Białko całkowite (I77)

Całkowite białko krążące w osoczu składa się z bardzo wielu pojedynczych białek o licznych, specyficznych strukturach i funkcjach. Są one elementami budulcowymi narządów, mogą pełnić funkcję hormonów, enzymów, transporterów regulujących wiele procesów w organizmie. Dwie podstawowe frakcje białek to albumina i globuliny. Oznaczenie białka całkowitego w surowicy stanowi przybliżony wykładnik stężenia tych wszystkich białek. Sytuacje nadmiernej produkcji lub utraty, degradacji jednego białka lub grupy białek będą odzwierciedlały się w odchyleniach stężeń białka całkowitego. Badanie białka całkowitego pomocne jest zatem w ocenie ogólnego stanu zdrowia pacjenta. Służy do oceny stanu odżywienia pacjenta, do diagnostyki chorób wątroby i nerek.

Podwyższone stężenia białka całkowitego w surowicy mogą występować w szpiczaku plazmocytowym, makroglobulinemii Waldenströma, w różnych gammapatiach, w stanach odwodnienia organizmu.

Obniżone stężenia białka całkowitego w surowicy mogą występować w stanach niedożywienia (na skutek głodzenia lub zaburzeń wchłaniania pokarmów z przewodu pokarmowego), w ciężkich uszkodzeniach wątroby, w zespole nerczycowym, w dysfunkcji nerek prowadzącej do utraty białek, w stanach przewodnienia, w ciężkich oparzeniach.

Białko całkowite - kto i kiedy powinien wykonać badanie?

Badanie białka całkowitego w surowicy zalecane jest osobom diagnozowanym w kierunku chorób wątroby, nerek i szpiku kostnego oraz w celu oceny ogólnego stanu zdrowia. Badanie może być pomocne w sytuacji odwodnienia pacjenta lub jego niedożywienia na skutek chorób przebiegających z częstymi biegunkami, w ciężkich wymiotach, w stanach zapalnych, w chorobie Addisona.

Dodatkowe przygotowanie