Albumina w surowicy (I09)

Albumina jest głównym białkiem osocza krwi, które odpowiada za transport niektórych hormonów, kwasów tłuszczowych, bilirubiny, witamin, jonów metali, leków, czy trucizn. Odpowiada też za utrzymanie właściwej objętości krwi krążącej (poprzez wpływ na ciśnienie osmotyczne) oraz właściwego pH (odczynu) krwi. Jest rezerwą białkową organizmu, która służy jako endogenne źródło aminokwasów do syntezy białek poza wątrobą. Pełni funkcję przeciwzapalną i przeciwdziałającą uszkodzeniom powodowanym przez wolne rodniki.

Albumina jest produkowana z aminokwasów w wątrobie, a następnie uwalniania do krwiobiegu. Po około 20 dniach ulega degradacji w przewodzie pokarmowym, wątrobie, nerkach i innych tkankach. W ciężkich stanach zapalnych i znacznego obciążenia organizmu dochodzi do zwiększonego rozpadu białek i czas obrotu albuminy we krwi ulega znacznemu skróceniu.

Oznaczenie albuminy w surowicy znacznie się obniża w ciężkich stanach chorobowych wątroby (gdy dochodzi do obniżenia produkcji tego białka), w chorobach nerek (gdy dochodzi do utraty białka z moczem), także w stanach długotrwałego głodzenia lub niedożywienia (gdy nie dochodzi w jelitach do wchłaniania prawidłowego pokarmu, w efekcie komórki wątroby nie otrzymują aminokwasów niezbędnych do produkcji albuminy). Do obniżenia stężenia albuminy dochodzić może w chorobach zapalnych układu pokarmowego, przewlekłych biegunkach, przy rozległych oparzeniach skóry, przy długotrwałych gorączkach, w chorobach nowotworowych lub kolagenozach (chorobach układowych). U osób z hipoalbuminemią (niskim stężeniem albuminy w surowicy) dochodzi do ciężkich uogólnionych obrzęków ciała.

Podwyższone stężenia albuminy w surowicy jest zazwyczaj odzwierciedleniem stanu odwodnienia organizmu.

Albumina w surowicy - kto i kiedy powinien wykonać badanie albuminy?

Badanie albuminy w surowicy wskazane jest do wykonania w diagnostyce przewlekłych chorób wątroby i chorób nerek, wystąpienia żółtaczki, przy częstym oddawaniu moczu – szczególnie w nocy, w bólach brzucha, w zaburzeniach wchłaniania w przewodzie pokarmowym, w stanach nagłych utraty apetytu, utraty masy ciała, w stanach głodzenia lub niedoborów białka w stosowanej diecie, w zespołach obrzękowych.