Zapalenie zatok: objawy, przyczyny, rodzaje i leczenie

Ból głowy, uczucie rozpierania twarzy i niedrożność nosa to częste objawy, które mogą świadczyć o zapaleniu zatok. Ta powszechna dolegliwość dotyka osoby w różnym wieku, zarówno dzieci, jak i dorosłych, i potrafi znacznie obniżyć jakość życia. Może przyjmować różne formy – od łagodnych infekcji wirusowych po przewlekłe stany zapalne o podłożu alergicznym lub grzybiczym. Różnorodność objawów i przyczyn sprawia, że nie zawsze łatwo jest postawić trafną diagnozę. Dlatego warto wiedzieć, jak rozpoznać zapalenie zatok, jak długo mogą utrzymywać się jego objawy oraz kiedy konieczna jest konsultacja z lekarzem specjalistą. W tym artykule znajdziesz odpowiedzi na najczęstsze pytania, poznasz skuteczne metody leczenia oraz dowiesz się, jak zapobiegać nawrotom choroby.

Spis treści:

  1. Rodzaje zapalenia zatok
  2. Jakie są objawy zapalenia zatok?
  3. Ile trwa zapalenie zatok?
  4. Diagnostyka zapalenia zatok
  5. Leczenie zapalenia zatok
  6. Zapalenie zatok – podsumowanie

Rodzaje zapalenia zatok

Zapalenie zatok przynosowych (ZZP) to stan zapalny błony śluzowej nosa i zatok, który może mieć różną etiologię i przebieg. W zależności od czasu trwania oraz przyczyn, wyróżnia się:

  • ostre zapalenie zatok (OZZP) – trwa krócej niż 12 tygodni. W jego przebiegu objawy ustępują całkowicie. Może mieć charakter:
    • wirusowy – objawy trwają zwykle <10 dni i najczęściej wynikają z przeziębienia,
    • powirusowy – występuje, gdy po kilku dniach poprawy stan zdrowia ulega ponownemu pogorszeniu,
    • bakteryjny – podejrzewany, gdy występują m.in. gorączka >38°C, ropna wydzielina, silny ból twarzy;
  • przewlekłe zapalenie zatok (PZZP) – trwa dłużej niż 12 tygodni. Objawy mogą ustępować okresowo, ale nie znikają całkowicie. Wyróżnia się m.in. PZZP z polipami nosa, zapalenie o podłożu alergicznym, grzybiczym, immunologicznym lub związane z wadami anatomicznymi;
  • alergiczne zapalenie zatok – wiąże się z przewlekłym stanem zapalnym wywołanym reakcją uczuleniową. Objawom towarzyszy często katar sienny, świąd nosa, kichanie oraz uczucie zatkanego nosa, zwłaszcza w sezonie pylenia roślin.

>> Przeczytaj również: Nieżyt nosa i astma – czy to alergia?

Jakie są objawy zapalenia zatok?

Objawy zapalenia zatok są zróżnicowane i zależą od przyczyny oraz lokalizacji stanu zapalnego. Najczęściej występują:

  • uczucie rozpierania lub ból w okolicy czoła, policzków, nasady nosa lub między oczami,
  • niedrożność nosa, utrudnione oddychanie przez nos,
  • wydzielina z nosa (katar przedni – wodnisty lub gęsty, oraz spływająca po tylnej ścianie gardła),
  • osłabienie węchu lub jego całkowita utrata,
  • ból głowy nasilający się przy pochylaniu, kaszlu lub wysiłku fizycznym,
  • kaszel, szczególnie nasilający się nocą i nad ranem,
  • gorączka lub stan podgorączkowy,
  • uczucie zmęczenia, ogólnego rozbicia, obniżona koncentracja.

W przypadku przewlekłego stanu zapalnego objawy mogą być mniej nasilone, ale utrzymują się przez długi czas. W zaawansowanych przypadkach mogą wystąpić objawy neurologiczne, takie jak silny ból głowy, sztywność karku czy zaburzenia widzenia. Są to sygnały alarmowe, które wymagają pilnej interwencji medycznej.

Ile trwa zapalenie zatok?

Czas trwania zapalenia zatok zależy od jego postaci i zastosowanego leczenia:

  • wirusowe zapalenie zatok – zazwyczaj ustępuje samoistnie w ciągu 7–10 dni i nie wymaga antybiotykoterapii.
  • powirusowe i bakteryjne – objawy mogą utrzymywać się od 10 dni do 3 tygodni, a leczenie często wymaga konsultacji z lekarzem i wdrożenia odpowiedniej terapii.
  • przewlekłe zapalenie zatok – trwa dłużej niż 12 tygodni, często nawraca i może wymagać długotrwałego leczenia oraz diagnostyki w kierunku chorób współistniejących, takich jak alergie czy wady anatomiczne.
Warto pamiętać!
Przedłużające się objawy, szczególnie jeśli występują cyklicznie lub nie reagują na leczenie objawowe, są wskazaniem do wykonania specjalistycznych badań i oceny przez laryngologa.

Diagnostyka zapalenia zatok

Rozpoznanie zapalenia zatok w warunkach podstawowej opieki zdrowotnej opiera się głównie na objawach klinicznych. W razie wątpliwości stosuje się dodatkowe badania:

  • morfologia krwi – może ujawnić zwiększoną liczbę leukocytów lub eozynofilię wskazującą na podłoże alergiczne.
  • CRP – pomaga różnicować infekcje wirusowe i bakteryjne, ułatwiając dobór odpowiedniego leczenia.
  • badanie przedmiotowe – ocena błony śluzowej nosa, obecności wydzieliny, zaczerwienienia, obrzęku.
  • endoskopia nosa – pozwala ocenić obecność polipów, blokad ujść zatok, nadmiar wydzieliny i ogniska zapalne.
  • tomografia komputerowa (TK) – przydatna w przewlekłym zapaleniu zatok, przy podejrzeniu powikłań lub przed planowanym leczeniem operacyjnym.

W przypadku podejrzenia zapalenia zatok o podłożu alergicznym warto wykonać również testy skórne lub oznaczenie swoistych IgE we krwi.

Morfologia banerek
Badanie CRP - (białko C-reaktywne) banerek

>> Przeczytaj również: Alergia IgE-zależna, czyli jaka?

Leczenie zapalenia zatok

Leczenie zapalenia zatok zależy od przyczyny, nasilenia objawów oraz ogólnego stanu zdrowia pacjenta:

  • wirusowe zapalenie zatok:
    • płukanie nosa roztworem soli fizjologicznej lub preparatami z ksylitolem,
    • leki przeciwbólowe i przeciwgorączkowe (np. paracetamol, ibuprofen),
    • krótkotrwałe stosowanie leków obkurczających błonę śluzową nosa;
  • bakteryjne zapalenie zatok:
    • antybiotykoterapia (najczęściej amoksycylina z kwasem klawulanowym),
    • donosowe glikokortykosteroidy,
    • leczenie objawowe jak w przypadku zakażenia wirusowego;
  • przewlekłe zapalenie zatok:
    • długoterminowe stosowanie GKS donosowych,
    • regularne płukanie nosa,
    • leczenie przyczynowe (np. eliminacja alergenów, korekcja przegrody nosa),
    • w razie braku poprawy – operacja FESS (endoskopowa operacja zatok).

W każdym przypadku kluczowe jest indywidualne podejście oraz monitorowanie efektów leczenia. Niewłaściwe lub zbyt późno rozpoczęte leczenie może prowadzić do powikłań, takich jak zapalenie oczodołu, ropień mózgu czy zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych.

Zapalenie zatok – podsumowanie

Najważniejsze informacje:

  • Zapalenie zatok może być spowodowane przez infekcje, alergie lub czynniki anatomiczne.
  • Objawy to m.in. ból głowy, niedrożność nosa i wydzielina.
  • Ostre zapalenie zwykle ustępuje w ciągu tygodnia.
  • Brak poprawy lub przewlekły przebieg wymaga diagnostyki.
  • Leczenie dobiera się indywidualnie – nie zawsze potrzebne są antybiotyki.

Bibliografia

  1. Gajewski P., Jaeschke R. (red.): Interna Szczeklika 2024/2025, Medycyna Praktyczna, Kraków 2024.
  2. Patel Z. M.: UpToDate – Acute sinusitis and rhinosinusitis in adults: Clinical manifestations and diagnosis.
  3. Patel Z. M.: UpToDate – Uncomplicated acute sinusitis and rhinosinusitis in adults: Treatment.

Czym jest cyklotymia i jakie są jej objawy?

Cyklotymia to jedno z mniej znanych, ale istotnych zaburzeń nastroju, które może znacząco wpływać na codzienne funkcjonowanie osoby chorej. Choć objawy cyklotymii mogą wydawać się łagodne w porównaniu do innych zaburzeń psychicznych, ich przewlekły charakter bywa równie wyniszczający. W tym artykule wyjaśniamy, co to jest cyklotymia, jakie są jej objawy, ile trwa oraz czym różni się od innych zaburzeń, takich jak dystymia czy choroba afektywna dwubiegunowa. Dowiedz się więcej i sprawdź, czy warto zgłosić się na diagnozę.

Spis treści:

  1. Co to jest cyklotymia?
  2. Cyklotymia: objawy zaburzenia
  3. Przyczyny rozwoju cyklotymii
  4. Jak diagnozuje się cyklotymię?
  5. Czy cyklotymia jest uleczalna?
  6. Cyklotymia: podsumowanie

Co to jest cyklotymia?

Cyklotymia (z łac. Cyclothymia) to przewlekłe zaburzenie nastroju, które charakteryzuje się naprzemiennym występowaniem łagodnych stanów depresyjnych i podwyższonego nastroju (czyli hipomanii). Objawy te nie są tak intensywne, jak w przypadku pełnoobjawowej depresji czy manii, ale ich cykliczność i długotrwałość mogą utrudniać funkcjonowanie społeczne, zawodowe i emocjonalne.

Cyklotymia jest uznawana za łagodniejszą formę zaburzenia afektywnego dwubiegunowego, ale nie powinna być bagatelizowana. Nieleczona może prowadzić do rozwoju pełnoobjawowej choroby dwubiegunowej typu I lub II.

>> Zobacz też: Depresja maskowana – objawy, przyczyny, leczenie. Jakie badania zrobić przy depresji?

Cyklotymia a zaburzenie afektywne dwubiegunowe

Wielu pacjentów zastanawia się nad związkiem między cyklotymią a chorobą afektywną dwubiegunową. Oba zaburzenia należą do grupy tzw. zaburzeń afektywnych, czyli związanych z nastrojem, jednak różnią się intensywnością objawów.

W chorobie dwubiegunowej występują silne epizody manii i depresji, które mogą wymagać hospitalizacji i znacznie wpływają na codzienne życie. W cyklotymii natomiast epizody hipomanii i depresji są łagodniejsze, ale trwają przez co najmniej dwa lata i powracają regularnie. Dlatego cyklotymia może być uznana za „zapowiedź” poważniejszych zaburzeń nastroju.

Pakiet zdrowie psychiczne podstwowy (13 badań) banerek

Cyklotymia a dystymia

Cyklotymia a dystymia (obecnie określana jako uporczywe zaburzenie depresyjne) to dwa różne typy przewlekłych zaburzeń nastroju. Dystymia objawia się długotrwałym, utrzymującym się obniżeniem nastroju, bez okresów poprawy.

Z kolei w cyklotymii obserwuje się huśtawkę emocjonalną – okresy przygnębienia przeplatają się z okresami podwyższonego nastroju. Osoba z cyklotymią może przez kilka dni czuć się euforycznie i pełna energii, by następnie doświadczyć spadku nastroju, braku motywacji i pesymizmu.

>> To może Cię zainteresować: Mikrobiota jelitowa w zaburzeniach psychiatrycznych

Cyklotymia: objawy zaburzenia

Objawy cyklotymii mogą się różnić między osobami, ale do najczęstszych należą:

  • Objawy hipomanii:
    • zwiększona energia i aktywność,
    • zmniejszona potrzeba snu,
    • gadatliwość,
    • podwyższone poczucie własnej wartości,
    • impulsywność, np. nadmierne wydawanie pieniędzy.
  • Objawy depresyjne:
    • obniżony nastrój,
    • trudności w koncentracji,
    • uczucie beznadziejności,

Ważne jest, że objawy te nie są na tyle silne, by zakwalifikować je jako epizody depresji czy manii, jednak ich długotrwałość i zmienność są bardzo obciążające.

Cyklotymia: ile trwa?

Cyklotymia to zaburzenie przewlekłe, trwające co najmniej dwa lata (u dzieci i młodzieży – co najmniej jeden rok). W tym czasie nie może występować okres bez objawów trwający dłużej niż dwa miesiące.

Cykle nastrojów w cyklotymii są zmienne – mogą zmieniać się co kilka dni, tygodni lub miesięcy. U niektórych osób zaburzenie trwa wiele lat, czasem całe życie, jeśli nie zostanie odpowiednio zdiagnozowane i leczone.

Pakiet zdrowie psychiczne rozszerzony (15 badań) banerek

Przyczyny rozwoju cyklotymii

Przyczyny cyklotymii nie są do końca znane, ale istnieje kilka czynników, które mogą zwiększać ryzyko jej wystąpienia:

  • czynniki genetyczne – cyklotymia może występować rodzinnie.
  • zaburzenia neuroprzekaźników – nieprawidłowości w działaniu serotoniny, dopaminy i noradrenaliny.
  • stresujące wydarzenia życiowe – trauma, przewlekły stres lub trudne doświadczenia w dzieciństwie.
  • czynniki osobowościowe – impulsywność, skłonność do silnych reakcji emocjonalnych.

Niektóre źródła wskazują również możliwe powiązania pomiędzy cyklotymią a borderline (zaburzeniem osobowości z pogranicza) czy też terminem „cyklofrenia”, jednak wymagają one dalszych badań.

Jak diagnozuje się cyklotymię?

Diagnozowanie cyklotymii wymaga kompleksowego podejścia. Kluczowe jest przeprowadzenie szczegółowego wywiadu psychiatrycznego, uwzględniającego historię nastroju pacjenta oraz objawy występujące w dłuższym okresie.

Panel farmakogenetyka - badanie wariantów genetycznych (met. RT-PCR)

Oprócz tego wykonuje się badania krwi, aby wykluczyć inne przyczyny objawów, np. zaburzenia hormonalne (niedoczynność tarczycy), niedobory witamin (B12, D) czy choroby autoimmunologiczne.

Diagnozę może postawić jedynie specjalista psychiatra, dlatego ważne jest, by nie bagatelizować objawów i zgłosić się po pomoc.

Czy cyklotymia jest uleczalna?

Cyklotymia jest schorzeniem, które można skutecznie kontrolować, choć rzadko dochodzi do całkowitego wyleczenia. Leczenie zazwyczaj obejmuje:

  • odpowiednio dopasowaną farmakoterapię – leki stabilizujące nastrój (np. lit), leki przeciwdepresyjne lub przeciwpsychotyczne.
  • psychoterapię – szczególnie pomocna jest terapia poznawczo-behawioralna (CBT).
  • zmiany stylu życia – regularny rytm dnia, zdrowy sen, unikanie substancji psychoaktywnych.

Im wcześniej choroba zostanie rozpoznana, tym większe szanse na poprawę jakości życia.

>> Warto przeczytać: Skuteczność leków przeciwdepresyjnych i rola badań farmakogenetycznych w leczeniu depresji

Cyklotymia: podsumowanie

  • Cyklotymia to przewlekłe, łagodne zaburzenie afektywne.
  • Objawy obejmują cykliczne zmiany nastroju: od hipomanii do łagodnej depresji.
  • Trwa co najmniej dwa lata i często ma charakter nawrotowy.
  • Różni się od choroby dwubiegunowej i dystymii intensywnością i charakterem objawów.
  • Może być mylona z innymi zaburzeniami, np. borderline.
  • Diagnostyka obejmuje wywiad oraz badania krwi.
  • Leczenie farmakologiczne i psychoterapia znacznie poprawiają funkcjonowanie pacjenta.

Pamiętaj: nie ignoruj zmian nastroju – jeśli zauważasz u siebie objawy opisane powyżej, skonsultuj się z psychiatrą. Wczesna diagnoza i odpowiednie leczenie to klucz do lepszego życia.


Bibliografia

  1. Jarema M. (red.). Psychiatria. Podręcznik dla studentów i lekarzy. Wydawnictwo PZWL, Warszawa, 2011.
  2. Zalsman G, et al. (2020). Mood disorders in adolescents: Diagnosis and treatment strategies. Journal of Affective Disorders, 265, 438–444.
  3. Parnowska D., Rabe-Jabłońska J. (2005). Cyklotymia i dystymia – czy to jeszcze depresja?. Psychiatria Polska, 39(2), 217–228. [Dostęp online: www.psychiatriapolska.pl]

Chłoniak Burkitta: objawy, przyczyny, diagnostyka i leczenie nowotworu

Chłoniak Burkitta to jeden z najszybciej rozwijających się nowotworów układu chłonnego. Cechuje go gwałtowny przebieg i konieczność natychmiastowego leczenia. Co powoduje jego tak dynamiczny rozwój? Kogo najczęściej dotyka i jakie daje objawy? W tym artykule odpowiadamy na najważniejsze pytania związane z tą rzadką, ale bardzo poważną chorobą.

Spis treści:

  1. Co to jest chłoniak Burkitta?
  2. Chłoniak Burkitta u dzieci
  3. Przyczyny chłoniaka Burkitta
  4. Objawy chłoniaka Burkitta
  5. Diagnostyka chłoniaka Burkitta
  6. Leczenie chłoniaka Burkitta
  7. Chłoniak Burkitta – podsumowanie

Co to jest chłoniak Burkitta?

Chłoniak Burkitta to bardzo agresywny nowotwór wywodzący się z dojrzałych limfocytów B. Charakteryzuje się ekstremalnie szybkim tempem podziału komórek, a czas podwojenia masy guza wynosi nawet zaledwie 24–48 godzin. Z tego powodu jego przebieg kliniczny może być bardzo burzliwy.

Wyróżnia się trzy główne postaci chłoniaka Burkitta:

  • Endemiczną – spotykaną głównie u dzieci w Afryce równikowej, często związaną z zakażeniem wirusem Epstein-Barr (EBV).
  • Sporadyczną – występującą w Europie i Ameryce Północnej, często obejmującą jamę brzuszną.
  • Związaną z niedoborem odporności – głównie u pacjentów zakażonych wirusem HIV.

Nowotwór może rozwijać się poza węzłami chłonnymi – najczęściej w jelitach, żuchwie, a także w jajnikach, nerkach czy piersiach. W niektórych przypadkach dochodzi do zajęcia ośrodkowego układu nerwowego lub szpiku kostnego.

>> Zobacz również: Chłoniak grudkowy – co to za choroba? Objawy, przyczyny, diagnostyka i leczenie

Chłoniak Burkitta u dzieci

U dzieci chłoniak Burkitta stanowi od 20 do 50% wszystkich przypadków chłoniaków złośliwych. Rozwija się szybko i często daje dramatyczne objawy. Może powodować nagłe powiększenie brzucha, trudności w oddawaniu stolca, bóle i objawy ogólnego pogorszenia stanu zdrowia.

W regionach tropikalnych częściej dotyczy okolic żuchwy, a w Europie – jamy brzusznej.

Kluczowe jest szybkie rozpoznanie i rozpoczęcie terapii, ponieważ nawet krótka zwłoka może prowadzić do groźnych powikłań.

Przyczyny chłoniaka Burkitta

Chociaż dokładne przyczyny powstawania chłoniaka Burkitta nie są znane, wyróżnia się kilka czynników ryzyka:

  • przewlekłe zakażenie wirusem EBV,
  • zakażenie wirusem HIV,
  • występowanie malarii,
  • zaburzenia odporności (wrodzone i nabyte),
  • mutacje genetyczne, w tym translokacje z udziałem genu MYC.

Związek chłoniaka Burkitta z infekcjami wirusowymi oraz występowaniem malarii może sugerować, że czynniki środowiskowe odgrywają istotną rolę w jego patogenezie, choć nie ma jeszcze jednoznacznych danych w tym zakresie.

Objawy chłoniaka Burkitta

Objawy kliniczne są zależne od lokalizacji nowotworu oraz szybkości jego rozwoju. Mogą pojawić się nagle i szybko narastać. Najczęstsze symptomy obejmują:

  • ból brzucha i uczucie wzdęcia,
  • powiększenie obwodu brzucha,
  • wymioty, nudności,
  • gorączkę,
  • poty nocne,
  • utratę masy ciała,
  • wyczuwalne guzy w jamie brzusznej lub w obrębie żuchwy,
  • objawy neurologiczne (bóle głowy, porażenie kończyn, zaburzenia widzenia).

>> Przeczytaj również artykuł: Powiększenie węzłów chłonnych u dzieci

Jakie są pierwsze objawy chłoniaka Burkitta?

Do pierwszych objawów mogą należeć ogólne dolegliwości, takie jak osłabienie, podwyższona temperatura ciała, bóle brzucha lub obrzęk twarzy. U niektórych pacjentów pierwszym symptomem może być nagła niedrożność przewodu pokarmowego.

Jakie są objawy chłoniaka Burkitta w brzuchu?

Brzuszna forma chłoniaka może dawać takie objawy jak:

  • silne bóle brzucha,
  • trudności z trawieniem,
  • niedrożność jelit,
  • wyczuwalna masa w jamie brzusznej,
  • spadek apetytu i wagi ciała.

Objawy te często wymagają pilnej konsultacji chirurgicznej i hospitalizacji.

Badanie krwi, takie jak morfologia krwi, może ujawnić zaburzenia charakterystyczne dla choroby nowotworowej. Jeśli zauważysz u siebie objawy opisane powyżej, nie zwlekaj z diagnostyką.

Morfologia banerek

Diagnostyka chłoniaka Burkitta

Rozpoznanie chłoniaka Burkitta wymaga szybkiego i kompleksowego podejścia. Proces diagnostyczny obejmuje:

  • morfologię krwi z rozmazem (umożliwia ocenę liczby i rodzaju krwinek, co pomaga wykryć niedokrwistość, leukocytozę lub obecność nietypowych komórek nowotworowych),
  • oznaczenie LDH (podwyższony poziom tego enzymu wskazuje na dużą aktywność metaboliczną komórek nowotworowych, a jego oznaczanie jest pomocne w ocenie zaawansowania choroby oraz monitorowaniu odpowiedzi na leczenie), elektrolitów i kwasu moczowego,
  • tomografię komputerową (TK) lub rezonans magnetyczny (MRI),
  • biopsję węzła chłonnego lub zmiany pozawęzłowej,
  • badania histopatologiczne i immunohistochemiczne,
  • badania genetyczne (m.in. obecność mutacji MYC),
  • punkcję lędźwiową przy podejrzeniu zajęcia OUN.

Dodatkowo pomocne może być badanie ogólne moczu, które pozwala ocenić funkcję nerek i wykryć wczesne objawy zaburzeń metabolicznych, takich jak obecność białka lub kryształów moczanów.

Badanie ogólne moczu banerek
Badanie LDH (dehydrogenaza mleczanowa) banerek

Leczenie chłoniaka Burkitta

Leczenie powinno rozpocząć się natychmiast po rozpoznaniu. Najczęściej stosuje się intensywne protokoły immunochemioterapii, dostosowane do wieku i stanu ogólnego pacjenta. Wykorzystywane są m.in. schematy:

  • R-CODOX-M/R-IVAC,
  • R-Hyper-CVAD,
  • DA-EPOCH-R (u pacjentów z przeciwwskazaniami do intensywnej chemioterapii).

Leczenie trwa zazwyczaj kilka miesięcy i wymaga hospitalizacji. Konieczne może być zastosowanie leczenia wspomagającego, takiego jak nawadnianie dożylne, alkalizacja moczu i podawanie leków osłonowych.

Czy chłoniak Burkitta jest wyleczalny?

Tak – przy odpowiednio szybkim i intensywnym leczeniu, odsetek całkowitych wyleczeń wynosi nawet 70–90%. Najlepsze rokowania dotyczą pacjentów, u których leczenie rozpoczęto we wczesnym stadium choroby i którzy dobrze reagują na pierwszą linię terapii.

Chłoniak Burkitta – podsumowanie

Najważniejsze informacje o chłoniaku Burkitta:

  • To agresywny nowotwór z limfocytów B o bardzo szybkim przebiegu.
  • Najczęściej dotyczy dzieci i młodych dorosłych.
  • Objawy zależą od lokalizacji – najczęściej występują w jamie brzusznej.
  • Diagnostyka wymaga szybkiego i kompleksowego działania.
  • Leczenie opiera się na intensywnej immunochemioterapii.
  • Rokowanie jest dobre przy wczesnym rozpoznaniu i właściwym leczeniu.

Bibliografia

  1. A. Szczeklik, M. Gajewski (red.): Interna Szczeklika 2024/2025 – Choroby wewnętrzne, Medycyna Praktyczna, Kraków 2024. (Rozdział: Chłoniaki nieziarnicze – chłoniak Burkitta)
  2. UpToDate: Burkitt lymphoma – aktualne wytyczne dotyczące epidemiologii, diagnostyki i leczenia chłoniaka Burkitta (dostęp: 2025).
  3. Krajowy Rejestr Nowotworów (onkologia.org.pl): Informacje o chłoniaku Burkitta – epidemiologia, diagnostyka, zalecenia terapeutyczne.

Niedokwasota żołądka, czym jest i jakie daje objawy? Przyczyny, dieta, leczenie

Choć problemy z żołądkiem kojarzą się przede wszystkim z nadmierną kwasowością soku żołądkowego, to możliwe jest również występowanie niedokwasoty. Niedokwasota żołądka może wiązać się z problemami trawiennymi i tym samym z wystąpieniem nieprzyjemnych objawów żołądkowo-jelitowych. Jakie są najczęstsze objawy niedokwasoty żołądka? Jak wygląda leczenie tej przypadłości? Dowiedz się więcej na temat tego schorzenia gastrologicznego.

Spis treści:

  1. Czym jest niedokwasota żołądka?
  2. Niedokwasota czy nadkwasota – jak je rozpoznać i czym się różnią?
  3. Przyczyny niedokwasoty żołądka
  4. Jakie są objawy niedokwasoty żołądka?
  5. Leczenie niedokwasoty
  6. Niedokwasota żołądka – najczęściej zadawane pytania
  7. Niedokwasota żołądka – podsumowanie

Czym jest niedokwasota żołądka?

Niedokwasota żołądka to stan, w którym obserwuje się niedostateczną kwasowość soku żołądkowego. Innymi słowy sok żołądkowy cechuje się zbyt wysokim odczynem. Sok żołądkowy produkowany jest przez specjalne komórki żołądka, nazywane komórkami okładzinowymi. Jednym z jego najistotniejszych składników jest kwas solny. To właśnie ten kwas odpowiada za utrzymywanie prawidłowego odczynu w obrębie żołądka (pH około 1,0-2,5). Kwas solny odgrywa ważną rolę między innymi w procesie trawienia pokarmów, jak również chroni przewód pokarmowy przed drobnoustrojami.

Niedokwasota czy nadkwasota – jak je rozpoznać i czym się różnią?

Mianem nadkwasoty określa się refluks żołądkowo-przełykowy, czyli stan, którego istotą jest nieprawidłowe zarzucanie treści żołądkowej do przełyku, co prowadzi do wystąpienia uciążliwych objawów. W przypadku nadkwasoty problemem nie jest zbyt niski odczyn soku żołądkowego, ale między innymi zaburzenia czynności dolnego zwieracza przełyku. W diagnostyce i rozróżnieniu tych stanów kluczową rolę odgrywa badania gastroskopowe, które pozwala między innymi na ocenę pH soku żołądkowego.

Przyczyny niedokwasoty żołądka

Bezpośrednią przyczyną niedokwasoty żołądka jest niedostateczna produkcja kwasu solnego przez komórki okładzinowe żołądka. Komórki te działają poprzez specjalne pompy wodorowo-potasowe (pompy protonowe), których rolą jest usuwanie potasu na zewnątrz i dostarczanie wodoru z powrotem do żołądka, co umożliwia powstawanie kwasu solnego. Zaburzenia w powstawaniu kwasu solnego mogą towarzyszyć takim stanom i schorzeniom jak na przykład:

  • niedokrwistość złośliwa – w tym przypadku dochodzi do powstawania w organizmie przeciwciał skierowanych przeciwko komórkom okładzinowym, co upośledza ich funkcjonowanie,
  • przewlekłe stosowanie inhibitorów pompy protonowej – leki to są powszechnie stosowane w leczeniu refluksu żołądkowo-przełykowego, a ich działanie polega na hamowaniu wspomnianej już pompy protonowej, co sprawia, że powodują ograniczenie produkcji kwasu solnego,
  • zakażenie Helicobacter pylori – infekcja wywołana przez tę bakterię hamuje ekspresję genów kodujących pompy protonowe, a tym samym zmniejsza produkcję kwasu solnego,
  • zabiegi chirurgiczne w obrębie żołądka – w tym operacje bariatryczne,
  • nowotwory przewodu pokarmowego – w tym nowotwory neuroendokrynne takie jak na przykład VIP-oma, a więc guz neuroendokrynny wywodzący się komórek beta trzustki,
  • niedobór hormonów tarczycy – w przebiegu niedoczynności tarczycy obserwuje się niedostateczne wydzielanie kwasu solnego,
  • zaburzenia dotyczące nerwu błędnego,
  • starszy wiek,
  • nasilony, przewlekły stres.

Jakie są objawy niedokwasoty żołądka?

Najważniejsze objawy kliniczne związane z niedokwasotą żołądka to:

  • bóle w obrębie nadbrzusza
  • mdłości, wymioty
  • wzdęcia, odbijanie
  • biegunka
  • niekiedy zaparcia
  • utrata masy ciała
  • uczucie pełności po spożyciu posiłku

Warto wiedzieć, że wbrew pozorom, niedokwasota może również wiązać się z występowaniem zgagi, dlatego stan ten wymaga przeprowadzenia wnikliwej diagnostyki. Uszkodzenie komórek okładzinowych wiąże się nie tylko ze zmniejszeniem wytwarzania kwasu solnego, ale również czynnika wewnętrznego Castle’a, który uczestniczy we wchłanianiu witaminy B12. Z tego powodu, niedokwasocie może towarzyszyć również niedobór tej witaminy, a tym samym niedokrwistość megaloblastyczna i jej objawy.

Leczenie niedokwasoty

Leczenie niedokwasoty żołądka polega na leczeniu schorzenia lub stanu, który prowadzi do zmniejszonej kwaśności soku żołądkowego. W przypadku, gdy przyczyną jest zakażenie Helicobacter pylori, konieczne jest przeprowadzenie eradykacji z wykorzystaniem odpowiedniego preparatu. W sytuacji, gdy niedokwasota wynika z niedoczynności tarczycy, niezbędne jest uzupełnienie hormonów tarczycy. Konieczne jest również uzupełnianie niedoborów witamin i minerałów, w tym niedoboru witaminy B12, niedoboru żelaza, a także witamin rozpuszczalnych w tłuszczach (a więc witamin A, D, E, K). Możliwe jest również zakwaszanie soku żołądkowego poprzez stosowanie betainy HCL, która podwyższa stężenie kwasu solnego w żołądku.

Niedokwasota żołądka – najczęściej zadawane pytania

Jak sprawdzić, czy mam niedokwaszony żołądek?

Podstawowym badaniem diagnostycznym, które pozwala na ocenę anatomii żołądka, jak i pomiar odczynu soku żołądkowego jest gastroskopia. Podczas gastroskopii można wykonać również badanie w kierunku infekcji wywołanej przez Helicobacter pylori oraz pobrać wycinek błony śluzowej żołądka do badania histopatologicznego. Inne badania, jakie warto wykonać przy podejrzeniu niedokwasoty żołądka to przede wszystkim:

Jak wyleczyć niedokwasotę żołądka?

Podstawą skutecznego leczenia niedokwasoty żołądka jest terapia choroby podstawowej, która odpowiada za podwyższenie odczynu soku żołądkowego. Z tego powodu tak istotna jest wnikliwa diagnostyka tego stanu i wykonanie zaleconych przez specjalistę badań.

Co powoduje brak kwasu solnego w żołądku?

Brak kwasu solnego w żołądku jest związany z zaburzeniami dotyczącymi komórek okładzinowych i ich zanikiem. Może wystąpić między innymi w przebiegu niedoczynności tarczycy, niedokrwistości złośliwej, zakażenia wywołanego przez Helicobacter pylori, a także nowotworów złośliwych żołądka.

Co pić przy niedokwasocie?

Niedokwasota, podobnie jak inne choroby gastroenterologiczne wymagają od nas odpowiedniego nawodnienia. Ważną kwestią dotycząca przyjmowania płynów przy niedokwasocie jest czas ich spożycia. Należy pamiętać, że płyny najlepiej jest wypić co najmniej pół godziny po spożyciu posiłku, ponieważ ułatwia to trawienie białek w żołądku i tym samym zmniejsza nasilenie nieprzyjemnych objawów.

Jak mogę podnieść poziom kwasu żołądkowego?

Podniesienie poziomu kwasu solnego w soku żołądkowym jest możliwe poprzez stosowanie suplementacji betainą HCL. Jednak należy wyraźnie podkreślić, że najważniejszym krokiem w przywróceniu odpowiedniego odczynu soku żołądkowego jest leczenie choroby podstawowej. 

Niedokwasota żołądka – podsumowanie

  • Niedokwasota żołądka to stan związany z nieprawidłowo wysokim pH soku żołądkowego, co wynika z obniżonego stężenia kwasu solnego, wytwarzanego przez komórki okładzinowe żołądka.
  • Najważniejsze przyczyny niedokwasoty żołądka to infekcje wywołane przez Helicobacter pylori, niedoczynność tarczycy, przewlekłe stosowanie inhibitorów pompy protonowej, a także niedokrwistość złośliwa, stres i zabiegi chirurgiczne w obrębie żołądka.
  • Diagnostyka niedokwasoty opiera się na gastroskopii oraz badaniach laboratoryjnych, w tym morfologii krwi obwodowej i badaniach w kierunku infekcji spowodowanej przez Helicobacter pylori.
  • Leczenie niedokwasoty żołądka wymaga znalezienia jej przyczyny i tym samym leczenia choroby podstawowej.

Bibliografia

  1. R. Fatima i inni, Achlorhydria, StatPearls Publishing LLC 2025 [https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK507793/],
  2. A. Dembińska-Kieć i inni, Diagnostyka laboratoryjna z elementami biochemii klinicznej, Urban & Partner, Wrocław 2005 (dodruk), s. 654–659,
  3. A. Szczeklik, Piotr Gajewski, Interna Szczeklika, Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, Kraków 2020/2021.

Śpiączka cukrzycowa: objawy, rodzaje, przyczyny i pierwsza pomoc     

Śpiączka cukrzycowa to nagły, zagrażający życiu stan, który może wystąpić u osób chorujących na cukrzycę – zarówno typu 1, jak i typu 2. Jest skutkiem znacznych zaburzeń poziomu glukozy we krwi – zarówno zbyt niskiego (hipoglikemia), jak i zbyt wysokiego (hiperglikemia). Dowiedz się, jakie są rodzaje śpiączki cukrzycowej, jak rozpoznać objawy, jakie badania warto wykonać w celu oceny ryzyka oraz jak udzielić pierwszej pomocy.

Spis treści:

  1. Co to jest śpiączka cukrzycowa?
  2. Przyczyny śpiączki cukrzycowej
  3. Objawy śpiączki hipoglikemicznej i hiperglikemicznej
  4. Jak leczyć śpiączkę cukrzycową?
  5. Pierwsza pomoc w śpiączce cukrzycowej
  6. Śpiączka cukrzycowa – możliwe powikłania
  7. Śpiączka cukrzycowa – podsumowanie

Co to jest śpiączka cukrzycowa?

Śpiączka cukrzycowa to stan zagrożenia życia, który może wystąpić u osób chorujących na cukrzycę – zarówno typu 1, jak i typu 2. Dochodzi do niej w wyniku znacznego zaburzenia poziomu glukozy we krwi – zbyt niskiego (hipoglikemia) lub zbyt wysokiego (hiperglikemia). Zaburzenia te prowadzą do zaburzeń świadomości, a w konsekwencji do utraty przytomności.

Badanie glukozy banerek

Osoba w śpiączce cukrzycowej wymaga natychmiastowej pomocy medycznej. Nieleczona może prowadzić do śmierci lub trwałych uszkodzeń mózgu. Czas trwania śpiączki cukrzycowej zależy od jej przyczyny i szybkości udzielenia pomocy.

>> Zobacz też: Cukrzyca typu 1 – przyczyny, objawy, badania. Przeciwciała w cukrzycy typu 1

Śpiączka hipoglikemiczna

Śpiączka hipoglikemiczna występuje, gdy poziom glukozy spada do bardzo niskiego poziomu – zazwyczaj poniżej 40 mg/dl. To częste powikłanie u pacjentów z cukrzycą typu 1, szczególnie przy intensywnej insulinoterapii. Może być wynikiem:

  • pominięcia posiłku,
  • przedawkowania insuliny lub leków doustnych,
  • spożycia alkoholu,
  • wysiłku fizycznego bez odpowiedniej korekty dawek.

Objawy początkowe to drżenie, głód, potliwość i nerwowość. Z czasem pojawia się dezorientacja, utrata koordynacji, aż do utraty przytomności.

Śpiączka hiperglikemiczna pojawia się przy bardzo wysokim poziomie cukru (powyżej 600 mg/dl). Wyróżniamy dwie formy:

  • Kwasica ketonowa – częstsza u osób z cukrzycą typu 1.
  • Zespół hiperglikemiczno-hiperosmolarny (HHS) – charakterystyczny dla cukrzycy typu 2.

Rozwija się stopniowo i objawia się odwodnieniem, wzmożonym pragnieniem, suchością skóry, sennością, a także zaburzeniami świadomości. W przypadku kwasicy ketonowej charakterystyczny jest zapach acetonu z ust.

Pakiet ocena ryzyka cukrzycy (4 badania)_mobile baner na kategorię

Przyczyny śpiączki cukrzycowej

Do najczęstszych przyczyn należą:

  • błędy w leczeniu (zła dawka insuliny, brak przyjmowania leków),
  • infekcje (np. dróg moczowych, układu oddechowego),
  • stres fizyczny i emocjonalny,
  • niewłaściwa dieta,
  • intensywny wysiłek fizyczny,
  • brak świadomości hipoglikemii,
  • alkohol,
  • nierozpoznana cukrzyca (szczególnie u dzieci i młodzieży).

>>Przeczytaj również: Cukrzyca u dzieci i młodzieży

Objawy śpiączki hipoglikemicznej i hiperglikemicznej

Rozpoznanie objawów może uratować życie. Poniżej kluczowe sygnały:

Śpiączka hipoglikemiczna – objawy

Objawy śpiączki hipoglikemicznej to:

  • uczucie głodu,
  • nadmierna potliwość,
  • drżenie kończyn,
  • dezorientacja, nerwowość,
  • bladość,
  • przyspieszony puls,
  • utrata przytomności.

Śpiączka hiperglikemiczna – objawy

Objawy śpiączki hiperglikemicznej to:

  • silne pragnienie i suchość w ustach,
  • częste oddawanie moczu,
  • senność, osłabienie,
  • nudności i wymioty,
  • zaburzenia widzenia,
  • zapach acetonu,
  • utrata przytomności.

Jak leczyć śpiączkę cukrzycową?

Leczenie wymaga hospitalizacji. W zależności od typu śpiączki stosuje się:

  • W hipoglikemii: szybkie podanie glukozy dożylnie (20–40 ml 20% roztworu glukozy) lub domięśniowe podanie glukagonu. Celem jest szybkie przywrócenie normoglikemii.
  • W hiperglikemii: nawadnianie (np. 0,9% NaCl), insulina dożylna, korekcja zaburzeń elektrolitowych i leczenie infekcji.

Czas trwania śpiączki cukrzycowej zależy od szybkości reakcji. Może wynosić od kilku godzin do nawet kilku dni w ciężkich przypadkach.

W profilaktyce powikłań metabolicznych niezwykle ważne jest regularne wykonywanie badań laboratoryjnych – szczególnie oznaczanie poziomu glukozy w surowicy krwi, czy oznaczenia hemoglobiny glikowanej (HbA1c). Pozwalają one ocenić skuteczność leczenia cukrzycy oraz wczesne wykrycie nieprawidłowości, zanim dojdzie do poważnych zaburzeń gospodarki węglowodanowej.

Pierwsza pomoc w śpiączce cukrzycowej

Pierwsza pomoc w śpiączce cukrzycowej może uratować życie! Oto, co należy zrobić:

  1. Sprawdź przytomność pacjenta. Jeśli nie reaguje – wezwij pogotowie (112).
  2. Jeśli poszkodowany jest przytomny i podejrzewasz hipoglikemię – podaj słodzony napój lub glukozę w tabletkach.
  3. Nieprzytomnemu nie wolno nic podawać doustnie! Można ułożyć go w pozycji bocznej ustalonej i kontrolować oddech.
  4. Zidentyfikuj przyczynę. Jeśli pacjent nosi opaskę medyczną lub informację o cukrzycy – przekaż ją ratownikom.
  5. Czekaj na przyjazd karetki. Kontroluj stan poszkodowanego – oddech, tętno, przytomność.

Każda osoba z cukrzycą powinna nosić opaskę medyczną lub kartkę informacyjną z diagnozą, co znacznie przyspiesza pomoc.

Śpiączka cukrzycowa – możliwe powikłania

Nieodwracalne konsekwencje śpiączki mogą obejmować:

  • trwałe uszkodzenie mózgu,
  • obrzęk mózgu,
  • zaburzenia rytmu serca,
  • niewydolność nerek,
  • zwiększone ryzyko zgonu.

Dzieci i osoby starsze są szczególnie narażone na powikłania.

Śpiączka cukrzycowa – podsumowanie

Śpiączka cukrzycowa to jeden z najgroźniejszych stanów zagrożenia życia, z jakim może zmierzyć się osoba z cukrzycą. Znajomość objawów, przyczyn oraz zasad pierwszej pomocy w przypadku śpiączki cukrzycowej jest absolutnie kluczowa – nie tylko dla samych pacjentów, ale również dla ich bliskich i opiekunów.

  • Śpiączka hipoglikemiczna często występuje nagle i rozwija się szybko – kluczowe objawy to drżenie, pocenie się, splątanie, a następnie utrata przytomności.
  • Śpiączka hiperglikemiczna rozwija się wolniej, towarzyszą jej intensywne pragnienie, osłabienie, senność, a w zaawansowanym stadium – utrata świadomości.
  • Do głównych przyczyn należą błędy w leczeniu (zbyt duża dawka insuliny lub leków), opuszczanie posiłków, infekcje, stres, spożycie alkoholu.
  • Pierwsza pomoc może uratować życie – w przypadku hipoglikemii podanie glukozy doustnie (jeśli pacjent jest przytomny), w przypadku nieprzytomności natychmiastowe wezwanie pogotowia i zabezpieczenie pacjenta do przyjazdu ratowników.


Równie istotna, jak leczenie nagłych przypadków, jest profilaktyka śpiączki cukrzycowej. Kluczowe znaczenie ma:

  • ścisła współpraca z diabetologiem i zespołem terapeutycznym,
  • przestrzeganie diety, aktywności fizycznej i planu leczenia.


Świadomość zagrożenia i szybka reakcja w sytuacji kryzysowej mogą zapobiec ciężkim powikłaniom neurologicznym, a nawet śmierci. Nawet dobrze kontrolowana cukrzyca może wiązać się z ryzykiem wystąpienia śpiączki.


Bibliografia

  1. Polskie Towarzystwo Diabetologiczne. Zalecenia kliniczne dotyczące postępowania u chorych na cukrzycę 2024. Diabetologia Praktyczna, 2024; tom 11, suplement A.
  2. Dziubak A., Skrzyżala W. Śpiączka cukrzycowa – aktualne zalecenia w ratownictwie medycznym. Na Ratunek, 2022.
  3. Zgliczyński W. (red.). Interna Szczeklika. Medycyna Praktyczna. Rozdział: Cukrzyca – powikłania ostre, 2023.
  4. Czupryniak L. (red.). Standardy leczenia cukrzycy. Medycyna Praktyczna, Kraków 2022.

Dieta po usunięciu pęcherzyka (woreczka) żółciowego

Usunięcie woreczka żółciowego to zabieg, który wymaga odpowiedniego dostosowania diety, aby uniknąć problemów trawiennych i przyspieszyć powrót do pełni zdrowia.

Z niniejszego artykułu dowiesz się, jakie produkty warto spożywać, a których unikać, jak komponować posiłki oraz jak długo należy przestrzegać diety lekkostrawnej. Jeśli chcemy zadbać o swoje zdrowie i komfort po operacji, koniecznie przeczytaj ten poradnik!

Spis treści:

  1. Dieta po usunięciu woreczka żółciowego – dlaczego jest ważna?
  2. Podstawowe zasady diety po usunięciu woreczka żółciowego
  3. Jak długo trwa dieta po usunięciu woreczka żółciowego?
  4. Dieta po usunięciu woreczka żółciowego – co można jeść, a czego warto unikać?
  5. Dieta po usunięciu woreczka żółciowego – przykładowy jadłospis
  6. Dieta po usunięciu woreczka żółciowego – podsumowanie

Dieta po usunięciu woreczka żółciowego – dlaczego jest ważna?

Pęcherzyk żółciowy magazynuje żółć produkowaną przez wątrobę, uwalniając ją w odpowiedzi na spożycie tłuszczu, co wspomaga trawienie. Po jego usunięciu żółć jest stale obecna w jelitach, co może prowadzić do trudności w trawieniu tłuszczów i innych składników pokarmowych. Odpowiednia dieta:

  • pomaga złagodzić te trudności,
  • wspiera procesy trawienne,
  • przyspiesza powrót do zdrowia po operacji.

>> Przeczytaj także: Postaw na zdrowe jelita!

Podstawowe zasady diety po usunięciu woreczka żółciowego

  • Ograniczenie tłuszczów –spożywaj chude mięso, chude ryby oraz gotowane warzywa. Unikaj tłustych potraw, smażonych dań oraz ostrych przypraw.
  • Dobór produktów zbożowych –w początkowej fazie diety wybieraj białe pieczywo, biały ryż, makaron i drobne kasze. Unikaj produktów pełnoziarnistych, takich jak grube kasze czy ciemne pieczywo, które mogą być trudniejsze do strawienia.
  • Warzywa i owoce – spożywaj gotowane i obrane warzywa oraz musy owocowe. Wprowadzaj surowe owoce i warzywa stopniowo, obserwując reakcje organizmu.
  • Unikanie ciężkostrawnych produktów – ogranicz spożycie surowych warzyw, takich jak kapusta, cebula, czosnek, ogórki, gruszki czy śliwki, które mogą powodować wzdęcia i dyskomfort.
  • Częstotliwość posiłków – jedz 4-6 posiłków dziennie, w regularnych odstępach czasu, aby ułatwić trawienie i zapobiec przejadaniu się.
  • Spożywanie posiłków –powoli i w spokojnej atmosferze, nie rozmawiaj przy jedzeniu, aby uniknąć łykania powietrza, dobrze rozdrabniaj każdy kęs.

>> Może Cię zainteresować: Dieta śródziemnomorska – zasady, produkty, przykładowy jadłospis i przepisy

Jak długo trwa dieta po usunięciu woreczka żółciowego?

Zaleca się stosowanie diety lekkostrawnej z ograniczoną ilością tłuszczu przez około 3-4 tygodnie po operacji.

W miarę adaptacji organizmu można stopniowo wprowadzać do diety bardziej zróżnicowane produkty, jednak warto robić to ostrożnie i obserwować reakcje ciała.

Dieta po usunięciu woreczka żółciowego – co można jeść, a czego warto unikać?

Zalecane produkty:

  • Produkty zbożowe – jasne i razowe pieczywo, graham, drobne kasze (np. manna, krakowska), grube kasze (np. pęczak, gryczana), ryż, makarony.
  • Nabiał (jeśli jest dobrze tolerowany) – mleko do 2% tłuszczu, kefir, jogurty naturalne i owocowe, twaróg chudy i półtłusty, serki homogenizowane.
  • Chude mięsa i wędliny – wołowina, cielęcina, drób bez skóry (kurczak, indyk), lekkie wędliny drobiowe i wołowe.
  • Ryby o niskiej zawartości tłuszczu – dorsz, morszczuk, sola, sandacz, okoń, leszcz (tłuste ryby spożywać rzadziej).
  • Warzywa i owoce (z wyłączeniem tych niewskazanych) – gotowana marchew, dynia, przecier z jabłek, banany.
  • Inne produkty – biały ryż, kasza manna, drobne kasze, delikatne pieczywo.

Produkty których należy unikać lub ograniczać:

  • tłuste mięsa i wędliny,
  • smażone potrawy,
  • przyprawy o ostrym smaku – chili, pieprz, curry, ostra papryka,
  • warzywa bogate w błonnik lub drażniące żołądek – cebula, por, czosnek, strączki, szparagi, karczochy,
  • owoce kwaśne i słodkie przetwory – cytrusy (pomarańcza, cytryna, grejpfrut, mandarynka), dżemy i konfitury z dużą ilością cukru,
  • napoje, które mogą podrażniać żołądek – kawa, mocna herbata, mięta w formie naparu, napoje gazowane, alkohol (zwłaszcza piwo i białe wino),
  • buliony i wywary na bazie tłustych mięs i kości.

>> Przeczytaj też: Dieta lekkostrawna z wysoką i niską zawartością białka. Zasady żywienia i przykładowy jadłospis

Dieta po usunięciu woreczka żółciowego – przykładowy jadłospis

Śniadanie

Kasza manna na chudym mleku z musem jabłkowym, herbata ziołowa.

II śniadanie

Kanapka z chleba pszennego z chudą wędliną drobiową i kilkoma listkami sałaty.

Obiad

Dorsz przyrządzony na parze, gotowana marchewka i biały ryż.

Podwieczorek

Domowy kisiel truskawkowy.

Kolacja

Zupa krupnik na indyku z kaszą kuskus i ziemniakami.

Pakiet watrobowy banerek

Dieta po usunięciu woreczka żółciowego – podsumowanie

  • Po usunięciu woreczka żółciowego organizm musi dostosować się do stałego przepływu żółci, co może utrudniać trawienie tłuszczów.
  • Kluczowe jest stosowanie lekkostrawnej diety z ograniczoną ilością tłuszczu, regularne spożywanie małych posiłków oraz stopniowe rozszerzanie jadłospisu.
  • Należy unikać potraw smażonych, ostrych przypraw, alkoholu i napojów gazowanych.
  • Dietę lekkostrawną zaleca się przez około 3-4 tygodnie, a w razie problemów warto skonsultować się z lekarzem.
  • Dieta po usunięciu woreczka żółciowego odgrywa kluczową rolę w procesie adaptacji organizmu do nowej sytuacji.
  • Ograniczenie tłuszczów, wybór lekkostrawnych produktów oraz regularne spożywanie posiłków mogą znacząco zmniejszyć ryzyko dolegliwości trawiennych.
  • Pamiętaj, że każdy organizm reaguje inaczej, dlatego warto uważnie obserwować swoje ciało i stopniowo rozszerzać dietę.
  • Jeśli masz wątpliwości lub dolegliwości utrzymują się, skonsultuj się z lekarzem i wykonaj odpowiednie badania, aby zapewnić sobie pełne bezpieczeństwo zdrowotne.


Bibliografia

1.https://www.mp.pl/pacjent/dieta/lista/104281,co-moge-jesc-po-usunieciu-woreczka-zolciowego (dostęp 07.04.2025).

2.Demidowicz G., Lasota N., Trąbka N., Younes M., Kowalczyk K., Cichoń K., Chyćko M., Czarnota J., Wiśniewski W., Lambach M.: Cholelithiasis – current knowledge about one of the most common diseases of the digestive system. Journal of Education, Health and Sport. 2023;38(1):258-276. eISSN 2391-8306. (dostęp 07.04.2025).

3.Jarosz M.: Powikłania otyłości ze strony przewodu pokarmowego [w:] Otyłość i jej powikłania. Praktyczne zalecenia diagnostyczne i terapeutyczne, red. Bogdański P., Mamcarz A., Ostrowska L., PZWL, Warszawa 2021. (dostęp 07.04.2025).

4.Godziemba-Maliszewska E.: Choroby wątroby i dróg żółciowych. Kamica żółciowa [w:] Dietetyka. Żywność, żywienie w prewencji i leczeniu, red. Jarosz M., IŻIŻ, Warszawa 2017. (dostęp 07.04.2025).

5.Jarosz M., Rychlik E., Stoś K., Charzewska J. (red.): Normy żywienia dla populacji Polski
i ich zastosowanie. NIZP-PZH, Warszawa, 2020. (dostęp 07.04.2025).

Spuchnięty język – co może oznaczać? Możliwe przyczyny obrzęku języka

Spuchnięty język często stanowi powód do niepokoju – szczególnie gdy obrzęk narasta nagle lub towarzyszą mu jeszcze inne dolegliwości. Objaw może być spowodowany przez zupełnie niegroźne czynniki, jak i takie, które wymagają niezwłocznej interwencji medycznej. Dowiedz się, jak wygląda spuchnięty język, jakie są przyczyny i sposoby leczenia.

Spis treści:

  1. Jak wygląda spuchnięty język?
  2. Przyczyny spuchniętego języka
  3. Co oznacza spuchnięty język?
  4. Jak leczyć obrzęk języka?

Jak wygląda spuchnięty język?

Spuchnięty język jest powiększony i wypukły, a przez to nie mieści się w jamie ustnej. Obrzęk może obejmować go w całości lub tylko częściowo, co powoduje wyraźnie widoczną asymetrię. Często pojawiają się problemy z mówieniem, przełykaniem śliny i pokarmów, a niekiedy również oddychaniem. W ostatnim przypadku jest to stan zagrożenia życia wymagający pilnej interwencji medycznej. Obrzęk języka może narastać stopniowo lub nagle.

Spuchnięty język nie zawsze występuje jako samodzielny objaw. W zależności od przyczyny mogą towarzyszyć mu jeszcze inne dolegliwości – np.:

  • pieczenie języka,
  • ból języka,
  • zaczerwienienie języka,
  • naloty na powierzchni języka,
  • zmiany w odczuwaniu smaku,
  • powiększenie węzłów chłonnych,
  • objawy ogólne (np. gorączka, dreszcze).

W niektórych przypadkach obrzęk może dotyczyć nie tylko języka, ale również warg, błony śluzowej jamy ustnej czy gardła.

>> Zobacz także: Biały nalot na języku – co może oznaczać?

Przyczyny spuchniętego języka

Przyczyny spuchniętego języka mogą być różne. Często objaw pojawia się, gdy rozwinie się zapalenie języka będące skutkiem długotrwałego drażnienia powierzchni języka – np. przez zęby uszkodzone próchnicą, aparat ortodontyczny, protezę, dym tytoniowy, napoje alkoholowe. Oprócz obrzęku obecne są także pieczenie i ból języka.

Zapalenie języka, które objawia się obrzękiem, może być spowodowane również przez zakażenie wirusowe, bakteryjne lub grzybicze. Niekiedy towarzyszy niedoborom witaminy B, niedokrwistości z niedoboru żelaza, anemii złośliwej, kile oraz chorobom skóry przebiegającym z zajęciem błony śluzowej.

Badanie genetyczne w kierunku kiły (Treponema pallidum) banerek

Spuchnięty język może być skutkiem odczynu popromiennego, który powstaje po  radioterapii prowadzonej w ramach leczenia nowotworów dna jamy ustnej lub migdałka podniebiennego. W większości przypadkach obrzęk jest niewielki, ale towarzyszą mu zaczerwienienie języka i biały nalot.

Nagły obrzęk języka bardzo często jest spowodowany reakcją alergiczną. Mogą wywołać ją różnego rodzaju alergeny obecne m.in. w pokarmie, powietrzu (pyłki roślin), jadzie owadów błonkoskrzydłych, lekach.

Najcięższą formą reakcji alergicznej jest anafilaksja. Stanowi bezpośrednie zagrożenie życia i wymaga natychmiastowej pomocy medycznej. Ma nagły początek i gwałtowny przebieg. Poza obrzękiem języka mogą pojawić się również: obrzęk gardła i krtani, trudności z oddychaniem (aż do zatrzymania oddechu), spadek ciśnienia tętniczego, rumień, pokrzywka.

Manifestacją alergii przebiegającej z obrzękiem języka może być zespół Amlot-Lesoffa (zespół alergii jamy ustnej, OAS). Jest spowodowany reakcją krzyżową między alergenami obecnymi w pyłkach roślin a alergenami obecnymi w owocach i warzywach. Dla przykładu: pyłki brzozy mogą reagować z jabłkiem, selerem, marchwią lub czereśnią. Objawy pojawiają się po kontakcie błony śluzowej z surowym warzywem lub owocem. Poza spuchniętym językiem są to:

  • obrzęk warg,
  • obrzęk gardła i krtani,
  • uczucie ściskania w gardle,
  • świąd i mrowienie warg, języka i gardła.

Przyczyną spuchniętego języka mogą być również schorzenia ogólnoustrojowe. Zmiany w jamie ustnej powoduje m.in. twardzina układowa – choroba tkanki łącznej o podłożu autoimmunologicznym. Występują one równocześnie w objawami skórnymi lub je poprzedzają. W przebiegu choroby powierzchnia języka jest gładka, a jego ruchy ograniczone. Pojawiają się także zaburzenia smaku. Z czasem dochodzi do zwłóknienia języka.

Spuchnięty język należy odróżnić od powiększenia języka, które jest spowodowane przerostem mięśni, zastojem chłonki lub guzami. Objaw ten stwierdza się przy niektórych zaburzeniach hormonalnych (np. akromegalii) lub genetycznych.

Co oznacza spuchnięty język?

Spuchnięty język może być przejściowym problemem związanym z podrażnieniem lub objawem wskazującym na chorobę wymagającą leczenia. Dlatego nigdy nie należy go bagatelizować. Niezwłoczna wizyta u lekarza jest konieczna, jeżeli obrzękowi języka towarzyszą dodatkowe dolegliwości (np. gorączka, zaburzenia smaku). Natomiast pilnej pomocy medycznej wymaga reakcja alergiczna, ponieważ na skutek obrzęku może dojść do zatrzymania oddechu.

Spuchnięty język i ból gardła

Zdarza się, że spuchniętemu językowi towarzyszy ból gardła. Objawy mogą wskazywać na infekcję górnych dróg oddechowych spowodowaną zakażeniem bakteryjnym, wirusowym lub grzybiczym. Inne dolegliwości zgłaszane przez pacjentów to m.in. ogólne osłabienie i zmęczenie, wzrost temperatury ciała, kaszel, katar, ból głowy.

Jak leczyć obrzęk języka?

Leczenie obrzęku języka zależy od przyczyny. Diagnostyka opiera się na wywiadzie medycznym, badaniu fizykalnym oraz badaniach dodatkowych (np. testach alergicznych, testach laboratoryjnych z krwi oceniających ogólny stan organizmu).

Morfologia banerek

>> Dowiedz się więcej: Diagnostyka alergii

W przypadku obrzęku języka spowodowanego podrażnieniem zwykle wystarczy usunięcie czynnika drażniącego oraz zadbanie o higienę jamy ustnej. Pomocne mogą być płukanki przeciwzapalne (np. z rumianku lub szałwii). W przypadku potwierdzonej alergii terapia obejmuje wyeliminowanie kontaktu z alergenem, stosowanie leków przeciwalergicznych i/lub immunoterapii swoistej. Przy infekcjach również wdrażane są odpowiednie leki (np. antybiotyki, jeżeli zapalenie języka jest wywołane bakteriami).

Spuchnięty język w jamie ustnej – podsumowanie

  • Przyczyną spuchniętego języka może być m.in. podrażnienie, infekcja, reakcja alergiczna, a nawet niektóre choroby ogólnoustrojowe.
  • Obrzękowi języka mogą towarzyszyć jeszcze inne objawy – np. nalot na języku, zaczerwienienie, pieczenie, zmiana smaku.
  • Nagły i szybko narastający obrzęk języka wymaga pilnej pomocy medycznej, ponieważ może prowadzić do zatrzymania oddechu.

Opieka merytoryczna: lek. Sara Aszkiełowicz


Bibliografia

  1. https://www.mp.pl/pacjent/objawy/74770,jezyk-powiekszony (dostęp 02.04.2025)
  2. K. Mrówka-Kata i in., Zapalenia języka i inne wybrane jego zmiany o charakterze łagodnym, Forum Medycyny Rodzinnej 2008, t. 2, nr 2, s. 127–131
  3. J. Soar, Leczenie ratunkowe reakcji anafilaktycznych u dorosłych – podręczny przewodnik, Medycyna po Dyplomie, Czerwiec 2010
  4. K. Mrówka-Kata, Zespół Amlot-Lessofa zespół alergii jamy ustnej, Forum Medycyny Rodzinnej 2007, t. 1, nr 4, s. 355–357
  5. D. Sikorska, W. Samborski, Jama ustna w reumatologii, Forum Reumatol. 2016, tom 2, nr 2, s. 65–69

Choroby skóry u człowieka. Najczęściej występujące dermatozy

Choroby skóry stanowią jeden z najczęstszych powodów konsultacji lekarskich. Ich przyczyny są zróżnicowane dermatozy mogą być wynikiem infekcji, działania czynników środowiskowych, zaburzeń autoimmunologicznych lub innych schorzeń ogólnoustrojowych. Wiele z nich znacząco wpływa na komfort życia, a niektóre wymagają długotrwałego leczenia i stałej kontroli dermatologicznej. Dowiedz się, jakie są najczęstsze choroby skóry, jakie są ich objawy oraz jak je zdiagnozować i leczyć.

Spis treści:

  1. Co to są dermatozy?
  2. Najczęstsze choroby skóry – podział i charakterystyka
  3. Najczęstsze dermatozy – jak wygląda diagnostyka?
  4. Choroby skórne – kiedy udać się do dermatologa?
  5. Choroby skóry – najczęściej zadawane pytania
  6. Najczęstsze choroby skóry – podsumowanie

Co to są dermatozy?

Dermatozy to medyczne określenie dla wszystkich schorzeń dotyczących skóry (naskórka, skóry właściwej, tkanki podskórnej), jej przydatków (włosów, paznokci, gruczołów potowych i łojowych) oraz błon śluzowych. Z dostępnych danych epidemiologicznych wynika, że nawet co 3 Polak choruje lub chorował na chorobę skórną.

Choroby skóry mogą objawiać się na różne sposoby. Podstawowym objawem są wykwity, czyli zmiany skórne. Są to m.in.:

  • plama – zmiana nie wykraczająca ponad poziom skóry, mająca inny kolor niż zdrowa skóra;
  • grudka – zmiana wyniosła ponad powierzchnię skóry, wyróżniająca się od otaczającej skóry, niepozostawiająca blizn;
  • guzek/guz – zmiana wyniosła  ponad  powierzchnię skóry, może pozostawiać blizny;
  • pęcherz – zmiana wyniosła  ponad powierzchnię skóry wypełniona płynną treścią;
  • krosta – zmiana wyniosła  ponad powierzchnię skóry zawierająca treść ropną;
  • nadżerka – ubytek naskórka, niepozostawiający blizn;
  • owrzodzenie – ubytek naskórka i skóry właściwej, może pozostawić bliznę.

Niektóre dermatozy mają charakter przewlekły, co oznacza, że pacjent musi zmagać się z nimi przez całe życie. Inne są przejściowe i mogą zostać skutecznie wyleczone odpowiednią terapią.

>> Zobacz także: Rola dysbiozy jelitowej w wybranych chorobach skóry

Najczęstsze choroby skóry – podział i charakterystyka

Rodzaje chorób skóry wyróżnione ze względu na przyczynę to:

  • autoimmunologiczne choroby skóry,
  • bakteryjne choroby skóry,
  • wirusowe choroby skóry,
  • grzybicze choroby skóry,
  • pasożytnicze choroby skóry,
  • alergiczne choroby skóry,
  • choroby skóry uwarunkowane genetycznie,
  • zawodowe choroby skóry,
  • zmiany skórne wywołane lekami,
  • zmiany skórne wywołane działaniem czynników fizycznych,
  • nowotwory skóry.

Niektóre choroby skórne mogą występować tylko w danym okresie życia – np. pieluszkowe zapalenie skóry występujące typowo u noworodków.

Autoimmunologiczne choroby skóry

Choroby autoimmunologiczne charakteryzują się nieprawidłową reakcją układu odpornościowego na własne komórki i tkanki. Prowadzi to do rozwoju przewlekłego stanu zapalnego.

Jedną z zapalnych chorób skóry jest łuszczyca – czyli schorzenie uwarunkowane genetycznie, środowiskowo i immunologicznie, o nawracającym przebiegu. Objawy skórne łuszczycy to przede wszystkim grudki skórno-naskórkowe, o wielkości od kilku milimetrów do kilku centymetrów, mogące się zlewać w większe tarczki. Mają kolor od różowego do czerwonego i są pokryte srebrzystymi łuskami. Zmiany skórne zlokalizowane są głównie na kolanach, łokciach, w okolicy krzyżowej oraz owłosionej skórze głowy. Zajęte mogą być również płytki paznokciowe.

Przykładem autoimmunologicznych chorób skóry jest łysienie plackowate. W następstwie stanu zapalnego dochodzi do utraty włosów – na całej głowie, w określonych jej obszarach lub na całym ciele (w zależności od nasilenia choroby).

Zakaźne choroby skóry

Zakaźne choroby skóry są wywołane przez wirusy, bakterie, grzyby lub pasożyty. Mogą być przenoszone drogą kontaktową (bezpośredni kontakt z chorą osobą) lub poprzez zakażone przedmioty.

Bakteryjne choroby skóry

Bakteryjne choroby skóry to m.in.:

  • czyrak – zakażenie często wywoływane  przez gronkowca złocistego przebiegające z wytworzeniem czopa martwiczego,
  • róża – wywołana zakażeniem paciorkowcami grupy A,
  • liszajec zakaźny – wywołany przez zakażenie paciorkowcami lub gronkowcami,
  • zapalenie mieszków włosowych – najczęściej wywołane przez gronkowca złocistego.

Grzybicze choroby skóry

Grzybicze choroby skóry są wywołane najczęściej przez dermatofity lub drożdżaki. Najczęstsze postacie to:

  • grzybica stóp,
  • grzybica skóry owłosionej,
  • grzybica skóry gładkiej,
  • grzybica paznokci,
  • łupież pstry,
  • drożdżyca błon śluzowych.

Do zakażenia najczęściej dochodzi poprzez kontakt skóry ze skażonym przedmiotem lub powierzchnią (np. pożyczone obuwie, prysznic hotelowy, wspólne przybory higieniczne). Najbardziej narażone są osoby o obniżonej odporności i chorujące przewlekle.

Pasożytnicze choroby skóry

Są to choroby wywołane przez pasożyty zewnętrzne. Najczęstsze choroby skóry zaliczane do tej grupy to:

  • wszawica – wywołana przez wesz ludzką, objawia się silnym świądem, który prowadzi do powstawania nadżerek, najczęściej w obrębie owłosionej skóry głowy;
  • świerzb – wywołany  przez świerzbowca ludzkiego, objawia się silnym świądem, grudkami i pęcherzykami, zmiany występują głównie na palcach rąk, nadgarstkach, brzuchu.

Przewlekłe choroby skóry

Przewlekłe choroby skóry mają długotrwały przebieg i często wymagają leczenia przez całe życie. Zdarza się, że przebiegają z okresami zaostrzeń i remisji. Do tej grupy zalicza się m.in. atopowe zapalenie skóry, łuszczycę, trądzik różowaty, łojotokowe zapalenie skóry.

Najczęstsze dermatozy – jak wygląda diagnostyka?

Diagnostyka chorób skóry może opierać się o:

  • szczegółowy wywiad medyczny,
  • badanie fizykalne,
  • badanie dermatoskopowe,
  • pobranie wymazów ze zmian skórnych i wykonanie posiewu,
  • badanie histopatologiczne,
  • badania w kierunku alergii (np. testy skórne, badania alergologiczne z krwi),
  • badania laboratoryjne z krwi (np. testy genetyczne, oznaczenie przeciwciał).
Badanie dermatoskopowe polega na oglądaniu zmian skórnych w powiększeniu. Jest to metoda całkowicie bezinwazyjna.
Panel dermatologia - genetyczny panel diagnostyczny met. NGS (badanie z konsultacją) banerek

Choroby skórne – kiedy udać się do dermatologa?

Jeżeli pojawią się jakiekolwiek zmiany skórne, nie należy zwlekać z konsultacją dermatologiczną – szczególnie gdy towarzyszą im jeszcze inne objawy, np.:

  • świąd,
  • zaczerwienienie,
  • pieczenie skóry,
  • przesuszenie skóry,
  • obrzęk,
  • ból w okolicy wykwitów skórnych,
  • objawy ogólnoustrojowe (m.in. gorączka, powiększenie lokalnych węzłów chłonnych, dolegliwości przypominające przeziębienie).

Leczenie chorób skóry zależy od ich rodzaju i przyczyny. Dostępne metody obejmują m.in. stosowanie preparatów (np. antybiotyków) o działaniu miejscowym lub ogólnym, stosowanie preparatów do użytku zewnętrznego (np. szamponów, płynów), małoinwazyjne zabiegi (np. krioterapię, laseroterapię), chirurgiczne opracowanie zmian skórnych.

Choroby skóry – najczęściej zadawane pytania

Odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania dotyczące dermatoz.

Jakie mogą być choroby skórne?

Dermatozy to szeroka grupa chorób. Ze względu na przyczynę wyróżnia się m.in.:

  • bakteryjne choroby skóry (np. róża, liszajec zakaźny, zapalenie mieszków włosowych),
  • wirusowe choroby skóry (np. półpasiec, brodawki wirusowe),
  • pasożytnicze choroby skóry (np. wszawica),
  • grzybicze choroby skóry,
  • alergiczne choroby skóry (np. atopowe zapalenie skóry),
  • autoimmunologiczne choroby skóry (np. pęcherzyca, bielactwo).

Choroby skóry mogą być także związane z pracą zawodową, działaniem czynników fizycznych, leków oraz mieć podłoże nowotworowe (np. rak podstawnokomórkowy skóry, czerniak).

Jakie są najczęstsze choroby skóry?

Najczęściej diagnozowane dermatozy to łuszczyca, atopowe zapalenie skóry, trądzik pospolity i grzybica skóry.

Jakie są najczęstsze choroby wirusowe skóry?

Najczęściej występujące choroby wirusowe skóry to: brodawki wirusowe, opryszczka zwykła, półpasiec, mięczak zakaźny.

Najczęstsze choroby skóry – podsumowanie

  • Choroby skóry to inaczej dermatozy. Ich przyczyną mogą być m.in. infekcje (grzybicze, wirusowe, bakteryjne, pasożytnicze), procesy autoimmunologiczne, alergie czy procesy nowotworowe.
  • Podstawowym objawem dermatoz są wykwity (zmiany skórne). Mogą przybierać postać m.in. plam, grudek, krost, pęcherzy, nadżerek, owrzodzeń.
  • Diagnostyka chorób skóry opiera się o wywiad medyczny, badanie fizykalne oraz dodatkowe badania – m.in. dermatoskopię, testy alergiczne, testy laboratoryjne z krwi.
  • Leczenie chorób skórnych zależy od ich przyczyny i rodzaju. Zastosowanie mają m.in. preparaty o działaniu miejscowym i ogólnym, zabiegi małoinwazyjne (np. laseroterapia) i metody chirurgiczne.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Banaszczyk


Bibliografia

  1. R. Śpiewak, Częstość występowania chorób skóry w losowej grupie dorosłych Polaków, Estetologia Medyczna i Kosmetologia 2012
  2. J. Narbutt, Najczęstsze dermatozy w praktyce lekarza rodzinnego, Edra Urban & Partner, Wrocław 2019
  3. https://www.alab.pl/centrum-wiedzy/choroby-autoimmunologiczne-czym-sa-objawy-diagnostyka-i-leczenie/ (dostęp 01.04.2025)
  4. M. Cyran, Łuszczyca skóry, Kosmetologia Estetyczna 4/2013
  5. https://www.mp.pl/pacjent/dermatologia/choroby/chorobyskory/73199,choroby-bakteryjne-skory (dostęp 01.04.2025)
  6. https://www.mp.pl/pacjent/dermatologia/choroby/chorobyskory/73202,choroby-pasozytnicze-skory (dostęp 01.04.2025)

Gastropatia żółciowa – objawy, przyczyny, dieta i leczenie

Gastropatia żółciowa to jeden z rodzajów gastropatii, a więc grupy schorzeń, dotykających błony śluzowej żołądka. Co to znaczy gastropatia żółciowa? Jak objawia się gastropatia żółciowa i co robić w przypadku jej podejrzenia? Jak wygląda diagnostyka i leczenie gastropatii żółciowej? Przeczytaj poniższy artykuł i dowiedz się więcej na temat gastropatii żółciowej.

Spis treści:

  1. Co to jest gastropatia żółciowa?
  2. Przyczyny gastropatii żółciowej
  3. Objawy gastropatii żółciowej
  4. Diagnostyka gastropatii żółciowej
  5. Leczenie gastropatii żółciowej
  6. Dieta przy gastropatii żółciowej
  7. Gastropatia żółciowa – podsumowanie

Co to jest gastropatia żółciowa?

Gastropatia żółciowa to uszkodzenie błony śluzowej żołądka o charakterze niezapalnym. Wynika ono z narażenia śluzówki na działanie żółci, która w prawidłowych warunkach nie powinna pojawiać się w żołądku. Żółć to płyn bogaty w kwasy żółciowe, który wytwarzany jest przez komórki wątroby i  magazynowany w pęcherzyku żółciowym. Żółć jest wydzieliną, która jest uwalniana do dwunastnicy, a więc do początkowego odcinka jelita cienkiego, gdzie bierze udział w procesach trawienia tłuszczów.  

Warto mieć świadomość, że w przebiegu gastropatii nie obserwuje się nacieku błony śluzowej żołądka przez komórki zapalne, co odróżnia ten stan od klasycznego zapalenia błony śluzowej. Nie jest to bardzo częsta dolegliwość, szacuje się bowiem, że gastropatia żółciowa stanowi około 10% wszystkich gastropatii.

>> Warto przeczytać: Budowa, funkcje i najczęstsze choroby układu pokarmowego człowieka

Przyczyny gastropatii żółciowej

Przyczyną wystąpienia gastropatii żółciowej jest przedostawanie się żółci z dwunastnicy do żołądka, a więc tak zwany refluks dwunastniczo-żołądkowy. Pojawienie się tego rodzaju zmian może być związane z takimi sytuacjami klinicznymi jak:

  • stan po zabiegach operacyjnych w obrębie żołądka – między innymi z rekonstrukcją wykonywaną metodą Billroth II lub Billroth I,
  • stan cholecystektomii – czyli usunięciu pęcherzyka żółciowego,
  • zaburzenia motoryki przewodu pokarmowego,
  • gastropareza cukrzycowa – jest to schorzenie będące konsekwencją nieprawidłowo leczonej cukrzycy, którego istotą jest zaburzenie motoryki żołądka, pojawiające się w następstwie uszkodzenie układu nerwowego (a więc neuropatii cukrzycowej),
  • czynnościowa niewydolność odźwiernika – odźwiernik jest to pierścień zbudowany z tkanki mięśniowej, który łączy żołądek z dwunastnicą.
Pakiet ocena ryzyka cukrzycy (4 badania)_mobile baner na kategorię

Objawy gastropatii żółciowej

Objawy gastropatii żółciowej to przede wszystkim:

  • dolegliwości bólowe i dyskomfort odczuwany w nadbrzuszu – a więc w górnej części jamy brzusznej, w rzucie żołądka,
  • nudności,
  • utrata apetytu,
  • niekiedy wymioty.

Warto mieć świadomość, że w niektórych przypadkach gastropatia przebiega w sposób zupełnie bezobjawowy i jest wykrywana przypadkowo, podczas badania gastroskopowego, wykonywanego z innego powodu. Bezobjawowy przebieg dotyczy przede wszystkim początkowych etapów gastropatii żółciowej.

Diagnostyka gastropatii żółciowej

Gastropatię żółciową potwierdza się na podstawie badania gastroskopowego. W czasie tego badania widoczne są takie cechy wskazujące na gastropatię jak na przykład:

  • przekrwienie błony śluzowej żołądka – widoczne jako zaczerwienienie śluzówki,
  • obecność kryształków żółci w obrębie śluzówki – w medycynie taki stan określa się jako wytapetowanie śluzówki kryształkami żółci.

Należy wiedzieć, że sama obecność żółci w obrębie żołądka nie pozwala na rozpoznanie gastropatii żółciowej. Nie każdy refluks dwunastniczo-żołądkowy jest bowiem utożsamiany z gastropatią żółciową. Podczas badania gastroskopowego można również pobrać wycinek do badania histopatologicznego. W przypadku gastropatii żółciowej w obrazie histopatologicznym nie obserwuje się typowo obecności nacieków komórkowych. W niektórych przypadkach mogą być one jednak obecne. Przykładem takiego stanu klinicznego jest towarzyszące zakażenie Helicobacter pylori.

Helicobacter_pylori_w_kale metoda automatyczna banerek

Dolegliwości dyspeptyczne (a więc nudności, bóle brzucha, czy wymioty) są stosunkowo niespecyficzne i wymagają różnicowania z innymi jednostkami chorobowymi. W tym celu lekarz może zadecydować o konieczności wykonania dodatkowych badań laboratoryjnych i procedur diagnostycznych, w tym między innymi:

Leczenie gastropatii żółciowej

W leczeniu farmakologicznym gastropatii żółciowej wykorzystuje się przede wszystkim leki prokinetyczne, czyli mające na celu poprawę motoryki przewodu pokarmowego. Przykładem takich substancji jest między innymi itopryd. Substancja ta pozwala na zmniejszenie intensywności refluksu dwunastniczo-żołądkowego. W terapii zastosowanie znajdują również leki zmieniające skład żółci w taki sposób, by była ona mniej drażniąca dla śluzówki żołądka. Takim lekiem jest kwas ursodezoksycholowy. Wspomagająco można stosować również inhibitory pompy protonowej (IPP).

W leczeniu objawowym zastosowanie znajduje natomiast kwas alginowy. Substancja ta zdolna jest do wiązania kwasów żółciowych i tym samym niwelowania ich szkodliwego oddziaływania na śluzówkę żołądka. W przypadku zaawansowanych zmian w przebiegu gastropatii żółciowej konieczne może się okazać wykonanie zabiegu operacyjnego, którego celem jest między innymi zmiana anatomii w obrębie połączenia żołądkowo-dwunastniczego i tym samym zmniejszenie refluksu żółciowego.

Dieta przy gastropatii żółciowej

Ważnym elementem leczenia gastropatii żółciowej jest stosowanie się do odpowiedniej diety. Pacjenci borykający się z tym problemem powinni wybierać lekkostrawne potrawy, z małą ilością ostrych przypraw. Tłuste i smażone dania mogą nasilać wydzielanie żółci i zwiększać tym samym refluks dwunastniczo-żołądkowy. Warto również unikać spożywania alkoholu, palenia papierosów oraz nadużywania kawy, ponieważ produkty te mogą dodatkowo podrażniać błonę śluzową żołądka. 

>> Dowiedz się więcej: Dieta lekkostrawna z wysoką i niską zawartością białka. Zasady żywienia i przykładowy jadłospis

Co więcej, chorzy powinni przyjmować posiłki o małych objętościach, w regularnych odstępach czasowych. Pozwala to na zmniejszenie refluksu żółciowego. Należy również zadbać o spożywanie dużej ilości błonnika, który usprawnia motorykę przewodu pokarmowego, a tym samym zmniejsza cofanie się żółci do żołądka. Błonnik znajdziemy między innymi w nasionach, produktach zbożowych, warzywach i owocach. Warto również unikać przyjmowania pozycji leżącej od razu po spożyciu posiłku, ponieważ może to nasilać cofanie się żółci.

Gastropatia żółciowa – podsumowanie

  • Gastropatia żółciowa to schorzenie, którym klasycznie zajmują się lekarze interniści oraz gastroenterolodzy.
  • Jest to niezapalne uszkodzenie błony śluzowej żołądka, wynikające z cofania się żółci z dwunastnicy do żołądka.
  • W diagnostyce gastropatii żółciowej najważniejszą rolę odgrywa badanie endoskopowe żołądka.
  • Terapia gastropatii żółciowej polega na stosowaniu odpowiedniej diety, a także leków prokinetycznych i neutralizujących działanie kwasów żółciowych.
  • Jeżeli pojawiają się u nas objawy mogące świadczyć o gastropatii żółciowej warto udać się na konsultację do lekarza internisty, który po zebraniu wywiadu i zbadaniu pacjenta zadecyduje o dalszym postępowaniu.

Bibliografia

  1. A. Dembińska-Kieć i inni, Diagnostyka laboratoryjna z elementami biochemii klinicznej, Urban & Partner, Wrocław 2005 (dodruk), s. 654–659,
  2. L. Stryer, Biochemia, wydanie 2, PWN, Warszawa 2003, s. 66–69,
  3. A. Szczeklik, Piotr Gajewski, Interna Szczeklika, Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, Kraków 2020/2021,
  4. T. Wocial, Jak rozpoznawać i leczyć refluks żółci do żołądka i przełyku? Gastroenterologia Kliniczna 2012, tom 4, nr 4, s. 141–150.

Zielona herbata w ciąży – czy jest bezpieczna? 

Zielona herbata cieszy się opinią napoju, który przynosi wiele zdrowotnych korzyści. Czy pomimo tego mogą ją pić kobiety w ciąży? Kontynuujemy serię artykułów dotyczących bezpieczeństwa określonych produktów żywnościowych w ciąży.

Spis treści:

  1. Zielona herbata – właściwości prozdrowotne
  2. Czy można pić zieloną herbatę w ciąży? Czy można przyjmować suplementy z zielonej herbaty?
  3. Ile można pić zielonej herbaty w ciąży?
  4. Zielona herbata w ciąży – podsumowanie

Zielona herbata – właściwości prozdrowotne

Zielona herbata to jeden z najpopularniejszych na świecie napojów. Zarówno zielona, jak i czarna herbata, to produkty tej samej rośliny, krzewu herbacianego Camellia sinensis.

Przygotowanie obu rodzajów herbaty wymaga innych procesów technologicznych, w wyniku których powstaje bogata w polifenole herbata zielona lub, mniej zasobna w te związki, herbata czarna.

Potencjał zdrowotny zielonej herbaty kryje się właśnie w wysokiej zawartości polifenoli, czyli związków bioaktywnych. Dzięki temu ma właściwości:

  • antyoksydacyjne,
  • przeciwzapalne,
  • przeciwdrobnoustrojowe,
  • przeciwcukrzycowe,
  • neuroprotekcyjne.

Główne związki bioaktywne w zielonej herbacie to katechiny:

  • epigallokatechina,
  • epikatechina,
  • galusan epikatechiny,
  • galusan epigallokatechiny-3 (EGCG) – występujący w największych ilościach, stanowiący ponad 50% wszystkich ketachin.

Badania wskazują, iż osoby pijące ponad dwie filiżanki zielonej herbaty dziennie (niektóre badania mówią, że jest to co najmniej siedem filiżanek), cieszą się niższym poziomem cholesterolu całkowitego i cholesterolu LDL, co przekłada się na mniejsze ryzyko zgonu z powodu chorób sercowo-naczyniowych.

>> Przeczytaj też: Antyoksydanty (przeciwutleniacze). Rodzaje, źródła, jak dbać o ich optymalny poziom

Według innych badań miłośnicy zielonej herbaty mają mniejsze ryzyko zachorowania na raka żołądka (chociaż nie wszystkie badania to potwierdzają). Ponadto lepiej sobie radzą z redukcją masy ciała.

Potencjalne korzyści wynikające ze spożywania zielonej herbaty powodują, iż katechiny znajdują zastosowanie jako suplementy diety. Badania przestrzegają jednak przed zażywaniem suplementów diety z zieloną herbatą i katechiną w zbyt dużych dawkach.

Wykazano, iż spożycie więcej niż 800 mg EGCG dziennie powoduje wzrost aktywności enzymów wątrobowych (aminotransferaz) w osoczu, co wskazuje na hepatotoksyczne ich działanie.

Przeciętne spożycie EGCG z zielonej herbaty wynosi 90 – 300 mg/dziennie, jest więc dawką bezpieczną. Przekroczenie progu 800 mg związane jest z zażywaniem suplementów diety. Dawka do 300 mg dziennie uważana jest za bezpieczną.

Hepatotoksyczne działanie ekstraktu z zielonej herbaty obserwowano na czczo, dlatego dodatkowym środkiem ostrożności jest przyjmowanie tych suplementów wraz z posiłkiem.

>> To może Cię zainteresować:

Suplementacja – świadome budowanie odporności

Witaminy i ich suplementacja u kobiet w ciąży

Pakiet kobiety w ciąży (16 badań) banerek

Czy można pić zieloną herbatę w ciąży? Czy można przyjmować suplementy z zielonej herbaty?

Główną korzyścią ze spożywania zielonej herbaty są zawarte w niej polifenole. Okazuje się jednak, iż ich zbyt wysoka zawartość w diecie może być ryzykowna dla ciężarnej kobiety.

Przeciwzapalne działanie polifenoli w dawkach powyżej 1000 mg dziennie jest tak silnie wyrażane, iż u kobiety w III trymestrze ciąży może skutkować przedwczesnym zamknięciem przewodu tętniczego Botalla u płodu i być przyczyną:

  • niewydolności krążenia,
  • wad rozwojowych serca,
  • zgonu dziecka.

Z tego powodu kobiety ciężarne powinny zachować ostrożność w przyjmowaniu suplementów z polifenolami. Z powodu braku danych o bezpiecznej dziennej dawce EGCG, która może być przyjmowana w czasie ciąży, dlatego w ogóle nie zaleca się spożywania tych preparatów przez kobiety ciężarne.

Pakiet suplementacja w ciąży (4 badania) banerek

Kobiety w ciąży mogą natomiast pić napary z zielonej herbaty, jednak w ograniczonych ilościach. Jest to napój bardzo popularny wśród kobiet ciężarnych w Japonii, gdzie spożycie tego napoju wynosi 3-4 filiżanki dziennie.

Niektóre badania kliniczne wskazują, iż jest to ilość, która zwiększa ryzyko przedwczesnego porodu. Dodatkowo należy pamiętać, iż zielona herbata zawiera kofeinę, w 227 ml znajdziemy ok. 40 mg kofeiny. Kobieta w ciąży nie powinna spożywać więcej niż 200-300 mg tej substancji dziennie.

Ostatnim argumentem za ograniczeniem zielonej herbaty w diecie kobiety ciężarnej jest fakt, iż zawarte w niej polifenole zmniejszają wchłanianie żelaza, co jeszcze pogłębia powszechne niedobory żelaza u kobiet oczekujących dziecka.

>> Warto również przeczytać: Kawa w ciąży – czy można ją pić i w jakich ilościach?

Ile można pić zielonej herbaty w ciąży?

Spożycie zielonej herbaty przez kobiety w ciąży w Polsce wynosi do 2 filiżanek dziennie. Wydaje się, iż jest to ilość, która jest bezpieczna dla matki i dziecka. Należy jednak podkreślić, iż zawartość ketachin w zielonej herbacie jest różna i zależy od wielu czynników, w tym:

  • warunków uprawy,
  • sposobu i czasu przygotowywania samego napoju.

Szacunki Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) wskazują, iż 100 ml naparu herbaty zielonej zawiera 126 mg katechin, co – zgodnie z danymi z FDA – przekłada się na 71 mg polifenolu EGCG. Oznacza to, iż jedna szklanka (200 ml) zielonej herbaty dostarcza 140 mg EGCG, dwie szklanki to ok. 280 mg tej substancji.

Zielona herbata w ciąży – podsumowanie

  • Zielona herbata to napój, który dzięki zawartości polifenoli ma dużo właściwości prozdrowotnych.
  • Polifenole przyjmowane w zbyt dużych ilościach mogą być niebezpieczne dla kobiety w ciąży.
  • Pomimo dużego potencjału korzyści jakie ma zielona herbata, nie powinna być spożywana w zbyt dużych ilościach przez kobiety ciężarne.
  • Kobiety w ciąży nie powinny przyjmować suplementów z zieloną herbatą.


Bibliografia

  1. Hachul ACL, Boldarine VT, Neto NIP, Moreno MF, Carvalho PO, Sawaya ACHF, Ribeiro EB, Oller do Nascimento CM, Oyama LM. Effect of the consumption of green tea extract during pregnancy and lactation on metabolism of mothers and 28d-old offspring. Sci Rep. 2018 Jan 30;8(1):1869. doi: 10.1038/s41598-018-20174-x. PMID: 29382887; PMCID: PMC5790015. (dostęp 04.04.2025)
  2. Wierzejska R. Wpływ picia herbaty na zdrowie – aktualny stan wiedzy. Przegl. Epidemiol.; 2014. 68:595-599. (dostęp 04.04.2025)
  3. Paczkowska-Walendowska, M.; Grzegorzewski, J.; Kwiatek, J.; Leśna, M.; Cielecka-Piontek, J. Green Tea: A Novel Perspective on the Traditional Plant’s Potential in Managing Periodontal Diseases. Pharmaceuticals 2025, 18, 409. https://doi.org/10.3390/ph18030409. (dostęp 04.04.2025)
  4. EFSA Panel on Food Additives and Nutrient Sources added to Food (ANS); Younes, M.; Aggett, P.; Aguilar, F.; Crebelli, R.; Dusemund, B.; Filipič, M.; Frutos, M.J.; Galtier, P.; Gott, D.; et al. Scientific opinion on the safety of green tea catechins. EFSA 2018, 16, e05239. [Google Scholar] [CrossRef] (dostęp 04.04.2025)
  5. Vundrala Sumedha Reddy, S. Shiva, Srinidhi Manikantan, Seeram Ramakrishna,Pharmacology of caffeine and its effects on the human body,European Journal of Medicinal Chemistry Reports, Volume 10,2024,100138, ISSN 2772-4174, https://doi.org/10.1016/j.ejmcr.2024.100138. (dostęp 04.04.2025)