Strona główna Blog Strona 18

Androstendion – co to za hormon i za co odpowiada? Co oznaczają wyniki badania?

Hormony steroidowe w organizmie człowieka to ważne elementy reakcji na stres, są również istotne dla procesów dojrzewania płciowego, prawidłowego funkcjonowania gruczołów płciowych i układu rozrodczego. Jednym z takich hormonów jest androstendion, któremu poświęcamy artykuł. Jakie funkcje pełni ten hormon, jak powstaje w organizmie, w jakich sytuacjach bada się jego poziom i o czym mogą świadczyć nieprawidłowe poziomy androstendionu? Zapraszamy.

Spis treści:

  1. Co to jest androstendion?
  2. Za co odpowiada androstendion?
  3. Kiedy należy badać androstendion?
  4. Czynniki wpływające na wynik badania androstendionu
  5. Podwyższony androstendion – interpretacja wyników
  6. Co oznacza za niski poziom androstendionu?
  7. FAQ – Androstendion – co to za hormon – najczęściej zadawane pytania
  8. Podsumowanie

Co to jest androstendion?

Androstendion, jest endogennym – czyli produkowanym przez organizm człowieka – hormonem steroidowym. Jest dosyć słabym androgenem, zasadniczo służy jako prekursor w biosyntezie testosteronu i estrogenów, takich jak estron. Stwierdzono, że androstendion posiada również pewną aktywność estrogenową, jednak jest ona bardzo niska.

Produkcja androstendionu u mężczyzny odbywa się głównie w nadnerczach (2-3 mg/dziennie), mniejsza część powstaje w jądrach (0,5 mg/dziennie). U kobiet przed menopauzą, nadnercza i jajniki wytwarzają po około połowie całkowitej ilości androstendionu (około 3 mg/dobę).

Synteza  androstendionu w nadnerczach jest regulowana przez hormon adrenokortykotropowy (ACTH). Natomiast w gonadach (jądrach i jajnikach) androstendion wytwarzany jest z DHEA-S pod kontrolą gonadotropin.

Ilość syntetyzowanego androstendionu zależy od wieku. Stężenie androstendionu u płodu rośnie aż do momentu urodzenia się dziecka. Poziom tego hormonu u noworodków jest zbliżony do poziomu młodych dorosłych, w pierwszym roku życia gwałtownie spada. Ponownie zaczyna wzrastać u dzieci w wieku 6-8 lat, w czasie adrenarche, gdy następuje wzrost wydzielania androstendionu i DHEA. Szczyt wydzielania androgenów to ok. 25 -30 r.ż, po tym czasie obserwuje się powolne obniżanie ich poziomu. U kobiet po menopauzie produkcja androstendionu zmniejsza się o około połowę, mimo to, androstendion jest głównym steroidem produkowanym przez jajnik po menopauzie.

WAŻNE!
Stężenie androstendionu u kobiet w wieku reprodukcyjnym jest wyższe niż u mężczyzn.

Za co odpowiada androstendion?

Androstendion jest hormonem odpowiadającym za wykształcanie się cech męskich, takich jak owłosienie, obniżony głos, budowa ciała. Z tego powodu nieprawidłowy poziom androstendionu u nastolatków będzie przyspieszał lub opóźniał proces dojrzewania. U kobiet będzie odpowiedzialny za hiperandrogenizację, czyli rozwój cech męskich.

Ponadto uważa się, iż androgeny to hormony odgrywające ważną rolę w nauce umiejętności społecznych oraz rozumieniu pociągu seksualnego. U chłopców obserwuje się dodatnią korelację pomiędzy poziomem androstendionu oraz agresji i rywalizacji. Z kolei u dziewczynek, z genetycznym przerostem nadnerczy, a co za tym idzie narażonych na wysokie poziomy androgenów w okresie prenatalnym, obserwuje się większe preferencje dla zabawek i aktywności zwykle wybieranych przez chłopców oraz mniejsze preferencje dla zabawek i aktywności zazwyczaj wybieranych przez dziewczynki.

>> Może Cię zainteresować: Krótkie kompendium wiedzy o dojrzewaniu płciowym

Kiedy należy badać androstendion?

Poziom androstendionu bada się, gdy występują objawy podwyższonego stężenia tego hormonu, czyli hiperandrogenizacja.

Przedwczesne adrenarche lub przedwczesne dojrzewanie

Jeśli u dziewczynek w wieku poniżej 7-8 lat lub chłopców poniżej 8-9 lat zauważa się wczesny rozwój owłosienia łonowego, a u chłopców także powiększenie prącia, może to świadczyć o przedwczesnym adrenarche lub przedwczesnym dojrzewaniu. W takich sytuacjach rekomendowane jest oznaczenie poziomu androstendionu wraz z innymi hormonami.

  • Przedwczesne adrenarche – podwyższony androstendion i DHEA. Poziomy innych hormonów płciowych (testosteronu i estradiolu) oraz gonadotropin (LH/FSH) pozostają zazwyczaj w normie
  • Przedwczesne dojrzewanie – podwyższone poziomy androstendionu, DHEA-S, testosteronu i estradiolu, gonadotropin (LH/FSH), spadek spadek stężenia globuliny wiążącej hormony płciowe (SHBG).

>> Przeczytaj też: SHBG – co to za badanie? Wartości referencyjne u kobiet i mężczyzn, interpretacja wyników

Badanie_androstendionu banerek

Badanie androstendionu u kobiet – objawy wirylizacji

Badanie jest wskazane, jeśli u kobiet obserwuje się rozwój cech męskich:

Ponadto zaburzenia cyklu miesiączkowego, nieprawidłowe krwawienia miesięczne, skrzepy krwi, trądzik, niepłodność.

Badanie androstendionu – trądzik

Hiperandrogenizm, czyli podwyższony poziom androgenów – testosteronu, DHEA-S i androstendionu – może sprzyjać rozwojowi trądziku. Ciekawy jest mechanizm tego wpływu – badania pokazują, iż dzieje się to głównie poprzez zmianę profilu lipidowego sebum, nie tylko poprzez zwiększenie jego produkcji.

Trądzik w wieku dojrzewania występuje częściej niż u osób dorosłych, ale jest mniej skorelowany z nadmiarem androgenów. Badania sugerują, iż zależy on od szybkich zmian i wzrostów w produkcji androgenów, co skutkuje zwiększonym wydzielaniem sebum.

Natomiast przewlekły trądzik u dorosłych kobiet, który rozpoczął się w okresie dojrzewania i trwa do dorosłości, jest bardziej związany z hiperandrogenizmem niż trądzik pojawiający się dopiero w późniejszym wieku.

W trądziku dorosłych kobiet stwierdzono zwiększenie metabolitu androstendionu – glukuronidu androsteronu. Co ciekawe, u 60% pacjentów z prawidłowym poziomem androgenów obserwuje się zwiększone stężenie glukuronidu androsteronu, co zinterpretowano jako oznakę zwiększonej wrażliwości na androgeny.

>> Może Cię zainteresować: Wpływ diety na trądzik. Co jeść a czego unikać?

Badanie androstendionu u mężczyzn

Mężczyźni zazwyczaj nie mają objawów podwyższonego poziomu tego hormonu. Jednakże z powodu obwodowej konwersji androgenów w estrogeny mogą czasami doświadczać łagodnych objawów nadmiaru estrogenów, takich jak ginekomastia.

Wskazaniem do badania u mężczyzny może być również niepłodność.

>> Przeczytaj też: Niepłodność u mężczyzn: najczęstsze przyczyny, objawy i rozpoznanie. Leczenie niepłodności

Pozostałe wskazania

Pozostałe wskazania do oznaczenia poziomu androstendionu to podejrzenie wrodzonego przerostu nadnerczy w celu postawienia diagnozy oraz monitorowanie leczenia pacjentów z wrodzonym przerostem nadnerczy, zwłaszcza w niedoborze 21α-hydroksylazy.

Czynniki wpływające na wynik badania androstendionu

Androstendion jest hormonem, którego wynik może być zniekształcony przez kilka czynników. Należą do nich:

  • pora dnia – powodu znaczących wahań dobowych tego hormonu (zależnych od ACTH) powinno się go badać w godzinach porannych.
  • faza cyklu menstruacyjnego – u kobiet miesiączkujących wyższe wartości –  ok. 10-15 % – notuje się w okresie okołowoulacyjnym i fazie folikularnej, dlatego badanie powinno być wykonywane między 2-5 dniem cyklu.
  • wysiłek fizyczny – nadmierny wysiłek fizyczny może podwyższać stężenie tego hormonu, dlatego przed jego badaniem należy się powstrzymać od wyczerpującego treningu.
  • ciąża –  w przebiegu ciąży wzrasta produkcja i poziom androstendionu w surowicy krwi, nie jest to zjawisko do końca wyjaśnione.
  • niektóre leki – np. spironolakton.
WAŻNE!
Wydzielanie androstendionu podlega rytmowi dobowemu – wyższe wartości notuje się w godzinach porannych.

Podwyższony androstendion – interpretacja wyników

Nieznacznie podwyższony poziom androstendionu ma zazwyczaj charakter idiopatyczny, co oznacza iż nie do końca możliwe jest ustalenie jego przyczyny, może być również symptomem choroby Cushinga.

Natomiast znaczne podwyższenie androstendionu może wskazywać na nowotwory nadnerczy lub gonad.

WAŻNE!
Poziomy androstendionu w surowicy większe lub równe 500 ng/dL mogą wskazywać na obecność guza nadnercza lub gonady. U ponad 90% pacjentów, z łagodnymi nowotworami nadnerczy produkującymi androgeny, androstendion znacznie przekracza poziom 500 ng/dL.

>> Warto sprawdzić także: Gruczolak nadnercza: objawy, przyczyny, badania i leczenie

Podwyższone stężenie androstendionu w nowotworach

Większość nowotworów gonad – jąder lub jajników – wydzielających androgeny produkuje androstendion, nadmiernie produkują również testosteron. Obydwa hormony mogą być również wydzielane w nadmiarze np. w zespole policystycznych jajników. Jeśli wyniki badań wskazują, iż stosunek testosteronu do androstendionu jest wyższy niż 1,5, jest to silnym wskaźnikiem istnienia guza nowotworowego produkującego androgeny.

>> Więcej o nowotworach u kobiet i mężczyzn przeczytasz w artykułach: Nowotwór jądra: objawy, przyczyny, diagnostyka i leczenie oraz Rak jajnika – objawy, czynniki ryzyka, diagnostyka laboratoryjna

Pakiet PCOS - zespół policystycznych jajników (4 badania) banerek

Podwyższone stężenie androstendionu u kobiet

Wysokie stężenie androstendionu odnotowuje się u kobiet w:

  • guzach jajników,
  • zespole policystycznych jajników (PCOS, zespół Steina-Leventhala),
  • guzach kory nadnerczy,
  • wrodzonym przeroście nadnerczy.

Nieznacznie podwyższony androstendion występuje w zespół Cushinga.

Podwyższone stężenie androstendionu u mężczyzn

Wysoki androstendion u płci męskiej może być powiązany z:

  • przedwczesnym dojrzewaniem,
  • guzem jąder,
  • wrodzonym przerostem nadnerczy,
  • zespołem Cushinga.

Co oznacza za niski poziom androstendionu?

Niskie poziomy androstendionu, zarówno u kobiety, jak i u mężczyzny, świadczą o niewydolności hormonalnej gonad – jąder lub jajników.

Druga przyczyna zbyt niskiego poziomu androstendionu może leżeć w pierwotnej lub wtórnej niewydolności nadnerczy albo przysadki mózgowej.

Niski androstendion u kobiet po menopauzie

Obniżenie poziomu tego hormonu po menopauzie jest zjawiskiem fizjologicznym. Przed menopauzą 50% androstendionu syntetyzowane jest w jajnikach, drugie 50 w nadnerczach. Po menopauzie poziom syntezy jajnikowej spada do ok. 20%, głównym źródłem pozostaje produkcja nadnerczowa.

FAQ – Androstendion – co to za hormon – najczęściej zadawane pytania

Jakie są objawy podwyższonego androstendionu?

Objawy podwyższonego androstendionu są zależne od płci wieku. U dzieci obserwowane jest przedwczesne dojrzewanie. U dorosłych – zaburzenia hormonalne, które wywołują różne objawy kliniczne. U kobiet obserwuje się wirylizację, czyli wykształcanie się męskich cech. U mężczyzn objawy są mniej zauważalne.

Jak leczyć wysoki androstendion?

Podwyższony poziom androstendionu nie jest chorobą, dlatego nie leczy się „podwyższonego androstendionu”, natomiast wdraża się postępowanie odpowiednie dla przyczyny tego stanu rzeczy. Podwyższony poziom androstendionu jest zazwyczaj skorelowany z innymi zaburzeniami hormonalnymi.

Podsumowanie

Androstendion to jeden z hormonów androgenowych, produkowany w dwóch miejscach w organizmie – nadnerczach oraz gonadach. Jego zbyt wysoki poziom powoduje u kobiet wirylizację, czyli wykształcenie cech męskich. Oznaczanie hormonu ma również znaczenie u dzieci i nastolatków, które zaczęły dojrzewać zbyt wcześnie lub zbyt późno. Androstendion jest hormonem oznaczanym najczęściej w pakietach z innymi hormonami, testosteronem i DHEA-S.


PIŚMIENNICTWO

  1. Badawy MT, Sobeh M, Xiao J, Farag MA. Androstenedione (a Natural Steroid and a Drug Supplement): A Comprehensive Review of Its Consumption, Metabolism, Health Effects, and Toxicity with Sex Differences. Molecules. 2021 Oct 14;26(20):6210. doi: 10.3390/molecules26206210. PMID: 34684800; PMCID: PMC8539210.
  2. https://pubchem.ncbi.nlm.nih.gov/compound/androstenedione
  3. https://www.mayocliniclabs.com/test-catalog/overview/9709#Clinical-and-Interpretive
  4. Pagana K., Pagana T., Testy laboratoryjne i badania diagnostyczne w medycynie, Elsevier Urban&Partner, Wrocław, 2013, s.42-43.
  5. Diagnostyka laboratoryjna z elementami biochemii klinicznej, pod red. A. Dembińskiej-Kieć, J. Naskalskiego i B. Solnicy, wyd. IV, Wrocław 2018, s. 716
  6. Hines M. Sex steroids and human behavior: prenatal androgen exposure and sex-typical play behavior in children. Ann N Y Acad Sci. 2003 Dec;1007:272-82. doi: 10.1196/annals.1286.026. PMID: 14993060.
  7. https://podyplomie.pl/ginekologia/38767,wplyw-androgenow-na-zdrowie-kobiet-kiedy-powinnismy-pomyslec-o-ich-niedoborze

Rotawirusy u dzieci – objawy zakażenia, diagnostyka i leczenie infekcji rotawirusowej

Rotawirusy to jedne z najczęstszych zarazków odpowiedzialnych za ciężkie postaci biegunki infekcyjnej u dzieci na całym świecie. Pomimo wprowadzenia skutecznej profilaktyki, infekcje rotawirusowe nadal są obecne i groźne – zwłaszcza dla małych dzieci. Jak rozpoznać, że to może być infekcja? Jak przebiega choroba? Co należy zrobić, by pomóc dziecku? Na wiele podobnych pytań staramy się odpowiedzieć w poniższym artykule. Sprawdź, jak poradzić sobie z infekcją rotawirusową.

Spis treści:

  1. Objawy zakażenia rotawirusami u dzieci
  2. Objawy zakażenia rotawirusami u niemowląt
  3. Jak się leczy zakażenie rotawirusem u dzieci?
  4. Ile trwa leczenie choroby rotawirusowej u dzieci?
  5. Profilaktyka zakażeń rotawirusowych u dzieci
  6. Podsumowanie

Objawy zakażenia rotawirusami u dzieci

Zakażenie rotawirusem charakteryzuje się gwałtownym początkiem. Przebiega jako ostry nieżyt żołądkowo-jelitowy. Czas od kontaktu z wirusem do wystąpienia pierwszych dolegliwości jest stosunkowo krótki i wynosi zazwyczaj od 24 do 72 godzin.

Pierwsze objawy to najczęściej wysoka gorączka (nawet do 40°C) oraz wymioty. Pojawiają się one nagle i mogą wyprzedzać biegunkę o jeden do dwóch dni. Następnie dochodzi do głównego objawu infekcjiobfitej, wodnistej biegunki. Dziecko oddaje rozwodniony stolec wiele razy w ciągu doby (nawet kilkanaście razy), co stanowi główne zagrożenie dla młodego organizmu, prowadząc do szybkiego odwodnienia.

Do innych istotnych objawów towarzyszących należą:

  • bóle brzucha – skurczowe, o różnym nasileniu,
  • brak apetytu u dzieci – dziecko często odmawia jedzenia i picia,
  • osłabienie i apatia – spowodowane utratą energii i elektrolitów.

Niekiedy infekcji mogą towarzyszyć katar, kaszel lub ból gardła, co bywa mylące w początkowym stadium choroby. Głównym celem opieki nad chorym dzieckiem jest zapobieganie i zwalczanie odwodnienia, które jest najpoważniejszym powikłaniem infekcji rotawirusowej.

>> Przeczytaj też: 40 stopni gorączki u dziecka – co robić?

Objawy zakażenia rotawirusami u niemowląt

Przebieg infekcji rotawirusowej u niemowląt jest szczególnie niebezpieczny i wymaga wzmożonej czujności oraz często interwencji lekarskiej. Organizm niemowlęcia ma niewielkie rezerwy płynów i elektrolitów, a jego układ odpornościowy nie jest jeszcze w pełni dojrzały. To sprawia, że stan odwodnienia może rozwinąć się niezwykle szybko, zagrażając zdrowiu i życiu. Objawy są podobne jak u starszych dzieci, ale ich konsekwencje są poważniejsze. Wymioty i intensywna biegunka prowadzą do gwałtownej utraty płynów.

Rodzice i opiekunowie powinni niezwłocznie skonsultować się z lekarzem, jeśli zaobserwują u niemowlęcia którykolwiek z następujących niepokojących sygnałów ostrzegawczych:

  • znacznie zmniejszona liczba mokrych pieluch (mniej niż 6 na dobę),
  • płacz bez łez,
  • zapadnięte ciemiączko,
  • zapadnięte oczy,
  • nadmierna senność, trudności z wybudzeniem, apatia,
  • suchość śluzówek jamy ustnej (brak śliny),
  • drażliwość, nieutulony płacz,
  • przyspieszona czynność serca.
Ważne:
W przypadku niemowląt każde podejrzenie odwodnienia jest wskazaniem do pilnej konsultacji pediatrycznej. Hospitalizacja jest często konieczna w celu uzupełnienia płynów i monitorowania stanu dziecka.

>> Przyda Ci się także: Jak wzmocnić układ immunologiczny u dorosłych i dzieci?

Jak się leczy zakażenie rotawirusem u dzieci?

Absolutną podstawą leczenia infekcji rotawirusowej jest nawadnianie. Należy podkreślić, że nie ma przyczynowego leku przeciwwirusowego skierowanego przeciwko rotawirusom. Antybiotyki są całkowicie nieskuteczne, ponieważ jest to infekcja wirusowa, a nie bakteryjna.

UWAGA nr 1
Częsta praktyka polegająca na podaży nifuroksazydu u dzieci z biegunką jest całkowicie błędna! Brak dowodów naukowych na zasadność takiego postępowania.  

Nawadnianie doustne jest filarem terapii. W przypadku łagodnego lub umiarkowanego odwodnienia zaleca się podawanie doustnych płynów nawadniających – elektrolitów, dostępnych w aptekach bez recepty. Dla dzieci do 3. roku życia należy prosić o elektrolity dla dzieci. Są to specjalnie skomponowane roztwory wody, glukozy oraz elektrolitów (sodu, potasu, chloru), które optymalnie wchłaniają się z jelit. Należy podawać je małymi porcjami (np. łyżeczką co kilka minut), ale często. Chłodne płyny są często lepiej tolerowane. Należy unikać podawania dużych ilości na raz, gdyż może to prowokować wymioty.

UWAGA nr 2
W leczeniu biegunki kluczowa jest… matematyka! Tak, matematyka. Jeśli dziecko oddaje luźny stolec 10 razy na dobę, lecz bilansuje się nawadnianiem doustnym, jest to sytuacja bardziej pożądana niż luźny stolec 5 razy na dobę i brak picia elektrolitów.  

Dieta w trakcie „wymiotowej” fazy infekcji powinna być lekkostrawna. Gdy dochodzi do rozwoju biegunki, wówczas nie ma przeciwwskazań do pełnego żywienia. Popularna dieta biegunkowa nie skróci czasu trwania choroby, nie złagodzi objawów, może natomiast skutecznie osłabić dziecko. Jeśli maluch jest karmiony piersią, należy kontynuować karmienie, równolegle podając elektrolity.

W przypadku nasilonych, uporczywych wymiotów lub objawów ciężkiego odwodnienia konieczna może być hospitalizacja i nawadnianie – według wytycznych w pierwszym rzucie dojelitowo przez sondę, w wybranych przypadkach dożylnie. Praktyka kliniczna w Polsce jest taka, że stosuje się nawadnianie dożylne w zdecydowanej większości przypadków.

Co może skrócić czas trwania choroby? Są dwie interwencje:

  • włączenie szczepów probiotycznych – głównie Lactobacillus rhamnosus i Saccharomyces boulardi,
  • preparaty zawierające racekadotryl (dawka zależna od wieku i masy ciała).

Można także stosować preparaty diosmektytu, które łagodzą przebieg, jednak nie skracają czasu trwania choroby.

>> Przeczytaj też: Odwodnienie i nawodnienie organizmu – fakty i mity

 Wykrywanie-antygenow-rotawirusow-i-adenowirusow

Ile trwa leczenie choroby rotawirusowej u dzieci?

Czas trwania ostrej fazy infekcji rotawirusowej jest zazwyczaj ograniczony. Najcięższe objawy, takie jak gorączka i wymioty, ustępują stosunkowo szybko, zazwyczaj w ciągu 2 do 3 dni. Biegunka natomiast może się utrzymywać dłużej, nawet 5 do 7 dni, a czasami do 10-14. Jest to okres, w którym dziecko stopniowo wraca do sił, a jego układ pokarmowy powoli się regeneruje. W tym czasie nadal kluczowe jest zapewnienie odpowiedniego nawodnienia.

Pełny powrót do zdrowia i normalnej aktywności może zająć nawet do dwóch tygodni. W tym okresie dziecko może być jeszcze osłabione, a jego apetyt może nie wrócić do normy. Ważne jest, aby zapewnić mu wtedy spokój i nie zmuszać do jedzenia.

>> Może Cię zainteresować: Dieta lekkostrawna dla dziecka. Przykładowe przepisy

Profilaktyka zakażeń rotawirusowych u dzieci

Ze względu na wysoką zaraźliwość rotawirusów (wirus jest wydalany w ogromnych ilościach z kałem i przenoszony drogą fekalno-oralną, ale także poprzez skażone powierzchnie i drogi kropelkowe) podstawową metodą zapobiegania zakażeniom jest skrupulatne przestrzeganie zasad higieny. Niestety, samo mycie rąk, choć niezbędne, często nie jest w pełni wystarczające, aby powstrzymać szerzenie się infekcji w żłobkach czy przedszkolach.

Najskuteczniejszą formą profilaktyki są szczepienia ochronne. Szczepionki przeciwko rotawirusom należą do kalendarza szczepień obowiązkowych w Polsce. Są powszechnie stosowane, co radykalnie zmniejszyło liczbę ciężkich zachorowań i hospitalizacji.

Obecnie dostępne są dwie szczepionki: podawana dwu- lub trzydawkowo. Wspólną ich cechą jest to, że podaje się je doustnie. Szczepienie musi być rozpoczęte w bardzo wczesnym niemowlęctwie (między 6. a 12. tygodniem życia) i zakończone przed ukończeniem 24. lub 32. tygodnia życia (w zależności od producenta). Szczepionki charakteryzują się wysoką skutecznością w zapobieganiu ciężkim postaciom choroby wymagającym hospitalizacji.

Podsumowanie

Zakażenie rotawirusem to powszechna i wysoce zaraźliwa choroba wieku dziecięcego. Głównym niebezpieczeństwem jest gwałtowne odwodnienie organizmu. Charakterystyczny jest nagły początek z gorączką, wymiotami i obfitą, wodnistą biegunką.

Leczenie ma charakter wyłącznie objawowy i koncentruje się na intensywnym nawadnianiu doustnym (lub w cięższych przypadkach dożylnym). Szczególną ostrożność należy zachować w przypadku niemowląt, u których objawy odwodnienia rozwijają się bardzo szybko i stanowią bezpośrednie zagrożenie życia.

Kluczową rolę w walce z tą chorobą odgrywa profilaktyka, w tym przede wszystkim szczepienia ochronne. Rodzicu, jeśli Twoje dziecko ma nasilone objawy, sugerujące infekcję rotawirusową, nie zwlekaj. Udaj się do lekarza, który zbada Twoje dziecko i pomoże przejść „suchą stopą” przez ten trudny czas.


Źródła

  1. Omatola CA, Olaniran AO. Rotaviruses: From Pathogenesis to Disease Control-A Critical Review. Viruses. 2022 Apr 22;14(5):875. doi: 10.3390/v14050875. PMID: 35632617; PMCID: PMC9143449.
    https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC9143449
  2. Crawford SE, Ramani S, Tate JE, Parashar UD, Svensson L, Hagbom M, Franco MA, Greenberg HB, O’Ryan M, Kang G, Desselberger U, Estes MK. Rotavirus infection. Nat Rev Dis Primers. 2017 Nov 9;3:17083. doi: 10.1038/nrdp.2017.83. PMID: 29119972; PMCID: PMC5858916.
    https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC5858916
  3. Szajewska H, Berni Canani R, Domellöf M, Guarino A, Hojsak I, Indrio F, Lo Vecchio A, Mihatsch WA, Mosca A, Orel R, Salvatore S, Shamir R, van den Akker CHP, van Goudoever JB, Vandenplas Y, Weizman Z; ESPGHAN Special Interest Group on Gut Microbiota and Modifications. Probiotics for the Management of Pediatric Gastrointestinal Disorders: Position Paper of the ESPGHAN Special Interest Group on Gut Microbiota and Modifications. J Pediatr Gastroenterol Nutr. 2023 Feb 1;76(2):232-247. doi: 10.1097/MPG.0000000000003633. Epub 2022 Oct 11. PMID: 36219218.
    https://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1097/MPG.0000000000003633
  4. Eberlin M, Chen M, Mueck T, Däbritz J. Racecadotril in the treatment of acute diarrhea in children: a systematic, comprehensive review and meta-analysis of randomized controlled trials. BMC Pediatr. 2018 Apr 3;18(1):124. doi: 10.1186/s12887-018-1095-x. PMID: 29614995; PMCID: PMC5883268.
    https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC5883268

Skala APGAR – co ocenia i za co przyznawane są punkty noworodkom? Interpretacja wyników

Pierwsze minuty po przyjściu na świat to czas, w którym organizm noworodka musi gwałtownie przystosować się do zupełnie nowych warunków. Aby obiektywnie i szybko ocenić stan dziecka tuż po porodzie, położne i neonatolodzy na całym świecie sięgają po proste, ale niezwykle genialne narzędzie – skalę Apgar. Dla rodziców uzyskany wynik często jest pierwszą „szkolną oceną” ich dziecka, budzącą niekiedy niepokój, gdy nie jest idealna. Jak dokonuje się oceny? Kiedy wynik może budzić niepokój? Na te oraz wiele innych pytań odpowiadamy poniżej.

Spis treści:

  1. Skala Apgar – co to jest?
  2. Co ocenia skala Apgar?
  3. Interpretacja skali Apgar
  4. Czy stosuje się skalę Apgar po cesarskim cięciu?
  5. Czego nie ocenia skala Apgar?
  6. Podsumowanie

Skala Apgar – co to jest?

Skala Apgar to uniwersalny, standaryzowany system punktowy służący do szybkiej, powtarzalnej oceny stanu ogólnego noworodka bezpośrednio po urodzeniu. Została opracowana i wprowadzona w 1952 roku przez amerykańską lekarkę, anestezjolog dr Virginię Apgar.Co ciekawe,nazwa „Apgar” z czasem została również trafnie rozwijana jako akronim pięciu parametrów, które ocenia (z ang. Appearance, Pulse, Grimace, Activity, Respiration), co ułatwia zapamiętanie jej składowych zarówno personelowi medycznemu, jak i rodzicom.

Jej ogromną zaletą jest powtarzalność – ocena jest standardowo przeprowadzana czterokrotnie: w 1., 3., 5. i 10. minucie życia. Pozwala to na dynamiczne monitorowanie adaptacji dziecka.

Co ocenia skala Apgar?

Jak wspomniano, skala Apgar ocenia pięć kluczowych parametrów funkcji życiowych noworodka. Każdemu z nich można przyznać od 0 do 2 punktów, a suma punktów z wszystkich pięciu kryteriów daje końcowy wynik, mieszczący się w przedziale od 0 do 10 punktów:

  1. A (Appearance – kolor skóry) – odzwierciedla utlenowanie krwi i sprawność krążenia:
  • 2 pkt – dziecko różowe, ciało jest równomiernie ciepłe i dobrze ukrwione
  • 1 pkt – tułów różowy, ale sine lub blade kończyny, jest to stan dość powszechny bezpośrednio po porodzie
  • 0 pkt – całkowicie blada lub sina (sinica uogólniona) skóra na całym ciele
  1. P (Pulse – czynność serca) – najważniejszy parametr, oceniany poprzez osłuchiwanie klatki piersiowej, odzwierciedla wydolność układu krążenia:
  • 2 pkt – czynność serca powyżej 100 uderzeń na minutę
  • 1 pkt – czynność serca poniżej 100 uderzeń na minutę
  • 0 pkt – brak czynności serca
  1. G (Grimace – reakcja na bodźce, grymas) – odruchowa odpowiedź na drażnienie, np. odessanie wydzieliny z nosa lub ust cewnikiem; pokazuje dojrzałość i reaktywność ośrodkowego układu nerwowego:
  • 2 pkt – silna reakcja na bodziec, dziecko krzywi się, kicha, kaszle lub głośno krzyczy
  • 1 pkt – słaba reakcja, tylko grymas lub pojedynczy ruch
  • 0 pkt – brak jakiejkolwiek reakcji na bodziec
  1. A (Activity – napięcie mięśniowe) – ocenia się spontaniczną aktywność ruchową i napięcie mięśniowe:
  • 2 pkt – aktywne, spontaniczne ruchy; dobre napięcie mięśniowe, kończyny są zgięte, a dziecko stawia opór przy próbie prostowania
  • 1 pkt – słabe, pojedyncze ruchy; obniżone napięcie mięśniowe, ruchy są ospałe
  • 0 pkt – brak ruchów; wiotkość (ciało jest „bezwładne”)
  1. R (Respiration – oddychanie) – częstość i jakość oddechu, a także siła pierwszego krzyku:
  • 2 pkt – prawidłowy, regularny oddech; głośny, donośny krzyk
  • 1 pkt – niemiarowy, wolny lub nieregularny oddech; słaby, cichy krzyk lub pojedyncze westchnienia
  • 0 pkt – brak oddechu
Pakiet małego dziecka (6 badań) banerek

Interpretacja skali Apgar

Wynik w skali Apgar nie jest oceną inteligencji czy przyszłego zdrowia dziecka. Jest to narzędzie, które pomaga personelowi medycznemu podjąć natychmiastową decyzję o konieczności i zakresie pomocy noworodkowi. Interpretacja wyniku jest następująca:

Stan dobry: 10-8 punktów Apgar

Jest to wynik optymalny i najczęściej spotykany. Noworodek z wynikiem 8-10 punktów w 1., a zwłaszcza w 5. minucie, jest w bardzo dobrym stanie i generalnie nie wymaga żadnej interwencji medycznej poza rutynową opieką (osuszeniem, ogrzaniem i zapewnieniem kontaktu „skóra do skóry” z matką). Nawet wynik 8 czy 9 punktów jest uznawany za doskonały i nie powinien niepokoić rodziców.

Stan średni: 7-4 punktów Apgar

Wynik w tym przedziale wskazuje na średni lub lekki stopień depresji oddechowo-krążeniowej. Noworodek może mieć przejściowe problemy z adaptacją. Wymaga on zazwyczaj pewnych procedur pomocowych, takich jak:

  • delikatna stymulacja (np. osuszanie ręcznikiem)
  • oddechy upowietrzniające (wstępny element resuscytacji – najczęściej zupełnie wystarczający)
  • odsysanie dróg oddechowych

Dzieci z takim wynikiem w 1. minucie często bardzo szybko poprawiają swój stan i w 5. minucie osiągają już 8-10 punktów. Jeśli tak się stanie, rokowanie jest bardzo dobre.

>> Sprawdź też: Budowa, funkcje i najczęstsze choroby układu oddechowego człowieka

Stan zły: 3-0 punktów Apgar

Jest to stan ciężkiej depresji noworodkowej, bezpośredniego zagrożenia życia, wymagający natychmiastowej, zaawansowanej resuscytacji. Niski wynik w 5. i szczególnie w 10. minucie życia jest poważnym czynnikiem prognostycznym i wiąże się z wyższym ryzykiem powikłań neurologicznych w przyszłości. Wymaga intensywnego nadzoru na oddziale intensywnej terapii noworodka (NICU).

Parametr0 punktów1 punkt2 punkty
A – Appearance (kolor skóry)Blada lub sina (uogólniona)Różowy tułów, sine kończyny (akrocyjanoza)Różowa na całym ciele
P – Pulse (tętno)Brak< 100 uderzeń na minutę> 100 uderzeń na minutę  
G – Grimace (reakcja na bodźce)Brak reakcjiGrymas, słaby ruchKaszel, kichanie, głośny krzyk  
A – Activity (napięcie mięśni)Bezwładne, wiotkieSłabe zgięciowe ruchy kończynAktywne ruchy, dobre napięcie  
R – Respiration (oddech)BezdechNiemiarowy, wolny, słaby krzykRegularny, głośny krzyk
Punkty Apgar – tabela

Czy stosuje się skalę Apgar po cesarskim cięciu?

Tak, skala Apgar jest stosowana po porodzie metodą cięcia cesarskiego dokładnie w taki sam sposób i z taką samą częstotliwością (1., 3., 5., 10. minuta) jak po porodzie siłami natury. Sama metoda urodzenia dziecka nie wpływa na zasadność oceny.

>> Może Cię zainteresować: Dieta po CC – co można jeść a czego unikać? Przykładowe jadłospisy

Czego nie ocenia skala Apgar?

Mimo swojej niezaprzeczalnej użyteczności, skala Apgar ma swoje ograniczenia i absolutnie nie jest wyrocznią co do przyszłego rozwoju i inteligencji dziecka. Jest to jedynie „migawka” z chwili po porodzie. Nie ocenia ona:

  • długoterminowego stanu zdrowia, inteligencji ani rozwoju neurologicznego,
  • dojrzałości noworodka (wcześniaki z natury mają słabsze napięcie mięśniowe, słabiej reagują na bodźce i mogą mieć problemy z oddychaniem, co automatycznie obniża ich wynik Apgar ich ocena musi być interpretowana w kontekście wieku płodowego),
  • drobnych nieprawidłowości, które ujawniają się później,
  • przebiegu ciąży ani przyczyn, które doprowadziły do ewentualnego złego stanu dziecka.

Niskiej punktacji w 5. i 10. minucie nie należy bagatelizować, ale traktować jako ważną wskazówkę do dalszej, szczegółowej diagnostyki. Badania potwierdzają, że przedłużająca się niska punktacja Apgar (0-3 punkty w 10. minucie) koreluje ze zwiększonym ryzykiem porażenia mózgowego i innych powikłań neurologicznych, jednak nie jest to związek zero-jedynkowy.

>> Warto zapoznać się także z artykułem: Kalendarz badań w ciąży. Kiedy i jakie badania należy wykonać?

Pakiet małego dziecka rozszerzony (9 badań) banerek

Podsumowanie

Skala Apgar od ponad 70 lat pozostaje niezastąpionym, prostym i skutecznym narzędziem w rękach położnych i neonatologów. Jej głównym celem jest natychmiastowa identyfikacja noworodków wymagających pilnej pomocy medycznej i monitorowanie skuteczności resuscytacji. Rodzicu, pamiętaj, skala Apgar to jedynie punkt wyjścia. Nie świadczy o przyszłości dziecka, ale jest jego pierwszym, ważnym bilansem zdrowia, pozwalającym na zapewnienie mu odpowiedniej opieki w najtrudniejszych, pierwszych minutach życia.


Źródła

  1. AMERICAN ACADEMY OF PEDIATRICS COMMITTEE ON FETUS AND NEWBORN; AMERICAN COLLEGE OF OBSTETRICIANS AND GYNECOLOGISTS COMMITTEE ON OBSTETRIC PRACTICE. The Apgar Score. Pediatrics. 2015 Oct;136(4):819-22. doi: 10.1542/peds.2015-2651. PMID: 26416932.
    https://publications.aap.org/pediatrics/article/136/4/819/73821/The-Apgar-Score
  2. Dalili H, Nili F, Sheikh M, Hardani AK, Shariat M, Nayeri F. Comparison of the four proposed Apgar scoring systems in the assessment of birth asphyxia and adverse early neurologic outcomes. PLoS One. 2015 Mar 26;10(3):e0122116. doi: 10.1371/journal.pone.0122116. PMID: 25811904; PMCID: PMC4374718.
    https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC4374718
  3. Cnattingius S, Johansson S, Razaz N. Apgar Score and Risk of Neonatal Death among Preterm Infants. N Engl J Med. 2020 Jul 2;383(1):49-57. doi: 10.1056/NEJMoa1915075. PMID: 32609981. https://www.nejm.org/doi/10.1056/NEJMoa1915075?url_ver=Z39.88-2003&rfr_id=ori:rid:crossref.org&rfr_dat=cr_pub%20%200pubmed
  4. Mense, L., Nögel, S., Kaufmann, M. et al. Assessing the postnatal condition: the predictive value of single items of the Apgar score. BMC Pediatr 25, 214 (2025). https://bmcpediatr.biomedcentral.com/articles/10.1186/s12887-025-05565-0#citeas

Choroby genetyczne u dzieci – jakie występują i jak je diagnozować

0

Choroby genetyczne u dzieci to temat, który budzi wiele pytań i wątpliwości u rodziców. Wczesne rozpoznanie nie tylko pozwala na wdrożenie leczenia objawowego czy rehabilitacji, ale również umożliwia lepsze planowanie przyszłości dziecka i rodziny. W artykule znajdziesz najważniejsze informacje o tym, jakie choroby genetyczne u dzieci występują najczęściej, jak przebiega ich diagnostyka oraz dlaczego badania profilaktyczne są absolutnie konieczne.

Spis treści:

  1. Choroby genetyczne u dzieci: czym są?
  2. Choroby genetyczne u dzieci: lista najczęściej występujących chorób
  3. Rzadkie i bardzo rzadkie choroby genetyczne u dzieci
  4. Choroby genetyczne u chłopców – przykłady
  5. Choroby genetyczne dziewczynek – przykłady
  6. Diagnostyka chorób genetycznych u dzieci: jak przebiega?
  7. Świadomość występowania choroby genetycznej u dziecka: dlaczego to takie ważne?
  8. Choroby genetyczne u dzieci: najczęstsze pytania (FAQ)
  9. Najczęstsze i najrzadsze choroby genetyczne u dzieci: podsumowanie

Choroby genetyczne u dzieci: czym są?

Choroby genetyczne to zaburzenia wynikające ze zmian w materiale genetycznym, czyli DNA. Mogą być dziedziczone po rodzicach lub powstać jako nowe mutacje. Część z nich jest sprzężona z płcią – co oznacza, że występują częściej u chłopców niż u dziewczynek. Inne mają charakter ogólny i mogą dotyczyć dzieci niezależnie od płci.

Choroby genetyczne u dzieci – objawy

Objawy chorób genetycznych bywają bardzo różne. Mogą dotyczyć zarówno wyglądu zewnętrznego, jak i funkcjonowania narządów wewnętrznych. W wielu przypadkach pierwsze sygnały widoczne są już w okresie noworodkowym.

Do najczęstszych objawów należą:

  • opóźniony rozwój psychoruchowy,
  • trudności w nauce i zaburzenia zachowania,
  • wady wrodzone serca, nerek czy wątroby,
  • charakterystyczne rysy twarzy,
  • nawracające infekcje i problemy odpornościowe.

Warto pamiętać, że nie każdy objaw od razu świadczy o chorobie genetycznej. Kluczowe znaczenie mają badania genetyczne i konsultacje ze specjalistami.

Choroby genetyczne u dzieci: lista najczęściej występujących chorób

Najczęściej diagnozowane choroby genetyczne u dzieci to:

Zespół Downa

Najpowszechniejsza choroba chromosomowa, spowodowana obecnością dodatkowego chromosomu 21. Charakteryzuje się opóźnieniem rozwoju intelektualnego i zwiększonym ryzykiem wad serca.

Zespół Edwardsa

Powodowany trisomią chromosomu 18. Objawia się ciężkimi wadami narządów i dużą śmiertelnością w pierwszym roku życia.

Fenyloketonuria

Metaboliczna choroba genetyczna, w której organizm nie rozkłada prawidłowo aminokwasu – fenyloalaniny. Nieleczona prowadzi do upośledzenia intelektualnego.

Zespół Patau

Trisomia chromosomu 13. Często związana z wadami mózgu, serca i innych narządów.

Mukowiscydoza

Choroba dziedziczona autosomalnie recesywnie. Powoduje zaburzenia pracy układu oddechowego i pokarmowego, wymaga stałego leczenia i rehabilitacji.

Rzadkie i bardzo rzadkie choroby genetyczne u dzieci

Oprócz najczęstszych występują również bardzo rzadkie zespoły, które są trudniejsze do diagnozowania. Należą do nich m.in.:

  • Zespół Wolfa-Hirschhorna – cechuje się opóźnieniem rozwoju i charakterystycznym wyglądem twarzy.
  • Zespół kociego krzyku – objawia się płaczem przypominającym miauczenie kota, spowodowanym nieprawidłowościami chromosomu 5.
  • Zespół Stonemana (fibrodysplasia ossificans progressiva) – prowadzi do kostnienia mięśni i tkanek miękkich.
  • Progeria Hutchinsona-Gilforda – przyspieszone starzenie się organizmu już od wczesnego dzieciństwa.
  • Zespół Angelmana – powoduje poważne zaburzenia neurologiczne, problemy ze snem i charakterystyczny „uśmiech” dziecka.
  • Zespół Pradera-Williego – choroba związana z zaburzeniami na chromosomie 15. Objawia się obniżonym napięciem mięśniowym u noworodków, później nadmiernym apetytem prowadzącym do otyłości, opóźnieniem rozwoju intelektualnego i problemami hormonalnymi.

>> Zobacz też: Choroby rzadkie i ultrarzadkie

Choroby genetyczne u chłopców – przykłady

Niektóre schorzenia występują znacznie częściej u chłopców ze względu na dziedziczenie sprzężone z chromosomem X:

  • Dystrofia mięśniowa Duchenne’a – prowadzi do postępującego osłabienia i zaniku mięśni.
  • Zespół łamliwego chromosomu X – najczęstsza dziedziczna przyczyna niepełnosprawności intelektualnej.
  • Hemofilia A i B – choroby krwi objawiające się zaburzeniami krzepnięcia i skłonnością do krwawień.
  • Daltonizm – zaburzenie widzenia barw, najczęściej dotyczące odróżniania czerwieni i zieleni.

Choroby genetyczne dziewczynek – przykłady

W przypadku dziewczynek można wyróżnić m.in.:

  • zespół Turnera – brak jednego chromosomu X, prowadzi do niskorosłości i niepłodności,
  • zespół Retta – zaburzenie rozwoju układu nerwowego, objawia się po pierwszym roku życia regresją umiejętności.

Diagnostyka chorób genetycznych u dzieci: jak przebiega?

Proces diagnostyczny obejmuje kilka etapów: wywiad rodzinny, badania obrazowe i laboratoryjne, a przede wszystkim badania genetyczne. Obecnie stosuje się techniki takie jak:

Badanie kariotyp klasyczny (badanie cytogenetyczne) banerek
badanie genetyczne WES banerek

Znaczenie badań prenatalnych w wykrywaniu chorób genetycznych u dzieci

Badania prenatalne są obowiązkowym elementem opieki nad ciężarną. Mogą obejmować:

Konsultacje ze specjalistami po urodzeniu chorego dziecka

Dziecko z chorobą genetyczną wymaga opieki zespołu lekarzy: pediatry, genetyka, neurologa, kardiologa i innych specjalistów w zależności od objawów.

Badania genetyczne rodziców: ocena ryzyka dziedziczenia określonych chorób

Jeśli w rodzinie występowały choroby genetyczne, badania rodziców są niezwykle istotne. Pozwalają określić ryzyko przeniesienia mutacji na potomstwo i przygotować się na ewentualne trudności zdrowotne dziecka.

Świadomość występowania choroby genetycznej u dziecka: dlaczego to takie ważne?

Świadomość choroby pozwala rodzicom działać skutecznie: korzystać z terapii, rehabilitacji, a także wsparcia psychologicznego i społecznego. Nierozpoznane zaburzenia mogą prowadzić do pogorszenia jakości życia dziecka i opóźnienia w podjęciu leczenia.

Choroby genetyczne u dzieci: najczęstsze pytania (FAQ)

Czy choroby genetyczne są dziedziczne?

Tak, wiele z nich dziedziczy się po rodzicach, choć część powstaje jako nowe mutacje.

Czy można zapobiec wystąpieniu choroby genetycznej u dziecka?

Niektórym mutacjom nie da się zapobiec, jednak badania prenatalne i genetyczne pozwalają ocenić ryzyko i zaplanować odpowiednią opiekę.

Czy choroby genetyczne u dzieci są uleczalne?

Większości nie można całkowicie wyleczyć, ale nowoczesna medycyna oferuje terapie objawowe i rehabilitację, które poprawiają jakość życia dziecka.

Najczęstsze i najrzadsze choroby genetyczne u dzieci: podsumowanie

  • Choroby genetyczne u dzieci mają zróżnicowane objawy i mogą dotyczyć różnych narządów.
  • Do najczęstszych należą zespół Downa, mukowiscydoza czy fenyloketonuria.
  • Istnieją także bardzo rzadkie zespoły, jak progeria, zespół Angelmana czy zespół Pradera-Williego.
  • Diagnostyka opiera się na badaniach genetycznych, w tym nowoczesnych metodach NGS.
  • Badania prenatalne odgrywają kluczową rolę w wykrywaniu wad genetycznych płodu.
  • Świadomość i wczesna diagnoza są podstawą skutecznej opieki nad dzieckiem.

Bibliografia

  1. Śmigiel R, Szczałuba K. Genetycznie uwarunkowane zaburzenia rozwoju u dzieci. Wyd. 1. Warszawa: PZWL; 2021.
  2. Adams DJ, Clark DA. Common genetic and epigenetic syndromes. Pediatr Clin North Am. 2015
  3. Taylor-Phillips S, Freeman K. Accuracy of non-invasive prenatal testing using cell-free DNA for detection of Down, Edwards and Patau syndromes: a systematic review and meta-analysis. BMJ Open. 2016 

Grzybica (kandydoza) jamy ustnej: objawy, przyczyny i leczenie

Grzybica jamy ustnej to stosunkowo częsta przypadłość, szczególnie wśród dzieci i pacjentów przewlekle chorych. Jak objawia się to schorzenie? Czy białe naloty na śluzówce jamy ustnej to zawsze grzybica? Na czym polega diagnostyka i leczenie grzybicy jamy ustnej? Przeczytaj poniższy artykuł i dowiedz się więcej na temat kandydozy jamy ustnej.

Spis treści:

  1. Co to jest kandydoza jamy ustnej?
  2. Jak wygląda grzybica jamy ustnej?
  3. Przyczyny grzybicy jamy ustnej
  4. Kandydoza jamy ustnej – jakie daje objawy?
  5. Grzybica jamy ustnej u dzieci
  6. Diagnostyka grzybicy jamy ustnej
  7. Jak leczyć grzybicę jamy ustnej?
  8. Grzybica jamy ustnej: odpowiedzi na najczęstsze pytania (FAQ)

Co to jest kandydoza jamy ustnej?

Kandydoza jamy ustnej (w klasyfikacji ICD-10 oznaczona kodem B37.0) to stan zapalny błony śluzowej jamy ustnej i/lub języka wywołany przez drożdżaki z rodzaju Candida. Za przypadłość tę najczęściej odpowiadają takie gatunki drożdżaków jak Candida albicans, Candida tropicalis, Candida glabrata, czy Candida parapsilosis. Grzyby te mogą występować w obrębie jamy ustnej i nie wywoływać objawów chorobowych. Szacuje się, że u około 30-55% dorosłych pacjentów, grzyby z rodzaju Candida są obecne w jamie ustnej jako gatunki komensalne, nie prowadząc do pojawienia się symptomów grzybicy. W pewnych warunkach może dojść jednak do ich nadmiernego namnażania się, co prowadzi do rozwoju grzybicy jamy ustnej.

Należy jednak wiedzieć, że grzybica jamy ustnej może być wywoływana nie tylko przez drożdżaki, ale również przez inne rodzaje grzybów, w tym na przykład grzyby z rodzaju Mucoraceae i Aspergillaceae. W tym przypadku grzybicy jamy ustnej towarzyszy zazwyczaj również grzybica zatok przynosowych.

Grzybica wywołana przez inne gatunki, niż grzyby z rodzaju Candida nie powinna być nazywana kandydozą. Słowo kandydoza jest bowiem zarezerwowane dla infekcji wywołanych właśnie przez grzyby z rodzaju Candida (jest więc sformułowaniem o węższym znaczeniu niż grzybica).

Warto mieć świadomość, że kandydoza jamy ustnej jest zaliczana do zakażeń oportunistycznych, a więc takich, które rozwijają się u pacjentów z obniżoną odpornością. Czynniki sprzyjające kandydozie jamy ustnej zostaną omówione w kolejnych akapitach tego artykułu.

>> Warto wiedzieć więcej: Wygląd języka a choroby. Jakie zmiany na języku powinny niepokoić?

Jak wygląda grzybica jamy ustnej?

Grzybica jamy ustnej manifestuje się najczęściej jako obecność białawych nalotów na błonie śluzowej policzków, ale również w obrębie dziąseł, języka i kątów ust. Naloty te swoim wyglądem przypominają ścięte mleko i są utworzone przez złuszczone komórki błony śluzowej oraz strzępki grzybni. Białawe naloty można dość łatwo usunąć poprzez pocieranie z wykorzystaniem jałowej gazy. Pozwala to na wstępne zróżnicowanie tego stanu chorobowego z innymi przypadłościami, na przykład z leukoplakią. Jest to bardzo ważne, ponieważ leukoplakia jest znacznie poważniejszym stanem klinicznym, zaliczanym do stanów przednowotworowych.

>> Przeczytaj także: Biały nalot na języku – co może oznaczać?

Przyczyny grzybicy jamy ustnej

Bezpośrednią przyczyną pojawienia się objawów grzybicy jamy ustnej jest nadmierny rozrost grzybów, najczęściej wspomnianych już drożdżaków z rodzaju Candida. Do rozrostu grzybów predysponują takie czynniki jak na przykład:

  • starszy wiek,
  • okres noworodkowy i niemowlęcy,
  • okres ciąży,
  • zaburzenia hormonalne, w tym niedoczynność tarczycy i nadczynność przytarczyc,
  • niedożywienie, niedobory witaminowe,
  • niedobory makro i mikroelementów, w tym niedobór żelaza,
  • nieprawidłowa higiena jamy ustnej,
  • choroby przewlekłe, w tym cukrzyca,
  • niedobory odporności, w tym również zakażenie wirusem HIV,
  • leczenie onkologiczne, w tym radioterapia i chemioterapia,
  • zaburzenia funkcjonowania ślinianek,
  • stan po przeszczepie narządów,
  • przyjmowanie przewlekle leków immunosupresyjnych, w tym przewlekła sterydoterapia,
  • przewlekłe stosowanie wziewnych kortykosteroidów,
  • długotrwała antybiotykoterapia,
  • dieta bogata w węglowodany,
  • nieprawidłowo dopasowane protezy zębowe.

Kandydoza jamy ustnej – jakie daje objawy?

Warto wspomnieć, że grzybica jamy ustnej może występować w kilku rodzajach, które mogą się różnić obrazem klinicznym. Wyróżnia się przede wszystkim:

  • grzybicę rzekomobłoniastą – która manifestuje się opisywanymi już w poprzednich akapitach białawymi nalotami na błonie śluzowej,
  • ostrą grzybicę rumieniową (zanikową) – w jej obrazie klinicznym dominują czerwone plamy, a niekiedy również nadżerki i pęknięcia, skutkujące dolegliwościami bólowymi, grzybica rumieniowa często jest konsekwencją długotrwałej antybiotykoterapii,
  • przewlekłą grzybicę rumieniową (zanikową) – odmiana ta najczęściej jest związana z nieodpowiednio dobranymi protezami zębowymi, a w jej obrazie klinicznym poza rumieniowymi plamami obserwuje się również wyraźne ścieńczenie nabłonka śluzówki. Zmiany na błonie śluzowej dotyczą tych miejsc, gdzie występuje kontakt z protezami,
  • kątowe zapalenie czerwieni wargowej – w tym przypadku zmiany rumieniowe, złuszczanie i niekiedy również pęknięcia obserwuje się w kątach ust, co potocznie określane jest mianem zajadów, kątowe zapalenie czerwieni wargowej często towarzyszy kandydozie jamy ustnej,
  • romboidalne zapalenie środkowej części języka – odmiana ta jest związana z przewlekłą infekcją wywołaną przez drożdżaki z rodzaju Candida, przypadłość ta wiąże się obecnością w środkowo-grzbietowej części języka zanikowego lub przerostowego obszaru przypominającego romb.

>> Przeczytaj także: Spuchnięty język – co może oznaczać? Możliwe przyczyny obrzęku języka

Grzybica jamy ustnej u dzieci

Grzybica jamy ustnej może dotyczyć również populacji pediatrycznej, szczególnie noworodków i niemowląt. Ten stan kliniczny potocznie nazywane jest pleśniawkami. Nie można zapomnieć, że w populacji dziecięcej grzyby z rodzaju Candida również mogą być drobnoustrojami komensalnymi, wchodzącymi w skład mikrobiomu jamy ustnej. Stan ten dotyczy nawet 45-65% zdrowych niemowląt.

Do wystąpienia grzybicy jamy ustnej u dzieci predysponuje przede wszystkim:

  • grzybica skóry w okolicy brodawki sutkowej matki karmiącej,
  • sterydoterapia wziewna,
  • kształtowanie się układu immunologicznego u dziecka.

Poza klasycznymi objawami grzybicy jamy ustnej, które zostały już wymienione, rodzice mogą podawać również problemy z karmieniem, a także zmniejszone łaknienie. Dziecko może być niespokojne i wykazywać problemy z zasypianiem.

Diagnostyka grzybicy jamy ustnej

Pierwszym krokiem w diagnostyce grzybicy jamy ustnej jest dokładnie przeprowadzony wywiad chorobowy oraz badanie przedmiotowe, nie tylko błon śluzowych, ale i skóry pacjenta. W celu określenia jaki gatunek grzyba odpowiada za prezentowane przez pacjenta objawy wykonuje się posiew materiału uzyskanego poprzez wymaz z błony śluzowej i hodowlę. Takie badanie pozwala nie tylko identyfikację patogenu, ale również na określenie jego wrażliwości na leki przeciwgrzybicze, co istotnie zwiększa szansę na powodzenie terapii (pozwala na to wykonanie mykogramu). 

Warto podkreślić, że przed wykonaniem wymazu z jamy ustnej nie powinno się stosować miejscowych, jak i ogólnych leków przeciwgrzybiczych, ponieważ grozi to otrzymaniem fałszywie ujemnego wyniku badania mykologicznego.

Należy mieć świadomość, że wynik posiewu z jamy ustnej może być dodatni również u zdrowych pacjentów, ponieważ grzyby z rodzaju Candida są obecne w prawidłowym mikrobiomie jamy ustnej. Z tego powodu diagnostykę i leczenie powinno się przeprowadzać tylko u pacjentów prezentujących objawy grzybicy jamy ustnej.

Badanie posiew wymazu z jamy ustnej (tlenowo) banerek

Dostępne są również badania umożliwiające identyfikację materiału genetycznego grzybów z wykorzystaniem metod molekularnych. Procedury te wykonuje się przy podejrzeniu współistnienia grzybicy układowej. Dostępne są również metody wykrywające antygeny grzybów z rodzaju Candida w próbce krwi żylnej.

>> Dowiedz się więcej: Malinowy (truskawkowy) język – co może oznaczać? Możliwe przyczyny

Jak leczyć grzybicę jamy ustnej?

W terapii grzybicy jamy ustnej zastosowanie znajdują substancje przeciwgrzybicze stosowane zarówno miejscowo, jak ogólnie (doustnie, dożylnie). Sposób leczenia zależy od zaawansowania stanu klinicznego, a także schorzeń współistniejących.

W terapii grzybicy jamy ustnej wykorzystuje się między innymi:

  • nystatynę w postaci zawiesiny – do pędzlowania jamy ustnej,
  • mikonazol w postaci żelu,
  • preparaty dostępne w postaci kremu – na przykład klotrimazol, czy ketokonazol, znajdują zastosowanie w terapii zapalenia kątów ust,
  • flukonazol i itrakonazol – substancje te dostępne są w postaci tabletek,
  • amfoterycyna B, kaspofungina – dostępne są w postaci dożylnej, stosowane w ciężkich postaciach choroby, o dużym ryzyku rozprzestrzenienia się infekcji. 

Preparaty miejscowe najlepiej aplikować pomiędzy posiłkami, zwiększy to bowiem czas ich działania, a co za tym idzie skuteczność terapii.

Ponadto, pacjenci z grzybicą jamy ustnej w celu profilaktyki nawrotów choroby powinni:

  • dbać o higienę jamy ustnej,
  • poprawnie dobierać protezy zębowe,
  • stosować dietę niskowęglowodanową,
  • stosować antybiotyki zgodnie z zaleceniami lekarza,
  • leczyć choroby przewlekłe, w tym cukrzycę,
  • uzupełniać antybiotykoterapię odpowiednią probiotykoterapią.

Grzybica jamy ustnej: odpowiedzi na najczęstsze pytania (FAQ)

Grzybica jamy ustnej to częsta przypadłość. Nic więc dziwnego, że pociąga za sobą wiele pytań i wątpliwości. Poniżej odpowiedzi na pytania najczęściej zadawane przez pacjentów.

Z czym można pomylić grzybicę jamy ustnej?

W różnicowaniu grzybicy jamy ustnej należy wziąć pod uwagę takie jednostki chorobowe jak:
leukoplakia – jest to stan przednowotworowy, który istotnie zwiększa ryzyko wystąpienia raka płaskonabłonkowego jamy ustnej,
liszaj płaski błon śluzowych – liszaj płaski błony śluzowej jamy ustnej manifestuje się jako drzewkowate, rozgałęzione zbielenia, pojawiające się najczęściej w linii zgryzu,
pemfigoid pęcherzowy – jest to schorzenie należące do chorób pęcherzowych, które manifestuje się obecnością na skórze ciała dobrze napiętych pęcherzy, zmiany mogą występować w sposób izolowany na śluzówkach jamy ustnej, gdzie przyjmują postać bolących nadżerek.

Czym grozi nieleczona grzybica jamy ustnej?

Nieleczona lub nieprawidłowo leczona grzybica jamy ustnej może wiązać się z rozprzestrzenieniem się zakażenia na okoliczne tkanki, w tym gardło i przełyk, a u pacjentów z obniżoną odpornością również na odległe układy i narządy (kandydoza układowa). Z tego właśnie powodu grzybica jamy ustnej wymaga podjęcia odpowiedniej diagnostyki i terapii pod okiem lekarza.  

Jak długo trwa grzybica jamy ustnej?

Nieleczona grzybica jamy ustnej może ciągnąć się miesiącami, przechodząc w postać przewlekłą i rozprzestrzeniając się na kolejne obszary. W celu pozbycia się objawów klinicznych konieczne jest włączenie leczenia przeciwgrzybiczego.

Czy grzybica jamy ustnej jest zaraźliwa?

Grzybica jamy ustnej jest schorzeniem infekcyjnym, więc istnieje ryzyko przeniesienia zakażenia – na przykład drogą pocałunków, czy kontaktów seksualnych. Jednak grzyby z rodzaju Candida są składnikiem flory fizjologicznej, co sprawia, że do rozwoju zakażenia w obrębie śluzówek konieczny jest również inny czynnik, na przykład obniżenie odporności. Najbardziej narażone są noworodki i niemowlęta, osoby starsze, a także przyjmujące leki immunosupresyjne.

Kandydoza jamy ustnej: podsumowanie informacji

– Kandydoza jamy ustnej to stan zapalny śluzówki jamy ustnej wywołany przez grzyby z rodzaju Candida.
– Najczęstsze objawy grzybicy jamy ustnej to białe naloty na śluzówce policzków, języka i dziąseł, które łatwo można usunąć mechanicznie, rzadziej występują zmiany rumieniowe lub zanikowe.
– W diagnostyce grzybicy jamy ustnej najważniejszą rolę odgrywa posiew materiału uzyskanego poprzez wymaz ze zmienionych chorobowo miejsc.
– Terapia kandydozy jamy ustnej polega na stosowaniu miejscowych, jak i ogólnych leków przeciwgrzybiczych, a także wyeliminowaniu czynników sprzyjających nawrotom infekcji.


Bibliografia

  1. R. Maleszka i inni, Leczenie powierzchownych zakażeń grzybiczych – rekomendacje ekspertów Sekcji Mikologicznej Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego, Przegl Dermatol 2015, 102, 305–315,
  2. M. Szulc, Grzybicze zapalenie jamy ustnej, Medycyna po Dyplomie, 2020;11,
  3. M. Staniszewska i inni, Patogeneza i leczenie zakażeń Candida spp, Post Mikrobiol 2014;53(3):229-40. 

Chlamydia u mężczyzn – jak się objawia i jak ją zdiagnozować?

Zakażenie chlamydią u mężczyzn zwykle przebiega skrycie, sprzyjając nieświadomemu przenoszeniu na inne osoby. Nieleczona infekcja grozi poważnymi konsekwencjami – od przewlekłych stanów zapalnych po problemy z płodnością. Sprawdź, jak rozpoznać chlamydiozę u mężczyzn i jakie badania wykonać, by chronić swoje zdrowie intymne.

Spis treści:

  1. Chlamydia u mężczyzn – jakie daje objawy?
  2. Diagnostyka chlamydii u mężczyzn – jakie badania wykonać?
  3. Leczenie chlamydii u mężczyzn
  4. Chlamydia u mężczyzn: odpowiedzi na najczęstsze pytania (FAQ)
  5. Chlamydia u mężczyzn: podsumowanie informacji

Chlamydia u mężczyzn – jakie daje objawy?

Zakażenie chlamydią (w klasyfikacji ICD-10 oznaczona kodami A56, A74.9) jest wywoływane przez bakterię Chlamydia trachomatis i przenosi się drogą płciową (przez kontakty genitalne, analne lub oralne – wskutek kontaktu błon śluzowych z zakaźną wydzieliną). U wielu mężczyzn przebiega bezobjawowo (ponad połowa przypadków!).  Jeśli symptomy się pojawią, zwykle w ciągu 1–3 tygodni od zakażenia, dotyczą głównie układu moczowo-płciowego. Są to:

Ból i obrzęk moszny mogą sugerować zapalenie najądrza, będące powikłaniem chlamydiozy. Po kontaktach analnych mogą pojawić się objawy zapalenia odbytu: śluzowo-ropna wydzielina, pieczenie, ból lub krwawienie podczas defekacji. Zakażenie gardła zwykle nie daje objawów.

Diagnostyka chlamydii u mężczyzn – jakie badania wykonać?

Wywiad i objawy kliniczne mogą sugerować zakażenie chlamydią, ale pewne rozpoznanie dają badania. Standardem są testy NAAT – testy amplifikacji kwasu nukleinowego (np. PCR), które wykrywają materiał genetyczny C. trachomatis z wysoką czułością i swoistością. Materiał do testów dobiera się według miejsca potencjalnej infekcji, najczęściej jest to:

  • Mocz – u mężczyzn najczęściej stosuje się analizę pierwszej porcji porannego moczu. W próbce obecne są komórki nabłonka cewki moczowej, w których test PCR może wykryć DNA bakterii. Badanie jest nieinwazyjne i komfortowe dla pacjenta.
  • Wymaz z cewki moczowej – wykonywany rzadziej, w jednoczesnej diagnostyce innych infekcji (np. rzeżączki). Pobranie wymazu może być mniej komfortowe, ale pozwala na równie dokładną analizę.
  • Wymaz z odbytu lub gardła – zalecany po ekspozycji analnej lub oralnej. Chlamydia może rozwijać się także w tych lokalizacjach, często bezobjawowo.

Zastosowanie pomocnicze mają badania serologiczne z krwi. Polegają na oznaczeniu przeciwciał IgG i IgA przeciwko Chlamydia trachomatis. Przeciwciała klasy IgA mogą wskazywać na aktywny stan zapalny, natomiast IgG mogą sugerować wcześniej przebytą infekcję. Nie są one jednak standardem diagnostyki w potwierdzaniu aktywnego zakażenia chlamydią.

Badanie wykrywanie DNA Chlamydia trachomatis met. RT-PCR banerek

Znacznie rzadziej, głównie w diagnostyce specjalistycznej, wykorzystuje się hodowlę komórkową czy immunofluorescencję.

Kiedy warto się zbadać?

  • jeśli występują objawy zakażenia chlamydią,
  • gdy partner/partnerka otrzymał(a) dodatni wynik w kierunku chlamydii,
  • po ryzykownych kontaktach seksualnych bez zabezpieczenia,
  • profilaktycznie, zwłaszcza u osób młodych i aktywnych seksualnie (szczególnie w przypadku nowych/ licznych partnerów.

Diagnostyka chlamydii jest szeroko dostępna. Wynik badania PCR można uzyskać już w ciągu 1–2 dni, co pozwala szybko rozpocząć leczenie i zapobiec dalszemu przenoszeniu choroby.

W praktyce warto wykonać panel w kierunku infekcji przenoszonych drogą płciową – STI (np. chlamydia, rzeżączka, kiła, HIV), bo zakażenia często współistnieją.
Pakiet zdrowie intymne podstawowy (6 badań) banerek
Pakiet zdrowie intymne rozszerzony (8 badań)

>> Zobacz również: Choroby przenoszone drogą płciową (choroby weneryczne) – jakie badania wykonać i jak często się badać?

Leczenie chlamydii u mężczyzn

Leczenie jest przyczynowe, oparte na antybiotykoterapii. Najbardziej aktualne, zalecane schematy to:

  • doksycyklina 100 mg 2 × dziennie przez 7 dni – terapia pierwszego wyboru dla zakażeń urogenitalnych i odbytnicy,
  • azytromycyna 1 g p.o. jednorazowo – alternatywa, preferowana, gdy istnieją przeciwwskazania do doksycykliny (np. ciąża) lub obawy o przestrzeganie zaleceń.

Inne opcje terapeutyczne (np. antybiotykoterapia lewofloksacyną), lekarz dobiera indywidualnie w zależności od sytuacji klinicznej i przeciwwskazań.

Zasady postępowania w leczeniu infekcji:

  • Wstrzemięźliwość seksualna przez tydzień po zakończeniu terapii oraz do całkowitego ustąpienia objawów (również u partnerki/ partnera).
  • Równoczesne leczenie partnerów seksualnych (obecnych i przeszłych – zazwyczaj do 6 miesięcy).
  • Test potwierdzenia wyleczenia (TOC): rutynowo nie jest wymagany po doksycyklinie. Wykonywany minimum 4 tygodnie po leczeniuw razie ciąży partnerki, powikłań, utrzymujących się objawów, zastosowania schematów alternatywnych, nieprzestrzegania zaleceń lub ryzyka ponownej ekspozycji.

Powikłania nieleczonej chlamydii u mężczyzn

Brak leczenia może prowadzić do:

Powikłania te mogą istotnie obniżać jakość życia, a część zmian ma charakter nieodwracalny.

Chlamydia u mężczyzn: odpowiedzi na najczęstsze pytania (FAQ)

Odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania dotyczące chlamydii u mężczyzn.

Jak sprawdzić, czy mężczyzna ma chlamydię?

Wykonać test PCR na obecność DNA bakterii, najczęściej z pierwszej porcji moczu lub wymazu z cewki moczowej.

Czy można zarazić się chlamydią bez stosunku?

Zakażenie szerzy się poprzez bezpośredni kontakt błon śluzowych podczas kontaktów seksualnych. Ryzyko przeniesienia pośredniego (przez korzystanie ze wspólnej toalety, basenu) jest bardzo rzadkie. Praktycznie nie występuje.

Czy chlamydia zawsze oznacza zdradę?

Nie. Infekcja mogła zostać nabyta wcześniej i przebiegać bezobjawowo. Zawsze jednak wymaga diagnostyki irównoczesnego leczenia partnerów.

Chlamydia u mężczyzn: podsumowanie informacji

  • Chlamydioza, wywoływana przez bakterię Chlamydia trachomatis, u mężczyzn często przebiega bezobjawowo. Nietrudno ją przeoczyć i nieświadomie przenosić dalej.
  • Jeśli występują objawy, najczęściej obejmują: ból i dyskomfort okolic krocza, pieczenie przy oddawaniu moczu, śluzowo-ropną wydzielinę z cewki moczowej.
  • Podstawą rozpoznania są testy NAAT/PCR, najczęściej wykonywane z próbki moczu lub wymazu z cewki moczowej.
  • Leczenie jest przyczynowe, oparte na antybiotykoterapii – najczęściej stosuje się doksycyklinę.
  • Nieleczona chlamydioza może prowadzić do przewlekłych problemów w obrębie układu moczowo-płciowego i niepłodności.
  • Badania warto wykonać kompleksowo, również w kierunku innych chorób przenoszonych drogą płciową.

Bibliografia

  1. White JA, Dukers-Muijrers NH, Hoebe CJ, Kenyon CR, Ross JD, Unemo M. 2025 European guideline on the management of Chlamydia trachomatis infections. Int J STD AIDS. 2025 May;36(6):434-449. doi:10.1177/09564624251323678. Epub 2025 Mar 4. PMID: 40037375.
  2. Mishori R., McClaskey E.L., WinklerPrins V.J. Zakażenia Chlamydia trachomatis: badania przesiewowe, rozpoznanie i postępowanie. Medycyna Praktyczna – Medycyna Rodzinna. 2013.
  3. Chlamydiozy. Medycyna Praktyczna – Choroby zakaźne. 2016.
  4. Chlamydioza. Medycyna Praktyczna – Pacjent, Dermatologia, Choroby weneryczne. 2012.
  5. ALAB Laboratoria. Chlamydia – objawy i drogi zakażenia, diagnostyka i leczenie chlamydiozy.

Medulloblastoma (rdzeniak zarodkowy) – co to za choroba? Objawy, diagnostyka i leczenie

Medulloblastoma, czyli rdzeniak zarodkowy, to jeden z najczęstszych nowotworów złośliwych ośrodkowego układu nerwowego u dzieci. Choroba występuje również u dorosłych, choć zdecydowanie rzadziej. W artykule wyjaśniamy, czym jest ten nowotwór, jakie daje objawy, jak wygląda jego rozpoznanie i leczenie oraz jakie są rokowania.

Spis treści:

  1. Czym jest medulloblastoma (rdzeniak zarodkowy)?
  2. Medulloblastoma: przyczyny rozwoju nowotworu
  3. Rdzeniak zarodkowy. Jak objawia się medulloblastoma?
  4. Diagnostyka rdzeniaka zarodkowego. Jak wygląda rozpoznanie choroby?
  5. Rdzeniak zarodkowy: leczenie nowotworu
  6. Czy można zapobiec rozwojowi medulloblastomy?
  7. Medulloblastoma: najczęstsze pytania o rdzeniaka zarodkowego (FAQ)
  8. Rdzeniak zarodkowy: podsumowanie informacji o medulloblastomie

Czym jest medulloblastoma (rdzeniak zarodkowy)?

Medulloblastoma, w klasyfikacji ICD-10 oznaczona kodem C71.6., to nowotwór złośliwy mózgu, zaliczany do guzów embrionalnych ośrodkowego układu nerwowego. Pochodzi z tyłu mózgu – z móżdżku (cerebellum) i może się szerzyć drogą płynu mózgowo‐rdzeniowego (np. do rdzenia kręgowego). WHO (klasyfikacja guzów OUN z 2021 roku) wyróżnia typy molekularne tego nowotworu, m.in.:

  • WNT‐aktywowany,
  • SHH‐aktywowany (z lub bez mutacji TP53),
  • Grupa 3, Grupa 4 (non-WNT/non-SHH).

Podział molekularny ma duże znaczenie dla rokowania i wyboru leczenia.

Kto może zachorować na medulloblastomę?

Medulloblastoma najczęściej występuje u dzieci, zwykle między 3. a 10. rokiem życia, ale może też rozwijać się u dorosłych, szczególnie w wieku 20–40 lat. Ryzyko zachorowania jest wyższe u osób z pewnymi predyspozycjami genetycznymi oraz u pacjentów z zespołami predyspozycji do nowotworów ośrodkowego układu nerwowego.

Medulloblastoma: przyczyny rozwoju nowotworu

W powstawaniu rdzeniaka zarodkowego kluczową rolę odgrywają:

  • Zmiany molekularne i genetyczne – mutacje w genach wchodzących w skład ścieżek WNT lub SHH, mutacje TP53.
  • Predyspozycje dziedziczne – u niektórych pacjentów stwierdza się zespoły genetyczne predysponujące do nowotworów OUN.
  • Czynniki środowiskowe – dotychczas brak silnych dowodów na czynniki środowiskowe w etiologii medulloblastomy. Większość badań skupia się na czynnikach genetycznych i molekularnych.

Rdzeniak zarodkowy. Jak objawia się medulloblastoma?

Objawy zależą od lokalizacji guza (najczęściej móżdżek) i od tego, czy doszło do wytworzenia wodogłowia lub przerzutów.

Typowe objawy to:

  • problemy z utrzymaniem równowagi, koordynacją ruchową, chodzeniem,
  • bóle głowy, nudności, wymioty (często nasilające się rano),
  • zaburzenia widzenia (np. podwójne widzenie, niewyraźne widzenie),
  • senność, uczucie splątania, pogorszenie stanu świadomości,
  • jeśli guz się rozszerzy do rdzenia kręgowego – ból i drętwienie kończyn, zaburzenia funkcji pęcherza i jelit.

Diagnostyka rdzeniaka zarodkowego. Jak wygląda rozpoznanie choroby?

Diagnostyka musi być kompleksowa i opierać się na badaniach – to one definiują chorobę, typ, ryzyko i kierunek leczenia.

Kluczowe badania w diagnostyce:

  • Obrazowanie MRI mózgu i rdzenia z kontrastem – pozwala zobaczyć lokalizację guza, jego rozmiar, czy doszło do przerzutów w obrębie centralnego układu nerwowego.
  • Badanie płynu mózgowo‐rdzeniowego – cytologia, by sprawdzić, czy komórki nowotworowe rozprzestrzeniły się.
  • Badania molekularne/genetyczne guza – określenie podtypu WNT, SHH (z mutacjami TP53 lub bez), grup 3 / 4; analiza amplifikacji MYC, mutacji i aberracji chromosomalnych.

Bez tych badań niemożliwe jest:

  • ustalenie ryzyka pacjenta (czy to medulloblastoma o wysokim ryzyku, czy standardowym),
  • zaplanowanie zoptymalizowanego leczenia: operacja + radioterapia + chemioterapia,
  • uniknięcie zbyt agresywnego leczenia u pacjentów z dobrym rokowaniem.

Rdzeniak zarodkowy: leczenie nowotworu

Leczenie medulloblastomy według najnowszych rekomendacji jest multimodalne, czyli składa się z kilku etapów:

  • Operacja chirurgiczna – jak maksymalna resekcja guza, bez nadmiernego ryzyka dla funkcji neurologicznych. Im większa resekcja (usunięcie całego lub niemal całego guza), tym lepsze rokowania.
  • Radioterapia – standardowa po operacji, szczególnie u dzieci powyżej pewnego wieku, oraz u dorosłych.
  • Chemioterapia – stosowana równolegle lub po radioterapii, zależnie od ryzyka:
    • u dzieci z medulloblastomą standardowego ryzyka – kombinacje leków takich jak cisplatyna, winkrystyna, lomustyna i inne.
    • u pacjentów wysokiego ryzyka – intensywniejsze schematy, czasem z wysokimi dawkami i wspomaganiem przeszczepem krwi obwodowej.
  • Nowe opcje / badania kliniczne – terapie ukierunkowane molekularnie, immunoterapia, leki eksperymentalne. Rekomendacje zalecają rozważanie udziału w badaniach klinicznych, zwłaszcza gdy standardowe terapie są niewystarczające.

Czy medulloblastoma jest uleczalna?

Tak – medulloblastoma jest uleczalna w wielu przypadkach, zwłaszcza gdy:

  • guz zostanie w dużym stopniu usunięty chirurgicznie,
  • zastosuje się pełne badania diagnostyczne, w tym podtyp molekularny,
  • leczenie będzie kompleksowe: operacja + radioterapia + chemioterapia.

Medulloblastoma – ile się żyje?

Rokowanie zależy głównie od podtypu molekularnego, stopnia usunięcia guza i obecności przerzutów. Statystyki mówią, że u dzieci wskaźnik przeżycia 5-letniego może sięgać około 70-85% w przypadku medulloblastomy standardowego ryzyka. U dorosłych również obserwuje się podobne wartości, choć długoterminowe przeżycie bywa gorsze w zależności od podtypu i stadium choroby.

Czy można zapobiec rozwojowi medulloblastomy?

Zapobieganie w przypadku medulloblastomy zwykle nie polega na działaniach, które można samodzielnie podjąć, bo wiele zależy od czynników genetycznych i molekularnych. Niemniej:

  • W przypadku zespołów genetycznych predysponujących, wczesne wykonywanie badań przesiewowych i monitorowanie mogą pozwolić na szybszą diagnostykę.
  • Unikanie ekspozycji na czynniki toksyczne, promieniowanie jonizujące w okresach dzieciństwa – choć nie ma pewnych dowodów, że to zapobiega, minimalizowanie ryzyka jest zasadą ogólną w profilaktyce nowotworów.

Medulloblastoma: najczęstsze pytania o rdzeniaka zarodkowego (FAQ)

Czy medulloblastoma to glejak?

Nie. Glejak (glioma) to inny typ nowotworu mózgu, wywodzący się z komórek glejowych. Medulloblastoma to guz embrionalny, który powstaje z komórek prekursorowych móżdżku. Mają różne cechy histologiczne, molekularne i różne protokoły leczenia.

Czy medulloblastoma może się cofnąć?

Medulloblastoma nie ustępuje samoistnie. Zmniejszenie lub cofnięcie się guza jest możliwe wyłącznie w wyniku skutecznego leczenia, czyli po operacji, radioterapii i/lub chemioterapii. Regularne badania kontrolne pozwalają ocenić odpowiedź na terapię i wykryć ewentualne resztki guza lub zmiany wymagające dalszej interwencji.

Jakie przerzuty daje medulloblastoma?

Przerzuty medulloblastomy najczęściej w obrębie centralnego układu nerwowego, czyli w przestrzeni płynu mózgowo-rdzeniowego – „przerzuty do rdzenia”, mózgowia. Rzadziej poza OUN.

Rdzeniak zarodkowy: podsumowanie informacji o medulloblastomie

  • Medulloblastoma to złośliwy nowotwór mózgu, wymagający pełnej diagnostyki molekularnej i obrazowej jeszcze przed ustaleniem leczenia.
  • Leczenie jest zawsze multimodalne: operacja + radioterapia + chemioterapia. To kombinacja, która daje najlepsze szanse.
  • Rokowania zależą od typu molekularnego, wieku, stanu po operacji oraz stopnia zaawansowania choroby.
  • Medulloblastoma jest uleczalna – w wielu przypadkach osiąga się 5-letnie przeżycie w okolicach 70-85%, zwłaszcza jeśli warunki terapeutyczne są dobre i leczenie zostało wdrożone szybko.
  • Profilaktyka w sensie genetycznym i monitorowanie predysponujących stanów może przyczynić się do wcześniejszego wykrycia, co zwiększa szanse na skuteczne leczenie.

Bibliografia

  1. NCI – Medulloblastoma: Diagnosis and Treatment. Cancer.gov. aktualizacja 2024.
  2. Pan Z, et al. Advancing medulloblastoma therapy: strategies and survival insights. Clin Exp Med. 2025
  3. Almousa A, et al. Clinical and Molecular Characteristics and Outcome of Adult Medulloblastoma at a Tertiary Cancer Center. Cancers (Basel). 2024

Rogowacenie łojotokowe (objaw Lesera-Trelata) – objawy, przyczyny i leczenie

Niektóre zmiany skórne, zaliczane do zmian łagodnych, będących tylko defektem natury estetycznej, w przypadku licznego i nagłego pojawienia się powinny wzbudzić naszą czujność onkologiczną. Tego rodzaju zmianami są właśnie brodawki łojotokowe. Jak wygląda brodawka łojotokowa i o czym może świadczyć nagły wysiew tego rodzaju zmian? Co to jest objaw Lesera-Trelata? Przeczytaj poniższy artykuł i dowiedz się więcej na ten ważny temat.

Spis treści:

  1. Co to jest rogowacenie łojotokowe?
  2. Jak wygląda rogowacenie łojotokowe (brodawka łojotokowa)?
  3. Kiedy mówimy o zespole Lesera-Trelata? Jakie są objawy?
  4. Brodawka łojotokowa a rak skóry i czerniak
  5. Rogowacenie łojotokowe – przyczyny
  6. Rogowacenie łojotokowe – rozpoznanie i leczenie zespołu Lesera-Trelata
  7. Rogowacenie łojotokowe: podsumowanie informacji

Co to jest rogowacenie łojotokowe?

Rogowacenie łojotokowe, nazywane częściej brodawką łojotokową (w klasyfikacji ICD 10 oznaczaną jako L82) to łagodna zmiana skórna, będąca częstym znaleziskiem w czasie badania dermatoskopowego. Brodawki łojotokowe nazywane są również brodawkami starczymi, co związane jest z faktem ich liczniejszego pojawiania się właśnie w podeszłym wieku. Zmiany te zaliczane są do łagodnych nowotworów naskórkowych, co oznacza, że wywodzą się z komórek naskórka, czyli najbardziej zewnętrznie położonej warstwy skóry.

>> Dowiedz się więcej: Choroby skóry u człowieka. Najczęściej występujące dermatozy

Jak wygląda rogowacenie łojotokowe (brodawka łojotokowa)?

Brodawka łojotokowa to zmiana wyniosła ponad poziom skóry, wyczuwalna palpacyjnie, typowo o owalnym kształcie. Brodawki łojotokowe początkowo są stosunkowo gładkie i przyjmują beżową barwę. Z czasem jednak ich powierzchnia staje się bardziej hiperkeratotyczna (pobruzdowana, szorstka). Pacjenci mogą również podawać, że zmiana z czasem się powiększa i ciemnieje. “Starsze” brodawki łojotokowe są bowiem bardziej chropowate i przyjmują brązową, a nawet czarną barwę, co często wzbudza niepokój wśród pacjentów i skłania do wizyty u specjalisty. Warto też dodać, że wykwity te mają tendencję do występowania w większych skupiskach.

brodawka łojotokowa
Rogowacenie łojotokowe (brodawka łojotokowa)

Kiedy mówimy o zespole Lesera-Trelata? Jakie są objawy?

Zespół Lesera-Trelata to nagłe pojawienie się na skórze pacjenta licznych brodawek łojotokowych. Zmianom skórnym w tym zespole bardzo często towarzyszy uporczywy świąd i związany z tym dyskomfort. Nagłe pojawienie się wielu brodawek łojotokowych może być skórnym objawem rozwijającego się nowotworu, najczęściej umiejscowionego w obrębie przewodu pokarmowego. Zespół Lesera-Trelata występuje z tą samą częstością u obu płci.

Nowotwory związane z omawianym w tym artykule zespołem to przede wszystkim:

  • gruczolakorak żołądka,
  • gruczolakorak jelita grubego,
  • raki płaskonabłonkowe,
  • białaczki i chłoniaki.

Należy mieć jednak świadomość, że zespół Lesera-Trelata musi być zjawiskiem nagłym. Liczne brodawki łojotokowe na skórze pacjenta, które pojawiają stopniowo nie są tożsamym zjawiskiem i nie wiążą się z ryzykiem onkologicznym.

Dlaczego niektóre nowotwory wiążą się z wysiewem brodawek łojotokowych? Niektóre gruczolakoraki przewodu pokarmowego wytwarzają specjalne czynniki wzrostu (w tym IGF-1, TGF-α, czy też EGF), które stymulują komórki skóry i tym samym powstawanie brodawek łojotokowych. Czynniki te prowadzą do nagłego wysiewu zmian.

>> Przeczytaj także: Chłoniak skóry – objawy, przyczyny, diagnostyka i leczenie

Brodawka łojotokowa a rak skóry i czerniak

Jak już wspomniano, brodawki łojotokowe to zmiany łagodne, niewzbudzające niepokoju onkologicznego (o ile nie pojawiają się nagle w dużych ilościach). Z kolei czerniak i raki skóry, takie jak rak podstawnokomórkowy, czy rak kolczystokomórkowy są zmianami złośliwymi, które wiążą się z ryzykiem miejscowej ekspansji, a nawet przerzutów i zgonu pacjenta. Dlatego bardzo ważne jest odróżnienie brodawki łojotokowej od wykwitów, będących zmianami złośliwymi. W tym celu konieczna jest konsultacja dermatologiczna, wraz z badaniem dermatoskopowym.

>> Warto wiedzieć: Czerniak a pieprzyk – czym się różnią i jak je rozpoznać?

Rogowacenie łojotokowe – przyczyny

Brodawki łojotokowe powstają na skutek nadmiernego namnażania się komórek (keratynocytów) warstwy podstawnej naskórka. Warstwa podstawna to najgłębiej położona warstwa naskórka, która spoczywa na specjalnej strukturze, nazywanej błoną podstawną. Przyczyny pojawiania się brodawek łojotokowych (niezwiązanych z zespołem Lesera-Trelata) nie są dokładnie poznane. Uważa się jednak, że dużą rolę odgrywają tutaj czynniki genetyczne, zauważalna jest bowiem genetyczna predyspozycja do pojawiania się na skórze tego rodzaju zmian.

Co więcej, istnieje również związek ze zwiększonym narażeniem na promieniowanieu ultrafioletowe, a pojawianiem się brodawek łojotokowych. Ponadto, badania donoszą, że pacjenci leczeni onkologicznie, z wykorzystaniem inhibitorów receptora czynnika wzrostu naskórka są bardziej narażeni na pojawienia się tego rodzaju zmian skórnych.

Rogowacenie łojotokowe – rozpoznanie i leczenie zespołu Lesera-Trelata

Na wstępie tego akapitu należy wyjaśnić, jak dermatolog rozpoznaje zwykłą brodawkę łojotokową. W wielu przypadkach rozpoznanie to można postawić już na podstawie oglądania zmiany gołym okiem. Jednak podstawą jest badanie dermatoskopowe, a więc oglądanie zmiany w powiększeniu przy użyciu narzędzia nazywanego dermatoskopem. Obraz dermatoskopowy pozwala w większości przypadków na potwierdzenie lub wykluczenie rozpoznania brodawki łojotokowej. Badanie to pozwala na uwidocznienie charakterystycznych, dermatoskopowych cech brodawek łojotokowych, w tym między innymi:

  • ostro odgraniczona krawędź zmiany,
  • obecność zakrzywionych linii, przypominających mózgoidalny kształt,
  • licznych pomarańczowych lub żółtawych grudek.

Warto podkreślić, że w dermatologii funkcjonuje jeszcze zespół określany mianem pseudo-zespołu Lesera-Trelata. Schorzenie to pojawia się na skutek leczenia przeciwnowotworowego, którego skutkiem jest stan zapalny wokół istniejących już na skórze brodawek łojotokowych.

W odniesieniu do podejrzenia zespołu Lesera-Trelata konieczne jest przeprowadzenie pilnej diagnostyki onkologicznej. W tym celu niezbędne jest wykonanie między innymi takich badań laboratoryjnych i procedur medycznych jak:

  • morfologia krwi obwodowej + rozmaz,
  • markery nowotworowe, w tym m. in. CEA, CA 19-9,
  • badanie kału w kierunku krwi utajonej,
  • badania endoskopowe, w tym kolonoskopia i gastroskopia,
  • RTG klatki piersiowej,
  • tomografia komputerowa jamy brzusznej i miednicy mniejszej i/lub klatki piersiowej,
  • USG jamy brzusznej,
  • w razie podejrzenia choroby hematologicznej – biopsja szpiku kostnego. 

Badania laboratoryjne i obrazowe są zlecane przez lekarza prowadzącego w oparciu o przeprowadzony wywiad choroby i badanie przedmiotowe chorego.

Leczenie zespołu Lesera-Trelata wymaga terapii choroby podstawowej, a więc leczenia onkologicznego zdiagnozowanego nowotworu. Warto jednak przedstawić w tym miejscu również możliwe postępowanie w odniesieniu do brodawek łojotokowych, niezwiązanych z zespołem Lesera-Trelata. W celu usunięcia tego rodzaju zmian można zastosować takie procedury jak na przykład:

  • elektrokoagulacja,
  • krioterapia,
  • laseroterapia,
  • wycięcie chirurgiczne zmiany.

Usunięcie chirurgiczne wraz z badaniem histopatologicznym wykonuje się najczęściej wówczas, gdy nie ma pewności klinicznej, co do rozpoznania brodawki łojotokowej. Badanie histopatologiczne pozwala bowiem na potwierdzenie rozpoznania i wykluczenie innych zmian skórnych, również tych złośliwych (na przykład raka podstawnokomórkowego, czy czerniaka). 

Rogowacenie łojotokowe: podsumowanie informacji

  • Brodawka łojotokowa to łagodny wykwit skórny, często obecny na skórze pacjentów, szczególnie w podeszłym wieku.
  • Liczny wysiew brodawek łojotokowych może być związany z rozwijającym się nowotworem złośliwym i nazywany jest w dermatologii zespołem Lesera-Trelata.
  • Zespół Lesera-Trelata najczęściej związany jest z nowotworami rozwijającymi się w obrębie przewodu pokarmowego. 
  • Przy podejrzeniu zespołu Lesera-Trelata konieczna jest wnikliwa diagnostyka onkologiczna, zarówno laboratoryjna, jak i endoskopowa.
  • Leczenie zespołu Lesera-Trelata wymaga terapii onkologicznej choroby podstawowej.

Bibliografia

  1. B. Młynarczyk-Bonikowska, J. Muszyński i inni, Objawy dermatologiczne towarzyszące nowotworom układu pokarmowego, Przegl Dermatol 2017, 104, 31–39,
  2. T. Yamamoto, Leser-Trelat sign: current observations. Exp Rev Dermatol 2013, 8, 541-546,
  3. A. Nasierowska-Guttmejer, M. Kołos, Patomorfologia – Słownik Onkologiczny, Wydawnictwo Lekarskie PZWL 2024,
  4. L. Rudnicka i inni, Współczesna Dermatologia, PZWL, Warszawa 2022.

Wymioty – czym są? Możliwe przyczyny, diagnostyka i leczenie

Wymioty to objaw dobrze znany każdemu. Jedni kojarzą je z zatruciem pokarmowym, inni z chorobą lokomocyjną, a jeszcze inni z infekcją wirusową. Choć rzadko kto lubi o nich mówić, są one jednym z najczęstszych powodów zgłaszania się pacjentów do lekarza rodzinnego i na szpitalne oddziały ratunkowe. Co ważne, wymioty nie są chorobą samą w sobie, ale sygnałem alarmowym, że organizm próbuje się bronić przed czynnikiem, który uznał za zagrożenie. Przyczyny wymiotów mogą być bardzo różne – od błahych i przejściowych, jak niestrawność, po poważne i wymagające pilnej interwencji, jak krwawienie z przewodu pokarmowego czy zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Dlatego tak istotne jest, by rozumieć, kiedy wymioty można leczyć domowymi sposobami, a kiedy wymagają natychmiastowej pomocy medycznej.

Spis treści:

  1. Czym są wymioty?
  2. Przyczyny wymiotów
  3. Zawroty głowy i wymioty – co mogą oznaczać?
  4. Wymioty przy grypie
  5. Wymioty – jakie badania wykonać?
  6. Co pomaga na wymioty?
  7. Leczenie wymiotów
  8. Wymioty: odpowiedzi na najczęstsze pytania (FAQ)
  9. Wymioty: podsumowanie informacji

Czym są wymioty?

Wymioty to gwałtowne, skoordynowane skurcze mięśni przepony i jamy brzusznej, które prowadzą do wydalenia treści żołądkowej przez usta. Odruch ten jest kontrolowany przez tzw. ośrodek wymiotny zlokalizowany w rdzeniu przedłużonym, a jego aktywacja może być wywołana zarówno przez bodźce z przewodu pokarmowego, jak i sygnały z ośrodkowego układu nerwowego.

Fizjologicznie wymioty pełnią rolę obronną. Pozwalają szybko pozbyć się toksyn, patogenów czy substancji drażniących. Czasem jednak stają się objawem poważniejszych chorób, dlatego ich przyczyny zawsze wymagają analizy.

Przyczyny wymiotów

Lista możliwych przyczyn jest bardzo długa. Od błahych i przejściowych, po poważne i wymagające pilnej interwencji. Warto znać najczęstsze sytuacje, w których się pojawiają:

Pakiet watrobowy banerek

Czy wiesz, że?
Ośrodek wymiotny w mózgu nie tylko reaguje na bodźce z żołądka, ale też na sygnały z pochodzące z innych części organizmu. To dlatego chemioterapia czy zatrucie alkoholem mogą wywoływać wymioty nawet bez jedzenia!

Zawroty głowy i wymioty – co mogą oznaczać?

Połączenie zawrotów głowy z wymiotami to sygnał, że problem może dotyczyć układu nerwowego . Często przyczyną bywa zapalenie błędnika, łagodne położeniowe zawroty głowy czy choroba Meniere’a. Objawy te zwykle są bardzo dokuczliwe, ale nie zawsze groźne. Trzeba jednak pamiętać, że nagłe i silne wystąpienie zawrotów głowy i wymiotów, zwłaszcza u osób starszych, może wskazywać na udar mózgu. W takiej sytuacji konieczna jest szybka pomoc medyczna.

>> Przeczytaj także: Zawroty głowy i ich możliwe przyczyny. Jakie badania należy przeprowadzić?

Wymioty przy grypie

U dorosłych klasyczna grypa rzadko powoduje nudności i wymioty. Typowe są raczej gorączka, bóle mięśni i złe samopoczucie. Inaczej wygląda to u dzieci, u których wymioty mogą być jednym z pierwszych objawów infekcji. Warto też wspomnieć o tzw. „grypie żołądkowej”, która w rzeczywistości nie ma nic wspólnego z wirusem grypy. To potoczne określenie wirusowych zakażeń przewodu pokarmowego wywoływanych przez rotawirusy, norowirusy czy adenowirusy. Objawy obejmują wtedy nie tylko wymioty, ale również biegunkę, gorączkę i bóle brzucha.

Wymioty – jakie badania wykonać?

Diagnostyka wymiotów zależy od ich nasilenia, czasu trwania i towarzyszących objawów. U zdrowej osoby, u której wystąpiły jednorazowo np. po zepsutym posiłku, często nie ma potrzeby wykonywania dodatkowych testów. Jeśli jednak objawy są silne, nawracające lub nietypowe, lekarz może zlecić badania, które pomogą znaleźć przyczynę.

  • Badania krwi – najczęściej wykonywana jest morfologia krwi obwodowej, która pozwala ocenić stan ogólny organizmu i wykryć ewentualny stan zapalny. Równocześnie warto sprawdzić poziom elektrolitów, ponieważ wymioty szybko prowadzą do odwodnienia i zaburzeń gospodarki wodno-mineralnej. W przypadku podejrzenia chorób wątroby lekarz zleca także pakiet wątrobowy.
  • Badania obrazowe – USG jamy brzusznej pozwala wykluczyć np. kamicę żółciową, a w nagłych przypadkach wykonuje się tomografię komputerową, np. gdy istnieje podejrzenie niedrożności jelit lub krwawienia.
  • Badania endoskopowe – gastroskopia umożliwia ocenę błony śluzowej żołądka i przełyku, szczególnie jeśli wymioty mają charakter przewlekły albo zawierają domieszkę krwi.
  • Badania specjalistyczne – w przypadku podejrzenia przyczyn neurologicznych pomocne może być pełne badanie neurologiczne, rezonans magnetyczny głowy czy badania płynu mózgowo-rdzeniowego. Gdy podejrzewany jest zawał serca, lekarz zleci EKG i badania markerów sercowych (troponiny, CK-MB).
Morfologia banerek

Co pomaga na wymioty?

W pierwszych godzinach po wystąpieniu wymiotów kluczowe jest zapobieganie odwodnieniu. Najlepiej pić często, ale małymi łyczkami. Szklanka wypita „na raz” może sprowokować kolejne wymioty. Najważniejsze zasady to:

  • Płyny – sprawdzają się roztwory elektrolitów dostępne w aptece. Jeśli nie mamy ich pod ręką, można sięgać po wodę, lekką herbatę lub niesłodzone napary ziołowe (np. rumianek, mięta).
  • Lekkostrawna dieta – gdy dolegliwości ustąpią, najlepiej zacząć od prostych produktów: sucharków, banana, ryżu, gotowanych ziemniaków. Unika się tłustych, ostrych i ciężkostrawnych potraw.
  • Domowe sposoby – imbir (napar, herbata, kapsułki) ma naturalne działanie przeciwwymiotne i sprawdza się np. w chorobie lokomocyjnej czy ciąży.
  • Odpoczynek – warto leżeć lub siedzieć w spokojnym, dobrze wentylowanym pomieszczeniu. Ostre zapachy i gwałtowne ruchy nasilają nudności.
Pakiet elektrolity (4 badania) banerek

Uwaga: jeśli wymioty są częste, obfite, a chory nie może przyjmować płynów doustnie, potrzebne jest leczenie dożylne w warunkach szpitalnych.

Leczenie wymiotów

Leczenie zależy od przyczyny, dlatego zawsze zaczyna się od dokładnej diagnostyki.

  • Wymioty spowodowane infekcją wirusową lub zatruciem pokarmowym – zwykle wystarcza odpoczynek, nawadnianie i lekkostrawna dieta. W przypadku bakterii (np. Salmonella) czasem konieczne są antybiotyki.
  • Choroba lokomocyjna – pomagają leki przeciwhistaminowe (np. dimenhydrynat) oraz imbir. Warto też siadać przodem do kierunku jazdy i robić przerwy w podróży.
  • Migrena – w leczeniu stosuje się leki przeciwbólowe i przeciwwymiotne (np. metoklopramid).
  • Wymioty w przebiegu poważnych chorób (np. nowotwory, niewydolność nerek, choroby wątroby) – leczenie obejmuje terapię przyczynową, a dodatkowo leki przeciwwymiotne, takie jak ondansetron czy metoklopramid.
  • Ciąża – w pierwszym trymestrze łagodne nudności są częste i nie wymagają leczenia farmakologicznego. Przy nasilonych wymiotach stosuje się leki zalecone przez lekarza.

Czy wiesz, że?
Niektóre leki przeciwwymiotne stosowane dziś u pacjentów onkologicznych opracowano pierwotnie jako środki przeciwhistaminowe na alergię? Z czasem okazało się, że równie skutecznie blokują odruch wymiotny.

Wymioty: odpowiedzi na najczęstsze pytania (FAQ)

Wielu pacjentów poszukuje prostych i praktycznych wskazówek, dlatego poniżej zebraliśmy odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania dotyczące wymiotów.

Co pić przy wymiotach, aby się nie odwodnić?

Najlepsze są roztwory elektrolitów dostępne w aptece. Jeśli ich nie ma pod ręką, sprawdzi się woda lub niesłodzona herbata, pita małymi łyczkami.

Jakie wymioty powinny niepokoić?

Szczególnie niebezpieczne są: wymioty z krwią, fusowate (przypominające fusy kawy), przewlekłe i nawracające. W takich sytuacjach należy pilnie zgłosić się do lekarza.

Co zrobić przy wymiotach?

Najpierw daj żołądkowi odpocząć. Przez 1–2 godziny najlepiej nic nie jeść, tylko nawadniać się małymi porcjami. Dopiero gdy dolegliwości ustąpią, można wprowadzić lekkie jedzenie. Warto też ograniczyć bodźce – silne zapachy, hałas czy gwałtowne ruchy nasilają nudności.

Jak uspokoić organizm po wymiotach?

Po epizodzie wymiotów organizm jest odwodniony i osłabiony. Oprócz uzupełniania płynów pomaga spokojny odpoczynek i lekkostrawne posiłki. Wiele osób odczuwa też ulgę po ciepłej kąpieli lub krótkim śnie, które dodatkowo wspierają regenerację.

Wymioty: podsumowanie informacji

Wymioty są jednym z częstszych i bardziej uciążliwych objawów, z którymi spotykamy się w codziennym życiu. Najczęściej wynikają z infekcji wirusowych, zatrucia pokarmowego czy choroby lokomocyjnej i mijają samoistnie po kilku godzinach lub dniach. Czasami jednak są sygnałem poważniejszych problemów zdrowotnych – od chorób przewodu pokarmowego, przez zaburzenia neurologiczne, aż po zawał serca. Dlatego zawsze warto obserwować swój organizm i nie bagatelizować objawów alarmowych, takich jak krew w wymiotach czy nasilone odwodnienie.

Najważniejsze fakty w skrócie:

  • Wymioty to odruch obronny, który ma chronić organizm przed szkodliwymi substancjami.
  • Najczęstsze przyczyny to infekcje, zatrucia, migreny, choroba lokomocyjna i działania niepożądane leków.
  • W diagnostyce stosuje się badania krwi (morfologia, elektrolity, próby wątrobowe), czasem też badania obrazowe i endoskopowe.
  • Podstawą postępowania jest nawadnianie i odpoczynek; w cięższych przypadkach konieczne są leki przeciwwymiotne i leczenie przyczynowe.
  • Objawy alarmowe (krew, przewlekłe wymioty, silny ból brzucha czy zaburzenia neurologiczne) wymagają pilnej konsultacji lekarskiej.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Banaszczyk


Bibliografia

  1. https://www.mp.pl/interna/chapter/B16.I.1.22.
  2. https://www.mp.pl/interna/chapter/B16.II.22.2.2.
  3. Hasler WL., Chey WD. Nausea and vomiting. Gastroenterology. 2003 Dec;125(6):1860-7.
  4. Horn CC. The Physiology of Vomiting. In: Koch, K., Hasler, W. (eds) Nausea and Vomiting. Springer, Cham. (2017).
  5. Denholm L., Gallagher G. Physiology and pharmacology of nausea and vomiting. Anaesthesia & Intensive Care Medicine. Volume 19, Issue 9, September 2018, Pages 513-516.

Nadmierne (wzmożone) pragnienie – czym może być spowodowane?

Czy zdarza Ci się odczuwać nadmierne pragnienie, które nie ustępuje mimo regularnego picia wody? A może towarzyszy mu uporczywa suchość w ustach, zmęczenie lub częste oddawanie moczu? Choć na co dzień łatwo zbagatelizować te objawy, mogą być one pierwszym sygnałem poważniejszych zaburzeń i wymagają dokładnej diagnostyki. Czym może być spowodowane ciągłe nadmierne pragnienie?

Spis treści:

  1. Nadmierne pragnienie – o czym może świadczyć?
  2. Nadmierne pragnienie w ciąży
  3. Wzmożone pragnienie u dziecka
  4. Diagnostyka nadmiernego pragnienia
  5. Wzmożone pragnienie: odpowiedzi na najczęstsze pytania (FAQ)
  6. Nadmierne pragnienie i suchość w ustach: podsumowanie informacji

Nadmierne pragnienie – o czym może świadczyć?

Nadmierne pragnienie i towarzysząca mu suchość w ustach to sygnały, których nie warto lekceważyć — zwłaszcza gdy pojawiają się nagle, utrzymują się przez dłuższy czas lub występują razem z innymi objawami, takimi jak senność czy wzmożona potrzeba picia w godzinach nocnych (nadmierne pragnienie w nocy).

Choć często są jedynie naturalną reakcją organizmu na odwodnienie, wysiłek fizyczny, dietę (zawierającą dużą ilość słonych lub ostrych produktów) czy wysoką temperaturę otoczenia, mogą również zwiastować poważniejsze zaburzenia:

  • problemy metaboliczne, np. cukrzyca;
  • zaburzenia hormonalne, np. nadczynność tarczycy i przytarczyc;
  • choroby nerek (np. przewlekła niewydolność nerek)
  • zaburzenia psychogenne.

Nadmierne pragnienie a nerwica

Nadmierne pragnienie może być zaskakującym, lecz stosunkowo częstym towarzyszem zaburzeń lękowych i stanów nerwicowych. W sytuacjach wzmożonego stresu organizm reaguje na podwyższony poziom napięcia psychicznego między innymi poprzez wysuszenie błon śluzowych jamy ustnej, co uruchamia naturalny odruch – potrzebę zwilżenia suchych śluzówek.

U niektórych osób ten mechanizm może przybrać bardziej uporczywą postać, prowadząc do tzw. polidypsji psychogennej, w której intensywne pragnienie wynika nie z realnych potrzeb fizjologicznych, lecz z czynników psychicznych, takich jak przewlekły stres, zaburzenia lękowe czy depresja.

>> Zobacz także: Nerwica – objawy, rodzaje, przyczyny, diagnostyka i leczenie

Nadmierne pragnienie a cukrzyca

Nadmierne pragnienie to jeden z najczęstszych i często pierwszy sygnał cukrzycy — zarówno typu 1., jak i typu 2. Gdy poziom glukozy we krwi utrzymuje się na zbyt wysokim poziomie, nerki zaczynają intensywnie pracować, by usunąć jej nadmiar z organizmu. Jednak, gdy stężenie glukozy przekroczy tzw. próg nerkowy (ok. 180 mg/dl), nie jest ona już w całości wchłaniana z moczu z powrotem do krwi.

Nadmiar glukozy pozostaje w moczu i zwiększa jego stężenie, co powoduje, że organizm wydala wraz z nią także duże ilości wody. W efekcie pojawia się poliuria, czyli częste i obfite oddawanie moczu, które prowadzi do odwodnienia. Aby uzupełnić utracone płyny, organizm wysyła wyraźny sygnał w postaci nasilonego uczucia pragnienia.

Pakiet ocena ryzyka cukrzycy (4 badania)_mobile baner na kategorię

Nadmierne pragnienie a tarczyca

Choć nadmierne pragnienie rzadko kojarzy się bezpośrednio z chorobami tarczycy, może być sygnałem zaburzeń jej pracy – szczególnie w przypadku nadczynności tarczycy. Gdy tarczyca produkuje zbyt dużo hormonów, organizm funkcjonuje w stanie ciągłego pobudzenia metabolicznego: serce bije szybciej, skóra staje się wilgotna i spocona, pojawia się niepokój, drażliwość, a masa ciała zaczyna spadać mimo prawidłowego lub wzmożonego apetytu.

To przyspieszone tempo przemiany materii zwiększa zapotrzebowanie na płyny – organizm, by utrzymać równowagę, wysyła sygnały w postaci wzmożonego pragnienia. Ponadto, w niektórych przypadkach nadczynności tarczycy może pojawić się hiperkalcemia, wynikająca ze wzmożonego obrotu kostnego. Podwyższone stężenie wapnia we krwi może nasilać pragnienie i wielomocz, choć nie jest to częsty mechanizm.

>> Przeczytaj także: Nadczynność tarczycy – objawy, przyczyny, badania, leczenie

Pakiet tarczycowy (TSH, fT3, fT4) banerek

Nadmierne pragnienie w ciąży

W okresie ciąży organizm kobiety przechodzi szereg dynamicznych zmian, które zwiększają jego zapotrzebowanie na wodę – rosnąca objętość krwi, intensywniejszy metabolizm i rozwijające się łożysko sprawiają, że uczucie pragnienia staje się czymś naturalnym. Czasem jednak pragnienie przybiera na sile i staje się uporczywe, co może być sygnałem, że dzieje się coś więcej niż tylko fizjologiczne dostosowanie do ciąży. Jedną z możliwych przyczyn jest cukrzyca ciążowa – zaburzenie gospodarki węglowodanowej, w którym podwyższony poziom glukozy we krwi prowadzi do zwiększonego wydalania wody z moczem (tzw. diureza osmotyczna), a w konsekwencji do silnego pragnienia i suchości w ustach. Rzadką przyczyną nasilonej poliurii i pragnienia w ciąży może także być moczówka prosta ciężarnych.

Wzmożone pragnienie u dziecka

Wzmożone pragnienie u dziecka bywa z jednej strony naturalną reakcją organizmu, z drugiej – sygnałem ostrzegawczym. W upalne dni, podczas intensywnej zabawy czy w trakcie gorączki, zwiększone zapotrzebowanie na płyny jest zupełnie fizjologiczne. Jeśli jednak pragnienie pojawia się nagle, utrzymuje się długo lub towarzyszą mu inne objawy – takie jak zmęczenie czy spadek masy ciała – warto wykluczyć cukrzycę typu 1., która często ujawnia się właśnie w ten sposób.

Innymi możliwymi przyczynami są:

  • moczówka prosta, czyli zaburzenie zatrzymywania wody w organizmie;
  • polidypsja psychogenna, kiedy dziecko sięga po picie w odpowiedzi na stres czy napięcie emocjonalne.

>> Sprawdź także: Czym jest moczówka prosta?

Diagnostyka nadmiernego pragnienia

Uporczywe nadmierne pragnienie i towarzysząca mu suchość w ustach to sygnały, których nie warto lekceważyć — zwłaszcza gdy pojawiają się bez wyraźnej przyczyny lub trwają dłużej niż kilka dni. Choć często próbujemy je tłumaczyć zmęczeniem, stresem czy odwodnieniem, mogą skrywać znacznie poważniejsze przyczyny. Aby je odkryć, niezbędna jest dokładna diagnostyka, która krok po kroku pozwala lekarzowi dotrzeć do źródła problemu i wdrożyć skuteczne leczenie:

  • szczegółowy wywiad medyczny – lekarz pyta o czas trwania i nasilenie dolegliwości, o zmiany w apetycie, masie ciała, aktywności fizycznej oraz występowanie innych objawów. Istotne jest również omówienie chorób współistniejących i wszystkich stosowanych leków oraz suplementów;
  • badania laboratoryjne – podstawą są: oznaczenie stężenia glukozy we krwi (by wykluczyć cukrzycę), morfologia, poziomy elektrolitów (sód, potas, wapń), ocenę czynności nerek – stężenie kreatyniny i mocznika, badanie ogólne moczu (z oceną ciężaru właściwego i stopnia jego zagęszczenia);
  • badanie fizykalne – ocena ogólnego stanu zdrowia, ze szczególnym zwróceniem uwagi na oznaki odwodnienia, zaburzenia tętna czy ciśnienia oraz inne objawy mogące wskazywać na choroby metaboliczne lub hormonalne;
  • badania specjalistyczne i konsultacje – w razie podejrzenia moczówki prostej wykonuje się test odwodnieniowy z oceną odpowiedzi na desmopresynę (analog wazopresyny), a wybranych sytuacjach rozważa się badania obrazowe przysadki. Jeśli lekarz podejrzewa polidypsję psychogenną, niezbędna jest konsultacja psychiatryczna.
Badanie ogólne moczu banerek

Wzmożone pragnienie: odpowiedzi na najczęstsze pytania (FAQ)

Jak ugasić ciągłe pragnienie?

Jeśli dokucza Ci uporczywe nadmierne pragnienie, w pierwszej kolejności zadbaj o odpowiednie nawodnienie — najlepiej czystą wodą lub napojami bez dodatku cukru i kofeiny, które nie obciążają organizmu. Staraj się pić małymi łykami, ale regularnie w ciągu dnia, by utrzymać stały poziom nawodnienia. Jeśli mimo to pragnienie nie ustępuje, konieczna jest konsultacja lekarska.

Dlaczego ciągle chce mi się pić?

Ciągłe uczucie pragnienia może wynikać z wielu przyczyn — od odwodnienia, stresu, diety, przyjmowanych leków po poważniejsze schorzenia. Gdy organizm traci wodę (np. w wyniku gorączki, nadmiernej potliwości czy częstego oddawania moczu), uruchamia mechanizm obronny w postaci nasilonego pragnienia.

Przy jakiej chorobie dużo się pije?

Najczęściej dużo pije się przy cukrzycy, ale także przy moczówce prostej, niewydolności nerek, hiperkalcemii czy polidypsji psychogennej.

Jak poradzić sobie z ciągłym pragnieniem?

Skuteczne radzenie sobie z ciągłym pragnieniem wymaga przede wszystkim poznania jego przyczyny. Jeśli wynika ono z odwodnienia — uzupełnij płyny, najlepiej wodą lub płynami wieloelektrolitowymi. Jeśli powodem są choroby przewlekłe, konieczna jest odpowiednia diagnostyka, a następnie ustalenie z lekarzem właściwej metody leczenia.

Nadmierne pragnienie i suchość w ustach: podsumowanie informacji

Podsumowując, nadmierne pragnienie jest objawem, który może wynikać zarówno z fizjologicznych mechanizmów adaptacyjnych, jak i z poważnych zaburzeń wymagających specjalistycznej diagnostyki oraz leczenia. Warto zapamiętać, że:

  • nadmierne pragnienie jest objawem, a nie samodzielną jednostką chorobową – może pojawiać się przejściowo w odpowiedzi na odwodnienie, wysiłek fizyczny czy wysoką temperaturę, ale również sygnalizować choroby ogólnoustrojowe;
  • najczęstsze choroby będące przyczyną nadmiernego pragnienia mają charakter przewlekły i wymagają leczenia – należą do nich m.in. cukrzyca, nadczynność tarczycy, moczówka prosta, niewydolność nerek, czy polidypsja psychogenna;
  • diagnostyka nadmiernego pragnienia obejmuje szczegółowy wywiad lekarski, badania laboratoryjne (glukoza, elektrolity, morfologia, badanie ogólne moczu), badanie fizykalne oraz – w razie potrzeby – badania specjalistyczne.

Opieka merytoryczna: lek. Maria Wydra


Bibliografia

  1. Gajewski K., Nadmierne pragnienie, Medycyna praktyczna dla pacjentów, 2017.
  2. Stacha P., Nadmierne pragnienie (polidypsja) – przyczyny i leczenie, wylecz.to, 2023.
  3. Myśliwiec M., Drabczyk R., Grenda R., Przewlekła niewydolność nerek, Medycyna praktyczna dla pacjentów, 2015.
  4. Smyczyńska J., Lewiński A., Hilczer M., Zaburzenia gospodarki wodno-sodowej w przebiegu endokrynopatii u dzieci, Endokrynologia Pediatryczna, 9/2010.