od greckiego „skleros” – twardy – i odnosi się do procesu patologicznego polegającego na stwardnieniu tkanek na skutek przewlekłego stanu zapalnego, zmian zwyrodnieniowych lub odkładania się nieprawidłowych substancji, takich jak lipidy, kolagen czy wapń. Szczególnie istotna klinicznie jest skleroza naczyń krwionośnych, czyli miażdżyca (arterioskleroza), będąca jedną z głównych przyczyn chorób sercowo-naczyniowych i neurodegeneracyjnych. To właśnie ten typ sklerozy, ze względu na częstość występowania oraz wpływ na układ nerwowy i funkcje poznawcze, stanowi kluczowy obszar zainteresowania współczesnej medycyny.

Spis treści:

  1. Co to jest skleroza?
  2. Przyczyny sklerozy
  3. Jakie są objawy sklerozy?
  4. Demencja a skleroza
  5. Skleroza a Alzheimer
  6. Jak można leczyć sklerozę?
  7. Skleroza – podsumowanie

Co to jest skleroza?

Skleroza to proces polegający na stopniowym stwardnieniu tkanek, zwykle na skutek przewlekłych zmian degeneracyjnych lub zapalnych. W układzie naczyniowym najczęściej oznacza miażdżycę – chorobę, w której dochodzi do uszkodzenia śródbłonka naczyń, odkładania się lipidów i nacieku komórek zapalnych w ścianie tętnicy. Tworzą się tzw. blaszki miażdżycowe, które stopniowo zwężają światło naczynia i ograniczają przepływ krwi, mogące prowadzić do niedotlenienia narządów. Proces ten może dotyczyć tętnic wieńcowych, mózgowych, nerkowych czy kończyn dolnych.

Zgodnie z aktualnym stanem wiedzy, miażdżyca nie jest wyłącznie skutkiem „złego cholesterolu”, lecz złożoną odpowiedzią immunologiczną z komponentą zapalną, w którym biorą udział makrofagi, limfocyty T, komórki mięśni gładkich i cytokiny prozapalne.

>> Dowiedz się więcej:

Przyczyny sklerozy

Skleroza naczyń jest efektem interakcji czynników genetycznych i środowiskowych. Wśród głównych przyczyn i czynników ryzyka wyróżnia się:

Badanie lipidogram extra (6 badań) banerek

Proces rozwoju sklerozy może trwać latami bezobjawowo. Początkowo zmiany są niewielkie i nie ograniczają przepływu, jednak istnieje ryzyko pęknięcia blaszki miażdżycowej, co prowadzi do odsłonięcia jej wewnętrznej, prozakrzepowej powierzchni, wywołując gwałtowną aktywację procesu krzepnięcia i powstanie skrzepliny, która może nagle zatkać naczynie, powodując zawał mięśnia sercowego lub udar mózgu.

Warto wiedzieć:
Proces odkładania blaszek miażdżycowych może rozpoczynać się już w dzieciństwie, nawet u niemowląt i nastolatków, a nie tylko u osób starszych.

Jakie są objawy sklerozy?

Objawy miażdżycy są ściśle związane z lokalizacją i stopniem zaawansowania zmian w naczyniach krwionośnych. Uszkodzenie konkretnych obszarów układu naczyniowego prowadzi do zróżnicowanych, często poważnych konsekwencji klinicznych:

  • naczynia wieńcowe – duszność, bóle dławicowe, zawał mięśnia sercowego,
  • naczynia mózgowe – przewlekłe niedokrwienie, przemijające incydenty niedokrwienne (TIA), udar,
  • tętnice kończyn dolnych – chromanie przestankowe (ból nóg podczas chodzenia), owrzodzenia,
  • tętnice nerkowe – oporne nadciśnienie tętnicze, przewlekła choroba nerek,
  • naczynia siatkówki – zaburzenia widzenia.
Pakiet watrobowy banerek

W przypadku naczyń mózgowych objawy mogą być niespecyficzne: pogorszenie pamięci, problemy z koncentracją, zmienność nastroju. Dlatego miażdżyca mózgowa często bywa mylona z procesami otępiennymi.

Demencja a skleroza

Związek pomiędzy miażdżycą a rozwojem demencji został wielokrotnie potwierdzony w badaniach klinicznych i neuropatologicznych. Miażdżyca naczyń mózgowych prowadzi do przewlekłego niedokrwienia, zaniku istoty białej, mikrozatorów i tzw. zawałów lakunarnych – drobnych ognisk martwicy w głębszych strukturach mózgu. Tego typu uszkodzenia mają istotny wpływ na funkcje poznawcze – w tym pamięć, uwagę, funkcje wykonawcze i zdolność uczenia się.

Tzw. demencja naczyniopochodna (vascular dementia) bywa skutkiem skumulowanych mikrourazów naczyniowych oraz zmian związanych z przewlekłą hipoperfuzją mózgu.

>> Przeczytaj także: Demencja (otępienie starcze) – objawy, diagnostyka, leczenie

Skleroza a Alzheimer

Coraz więcej dowodów sugeruje, że miażdżyca może współistnieć z patologią charakterystyczną dla choroby Alzheimera. Niedokrwienie sprzyja akumulacji β-amyloidu i hiperfosforylacji białka tau – dwóch głównych cech neuropatologicznych tej choroby. Badania obrazowe pokazują, że pacjenci z istotnymi zmianami miażdżycowymi w tętnicach szyjnych i mózgowych mają szybszy spadek funkcji poznawczych i większe ryzyko otępienia mieszanego (naczyniowo-amyloidowego).

Oznacza to, że skleroza naczyń nie tylko współistnieje z Alzheimerem, ale może również nasilać i przyspieszać jego rozwój.

>> Sprawdź również: Choroba Alzheimera: wczesne sygnały ostrzegawcze dla pacjenta.

Jak można leczyć sklerozę?

Leczenie miażdżycy opiera się przede wszystkim na kompleksowej modyfikacji stylu życia oraz odpowiednio dobranej farmakoterapii. Kluczowe znaczenie ma zmiana diety, polegająca na ograniczeniu spożycia tłuszczów nasyconych i przetworzonych oraz wprowadzeniu zasad diety śródziemnomorskiej, bogatej w warzywa, owoce, zdrowe tłuszcze i błonnik. Regularna aktywność fizyczna poprawia metabolizm lipidów, zwiększa wrażliwość insulinową oraz wspomaga utrzymanie prawidłowej masy ciała. Rzucenie palenia tytoniu zmniejsza stres oksydacyjny oraz korzystnie wpływa na funkcję śródbłonka naczyń, co sprzyja ich regeneracji i zmniejszeniu ryzyka powikłań.

Farmakoterapia uzupełnia te działania. Stosowanie statyn skutecznie obniża poziom frakcji LDL cholesterolu, a także wykazuje działanie przeciwzapalne oraz stabilizujące blaszki miażdżycowe, co zmniejsza ryzyko ich pęknięcia i powstawania zakrzepów. Leki hipotensyjne pomagają utrzymać optymalne wartości ciśnienia tętniczego, natomiast leki przeciwpłytkowe, takie jak kwas acetylosalicylowy czy klopidogrel, redukują ryzyko powikłań zakrzepowych.

W zaawansowanych przypadkach konieczne mogą być zabiegi inwazyjne, takie jak angioplastyka z implantacją stentu czy endarterektomia, które przywracają drożność zwężonych naczyń. Warto podkreślić, że im wcześniej wdrożona odpowiednia terapia, tym większe szanse na zahamowanie progresji choroby i ograniczenie jej powikłań.

Czy skleroza jest dziedziczna?

Chociaż skleroza nie jest dziedziczona w sposób monogenowy, czyli nie wynika z mutacji pojedynczego genu o jasnym wzorcu dziedziczenia, istnieją polimorfizmy genetyczne związane z metabolizmem lipidów, procesami zapalnymi i strukturą naczyń, które mogą zwiększać podatność na chorobę. Przykładem jest allel APOE ε4 genu apolipoproteiny E, którego obecność wiąże się zarówno ze zwiększonym ryzykiem miażdżycy, jak i choroby Alzheimera. Mimo to, styl życia, obejmujący odpowiednią dietę, regularną aktywność fizyczną i unikanie palenia, odgrywa znacznie większą rolę niż czynniki genetyczne.

Skleroza – podsumowanie

Miażdżyca to jedno z kluczowych schorzeń cywilizacyjnych współczesnego świata. Choć często kojarzona wyłącznie z procesem starzenia, jej rozwój zaczyna się znacznie wcześniej i w dużej mierze zależy od stylu życia. To przewlekły, postępujący proces, który prowadzi do stwardnienia tkanek — szczególnie naczyń krwionośnych — na skutek przewlekłego stanu zapalnego i odkładania się złogów tłuszczowych. Jego konsekwencje obejmują nie tylko zaburzenia krążenia, ale również pogorszenie funkcji poznawczych i rozwój demencji.

Poniżej zebrano kluczowe fakty:

  • Skleroza to nie jednostka chorobowa, lecz termin opisujący patologiczne stwardnienie tkanek, najczęściej dotyczące naczyń krwionośnych.
  • Jest przewlekłym procesem zapalnym prowadzącym do ograniczenia przepływu krwi i niedotlenienia.
  • Objawy zależą od lokalizacji – serce, mózg, kończyny dolne, nerki.
  • Skleroza naczyń mózgowych zwiększa ryzyko demencji i nasila przebieg choroby Alzheimera.
  • Leczenie opiera się na zmianie stylu życia, farmakoterapii i ewentualnych zabiegach udrożniających przepływ.
  • Genetyka odgrywa rolę, ale kluczowa jest profilaktyka: dieta, ruch, kontrola ciśnienia i lipidów.

Bibliografia

  1. Björkegren JLM., Lusis AJ. Atherosclerosis: Recent developments. Cell. 2022 May 12;185(10):1630-1645.
  2. Libby P. The changing landscape of atherosclerosis. Nature. 2021 Apr;592(7855):524-533.
  3. Fan J., Watanabe T. Atherosclerosis: Known and unknown. Pathol Int. 2022 Mar;72(3):151-160.
  4. van Oijen M., de Jong FJ., Witteman JC. et al. Atherosclerosis and risk for dementia. Ann Neurol. 2007 May;61(5):403-10.
  5. Xie B., Shi X., Xing Y., Tang Y. Association between atherosclerosis and Alzheimer’s disease: A systematic review and meta-analysis. Brain Behav. 2020 Apr;10(4):e01601.

Zapalenie przydatków – jak je rozpoznać? Objawy, przyczyny i leczenie

Zapalenie przydatków to poważna dolegliwość ginekologiczna, która dotyka wielu kobiet w wieku rozrodczym. Objawy często są niespecyficzne, przez co choroba bywa błędnie diagnozowana lub lekceważona. W artykule wyjaśnimy, czym dokładnie jest zapalenie przydatków, jakie są jego przyczyny i objawy, jak przebiega diagnostyka oraz leczenie. Przeczytaj i dowiedz się, jak dbać o zdrowie intymne i kiedy wykonać odpowiednie badania.

Spis treści:

  1. Zapalenie przydatków: co to za choroba?
  2. Zapalenie przydatków: przyczyny dolegliwości. Co wywołuje chorobę?
  3. Zapalenie przydatków: objawy choroby
  4. Jak diagnozuje się zapalenie przydatków?
  5. Co na zapalenie przydatków?
  6. Nieleczone zapalenie przydatków: powikłania
  7. Czy można zapobiec rozwojowi zapalenia przydatków?
  8. Zapalenie przydatków: podsumowanie informacji

Zapalenie przydatków: co to za choroba?

Zapalenie przydatków (inaczej: zapalenie jajników i jajowodów) to infekcja narządów miednicy mniejszej, która najczęściej rozwija się w wyniku zakażenia bakteryjnego. Zapalenie może mieć charakter ostry lub przewlekły. Ostre zapalenie objawia się nagle i intensywnie, natomiast przewlekłe rozwija się powoli, z mniej nasilonymi symptomami.

>> Warto przeczytać: Jajniki – budowa, funkcje, regulacja hormonalna

Warto wiedzieć:
Przydatki to potoczna nazwa używana w ginekologii na określenie jajników i jajowodów – dwóch parzystych struktur zlokalizowanych po obu stronach macicy. Pełnią kluczową rolę w układzie rozrodczym kobiety.

Zapalenie przydatków: przyczyny dolegliwości. Co wywołuje chorobę?

Najczęstszą przyczyną zapalenia przydatków są infekcje bakteryjne przenoszone drogą płciową – w szczególności Chlamydia trachomatis i Neisseria gonorrhoeae (które wywołują rzeżączkę). Do zakażenia może dojść także w wyniku zabiegów ginekologicznych, poronień, porodu lub stosowania wkładki wewnątrzmacicznej. Czynnikami ryzyka są m.in.:

  • częste zmiany partnerów seksualnych,
  • brak stosowania prezerwatyw,
  • przebyte infekcje intymne,
  • osłabienie odporności.

>> Przeczytaj: Choroby przenoszone drogą płciową (choroby weneryczne) – jakie badania wykonać i jak często się badać?

Pakiet zdrowie intymne podstawowy (6 badań) banerek

Zapalenie przydatków: objawy choroby

Objawy zapalenia przydatków są często mylone z innymi schorzeniami ginekologicznymi lub przewodu pokarmowego. Najczęściej występują:

  • silny ból podbrzusza (często jednostronny),
  • gorączka i dreszcze,
  • upławy o nieprzyjemnym zapachu,
  • bolesność przy stosunku,
  • nudności i wymioty,
  • ogólne osłabienie.

>> Zobacz: Kłykciny kończyste – objawy, diagnostyka i leczenie

Zapalenie przydatków: gdzie boli?

Ból przy zapaleniu przydatków lokalizuje się najczęściej w dolnej części brzucha, zwykle po jednej stronie. Może promieniować do pachwiny, okolicy krzyżowej, a nawet ud. Ból brzucha nasila się podczas stosunku, wypróżnień lub nagłych ruchów.

Czy wzdęty brzuch przy zapaleniu przydatków to charakterystyczny objaw?

Tak, wiele pacjentek zgłasza uczucie wzdęcia, napięcia i ciężkości w podbrzuszu. Choć wzdęty brzuch nie jest objawem specyficznym tylko dla zapalenia przydatków, jego występowanie, zwłaszcza w połączeniu z bólem i gorączką, może wskazywać na stan zapalny narządów miednicy.

Jak diagnozuje się zapalenie przydatków?

Rozpoznanie opiera się przede wszystkim na wywiadzie lekarskim, badaniu ginekologicznym oraz badaniach obrazowych, takich jak USG przezpochwowe. W przypadku podejrzenia zapalenia przydatków lekarz ocenia także obecność bólu podczas palpacji szyjki macicy oraz napięcia powłok brzusznych.

Jakie badania laboratoryjne wykonać w diagnostyce zapalenia przydatków?

W diagnostyce zapalenia przydatków kluczową rolę odgrywają badania laboratoryjne, które pomagają zidentyfikować przyczynę infekcji oraz wykryć ewentualne choroby współistniejące. Szczególnie istotne jest oznaczenie przeciwciał Chlamydia trachomatis w klasach IgG i IgM, które pozwala na serologiczne potwierdzenie zakażenia – jednego z najczęstszych czynników wywołujących zapalenie przydatków. Warto również rozważyć wykonanie szerszego panelu badań, który może ujawnić obecność innych infekcji przenoszonych drogą płciową, często towarzyszących stanom zapalnym w obrębie miednicy mniejszej.

Pakiet zdrowie intymne rozszerzony (8 badań)

Czy cytologia wykrywa zapalenie przydatków?

Cytologia nie służy do diagnozowania zapalenia przydatków, ponieważ nie obejmuje oceny jajników ani jajowodów. To badanie przesiewowe, które pozwala wykrywać zmiany nowotworowe i przednowotworowe szyjki macicy. Mimo to warto regularnie wykonywać cytologię jako element profilaktyki zdrowia intymnego, zwłaszcza że niektóre objawy – takie jak ból podbrzusza czy nieprawidłowe upławy – mogą występować zarówno przy stanach zapalnych, jak i zmianach w obrębie szyjki macicy. W przypadku podejrzenia zapalenia przydatków konieczne są dodatkowe badania, szczególnie mikrobiologiczne i serologiczne, które pomogą wykryć przyczynę infekcji.

>> To może Cię zainteresować: Cytologia – badanie, które może uratować życie

Co na zapalenie przydatków?

Leczenie zapalenia przydatków opiera się na antybiotykoterapii, która powinna być wdrożona jak najszybciej po rozpoznaniu. Lekarz przepisuje antybiotyki celowane na podstawie wyników badań. W przypadku silnych dolegliwości bólowych stosuje się także leki przeciwbólowe i przeciwzapalne. W ciężkich przypadkach może być konieczna hospitalizacja.

Nieleczone zapalenie przydatków: powikłania

Brak leczenia lub niepełna terapia może prowadzić do poważnych powikłań, takich jak:

  • niepłodność,
  • przewlekłe bóle miednicy,
  • ciąża pozamaciczna,
  • ropnie jajowodów,
  • zrosty w jamie brzusznej.

Dlatego tak ważna jest szybka diagnoza i odpowiednie leczenie.

Czy można zapobiec rozwojowi zapalenia przydatków?

Tak. Kluczowe znaczenie ma profilaktyka, która obejmuje:

  • unikanie przypadkowych kontaktów seksualnych,
  • stosowanie prezerwatyw,
  • regularne badania ginekologiczne,
  • leczenie infekcji intymnych na wczesnym etapie.

>> Przeczytaj: Swędzenie pochwy – możliwe przyczyny, objawy i leczenie świądu okolic intymnych

Zapalenie przydatków: podsumowanie informacji

  • Zapalenie przydatków to stan zapalny jajników i jajowodów, najczęściej wywołany przez infekcje bakteryjne przenoszone drogą płciową (m.in. Chlamydia trachomatis, Neisseria gonorrhoeae).
  • Choroba może mieć przebieg ostry lub przewlekły, a jej objawy bywają niespecyficzne.
  • Najczęstsze objawy to: ból podbrzusza, gorączka, upławy, wzdęcia, ból podczas stosunku, ogólne osłabienie.
  • Diagnostyka opiera się na wywiadzie, badaniu ginekologicznym, USG i badaniach laboratoryjnych.
  • Leczenie zapalenia przydatków polega głównie na antybiotykoterapii, w razie potrzeby wspomaganej lekami przeciwbólowymi i przeciwzapalnymi.
  • Nieleczone zapalenie przydatków może prowadzić do groźnych powikłań, takich jak niepłodność, ciąża pozamaciczna, zrosty lub ropnie.
  • Profilaktyka – m.in. stosowanie prezerwatyw, unikanie ryzykownych kontaktów seksualnych i regularne badania – pozwala zmniejszyć ryzyko zachorowania.

Bibliografia

  1. Baines G. et al. Early treatment vital in pelvic inflammatory disease. Practitioner. 2018
  2. Curry A. et al. Pelvic Inflammatory Disease: Diagnosis, Management, and Prevention. Am Fam Physician. 2019
  3. Hunt S. et al. Pelvic inflammatory disease and infertility. Aust J Gen Pract. 2023 

Drętwienie nóg – o czym może świadczyć? Kiedy zgłosić się do lekarza?

Drętwienie nóg to nieprzyjemne uczucie, którego każdy doświadczył przynajmniej raz w życiu. W większości przypadków ma charakter przejściowy i nie jest związane z żadnymi procesami patologicznymi. Zdarza się jednak, że wskazuje na choroby wymagające szczegółowej diagnostyki i leczenia. Sprawdź, jakie są przyczyny drętwienia nóg i kiedy udać się do lekarza.

Kluczowe informacje:
>> Drętwienie nóg to nieprzyjemne uczucie opisywane jako mrowienie, przebieganie prądu, wbijanie igieł. Może występować tylko na jednej kończynie lub na obu jednocześnie.
>> Najczęstsze przyczyny drętwienia nóg to: ucisk lub uraz nerwu, zaburzenia krążenia w obrębie kończyn dolnych, choroby neurologiczne, niedobory witamin i minerałów.
>> W diagnostyce przyczyny drętwienia nóg zastosowanie mają m.in. badania laboratoryjne z krwi, badania obrazowe, elektromiografia.

Spis treści:

  1. Co oznacza drętwienie nóg?
  2. Jakie mogą być przyczyny drętwienia nóg?
  3. Drętwienie nóg w ciąży – czy jest powodem do niepokoju?
  4. Drętwienie nóg w nocy – co może oznaczać?
  5. Jakie badania wykonać przy drętwieniu nóg?
  6. Jak leczyć drętwienie nóg i kiedy udać się do lekarza?
  7. FAQ. Drętwienie nóg – często zadawane pytania

Co oznacza drętwienie nóg?

Drętwienie nóg jest formą parestezji, czyli nieprzyjemnego wrażenia czuciowego. Jest opisywane jako uczucie mrowienia, utraty czucia, przechodzenia prądu, wbijania igiełek. Zdarza się, że towarzyszy mu ból lub przeczulica. Może dotyczyć tylko jednej nogi lub obu jednocześnie. Obejmuje całą kończynę dolną lub tylko jej część – np. stopę, łydkę czy udo. W większości przypadków drętwienie nóg jest krótkotrwałe i nieszkodliwe, jednak bywa też pierwszym objawem poważnych chorób, które wymagają szczegółowej diagnostyki i leczenia.

>> Zobacz także: Mrowienie i drętwienie lewej ręki – co oznacza i jak leczyć te objawy?

Jakie mogą być przyczyny drętwienia nóg?

Przyczyny drętwienia nóg są różnorodne i mogą obejmować zarówno zupełnie niegroźne i przemijające stany, jak i poważne choroby. Wśród najczęstszych można wymienić:

  • chwilowe niedokrwienie kończyny spowodowane uciskiem lub pozostawaniem w jednej pozycji przez długi czas,
  • zaburzenia krążenia w kończynach dolnych,
  • niedobór witamin lub minerałów,
  • zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa,
  • choroby neurologiczne,
  • uszkodzenie nerwu na skutek urazu,
  • powikłania cukrzycy (neuropatia cukrzycowa).

Przyczyny drętwienia nóg zostaną bardziej szczegółowo omówione w dalszej części artykułu.

Drętwienie nóg a choroby neurologiczne

Jedną z neurologicznych przyczyn drętwienia nóg może być stwardnienie rozsiane. Jest to przewlekła choroba demielinizacyjna ośrodkowego układu nerwowego. Powoduje zanik osłonek mielinowych i włókien nerwowych. Jej przyczyna nie jest znana. Stwardnienie rozsiane najczęściej ujawnia się między 20. a 40. rokiem życia. Drętwienie nóg nie jest jedynym objawem. Oprócz niego występują m.in. podwójne widzenie, oczopląs, zawroty głowy, zaburzenia równowagi, zaburzenia pamięci, niedowłady kończyn, męczliwość.

Inną neurologiczną przyczyną drętwienia nóg jest zespół Guillaina-Barrégo. To ostra polineuropatia o podłożu autoimmunologicznym. Choroba może być też powikłaniem zakażenia (np. wirusem zapalenia wątroby typu B, Haemophilus influenzae). Jej przebieg jest bardzo zróżnicowany. Zespół Guillaina-Barrégo objawia się m.in. drętwieniem nóg, niedowładem wiotkim kończyn dolnych, niedowładem mięśni twarzy, zaburzeniami ze strony układu autonomicznego.

Natomiast drętwienie nóg, bolesne skurcze łydek, potrzeba poruszania nogami wskazują na zespół niespokojnych nóg. Schorzenie może mieć związek z zaburzeniem metabolizmu dopaminy. Objawy występują głównie w nocy.

Badanie lipidogram extra (6 badań) banerek

Drętwienie nóg a niedobory witamin i minerałów

Drętwienie nóg może być spowodowane niedoborem witamin i minerałów. Wystąpienie objawu wskazuje zwykle na zbyt niski poziom:

Wynikiem zaburzeń elektrolitowych – niedoboru wapnia i magnezu – może być tężyczka. Jest to stan, który cechuje się nadmierną pobudliwością nerwowo-mięśniową. W jej przebiegu występuje m.in. drętwienie nóg, rąk, twarzy i języka, drżenie rąk, uczucie zmęczenia, lęk, niepokój, drażliwość.

Zaburzenia krążenia jako przyczyna drętwienia nóg

Zaburzenia krążenia w kończynach dolnych to kolejna możliwa przyczyna drętwienia nóg. Miażdżyca tętnic obwodowych prowadzi do zwężenia naczyń i upośledzenia przepływu krwi, co skutkuje niedotlenieniem tkanek. Pozostałe objawy to m.in.:

  • bóle kończyn dolnych,
  • uczucie zimna na nogach,
  • utrata owłosienia na kończynach dolnych,
  • osłabienie tętna na kończynach dolnych.

Z kolei uczucie ciężkości, obrzęki i drętwienie nóg mogą wskazywać na przewlekłą niewydolność żylną.

>> Przeczytaj: Skurcze łydek i nóg. Co jest przyczyną bolesnych skurczy mięśni?

Urazy i uszkodzenia nerwów a drętwienie nóg

Przyczyną drętwienia nóg mogą być urazy, uszkodzenia lub ucisk nerwów. Objaw występuje m.in. w przebiegu rwy kulszowej, reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS), zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa, zespołu cieśni kanału stępu czy polineuropatii (np. jako powikłanie cukrzycy, nadużywania alkoholu, chorób nowotworowych, toksyn, schorzeń autoimmunologicznych).

Drętwienie nóg w ciąży – czy jest powodem do niepokoju?

Drętwienie nóg w ciąży jest dość częstym objawem i w większości przypadków wynika z ucisku powiększającej się macicy na nerwy i naczynia krwionośne. Może być też związane z niedoborami witamin lub minerałów. Zazwyczaj nie stanowi powodu do niepokoju, jednak jeżeli drętwieniu towarzyszą dodatkowe dolegliwości – np. ból i obrzęk jednej nogi, problemy z chodzeniem, osłabienie, zawroty głowy – konieczna jest konsultacja lekarska.

Drętwienie nóg w nocy – co może oznaczać?

Drętwienie nóg w nocy często wynika z nieprawidłowej pozycji, podczas której dochodzi do ucisku na nerwy. Inną możliwą przyczyną jest zespół niespokojnych nóg. Wówczas pojawiają się również bolesne skurcze łydek i potrzeba poruszania kończynami dolnymi.

Jakie badania wykonać przy drętwieniu nóg?

Dobór badań w diagnostyce przyczyny drętwienia nóg zależy od wywiadu lekarskiego i towarzyszących objawów. Lekarz może zlecić m.in. badania laboratoryjne z krwi (np. poziom magnezu, wapnia, witamin z grupy B, glukozy), badania obrazowe (np. rezonans magnetyczny kręgosłupa, USG Doppler kończyn dolnych) czy elektromiografię.

Panel metabolitów witamin z grupy B banerek

Jak leczyć drętwienie nóg i kiedy udać się do lekarza?

Przy krótkotrwałym ucisku na nerw zwykle wystarczy zmiana pozycji lub ćwiczenia rozciągające. W przypadku neuropatii, niedoborów witamin, miażdżycy, chorób neurologicznych konieczne jest leczenie przyczynowe. Obejmuje ono m.in. farmakoterapię i fizjoterapię.

>> To może Cię zainteresować: Czym są suplementy diety i czym się różnią od leków?

FAQ. Drętwienie nóg – często zadawane pytania

Odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania dotyczące drętwienia nóg.

Czy magnez pomaga na drętwienie nóg?

Uzupełnienie magnezu może pomóc, jeżeli przyczyną drętwienia nóg jest niedobór tego pierwiastka. Przed rozpoczęciem suplementacji należy skonsultować się z lekarzem i wykonać badania laboratoryjne.

Do jakiego lekarza z drętwieniem nóg?

W pierwszej kolejności należy udać się do lekarza pierwszego kontaktu (POZ). Po zebraniu wywiadu i wykonaniu podstawowych badań wyda skierowanie do konkretnego specjalisty (np. neurologa).

Czy drętwienie nóg jest niebezpieczne?

Sporadyczne drętwienie zwykle nie jest groźne. Uwagę należy zwrócić na objawy towarzyszące – np. ból i obrzęk nóg, osłabienie mięśni, zawroty głowy czy problemy z równowagą.

Opieka merytoryczna: lek. Kacper Staniszewski


Bibliografia

  1. https://www.mp.pl/interna/chapter/B16.I.1.9. (dostęp 11.07.2025)
  2. https://www.mp.pl/pacjent/neurologia/choroby/151119,stwardnienie-rozsiane (dostęp 11.07.2025)
  3. M. Nojszewska i in., Stwardnienie rozsiane. Poradnik dla pacjenta, Medical Communications Sp. z o.o., Warszawa 2024
  4. H. Drac, Ostra zapalna polineuropatia demielinizacyjna i aksonalna — zespół Guillaina-Barrégo, Polski Przegląd Neurologiczny 2009, t. 5, nr 2, 61-67
  5. https://www.mp.pl/pacjent/pediatria/lista/93853,dretwienie-konczyn-u-nastolatkow-etiologia-diagnostyka-roznicowanie (dostęp 10.07.2025)
  6. J. Myśliwiec, Tężyczka utajona, Medycyna po Dyplomie 05/2017
  7. F.A. Arain, L.T. Cooper, Miażdżyca tętnic obwodowych: diagnostyka i leczenie, Medycyna po Dyplomie 6/2010, s. 81–91

Tętniak mózgu: objawy, przyczyny, leczenie

Tętniak mózgu to ciche, ale potencjalnie groźne schorzenie naczyń krwionośnych mózgu. Choć najczęściej przebiega bezobjawowo, jego pęknięcie może prowadzić do nagłego krwotoku w obrębie mózgu i poważnych komplikacji neurologicznych. Jak rozpoznać pierwsze symptomy, co sprzyja powstawaniu tętniaków oraz jakie są nowoczesne metody leczenia? O tym wszystkim przeczytasz w poniższym artykule. Sprawdź, jak zadbać o zdrowie i kiedy zgłosić się do specjalisty.

Spis treści:

  1. Co to jest tętniak mózgu?
  2. Gdzie boli tętniak mózgu?
  3. Przyczyny powstania tętniaka mózgu
  4. Tętniak mózgu – objawy przed pęknięciem
  5. Jak szybko rośnie tętniak mózgu?
  6. Leczenie tętniaka mózgu
  7. FAQ. Tętniak mózgu – często zadawane pytania
  8. Tętniak mózgu – podsumowanie

Co to jest tętniak mózgu?

Tętniak mózgu, nazywany też tętniakiem wewnątrzczaszkowym, to uwypuklenie ściany tętnicy powstałe wskutek jej osłabienia. W miarę wzrostu ciśnienia krwi ściana naczynia ulega rozciągnięciu, tworząc uwypuklenie wypełniony krwią, który z czasem może zwiększać swoją objętość i uciskać sąsiednie struktury nerwowe. Większość tętniaków ma postać workowatą i lokalizuje się w obrębie koła tętniczego Willisa, czyli strategicznego układu naczyń u podstawy mózgu, gdzie często występują rozwidlenia tętnic. 

Problem dotyczy ok. 3 % populacji, choć dane z badań sekcyjnych i rezonansu magnetycznego sugerują, że u osób po 50. roku życia odsetek ten może być nawet wyższy. Tętniaki najczęściej ujawniają się pomiędzy 40. a 60. rokiem życia, a ryzyko ich wykrycia rośnie wraz z wiekiem i występowaniem czynników ryzyka, takich jak nadciśnienie czy palenie papierosów.

Gdzie boli tętniak mózgu?

Sam niepęknięty tętniak mózgu rzadko wywołuje ból. Jeśli jednak uciska sąsiednie struktury, pacjent może odczuwać:

  • uporczywe, jednostronne bóle głowy za oczodołem lub skronią,
  • ból promieniujący do potylicy lub karku,
  • rzadziej – ból o charakterze neuralgicznym.

Miejsce bólu zależy od lokalizacji zmiany, ale warto pamiętać, że nagły „najsilniejszy w życiu” ból głowy jest typowym sygnałem pęknięcia tętniaka i wymaga natychmiastowego wezwania pogotowia.

Przyczyny powstania tętniaka mózgu

Do najczęstszych czynników ryzyka należą:

  • wrodzona słabość ściany naczynia (nieprawidłowości włókien kolagenowych i elastynowych),
  • nadciśnienie tętnicze – stale podwyższone ciśnienie zwiększa siłę naporu krwi,
  • palenie tytoniu – toksyny dymu uszkadzają śródbłonek,
  • miażdżyca i stany zapalne ściany tętnic,
  • czynniki genetyczne – tętniaki mózgu występują częściej w rodzinach obciążonych krwawieniem podpajęczynówkowym,
  • choroby tkanki łącznej np. zespół Ehlersa–Danlosa (rzadka choroba tkanki łącznej), policystyczna choroba nerek,
  • nadużywanie alkoholu i kokainy.

Tętniak mózgu – objawy przed pęknięciem

Większość tętniaków nie daje żadnych symptomów aż do momentu pęknięcia. U niektórych pacjentów mogą jednak pojawić się nieswoiste sygnały ostrzegawcze:

  • nawracające bóle głowy, pogarszające się z czasem,
  • przejściowe zaburzenia widzenia (podwójne widzenie, „zamglony” obraz),
  • opadnięcie powieki lub poszerzenie źrenicy po jednej stronie,
  • krótkotrwałe napady niedowładu lub drętwienia kończyn,
  • sztywność karku, światłowstręt.

Takie objawy wymagają pilnej konsultacji neurologicznej, szczególnie gdy współistnieją czynniki ryzyka, jak nadciśnienie czy palenie.

Jak szybko rośnie tętniak mózgu?

Tempo wzrostu tętniaka jest zróżnicowane. Większość zmian rośnie powoli w ciągu miesięcy lub lat, ale ok. 1 % rocznie może powiększać się szybciej i pękać nawet przy średnicy < 7 mm. Kluczowe znaczenie mają:

  • wielkość początkowa (powyżej 7 mm – ryzyko rośnie gwałtownie),
  • lokalizacja w tylnym kręgu naczyniowym,
  • nieregularny kształt,
  • niekontrolowane nadciśnienie oraz palenie papierosów.

Regularne badania obrazowe (angio‑TK lub angio‑MR) co 6–12 miesięcy pozwalają ocenić dynamikę zmian.

Leczenie tętniaka mózgu

Dobór terapii zależy od wielkości, położenia i stanu klinicznego pacjenta.

Metody zabiegowe:

  • Klipsowanie neurochirurgiczne – założenie metalowego klipsa na szyję tętniaka po otwarciu czaszki; trwałe wyłączenie zmiany z krążenia.
  • Embolizacja wewnątrznaczyniowa (coiling) – wypełnienie worka tętniaka platynowymi spiralami wprowadzanymi cewnikiem przez tętnicę udową; zabieg małoinwazyjny.

Postępowanie zachowawcze:

  • kontrola ciśnienia, rzucenie palenia, ograniczenie alkoholu,
  • regularne kontrole angiograficzne u osób z małymi (< 7 mm) i stabilnymi tętniakami.

Decyzję o leczeniu podejmuje interdyscyplinarny zespół (neurochirurg, neuroradiolog interwencyjny) wraz z pacjentem.

FAQ. Tętniak mózgu – często zadawane pytania

Czego unikać przy tętniaku mózgu?

Zrezygnuj z palenia tytoniu, ogranicz alkohol, unikaj forsownego wysiłku i nagle podnoszonego ciężaru; kontroluj ciśnienie krwi.

Ile można żyć z tętniakiem mózgu?

Mały, stabilny tętniak może nigdy nie pęknąć – wiele osób żyje z nim latami przy systematycznych kontrolach. Ryzyko rośnie wraz z wielkością i czynnikiem ryzyka.

Czy tętniak mózgu to nowotwór?

Nie. Tętniak jest zmianą naczyniową, a nie guzem nowotworowym; jednak jego pęknięcie również stanowi stan zagrożenia życia.

Jakie jest ryzyko pęknięcia tętniaka mózgu?

Ryzyko pęknięcia tętniaka mózgu zależy głównie od jego wielkości i lokalizacji. Dla zmian < 7 mm w przednim kręgu naczyniowym wynosi ono zwykle 0,2–1 % rocznie, natomiast dla tętniaków ≥ 10 mm może sięgać 3–5 % rocznie – szczególnie jeśli są zlokalizowane w tylnym kręgu lub mają nieregularny kształt. U osób z rodzinnym występowaniem tętniaków ryzyko może być wyższe.

Czy tętniak w głowie jest dziedziczny?

Predyspozycja może być rodzinna – krewni pierwszego stopnia mają 3–4‑krotnie wyższe ryzyko powstania tętniaka.

Czy można latać samolotem z tętniakiem mózgu?

Większość niepękniętych, stabilnych tętniaków nie stanowi przeciwwskazania do lotu, ale przed podróżą warto skonsultować się z neurologiem.

Tętniak mózgu – podsumowanie

  • Tętniak mózgu to uwypuklenie ściany tętnicy, które może pęknąć i spowodować krwotok.
  • Czynniki ryzyka obejmują nadciśnienie, palenie, predyspozycje genetyczne i choroby tkanki łącznej.
  • Objawy przed pęknięciem są niespecyficzne; nagły, silny ból głowy wymaga pilnej pomocy.
  • Kluczowe metody leczenia to klipsowanie chirurgiczne i embolizacja coilami.
  • Małe, stabilne tętniaki można obserwować, ale wymagają regularnych badań kontrolnych.

Bibliografia

  1. Bembenek J. Tętniak mózgu. mp.pl, 2023.
  2. Singer RJ, Ogilvy CS, Rordorf G. Unruptured intracranial aneurysms. UpToDate, aktualizacja 2025.
  3. Singer RJ, Ogilvy CS, Rordorf G. Treatment of cerebral aneurysms. UpToDate, aktualizacja 2025.

Chłoniak Hodgkina (ziarnica złośliwa): objawy, przyczyny, diagnostyka i leczenie

Chłoniak Hodgkina, nazywany również ziarnicą złośliwą, to nowotwór układu limfatycznego, który charakteryzuje się obecnością specyficznych komórek (tzw. Reed-Sternberga). Wczesne wykrycie choroby znacząco zwiększa szanse na skuteczne leczenie i długotrwałą remisję.

Dowiesz się, jakie są metody diagnozowania, leczenia oraz rokowania w zależności od stopnia zaawansowania choroby. Poniższe krótkie kompendium wiedzy umożliwi Ci rozpoznawanie, kiedy należy się zbadać – cóż ratuje lepiej niż wiedza?

Spis treści:

  1. Czym jest chłoniak Hodgkina?
  2. Chłoniak Hodgkina – objawy
  3. Chłoniak Hodgkina – objawy u dzieci
  4. Przyczyny zachorowania na chłoniaka Hodgkina
  5. Stadia chłoniaka Hodgkina i ich charakterystyka
  6. Diagnostyka chłoniaka Hodgkina
  7. Jak przebiega i ile trwa leczenie chłoniaka Hodgkina?
  8. Chłoniak Hodgkina – rokowania
  9. Chłoniak Hodgkina – często zadawane pytania (FAQ)
  10. Chłoniak Hodgkina – podsumowanie

Czym jest chłoniak Hodgkina?

Chłoniak Hodgkina to nowotwór wywodzący się z układu chłonnego, w którym dochodzi do niekontrolowanego rozrostu zmienionych nowotworowo limfocytów B. Charakterystyczną cechą tego typu chłoniaka jest obecność patologicznych komórek Reed-Sternberga, które można wykryć w badaniu histopatologicznym.

Choroba najczęściej dotyka młodych dorosłych (20-30 lat) oraz osoby po 55. roku życia. Wyróżnia się dwa główne typy chłoniaka Hodgkina:

  • klasyczny chłoniak Hodgkina (95% przypadków), który dzieli się na podtypy: stwardnienie guzowate, postać mieszanokomórkowa z przewagą limfocytów oraz z zanikiem limfocytów,
  • chłoniak Hodgkina z przewagą limfocytów (5% przypadków), który ma łagodniejszy przebieg.

Chłoniak Hodgkina jest jednym z najlepiej rokujących nowotworów układu limfatycznego, a wczesne rozpoznanie pozwala na skuteczne leczenie.

>> Przeczytaj: Najczęstsze nowotwory u kobiet i mężczyzn

Chłoniak Hodgkina – objawy

Objawy chłoniaka Hodgkina można podzielić na dwie główne grupy:

Wczesne symptomy mogą być niespecyficzne, co utrudnia szybką diagnozę. Poniżej omówiamy te najważniejsze z nich.

>> Sprawdź też: Powiększone węzły chłonne na szyi – przyczyny, objawy i diagnostyka

Najbardziej charakterystyczne objawy miejscowe chłoniaka Hodgkina

Do najczęstszych objawów miejscowych należą:

  • powiększone węzły chłonne – najczęściej w okolicy szyi, pach lub pachwin; są one niebolesne, twarde i mogą stopniowo powiększać się.
  • ucisk na sąsiednie narządy – powiększone węzły mogą uciskać drogi oddechowe (duszność, kaszel) lub żyły (obrzęk twarzy i szyi).
  • powiększenie śledziony (splenomegalia) i/lub wątroby (hepatomegalia) – występuje w bardziej zaawansowanych stadiach.

>> Zobacz: Objawy chorej wątroby. Na co zwrócić uwagę i jakie badania wykonać?

Ogólne objawy chłoniaka Hodgkina

Do objawów ogólnoustrojowych (tzw. objawów B) zalicza się:

  • gorączkę (powyżej 38°C), bez wyraźnej przyczyny,
  • nocne poty – intensywne, zmuszające do zmiany piżamy lub pościeli,
  • utratę masy ciała (jako punkt odniesienia przyjmuje się wartość straty ponad 10% masy w ciągu 6 miesięcy),
  • świąd skóry – u niektórych pacjentów występuje uporczywe swędzenie,
  • zmęczenie i osłabienie.

Obecność tych objawów może wskazywać na bardziej agresywny przebieg choroby.

>> Przeczytaj też: Ciągłe zmęczenie – problem XXI wieku. Czy to może być objaw choroby?

Chłoniak Hodgkina – objawy u dzieci

U dzieci chłoniak Hodgkina objawia się podobnie jak u dorosłych, jednak mogą wystąpić dodatkowe symptomy:

  • bóle brzucha (związane z powiększeniem wątroby lub śledziony),
  • zahamowanie wzrostu,
  • częstsze infekcje z powodu osłabienia układu odpornościowego.

Dzieci zwykle lepiej odpowiadają na leczenie, a rokowania są korzystniejsze niż u dorosłych.

>> To może Cię zainteresować: Jak wzmocnić układ immunologiczny u dorosłych i dzieci?

Przyczyny zachorowania na chłoniaka Hodgkina

Etiologia choroby nie jest w pełni poznana, ale wyróżnia się kilka czynników ryzyka:

  • zakażenie wirusem Epsteina-Barr (EBV) – u części pacjentów stwierdza się związek z przebytą mononukleozą,
  • osłabienie układu odpornościowego (np. u osób z HIV lub po przeszczepach),
  • czynniki genetyczne – występowanie chłoniaka w rodzinie zwiększa ryzyko zachorowania,
  • wiek i płeć – częściej chorują mężczyźni oraz osoby w wieku 20-30 i po 55. roku życia.

Stadia chłoniaka Hodgkina i ich charakterystyka

Stopień zaawansowania choroby określa się wg klasyfikacji Ann Arbor:

I stadium chłoniaka Hodgkina

Nowotwór obejmuje jedną grupę węzłów chłonnych lub jeden narząd poza węzłami. Rokowanie jest bardzo dobre, a wyleczalność przekracza 90%.

II stadium chłoniaka Hodgkina

Zmiany występują w dwóch lub więcej grupach węzłów chłonnych po tej samej stronie przepony (np. szyja i pachy). Leczenie jest skuteczne, ale wymaga intensywniejszej terapii niż w I stadium.

Chłoniak Hodgkina – III stadium

Choroba zajmuje węzły chłonne po obu stronach przepony (np. szyja i pachwiny). Może występować zajęcie śledziony lub innych narządów limfatycznych.

>> Zobacz: Układ limfatyczny człowieka – budowa, funkcje, najczęstsze choroby

Chłoniak Hodgkina – IV stadium

Nowotwór rozprzestrzenia się poza węzły chłonne (np. do szpiku kostnego, wątroby, płuc). Jest to najbardziej zaawansowane stadium, wymagające agresywnego leczenia.

Badanie LDH (dehydrogenaza mleczanowa) banerek

Diagnostyka chłoniaka Hodgkina

Proces diagnostyczny obejmuje:

  • badanie fizykalne (ocena węzłów chłonnych, śledziony, wątroby) – element kluczowy, każdorazowo nie może zostać zaniedbany.
  • biopsję węzła chłonnego – kluczowe badanie potwierdzające obecność komórek Reed-Sternberga.
  • badania obrazowe (TK, PET, RTG klatki piersiowej) – ocena stopnia zaawansowania.
  • badanie szpiku kostnego – w celu wykluczenia zajęcia układu krwiotwórczego.
  • badania dodatkowe: morfologia z rozmazem, glukoza na czczo, elektrolity (sód, potas), mocznik, kwas moczowy, dehydrogenaza mleczanowa, koagulogram.

>> Morfologię krwi zrobisz w ALAB laboratoria – sprawdź zakres pakietu:

Morfologia banerek

Jak przebiega i ile trwa leczenie chłoniaka Hodgkina?

Leczenie zależy od stadium choroby i obejmuje:

  • chemioterapię (najczęściej schemat ABVD lub BEACOPP),
  • radioterapię – stosowana miejscowo, szczególnie w I i II stadium,
  • immunoterapię (np. przeciwciała monoklonalne anty-CD30),
  • przeszczep szpiku – w przypadku nawrotów.

Terapia trwa zwykle 4-6 miesięcy, a w zaawansowanych przypadkach nawet rok.

Chłoniak Hodgkina – rokowania

Rokowania zależą od stadium:

  • I-II stadium – wyleczalność sięga 90%.
  • III stadium – 5-letnie przeżycie wynosi 70-80%.
  • IV stadium – szanse na remisję to 50-60%.

Warto dodać, iż nawroty występują u ok. 10-15% pacjentów.

Chłoniak Hodgkina – często zadawane pytania (FAQ)

Czy chłoniak Hodgkina jest uleczalny?

Tak, chłoniak Hodgkina jest jednym z najbardziej uleczalnych nowotworów, zwłaszcza przy wczesnym wykryciu.

Czy chłoniak Hodgkina to rak?

Nie. Rak to nowotwór pochodzący z tkanki nabłonkowej; niemniej chłoniak Hodgkina to rodzaj nowotworu złośliwego układu limfatycznego.

Jakie są pierwsze objawy chłoniaka?

Pierwsze objawy to zwykle powiększone, niebolesne węzły chłonne, gorączka, nocne poty i nieuzasadniona utrata masy ciała.

Czy chłoniak wyjdzie w morfologii?

Morfologia może wykazać nieprawidłowości (np. podwyższone OB, niedokrwistość), ale do diagnozy konieczne są dokładniejsze badania.

Jak długo można żyć z chłoniakiem?

Rokowania zależą od typu i stadium chłoniaka, ale np. w przypadku chłoniaka Hodgkina 5-letnie przeżycie przekracza 80–90%.

Chłoniak Hodgkina – podsumowanie

Chłoniak Hodgkina to nowotwór układu limfatycznego, który wcześnie wykryty daje bardzo dobre rokowania. Kluczowe jest zwracanie uwagi na objawy, takie jak powiększone węzły chłonne, gorączka czy nocne poty. Jeśli zauważasz u siebie niepokojące symptomy, nie zwlekaj – zgłoś się do lekarza, internisty w przypadku dorosłego i pediatry w przypadku dziecka. Im wcześniejsze rozpoznanie, tym lepsze rokowanie.


Źródła:

  1. Ansell SM. Hodgkin lymphoma: 2025 update on diagnosis, risk-stratification, and management. Am J Hematol. 2024 Dec;99(12):2367-2378. doi: 10.1002/ajh.27470. Epub 2024 Sep 6. PMID: 39239794., https://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1002/ajh.27470 (dostęp: 25.06.2025).
  2. Momotow J, Borchmann S, Eichenauer DA, Engert A, Sasse S. Hodgkin Lymphoma-Review on Pathogenesis, Diagnosis, Current and Future Treatment Approaches for Adult Patients. J Clin Med. 2021 Mar 8;10(5):1125. doi: 10.3390/jcm10051125. PMID: 33800409; PMCID: PMC7962816., https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC7962816 (dostęp: 25.06.2025).
  3. Shanbhag S, Ambinder RF. Hodgkin lymphoma: A review and update on recent progress. CA Cancer J Clin. 2018 Mar;68(2):116-132. doi: 10.3322/caac.21438. Epub 2017 Dec 1. PMID: 29194581; PMCID: PMC5842098., https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC5842098 (dostęp: 25.06.2025).
  4. Che Y, Ding X, Xu L, Zhao J, Zhang X, Li N, Sun X. Advances in the treatment of Hodgkin’s lymphoma (Review). Int J Oncol. 2023 May;62(5):61. doi: 10.3892/ijo.2023.5509. Epub 2023 Apr 7. PMID: 37026506; PMCID: PMC10147096., https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC10147096 (dostęp: 25.06.2025).
  5. Classic Hodgkin Lymphoma: The LYSA pragmatic guidelines Rossi, Cédric et al. European Journal of Cancer, Volume 213, 115073 https://www.ejcancer.com/article/S0959-8049(24)01204-8/fulltext (dostęp: 25.06.2025).

PPM – podstawowa przemiana materii. Czym jest i jak ją obliczyć?

Czy wiesz, że Twój organizm spala kalorie nawet wtedy, gdy śpisz lub leżysz na kanapie? To właśnie PPM – podstawowa przemiana materii – odpowiada za te procesy. Z artykułu dowiesz się, czym dokładnie jest PPM, jak ją obliczyć, dlaczego odgrywa kluczową rolę w odchudzaniu i planowaniu diety oraz jak jej wartość wpływa na Twoje zdrowie i metabolizm.

Spis treści:

  1. Co to jest PPM (Podstawowa Przemiana Materii)?
  2. Jak obliczyć PPM?
  3. Podstawowa przemiana materii a odchudzanie
  4. Do czego można wykorzystać wskaźnik PPM?
  5. PPM (Podstawowa Przemiana Materii) – często zadawane pytania
  6. PPM: podsumowanie

Co to jest PPM (Podstawowa Przemiana Materii)?

PPM, czyli Podstawowa Przemiana Materii, jest również określana jako metabolizm podstawowy. PPM to najniższy poziom przemian energetycznych zachodzących u człowieka: na czczo, w pozycji leżącej, w zupełnym spokoju fizycznym i psychicznym w odpowiednich warunkach bytowania.

>> Sprawdź: Wiek metaboliczny – czym jest, od czego zależy i jak go obliczyć?

Przemiany te zapewniają dostarczenie energii niezbędnej do prawidłowego przebiegu procesów życiowych takich jak:

  • praca układu oddechowego,
  • praca układu krwionośnego,
  • utrzymanie odpowiedniej, stałej temperatury ciała,
  • budowa i odnowa tkanek.

Na podstawową przemianę materii wpływa wiele czynników np.: wiek, płeć, rozmiar ciała, stan fizjologiczny, stan zdrowia, funkcjonowanie gruczołów dokrewnych oraz czynniki genetyczne.

Jak obliczyć PPM?

PPM można obliczyć na kilka sposobów:

Kalkulator PPM – wzór Mifflina

🚺 PPM (kobiety)= 10W + 6,25H – 5A – 161
🚹 PPM (mężczyźni)= 10W + 6,25H – 5A + 5

Gdzie: W- masa ciała (kg); H- wzrost (cm); A- wiek (lat)

Kalkulator PPM – wzór Harrisa-Benedicta

🚺 Kobiety [kcal/dobę]= 665,09 + 9,56W + 1,84H – 4,67 A
🚹Mężczyźni [kcal/dobę]= 66,47 + 13,75W + 5H – 6,75A

Gdzie: W- masa ciała (kg); H- wzrost (cm); A- wiek (lat)

Podstawowa przemiana materii a odchudzanie

PPM jest fundamentem planowania zdrowej redukcji masy ciała. Niezbędna w przypadku planowania diet redukcyjnych, zdrowotnych oraz sportowych. Na jej podstawie wyliczamy CPM, które jest niezbędne przy ustalaniu diety.

>> To może Ci się przydać: Nadwaga a otyłość – czym się różnią? Klasyfikacja, leczenie i konsekwencje otyłości

PPM to minimalna wartość energetyczna, bez której ciało nie może prawidłowo funkcjonować, nawet jeśli dana osoba nie wykonuje żadnej aktywności fizycznej.

W kontekście odchudzania, znajomość wartości PPM ma kluczowe znaczenie. Dlaczego? Ponieważ zbyt drastyczne ograniczenie kalorii poniżej poziomu PPM może prowadzić do:

  • spowolnienia metabolizmu,
  • utraty masy mięśniowej,
  • niedoborów żywieniowych,
  • zaburzeń hormonalnych,
  • efektu jo-jo.

Aby prawidłowo dobrać wartość kaloryczną w dietach redukcyjnych, należy poznać swoją CPM (całkowitą przemianę materii), którą wylicza się następująco:

CPM= PPM x PAL
(PAL – współczynnik aktywności fizycznej, np. 1,2 dla trybu siedzącego, 1,6 dla umiarkowanego, 2,0 i więcej dla sportowców).

Następnie, aby zaplanować dietę redukcyjną, stosuje się deficyt energetyczny – czyli spożywa się mniej kalorii niż wynosi CPM (o około 10-20% CPM)

>> Metabolizm zależy m.in. od hormonów. W ocenie poziomu hormonów regulujących apetyt pomocne mogą być odpowiednie badania:

Pakiet hormony regulujące apetyt rozszerzony ( 3 badania) banerek

Do czego można wykorzystać wskaźnik PPM?

Wskaźnik PPM możemy wykorzystać do obliczenia całkowitej przemiany materii (CPM), czyli dziennego zapotrzebowania kalorycznego. Dzięki temu możliwe jest precyzyjne dopasowanie ilości spożywanej energii do rzeczywistych potrzeb organizmu, z uwzględnieniem stylu życia, poziomu aktywności fizycznej oraz celu żywieniowego – np. redukcji, utrzymania lub zwiększenia masy ciała.

PPM pełni rolę punktu wyjściowego w planowaniu każdej zbilansowanej diety. Wskaźnik PPM można wykorzystać do:

  • planowania indywidualnego planu żywieniowego,
  • kontroli masy ciała,
  • planowania posiłków i rozkładu makroskładników,
  • zarządzania metabolizmem poprzez regularne monitorowanie PPM (zmiany PPM mogą sugerować spowolnienie metabolizmu lub zmianę w składzie ciała).

>> Zobacz: BMI u dzieci – jak je obliczyć i dlaczego jest takie ważne?

PPM (Podstawowa Przemiana Materii) – często zadawane pytania

Jaka jest podstawowa przemiana materii?

Średnia wartość PPM u zdrowego dorosłego człowieka wynosi około 1 kcal na 1 kg masy siała na 1 godzinę. Natomiast każdy człowiek jest inny pod względem budowy ciała, masy ciała, wzrostu, co przekłada się na różne PPM. Dlatego PPM najlepiej obliczyć ze wzoru (np. Harrisa-Benedicta).

Czy PPM to zero kaloryczne?

Nie. PPM to nie jest 0 kaloryczne. Warto to dobrze wyjaśnić. PPM (Podstawowa Przemiana Materii) to minimalna ilość energii, jakiej organizm potrzebuje do przeżycia w spoczynku. Zero kaloryczne (czyli brak dostarczanej energii) oznacza całkowite głodzenie, które prowadzi do spadku masy mięśniowej, spowolnienia metabolizmu i poważnych problemów zdrowotnych.
Potocznie zero kaloryczne jest często rozumiane jako ilość kalorii, którą powinniśmy przyjmować, aby utrzymać swoją masę ciała. W tym rozumieniu również nie są to tożsame pojęcia. Tak rozumiane zero kaloryczne uwzględnia PPM oraz współczynnik aktywności fizycznej.

Jak poprawić PPM?

Na zwiększenie PPM wpływają:
>> Budowa masy mięśniowej – mięśnie spalają więcej kalorii nawet w spoczynku.
>> Regularna aktywność fizyczna – zwłaszcza siłowa i interwałowa.
>> Wystarczająca ilość snu – niedobór snu obniża tempo metabolizmu.
>> Zbilansowana dieta – dostarczająca białko i mikroelementy.
>> Unikanie głodówek – przewlekły niedobór kalorii spowalnia metabolizm.

Jakie jest prawidłowe PPM?

Nie ma jednej wartości prawidłowej – PPM jest indywidualne i zależy od:
>> płci (mężczyźni mają zwykle wyższe),
>> wieku (z wiekiem PPM spada),
>> masy ciała i składu ciała (więcej mięśni = wyższe PPM),
>> wzrostu.

Jaka wartość PPM jest niebezpieczna?

Wartość PPM nie powinna być przekraczana w dół – czyli kaloryczność diety nie może być niższa niż PPM. Zbyt niskie spożycie kalorii (< PPM):
>> spowalnia metabolizm,
>> prowadzi do utraty mięśni,
>> obniża odporność i gospodarkę hormonalną,
>> zwiększa ryzyko efektu jo-jo.

PPM: podsumowanie

Podstawowa przemiana materii (PPM) to absolutna podstawa każdej skutecznej i bezpiecznej diety – niezależnie od tego, czy chcesz schudnąć, przybrać na masie, czy po prostu utrzymać zdrowy styl życia. Znając swoje PPM, możesz świadomie zarządzać kaloriami, unikać błędów żywieniowych i wspierać prawidłowe funkcjonowanie organizmu.

Nie opieraj diety na zgadywaniu – oblicz swoją PPM i CPM, a następnie skonsultuj się z dietetykiem lub specjalistą żywieniowym, by dobrać plan żywieniowy dopasowany do Twoich potrzeb.


Źródła

  1. „Przewodnik do ćwiczeń z żywienia człowieka” pod redakcją Ewy Sicińskiej, Doroty Czerwińskiej i Barbary Pietruszki; SGGW
  2. Normy żywienia dla populacji Polski – Instytut Żywności i Żywienia
  3. WHO Technical Report Series 724: Energy and Protein Requirements
  4. National Institute of Health (NIH)

Suchość w ustach (kserostomia) – możliwe przyczyny i postępowanie

Kserostomia charakteryzuje się zmniejszonym wydzielaniem śliny, co prowadzi do nieprzyjemnego uczucia suchości w ustach. Może być odrębną jednostką chorobową lub jednym z objawów innego schorzenia ogólnoustrojowego. Chociaż często bywa bagatelizowana, jej długotrwałe występowanie może prowadzić do szeregu powikłań – w tym zwiększonego ryzyka próchnicy, zakażeń grzybiczych, stanów zapalnych dziąseł, a nawet trudności z artykulacją i połykaniem. Dowiedz się, co oznacza suchość w ustach, co ją powoduje i jak sobie z nią poradzić.

Spis treści:

  1. Czym jest suchość w ustach (kserostomia)?
  2. Jakie są najczęstsze przyczyny suchości w ustach?
  3. Co oznacza suchość w ustach?
  4. Domowe sposoby na suchość w ustach
  5. Kiedy zgłosić się do lekarza z objawami kserostomii?
  6. FAQ. Suchość w ustach (kserostomia) – często zadawane pytania
  7. Suchość w ustach – podsumowanie

Czym jest suchość w ustach (kserostomia)?

Kserostomia jest definiowana jako odczuwanie suchości w jamie ustnej spowodowane zmniejszonym wydzielaniem śliny przez gruczoły ślinowe. Rozpoznaje się ją, gdy wypływ śliny jest mniejszy niż 0,1–0,2 ml/min (lub 0,7 ml/min po wcześniejszej stymulacji). Podział obejmuje:

  • kserostomię typu I – z zachowaniem błony śluzowej,
  • kserostomię typu II – z zanikiem błony śluzowej.

Wyróżnia się również kserostomię rzekomą. Jest to subiektywne odczuwanie suchości w jamie ustnej mimo prawidłowego wydzielania śliny.

Kserostomia może mieć różne nasilenie. Jej objawy to:

  • suchość w ustach,
  • zaburzenia smaku (głównie gorzki smak w ustach),
  • uczucie swędzenia i pieczenia w ustach,
  • trudności w przełykaniu pokarmów,
  • trudności w mówieniu,
  • zamiana zabarwienia języka,
  • podatność na uszkodzenia błony śluzowej jamy ustnej.
W ciągu doby u osoby dorosłej wytwarzane jest 0,5–1 l śliny. Składa się ona z wody (99% składu), nieorganicznych soli sodu, magnezu, wapnia, potasu, a także kwasu moczowego, mocznika, cholesterolu, białek i enzymów trawiennych. Ślina nawilża błonę śluzową jamy ustnej, ułatwia przełykanie, wspomaga trawienie wstępne, a także chroni zęby przed próchnicą poprzez neutralizację kwasów produkowanych przez bakterie.

>> Zobacz także: Utrata (brak) węchu i smaku – przyczyny, jak długo trwa, leczenie

Jakie są najczęstsze przyczyny suchości w ustach?

Przyczyny kserostomii są różnorodne. Najczęściej suchość w ustach jest spowodowana przez przewlekłe stosowanie niektórych leków – m.in. przeciwdepresyjnych, przeciwlękowych, przeciwhistaminowych, moczopędnych, cholinolitycznych, hipotensyjnych, chemioterapeutyków, narkotycznych leków przeciwbólowych. Dolegliwość może pojawić się również po radioterapii w obrębie głowy i szyi.

Badanie CRP - (białko C-reaktywne) banerek

Inne przyczyny suchości w ustach to:

Kserostomia może pojawić się w każdym wieku, ale szczególnie często zgłaszają ją osoby po 65. roku życia. Częstość występowania w populacji określa się na 10–25%.

Co oznacza suchość w ustach?

Suchość w ustach może być zarówno objawem przejściowym, jak i sygnałem poważniejszych problemów zdrowotnych. Jest symptomem m.in. zaburzeń pracy tarczycy, tocznia rumieniowatego, alergii, chorób układu nerwowego czy niedoborów witamin i minerałów. Dlatego należy obserwować swój organizm. Wszelkie niepokojące dolegliwości powinny być zawsze skonsultowane z lekarzem.

Ciągła suchość w ustach może prowadzić do przewlekłej grzybicy jamy ustnej, przewlekłych infekcji bakteryjnych, zanikowego zapalenia języka, próchnicy, utraty uzębienia.

Domowe sposoby na suchość w ustach

Domowe sposoby na suchość w ustach obejmują:

  • żucie gumy bez cukru,
  • ssanie pastylek z kwasem cytrynowym,
  • spożywanie pokarmów wymagających żucia,
  • prawidłową higienę jamy ustnej (poprzedzoną instruktażem stomatologicznym),
  • płukanie jamy ustnej naparem z siemienia lnianego,
  • stosowanie specjalistycznych past do zębów.

Domowe sposoby na suchość w ustach mogą pomóc w łagodzeniu objawów, ale nie powinny zastępować konsultacji z lekarzem.

Kiedy zgłosić się do lekarza z objawami kserostomii?

Konsultacji z lekarzem wymagają m.in.:

  • często nawracająca lub ciągła suchość w ustach,
  • biały nalot na języku i suchość w ustach,
  • pogorszenie stanu zębów,
  • bóle brzucha,
  • trudności w połykaniu pokarmów lub mówieniu,
  • suchość w ustach współwystępująca z objawami ogólnymi (np. suchość oczu, pogorszenie stanu skóry, bóle mięśni i stawów, osłabienie mięśni, przewlekłe zmęczenie, lęk, obniżenie nastroju).

Bardzo ważne jest ustalenie przyczyny suchości w ustach. Lekarz zbiera wywiad medyczny oraz kieruje pacjenta na badania – m.in. testy laboratoryjne z krwi (np. poziom żelaza, poziom witaminy B, poziom hormonów tarczycy), USG ślinianek, testy sialometryczne (pomiar objętości śliny).

Pakiet reumatyczny rozszerzony (7 badań) banerek

Leczenie kserostomii może być przyczynowe i objawowe. W zależności od przyczyny terapia obejmuje m.in. zmianę stosowanych leków, podanie leków stymulujących wydzielanie śliny, suplementację witaminy B i żelaza, stosowanie płukanek z chlorheksydyną.

FAQ. Suchość w ustach (kserostomia) – często zadawane pytania

Odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania dotyczące tego, co oznacza suchość w ustach.

Jakich witamin brakuje przy suchości w ustach?

Suchość w ustach może być spowodowana niedoborem witamin z grupy B (w szczególności witaminy B1 i B6).

Czy suchość w ustach jest groźna?

Ciągła suchość w ustach może przyczynić się do grzybicy jamy ustnej, próchnicy, a nawet utraty zębów. Dlatego nigdy nie należy jej bagatelizować.

Jakiej chorobie towarzyszy suchość w ustach?

Suchość w ustach może być objawem m.in. nadczynności tarczycy, chorób układu nerwowego, cukrzycy, alergii, zespołu Sjögrena, tocznia rumieniowatego, AIDS, zaburzeń psychicznych.

Czy suchość w ustach jest objawem cukrzycy?

Suchość w ustach może być objawem cukrzycy. Uwagę powinny wzbudzić wzmożone pragnienie, wielomocz, zmęczenie. Również neuropatia będąca powikłaniem cukrzycy powoduje kserostomię.

Czy stres może powodować suchość w ustach?

Przejściowa suchość w ustach może wystąpić pod wpływem stresu, ponieważ bodźce stresowe  oddziałują na układ nerwowy odpowiedzialny za regulację pracy gruczołów ślinowych.

Do jakiego lekarza z suchością w ustach?

W pierwszej kolejności należy udać się do lekarza POZ lub stomatologa. W razie potrzeby lekarz wyda skierowanie do odpowiedniego specjalisty.

Suchość w ustach – podsumowanie

  • Kserostomia to suchość w ustach.
  • Najczęstsze przyczyny kserostomii to stosowanie niektórych leków, choroby ogólnoustrojowe (np. cukrzyca, nadczynność tarczycy, choroby neurologiczne), czynniki miejscowe (np. palenie tytoniu).
  • Ciągła suchość w ustach lub suchość w ustach, której towarzyszą dodatkowe objawy zawsze wymaga konsultacji z lekarzem i wdrożenia szczegółowej diagnostyki.

Opieka merytoryczna: lek. Kacper Staniszewski


Bibliografia

  1. A. Dutkowska i in., Kserostomia u ludzi w podeszłym wieku, Journal of Clinical Healthcare 2/2017, s. 20–23
  2. https://www.mp.pl/reumatologia/ekspert/365567,kserostomia-przyczyny-i-leczenie (dostęp 04.07.2025)
  3. Ł. Guzik, Kserostomia obraz kliniczny i terapia, Medycyna Paliatywna w Praktyce 2010, 4, s. 14–17
  4. Ł. Guzik, E. Kamysz, Kserostomia – więcej niż suchość w jamie ustnej, Farm Pol, 2009, 65(6), s. 411–414
  5. M. Mielnik-Błaszczak i in., Kserostomia – problem dotykający coraz większą część populacji, Medycyna Ogólna 2009, s. 443–449
  6. https://podyplomie.pl/stomatologia/17305,kserostomia-wyzwanie-dla-lekarza?srsltid=AfmBOoqUVcY0h1yE06gSkQaDY4JiWRWHJyOItU7EcoXtG7tMYKCfFhKv

Naczyniak wątroby: jak się objawia i czym grozi? Przyczyny i leczenie

Naczyniak wątroby to najczęstszy łagodny guz tego narządu, który zazwyczaj nie daje żadnych objawów i nie zagraża życiu. Mimo to wielu pacjentów zadaje sobie pytania: czy naczyniak wątroby jest groźny, czy to może być rak, czy trzeba go leczyć? W tym artykule wyjaśniamy, czym jest naczyniak wątroby, jak się go diagnozuje i leczy, oraz co warto wiedzieć na temat stylu życia przy tej zmianie. Zachęcamy do lektury i regularnych badań profilaktycznych!

Spis treści:

  1. Naczyniak wątroby – co to za choroba?
  2. Naczyniak na wątrobie: przyczyny rozwoju zmiany
  3. Naczyniak na wątrobie: objawy choroby
  4. Diagnostyka naczyniaka wątroby: jakie badania trzeba wykonać?
  5. Naczyniak wątroby: leczenie choroby
  6. Znaczenie stylu życia przy naczyniaku wątroby: dieta i rola nawyków
  7. FAQ. Naczyniak wątroby – często zadawane pytania
  8. Naczyniak na wątrobie: podsumowanie

Naczyniak wątroby – co to za choroba?

Naczyniak wątroby (łac. hemangioma hepatis) to niezłośliwy (łagodny) guz naczyniowy, który powstaje z nieprawidłowo uformowanych naczyń krwionośnych. Najczęściej zlokalizowany jest w prawym płacie wątroby. W większości przypadków naczyniak nie daje żadnych objawów i wykrywany jest przypadkowo podczas badania USG jamy brzusznej.

Jak często występuje naczyniak wątroby?

Szacuje się, że naczyniak wątroby występuje u 1-5% populacji. Częściej diagnozowany jest u kobiet, co sugeruje, że hormony płciowe – zwłaszcza estrogeny – mogą odgrywać rolę w jego powstawaniu. Naczyniaki wątroby mogą pojawić się również u dzieci, choć rzadziej niż u dorosłych.

>> Zobacz: Objawy chorej wątroby. Na co zwrócić uwagę i jakie badania wykonać?

Naczyniak na wątrobie: przyczyny rozwoju zmiany

Przyczyny powstawania naczyniaka wątroby nie są do końca poznane. Podejrzewa się, że mogą mieć podłoże genetyczne lub rozwojowe (czyli być obecne od urodzenia). W niektórych przypadkach wzrost zmiany może być stymulowany przez hormony, leki antykoncepcyjne lub ciążę. Stres czy dieta nie powodują bezpośrednio naczyniaka, ale mogą wpływać na ogólny stan zdrowia wątroby.

Naczyniak na wątrobie: objawy choroby

Większość naczyniaków wątroby nie wywołuje żadnych dolegliwości. W przypadku większych zmian (powyżej 5 cm) mogą pojawić się niespecyficzne objawy, takie jak:

  • uczucie pełności w jamie brzusznej,
  • ból w prawym podżebrzu,
  • mdłości, wzdęcia,
  • ucisk na sąsiednie narządy.

>> Zobacz: Markery uszkodzenia wątroby i dróg żółciowych – enzymy wątrobowe

Diagnostyka naczyniaka wątroby: jakie badania trzeba wykonać?

Podstawowym badaniem wykrywającym naczyniaka jest USG jamy brzusznej, które pokazuje charakterystyczny obraz zmiany hipoechogenicznej. W razie wątpliwości w badaniu ultrasonograficznym, w celu wykluczenia nowotworu złośliwego stosuje się tomografię komputerową (TK) lub rezonans magnetyczny (MRI) z kontrastem. W rzadkich przypadkach wykonuje się biopsję.

W badaniach laboratoryjnych można też oznaczyć wskaźniki stanu zapalnego i wątrobowego, m.in. próby wątrobowe (ALT, AST, bilirubina), a także poziom ASO (antystreptolizyny O) – zwłaszcza jeśli podejrzewa się przebyte zakażenie paciorkowcami mogące wpływać na przebieg innych chorób wątroby.

>> Sprawdź: Paciorkowce – czy te bakterie są groźne? Objawy zakażenia, diagnostyka, leczenie

Badanie ASO – test ilościowy

Naczyniak wątroby: leczenie choroby

W zdecydowanej większości przypadków leczenie nie jest konieczne – wystarczy regularna obserwacja co 6-12 miesięcy za pomocą USG lub TK. Leczenie chirurgiczne (wycięcie zmiany) rozważa się tylko wtedy, gdy:

  • guz szybko rośnie,
  • występują nasilone objawy,
  • istnieje ryzyko pęknięcia naczyniaka.

>> To może Cię zainteresować: Stłuszczeniowa choroba wątroby związana z zaburzeniami metabolicznymi (MASLD) – dawniej niealkoholowe stłuszczenie wątroby (NAFLD)

Czy naczyniak wątroby może się wchłonąć?

W niektórych przypadkach, zwłaszcza u dzieci, naczyniak może się zmniejszyć lub zniknąć samoistnie. U dorosłych zmiana zwykle utrzymuje się na stałym poziomie, nie wykazując tendencji do regresji, ale też nie stanowi zagrożenia dla zdrowia.

Znaczenie stylu życia przy naczyniaku wątroby: dieta i rola nawyków

Choć naczyniak nie wymaga specjalistycznej diety, warto zadbać o zdrowe nawyki, które wspierają pracę wątroby. Zaleca się:

  • unikanie tłustych, przetworzonych potraw,
  • ograniczenie alkoholu,
  • regularną aktywność fizyczną,
  • nawodnienie organizmu,
  • rezygnację z palenia tytoniu.

>> Warto wiedzieć: Dieta śródziemnomorska – zasady, produkty, przykładowy jadłospis i przepisy

Naczyniak wątroby a aktywność fizyczna

Umiarkowany wysiłek fizyczny jest bezpieczny i korzystny dla zdrowia. Należy jednak unikać sportów kontaktowych i bardzo intensywnych ćwiczeń, które mogą zwiększać ciśnienie w jamie brzusznej – zwłaszcza przy dużych naczyniakach (powyżej 5 cm), ze względu na ryzyko pęknięcia.

Naczyniak wątroby a stres

Długotrwały stres wpływa negatywnie na cały organizm, w tym układ hormonalny i odpornościowy. Choć nie powoduje naczyniaka wątroby, może przyczyniać się do pogorszenia ogólnego stanu zdrowia. Dlatego warto wdrożyć techniki redukcji stresu: jogę, medytację, spacery, sen i kontakt z naturą.

>> Przeczytaj: Długowieczność – jak obniżyć swój wiek biologiczny?

FAQ. Naczyniak wątroby – często zadawane pytania

Wielu pacjentów po usłyszeniu diagnozy „naczyniak wątroby” czuje niepokój i szuka odpowiedzi na podstawowe pytania dotyczące tej zmiany. Poniżej przedstawiamy zestaw najczęściej zadawanych pytań i odpowiedzi, które pomogą Ci lepiej zrozumieć, czym jest naczyniak wątroby i co oznacza dla Twojego zdrowia.

Czy naczyniak wątroby jest groźny?

W większości przypadków nie – to zmiana łagodna i stabilna.

Czego nie wolno przy naczyniaku wątroby?

Unikaj alkoholu, ciężkich ćwiczeń siłowych, urazów brzucha.

Czy naczyniak wątroby daje przerzuty?

Nie – nie jest to nowotwór złośliwy, więc nie daje przerzutów.

Czy można pomylić naczyniaka wątroby z rakiem?

Obraz naczyniaka jest dość charakterystyczny w badaniach ultrasonograficznych, jednakże dokładne badania obrazowe (TK, MRI) pomagają rozróżnić te zmiany.

Naczyniak na wątrobie: podsumowanie

  • Naczyniak wątroby to najczęstszy łagodny guz tego narządu, zwykle niegroźny i bezobjawowy.
  • Często wykrywany jest przypadkowo podczas badania USG jamy brzusznej.
  • Nie jest to rak – naczyniak nie daje przerzutów i nie ulega zezłośliwieniu.
  • Zmiana może pozostać stabilna przez wiele lat i nie wymaga leczenia, jeśli nie powoduje objawów.
  • W większości przypadków wystarczy obserwacja co 6-12 miesięcy.
  • Warto unikać alkoholu, intensywnych ćwiczeń i urazów brzucha – zwłaszcza przy dużych zmianach.

Bibliografia

  1. Kacała A. et al. Hepatic Hemangioma: Review of Imaging and Therapeutic Strategies. Medicina (Kaunas). 2024
  2. Zavras N. et al. Infantile hepatic hemangioma: current state of the art, controversies, and perspectives. Eur J Pediatr. 2020
  3. Toro A. et al. What is changing in indications and treatment of hepatic hemangiomas. A review. Ann Hepatol. 2014 

Słony smak w ustach – jakie mogą być przyczyny

Słony posmak w ustach to dolegliwość, która chociaż zwykle nie jest groźna może znacznie obniżać komfort życia. Zaburza odczuwanie smaku potraw, wpływa na apetyt, ale niekiedy stanowi też sygnał rozwijających się problemów zdrowotnych. Objaw może pojawiać się epizodycznie lub utrzymywać przez dłuższy czas. Sprawdź, co oznacza słony posmak w ustach, jakie są przyczyny i kiedy należy skonsultować go z lekarzem.

Spis treści:

  1. Kiedy pojawia się słony posmak w ustach?
  2. Przyczyny słonego posmaku w ustach
  3. Co oznacza słony smak w ustach?
  4. Słony smak w ustach a choroby – na co może wskazywać ten objaw?
  5. Słony smak w ustach a nerwica – jak stres wpływa na odczuwanie smaku?
  6. Jak zlikwidować słony smak w ustach?
  7. Jak leczyć słony smak w ustach?
  8. FAQ. Słony smak w ustach – często zadawane pytania
  9. Słony smak w ustach – podsumowanie

Kiedy pojawia się słony posmak w ustach?

Słony smak w ustach może pojawić się w różnych okolicznościach. W wielu przypadkach występuje sporadycznie, ale zdarza się, że utrzymuje się przez dłuższy czas lub regularnie nawraca. Część pacjentów zauważa go rano, zaraz po przebudzeniu, co może wiązać się z wysychaniem śluzówek jamy ustnej podczas snu. Ale słony posmak może pojawić się również po posiłku, intensywnym wysiłku, podczas infekcji górnych dróg oddechowych lub spontanicznie – bez wyraźnie uchwytnej przyczyny.

Smak jest zmysłem chemicznym. Do jego pobudzenia prowadzi kontakt z substancjami chemicznymi obecnymi w ślinie. Receptory dla smaku słonego reagują na kationy sodu i potasu.
Smaki_infografika mapa smaków na języku

Przyczyny słonego posmaku w ustach

Przyczyny słonego smaku w ustach mogą być różne. Jedną z najczęstszych jest odwodnienie organizmu spowodowane przyjmowaniem zbyt małej ilości płynów lub nadmiernym poceniem się (np. na skutek przebywania w wysokich temperaturach lub po intensywnym wysiłku fizycznym). Gdy organizm traci zbyt dużo wody, dochodzi do wzrostu stężenia sodu w ślinie.

Słony posmak w ustach może towarzyszyć kserostomii, czyli suchości w jamie ustnej. Jej przyczyną są m.in. choroby neurologiczne, alergie, cukrzyca, nadczynność tarczycy, niedobór żelaza lub witamin z grupy B oraz zespół Sjögrena.

Pakiet tarczycowy (TSH, fT3, fT4) banerek

Inną przyczyną słonego posmaku w ustach są infekcje górnych dróg oddechowych – w szczególności zatok. Zmieniony smak jest spowodowany wydzieliną spływającą po tylnej ścianie gardła. Podobnie dzieje się przy nadmiernym łzawieniu.

Słony smak w ustach występuje przy przewlekłej chorobie nerek. W takim przypadku przyczyną może być nagromadzenie toksyn w organizmie, zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej, niedobór cynku, zmniejszony przepływ śliny i zmiana jej pH.

Pakiet elektrolity (4 badania) banerek

Inne możliwe przyczyny słonego smaku w ustach to:

  • przyjmowanie niektórych leków (m.in. leków stosowanych w chorobach tarczycy),
  • urazy w obrębie jamy ustnej,
  • choroby zębów i przyzębia,
  • choroby i infekcje języka,
  • palenie tytoniu,
  • zaburzenia neurologiczne (np. migrena, stwardnienie rozsiane).

>> Zobacz także: Metaliczny posmak w ustach – skąd się bierze i co oznacza?

Co oznacza słony smak w ustach?

Słony smak najczęściej jest objawem niegroźnych i przejściowych stanów. Jednak nie należy go bagatelizować, ponieważ niekiedy może wskazywać na poważniejsze choroby i zaburzenia wymagające szczegółowej diagnostyki i leczenia. Szczególną uwagę należy zwrócić na objawy towarzyszące słonemu posmakowi – m.in.:

  • suchość w ustach,
  • pieczenie języka,
  • nieprzyjemny zapach z ust,
  • zmiany na błonie śluzowej jamy ustnej,
  • trudności w połykaniu pokarmów,
  • ogólnie złe samopoczucie.

Z lekarzem należy skonsultować się również, gdy słony posmak w ustach utrzymuje się przez dłuższy czas – nawet jeżeli nie towarzyszą mu żadne inne objawy.

Słony smak w ustach a choroby – na co może wskazywać ten objaw?

Utrzymujący się słony smak w ustach może być objawem chorób nerek, które wpływają na gospodarkę wodno-elektrolitową i prowadzą do zmian w składzie śliny. Innym schorzeniem jest cukrzyca, w której często obserwuje się suchość w ustach. Specyficzny posmak w ustach wskazuje również na infekcje górnych dróg oddechowych lub stany zapalne zębów i dziąseł.

Pakiet nerkowy (7 badan)_mobile baner na kategorię

Słony smak w ustach jest obecny przy chorobach ślinianek. Są to narządy odpowiedzialne za produkcję śliny, która nawilża jamę ustną i uczestniczy w procesie odczuwania smaku. Zaburzenia ich funkcjonowania mogą powodować zmianę składu śliny i w konsekwencji – nieprawidłowe odczucia smakowe. Przykładem jest choroba Sjögrena, która ma podłoże autoimmunologiczne.

Słony smak w ustach a nerwica – jak stres wpływa na odczuwanie smaku?

Stres i zaburzenia emocjonalne mogą mieć wpływ na zmysł smaku. W sytuacji stresowej dochodzi do aktywacji współczulnego układu nerwowego, czego jednym ze skutków jest zmniejszone wydzielanie śliny. Z kolei suchość w ustach może powodować słony posmak w ustach.

Słony smak w ustach spowodowany stresem często pojawia się nagle i towarzyszy silnym emocjom. Objaw może ustępować po uspokojeniu się lub po zastosowaniu technik relaksacyjnych.

Jak zlikwidować słony smak w ustach?

Aby złagodzić słony posmak w ustach, należy:

  • rozpocząć leczenie przyczyny słonego smaku w ustach,
  • zachować odpowiednią higienę jamy ustnej,
  • wypijać odpowiednią ilość wody,
  • zrezygnować z używek (szczególnie papierosów),
  • stosować płukanki ziołowe.

Jeżeli przyczyną słonego smaku w ustach jest suchość jamy ustnej, można dodatkowo żuć gumę bez cukru, ssać pastylki w kwasem cytrynowym, spożywać pokarmy wymagające żucia. Takie działania pobudzają produkcję śliny.

Jak leczyć słony smak w ustach?

Leczenie powinno być dostosowane do przyczyny słonego smaku w ustach. Dlatego jej ustalenie jest bardzo ważne dla powodzenia terapii. W diagnostyce zastosowanie mają m.in. testy laboratoryjne z krwi (morfologia krwi, poziom elektrolitów, poziom glukozy), badanie ogólne moczu, badania obrazowe (np. USG ślinianek) oraz badanie neurologiczne, laryngologiczne lub stomatologiczne.

FAQ. Słony smak w ustach – często zadawane pytania

Odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania dotyczące tego, co oznacza słony posmak w ustach.

Czy słony smak jest objawem cukrzycy?

Słony smak w ustach może towarzyszyć cukrzycy. Objaw jest skutkiem suchości w jamie ustnej (kserostomii).

Czy słony smak w ustach oznacza nadciśnienie?

Nie ma bezpośredniego związku między słonym smakiem a nadciśnieniem, ale niektóre leki na obniżenie ciśnienia (np. diuretyki) mogą przyczyniać się do suchości w jamie ustnej i zmian w odczuwaniu smaku. Jeżeli objaw utrzymuje się przez dłuższy czas, należy skonsultować się z lekarzem.

Dlaczego mam słony smak w ustach, mimo że nic nie jadłem?

Słony smak w ustach na czczo może mieć różne przyczyny. Wśród najczęstszych wymienić można m.in. odwodnienie, kserostomię, palenie tytoniu, niedobór żelaza i witamin z grupy B, przewlekłą chorobę nerek, chorobę Sjögrena, cukrzycę, stres, infekcje zatok.

Słony smak w ustach – podsumowanie

  • Słony posmak w ustach może być spowodowany odwodnieniem, zaburzeniami elektrolitowymi, kserostomią, stosowaniem niektórych leków, infekcją lub chorobami przewlekłymi.
  • Szczególną uwagę należy zwrócić na objawy towarzyszące słonemu smakowi w ustach – np. pieczenie języka, suchość jamy ustnej, zaburzenia połykania, nieprzyjemny zapach z ust.
  • Leczenie słonego smaku w ustach zależy od przyczyny. W diagnostyce zastosowanie mają m.in. badania laboratoryjne z krwi i badania obrazowe.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Ciepłucha


Bibliografia

  1. H. Sienkiewicz-Jarosz, P. Bieńkowski, Neurologiczne aspekty zaburzeń smaku, Neurologia po Dyplomie 2012, t. 7, nr 5, 61–68
  2. https://www.thehealthboard.com/what-are-the-common-causes-of-salty-saliva.htm (dostęp 08.07.2025)
  3. https://www.mp.pl/pacjent/zapytajlekarza/lista/show.html?id=88878 (dostęp 08.07.2025)
  4. M. Lachowicz, Suchość w jamie ustnej jako działanie niepożądane leków i jako objaw choroby, Aptekarz Polski 2019, 154, 45–51
  5. K. Torigoe i in, Factors associated with gustatory threshold for salty taste in peritoneal dialysis patients https://rrtjournal.biomedcentral.com/articles/10.1186/s41100-019-0233-8 (dostęp 08.07.2025)

Niestrawność (dyspepsja) – objawy, przyczyny i łagodzenie dolegliwości

Niestrawność, czyli dyspepsja, to powszechnie występujący zespół objawów ze strony przewodu pokarmowego. W niektórych przypadkach jest spowodowana zmianami fizjologicznymi zachodzącymi w organizmie (np. podczas ciąży) czy błędami żywieniowymi, a w innych może świadczyć o chorobie. Przeczytaj nasz artykuł, aby dowiedzieć się więcej o przyczynach, a także objawach i metodach leczenia dyspepsji.

Kluczowe informacje:
>> Dyspepsja to zespół objawów ze strony przewodu pokarmowego, które są związane z przyjmowaniem i trawieniem pokarmów.
>> Wyróżnia się dwa rodzaje niestrawności: organiczną i czynnościową (druga z wymienionych występuje częściej).
>> Dają one objawy, takie jak m.in. nieprzyjemne uczucie zalegania pokarmu w żołądku, ból w górnej części brzucha czy nudności i wymioty, które mogą być łagodzone metodami farmakologicznymi i niefarmakologicznymi.
>> W przypadku dyspepsji czynnościowej nie ma jednej, łatwo wykrywalnej organicznej przyczyny. Z kolei przy dyspepsji organicznej szuka się ich wśród różnych schorzeń (m.in. choroby wrzodowej żołądka).

Spis treści:

  1. Czym jest niestrawność (dyspepsja)?
  2. Niestrawność – możliwe przyczyny
  3. Niestrawność u kobiet w ciąży – objawy i przyczyny
  4. Niestrawność – diagnostyka i leczenie dyspepsji
  5. Niestrawność – domowe sposoby łagodzenia dolegliwości
  6. Dieta przy niestrawności – co jeść, a czego unikać?
  7. FAQ. Niestrawność (dyspepsja) – często zadawane pytania

Czym jest niestrawność (dyspepsja)?

Dyspepsja (potocznie nazywana “niestrawnością”) to zespół objawów, które powodują dyskomfort związany z przyjmowaniem i trawieniem pokarmów. Najczęściej jest to ból w górnej części brzucha. Szacuje się, że zgłasza go rocznie około 10-30% populacji.

Rodzaje dyspepsji – organiczna i czynnościowa

Wyróżnia się dwa rodzaje dyspepsji:

  • organiczną
  • czynnościową

Dyspepsja organiczna jest wtórna do innej choroby, np. nowotworu (szczególnie raka żołądka), choroby wrzodowej żołądka czy choroby refluksowej przełyku. Może być również spowodowana działaniem niepożądanym niektórych leków m.in. preparatów potasu i żelaza, niesteroidowych leków przeciwzapalnych czy leków przeciwreumatycznych.

Większość przypadków przewlekłej niestrawności stanowi dyspepsja czynnościowa. Jej podłoże jest złożone i obejmuje zaburzenia funkcji przewodu pokarmowego. Objawy niestrawności obejmują:

  • uczucie przepełnienia, które pojawia się niedługo po rozpoczęciu jedzenia i jest nieproporcjonalne do ilości spożytego pokarmu
  • nieprzyjemne uczucie zalegania pokarmu w żołądku
  • ból w górnej części brzucha, tj. powyżej pępka
  • pieczenie ograniczone do nadbrzusza, które nie promieniuje do klatki piersiowej w okolice mostka (w przeciwieństwie do uczucia pieczenia występującego przy chorobie refluksowej przełyku)
  • nudności i wymioty, odbijanie się treścią pokarmową i nawracające, uciążliwe odbijania – są to objawy z zakresu górnego odcinka przewodu pokarmowego, które mogą towarzyszyć dyspepsji

Przy czym należy podkreślić, że nie ma jednego objawu pojawiającego się u wszystkich osób z niestrawnością. Przebieg dyspepsji różni się w zależności od przypadku.

Ile trwa niestrawność?

Nie ma jednej odpowiedzi na pytanie o to, ile trwa niestrawność. Nieprzyjemne objawy mogą utrzymywać się od kilku godzin do kilku dni. Jeśli nie ustępują przez dłuższy czas, warto skonsultować się z lekarzem.

Niestrawność – możliwe przyczyny

Przyczyny dyspepsji czynnościowej nie są znane. Jedna z hipotez mówi, że może być ona spowodowana zaburzoną kurczliwością wybranych odcinków przewodu pokarmowego. Z kolei inna wskazuje na osłabioną reakcję przewodu pokarmowego na niektóre bodźce zewnętrzne.

W przypadku wspomnianej już dyspepsji organicznej, przyczynami mogą być różne choroby lub przyjmowanie niektórych leków.

Niestrawność u kobiet w ciąży – objawy i przyczyny

Niestrawność w ciąży to problem, z którym zmaga się niejedna kobieta ciężarna. Objawia się ona m.in. bólem brzucha, pieczeniem w nadbrzuszu czy uczuciem przepełnienia niedługo po rozpoczęciu jedzenia.

Jakie są przyczyny niestrawności w czasie ciąży? Jedną z nich są zmiany fizjologiczne, które zachodzą w organizmie kobiety ciężarnej. Mowa tu o zwiększającym się poziomie progesteronu czy uciskiem powiększającej się macicy na żołądek.

>> Sprawdź również: Ból brzucha w ciąży. Jakie objawy powinny niepokoić?

Niestrawność – diagnostyka i leczenie dyspepsji

Diagnostyka dyspepsji wymaga przeprowadzenia szczegółowego wywiadu lekarskiego, a także badań laboratoryjnych i obrazowych. Podstawą jest endoskopia górnego odcinka przewodu pokarmowego. Zaleca się, aby wykonać ją pilnie, jeśli występują tzw. objawy alarmowe. Należą do nich:

  • niezamierzona utrata masy ciała
  • wymioty
  • guz w nadbrzuszu
  • krwawienie z przewodu pokarmowego
  • zaburzenia połykania
  • żółtaczka
  • nocne bóle brzucha

Jak leczyć niestrawność? W przypadku dyspepsji organicznej konieczne jest wyleczenie choroby podstawowej (np. choroby wrzodowej żołądka, choroby refluksowej przełyku), które powodują nieprzyjemne dolegliwości. Schemat postępowania zależy od danej jednostki chorobowej.

Pakiet zdrowe jelita banerek

Z kolei w przypadku dyspepsji czynnościowej zazwyczaj nie da się ustalić przyczyny. W związku z tym nie ma jednolitego schematu leczenia. Lekarz może zlecić leki zmniejszające wydzielanie kwasu solnego w żołądku, leki prokinetyczne czy leki o działaniu rozkurczowym.

Helicobacter_pylori_w_kale metoda automatyczna banerek

Niestrawność – domowe sposoby łagodzenia dolegliwości

Istnieją również domowe sposoby na niestrawność. Jednym z nich jest stosowanie ziół. Jakie zioła na niestrawność są polecane? Pomocne w łagodzeniu nieprzyjemnych dolegliwości ze strony pokarmowego mogą być:

  • rumianek pospolity (kwiat)
  • melisa lekarska (liść)
  • ostropest plamisty (owoce)
  • kminek (owoce)

Wśród innych domowych metod na niestrawność wymienia się m.in. noszenie luźnych ubrań, stosowanie ciepłych okładów na brzuch, branie relaksujących kąpieli, techniki relaksacyjne, a także odpowiednio zbilansowaną dietę.

Dieta przy niestrawności – co jeść, a czego unikać?

Dieta na niestrawność powinna być lekkostrawna. Jej główne zasady to:

  • spożywanie mniejszych objętościowo, ale częstszych posiłków (zazwyczaj zaleca się 5-6 posiłków dziennie, co 2-3 godziny)
  • jedzenie ostatniego posiłku najpóźniej 2-3 godziny przed snem
  • usuwanie skórek i pestek z warzyw czy owoców
  • oddzielanie i usuwanie twardych i zwłókniałych części roślin (np. ze szparagów i fasolki szparagowej)
  • wybieranie produktów świeżych, a także dojrzałych i delikatnych warzyw i owoców
  • stosowanie odpowiednich technik kulinarnych – zalecane jest gotowanie (w wodzie lub na parze), duszenie bez wcześniejszego obsmażania, pieczenie bez tłuszczu (w pergaminie lub naczyniu żaroodpornym)
  • dodawanie niewielkiej ilości tłuszczu roślinnego (np. oliwy z oliwek extra virgin, oleju lnianego) dopiero po przyrządzeniu posiłku
  • stosowanie technik pozwalających na zmniejszenie ilości błonnika pokarmowego: wydłużenie czasu gotowania, miksowanie, przecieranie i rozdrabnianie
  • unikanie dań smażonych na głębokim tłuszczu, wędzonych, peklowanych, pieczonych w dużej ilości tłuszczu, duszonych ze wcześniejszym obsmażaniem, panierowanych
  • spożywanie drobnych kasz (np. mannej, kuskus), komosy ryżowej, amarantusa, białego ryżu, pszennego lub ryżowego makaronu, płatków owsianych błyskawicznych, wafli ryżowych, pieczywa na bazie mąki pszennej, kukurydzianej, ryżowej, ziemniaczanej lub jaglanej

Nie mniej ważne jest wybieranie odpowiednich przypraw. Do zalecanych należą m.in. natka pietruszki, koperek, majeranek, papryka słodka, sok z cytryny lub limonki, oregano, estragon, lubczyk, zioła prowansalskie, imbir i rozmaryn. Z kolei niewskazane są np. kostki rosołowe, mieszanki przypraw z glutaminianem sodu, ostra papryka, chrzan, ocet czy musztarda.

FAQ. Niestrawność (dyspepsja) – często zadawane pytania

Poniżej odpowiedzi na inne często zadawane pytania dotyczące niestrawności.

Co pić przy niestrawności żołądka?

Do napojów zalecanych należą: woda mineralna niegazowana, słaby napar z herbaty (czarnej, zielonej lub owocowej), wybrane napary ziołowe (np. z rumianku pospolitego, melisy lekarskiej), domowe buliony warzywne, napoje roślinne bez dodatku cukru (np. owsiany, migdałowy).

Czy woda z cytryną jest dobra na niestrawność?

Tak, osoby zmagające się z niestrawnością mogą pić wodę z cytryną.

Jaki stolec przy niestrawności?

Niestrawność może powodować luźniejsze stolce. W niektórych przypadkach objawia się biegunką, czyli oddawaniem płynnych lub półpłynnych stolców z większą częstotliwością. Należy pamiętać, że biegunka nie jest głównym objawem dyspepsji.

Ile dni może trwać niestrawność?

Niestrawność może utrzymywać się przez kilka dni.

Opieka merytoryczna: lek. Kacper Staniszewski


Bibliografia

  1. https://www.forumginekologii.pl/artykul/dolegliwosci-w-ciazy-jak-sobie-z-nimi-radzic, dostęp: 06.07.2025
  2. https://www.mp.pl/pacjent/gastrologia/choroby/zoladek/50640,dyspepsja, dostęp: 06.07.2025
  3. https://www.alab.pl/centrum-wiedzy/bol-brzucha-w-ciazy-jakie-objawy-powinny-niepokoic/?srsltid=AfmBOorqIIHTKPHteUZX4uLfT9ljGqQ4tp8W9bpfJNYR7aOnIAUcvWtK, dostęp: 06.07.2025
  4. Bartnik, Witold. „Dyspepsja—co nowego na Kongresie DigestiveDiseaseWeek w Chicago w 2011 roku?.” Gastroenterologia Kliniczna. Postępy i Standardy 3.3 (2011): 99-105.