Martwica kości: przyczyny, objawy, leczenie osteonekrozy

Martwica kości, znana również jako osteonekroza, to poważna choroba, która może prowadzić do trwałego uszkodzenia układu kostnego. W tym artykule wyjaśniamy, czym dokładnie jest martwica kości, jakie są jej przyczyny, objawy oraz jak wygląda proces leczenia. Dowiesz się także, czy martwica kości to rak i czy można ją całkowicie wyleczyć. Zadbaj o swoje zdrowie i dowiedz się, jak rozpoznać niepokojące objawy!

Kluczowe informacje:
>> Martwica kości (osteonekroza) to choroba polegająca na obumarciu tkanki kostnej wskutek niedokrwienia.
>> Najczęściej dotyczy kości udowej, piszczelowej, piętowej oraz szczęki.
>> Główne przyczyny to urazy, długotrwałe stosowanie kortykosteroidów, alkoholizm, choroby autoimmunologiczne i zaburzenia krzepnięcia.
>> Objawy obejmują ból, ograniczoną ruchomość, obrzęk i deformacje stawów.
>> W diagnostyce kluczową rolę odgrywają badania obrazowe (MRI, RTG) oraz badania laboratoryjne, takie jak morfologia krwi.
>> Leczenie zależy od stadium – może być zachowawcze (odciążenie, farmakoterapia) lub chirurgiczne (np. endoprotezoplastyka).
>> Wczesne rozpoznanie znacząco zwiększa szanse na zatrzymanie postępu choroby, a regularna kontrola zdrowia i unikanie czynników ryzyka to najlepsza forma profilaktyki.
>> Martwicy kości można często zapobiec — nie ignoruj objawów i zgłoś się do lekarza przy pierwszych niepokojących dolegliwościach.

Spis treści:

  1. Martwica kości: czym jest?
  2. Źródła martwicy kości: przyczyny rozwoju dolegliwości
  3. Objawy jałowej martwicy kości
  4. Diagnostyka martwicy kości: rozpoznanie
  5. Leczenie martwicy kości
  6. Czy można zapobiec rozwojowi martwicy kości?
  7. FAQ. Martwica kości – często zadawane pytania

Martwica kości: czym jest?

Martwica kości (osteonekroza) to stan, w którym dochodzi do obumarcia tkanki kostnej w wyniku zaburzenia ukrwienia. Brak dopływu krwi powoduje, że komórki kostne nie otrzymują tlenu ani substancji odżywczych, co prowadzi do ich śmierci. Wbrew częstym pytaniom — martwica kości to nie rak, choć nieleczona może prowadzić do poważnych komplikacji.

>> Zobacz: Nowotwór kości – objawy, przyczyny, badania i leczenie

Przebieg martwicy kości

Proces martwicy kości rozwija się stopniowo. Początkowo zmiany są niewidoczne w badaniach obrazowych, a objawy bywają niespecyficzne. W miarę postępu choroby dochodzi do osłabienia struktury kości, zapadnięcia się jej powierzchni i wtórnych uszkodzeń stawów. W zaawansowanych stadiach pacjent może utracić zdolność poruszania się i wymagać operacyjnego leczenia.

Źródła martwicy kości: przyczyny rozwoju dolegliwości

Do najczęstszych przyczyn martwicy kości należą:

>> Przeczytaj: Osteoporoza – cicha choroba kości

Objawy jałowej martwicy kości

Objawy martwicy mogą być różne w zależności od lokalizacji, ale najczęściej pojawiają się: ból w obrębie zajętej kości nasilający się podczas ruchu, ograniczona ruchomość w stawie, obrzęk i tkliwość, uczucie „chrupania” lub przeskakiwania w stawie.

Martwica kości udowej

Martwica głowy kości udowej to najczęstsza postać osteonekrozy. Choroba może dotyczyć jednej lub obu kończyn i prowadzi do zniszczenia stawu biodrowego. W zaawansowanym stadium konieczna bywa całkowita wymiana stawu.

Martwica kości piszczelowej

W tej postaci martwicy najczęściej dochodzi do uszkodzenia bliższej nasady kości piszczelowej, co prowadzi do bólu kolana, sztywności oraz trudności z poruszaniem się.

>> To może Cię zainteresować: Zapalenie okostnej: objawy, przyczyny, leczenie

Martwica kości piętowej

To rzadsza, ale bolesna forma choroby, która może znacznie utrudniać chodzenie. Najczęściej występuje po urazach lub przeciążeniach, np. u sportowców.

Martwica kości szczęki

Martwica szczęki często występuje jako powikłanie leczenia bisfosfonianami lub po zabiegach chirurgicznych w obrębie jamy ustnej. Objawia się bólem, obrzękiem i trudno gojącymi się ranami.

>> Zobacz: Choroba Pageta – objawy, przyczyny, diagnostyka i leczenie

Diagnostyka martwicy kości: rozpoznanie

Rozpoznanie martwicy kości opiera się na wywiadzie lekarskim, badaniu fizykalnym oraz badaniach obrazowych:

  • RTG – przydatne w późniejszym stadium,
  • rezonans magnetyczny (MRI) – najczulsza metoda diagnostyczna,
  • tomografia komputerowa – pomocna w ocenie zaawansowania choroby.
Morfologia banerek

Rola badań laboratoryjnych w rozpoznaniu martwicy kości

Chociaż badania laboratoryjne nie potwierdzają bezpośrednio martwicy kości, pomagają wykluczyć inne przyczyny objawów oraz wskazują na współistniejące choroby. Wśród zalecanych badań znajduje się:

>> To może Cię zainteresować: Zakrzepica żył głębokich – przyczyny, objawy, diagnostyka, leczenie

Leczenie martwicy kości

Leczenie zależy od stopnia zaawansowania choroby i obejmuje leczenie zachowawcze (ograniczenie obciążenia kończyny, leki przeciwbólowe i przeciwzapalne), farmakologiczne (np. leki poprawiające mikrokrążenie) i procedury chirurgiczne – od odciążenia (np. wiercenie odbarczające), po endoprotezoplastykę w zaawansowanym stadium.

Czy można zapobiec rozwojowi martwicy kości?

Tak. Zapobieganie polega na unikaniu nadużywania alkoholu, kontroli chorób przewlekłych, ograniczeniu stosowania steroidów, wczesnym leczeniu urazów i regularnym wykonywaniu badań profilaktycznych.

>> Przeczytaj: Zatrucie alkoholowe: objawy, przebieg, leczenie

FAQ. Martwica kości – często zadawane pytania

W tej części odpowiadamy na najczęściej zadawane pytania pacjentów dotyczące martwicy kości. Warto poznać odpowiedzi na wątpliwości, które pojawiają się najczęściej w gabinetach lekarskich i wyszukiwaniach internetowych.

Czy martwica kości jest uleczalna?

Tak, w wielu przypadkach można zatrzymać rozwój choroby, zwłaszcza jeśli zostanie wcześnie wykryta. W zaawansowanych postaciach konieczne może być leczenie operacyjne.

Czy martwica kości to nowotwór?

Nie. Martwica kości to choroba zwyrodnieniowa, a nie proces nowotworowy.

Czy martwica kości jest groźna?

Tak, nieleczona może prowadzić do trwałego kalectwa i zniszczenia stawów.

Czym grozi nieleczona martwica?

Zwiększone ryzyko złamań, deformacje kości, przewlekły ból i konieczność leczenia chirurgicznego.

Ile trwa martwica kości?

Proces może rozwijać się miesiącami lub latami, w zależności od przyczyny i stopnia zaawansowania.

Jak szybko rozprzestrzenia się martwica kości?

Zazwyczaj postępuje stopniowo, ale w niektórych przypadkach może mieć szybki przebieg – zwłaszcza przy dużym niedokrwieniu.


Bibliografia

  1. Lespasio MJ, Sodhi N, Mont MA. Osteonecrosis of the Hip: A Primer. Perm J. 2019
  2. Weinstein RS. Glucocorticoid-induced osteonecrosis. Endocrine. 2012
  3. Nogueira D, Caldas IM, Dinis-Oliveira RJ. Bisphosphonates and osteonecrosis of the jaws: Clinical and forensic aspects. Arch Oral Biol. 2023
  4. Zheng Y, Zheng Z, Zhang K, Zhu P. Osteonecrosis in systemic lupus erythematosus: Systematic insight from the epidemiology, pathogenesis, diagnosis and management. Autoimmun Rev. 2022

Żółty stolec – co oznacza? Możliwe przyczyny

Kolor, konsystencja i częstotliwość wypróżnień to ważne wskaźniki zdrowia. Zmiana zabarwienia stolca może być pierwszym sygnałem rozwijających się zaburzeń. Żółty kolor wymaga uważnej obserwacji, a w niektórych przypadkach niezwłocznej konsultacji z lekarzem. Dowiedz się, co oznacza żółty stolec, jakie są przyczyny i na jakie objawy dodatkowe należy zwrócić szczególną uwagę.

Spis treści:

  1. Żółty stolec. Dlaczego jego kolor ma znaczenie?
  2. Co oznacza żółty stolec?
  3. Żółty stolec. Przyczyny nietypowego koloru stolca
  4. Żółty stolec u dziecka – przyczyny dolegliwości
  5. Jakie badania wykonać przy żółtym stolcu?
  6. Żółty stolec – czy trzeba to leczyć?
  7. FAQ. Żółty stolec – często zadawane pytania
  8. Żółty stolec: podsumowanie informacji

Żółty stolec. Dlaczego jego kolor ma znaczenie?

Barwa stolca zależy przede wszystkim od obecności barwników żółciowych. Żółć jest wytwarzana przez wątrobę. Początkowo kał ma zielony kolor, ale przechodząc przez jelito zmienia go – najpierw na żółty, a następnie (pod wpływem bakterii jelitowych) na brązowy.

Warto wiedzieć:
Prawidłowy stolec ma kolor brązowy. Powinien być uformowany, mieć półmiękką konsystencję (typ 3 i 4 według Bristolskiej skali uformowania stolca), nie zawierać niestrawionego pokarmu i być łatwy do spłukania.

Kolor stolca jest zawsze oceniany podczas badania diagnostycznego, ponieważ jest wskaźnikiem zdrowia. Zmiany zabarwienia mogą wynikać z diety, przyjmowanych leków i suplementów, tempa pasażu jelitowego, składu mikroflory jelitowej, a także sygnalizować problemy zdrowotne – głównie z wątrobą, trzustką lub jelitami.

Pakiet trzustkowy banerek

Co oznacza żółty stolec?

Nie zawsze zmiana zabarwienia kału oznacza chorobę. Kolor może wynikać z przyjmowanych pokarmów. Żółty stolec pojawia się m.in. po spożyciu dużej ilości marchewki, kurkumy lub tłustego jedzenia.

Żółty stolec często pojawia się, gdy żółć nie jest prawidłowo trawiona i wchłaniana w jelitach. Może to wynikać z:

  • przyspieszonego pasażu jelitowego,
  • niedoboru żółci z powodu chorób wątroby,
  • niedrożności dróg żółciowych,
  • nieprawidłowego trawienia tłuszczów.

Żółty stolec nie zawsze jest powodem do niepokoju, ale warto zwrócić uwagę na dodatkowe objawy, które mogą wskazywać na problemy zdrowotne – m.in. biegunkę, zaparcia, bóle brzucha, wzdęcia, żółte zabarwienie skóry, utratę masy ciała, przewlekłe zmęczenie, świąd skóry.

Żółty stolec. Przyczyny nietypowego koloru stolca

Możliwe przyczyny żółtego, jaśniejszego stolca to m.in. zaburzenia pracy wątroby, trzustki oraz zmiana składu flory bakteryjnej przewodu pokarmowego.

Warto pamiętać:
Nie należy mylić żółtego stolca ze stolcem odbarwionym (np. jasnoszarnym, gliniastym). W drugim przypadku kał nie zawiera barwników nadających mu brązowy kolor. Najczęściej taka sytuacja jest spotykana w cholestazie.

Zespół jelita drażliwego a żółty stolec

Zespół jelita drażliwego (IBS) to przewlekła choroba układu pokarmowego, która objawia się głównie bólami brzucha i zaburzeniem rytmu wypróżnień. Jest związana m.in. z zaburzeniem regulacji osi mózg-jelito, zaburzeniem składu mikroflory jelitowej oraz wzmożoną aktywnością współczulnego układu nerwowego. U pacjentów doświadczających biegunki stolec często ma żółty odcień ze względu na przyspieszony pasaż jelitowy. W takich przypadkach żółć nie zostaje w pełni przetworzona, co nadaje kałowi jaśniejszą barwę.

Żółty stolec w raku trzustki

Jedną z poważniejszych przyczyn żółtego stolca jest rak trzustki. Guz nowotworowy może prowadzić do niedrożności przewodów żółciowych lub zaburzać wydzielanie enzymów trzustkowych niezbędnych do trawienia tłuszczów. W efekcie dochodzi do powstawania jasnych, tłustych i trudnych do spłukania stolców o nieprzyjemnym zapachu.

Uszkodzenie wątroby a żółte stolce

Chociaż w chorobach wątroby i dróg żółciowych mogą pojawić się jasnożółte stolce, częściej dochodzi do odbarwienia kału, który staje się wówczas gliniasty lub szary. To skutek zmniejszenia wydzielania żółci lub zablokowania jej przepływu do dróg pokarmowych. W medycynie jest to określane mianem cholestazy której przyczyną mogą być:

>> Zobacz: Objawy chorej wątroby. Na co zwrócić uwagę i jakie badania wykonać?

Żółty stolec po usunięciu pęcherzyka żółciowego

Pęcherzyk żółciowy magazynuje żółć i uwalnia ją w odpowiedzi na spożycie tłustych pokarmów. Po jego usunięciu żółć stale spływa do jelit, co może prowadzić do pojawienia się żółtego stolca.

Inne przyczyny żółtego stolca

Możliwe przyczyny żółtego stolca to także:

>> Przeczytaj: Jasny stolec – kiedy może być objawem choroby?

Żółty stolec u dziecka – przyczyny dolegliwości

Papkowaty i żółty stolec u niemowląt karmionych piersią jest w zupełności normalny. U starszych dzieci może wskazywać na infekcję, nietolerancję pokarmową, celiakię lub mukowiscydozę. Rodzice powinni obserwować dziecko, a w razie wystąpienia dodatkowych dolegliwości (np. biegunki, zaparć, braku apetytu, utraty masy ciała) niezwłocznie skonsultować się z lekarzem.

Warto wiedzieć:
U niemowląt układ pokarmowy jest jeszcze niedojrzały, a żółć (która normalnie nadaje stolcom brązowy kolor) nie ulega pełnemu rozkładowi przez bakterie jelitowe.

Jakie badania wykonać przy żółtym stolcu?

Diagnostyka przy żółtych stolcach zależy od objawów towarzyszących i podejrzenia przyczyny dolegliwości. Lekarz może zlecić badania laboratoryjne – takie jak morfologia krwi, próby wątrobowe, ocena poziomu enzymów trzustkowych oraz badania kału (m.in. badanie ogólne czy oznaczenie elastazy trzustkowej). W niektórych przypadkach konieczne może być wykonanie badań obrazowych – np. tomografii komputerowej, USG jamy brzusznej, endoskopii.

>> To może Cię zainteresować: Markery uszkodzenia wątroby i dróg żółciowych – enzymy wątrobowe

Żółty stolec – czy trzeba to leczyć?

Jeżeli przyczyną żółtego stolca jest dieta, zwykle wystarczy zmienić nawyki żywieniowe, aby objaw ustąpił. Natomiast zaburzenia pasażu jelitowego, choroby przewodu pokarmowego, trzustki lub wątroby zawsze wymagają leczenia pod okiem lekarza. Terapia zależy od przyczyny i powinna być dostosowana indywidualnie do każdej osoby.

>> Zobacz: Gastropatia żółciowa – objawy, przyczyny, dieta i leczenie

FAQ. Żółty stolec – często zadawane pytania

Oto odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania dotyczące zmiany zabarwienia stolca na żółty.

Czy refluks żółciowy może powodować żółty stolec?

Refluks żółciowy, czyli cofanie się żółci z dwunastnicy do żołądka, może pośrednio skutkować odbarwieniem stolca.

Czy żółty stolec po alkoholu jest normalny?

Spożycie dużych ilości alkoholu może przejściowo zaburzyć pracę wątroby i trzustki, co prowadzi do zmian w trawieniu tłuszczów i może skutkować zmianą zabarwienia stolca na żółty.

Żółty stolec: podsumowanie informacji

  • Żółty kolor stolca może wynikać z diety, ale również zmiany składu mikroflory jelitowej, przyspieszenia pasażu jelitowego czy chorób układu pokarmowego.
  • Uwagę należy zwrócić na objawy towarzyszące zmianie zabarwienia stolca – np. biegunkę, zaparcia, bóle brzucha, wzdęcia, zmęczenie, utratę masy ciała, świąd skóry, żółtaczkę.
  • W diagnostyce przyczyny żółtego stolca istotne są badania kału, krwi i obrazowe (USG, tomografia).

Opieka merytoryczna: lek. Kacper Staniszewski


Bibliografia

  1. K. Prudlak i in., Badanie kału w diagnostyce klinicznej, Laboratorium Medyczne, 4/2018, s. 42–47
  2. https://www.mp.pl/pacjent/objawy/50658,stolec-zmieniony-wyglad-jasny-luzny-olowkowaty-i-inne (dostęp 09.07.2025)
  3. K. Paruch, Zespół jelita drażliwego przyczyny, objawy, leczenie, Gerontologia Polska 2023, 31, 124–129
  4. https://ibsguthealthclinic.co.uk/irritable-bowel-syndrome-stool-colour/ (dostęp 09.07.2025)
  5. https://www.mp.pl/pacjent/objawy/301937,biegunka-tluszczowa-i-stolec-tluszczowy (dostęp 09.07.2025)
  6. https://www.mp.pl/pacjent/objawy/350659,cholestaza-wewnatrzwatrobowa-i-zewnatrzwatrobowa-cholestaza (dostęp 09.07.2025)
  7. https://www.mp.pl/pacjent/objawy/382948,jasny-stolec-bialy-stolec-acholiczny-przyczyny-kiedy-do-lekarza (dostęp 14.07.2025)

Objawy i powikłania zatrucia tlenkiem węgla, czyli czadem

Zatrucie tlenkiem węgla, potocznie nazywane zaczadzeniem, to jedno z najgroźniejszych i najbardziej podstępnych zatruć, z jakimi możemy mieć do czynienia w warunkach domowych. Czad to gaz niewidoczny, bezwonny i pozbawiony smaku – a więc niemożliwy do wykrycia bez specjalistycznych urządzeń. Właśnie dlatego tak ważna jest znajomość pierwszych sygnałów ostrzegawczych. Objawy zatrucia czadem mogą rozwijać się powoli i pozornie niegroźnie, by w krótkim czasie przerodzić się w stan bezpośredniego zagrożenia życia. Jak rozpoznać zatrucie czadem?

Z tego artykułu dowiesz się, m.in.:

  • czym jest tlenek węgla i skąd się bierze;
  • jakie są objawy i konsekwencje zatrucia czadem;
  • jak wygląda diagnostyka i leczenie zatrucia tlenkiem węgla;
  • co zrobić w sytuacji zagrożenia i jak udzielić pierwszej pomocy;
  • jak skutecznie zapobiegać zatruciom w warunkach domowych.

>> Sprawdź również: Hemoglobina – co to jest i jaką funkcję pełni?

Spis treści:

  1. Objawy zatrucia tlenkiem węgla
  2. Czy zatrucie czadem samo przejdzie?
  3. Pierwsza pomoc przy zatruciu tlenkiem węgla
  4. Zatrucie czadem – leczenie
  5. Zatrucie czadem – jak rozpoznać?
  6. FAQ. Objawy i powikłania zatrucia tlenkiem węgla – często zadawane pytania
  7. Zatrucie tlenkiem węgla – podsumowanie

Objawy zatrucia tlenkiem węgla

Objawy zatrucia tlenkiem węgla mogą być mylące i przypominać zwykłe przeziębienie czy przemęczenie, co czyni je szczególnie niebezpiecznymi. Czad – bezwonny i bezbarwny gaz – szybko wiąże się z hemoglobiną, blokując dopływ tlenu do tkanek, co prowadzi do niedotlenienia organizmu. Do najczęstszych symptomów zatrucia tlenkiem węgla zaliczyć można:

  • ból i zawroty głowy (często pulsujące, z uczuciem ucisku w skroniach);
  • nudności, wymioty, uczucie osłabienia i senności;
  • zaburzenia równowagi, orientacji, a także świadomości;
  • tachykardię, spadek ciśnienia tętniczego i bóle w klatce piersiowej;
  • w skrajnych przypadkach: drgawki, śpiączkę, a nawet zawał serca.

Skóra osoby zatrutej może być sinoblada, a nagła utrata przytomności – np. w łazience – często bywa pierwszym sygnałem alarmowym dla otoczenia. Zatrucie tlenkiem węgla to stan bezpośredniego zagrożenia życia, który wymaga natychmiastowej interwencji medycznej.

>> Zobacz: Co to jest tachykardia (częstoskurcz)? Objawy, przyczyny i leczenie

Zatrucie tlenkiem węgla – objawy neurologiczne

Zatrucie tlenkiem węgla – objawy neurologiczne mogą być zarówno natychmiastowe, jak i opóźnione, a ich rozpoznanie często wymaga specjalistycznej oceny. Niedotlenienie mózgu wywołane przez czad prowadzi do uszkodzenia struktur nerwowych, czego skutki bywają długotrwałe i zróżnicowane. Wśród objawów neurologicznych zatrucia tlenkiem węgla wyróżnia się przede wszystkim:

  • zaburzenia równowagi i koordynacji ruchowej;
  • obniżenie nastroju, stany depresyjne;
  • pogorszenie pamięci krótkotrwałej oraz trudności z koncentracją;
  • łatwą dekoncentrację i problemy z utrzymaniem uwagi.

W cięższych przypadkach mogą pojawić się trwałe uszkodzenia ośrodków pamięci oraz zwojów podstawy mózgu. Co istotne, niektóre objawy mogą ujawnić się dopiero po kilku dniach od ekspozycji, dlatego osoby po zatruciu czadem powinny być objęte kontrolą neurologiczną i – w razie potrzeby – skierowane na badania neuropsychologiczne.

>> Przeczytaj: Mózg – budowa, funkcje, działanie ludzkiego mózgu

Objawy zatrucia tlenkiem węgla – po jakim czasie się pojawiają?

Czas pojawienia się objawów zatrucia tlenkiem węgla może być bardzo różny – od kilku godzin aż po zaledwie kilka minut – i zależy przede wszystkim od stężenia czadu w powietrzu oraz czasu ekspozycji. Ten bezwonny i niewidoczny gaz może działać podstępnie, nie dając żadnych ostrzeżeń. W praktyce:

  • przy niskim stężeniu (60–240 mg/m³) objawy, takie jak ból głowy, mogą pojawić się dopiero po kilku godzinach;
  • przy średnich stężeniach (ok. 450–1000 mg/m³) – już po 1–2 godzinach dochodzi do osłabienia, nudności, wymiotów i zawrotów głowy;
  • przy wysokich stężeniach (ponad 2000 mg/m³) – zapaść i utrata przytomności mogą nastąpić po kilkunastu minutach;
  • natomiast przy ekstremalnym stężeniu (8000–15000 mg/m³) – do zgonu może dojść w ciągu 1–3 minut.

Czy zatrucie czadem samo przejdzie?

Zatrucie tlenkiem węgla to poważny stan, który nie ustępuje samoistnie – wymaga natychmiastowej interwencji medycznej. Tlenek węgla wiąże się z hemoglobiną ponad 200 razy silniej niż tlen, blokując dopływ tlenu do tkanek i prowadząc do niedotlenienia całego organizmu. Bez odpowiedniego leczenia – przede wszystkim tlenoterapii – toksyczny gaz może powodować trwałe uszkodzenia neurologiczne, kardiologiczne, a nawet śmierć.

Pierwsza pomoc przy zatruciu tlenkiem węgla

Pierwsza pomoc przy zatruciu tlenkiem węgla wymaga szybkiej, ale przemyślanej reakcji – przede wszystkim z zachowaniem własnego bezpieczeństwa. Czad działa cicho i bez ostrzeżenia, dlatego każda minuta ma znaczenie. W przypadku podejrzenia zatrucia tlenkiem węgla należy:

  • zadbać o własne bezpieczeństwo – otwórz szeroko okna i drzwi, aby przewietrzyć pomieszczenie i zminimalizować stężenie gazu;
  • usunąć źródło emisji czadu – np. wyłączyć piecyk gazowy lub inny podejrzany sprzęt;
  • wezwać pomoc medyczną (112) – informując wyraźnie o podejrzeniu zatrucia tlenkiem węgla;
  • wynieść poszkodowanego na świeże powietrze – o ile to możliwe i bezpieczne;
  • ocenić stan poszkodowanego – jeśli nie oddycha, rozpocząć resuscytację, a jeśli jest nieprzytomny, ułożyć go w pozycji bocznej bezpiecznej;
  • podawać tlen – jeśli jest dostępny i umiemy go zastosować.

Tlen to jedyny skuteczny odtruwacz – przyspiesza usuwanie czadu z organizmu. Pamiętaj, że każda zwłoka zwiększa ryzyko trwałych uszkodzeń mózgu lub serca.

Zatrucie czadem – leczenie

Leczenie zatrucia czadem wymaga natychmiastowej interwencji medycznej, której celem jest jak najszybsze usunięcie tlenku węgla z organizmu. Podstawową formą terapii jest podanie 100% tlenu – początkowo przez maskę tlenową (tlenoterapia normobaryczna), często już w karetce. W cięższych przypadkach, gdy pojawiają się zaburzenia neurologiczne, kardiologiczne lub utrata przytomności, stosuje się:

  • respirator – jeśli doszło do niewydolności oddechowej;
  • komorę hiperbaryczną (HBO) – szczególnie zalecaną kobietom w ciąży lub pacjentom z powikłaniami neurologicznymi.
Pakiet elektrolity (4 badania) banerek

Terapia w warunkach podwyższonego ciśnienia przyspiesza eliminację czadu nawet kilkukrotnie i może zapobiec trwałym uszkodzeniom mózgu. Leczenie trwa zazwyczaj kilka godzin, ale kluczowy jest czas – im szybciej zostanie wdrożone, tym większa szansa na pełne wyzdrowienie.

Zatrucie czadem – jak rozpoznać?

Rozpoznanie zatrucia czadem wymaga szczegółowej diagnostyki, która umożliwia ocenę stopnia narażenia na tlenek węgla oraz wpływu gazu na organizm. Pierwszym krokiem diagnostycznym jest zebranie wywiadu – uwzględniającego możliwe źródła ekspozycji oraz czas, przez jaki osoba była narażona na czad. Następnie wykonuje się badania laboratoryjne, w tym przede wszystkim oznaczenie poziomu karboksyhemoglobiny (HbCO) w krwi, co stanowi kluczowy wskaźnik zaczadzenia.

Badanie kreatyniny w surowicy banerek

Równocześnie mierzona jest saturacja tlenem, a wyniki EKG oraz badania biochemiczne (np. poziom troponiny) pozwalają ocenić stopień niedotlenienia narządów, w tym serca. W niektórych przypadkach diagnostyka obejmuje także echokardiografię, która identyfikuje zaburzenia funkcji skurczowej lewej komory, co jest szczególnie przydatne przy ocenie kardiologicznych powikłań.

Badanie mocznika we krwi banerek

FAQ. Objawy i powikłania zatrucia tlenkiem węgla – często zadawane pytania

Po jakim czasie dochodzi do zatrucia czadem?

Czas, w jakim dochodzi do zatrucia tlenkiem węgla, zależy głównie od jego stężenia w powietrzu oraz czasu ekspozycji. Przy niskim stężeniu objawy mogą pojawić się po kilku godzinach, natomiast przy wysokim – już po kilku minutach. W skrajnych przypadkach zaledwie kilka wdechów może prowadzić do utraty przytomności lub zgonu.

Jak pozbyć się tlenku węgla z organizmu?

Jedyną skuteczną metodą usunięcia tlenku węgla z organizmu jest podanie czystego tlenu – najlepiej w warunkach medycznych. Stosuje się tlenoterapię normobaryczną (przez maskę) lub hiperbaryczną (w komorze pod ciśnieniem), która znacząco przyspiesza usuwanie CO z krwi.

Jakie są konsekwencje zatrucia czadem?

Skutki zatrucia czadem mogą być poważne i długotrwałe. Oprócz typowych objawów ostrego niedotlenienia, jak zawroty głowy czy utrata przytomności, możliwe są również późne powikłania neurologiczne – problemy z pamięcią, koncentracją, zaburzenia równowagi czy nawet trwałe uszkodzenie mózgu i serca.

Zatrucie tlenkiem węgla – podsumowanie

Podsumowując, zatrucie czadem to realne i śmiertelnie niebezpieczne zagrożenie, którego nie wolno bagatelizować. Choć czad jest niewidoczny i niewyczuwalny, jego działanie na organizm jest szybkie i bezlitosne. Wczesne objawy zatrucia czadem, takie jak ból głowy, nudności czy senność, mogą zostać łatwo przeoczone – dlatego tak ważna jest czujność i świadomość ryzyka. Dlatego tak istotna jest profilaktyka: regularne kontrole instalacji grzewczych, prawidłowa wentylacja pomieszczeń, unikanie zasłaniania kratek wentylacyjnych oraz stosowanie certyfikowanych czujników CO. Proste środki ostrożności mogą ocalić życie – warto o nich pamiętać, zanim będzie za późno.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Banaszczyk


Bibliografia

  1. https://www.gov.pl/web/mswia/zatrucie-czadem [dostęp: 10.07.2025]
  2. https://www.gov.pl/web/kwpsp-torun/tlenek-wegla-jak-zapobiec-zatruciu-czadem [dostęp: 10.07.2025]
  3. https://www.mp.pl/pacjent/pierwsza_pomoc/152058,tlenek-wegla [dostęp: 10.07.2025]
  4. https://wylecz.to/uklad-nerwowy/zatrucie-tlenkiem-wegla-czadem-objawy-skutki-leczenie-pierwsza-pomoc [dostęp: 10.07.2025]
  5. https://www.gov.pl/web/kmpsp-plock/tlenek-wegla [dostęp: 10.07.2025]

Zespół niespokojnych nóg – czym jest RLS i co go powoduje?

RLS – bo tak w skrócie jest nazywany zespół niespokojnych nóg – to choroba, która w znaczący sposób wpływa na zdrowie psychiczne i samopoczucie osób, które jej doświadczają. Jakie są objawy zespołu niespokojnych nóg, jakie badania na zespół niespokojnych nóg należy wykonać – odpowiedzi na te oraz inne pytania znajdziesz w tym artykule.

Spis treści:

  1. Zespół niespokojnych nóg (RLS) – co to za schorzenie?
  2. Objawy zespołu niespokojnych nóg – jak rozpoznać RLS?
  3. Co powoduje zespół niespokojnych nóg?
  4. RLS u dzieci – czy zespół może występować w młodym wieku?
  5. Jakie badania wykonać przy podejrzeniu zespołu niespokojnych nóg?
  6. Jak leczyć zespół niespokojnych nóg?
  7. FAQ. Zespół niespokojnych nóg – często zadawane pytania
  8. Zespół niespokojnych nóg (RLS) – podsumowanie

Zespół niespokojnych nóg (RLS) – co to za schorzenie?

Zespół niespokojnych nóg (z ang. restless legs syndrome, RLS) zwany jest również zespołem Wittmaacka -Ekboma. To czuciowo-ruchowe zaburzenie wiąże się z przymusem poruszania nogami, czemu towarzyszą nieprzyjemne doznania w formie drętwienia, mrowienia, pieczenia i swędzenia.

>> Sprawdź także: Skurcze łydek i nóg. Co jest przyczyną bolesnych skurczy mięśni?

Objawy zespołu niespokojnych nóg – jak rozpoznać RLS?

Wieczór i noc – to pory, kiedy dochodzi do manifestacji zespołu niespokojnych nóg. Objawy pojawiają się w stanie spoczynku i obejmują wspomniany już wcześniej przymus poruszania kończynami dolnymi, który jest reakcją na pojawiające się uczucie ucisku, mrowienia, pieczenia, bólu oraz drętwienia w obrębie nóg. Taka aktywność przynosi ulgę, ale krótkotrwałą. Rozpoznanie zespołu niespokojnych nóg bazuje na stwierdzeniu występowanie wszystkich opisywanych wcześniej objawów oraz potwierdzeniu, że nie można przypisać ich do żadnego innego stanu ogólnomedycznego.

Co powoduje zespół niespokojnych nóg?

Istnieje kilka teorii patomechanizmu zespołu niespokojnych nóg, choć mocno podkreśla się znaczenie teorii dotyczącej zaburzeń metabolizmu dopaminy.

RLS może być:

  • pierwotny – idiopatyczny i w tym przypadku to czynniki genetyczne odgrywają znaczącą rolę
  • wtórny – współwystępujący z innymi chorobami o charakterze przewlekłym (niewydolność nerek, polineuropatie, niewydolność krążenia, choroby tarczycy, cukrzyca, choroby tkanki łącznej).
Pakiet ocena ryzyka cukrzycy (4 badania)_mobile baner na kategorię

W związku z tym, że objawy ruchowe i czuciowe RLS nasilają się znacznie w godzinach wieczornych i nocnych, zespół niespokojnych nóg ma znaczący wpływ na wypoczynek nocny. U osób borykających się z RLS pojawiają się poważne trudności zarówno z zasypianiem, jak i utrzymaniem ciągłości snu.

Główny mechanizm powstawania zespołu niespokojnych nóg dotyczy dysfunkcji w układzie dopaminowym. Jako jeden z czynników rozwoju RLS wskazywany jest również niedobór żelaza – u nawet 30% pacjentów z niedoborem tego pierwiastka występuje zespół niespokojnych nóg. RLS wiązany jest również z działaniami niepożądanymi leków, np. antyhistaminowych, antagonistów receptorów dopaminowych czy leków przeciwdepresyjnych.

>> Warto przeczytać: Dopamina – co to jest i jaką rolę pełni? Badanie, normy

RLS u dzieci – czy zespół może występować w młodym wieku?

Pierwsze objawy zespołu niespokojnych nóg zazwyczaj występują w drugiej lub trzeciej dekadzie życia. Częstotliwość występowania RLS u dzieci nie została precyzyjnie określona, choć badania w krajach anglojęzycznych wskazują na częstość na poziomie 2-4%, a młodzież doświadcza bardziej nasilonych objawów niż młodsze dzieci. Na występowanie zespołu niespokojnych nóg w młodym wieku wskazują również wywiady medyczne zdiagnozowanych dorosłych, którzy wspominają o pojawieniu się objawów RLS poniżej 20. roku życia.

Jakie badania wykonać przy podejrzeniu zespołu niespokojnych nóg?

Rozpoznanie RLS bazuje przede wszystkim na wywiadzie lekarskim przeprowadzonym z pacjentem oraz uzupełniająco na wykonaniu badań przedmiotowych (badanie palpacyjne tętna m.in. na tętnicy udowej, badanie koloru i stanu skóry, ocena ruchomości w stawach). Zaleca się także wykonanie oznaczenia stężenia żelaza w surowicy oraz ferrytyny.

Pakiet anemii (4 badania) banerek

W przypadku podejrzenia zespołu niespokojnych nóg o charakterze wtórnym wskazuje się na wykonanie:

Pakiet tarczycowy (TSH, fT3, fT4) banerek

>> Przeczytaj także: Witamina B12 – superwitamina

Jak leczyć zespół niespokojnych nóg?

Leczenie RLS dzieli się na:

  • farmakologiczne – dobierane w zależności od przyczyn zespołu niespokojnych nóg oraz stanu zdrowia pacjenta (agoniści receptora dopaminowego, lewodopa, ligandy receptora α2δ, benzodiazepiny, opioidy).
  • niefarmakologiczne – utrzymywanie higieny snu, unikanie alkoholu i kofeiny oraz tytoniu, podejmowanie umiarkowanego wysiłku fizycznego, wykonywanie masaży kończyn dolnych oraz stosowanie kompresów.

Czy zespół niespokojnych nóg da się wyleczyć? Odpowiedź na to pytanie w dużej mierze zależy od tego, co jest przyczyną RLS u danego pacjenta. W sytuacji, gdy podłoże choroby stanowi np. niedobór żelaza, uzupełnienie tych deficytów pozwala wyciszyć objawy.

FAQ. Zespół niespokojnych nóg – często zadawane pytania

Jakiej witaminy brakuje przy zespole niespokojnych nóg?

W przypadku RLS mowa przede wszystkim o deficytach żelaza. Natomiast niedobory witamin z grupy B, w tym szczególnie witaminy B12, będą negatywnie wpływały na przekaźnictwo nerwowe i pogłębiały problem.

Do jakiego lekarza z zespołem niespokojnych nóg?

W przypadku podejrzenia zespołu niespokojnych nóg w pierwszej kolejności najlepiej wybrać się do
lekarza rodzinnego, który dokona wstępnej oceny objawów.

Czy w przypadku zespołu niespokojnych nóg należy zgłosić się do
neurologa?

Na początku najlepiej umówić się na wizytę do lekarza pierwszego kontaktu, który w razie potrzeby
wystawi skierowanie do neurologa.

Ile trwa zespół niespokojnych nóg?

Same objawy pojawiające się przy zespole niespokojnych nóg trwają zwykle od kilku do kilkudziesięciu sekund. Natomiast sam RLS jest chorobą przewlekłą i jego objawy mogą pojawiać się przez całe życie.

Jakie zioła na zespół niespokojnych nóg?

Zioła w przypadku zespołu niespokojnych nóg mogą ułatwiać wyciszenie czy wspomagać zasypianie, z czym wielu chorych ma problem. Do takich ziół zaliczają się m.in. szyszki chmielu, lawenda, melisa, kozłek lekarski.

Zespół niespokojnych nóg (RLS) – podsumowanie

RLS jest chorobą przewlekłą, której towarzyszą takie objawy jak drętwienie, mrowienie, pieczenie czy swędzenie w obrębie nóg, występujące przede wszystkim w godzinach wieczornych i nocnych. Jej podłoże może być genetyczne lub powiązane z innymi schorzeniami, a sam sposób leczenia powinien być dostosowany do stanu pacjenta. Zespół niespokojnych nóg często diagnozowany jest u osób w drugiej-trzeciej dekadzie życia, ale może występować również u dzieci.

Opieka merytoryczna: lek. Kacper Staniszewski


Bibliografia

  1. Jasionowska, J., Skiba, A., Gałecki, P. Zespół niespokojnych nóg. Medycyna po Dyplomie 2019.
  2. Fiszer, U. (tłum.) Zespół niespokojnych nóg: dowody na nocną aktywację układu podwzgorzeprzysadka-nadnercza. Neurologia po Dyplomie 2010, t. 5, nr 5, s. 63-69.
  3. Narowska, D. i wsp. Częste problemy w leczeniu zespołu niespokojnych nóg – opis przypadku i przegląd piśmiennictwa. Psychiatr. Pol. 2015; 49(5): 921–930.

Ślinotok – co oznacza nadmierne wydzielanie śliny? Możliwe przyczyny

Ślina pełni w organizmie szereg istotnych funkcji – nawilża jamę ustną, wspomaga trawienie, chroni przed drobnoustrojami. Czasem jednak dochodzi do jej naprodukcji, co może budzić niepokój. Ślinotok, czyli nadmierne wydzielanie śliny, to objaw, który rzadko występuje bez przyczyny. Choć często bywa przejściowy i niegroźny, w niektórych przypadkach może wskazywać na głębsze problemy zdrowotne. Co oznacza ślinienie się podczas snu? Czy istnieją domowe sposoby na ślinotok?

Spis treści:

  1. Co to jest ślinotok?
  2. Ślinienie się podczas snu – czy to powód do niepokoju?
  3. Ślinotok – przyczyny
  4. Jak zatrzymać ślinotok?
  5. Ślinotok – kiedy udać się do lekarza?
  6. FAQ. Ślinotok – często zadawane pytania
  7. Ślinotok – podsumowanie

Co to jest ślinotok?

Ślinotok, znany również jako hipersaliwacja lub sialorrhea, to zjawisko polegające na nadmiernym wydzielaniu śliny z ust, które może mieć zarówno fizjologiczne, jak i patologiczne podłoże. W codziennych sytuacjach, takich jak spożywanie kwaśnych lub pikantnych potraw, zwiększona produkcja śliny jest reakcją naturalną – krótkotrwałą i nieszkodliwą. Problem pojawia się jednak, gdy wydzielanie śliny przekracza fizjologiczne normy (średnio 500–1500 ml/dobę) lub gdy prawidłowo wytwarzana ślina nie jest skutecznie połykana, co prowadzi do jej wypływania z ust.

>> Zobacz: Bezdech senny (nocny): objawy, przyczyny, diagnostyka i leczenie

Ślinienie się podczas snu – czy to powód do niepokoju?

Ślinienie się w nocy to dość powszechny, choć często bagatelizowany objaw, który może mieć zarówno całkowicie nieszkodliwe, jak i bardziej złożone przyczyny. U wielu osób zauważenie śladu śliny na poduszce po przebudzeniu wiąże się jedynie z ułożeniem ciała podczas snu i naturalnym rozluźnieniem mięśni twarzy. Jednak jeśli ślinienie staje się nasilone, częste lub towarzyszy mu dyskomfort, warto zastanowić się, czy nie sygnalizuje ono ukrytych problemów zdrowotnych. Nadmierne ślinienie się w nocy może być wynikiem różnych czynników, takich jak:

  • spanie z otwartymi ustami – często związane z niedrożnością nosa, bezdechem sennym lub alergiami (np. na roztocza kurzu domowego);
  • nieprawidłowa pozycja ciała – zwłaszcza spanie na boku lub brzuchu sprzyja wypływowi śliny przy rozluźnionych mięśniach żuchwy;
  • zaburzenia neurologiczne – zmniejszone napięcie mięśni w obrębie twarzy może utrudniać kontrolę nad przepływem śliny;
  • stany zapalne lub infekcje jamy ustnej – mogą prowadzić do wzmożonej aktywności gruczołów ślinowych;
  • problemy stomatologiczne – np. źle dopasowane protezy lub aparat ortodontyczny.

Choć samo zjawisko ślinienia się podczas snu nie musi od razu budzić niepokoju, jego przewlekła postać może wpływać na jakość snu, prowadzić do podrażnień skóry, a nawet obniżać komfort psychiczny. Jeśli objaw utrzymuje się dłużej, warto skonsultować się ze specjalistą w celu zdiagnozowania przyczyny i ewentualnego wdrożenia leczenia.

>> Sprawdź również: Zapalenie ślinianek – przyczyny, objawy, leczenie

Ślinotok – przyczyny

Do najczęstszych przyczyn ślinotoku należą:

  • fizjologiczne reakcje organizmu – np. ciąża (szczególnie w I trymestrze), spożywanie pikantnych potraw, stres czy intensywne emocje, które pobudzają pracę ślinianek;
  • choroby neurologiczne – takie jak choroba Parkinsona, stwardnienie zanikowe boczne (ALS) czy mózgowe porażenie dziecięce, które prowadzą do trudności w kontroli mięśni odpowiedzialnych za połykanie śliny;
  • stany zapalne i infekcje – obejmujące jamę ustną, gardło lub migdałki; organizm w ten sposób reaguje na podrażnienie błon śluzowych;
  • choroby układu pokarmowego – przede wszystkim refluks żołądkowo-przełykowy, który wywołuje odruchowe zwiększenie wydzielania śliny jako formę obrony przed kwasem żołądkowym;
  • nowotwory jamy ustnej, gardła lub ślinianek – mogą mechanicznie utrudniać połykanie lub wpływać na unerwienie gruczołów ślinowych;
  • działanie uboczne leków – np. niektórych leków przeciwpsychotycznych (klozapina), inhibitorów acetylocholinoesterazy (donepezil, rywastygmina) czy metoklopramidu;
  • czynniki środowiskowe – ekspozycja na metale ciężkie, pestycydy lub inne toksyny może wywoływać nadprodukcję śliny;
  • problemy stomatologiczne i mechaniczne przeszkody – takie jak źle dopasowane protezy, wady zgryzu czy obecność ciała obcego w jamie ustnej.

Ślinotok w ciąży

U niektórych kobiet jednym z mniej znanych, ale całkowicie naturalnych objawów wczesnej ciąży może być ślinotok – czyli nadmierne wydzielanie śliny, które najczęściej pojawia się w pierwszym trymestrze. Choć może budzić niepokój, w większości przypadków prawdopodobnie łączy się ze szczytowym stężeniem gonadotropiny kosmówkowej (hCG) oraz równoczesnym wzrostem estrogenów i progesteronu, a także z częstymi nudnościami, które zmniejszają odruch połykania. Dlatego ślinotok często towarzyszy porannym mdłościom, wymiotom i zgadze.

>> Warto przeczytać: Progesteron w ciąży – funkcje, badanie, wysoki i niski poziom progesteronu w ciąży.

Co więcej, uczucie nadmiaru śliny może być spotęgowane przez zmieniony smak w ustach lub nadwrażliwość na zapachy. Na szczęście objaw ten zwykle ustępuje samoistnie w drugim trymestrze ciąży i nie stanowi zagrożenia dla matki ani dziecka.

Ślinotok u dziecka

Ślinotok u dziecka to zjawisko, które w większości przypadków ma charakter fizjologiczny i wynika z naturalnych etapów rozwoju. Najczęściej pojawia się w okresie ząbkowania, kiedy to gruczoły ślinowe zaczynają działać intensywniej, a jednocześnie niedojrzały układ nerwowy nie pozwala jeszcze dziecku w pełni kontrolować połykania śliny. Widok malucha z mokrym podbródkiem czy ubrankiem nie powinien zatem budzić niepokoju – to normalna reakcja organizmu na podrażnienie dziąseł oraz obecność ciał obcych w jamie ustnej, takich jak gryzaki, zabawki czy własne palce.

Jednak nadmierne wydzielanie śliny u dziecka może być również objawem towarzyszącym innym stanom, takim jak:

  • infekcje jamy ustnej (pleśniawki, afty);
  • choroby gardła;
  • powiększenie migdałków;
  • refluks żołądkowo-przełykowy.

Jak zatrzymać ślinotok?

Zatrzymanie ślinotoku wymaga przede wszystkim zrozumienia, że jest on objawem, a nie chorobą samą w sobie. Kluczowym krokiem w skutecznym leczeniu jest więc identyfikacja jego przyczyny – może to być stan zapalny, choroba neurologiczna, efekt uboczny leków lub po prostu reakcja fizjologiczna na bodźce smakowe. Dopiero po określeniu źródła problemu można wdrożyć odpowiednie postępowanie – od domowych metod łagodzących objawy, aż po zaawansowane terapie specjalistyczne.

W lżejszych przypadkach pomocne mogą okazać się, m.in.:

  • dokładna higiena jamy ustnej;
  • unikanie kwaśnych i ostrych potraw;
  • picie wody małymi łykami;
  • żucie bezcukrowej gumy, które stymuluje połykanie.

W stanach zapalnych sprawdzają się płukanki ziołowe (np. z mięty) i pastylki przeciwzapalne. Jeśli jednak ślinotok ma charakter przewlekły, lekarz może zalecić:

  • leczenie farmakologiczne (np. leki antycholinergiczne);
  • terapię logopedyczną poprawiającą kontrolę nad mięśniami jamy ustnej;
  • w wybranych przypadkach – ostrzyknięcie ślinianek toksyną botulinową, która czasowo ogranicza ich aktywność.

Zabieg chirurgiczny to ostateczność, stosowany jedynie w sytuacjach opornych na inne formy terapii.

>> Przeczytaj: Wymaz z gardła – co wykrywa badanie i kiedy się je zleca? Jak się przygotować?

Ślinotok – kiedy udać się do lekarza?

Do lekarza warto zgłosić się wtedy, gdy ślinotok jest intensywny, długotrwały lub towarzyszą mu inne niepokojące objawy. Szczególną uwagę powinny zwrócić: trudności w przełykaniu, ból gardła, duszność, chrypka, owrzodzenia jamy ustnej, nieprzyjemny zapach z ust czy osłabienie mięśni twarzy. Konsultacja jest również wskazana, jeśli ślinotok pojawił się nagle bez oczywistej przyczyny (np. ciąży, ząbkowania, infekcji), nie ustępuje mimo domowych metod lub wyraźnie obniża komfort życia.

W takich przypadkach konieczna może być diagnostyka w kierunku chorób neurologicznych, infekcji, refluksu, nowotworów lub skutków ubocznych przyjmowanych leków.

Morfologia banerek
Pakiet tarczycowy (TSH, fT3, fT4) banerek

FAQ. Ślinotok – często zadawane pytania

Jakie schorzenie powoduje ślinotok?

Ślinotok może być objawem wielu różnych schorzeń. Najczęściej występuje w przebiegu refluksu żołądkowo-przełykowego, chorób neurologicznych (np. choroby Parkinsona, stwardnienia zanikowego bocznego), infekcji jamy ustnej, chorób gardła lub przy nieprawidłowościach stomatologicznych (np. próchnica, źle dopasowane protezy).

Czy ślinienie się jest objawem udaru?

U części pacjentów po udarze mózgu może wystąpić ślinotok – szczególnie wtedy, gdy doszło do porażenia mięśni twarzy lub zaburzeń połykania. Nie jest to objaw samego udaru, lecz jego możliwe powikłanie neurologiczne.

Czy ślinotok jest niebezpieczny?

Sam w sobie ślinotok nie jest groźny, ale może być objawem poważniejszych schorzeń. Długotrwałe nadmierne wydzielanie śliny może prowadzić do podrażnień skóry, problemów z mówieniem i przełykaniem, a także wpływać na komfort życia. W takich przypadkach warto skonsultować się z lekarzem.

Jakie leki mogą powodować ślinotok?

Ślinotok może być skutkiem ubocznym niektórych leków, zwłaszcza leków przeciwpsychotycznych, inhibitorów acetylocholinoesterazy stosowanych w leczeniu choroby Alzheimera, leków przeciwwymiotnych.

Kto leczy ślinotok?

Leczeniem ślinotoku zajmują się różni specjaliści – lekarz rodzinny, laryngolog, neurolog lub stomatolog, w zależności od przyczyny objawu. W przypadku trudności z połykaniem pomocna może być również konsultacja logopedyczna.

Ślinotok – podsumowanie

Podsumowując:

  • ślinotok to objaw, nie choroba – jego przyczyna może być fizjologiczna lub patologiczna;
  • fizjologiczny ślinotok występuje m.in. u dzieci podczas ząbkowania, u kobiet w ciąży lub po spożyciu kwaśnych i ostrych potraw;
  • patologiczne przyczyny to m.in. choroby neurologiczne (np. Parkinson, udar), infekcje, refluks żołądkowo-przełykowy czy niektóre leki;
  • nadmierne ślinienie może powodować dyskomfort, trudności w mówieniu i przełykaniu oraz podrażnienia skóry wokół ust;
  • leczenie zależy od przyczyny – może obejmować higienę jamy ustnej, dietę, farmakoterapię, ćwiczenia logopedyczne, a w niektórych przypadkach także botoks lub leczenie chirurgiczne;
  • warto zgłosić się do lekarza, jeśli ślinotok jest przewlekły, intensywny lub towarzyszą mu inne objawy, takie jak ból, duszność czy trudności w połykaniu.

W przypadku zauważenia niepokojących objawów warto pamiętać, że szybkie rozpoznanie przyczyny ślinotoku znacząco ułatwia leczenie i poprawia komfort życia. Jeśli ślinotok utrzymuje się mimo domowych metod lub towarzyszą mu inne symptomy, nie zwlekaj z wizytą u specjalisty. Warto także rozważyć wykonanie odpowiednich badań diagnostycznych – np. laboratoryjnych testów w kierunku infekcji, zaburzeń metabolicznych czy hormonalnych. Skorzystaj z usług ALAB laboratoria, które oferują szeroki zakres badań i nowoczesną diagnostykę medyczną, pomagającą precyzyjnie ustalić źródło problemu.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Ciepłucha


Bibliografia

  1. https://www.mp.pl/pacjent/objawy/74804,zaburzenia-wydzielania-sliny-slinotok-suchosc-w-jamie-ustnej [dostęp: 13.07.2025]
  2. Bocianiak M., Steinborn B., Leczenie ślinotoku u dzieci i młodzieży z chorobami układu nerwowego, Oddział Kliniczny Dzieci i Młodzieży Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego w Poznaniu.
  3. Yellepeddi V. K. i inni, Effectiveness of atropine in managing sialorrhea: A systematic review and meta-analysis. Int J Clin Pharmacol Ther. 2024 Jun;62(6):267-277.
  4. Zalyalova Z.A., Sliunotechenie posle insul’ta [Salivation after stroke]. Zh Nevrol Psikhiatr Im S S Korsakova. 2017;117(1):85-89.
  5. Alhajj M., Babos M., Physiology, Salivation. [Updated 2023 Jul 24]. In: StatPearls [Internet].

Słodki posmak w ustach – co może być przyczyną?

U zdrowych ludzi słodki posmak w ustach pojawia się po spożyciu konkretnych pokarmów, np. słodyczy. Jeśli jednak pojawia się niezależnie od jedzenia lub towarzyszą mu inne objawy, może on świadczyć o poważniejszych stanach. Dowiedz się, co oznacza słodki smak w ustach i czy można samodzielnie się go pozbyć.

Spis treści:

  1. Przyczyny słodkiego smaku w ustach
  2. Co oznacza słodki posmak w ustach?
  3. Słodki smak w ustach a choroby – co warto wiedzieć?
  4. Ketoza a słodki smak w ustach – powiązania z dietą
  5. Jak się pozbyć słodkiego posmaku w ustach?
  6. Słodki smak w ustach – kiedy udać się do lekarza?
  7. Słodki posmak w ustach – podsumowanie

Przyczyny słodkiego smaku w ustach

Za rozpoznawanie słodkiego smaku w ustach odpowiedzialne są kubki smakowe zlokalizowane na języku. O ile podczas jedzenia słodkich rzeczy jest to typowe zjawisko, to czasem słodki posmak w ustach może oznaczać różne choroby i schorzenia. Do najczęstszych należą:

  • zła higiena jamy ustnej, prowadząca do chorób dziąseł czy przyzębia,
  • posiadanie protez dentystycznych i aparatów ortodontycznych, które utrudniają higienę i zwiększają ryzyko rozwoju bakterii,
  • infekcje bakteryjne i grzybicze zatok, nosa lub gardła,
  • refluks,
  • zespół nieadekwatnego wydzielania wazopresyny (SIADH) wywołany nowotworem płuc,
  • suchość w jamie ustnej (kserostomia),
  • padaczka,
  • udar mózgu,
  • guzy mózgu,
  • cukrzyca,
  • hipoglikemia,
  • niedobory niektórych witamin i składników mineralnych,
  • zaburzenia hormonalne.

Słodki posmak w buzi może również pojawić się w wyniku stosowania niektórych leków. Często jest efektem ubocznym leków na cukrzycę, nadciśnienie i przeciwnowotworowych. Zaburzenia smaku, w tym odczuwanie słodkiego posmaku mogą także pojawić się w wyniku zatrucia metalami ciężkimi.

Smaki_infografika mapa smaków na języku

Co oznacza słodki posmak w ustach?

Słodki posmak w ustach może pojawić się nie tylko podczas spożywania słodkich pokarmów, ale również tych, w których znajdują się sztuczne słodziki czy inne zamienniki cukru. To, jak ktoś reaguje na odczuwanie nasilenia słodyczy, jest cechą osobniczą. Jednak, jeśli występują zawroty głowy i słodki smak w ustach, utrata masy ciała czy inne dolegliwości, które nie ustępują, warto skonsultować się z lekarzem i przeprowadzić szerszą diagnostykę. Co oznacza słodki posmak w ustach? Mogą to być choroby metaboliczne, neurologiczne, infekcje, zakażenia grzybicze przewodu pokarmowego czy nieprawidłowa higiena jamy ustnej.

Warto wiedzieć:

Większość osób wyczuwa smak słodki lepiej na przedniej części języka, a smak gorzki i umami na jego tylnej części. Wynika to z unerwienia. Z przodu języka znajdują się brodawki grzybowate, które lepiej wyczuwają słodkie smaki.

Słodki smak w ustach a choroby – co warto wiedzieć?

Przyczyny słodkiego posmaku w ustach mogą być różne. Zazwyczaj nie świadczą o niczym groźnym, ale nie należy ich bagatelizować. W pierwszej kolejności warto przyjrzeć się higienie jamy ustnej, a także udać do stomatologa. Oceni on stan zębów i dziąseł, a także uzupełni potencjalne braki lub wyleczy stany zapalne. Jeśli słodki posmak pojawia się głównie w lecie, to najlepiej przyjrzeć się nawodnieniu organizmu. Nie każdy ma nawyk picia wody, a podczas upałów jej ubytek jest większy i może objawiać się m.in. słodkim smakiem w ustach.

Należy mieć świadomość, że zmiany w percepcji smaku mogą być groźne dla zdrowia, dlatego konieczne jest obserwowanie swojego organizmu. Niebezpieczne może być odczuwanie słodkiego smaku w buzi w przebiegu cukrzycy, ponieważ nieleczona może prowadzić do kwasicy ketonowej.

Pakiet ocena ryzyka cukrzycy (4 badania)_mobile baner na kategorię

Warto również przyjrzeć się swojej diecie. Jeśli jest ona bogata w węglowodany proste, zwłaszcza słodycze, może pojawić się infekcja grzybicza i słodki smak w ustach. Grzybica jamy ustnej objawia się właśnie między innymi zmianami w odczuwaniu smaku, a także suchością w jamie ustnej i białym nalotem na języku.

Istnieje również powiązanie pomiędzy słodkim smakiem w ustach a nerwicą. Stres i zaburzenia lękowe mogą wpływać na cały organizm, w tym również na odczuwanie smaku. Podobne zmiany mogą towarzyszyć pacjentom z depresją.

Ketoza a słodki smak w ustach – powiązania z dietą

Osoby będące na diecie ketogenicznej mogą zmagać się ze słodkim posmakiem w ustach. Wynika on z obecności ketonów. Dieta keto eliminuje węglowodany (dozwolone jest maksymalnie 30 g na dobę), co podnosi poziom ciał ketonowych. Osiągnięcie ich odpowiedniego poziomu może objawiać się zaburzeniami smaku, a niekiedy także zmianami zapachu wydychanego powietrza. Jest to stan przejściowy w ketozie, ale jeśli dieta ketogeniczna nie jest odpowiednio kontrolowana, może pojawić się kwasica ketonowa, która jest groźna dla zdrowia.

>> Przeczytaj także: Dieta keto (ketogeniczna) – na czym polega? Zasady, przepisy, przykładowy jadłospis

Jak się pozbyć słodkiego posmaku w ustach?

Jeśli przyczyny słodkiego smaku w ustach wynikają z higieny, diety lub trybu życia wystarczy wprowadzić kilka zmian, do których można zaliczyć:

  • ograniczenie ilości cukru w diecie,
  • regularne kontrole u stomatologa i dokładne czyszczenie zębów,
  • dbanie o nawodnienie organizmu,
  • redukcja suchości w jamie ustnej,
  • spożywanie kwaśnych produktów, np. szklanki wody z cytryną na czczo (nie jest ona wskazana przy refluksie),
  • żucie gumy, która pobudza produkcję śliny.

Przedłużające się odczuwanie słodkiego smaku w ustach należy skonsultować z lekarzem.

Słodki smak w ustach – kiedy udać się do lekarza?

Ze zmianami w percepcji odczuwania zmysłów należy udać się do lekarza, który będzie mógł odpowiedzieć na pytanie, o czym świadczy słodki posmak w ustach. Na podstawie odpowiednich badań będzie mógł on potwierdzić lub wykluczyć najczęstsze choroby związane z odczuwaniem słodyczy w ustach. Lekarz powinien przeprowadzić wywiad, obejmujący dietę, oddawanie moczu, zmiany masy ciała czy ilość spożywanej wody. Na jego podstawie zleci dalsze badania.

Pakiet watrobowy banerek

Wizyta u lekarza jest niezbędna, jeśli słodki posmak w ustach występuje w towarzystwie innych objawów. W szczególności należy zwrócić uwagę na:

  • chrypkę,
  • powiększenie węzłów chłonnych szyjnych,
  • obrzęk twarzy lub szyi,
  • utratę węchu lub pogorszenie wzroku,
  • drętwienie kończyn,
  • trudności w przełykaniu pokarmów,
  • zmianę głosu,
  • utratę masy ciała.

Mogą one świadczyć o poważniejszych chorobach, które wymagają włączenia odpowiedniego leczenia.

Słodki posmak w ustach – podsumowanie

Przyczyny słodkiego smaku w ustach są różne, jednak nie należy ich bagatelizować. Mogą one świadczyć o:

  • cukrzycy,
  • kwasicy ketonowej,
  • zakażeniach grzybiczych i bakteryjnych,
  • chorobach neurologicznych,
  • chorobach układu pokarmowego.

Słodki posmak w ustach to także wynik nieprawidłowej higieny jamy ustnej, stresu czy stosowania niektórych leków. Słodki posmak w ustach i koronawirus również są typowe. Jeśli jednak towarzyszą mu inne dolegliwości, warto jak najszybciej odwiedzić lekarza.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Banaszczyk


Bibliografia

  1. Szczeklik A., Gajewski P., Interna Szczeklika 2019/20, Medycyna Praktyczna, Kraków 2020, wyd. 11.
  2. Sienkiewicz-Jarosz H. , Bieńkowski P., Neurologiczne aspekty zaburzeń smaku, „Neurologia po Dyplomie” 2012, 7(5), s. 61-66.
  3. Zwolińska G., Zaburzenia smaku: brak, upośledzenie i wzmożenie odczuwania smaku. Przyczyny i leczenie, Medycyna Praktyczna.
  4. Triantafillou V, Workman AD, Kohanski MA, Cohen NA. Taste Receptor Polymorphisms and Immune Response: A Review of Receptor Genotypic-Phenotypic Variations and Their Relevance to Chronic Rhinosinusitis. Front Cell Infect Microbiol. 2018 Mar 7;8:64, https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/29564227/, data dostępu 14.07.2025 r.
  5. Nakazato Y, Imai K, Abe T, Tamura N, Shimazu K. Unpleasant sweet taste: a symptom of SIADH caused by lung cancer. J Neurol Neurosurg Psychiatry. 2006 Mar;77(3):405-6, https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/16484655/, data dostępu 14.07.2025 r.

Zwłóknienie płuc – jakie są jego objawy? Przyczyny i leczenie

Zwłóknienie płuc to postępująca choroba, która może znacząco wpływać na jakość życia pacjenta. Objawia się trudnościami w oddychaniu, przewlekłym kaszlem i zmęczeniem. W artykule dowiesz się, czym jest zwłóknienie płuc, jakie są jego przyczyny, objawy i metody leczenia. Sprawdź, czy da się je wyleczyć, i dlaczego wczesna diagnostyka ma kluczowe znaczenie. Jeśli podejrzewasz u siebie problemy z płucami – nie zwlekaj, przeczytaj i skonsultuj się z lekarzem.

Spis treści:

  1. Co to jest zwłóknienie płuc?
  2. Przyczyny rozwoju zwłóknień w płucach
  3. Objawy zwłóknienia płuc
  4. Diagnostyka źródła zwłóknienia płuc
  5. Zwłóknienie płuc: leczenie
  6. Powikłania zwłóknienia płuc
  7. FAQ. Zwłóknienie płuc – często zadawane pytania
  8. Zwłóknienie płuc: podsumowanie

Co to jest zwłóknienie płuc?

Zwłóknienie płuc, nazywane również fibrozą płucną, to choroba, w której dochodzi do trwałego uszkodzenia i bliznowacenia (włóknienia) tkanki płucnej. W wyniku tego procesu płuca stają się sztywne, mniej elastyczne i mają ograniczoną zdolność do wymiany gazowej – co prowadzi do duszności, zwłaszcza podczas wysiłku.

Zwłóknienie może być częścią szerszego schorzenia – śródmiąższowego zapalenia płuc, które obejmuje grupę chorób płuc atakujących miąższ (tkankę śródmiąższową) płuc. Nieleczone zwłóknienie postępuje, prowadząc do niewydolności oddechowej.

Przyczyny rozwoju zwłóknień w płucach

Zwłóknienie płuc może mieć różne przyczyny. W wielu przypadkach pozostaje idiopatyczne, czyli o nieznanym pochodzeniu. Wyróżniamy jednak kilka znanych czynników ryzyka:

  • zakażenia wirusowe – w tym COVID-19, który u niektórych pacjentów powoduje trwałe zwłóknienia w płucach po przebytym zakażeniu.
  • choroby autoimmunologiczne – np. twardzina, reumatoidalne zapalenie stawów, toczeń rumieniowaty.
  • narażenie zawodowe – na pyły organiczne i nieorganiczne (azbest, pył węglowy).
  • leki – niektóre cytostatyki, leki przeciwarytmiczne, antybiotyki.
  • promieniowanie – stosowane np. w leczeniu nowotworów klatki piersiowej.

>> Zobacz: Choroby układowe tkanki łącznej

Objawy zwłóknienia płuc

Najczęstsze objawy to: duszność (początkowo przy wysiłku, z czasem także w spoczynku), przewlekły, suchy kaszel, zmęczenie i osłabienie, utrata masy ciała, zniekształcenie paznokci (tzw. pałeczkowate palce).

Objawy te mogą rozwijać się stopniowo i łatwo je zbagatelizować, dlatego warto obserwować swój organizm i nie ignorować sygnałów ostrzegawczych.

Diagnostyka źródła zwłóknienia płuc

Podstawą rozpoznania jest szczegółowy wywiad lekarski i badania obrazowe:

  • RTG klatki piersiowej – pokazuje zmiany w strukturze płuc.
  • tomografia komputerowa (TK) – szczególnie wysokiej rozdzielczości (HRCT), ujawnia charakterystyczne zmiany włókniste.
  • bronchoskopia – pozwala na pobranie próbek do analizy histopatologicznej.

W diagnozowaniu ważne jest także wykluczenie innych przyczyn, takich jak infekcje, nowotwory czy choroby serca.

>> To może Cię zainteresować: Zapalenie płuc: objawy, przyczyny, leczenie

Badania laboratoryjne w diagnostyce zwłóknienia płuc

W diagnostyce pomocne są:

  • badania krwi – w celu wykrycia markerów zapalnych lub autoimmunologicznych (w tym przeciwciała ANA, ANCA, RF, anty-CCP przy podejrzeniu chorób reumatycznych i tkanki łącznej, które mogą prowadzić do śródmiąższowego zapalenia płuc).
  • gazometria krwi tętniczej – ocenia poziom tlenu i dwutlenku węgla we krwi.
  • testy czynnościowe płuc (spirometria) – pozwalają ocenić pojemność płuc i efektywność wymiany gazowej.

>> Przeczytaj również: Choroby reumatyczne

Zwłóknienie płuc: leczenie

Nie istnieje jedna uniwersalna metoda leczenia zwłóknienia płuc. Terapia zależy od przyczyny i stopnia zaawansowania choroby. Stosowane metody to: leki przeciwzapalne i immunosupresyjne (zwłaszcza przy chorobach autoimmunologicznych), leki antyfibrotyczne (jak pirfenidon czy nintedanib, które spowalniają rozwój włóknienia), rehabilitacja oddechowa (poprawia komfort życia), tlenoterapia (w zaawansowanych przypadkach) oraz przeszczep płuc – u wybranych pacjentów.

Czy zwłóknienie płuc jest odwracalne?

Niestety, zwłóknienie płuc jest procesem nieodwracalnym. Jednak wczesne wykrycie i leczenie mogą znacznie spowolnić jego postęp i poprawić jakość życia chorego.

>> Zobacz: Zapalenie opłucnej: przyczyny, objawy i leczenie

Powikłania zwłóknienia płuc

Do najpoważniejszych powikłań należą: niewydolność oddechowa, nadciśnienie płucne, zakażenia dróg oddechowych, zwiększone ryzyko raka płuca.

FAQ. Zwłóknienie płuc – często zadawane pytania

Zwłóknienie płuc budzi wiele obaw i wątpliwości – zarówno u pacjentów, jak i ich rodzin. Poniżej przedstawiamy odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania związane z tą chorobą: jej przebiegiem, rokowaniem, możliwością leczenia i zagrożeniami.

Czy zwłóknienia w płucach są groźne?

Tak, to poważna choroba, która może prowadzić do niewydolności oddechowej i znacznego pogorszenia jakości życia.

Czy da się wyleczyć zwłóknienie płuc?

Obecnie nie ma sposobu na całkowite wyleczenie, ale leczenie może znacznie spowolnić rozwój choroby.

Ile żyje się z włóknieniem płuc?

Średnia przeżywalność wynosi od 3 do 5 lat od diagnozy w przypadku idiopatycznego zwłóknienia płuc, ale może się różnić w zależności od terapii i ogólnego stanu zdrowia.

Czy zwłóknienie płuc to rak?

Nie. Zwłóknienie płuc nie jest rakiem, ale zwiększa ryzyko jego rozwoju.

Jakie leki powodują zwłóknienie płuc?

Do leków mogących prowadzić do włóknienia należą m.in.: amiodaron, bleomycyna, metotreksat.

Zwłóknienie płuc: podsumowanie

  • Zwłóknienie płuc to nieodwracalna, postępująca choroba płuc.
  • Najczęstsze objawy to: duszność, kaszel, zmęczenie.
  • Może wynikać z chorób autoimmunologicznych, zakażeń (w tym COVID-19), narażenia na pyły lub leków.
  • Diagnostyka opiera się na badaniach obrazowych, laboratoryjnych i czynnościowych.
  • Leczenie spowalnia progresję choroby, ale nie cofa już powstałych zmian.
  • Wczesne wykrycie znacząco poprawia rokowanie.

Bibliografia

  1. Raghu G, et al.; American Thoracic Society, European Respiratory Society, Japanese Respiratory Society, and Latin American Thoracic Society. Diagnosis of Idiopathic Pulmonary Fibrosis. An Official ATS/ERS/JRS/ALAT Clinical Practice Guideline. Am J Respir Crit Care Med. 2018
  2. Koudstaal T, Funke-Chambour M, Kreuter M, Molyneaux PL, Wijsenbeek MS. Pulmonary fibrosis: from pathogenesis to clinical decision-making. Trends Mol Med. 2023
  3. Spagnolo P, Kropski JA, Jones MG, Lee JS, Rossi G, Karampitsakos T, Maher TM, Tzouvelekis A, Ryerson CJ. Idiopathic pulmonary fibrosis: Disease mechanisms and drug development. Pharmacol Ther. 2021

Rumień wielopostaciowy: objawy, przyczyny i leczenie

Rumień wielopostaciowy to schorzenie dermatologiczne, którego istotą jest reakcja nadwrażliwości na różnego rodzaju czynniki – od leków, po czynniki infekcyjne. Czy rumień wielopostaciowy wiąże się z poważnym rokowaniem? Jakie są objawy rumienia wielopostaciowego? Czym jest zespół Stevensa-Johnsona i zespół Lyella? Odpowiedzi na te i inne pytania znajdziesz w poniższym artykule.

Spis treści:

  1. Rumień wielopostaciowy: co to za choroba?
  2. Rodzaje rumienia wielopostaciowego i przyczyny jego rozwoju
  3. Jak wygląda rumień wielopostaciowy?
  4. Rumień wielopostaciowy u dzieci: jak się objawia?
  5. Rumień wielopostaciowy: diagnostyka źródła przypadłości
  6. Jak leczyć rumień wielopostaciowy?
  7. Jak zmniejszyć rumień wielopostaciowy?
  8. FAQ. Rumień wielopostaciowy – często zadawane pytania
  9. Rumień wielopostaciowy: podsumowanie

Rumień wielopostaciowy: co to za choroba?

Zarówno rumień wielopostaciowy, jak i zespół Lyella czy zespół Stevensa-Johnsona, to grupa schorzeń, których cechą wspólną jest podłoże autoimmunologiczne. W reakcjach organizmu główną rolę odgrywają limfocyty T, które stają się reaktywne w odniesieniu do antygenów zewnątrz lub wewnątrzpochodnych. Na skutek aktywacji komórek zapalnych dochodzi do uwolnienia wielu substancji, w tym cytokin prozapalnych, co w konsekwencji prowadzi do uszkodzenia tkanek i pojawienia się charakterystycznych objawów skórno-śluzówkowych choroby.

>> Zobacz: Czym są limfocyty: rola i funkcje w organizmie. Jaki poziom jest niepokojący?

Rodzaje rumienia wielopostaciowego i przyczyny jego rozwoju

Niegdyś zespół Lyella i zespół Stevensa-Johnsona były uznawane za tę samą chorobę co klasyczny rumień wielopostaciowy. Jednak aktualnie, ze względu na różnice zarówno w rokowaniu, jak i zaawansowaniu objawów klinicznych, przyjmuje się, że są to odrębne jednostki chorobowe. W artykule tym zostaną szczegółowo omówione poszczególne choroby z kręgu rumienia wielopostaciowego.

Postać zwykła rumienia wielopostaciowego

Klasyczny rumień wielopostaciowy to typowo samoograniczająca się choroba, która wynika z reakcji nadwrażliwości na czynniki infekcyjne, rzadziej na leki. Wyróżnia się postać mniejszą i większą rumienia wielopostaciowego. W odniesieniu do postaci mniejszej dochodzi do zajęcia skóry, rzadziej śluzówek. Z kolei postać większa cechuje się masywnym zajęciem błon śluzowych i niekiedy również występowaniem objawów narządowych.

Rumień wielopostaciowy w 90% przypadków wynika z reakcji na drobnoustroje, a mianowicie:

Znacznie rzadziej rumień wielopostaciowy wynika z reakcji nadwrażliwości na leki (około 10% przypadków). Są to najczęściej takie substancje jak: niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), sulfonamidy, leki przeciwdrgawkowe (w tym barbiturany, fenytoina, karbamazepina), antybiotyki.

Warto pamiętać:
W wielu przypadkach nie ma możliwości ustalenia przyczyny choroby, ponieważ może nią być na przykład infekcja przebiegająca bezobjawowo.

Zespół Stevensa-Johnsona

Przez niektórych uznawany jest za ciężką postać rumienia wielopostaciowego. Zmianom skórnym i śluzówkowym towarzyszą również objawy ogólne, w tym gorączka, a także bóle mięśni i stawów. Wystąpienie objawów zespołu Stevensa-Johnsona może być poprzedzone wystąpieniem infekcji układu oddechowego. Schorzenie to częściej pojawia się u pacjentów z obniżoną odpornością, w tym zakażonych wirusem HIV.

Wśród czynników wywołujących zespół Stevensa-Johnsona ważne są czynniki infekcyjne, jednak objawy choroby najczęściej wywołują leki, w tym przede wszystkim:

  • antybiotyki – w tym penicyliny, cefalosporyny,
  • substancje antyretrowirusowe –stosowane w leczeniu HIV/AIDS,
  • leki przeciwgrzybicze – w tym pochodne imidazolu,
  • leki przeciwdrgawkowe – karbamazepina, fenobarbital, lamotrygina, kwas walproinowy,
  • leki przeciwbólowe i przeciwzapalne – naproksen, ibuprofen.

Warto wiedzieć, że czas od przyjęcia leku do wystąpienia objawów klinicznych może być różny i wynosić od kilku dni do nawet 2 miesięcy od rozpoczęcia terapii.

>> Przeczytaj: Rumień guzowaty: czym jest? Objawy, przyczyny, leczenie i powikłania

Zespół Lyella

Zespół Lyella nazywany jest również toksyczną nekrolizą naskórka i jest najcięższą z omawianych w tym artykule chorób. Podobnie jak zespół Stevensa-Johnsona, choroba ta najczęściej wynika z nadwrażliwości na leki. Zespół Lyella cechuje się zajęciem ponad 30% powierzchni skóry, przy czym w zespole Stevensa-Johnsona odsetek ten nie przekracza 10%. Przypadki, w których dochodzi do zajęcia powierzchni skóry w odsetku pomiędzy 10, a 30% określa się mianem zespołów nakładania.

>> To może Cię zainteresować: Rumień alergiczny: jak wygląda? Objawy, przyczyny, ile trwa

Jak wygląda rumień wielopostaciowy?

Klasyczny rumień wielopostaciowy objawia się obrączkowatymi, uniesionymi zmianami skórnymi, które najczęściej lokalizują się w obrębie odsiebnych części kończyn. Zmiany skórne swoim wyglądem przypominają tarczę strzelniczą. Niekiedy w obrębie zmian pojawiają się również pęcherze, po których pęknięciu pozostają nadżerki. Niektóre przypadki rumienia wielopostaciowego wiążą się również z obecnością zmian w obrębie śluzówek – są to najczęściej zmiany nadżerkowe.

W przypadku zespołu Stevensa-Johnsona początkowo na skórze obserwuje się rumieniowe plamy, które następnie przekształcają się w pęcherze i rozległe nadżerki z ogniskami martwicy skóry. Na błonach śluzowych (zarówno w obrębie jamy ustnej, jak i narządów płciowych) obecne są natomiast nadżerki i uwarstwione strupy. Co więcej, może wystąpić również spełzanie płytek paznokciowych.

>> Zobacz: Nadżerka szyjki macicy – objawy, przyczyny i leczenie

Zespół Lyella manifestuje się podobnie co zespół Stevensa-Johnsona, jednak nasilenie zmian skórnych jest jeszcze większe. W tym przypadku obserwuje się spełzanie naskórka, a zajęte jest ponad 30% skóry. W przebiegu zespołu Lyella zauważa się również dodatni objaw Nikolskiego. Symptom ten polega na spełzaniu naskórka pod wpływem pocierania skóry w miejscu pozornie niezmienionym chorobowo. W powikłanym zespole Lyella możemy mieć do czynienia z pojawieniem się zrostów w obrębie błon śluzowych (co może grozić nawet utratą widzenia) oraz ze spełzaniem płytek paznokciowych.

>> Przeczytaj: Rumień alergiczny: jak wygląda? Objawy, przyczyny, ile trwa

Czy rumień wielopostaciowy swędzi?

W przebiegu rumienia wielopostaciowego możliwe jest odczuwanie świądu, a niekiedy również pieczenia skóry. Z kolei w zespole Stevensa-Johnsona i zespole Lyella odnotowuje się również silne dolegliwości bólowe związane ze spełzaniem naskórka i rozległymi zmianami śluzówkowymi.

Rumień wielopostaciowy u dzieci: jak się objawia?

Rumień wielopostaciowy u dzieci pojawia się rzadziej niż w populacji osób dorosłych. Objawy tej grupy schorzeń są podobne, co u osób dorosłych, jednak łatwiej w tym przypadku o poważne zaburzenia wodno-elektrolitowe.

>> Sprawdź: Rumień zakaźny (piąta choroba) – choroba wysypkowa u dzieci

Rumień wielopostaciowy: diagnostyka źródła przypadłości

Rozpoznanie rumienia wielopostaciowego jest stawiane na podstawie obrazu klinicznego. Konieczne jest dokładne badanie przedmiotowe pacjenta oraz przeprowadzenie szczegółowego wywiadu chorobowego, w którym podejmuje się kwestie ostatnich infekcji oraz przyjmowanych przez pacjenta leków. Badania laboratoryjne, które są ważne w odniesieniu do schorzeń omawianych w tym artykule to przede wszystkim:

Jak leczyć rumień wielopostaciowy?

Podstawą leczenia zarówno rumienia wielopostaciowego, jak i omawianych w tym artykule zespołów, jest odstawienie leku, który może wiązać się z wywoływaniem objawów, a także leczenie towarzyszącej infekcji. Klasyczna postać rumienia wielopostaciowego jest zazwyczaj schorzeniem samoograniczającym się. Jeżeli choroba związana jest z wirusem opryszczki zwykłej, konieczne jest włączenie leczenia przeciwwirusowego (typowo acyklowir).

>> Zobacz: Opryszczka na ustach i w nosie – objawy, przyczyny, badania i leczenie opryszczki wargowej

Leczenie zespołu Stevensa-Johnsona wymaga wyrównania zaburzeń wodno-elektrolitowych, a niekiedy także podawania ogólnego glikokortykosteroidów. W przypadku związku z infekcją konieczne może być podanie leku przeciwwirusowego lub antybiotyku. Pacjenci z najcięższą postacią choroby, a więc z zespołem Lyella, wymagają intensywnego nadzoru i hospitalizacji na Oddziale Intensywnej Terapii lub w Centrum Leczenia Oparzeń. W tej sytuacji w leczeniu zastosowanie znajduje dodatkowo cyklosporyna i dożylne immunoglobuliny. Konieczna jest również konsultacja okulistyczna, a niekiedy także laryngologiczna i ginekologiczna.

Jak zmniejszyć rumień wielopostaciowy?

W przypadku klasycznego rumienia wielopostaciowego pomocne mogą okazać się miejscowo stosowane glikokortykosteroidy, a także doustne leki przeciwhistaminowe (na przykład cetyryzyna, czy bilastyna). Zespół Stevensa-Johnsona i toksyczna nekroliza naskórka są schorzeniami wymagającymi hospitalizacji i włączenie intensywnego leczenia.

>> To może Cię zainteresować: Trzydniówka (rumień nagły) – objawy i postępowanie u dzieci i niemowląt

FAQ. Rumień wielopostaciowy – często zadawane pytania

Rumień wielopostaciowy to złożone schorzenie o różnym stopniu zaawansowania klinicznego. Choroba ta wiąże się w wieloma pytaniami i obawami. Poniżej odpowiedzi na najczęstsze z nich.

Czy rumień wielopostaciowy jest uleczalny?

Rumień wielopostaciowy jest schorzeniem uleczalnym, a im szybciej rozpoczniemy odpowiednie leczenie, tym większa szansa na sukces terapeutyczny. Najgorsze rokowanie dotyczy zespołu Lyella. W tej sytuacji śmiertelność szacuje się na około 50%. Najlepsze rokowanie dotyczy klasycznego zespołu wielopostaciowego, w którego przypadku objawy mogą ustępować nawet samoistnie.

Kogo najczęściej dotyka rumień wielopostaciowy?

Rumień wielopostaciowy znacznie częściej dotyka pacjentów dorosłych. Należy mieć jednak świadomość, że może wystąpić w każdym wieku.

Jakich produktów spożywczych należy unikać przy rumieniu wielopostaciowym?

Rumień wielopostaciowy nie jest wywoływany przez konkretny rodzaj pokarmów. Często jednak ma związek z lekami, w tym lekami przeciwzapalnymi i antybiotykami. Należy pamiętać, by w przyszłości unikać przyjmowania substancji, po których wystąpiły objawy rumienia wielopostaciowego.

Jakie witaminy są dobre na rumień wielopostaciowy?

Rumień wielopostaciowy nie jest leczony z wykorzystaniem witamin. Jednak osoby z tendencją do pojawiania się rumienia wielopostaciowego powinny pamiętać – tak jak wszyscy pacjenci – o stosowaniu zróżnicowanej diety.

>> Sprawdź: Zdrowe tłuszcze. Które tłuszcze są zdrowe i w czym je znaleźć?

Rumień wielopostaciowy: podsumowanie

  • Rumień wielopostaciowy to reakcja nadwrażliwości, która może pojawić się w odpowiedzi na czynniki infekcyjne lub leki.
  • Wyróżnia się klasyczny rumień wielopostaciowy, a także zespół Stevensa-Johnsona i zespół Lyella, które obecnie ze względu na odmienny obraz kliniczny i rokowanie uważane są za odrębne jednostki chorobowe.
  • W przebiegu tych schorzeń obserwuje się zmiany w obrębie skóry i błon śluzowych, a niekiedy również w obrębie płytek paznokciowych.
  • Rokowanie zależy od rozległości zmian skórnych i stanu ogólnego chorego, najpoważniejsze rokowanie związane jest z wystąpieniem zespołu Lyella.

Bibliografia

  1. A. Zalewska-Janowska i inni, Stany nagłe w dermatologii i wymagające pilnego skierowania do poradni dermatologicznej/oddziału dermatologicznego, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2021,
  2. A. Kaszuba, J. Maj, Praktyka dermatologiczna, Termedia, Poznań 2016.,
  3. A. Szczeklik i inni, Interna Szczeklika, Medycyna Praktyczna, Kraków 2020,
  4. W. H. Burgdorf i inni, Dermatologia Braun-Falco, wydanie III, Wydawnictwo Czelej, Lublin 2017.

Zachłystowe zapalenie płuc: objawy, leczenie, rokowania

Zachłystowe zapalenie płuc to poważna choroba, która może wystąpić zarówno u dzieci, jak i dorosłych – szczególnie tych z zaburzeniami połykania. Rozwija się po dostaniu się treści pokarmowej lub płynów do dróg oddechowych. W tym artykule wyjaśniamy, czym jest zachłystowe zapalenie płuc, jakie daje objawy, jak wygląda leczenie i jakie są rokowania. Przeczytaj, aby dowiedzieć się, na co zwrócić uwagę i kiedy zgłosić się do lekarza.

Spis treści:

  1. Zachłystowe zapalenie płuc: co to za choroba?
  2. Kto jest narażony na zachorowanie na zachłystowe zapalenie płuc?
  3. Przyczyny rozwoju zachłystowego zapalenia płuc
  4. Zachłystowe zapalenie płuc: objawy choroby
  5. Diagnostyka zachłystowego zapalenia płuc
  6. Zachłystowe zapalenie płuc: leczenie
  7. Powikłania zachłystowego zapalenia płuc
  8. Podsumowanie informacji o zachłystowym zapaleniu płuc

Zachłystowe zapalenie płuc: co to za choroba?

Zachłystowe zapalenie płuc (ZZP) to szczególny rodzaj infekcji płuc spowodowanej przedostaniem się ciał obcych (najczęściej treści żołądkowej, pokarmu, śliny lub płynów) do dolnych dróg oddechowych. Proces ten nazywany jest zachłyśnięciem (aspiracją). Obecność obcych substancji w płucach prowadzi do zapalenia i może rozwinąć się w poważną infekcję bakteryjną.

>> Zobacz: Zapalenie płuc: objawy, przyczyny, leczenie

Jak szybko rozwija się zachłystowe zapalenie płuc?

Objawy zachłystowego zapalenia płuc mogą pojawić się już w ciągu kilku godzin od aspiracji, jednak w niektórych przypadkach rozwój choroby trwa dłużej – nawet 24-72 godziny. Czas reakcji organizmu zależy m.in. od rodzaju i ilości zaaspirowanej substancji oraz ogólnego stanu zdrowia chorego.

Badanie CRP - (białko C-reaktywne) banerek

Kto jest narażony na zachorowanie na zachłystowe zapalenie płuc?

Ryzyko zachorowania jest szczególnie wysokie u osób:

  • z zaburzeniami połykania (np. po udarze mózgu),
  • nieprzytomnych lub pod wpływem alkoholu,
  • z chorobami neurologicznymi (np. choroba Parkinsona),
  • w podeszłym wieku,
  • z refluksem żołądkowo-przełykowym,
  • dzieci i niemowląt z niewykształconym odruchem połykania.

>> Przeczytaj: Zgaga i refluks w ciąży – objawy, przyczyny i łagodzenie dolegliwości

Przyczyny rozwoju zachłystowego zapalenia płuc

Do najczęstszych przyczyn ZZP należą: zachłyśnięcie podczas jedzenia (szczególnie przy szybkim spożywaniu posiłków), wymioty (zwłaszcza w pozycji leżącej), refluks żołądkowy, niedrożność przełyku, a także nieprawidłowo przeprowadzona intubacja lub zabiegi medyczne.

Zachłystowe zapalenie płuc u niemowlaka i noworodka: przyczyny

U najmłodszych zachłystowe zapalenie płuc najczęściej rozwija się w wyniku ulewania i cofania pokarmu, niewykształconych odruchów połykania i kaszlu, nieprawidłowego karmienia (np. zbyt szybki wypływ mleka z butelki) oraz wad wrodzonych układu pokarmowego. Objawy mogą być subtelne – duszność, sinica, apatia czy odmawianie jedzenia to sygnały alarmowe.

>> Zobacz też: Refluks i zgaga u dzieci: objawy, przyczyny, leczenie i dieta

Zachłystowe zapalenie płuc: objawy choroby

Objawy zachłystowego zapalenia płuc mogą różnić się w zależności od wieku i ogólnego stanu zdrowia pacjenta. Do najczęstszych należą gorączka i dreszcze, ale także kaszel (początkowo suchy, potem z ropną plwociną), duszność, ból w klatce piersiowej (zwłaszcza przy oddychaniu), świszczący oddech, osłabienie oraz senność.

U niemowląt i osób starszych objawy mogą być mniej oczywiste – obserwuje się zmniejszenie apetytu, senność lub pogorszenie stanu ogólnego.

>> Sprawdź: Nadmierna senność w ciągu dnia – możliwe przyczyny. Jakie badania wykonać?

Diagnostyka zachłystowego zapalenia płuc

Diagnostyka opiera się na wywiadzie lekarskim (np. pytanie o incydent zachłyśnięcia), badaniu fizykalnym i testach laboratoryjnych. Wśród badań pomocnych w rozpoznaniu znajdują się:

  • morfologia krwi – wykazuje podwyższony poziom leukocytów (WBC), co świadczy o stanie zapalnym.
  • CRP (białko C-reaktywne) – wzrost CRP sugeruje infekcję i stopień jej nasilenia.
  • prokalcytonina (PCT) – szczególnie przydatna w różnicowaniu infekcji bakteryjnych od wirusowych i ocenie ciężkości zakażenia.
  • RTG klatki piersiowej – pozwala uwidocznić zmiany zapalne w płucach.
  • pulsoksymetria – ocena wysycenia krwi tlenem.
Morfologia banerek

Zachłystowe zapalenie płuc: leczenie

Leczenie zależy od stopnia zaawansowania choroby i stanu pacjenta. W terapii stosuje się:

  • antybiotyki – najczęściej amoksycylina z kwasem klawulanowym, cefalosporyny lub leki dobrane na podstawie posiewu plwociny,
  • tlenoterapię – w przypadku niewydolności oddechowej,
  • nawodnienie i leczenie objawowe – przeciwgorączkowe, mukolityczne,
  • rehabilitację oddechową – pomocna w usuwaniu wydzieliny z dróg oddechowych.

W ciężkich przypadkach konieczna może być hospitalizacja, a nawet wspomaganie oddechu (np. respirator).

Powikłania zachłystowego zapalenia płuc

Nieleczone lub źle leczone zachłystowe zapalenie płuc może prowadzić do poważnych powikłań, takich jak: ropień płuca, rozstrzenie oskrzeli, niewydolność oddechowa, sepsa, przewlekłe zmiany w miąższu płucnym. U osób starszych i z chorobami współistniejącymi ryzyko powikłań i śmiertelność są znacznie wyższe.

Badanie prokalcytoniny (PCT) banerek

Podsumowanie informacji o zachłystowym zapaleniu płuc

  • Zachłystowe zapalenie płuc to stan zapalny płuc wywołany przedostaniem się obcych substancji do dróg oddechowych.
  • Choroba może rozwijać się już w ciągu kilku godzin od aspiracji.
  • Najbardziej narażeni są seniorzy, niemowlęta oraz osoby z zaburzeniami połykania.
  • Typowe objawy to gorączka, kaszel, duszność, osłabienie.
  • Diagnostyka obejmuje morfologię, CRP, prokalcytoninę i RTG klatki piersiowej.
  • Leczenie opiera się na antybiotykoterapii, tlenoterapii i leczeniu objawowym.
  • Nieleczone ZZP może prowadzić do ciężkich powikłań.

Bibliografia

  1. Niederman MS, Cilloniz C. Aspiration pneumonia. Rev Esp Quimioter. 2022 
  2. Zasowska-Nowak A, Nowak PJ. Aspiration pneumonia – prophylaxis, diagnostics, and treatment. Medycyna Paliatywna/Palliative Medicine. 2019;

Martwica – jak do niej dochodzi? Objawy, przyczyny, rodzaje martwicy tkanek       

Martwica to patologiczny proces polegający na nieodwracalnej śmierci komórek lub tkanek w żywym organizmie. W przeciwieństwie do fizjologicznego procesu apoptozy, martwica ma charakter gwałtowny i często prowadzi do stanu zapalnego w otaczających tkankach. Może pojawić się na skutek działania wielu czynników, takich jak niedokrwienie, zakażenia, urazy czy toksyny. Zjawisko to ma istotne znaczenie kliniczne, ponieważ często towarzyszy ciężkim chorobom, takim jak zawał serca, udar mózgu, zakażenia bakteryjne czy przewlekłe niedokrwienie kończyn. W niniejszym artykule przybliżymy mechanizmy prowadzące do martwicy, jej rodzaje, objawy oraz sposoby diagnostyki.

Spis treści:

  1. Co to jest martwica tkanek?
  2. Rodzaje martwicy tkanek
  3. Przyczyny martwicy tkanek
  4. Objawy martwicy
  5. Diagnostyka martwicy tkanek
  6. Martwica tkanek – podsumowanie

Co to jest martwica tkanek?

Martwica to proces, w którym komórki ulegają niekontrolowanej śmierci w wyniku poważnego uszkodzenia. Dochodzi do zaburzenia integralności błony komórkowej, rozpadu struktur wewnątrzkomórkowych oraz uwolnienia enzymów trawiących zawartość komórki. W efekcie do otaczających tkanek przedostają się substancje pobudzające silną reakcję zapalną. W przeciwieństwie do apoptozy – procesu kontrolowanego, uporządkowanego i niepowodującego stanu zapalnego – martwica jest reakcją patologiczną, zazwyczaj wynikającą z uszkodzenia środowiska komórkowego.

Martwica może występować miejscowo (np. w obrębie niedokrwionej kończyny) lub dotyczyć narządów wewnętrznych (np. w zawale mięśnia sercowego). Jej obecność świadczy o zaawansowanym uszkodzeniu tkanki, które najczęściej jest nieodwracalne.

Czy martwica to rak?

Martwica i nowotwory złośliwe to dwa odrębne zjawiska. Rak to choroba wynikająca z niekontrolowanego podziału komórek, które nabywają zdolność do naciekania i przerzutowania. Martwica natomiast to proces destrukcji tkanek. Choć w guzach nowotworowych często obserwuje się ogniska martwicy (zwłaszcza w ich centralnych częściach, gdzie dochodzi do niedotlenienia), sama martwica nie jest nowotworem.

Rodzaje martwicy tkanek

Martwica nie jest procesem jednorodnym – jej obraz kliniczny i mikroskopowy może znacznie się różnić w zależności od przyczyny i lokalizacji. Poniżej przedstawiono najczęstsze typy martwicy, wraz z ich krótką charakterystyką:

  • Martwica skrzepowa (koagulacyjna) – najczęściej występująca forma, obserwowana m.in. w zawale serca czy nerek. W jej przebiegu dochodzi do „zdenaturowania” białek, czyli ich uszkodzenia i zachowania zarysów komórkowych mimo utraty ich funkcji. Tkanka staje się sucha, twarda i blada.
    Typowa dla narządów litych (serce, nerki, wątroba) i spowodowana najczęściej niedokrwieniem.
  • Martwica rozpływna – przeciwieństwo martwicy skrzepowej. Dochodzi tu do całkowitego rozpadu komórek pod wpływem enzymów hydrolitycznych. Obszar objęty martwicą zmienia się w płynną,galaretowatą masę.
    Charakterystyczna dla mózgu oraz ropni powstających w zakażeniach bakteryjnych.
  • Martwica serowata – tkanka przyjmuje wygląd przypominający biały, suchy twaróg. Często występuje w przebiegu gruźlicy, a także w niektórych chorobach autoimmunologicznych.
    Towarzyszy intensywnemu odczynowi zapalnemu i często pozostawia po sobie zwapnienia.
  • Martwica tłuszczowa (enzymatyczna) – dotyczy głównie tkanki tłuszczowej, np. w obrębie trzustki podczas ostrego zapalenia. Uwolnione enzymy trawią lipidy, tworząc z wapniem nierozpuszczalne mydła (zjawisko saponifikacji).
  • Martwica zgorzelinowa – rozwija się najczęściej w niedokrwionych kończynach, często u osób z cukrzycą lub miażdżycą. Wyróżnia się dwa podtypy:
  • Zgorzel sucha – tkanka staje się czarna, twarda, wyraźnie oddzielona od zdrowej części.
  • Zgorzel mokra – towarzyszy jej zakażenie bakteryjne, wilgotność, obecność cuchnącej wydzieliny.

W ciężkich przypadkach może dojść do rozwoju zgorzeli gazowej, wywołanej przez bakterie beztlenowe (Clostridium), która stanowi stan zagrożenia życia.

  • Martwica włóknikowata – obserwowana głównie w chorobach autoimmunologicznych, takich jak toczeń rumieniowaty układowy czy zapalenia naczyń. Dochodzi do odkładania się kompleksów immunologicznych w ścianach naczyń, co prowadzi do ich uszkodzenia.
  • Martwica jałowa kości (osteonekroza) – szczególna forma martwicy, obejmująca tkankę kostną, zwykle bez udziału czynników zakaźnych. Może być następstwem urazu, zaburzeń krążenia (np. zakrzepicy), radioterapii lub długotrwałej steroidoterapii. Najczęściej dotyczy głowy kości udowej, ale może występować również w innych lokalizacjach. Nieleczona prowadzi do destrukcji struktury kostnej i utraty funkcji stawu.

Przyczyny martwicy tkanek

Martwica może być efektem działania różnych czynników – zarówno zewnętrznych, jak i wewnętrznych. Choć ich charakter bywa odmienny, wspólnym mianownikiem jest przekroczenie możliwości regeneracyjnych komórki i nieodwracalne uszkodzenie jej struktury. Oto najczęstsze przyczyny martwicy:

  • niedokrwienie i niedotlenienie,
  • infekcje bakteryjne, wirusowe i grzybicze,
  • czynniki chemiczne i toksyczne (silne substancje chemiczne, takie jak kwasy, zasady, alkohol, metale ciężkie, a także niektóre leki (np. cytostatyki, antybiotyki w dużych dawkach),
  • czynniki fizyczne (urazy mechaniczne (zmiażdżenia, amputacje), oparzenia i odmrożenia, promieniowanie jonizujące (np. po radioterapii),
  • choroby autoimmunologiczne,
  • zaburzenia metaboliczne i naczyniowe,
  • zakrzepy i zatory,
  • steroidoterapia – przewlekłe stosowanie glikokortykosteroidów może prowadzić do jałowej martwicy kości,
  • ugryzienia i ukąszenia (niektóre zwierzęta (np. węże, pająki, owady) wstrzykują toksyny powodujące lokalną martwicę tkanek.

Objawy martwicy

Objawy martwicy zależą od jej lokalizacji, rozległości oraz tempa rozwoju. W przypadku martwicy skóry i tkanek powierzchownych widoczne są zmiany zabarwienia (zaczerwienienie, sinica, czernienie), owrzodzenia, obrzęki, a także obecność wydzieliny o przykrym zapachu. W bardziej zaawansowanych przypadkach pojawiają się objawy ogólnoustrojowe, takie jak gorączka, dreszcze czy tachykardia, które mogą świadczyć o toczącym się zakażeniu lub sepsie.

Martwica narządów wewnętrznych manifestuje się specyficznymi objawami: zawał serca powoduje ból w klatce piersiowej i duszność, udar mózgu – zaburzenia mowy, ruchu lub świadomości, a martwica trzustki – silne bóle brzucha, nudności i gorączkę. W każdym przypadku jest to stan wymagający pilnej diagnostyki i leczenia.

Diagnostyka martwicy tkanek

Rozpoznanie martwicy opiera się na połączeniu wywiadu klinicznego, badania fizykalnego oraz badań obrazowych i laboratoryjnych. W przypadku powierzchownych zmian lekarz może rozpoznać martwicę na podstawie oględzin. W przypadku narządów wewnętrznych stosuje się USG, tomografię komputerową czy rezonans magnetyczny, które pozwalają uwidocznić ogniska martwicy.

Morfologia banerek

Pomocne są również badania laboratoryjne – np. wzrost poziomu enzymów sercowych (troponina) w zawale serca, podwyższona amylaza i lipaza w martwicy trzustki, czy leukocytoza i CRP w przypadku zakażenia. W niektórych przypadkach konieczna jest biopsja i analiza histopatologiczna, która pozwala określić typ martwicy i różnicować ją z innymi procesami patologicznymi.

Badanie CRP - (białko C-reaktywne) banerek

Martwica tkanek – podsumowanie

Martwica to nieodwracalna śmierć komórek w żywym organizmie, spowodowana uszkodzeniem strukturalnym i utratą funkcji. Choć może budzić skojarzenia z rakiem, nie jest nowotworem – w martwicy komórki obumierają, a nie namnażają się w sposób niekontrolowany. Może być wynikiem wielu czynników, a jej rozpoznanie i leczenie zależą od przyczyny i typu zmian.

Najważniejsze fakty:

  • najczęstszą przyczyną jest niedokrwienie, ale może wystąpić również w wyniku infekcji, urazu, działania toksyn, chorób autoimmunologicznych czy metabolicznych,
  • objawy zależą od lokalizacji, mogą obejmować ból, przebarwienia skóry, brak czucia, nieprzyjemny zapach, wydzielinę, owrzodzenie,
  • diagnostyka opiera się na badaniu klinicznym, obrazowym i histopatologicznym,
  • leczenie obejmuje farmakoterapię, zabiegi chirurgiczne, usuwanie przyczyny, czasem terapię tlenową,
  • nieleczona martwica może prowadzić do ciężkich powikłań, zakażeń i sepsy.

Bibliografia

  1. Khalid N, Azimpouran M. Necrosis. In: StatPearls. StatPearls Publishing, Treasure Island (FL); 2025. PMID: 32491559.
  2. D’Arcy MS. Cell death: a review of the major forms of apoptosis, necrosis and autophagy. Cell Biol Int. 2019 Jun;43(6):582-592.
  3. Astier, A. The Different Types of Necrosis and Their Histological Identifications. Retrieved from: https://www.andreasastier.com/blog/the-different-types-of-necrosis-and-their-histological-identifications
  4. https://my.clevelandclinic.org/health/diseases/23959-necrosis
  5. https://blog.wcei.net/necrotic-tissue-how-to-identify-and-treat-it