Strona główna Blog Strona 75

Niacyna (witamina B3 lub PP) – działanie, właściwości i rola w organizmie

Niacyna to witamina o wielu nazwach. Ponieważ jest witaminą z grupy B, odkrytą jako trzecia w kolejności w tej grupie, znana jest jako witamina B3. Inna jej nazwa – już historyczna – to kwas nikotynowy. Ostatnia nazwa to witamina PP, która wiąże się z tym, iż początkowo zidentyfikowano ją jako czynnik przeciwpelagryczny (Pellagra Preventive Factor). Jakie jest działanie witaminy PP, jej źródła w diecie, zapotrzebowanie i czy niacyna może być toksyczna. Na te wszystkie pytania odpowie artykuł.  

Spis treści:

  1. Działanie i właściwości witaminy B3 w organizmie człowieka
  2. Zapotrzebowanie i źródła niacyny w diecie – wchłanianie i metabolizm  
  3. Niedobór witaminy PP – kto może być zagrożony niedoborem niacyny?
  4. Nadmiar witaminy PP – czy niacyna może być toksyczna?
  5. Niacyna – podsumowanie

Działanie i właściwości witaminy B3 w organizmie człowieka  

Niacyna – jak wszystkie witaminy z grupy B – jest substancją rozpuszczalną w wodzie. Jest prekursorem i składnikiem dwóch niezwykle ważnych związków – NAD i NADP. Są to związki organiczne, pełniące kluczową rolę w procesach oddychania komórkowego i działaniu układów enzymatycznych nazywanych dehydrogenazami. NAD to związek, który jest wymagany do prawidłowego działania ponad 400 enzymów, czyli więcej niż w przypadku jakiejkolwiek innej witaminy będącej prekursorem koenzymów.  

Dzięki temu niacyna jest uczestnikiem: 

  • procesów glikolizy,  
  • przemian białkowych,  
  • przemian tłuszczów – syntezie kwasów tłuszczowych i cholesterolu,  
  • przemian węglowodanów,  
  • syntezie hormonów (płciowych, kortyzolu, insuliny, tyroksyny – hormonu tarczycy), 
  • regulacji stężenia jonów wapnia. 

Zapotrzebowanie i źródła niacyny w diecie – wchłanianie i metabolizm  

Większość niacyny występuje w diecie w postaci kwasu nikotynowego i nikotynamidu. Kwas nikotynowy zawierają przede wszystkim produkty roślinne. Jego przyswajalność z roślin nie jest duża i wynosi poniżej 25%. Dlatego głównym źródłem witaminy PP są wątroba, mięso (kurczaka i indyka), ryby, przetwory mięsne, gdzie niacyna dostępna jest w postaci form wysoce biodostępnych, czyli NAD i NADP. 

Źródłem niacyny w organizmie człowieka jest również tryptofan. Wydajność tej przemiany jest zależna od spożywania białka. Przyjmuje się, że wynosi ona 1:60, czyli 1 mg niacyny powstaje z 60 mg tryptofanu. W stanach niedoboru witaminy B2, witaminy B6 i żelaza, konwersja tryptofanu do witaminy PP jest zmniejszona, ponieważ enzymy uczestniczące w przemianach tego aminokwasu do niacyny wymagają obecności tych składników odżywczych. Przyjmuje się, iż produkty bogate w tryptofan i białko, takie jak mleko, sery, jaja są również dobrym źródłem witaminy PP.  

zawartosc niacyny w wybranych produktach spozywczych
Zawartość niacyny w wybranych produktach spożywczych.

Niacyna zaczyna wchłaniać się już w żołądku, ale większość wchłania się w jelicie cienkim. Pula rezerwowa witaminy PP odkłada się w erytrocytach. Natomiast nadmiar niacyny spożywany z pokarmem metabolizowany jest w wątrobie i wydalany z moczem.  

zapotrzebowanie na niacyne tabela
Zapotrzebowanie na niacynę w poszczególnych grupach wiekowych w Polsce.

Niacyna jest witaminą odporną na wysoką temperaturę. Jako witamina rozpuszczalna w wodzie ulega ona jednak stratom w czasie procesów technologicznych z udziałem wody. Szacuje się, że w trakcie gotowania warzyw w wodzie dochodzi do utarty aż 50% witaminy PP, a w czasie ich przygotowywania na parze straty są minimalne. 

Niedobór witaminy PP – kto może być zagrożony niedoborem niacyny?  

Badania z lat 2004-2016 wskazują, że w Polsce średnie spożycie niacyny z dietą przez dziewczęta i kobiety wynosi od 82% do 182% normy. Z kolei u chłopców i mężczyzn wynosi od 70% do 225% zapotrzebowania dziennego. Niedobory tej witaminy obserwowane są zatem rzadko. Na deficyty tego składnika odżywczego mogą być narażone następujące grupy osób: 

  • pacjenci z niedożywieniem spowodowanym różnymi przyczynami, np. anoreksją, nadużywający alkoholu; 
  • pacjenci z zaburzeniami wchłaniania spowodowanymi, np. nieswoistym zapaleniem jelit, marskością wątroby;
  • osoby z niewystarczającym spożyciem witaminy B2, witaminy B6 i/lub żelaza – są to składniki uczestniczące w przemianach tryptofanu w niacynę, ich niedobór obniża pulę dostępnej witaminy PP; 
  • pacjenci z chorobą Hartnupa – jest to rzadka choroba genetyczna, w której zakłócone jest wchłanianie tryptofanu w jelicie cienkim i zwiększone jego wydalanie z moczem, co skutkuje niedoborem tryptofanu i obniżeniem puli dostępnej niacyny;  
  • pacjenci z rakowiakiem – guzem przewodu pokarmowego, w którym tryptofan wchodzi w szlak metabolizmu serotoniny, co powoduje, że nie jest on dostępny do produkcji witaminy PP.

>> Więcej informacji znajdziesz w artykule: Serotonina i jej rola w organizmie – Centrum Wiedzy ALAB laboratoria

Czym jest pelagra? 

Początkowy niedobór witaminy PP powodują uwolnienie NAD z puli rezerwowej w erytrocytach i objawy niedoboru nie są widoczne. Po dłuższym czasie niedoborów niacyny i tryptofanu może rozwinąć się pelagra. Obecnie można ją obserwować w biednych rejonach Afryki lub Azji, w Europie i w Polsce może być związana z istnieniem wyżej wymienionych stanów chorobowych. Pelagra to choroba powodująca następujące objawy: 

  • skórne – brązowe zmiany barwnikowe powstające pod wpływem promieni słonecznych, szorstka, przypominająca oparzenie słoneczne skóra  
  • z przewodu pokarmowego – bolesność ust i języka, jaskrawoczerwony język, wymioty, biegunka 
  • neurologiczne – ból głowy, apatia, zmęczenie, zaburzenia pamięci, depresja 
  • anoreksja.  

Nadmiar witaminy PP – czy niacyna może być toksyczna?

Nadmiar witaminy PP spożywanej z dietą metabolizowany jest w wątrobie i wydalany z moczem, nie jest niebezpieczny dla zdrowia. Natomiast nadmierne spożycie kwasu nikotynowego w wyniku suplementacji powoduje zaczerwienienie twarzy, uderzenia gorąca, świąd, nudności.  

Możliwe są także poważniejsze działania niepożądane, np. hepatotoksyczność, czyli upośledzenie funkcji i zaburzenia pracy wątroby, związane z działaniem leku lub czynnika nieinfekcyjnego.  

Niacyna w dawkach powyżej 500 mg powoduje: 

  • podwyższenie poziomu aminotransferaz (ASPAT, ALT) – enzymów wątrobowych – w surowicy  
  • zmniejszenie poziomu białek syntetyzowanych w wątrobie.  

Zaburzenia syntezy białka mogą powodować problemy z krzepliwością krwi, co będzie widoczne w postaci wydłużenia czasu protrombinowego, zmniejszeniem stężenia czynników krzepnięcia i zwiększonego ryzyka krwawień.  

>> Dowiedz się: Jakie czynniki mogą zaburzyć wyniki badań układu krzepnięcia?

Nadmiar niacyny może również wywoływać inne działania niepożądane, np. niedociśnienie krwi zwiększające ryzyko upadków, upośledzoną tolerancję glukozy i insulinooporność, pogorszenie cukrzycy, zaburzenia widzenia i obrzęk plamki żółtej.  

Bezpieczeństwo przyjmowania niacyny w suplementach diety

Górny dzienny limit spożycia witaminy B3 w postaci suplementu dla osób dorosłych wynosi: 

  • 16 mg dla kwasu nikotynowego,  
  • 830 mg dla amidu kwasu nikotynowego (nikotynamidu).  

Poziom witaminy B3 w organizmie człowieka można zbadać oznaczając jej status we krwi, oraz poziom w moczu. To ostatnie badanie wskazuje również na zawartość niacyny w diecie, ponieważ jej nadmiar jest wydalany z moczem.  

Badanie witaminy B3 (niacyny, PP)

Należy podkreślić, że witamina PP wchodzi w interakcje z wieloma lekami, np: 

  • kwas acetylosalicylowy (aspiryna, polopiryna); 
  • doustne leki przeciwcukrzycowe i insulina – witamina B3 w dużych dawkach może zwiększać poziom glukozy, z tego powodu może wystąpić konieczność podwyższenia dawek tych leków;  
  • karbamazepina – kwas nikotynowy zwiększa jej stężenie w organizmie pacjenta; 
  • preparaty rozszerzające naczynia krwionośne – przyjmowanie witaminy PP może sprzyjać hipotonii ortostatycznej. 

Kwas nikotynowy w farmakologii i kosmetologii  

Badanie wskazują, że kwas nikotynowy w wysokich dawkach poprawia profil lipidowy krwi. Jednak ze względu na fakt, iż takie dawki obarczone są ryzykiem działań niepożądanych, a sama substancja nie ma znaczącego wpływu na ograniczenie powikłań wysokiego poziomu cholesterolu i nie oferuje dodatkowych korzyści dla pacjentów, kwas nikotynowy nie jest rekomendowany jako lek w takich wskazaniach.  

Natomiast szerokie zastosowanie w dermatologii i kosmetologii znajduje pochodna kwasu nikotynowego – niacynamid. W zależności od stężenia podany na skórę wykazuje on działanie przeciwświądowe, przeciwbakteryjne, fotoprotekcyjne, przecwitrądzikowe. Z tego powodu jest składnikiem produktów przeznaczonych dla cer trądzikowych lub skóry atopowej. W kosmetologii znajdziemy go w produktach do pielęgnacji oraz przeciwstarzeniowych.  

Niacyna – podsumowanie

Witamina B3, czyli inaczej niacyna, to – jak wszystkie witaminy – ważna substancja odżywcza, która musi być dostarczana z pożywieniem. Osoby odżywiające się przeciętną dietą nie są narażone na jej niedobory. Nadmiar witaminy PP dostarczany z suplementacją może być szkodliwy – zbyt wysokie dawki powodują szereg działań niepożądanych. Dlatego osoby, które chcą zachować optymalny poziom niacyny, powinny poszukiwać jej źródeł w żywności. Poziom witaminy B3 można zbadać we krwi oraz w moczu.  

>> Sprawdź też:  Witamina B2 – ryboflawina


Źródła:

  1. Normy żywienia dla populacji Polski i ich zastosowanie – pod red. M. Jarosza, E. Rychlik, K. Stoś, J. Charzewskiej Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego – Państwowy Zakład Higieny, 2020 
  2. Gertig H., Przysławski J., Bromatologia. Zarys nauki o żywności i żywieniu. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2015. 
  3. LiverTox: Clinical and Research Information on Drug-Induced Liver Injury [Internet]. Bethesda (MD): National Institute of Diabetes and Digestive and Kidney Diseases; 2012–. Niacin. 2020 Jul 9. PMID: 31643504. 
  4. Medycyna Praktyczna – Baza leków – Substancje od A do Z – Nikotynamid (opis profesjonalny). Dostęp 28.04.2024  
  5. Wohlrab J, Kreft D. Niacinamide – mechanisms of action and its topical use in dermatology. Skin Pharmacol Physiol. 2014;27(6): 311-5. doi: 10.1159/000359974. Epub 2014 Jun 27. PMID: 24993939. 

Denga – wirusowa choroba tropikalna 

Wybierając się na egzotyczne wakacje, nie myślimy o tym, że z dalekiej podróży możemy przywieźć nie tylko miłe wspomnienia. Takie wakacje mogą się również wiązać z ryzykiem zachorowania na zakaźną chorobę tropikalną, jaką jest denga. Czym jest denga i jak się przed nią uchronić? Dowiedz się, jakie objawy wywołuje choroba i co nas powinno zaniepokoić po powrocie z tropikalnych krajów.  

Spis treści:

  1. Czym jest denga i jakie są przyczyny choroby? 
  2. Denga – objawy i przebieg choroby  
  3. Denga – diagnostyka, badania laboratoryjne, leczenie  
  4. Profilaktyka dengi – kiedy warto się zaszczepić?  
  5. Choroba denga – podsumowanie  

Czym jest denga i jakie są przyczyny choroby? 

Denga to choroba wywoływana przez wirusa dengi (DENV) należącego do rodziny Flaviviridae.  Na całym świecie na dengę choruje rocznie około 5 mln osób, a liczba ta stale wzrasta. W styczniu 2024 roku zgłoszono na świecie ok. 0,5 mln zachorowań i ponad 100 zgonów spowodowanych chorobą.  

Obecnie w Polsce denga jest najczęściej rozpoznawaną chorobą wśród turystów, którzy powracają z krajów tropikalnych. Zgłaszają się oni od ośrodków medycyny tropikalnej z powodu gorączki. Wyjątkiem są kraje Afryki subsaharyjskiej, gdzie najczęstszą chorobą po powrocie jest malaria.  

Wirus dengi charakteryzuje występowanie czterech typów serologicznych – DENV 1-4. Jest to o tyle ważne, iż przechorowanie dengi po zakażeniu danym typem wirusa wiąże się z nabyciem odporności na ten konkretny serotyp, natomiast nie chroni przed zakażeniem pozostałymi typami wirusa. Niestety kolejne zachorowania wiążą się z ryzykiem ciężkiego przebiegu choroby. Zakażenie wirusem DENV-3 lub DENV-4 wiąże się z ryzykiem wywołania gorączki krwotocznej.  

Gdzie występuje denga? 

Wirus przenoszony jest przez komary. Ukąszenie przez tego owada wiąże się z ryzykiem zakażenia i rozwoju choroby denga. Rezerwuarem wirusa oprócz ludzi są także małpy. Zakażenie nie przenosi się z człowieka na człowieka – jedynym źródłem zakażenia wirusem dengi są komary.  

Denga jest chorobą, którą można przywieźć z krajów: 

  • Azji Południowo-Wschodniej (np. Jemen, Indie, Sri Lanka, Birma, Tajlandia, Wietnam, Kambodża, Malezja, Indonezja, Filipiny, Malediwy); 
  • Afryki Subsaharyjskiej (np. Kenia, Tanzania, Sudan, Etiopia, Somalia); 
  • Ameryki Środkowej i Południowej (np. Meksyk, Kuba, Brazylia, Peru); 
  • Oceanii.  

Ryzyko zakażenia wirusem dengi jest większe w rejonach położonych do 1000 m. n.p.m., zwłaszcza na terenach zurbanizowanych, w pobliżu gospodarstw domowych. Optymalna temperatura do transmisji wirusa DENV to 32-33 stopnie. Tylko 1% przypadków dengi spowodowany jest ukąszeniem komara na wysokości ponad 2000 m. n.p.m.  

Denga – objawy i przebieg choroby  

Większość infekcji wirusem DENV (aż 80%) przebiega bezobjawowo. Okres wylęgania choroby trwa 3-14 dni (średnio 4-7 dni). Zakażenia objawowe w większości przypadków cechuje przebieg łagodny. Typowe symptomy dengi to: 

  • gorączka,  
  • silny ból głowy,  
  • typowy ból zagałkowy,  
  • bóle stawów (pojawiają się u ok. 15% chorych, zajmowane są symetryczne stawy. Bóle stawów ujawniają się w czasie aktywności, jeśli np. zajęte są stawy kolanowe chorzy poruszają się w charakterystyczny sposób, na usztywnionych nogach), 
  • osłabienie. 
denga objawy infografika
Objawy dengi

U części chorych obserwuje się plamisto-grudkową osutkę. Typowy obraz to zlewne, czerwone plamy pojawiające się początkowo na powierzchniach grzbietowych rąk i nóg, rozprzestrzeniająca się następnie na całe kończyny i tułów. Zmiany skórne nie pojawiają się na twarzy. 

Gorączka denga może przebiegać dwuetapowo: 

  1. Pierwszy okres gorączkowy trwa kilka dni (2-4), po czym objawy wycofują się na kilka do kilkudziesięciu godzin.  
  2. Drugi okres gorączki trwa 1-2 dni, po którym stan chorego poprawia się. Temperatura spada, ustępuje wysypka (może pozostawiać przebarwienia i łuszczenie się naskórka). 

Chorzy zakażeni wirusem DENV-3 lub DENV-4 narażeni są na rozwój cięższej postaci choroby, czyli gorączkę krwotoczną. Występuje głównie w Azji Południowo-Wschodniej, np. w Tajlandii czy Filipinach. Pierwszy etap choroby również przebiega z podwyższeniem temperatury, mogą się też pojawiać wymioty. Wraz z obniżaniem się gorączki stan chorego zaczyna się jednak pogarszać. Dołączają się bóle brzucha, krwawienia, skaza krwotoczna w postaci wybroczyn i krwawych podbiegnięć na kończynach i w okolicy krzyżowo-lędźwiowej. W następnych dniach dołączają się krwawienia do jam ciała, spadek ciśnienia tętniczego, może dochodzić do wstrząsu, utraty przytomności i zgonu. Badania wskazują, iż ciężka postać dengi może rozwijać się u osób, które w przeszłości były już zakażone i przechorowały dengę.  

>> Przeczytaj też: Ospa wietrzna a ospa małpia – przyczyny, objawy, diagnostyka i leczenie

Denga – diagnostyka, badania laboratoryjne, leczenie  

Obraz kliniczny choroby i jej przebieg jest charakterystyczny. Jednak jej rozpoznanie może być utrudnione, jeśli pacjent nie zostanie dopytany o to, czy kilka dni przed zachorowaniem nie był na egzotycznych wakacjach. Również pacjent powinien zawsze zgłaszać lekarzowi fakt powrotu z podróży, zwłaszcza do krajów tropikalnych.  

Wykonane badania laboratoryjne mogą wykazać następujące zmiany: 

  • morfologia – leukopenia (spadek poziomu leukocytów, czyli krwinek białych),; limfocytoza (zwiększenie liczby limfocytów), w gorączce krwotocznej – małopłytkowość (spadek liczby płytek krwi – trombocytów);  
  • hipoalbuminemia – obniżenie stężenia albumin w osoczu;  
  • wzrost poziomu transaminaz (AsPAT, AlAT); 
  • wzrost poziomu mocznika; 
  • wydłużenie czasu protrombinowego;  
  • spadek poziomów czynników krzepnięcia (II,V,VI,IX,XI). 
Wirus dengi – badanie przeciwciał IgG

W fazie zdrowienia parametry laboratoryjne będą powracać do wartości prawidłowych, pojawią się natomiast przeciwciała przeciwko wirusowi denga (w ostrej fazie zakażenia IgM, potem IgG).  

Leczenie choroby jest wyłącznie objawowe – nie ma leków skutecznych w zwalczaniu wirusa DENV. Dlatego w przypadku dengi kluczowa jest profilaktyka, która pomaga zapobiegać ukąszeniom komarów.  

Wirus dengi – badanie przeciwciał IgM

Profilaktyka dengi – kiedy warto się zaszczepić?  

Profilaktyka dengi obejmuje: 

  • stosowanie repelentów – środków przeciwko komarom. Jak je stosować w praktyce opisujemy poniżej, 
  • korzystanie z moskitier, zamykanie okien, sitaki ochronne w oknach, korzystanie z klimatyzacji, 
  • stosowny ubiór – długie rękawy, długie nogawki u spodni, 
  • unikanie stosowania intensywnych zapachów, 
  • unikanie przebywania na dworze w okresie największej aktywności komarów, czyli o świecie i o zmierzchu, 
  • szczepienie.  

Szczepienie przeciwko wirusowi DENV rekomendowane jest dla osób, które już przechorowały dengę. Pierwsze zakażenie tym wirusem ma przebieg łagodny, dlatego szczepionka przeznaczona jest dla pacjentów, którzy infekcję mają już za sobą. Na świecie dostępne są dwie szczepionki: 

  • DENGV AXIA szczepionka trzydawkowa, przeznaczona dla dzieci w wieku 9-16 lat z laboratoryjnie potwierdzonym przebytym zakażeniem wirusem denga (przeciwciała IgG) podawana w odstępach 6 miesięcy (0,6,12 miesięcy); 
  • QDENGA szczepionka dwudawkowa, przeznaczona dla osób w wieku 4-60 lat (powyżej tego wieku szczepionka nie była badana). W niektórych krajach, np. w Szwecji rekomenduje się jej podawanie osobom, które przechorowały dengę. Szczepionka stymuluje układ odpornościowy do wytarzania przeciwciał przeciwko wszystkim czterem serotypom wirusa. 

Jak uchronić się przed zakażeniem wirusem denga? Porady praktyczne 

Na rynku jest duży wybór środków przeciwko komarom. Wiele porad znajdziemy również w internecie. Nie zawsze są to jednak sprawdzone informacje, dlatego warto wiedzieć jakie środki zostały przebadane i są zalecane w profilaktyce ukąszeń komarów.  

  • DEET (N,N-Dietylo-m-toluamid) w stężeniu 30-50%. Stężenia poniżej 30% nie będą skuteczne, natomiast powyżej 50% są toksyczne. Preparat nie może być stosowany przez kobiety w ciąży, DEET 30% może być stosowany u dzieci powyżej 12 r.ż., a 50% powyżej 18 r.ż.  Nie wolno go stosować z innymi środkami na bazie alkoholu, powinien być używany raz dziennie – działa 8 godzin. Dostępne preparaty to np. Mugga; 
  • IKARYDYNA w stężeniu 20 %. Może być stosowana przez kobiety w ciąży i dzieci powyżej 2 r.ż. Dostępne preparaty to Moskito Guard; 
  • IR 35 35 – nie działa na komary przenoszące malarię;  
  • OLEJEK EUKALIPTUSOWY – naturalny lub syntetyczny. Ważne jest, że naturalne olejki z eukaliptusa cytrynowego zawierają zbyt małe stężenie substancji odstraszającej komary, aby były skuteczne w profilaktyce chorób wirusowych.  

Nie zaleca się stosowania repelentów łączonych z filtrami SPF. Filtry nakłada się na skórę znacznie częściej i istnieje ryzyko przedawkowania repelentu.  

Ważne jest, aby wybrać skuteczny repelent, ale musi on być również odpowiednio aplikowany.  

  1. Stosowanie z filtrem SPF – w pierwszej kolejności należy nałożyć filtr, a dopiero po nim środek przeciwko komarom.  
  2. Repelent powinien być stosowany na odsłoniętą skórę, może być również rozpylany na ubranie. Nie należy go aplikować pod ubranie. 
  3. Nie wolno stosować repelentu na rany, skaleczenia, podrażnioną skórę. 
  4. Przy aplikowaniu środka na twarz należy unikać okolic ust i oczu. 
  5. Po każdej aplikacji środka przeciwko komarom należy umyć ręce  
  6. Stosowanie u dzieci – nie aplikujemy repelentu bezpośrednio na skórę dziecka. Należy nałożyć środek na własne ręce, a następnie wysmarować nimi dziecko.  

>> Sprawdź też: Choroby zakaźne w Polsce – podsumowanie 2023 roku

Choroba denga – podsumowanie  

Denga to choroba tropikalna, wywoływana przez wirusy. Człowiek może ulec zakażeniu po ukąszenie przez komara, będącego wektorem zakażenia. U przeważającej części pacjentów przebiega bezobjawowo lub w sposób łagodny. Ciężkie zakażenia są rzadkie, jednak groźne w skutkach (mogą powodować zgon). Leczenie choroby jest objawowe, nie dysponujemy lekami, które w sposób kierunkowy zwalczają wirusa. Dlatego zagadnieniem kluczowym jest zapobieganie chorobie. Osoby, które już przechorowały dengę przed powtórnym zakażeniem może chronić szczepionka.  


Źródła:

  1. Janocha-Litwin J., Wykład Profilaktyka wybranych chorób przenoszonych przez komary, konferencja Medycyna Podróży w teorii i praktyce, 14.03.2024.  
  2. Mróz S., DENGA – opisy przypadków klinicznych, konferencja Medycyna Podróży w teorii i praktyce, 14.03.2024. 
  3. Rorat M., Zapalenie stawów po powrocie z tropików, konferencja Medycyna Podróży w teorii i praktyce, 14.03.2024. 
  4. https://medycynatropikalna.pl/choroba/denga 

Wirus zika – występowanie, objawy zakażenia, badania i profilaktyka

Zika to choroba tropikalna, wywoływana przez wirusa. Jest przenoszona przez komary, występuje w Azji Południowo-Wschodniej, Afryce, Ameryce Południowej i Środkowej oraz na Karaibach. Jak można zarazić się chorobą? Dlaczego może być groźna dla kobiet w ciąży? Jak można się przed nią zabezpieczyć i czy istnieje szczepionka przeciwko chorobie zika. Zapraszamy do lektury! 

Spis treści:

  1. Gdzie występuje wirus zika i na czym polega choroba?  
  2. Zika – objawy, przebieg choroby
  3. Rozpoznawanie choroby zika – badania laboratoryjne
  4. Wirus zika – leczenie choroby  
  5. Dlaczego choroba zika jest niebezpieczna dla kobiet w ciąży?  

Zika – co to za choroba? Gdzie występuje wirus zika?

Zika jest tropikalną chorobą zakaźną, wywoływaną przez wirusa ZIKV, który należy do rodziny Flaviviridae, rodzaju Flavivirus. Flawawirusy są czynnikiem etiologicznym różnych chorób tropikalnych. Oprócz zika wywołują one dengę, żółtą gorączkę, gorączkę Zachodniego Nilu, japońskie zapalenie mózgu. Przenoszone są przez komary z rodzaju Aedes (w tym przede wszystkim A.aegypti), które są również wektorem wspomnianych już wyżej chorób, a także choroby chikungunya.  

Wirusem zika można się zarazić poprzez ukąszenie komara: 

  • w Azji – np. w Indiach, Indonezji, Kambodży, Tajlandii, Wietnamie, a także na Sri Lance, Malediwach czy Filipinach, 
  • w Ameryce Środkowej
  • w Ameryce Południowej – np. Brazylii, Peru, Argentynie, 
  • na Karaibach – np. Kuba, Dominikana, 
  • na wyspach Pacyfiku – np. Wyspy Wielkanocne, Polinezja Francuska, Wyspy Cooka, 
  • w Afryce – np. Kenia, Nigeria, Senegal.  

Ważne jest, aby podczas podróży do tych obszarów stosować odpowiednie środki ochrony. 

>> Odkryj: Choroby zakaźne w Polsce – podsumowanie 2023 roku

Jak można się zarazić wirusem ZIKV?  

Niestety ukłucie przez komara nie jest jedyną drogą zakażenia tą chorobą. Możliwe jest również przeniesienie patogenów poprzez kontakty międzyludzkie. Do zakażenia wirusem zika może dojść: 

  • poprzez kontakty seksualne (stosunki dopochwowe, oralne, analne) z osobą zakażoną, nawet jeśli nie ma ona żadnych objawów;  
  • poprzez przeniesienie z kobiety ciężarnej na płód;  
  • podczas transfuzji krwi;  
  • w czasie przeszczepiania narządów od zakażonego dawcy

>> Przeczytaj: HIV – wczesna diagnoza i podjęcie leczenia daje szansę na normalne życie

Zika – objawy, przebieg choroby  

Większość zakażeń wirusem zika (aż 80%) przebiega bezobjawowo. Pozostała część pacjentów może odczuwać objawy, które przypominają gorączkę denga i chikungunya. Są to trzy choroby powodowane przez wirusy pochodzące z tej samej rodziny i ich objawy powinny być ze sobą różnicowane.  

Okres wylęgania się choroby zika trwa od 3 do 12 dni. Najczęściej obserwuje się następujące objawy zakażenia: 

  • gorączkę, poniżej 38 stopni; 
  • wysypkę o charakterze plamisto-grudkowym, umiejscowioną na twarzy, szyi, tułowiu i kończynach; 
  • bóle stawów, głównie rąk i stóp, występujące u ponad 50% pacjentów w ostrej fazie choroby 
  • zapalenie spojówek  
  • bóle mięśni  
  • bóle głowy.  

Przebieg choroby jest łagodny, symptomy utrzymują się 2-7 dni. U ok. 40% chorych bóle stawów mogą się utrzymywać przez 1-2 tygodni. Charakterystyczne dla zakażenia wirusem zika jest to, że bólom stawów nie towarzyszy zapalenie stawów. Jeśli pojawiają się objawy zapalenia, jest to zwykle obrzęk pojedynczych stawów, głównie u osób z chorobami przewlekłymi.  

Wykrywanie RNA wirusa Zika

Rozpoznawanie choroby zika, badania laboratoryjne  

Gorączkę zika rozpoznaje się na podstawie objawów, a potwierdzeniem są badania laboratoryjne. Zgodnie z definicją WHO chorobę należy podejrzewać u pacjenta z wysypką lub podwyższoną temperaturą ciała, u którego występuje przynajmniej jeden z objawów: ból stawów, ból mięśni, zapalenie spojówek, ból głowy.  

Przypadek potwierdzony to pacjent, u którego stwierdza się: 

  • występowanie RNA wirusa, potwierdzone badaniem metodą RT-PCR we krwi lub w moczu. Pozytywny wynik tego badania świadczy o aktywnym zakażeniu, jest czułą metodą potwierdzania infekcji. Badanie można wykonać do 14 dni od wystąpienia objawów; 
  • występowanie przeciwciał w klasie IgM – negatywny wynik badania RT-PCR nie wyklucza infekcji, wówczas wskazane jest oznaczenie przeciwciał IgM, które pojawiają się we krwi w ciągu 4-7 dni od pojawienia się symptomów. Najwyższe ich miano obserwuje się w 2-3 tygodniu, utrzymują się w surowicy do 3 miesięcy; 
Badanie przeciwciał IgM przeciwko wirusowi Zika
  • występowanie przeciwciał w klasie IgG, które pojawiają się w surowicy również w ciągu 4-7 dni od pojawienia się objawów, mogą być wykryte jednoczasowo w przeciwciałami IgM lub krótko po ich pojawieniu się. Wykrycie przeciwciał IgM i wysokie miano przeciwciał IgG również świadczą o aktywnej infekcji. Zakłada się, iż przeciwciała IgG utrzymują się w organizmie człowieka przez całe życie. Podwyższone miano tylko przeciwciał IgG może świadczyć o zakażeniu przebytym w przeszłości.  
Badanie przeciwciał IgG przeciwko wirusowi Zika

Zika – leczenie choroby  

Jeśli pacjent tego wymaga, leczenie jest objawowe. Stosuje się leki przeciwgorączkowe i przeciwbólowe. Lekiem z wyboru jest paracetamol. Pacjenci nie mogą jednak przyjmować leków z grupy NLPZ (naproksen, ibuprofen) i aspiryny. Te grupy leków mogą powodować krwawienia u osób chorych na dengę (gorączka krwotoczna), a objawy tych chorób mogą być bardzo do siebie podobne. Warto pamiętać, że w przypadku zachorowania na zika nie istnieje specyficzne leczenie przeciwwirusowe. 

Profilaktyka, czy istnieje szczepienie przeciwko wirusowi zika? 

Nie istnieje szczepionka przeciwko wirusowi ZIKV! Jedyne profilaktyczne działania polegają na zabezpieczaniu się przed ukąszeniami komarów, które są wektorem choroby zika w rejonach jej występowania. Aby uniknąć gorączki zika, należy więc stosować:  

  • repelenty – środki odstraszające te owady – szczegółowe porady praktyczne jak je stosować w artykule (link do artykułu nt. dengi). 
  • odpowiedni ubiór – długie rękawy, długie nogawki, nakrycie głowy, zakrywanie jak największej części ciała. 
  • moskitiery i siatki w oknach.  

Warto też korzystać z klimatyzacji, aby nie otwierać okien.  

Dlaczego choroba zika jest niebezpieczna dla kobiet w ciąży?  

Gorączka zika nie jest groźna dla osób dorosłych, u których ma tendencję do samoograniczania się. Poważne powikłania mogą dotyczyć jednak noworodków, które zostały zakażone w życiu płodowym przez przeniesienie wirusa z matki na dziecko. Dotyczy to szczególnie zakażeń wirusem zika w I trymestrze ciąży. Może to skutkować powikłaniami neurologicznymi u dziecka, np. mikrocefalią – wadą rozwojową, która polega na zmniejszonych wymiarach czaszki i mózgu noworodka.  

Z powodu ryzyka wad wrodzonych u dziecka, pary planujące ciążę powinny wcielić zasady profilaktyki: 

  • unikać podróży w rejony występowania wirusa ZIKV,  
  • kobiety planujące ciążę powinny odczekać 2 miesiące po podróży w takie rejony, partnerzy kobiet planujących ciążę powinni poczekać 3 miesiące, zanim podejmą próbę poczęcia dziecka, 
  • w czasie pobytu w rejonach epidemicznych występowania choroby unikać kontaktów seksualnych lub stosować prezerwatywy przez cały okres pobytu i po kilka miesięcy po powrocie.  

Rekomendacje niektórych krajów Ameryki zalecają partnerom kobiet ciężarnych wstrzemięźliwość seksualną albo stosowanie prezerwatyw aż do zakończenia ciąży.  

>> Sprawdź też: Choroby przenoszone drogą płciową

Jeśli po powrocie z krajów, w których występuje wirus ZIKV, okaże się, iż kobieta jest w ciąży, zaleca się u niej badania laboratoryjne w kierunku występowania zakażenia. U matki zakażonej wirusem należy monitorować rozwój płodu (USG) oraz – po urodzeniu – przeprowadzić badania w kierunku występowania RNA wirusa lub przeciwciał.  


Piśmiennictwo

  1. Janocha-Litwin J., Wykład Profilaktyka wybranych chorób przenoszonych przez komary, konferencja Medycyna Podróży w teorii i praktyce, 14.03.2024.  
  2. Rorat M., Wykład Zapalenie stawów po powrocie z tropików, konferencja Medycyna Podróży w teorii i praktyce, 14.03.2024. 
  3. Rostkowska-Białas K., Wykład Meksyk – doświadczenia własne z przygotowania do podróży, konferencja Medycyna Podróży w teorii i praktyce, 14.03.2024. 
  4. https://medycynatropikalna.pl/choroba/zika  
  5. U.S. Department of Health & Human Services, Centers for Disease Control and Prevention 
  6. U. S. National Center for Emerging and Zoonotic Infectious Diseases (NCEZID) 
  7. U. S. Division of Vector-Borne Diseases (DVBD) 

Alergia na pyłki drzew – co musisz wiedzieć i jak się chronić? 

Alergia na pyłki drzew jest powszechnym problemem, zwłaszcza wczesną wiosną, gdy pyłki drzew zaczynają w dużych ilościach unosić się w powietrzu, wywołując u osób uczulonych nieprzyjemne objawy. Dowiedz się, jak rozpoznać alergię, które drzewa są głównymi winowajcami, jakie badania wykonać i jak sobie pomóc w walce z tymi dolegliwościami. 

Spis treści:

  1. Jakie są objawy alergii na pyłki drzew? 
  2. Diagnostyka alergii na pyłki drzew 
  3. Co pomaga w alergii na pyłki drzew? 

Jakie są objawy alergii na pyłki drzew? 

Alergia jest nadwrażliwością organizmu na określone substancje, zwane alergenami. W przypadku alergii na pyłki drzew organizm reaguje na pyłki unoszące się w powietrzu. Typowe objawy alergii na pyłki drzew obejmują: 

  • kichanie, 
  • katar, 
  • zatkany nos, 
  • świąd nosa, gardła i oczu, 
  • łzawienie oczu, 
  • wysypka skórna, 
  • kaszel, 
  • świszczący oddech, 
  • duszności, 
  • nasilenie objawów astmy

Z powodu reaktywności krzyżowej pacjenci uczuleni na Bet v 1 mogą doświadczać również obrzęku i świądu warg, podniebienia i języka oraz chrypki, które są związane z zespołem alergii jamy ustnej (OAS) po spożyciu różnych owoców, orzechów i warzyw (np. jabłek, gruszek, marchwi czy orzechów laskowych). Objawy OAS zazwyczaj szybko ustępują i nie stanowią zagrożenia dla życia i zdrowia.

>> Przeczytaj: Alergiczny nieżyt nosa (katar alergiczny) – przyczyny i leczenie

Które drzewa najbardziej uczulają? 

Trzy gatunki drzew z rodziny bukowców są uważane za głównych winowajców alergii na pyłki drzew: 

  • brzoza – kwitnie zazwyczaj od kwietnia do maja, choć w niektórych regionach może rozpocząć swój sezon pylenia nawet wcześniej. Jest ona główną przyczyną alergii na pyłki drzew w naszej strefie klimatycznej, a jej alergeny (np. Bet v 1) są markerami diagnostycznymi uczulenia; 
  • olcha – jest jednym z pierwszych drzew, które zaczynają kwitnąć. Zwykle pierwsze pyłki pojawią się już w styczniu; 
  • leszczyna – jej kwitnienie zbiega się z okresem kwitnienia olchy i również trwa od stycznia do marca. 

Osoby uczulone na główną molekułę pyłku brzozy tj. Bet v 1 mogą również doświadczać objawów alergicznych po ekspozycji na pyłki innych drzew z rodziny bukowców, które nie zostały wymienione w powyższym zestawieniu. Należą do nich buk, kasztanowiec, grab i dąb.

Diagnostyka alergii na pyłki drzew 

W diagnostyce uczulenia na pyłki drzew stosuje się zazwyczaj testy skórne oraz testy IgE z krwi dla odpowiednich ekstraktów alergenowych. W dalszym kroku wykonuje się testy IgE dla poszczególnych molekuł alergenowych w celu identyfikacji alergenów przyczynowych.  

Pakiet skuteczne odczulanie na pyłki drzew baner

Wiedza ta pomaga w świadomym obniżaniu ekspozycji na alergeny, uzyskaniu lepszej kontroli nad objawami alergii, odpowiedniej kwalifikacji do immunoterapii swoistej oraz wdrożeniu spersonalizowanego leczenia przez lekarza. 

W przypadku badań z krwi w sieci laboratoriów ALAB dostępny jest pakiet diagnostyczny skomponowany w oparciu o molekuły alergenowe brzozy, której pyłki są najczęstszą przyczyną uczulenia. 

Wszystkie testy uwzględnione w pakiecie są wykonywane metodą ImmunoCAP, która posiada najwyższą czułość i swoistość. Dzięki temu uznawana jest za metodę referencyjną w diagnostyce alergii in vitro. 

>> Dowiedz się: Alergia na pyłki – jak się z niej wyleczyć? Badania i odczulanie

Nieżyt nos i astma u dorosłych - pakiet alergenów

Pamiętaj, aby otrzymane wyniki testów skonsultować z lekarzem alergologiem, który zinterpretuje je na podstawie historii choroby i wyda odpowiednie zalecenia.

Co pomaga w alergii na pyłki drzew? 

Radzenie sobie z alergią na pyłki drzew może być wyzwaniem, ale istnieje kilka sposobów, które mogą pomóc złagodzić objawy i poprawić samopoczucie osoby uczulonej. Oto pięć pomocnych wskazówek: 

  • noś odzież ochronną – aby ograniczyć ekspozycję na pyłki i złagodzić objawy alergii, staraj się nosić odzież ochronną, taką jak okulary przeciwsłoneczne i maseczka z filtrem przeciwpyłowym; 
  • monitoruj stężenie pyłków – regularnie sprawdzaj prognozy dotyczące stężenia pyłków na danym obszarze. Dzięki temu będziesz mógł odpowiednio zaplanować swoje aktywności na świeżym powietrzu, unikając dni z wysokim poziomem pyłków; 
  • nie otwieraj okien – w godzinach szczytu pylenia nie otwieraj okien i drzwi, aby zapobiec przedostawaniu się pyłków do domu i wywoływaniu reakcji alergicznych; 
  • zmyj pyłki ze skóry i włosów – po czasie spędzonym na świeżym powietrzu, zmyj pyłki ze skóry i włosów oraz zmień ubranie, aby zmniejszyć narażenie i złagodzić objawy alergii; 
  • skonsultuj się z lekarzem – jeśli objawy alergii utrzymują się lub nasilają, skonsultuj się z lekarzem w celu uzyskania indywidualnej porady i zaleceń dotyczących leczenia. 
nieżyt nosa i astma u dzieci pakiet

>> Przeczytaj też: Diagnostyka alergii u dzieci – jakie badania wykonać?

Rozpoznanie alergii na pyłki drzew jest kluczowe dla skutecznego leczenia i zapobiegania jej objawom. W przypadku podejrzenia alergii warto skonsultować się z lekarzem, który dobierze odpowiednią terapię dostosowaną do indywidualnych potrzeb pacjenta. 


Piśmiennictwo

  1. Hauser M et al. Panallergens and their impact on the allergic patient. Allergy, Asthma & Clinical Immunology. 2010; 6–1.
  2. Rossi RE et al. Sensitization profiles in polysensitized patients from a restricted geographical area: Further lessons from multiplexed component resolved diagnosis. Eur Ann Allergy Clin Immunol. 2011; 43(6):171–175.
  3. Hauser M et.al. Bet v 1-like pollen allergens of multiple Fagales species can sensitize atopic individuals. Clinical & Exp Allergy. 2011; 41: 1804–181.
  4. Vieths S et al. Current understanding of cross-reactivity of food allergens an pollen. Ann N.Y Acad Sci. 2002; 964: 47–68.
  5. Sekerková A et al. Detection of Bet v 1, Bet v 2 and Bet v 4 specific IgE antibodies in the sera of children and adult patients allergic to birch pollen: evaluation of different IgE reactivity profiles depending on age and local sensitization. Int Arch Allergy Immunol. 2011; 154: 278–285.
  6. Valenta R et al. Component-Resolved Diagnosis to Optimize Allergen-Specific Immunotherapy in the Mediterranean area. J Invest Allergol Clin Immunol. 2007; Vol 17, supplement 1: 88–92.
  7. Schmid-Grendelmeier P. Recombinant allergens. For routine use or still only science? Hautarzt. 2010; 61(11): 946–53.
  8. Schmidt-Andersen MB et al. Identification of European allergy patterns to the allergen families PR-10, LTP and profiling from Rosaceae fruits. Clin Rev Allerg Immunol. 2009; 41(1): 4–19.
  9. http://www.dmi.dk/eng/index/research_and_development/pollen-4.htm. (Homepage of Danmarks Meteorologiske Institut, DMI)
  10. Geroldinger-Simic M et.al. Birch pollen-related food allergy: clinical aspects and the role of allergen-specific IgE and IgG4 antibodies. J Allergy Clin Immunol. 2011; 127 (3): 616–622.
  11. Walker S.M et al. BSACI Guidelines: Immunotherapy for allergic rhinitis. Clin Exp Allergy. 2011; Sep; 41(9): 1177–200.
  12. Czarnecka-Operacz M. i wsp.: Oral allergy syndrome in patients with airborne pollen allergy treated with specific immunotherapy. Acta Dermatovenerol. Croat., 2008; 16: 19–24
  13. Mauro M. i wsp.: Birch-Apple Syndrome Treated with Birch Pollen Immunotherapy. Int. Arch. Allergy Immunol., 2011; 156: 416–422

Testosteron u kobiet – co oznacza nieprawidłowy wynik?

Testosteron należy do męskich hormonów płciowych, zwanych androgenami, jednakże w organizmie kobiecym również dochodzi do jego produkcji. Testosteron występuje we krwi w trzech postaciach – wolnej (u kobiet 1–2%), związanej z białkiem wiążącym hormony płciowe oraz związanej z albuminami (ok. 44%). Ponadto w tkankach i organach z testosteronu powstaje dihydrotestosteron, który u kobiet pomaga w regulacji układu hormonalnego.  

Spis treści:

  1. Jakie funkcje pełni testosteron u kobiet? 
  2. Jakie są normy testosteronu u kobiet? 
  3. Testosteron u kobiet – podsumowanie

Jakie funkcje pełni testosteron u kobiet? 

Testosteron u kobiet pełni ważną rolę w utrzymaniu zdrowia i prawidłowego funkcjonowania organizmu. Bierze udział w regulacji libido, pomaga zachować odpowiednią masę mięśniową i gęstość kości oraz wpływa na produkcję czerwonych krwinek. Oddziałuje również na funkcje poznawcze, nastrój i ogólny stan zdrowia psychicznego.  

Udowodniono, że wraz z żeńskim hormonem płciowym – estrogenem – odgrywa rolę w regulacji płodności, ponieważ równowaga pomiędzy tymi hormonami zapewnia właściwe funkcjonowanie jajników.  

>> Odkryj więcej: Równowaga hormonalna u kobiet

Jakie są normy testosteronu u kobiet? 

Poziom testosteronu u kobiet kontrolowany jest przez podwzgórze i przysadkę mózgową. Jego uwalnianie podlega rytmowi dobowemu – najwyższe jest rano i maleje w ciągu dnia. Stężenie testosteronu w organizmie kobiecym jest wielokrotnie niższe niż u mężczyzn i poza wiekiem zależy również od cyklu menstruacyjnego.  

Wartości referencyjne dla dorosłych kobiet wynoszą:  

  • 0,21–2,98 nmol/l (0,06–0,86 ng/ml) dla całkowitego testosteronu,  
  • 6,9–107,5 pmol/l (0,2–3,1 pg/ml) dla wolnego testosteronu i  
  • 50–300 pg/ml dla dihydrotestosteronu w surowicy. 

Stężenie testosteronu bada się za pomocą różnych metod, w zależności od potrzeb i sytuacji medycznej pacjentki. Najczęściej stosuje się testy serologiczne (z krwi), oparte na technice immunoenzymatycznej ELISA (ang. enzyme-linked immunosorbent assay), które pozwalają na ilościowe oznaczanie w surowicy: 

  • puli całkowitego testosteronu, czyli poziomu testosteronu związanego z albuminą i z białkiem wiążącym hormony płciowe oraz wolnego testosteronu; 
  • wolnego testosteronu, niezwiązanego z białkami transportującymi; 
  • dihydrotestosteronu.
Badanie dihydrotestosteronu (DHT) baner

Należy pamiętać, że na wyniki badań mogą mieć wpływ również takie czynniki jak stres, dieta, sen, aktywność fizyczna i inne hormony. Odchylenia od norm laboratoryjnych przyjętych dla danej płci i wieku dają różne objawy, które dotyczą zarówno stanu zdrowia, jak również wyglądu fizycznego. 

Wysoki testosteron u kobiet – co oznacza i jakie są objawy? 

Wysoki poziom testosteronu u kobiet jest zazwyczaj spowodowany chorobami lub zaburzeniami, takimi jak: 

  • Wrodzony przerost nadnerczy (CAH, ang. congenital adrenal hyperplasia). Osoby z CAH cechuje brak jednego z enzymów niezbędnych do regulacji produkcji hormonów, dlatego organizmy tych pacjentów wydzielają zbyt mało kortyzolu i za dużo testosteronu.  
  • Zespół policystycznych jajników (PCOS, ang. polycystic ovarian syndrome). PCOS to zaburzenie hormonalne, które występuje u kobiet w wieku rozrodczym. Nieleczony PCOS może doprowadzić do licznych powikłań związanych z pojawieniem się zaburzeń metabolicznych, w tym otyłości, cukrzycy typu 2 i bezpłodności. 
  • Hirsutyzm. Jest to zaburzenie hormonalne, powodujące nadmierne owłosienie na ciele, również w miejscach, które nie powinny być nim objęte. 

Zbyt wysoki poziom testosteronu wpływa na rozregulowanie miesiączek, które mogą nie występować lub być nieregularne. U niektórych kobiet dodatkowo występują przerzedzenia włosów na czole, trądzik, powiększenie łechtaczki, zwiększona masa mięśniowa, pogłębienie głosu i niepłodność

Niski testosteron u kobiet – czy jest groźny? 

Poziom testosteronu zaczyna stopniowo maleć po trzydziestym roku życia, ale to wejście w okres menopauzy jest jedną z głównych przyczyn niskiego poziomu testosteronu, który może obniżyć się wówczas nawet o połowę.  

Kobiety, u których przeprowadzono usunięcie jajników, również będą miały niższe poziomy testosteronu, ponieważ to jajniki są odpowiedzialne za mniej więcej połowę produkcji tego hormonu.  

Oprócz tego na niższy poziom testosteronu wpływają:  

  • chemioterapia lub radioterapia;  
  • niewydolność jajników lub nadnerczy;  
  • nowotwór przysadki mózgowej;  
  • zespół Turnera (zaburzenie genetyczne, które powoduje niewykształcenie jajników);  
  • niedożywienie;  
  • niedoczynność tarczycy;  
  • przyjmowanie leków, np. środków antykoncepcyjnych czy glikokortykosteroidów. 

Niski poziom testosteronu u kobiet może prowadzić do problemów z libido, jest również powodem zmęczenia, osłabienia mięśni, utraty masy kostnej oraz zaburzeń nastroju. Testosteron w formie leku jest niekiedy przepisywany pacjentkom w celu poprawy popędu seksualnego u kobiet po menopauzie. 

Badanie wolnego testosteronu baner

Testosteron u kobiet – podsumowanie  

Sprawdzanie poziomu testosteronu u kobiet jest ważne z różnych powodów. Może pomóc w zidentyfikowaniu przyczyny nieregularności miesiączek, w tym ich braku. Jest również istotne w przypadku trudności z zajściem w ciążę. Ponadto pomaga w diagnozowaniu takich stanów jak zespół policystycznych jajników (PCOS), charakteryzujący się podwyższonym poziomem testosteronu, i innych zaburzeń hormonalnych.  

>> Przeczytaj też: Zespół policystycznych jajników (PCOS) – objawy, diagnostyka

Badanie stężenia testosteronu jest bardzo proste. Na pobranie próbki krwi należy zgłosić się w godzinach porannych, ale bycie na czczo nie jest wymagane. Analiza wyników przeprowadzonych testów pozwala na wykrycie ewentualnych zaburzeń hormonalnych i umożliwia wdrożenie odpowiedniego leczenia w celu utrzymania dobrego zdrowia i samopoczucia. 


Źródła:

  1. David S.R. et al., Testosterone in women – the clinical significance, Lancet Diabetes Endocrinol 2015 3(12): 980–992. 
  2. Islam R.M. et al., Effects of testosterone therapy for women: a systematic review and meta-analysis protocol, Systematic Reviews 2019; 8(19) 

Krwinkomocz i krwiomocz – co trzeba o nich wiedzieć? 

Dostrzeżenie czerwonego lub nawet krwistego odcienia moczu każdorazowo budzi niepokój i skłania do poszukiwania przyczyn anomalii. A im większa wiedza o przyczynach, tym większa szansa na szybkie i celne rozpoznanie. Dowiedz się zatem, co zrobić, gdy podejrzewasz krwinkomocz. 

Spis treści:

  1. Krwiomocz – czym jest i co oznacza? 
  2. Jakie są przyczyny krwiomoczu i krwinkomoczu? 
  3. Jak wygląda krwiomocz? Objawy 
  4. Na czym polega diagnostyka i leczenie hematurii? 
  5. Krwinkomocz – podsumowanie 

Krwiomocz – czym jest i co oznacza? 

Krwiomocz oznacza widoczną gołym okiem obecność krwi w moczu. Z kolei krwinkomocz odnosi się do laboratoryjnego stwierdzenia krwinek czerwonych w próbce moczu.  

Różnica między krwinkomoczem a krwiomoczem infografika
Różnica między krwinkomoczem a krwiomoczem.

Krwiomocz zawsze wymaga jednoznacznego określenia przyczyny; może być widoczny już przy stężeniu zaledwie 1 ml krwi na litr moczu. Kolor i intensywność zależą od ilości i źródła pochodzenia krwi: świeżą tętniczą (jasnoczerwona) można odróżnić od żylnej (ciemnoczerwona, bordowa) i zhemolizowanej (ciemnobrązowy lub czarny). Rozpoznanie potwierdza się na podstawie obecności bardzo licznych czerwonych krwinek w osadzie moczu.  

W mikrohematurii, czyli krwinkomoczu, obserwuje się mikroskopijny wzrost zawartości czerwonych krwinek powyżej progu fizjologicznego (powyżej 3-5 w polu widzenia). Niektóre naukowe towarzystwa medyczne uważają, że wystarczające jest oznaczenie pojedyncze, inne do rozpoznania wymagają np. trzech różnych próbek.  

Jakie są przyczyny krwiomoczu i krwinkomoczu? 

Początkowo obserwowane jest nietypowe zabarwienie moczu w paśmie czerwieni  – przyczyny można podzielić na krwinkowe i pozakrwinkowe. Do tych ostatnich zalicza się np. ciemne zabarwienie moczu w przebiegu rabdomiolizy (uszkodzenie mięśni skutkuje uwalnianiem mioglobiny, która odbarwia mocz), niedawnego spożycia określonych pokarmów (np. buraków, rabarbaru) czy leków zawierających barwniki.  

>> Przeczytaj: Mętny mocz – jakie są jego przyczyny? Czy jest powodem do niepokoju?

Rzeczywista hematuria może mieć wiele zróżnicowanych przyczyn, które dalej dzielą się na pochodzące z kłębuszków nerkowych: 

  • zespół Alporta, 
  • choroba cienkich błon podstawnych (tzw. łagodny krwiomocz rodzinny), 
  • popaciorkowcowe kłębuszkowe zapalenie nerek, nefropatia IgA i wiele innych postaci kłębuszkowych zapaleń, 
  • zespół Goodpasture’a, 
  • zespół nerczycowy, 
  • wielotorbielowatość nerek.

oraz pozakłębuszkowe, zdecydowanie częstsze: 

  • choroba przebiegająca z gorączką, 
  • intensywne ćwiczenia fizyczne, 
  • trwająca miesiączka, 
  • obecność złogów w drogach moczowych, 
  • zakażenia układu moczowego, 
  • nowotwory złośliwe: rak nerkowokomórkowy, rak pęcherza moczowego, rak prostaty, 
  • uszkodzenie błony śluzowej układu moczowo-płciowego po miejscowych zabiegach na układzie moczowym, 
  • uraz, 
  • stany sprzyjające wynaczynianiu się krwi: małopłytkowość, koagulopatie, stosowanie leków rozrzedzających krew. 

>> Odkryj więcej: Krótko o metodach szacowania filtracji kłębuszkowej u osób dorosłych

Obecność krwinek czerwonych w moczu jest często wykrywana przypadkowo, przy okazji wykonywania badania ogólnego moczu z innych wskazań.  W około 50% przypadków dość szybko udaje się zidentyfikować przyczynę, zwłaszcza jeśli współistnieją inne, sugestywne objawy ułatwiające rozpoznanie.  

Jak wygląda krwiomocz? Objawy 

Mikrohematuria z reguły nie wywołuje objawów i powoduje zmiany zabarwienia moczu na kolor czerwony. Typowy krwiomocz, jak już wspomniano, jest widoczny jako odbarwienie lub wręcz świeża krew.  

Bardzo pomocne we wstępnym różnicowanie przyczyn jest obecność następujących stanów i objawów: 

  • ból przy oddawaniu moczu sugeruje zakażenie lub obecność złogów; 
  • ból w okolicy podbrzusza, także przy mikcji, połączony z gorączką silnie wskazuje na zakażenie, zwłaszcza u kobiet; zakażenie układu moczowego u mężczyzn jest rzadsze, u młodych jest często związane z chorobami przenoszonymi drogą płciową, a u starszych z przerostem prostaty; 
  • silny, kolkowy ból obejmujący okolicę lędźwiową i promieniujący do pachwiny, niekiedy z towarzyszącymi nudnościami i/lub wymiotami w pierwszej kolejności skłania do podejrzenia kamicy układu moczowego, zwłaszcza jeśli tego typu epizody się powtarzają; 
  • ból w okolicy lędźwiowej, pienienie się moczu, białkomocz, nadciśnienie tętnicze (zwłaszcza) wcześniej nieobecne sugerują kłębuszkowe zapalenie nerek
  • obecność krwio- lub krwinkomoczu podczas miesiączki bez żadnych dolegliwości powinno skłonić do ponownego badania po zakończonej pierwszej fazie cyklu; 
  • u dzieci i młodzieży nagłe pojawienie się krwiomoczu może być spowodowane zakażeniem adenowirusowym, które pod różnymi postaciami (w znacznej większości żołądkowo-jelitową) jest częste w tej subpopulacji; 
  • u dorosłych i osób starszych nagłe pojawienie się bezbolesnego krwiomoczu powinno być sygnałem do natychmiastowego udania się do lekarza – w aż 85% przypadków jest to pierwszy objaw bardzo groźnego raka pęcherza moczowego; niepokojącymi współistniejącymi objawami są tu częste i bolesne oddawanie moczu, zaburzenia mikcji, ból w okolicy lędźwiowo-krzyżowej. 

>> Sprawdź też: Częstomocz, wielomocz i oddawanie moczu w nocy – jakie są przyczyny?

Na czym polega diagnostyka i leczenie hematurii? 

Należy mieć na uwadze, że zdecydowana większość rekomendacji towarzystw naukowych opiera się na opiniach ekspertów, jednak większość zaleceń jest zbieżnych i wskazuje na podobny algorytm diagnostyczny.  

Pojawienie się czerwonego zabarwienia moczu, o ile nie towarzyszą mu inne objawy, powinno zostać zweryfikowane poprzez badanie ogólne moczu z oceną osadu, a wyniki należy skonsultować z lekarzem pierwszego kontaktu.  

badanie ogólne moczu baner

W gabinecie lekarskim pierwszym krokiem jest zebranie wywiadu w celu wykluczenia przyczyn niewymagających leczenia, takich jak (wcześniejsze) zakażenia dróg moczowych, miesiączka czy forsowna aktywność fizyczna.  

Jeśli wywiad jest negatywny, poszukuje się wskaźników przyczyny nefrologicznej, zwykle poprzez badanie na albuminurię, badanie osadu w celu oceny morfologii czerwonych krwinek oraz pomiar ciśnienia krwi i czynności nerek.  

Jeżeli nie zostaną stwierdzone żadne objawy kłębuszkowej choroby nerek, na podstawie dalszej kalkulacji ryzyka zaleca się dalsze badania urologiczne obejmujące obrazowanie górnych dróg moczowych i cystoskopię.  

pakiet nerkowy

W przypadku wyraźnego krwiomoczu, zwłaszcza u osób dorosłych, należy pilnie zgłosić się do lekarza. Krwinkomocz często towarzyszy zakażeniom układu moczowego (oprócz erytrocytów pojawiają się liczne leukocyty i niekiedy azotyny), w takim przypadku warto rozszerzyć diagnostykę o posiew.  

pakiet zakażenie układu moczowego

Większość przyczyn krwinko- i krwiomoczu może być skutecznie leczona, a z pewnością każdy przypadek wątpliwy powinien zostać omówiony z lekarzem. 

Krwinkomocz – podsumowanie 

Hematuria jest częstym zjawiskiem, zazwyczaj przyjmuje postać krwinkomoczu, czyli niewidocznej gołym okiem obecności krwinek czerwonych w moczu. Większość przyczyn jest stosunkowo łagodna i może być skutecznie leczona.  

Szczególny niepokój powinno budzić nagłe pojawienie się krwiomoczu, krwinko- lub krwiomocz z objawami dyzurycznymi i gorączką, a także ból w okolicy lędźwiowej połączony z wysokim ciśnieniem krwi i obrzękami.  

Tego typu przypadki każdorazowo wymagają pilnej konsultacji lekarskiej. 


Źródła:

  1. Bolenz C, Schröppel B, Eisenhardt A, Schmitz-Dräger BJ, Grimm MO. The Investigation of Hematuria. Dtsch Arztebl Int. 2018 Nov 30;115(48):801-807. doi: 10.3238/arztebl.2018.0801. PMID: 30642428; PMCID: PMC6365675. The Investigation of Hematuria – PMC
  2. Saleem MO, Hamawy K. Hematuria. [Updated 2022 Aug 8]. In: StatPearls [Internet]. Treasure Island (FL): StatPearls Publishing; 2024 Jan-. Available from: Hematuria – StatPearls – NCBI Bookshelf
  3. Dulku G, Shivananda A, Chakera A, Mendelson R, Hayne D. Painless Visible Haematuria in Adults: An Algorithmic Approach Guiding Management. Cureus. 2019 Nov 13;11(11):e6140. doi: 10.7759/cureus.6140. PMID: 31886075; PMCID: PMC6907722. Painless Visible Haematuria in Adults: An Algorithmic Approach Guiding Management – PMC
  4. Moloney F, Murphy KP, Twomey M, O’Connor OJ, Maher MM. Haematuria: an imaging guide. Adv Urol. 2014;2014:414125. doi: 10.1155/2014/414125. Epub 2014 Jul 17. PMID: 25136357; PMCID: PMC4124848. Haematuria: An Imaging Guide – PMC
  5. Usman N, Suarez M. Adenoviruses. [Updated 2023 Jan 9]. In: StatPearls [Internet]. Treasure Island (FL): StatPearls Publishing; 2024 Jan- Adenoviruses – StatPearls – NCBI Bookshelf
  6. Halaseh SA, Halaseh S, Alali Y, Ashour ME, Alharayzah MJ. A Review of the Etiology and Epidemiology of Bladder Cancer: All You Need To Know. Cureus. 2022 Jul 27;14(7):e27330. doi: 10.7759/cureus.27330. PMID: 36042998; PMCID: PMC9411696. A Review of the Etiology and Epidemiology of Bladder Cancer: All You Need To Know – PMC

Białaczka u dzieci – co powinien wiedzieć każdy rodzic? 

Białaczka, czyli najczęstszy złośliwy nowotwór u dzieci to choroba o wielu obliczach, wliczając w to objawy, przebieg, rokowanie i sposób leczenia.  

Spis treści:

  1. Skąd się bierze białaczka u dzieci? 
  2. Jakie są objawy białaczki u dziecka? 
  3. Jakie badania należy wykonać, gdy podejrzewa się białaczkę u dziecka? 
  4. Czy białaczce można zapobiec? 
  5. Białaczka u dzieci – podsumowanie 

Skąd się bierze białaczka u dzieci? 

Białaczka to heterogenna grupa nowotworów układu krwiotwórczego, które powstają w wyniku nieprawidłowego różnicowania się leukocytów – komórek układu odpornościowego. Według danych literaturowych od wielu lat białaczka jest najczęstszym nowotworem złośliwym u dzieci i stanowi około 30% wszystkich diagnozowanych przed 15. rokiem życia. W zależności od dynamiki procesu nieprawidłowego, niekontrolowanego różnicowania się komórek układu krwiotwórczego, a także od rodzaju samych komórek, wyróżnia się 4 główne rodzaje białaczek: 

  • ostra białaczka limfoblastyczna (ALL): najczęstsza postać w populacji pediatrycznej, szczyt występowania przypada na okres między 2. a 10. rokiem życia, występuje częściej u dzieci z trisomią 21, nerwiakowłókniakowatością typu 1, zespołem Blooma i ataksją-teleangiektazją (w tych przypadkach białaczka pojawia się między 2. a 3. rokiem życia); rozpoznanie choroby u niemowlęcia wiąże się z gorszym rokowaniem; 
  • ostra białaczka szpikowa (AML): stanowi 15-20% przypadków, pochodzi z komórek, które różnicują się do krwinek białych, czerwonych oraz płytek krwi, stąd duża złośliwość tego nowotworu; szczyt zachorowań przypada między 1. a 2. rokiem życia i na wiek nastoletni;
  • przewlekła białaczka limfoblastyczna (CLL): bardzo częsta u dorosłych, u dzieci ekstremalnie rzadka; 
  • przewlekła białaczka szpikowa (CML): stanowi 2-4% wszystkich białaczek u dzieci, na ogół zaczyna pojawiać się po 8. miesiącu życia, a szczyt zachorowań przypada powyżej 10. roku życia i częściej dotyczy chłopców. 
białaczka obraz krwinek i płytek krwi infografika
Białaczka – obraz krwinek i płytek krwi.

Postęp w zakresie diagnostyki molekularnej, w tym genetycznej sprawia, że podział tej grupy chorób ulega dynamicznym zmianom, coraz częściej bowiem odkrywane są charakterystyczne podtypy poddające się leczeniu celowanemu. Dzięki temu obecnie około 90% pacjentów ma szansę na wyleczenie, co jest ogromnie ważne, tym bardziej że według danych Amerykańskiej Akademii Pediatrii częstość występowania białaczek wzrasta o około 0,7% na rok, licząc od 1975 roku. 

Jakie są objawy białaczki u dziecka? 

Objawy białaczki zależą od jej rodzaju, jednak w większości przypadków są niecharakterystyczne i łatwo można je pomylić z innymi chorobami tłumaczącymi dolegliwości dziecka: 

  • ALL: ​​według danych naukowych u ponad połowy dzieci podczas badania stwierdza się co najmniej 1 z 5 wymienionych: powiększenie wątroby i/lub śledziony, bladość, gorączka, obecność siniaków. U większości pacjentów obserwuje się nocne poty, łatwe powstawanie siniaków, bladość skóry, niewyjaśnione powiększenie węzłów chłonnych, osłabienie, utratę masy ciała, trudności w oddychaniu. Mogą również występować bóle kości, zmiany psychiczne i skąpomocz, a także powiększenie jąder, bóle mięśniowo-szkieletowe. W rzadkich przypadkach jednym z pierwszych objawów może być tzw. zespół żyły głównej górnej. 
  • AML: główne objawy to gorączka, łatwa męczliwość, krwawienia do skóry lub błon śluzowych, bóle kości, bladość oraz niezamierzona utrata masy ciała. U pacjentów z tzw. monocytarnymi podtypami AML sporadycznie obserwuje się przerost dziąseł i naciek skóry, mogą również występować wyraźne guzy lite, zazwyczaj w obrębie czaszki. 
  • CLL i CML: u wielu pacjentów w momencie rozpoznania nie występują objawy, a choroba jest wykrywana przypadkowo po oznaczeniu morfologii krwi z innego powodu. Gdy jednak choroba daje objawy, są to zazwyczaj: zmęczenie i osłabienie, ból brzucha (głównie z powodu powiększenia wątroby i śledziony), utrata apetytu, spadek masy ciała, nawracające infekcje. 

>> Przeczytaj też: Czym są markery nowotworowe i jakich dostarczają informacji?

Jakie badania należy wykonać, gdy podejrzewa się białaczkę u dziecka? 

Podstawą wstępnego rozpoznania (bez szczegółowego różnicowania konkretnego podtypu) jest oznaczenie morfologii krwi obwodowej z rozmazem. W większości przypadków badanie pozwala stwierdzić obecność nieprawidłowych krwinek białych, tzw. blastów.  

morfologia

Dalsza diagnostyka odbywa się już w ramach ośrodka referencyjnego. Silne podejrzenie białaczki wymaga natychmiastowej hospitalizacji. Próby „samodzielnego” diagnozowania są zagrożeniem dla życia dziecka.  

Należy jednak pamiętać, że w rzeczywistości najpierw pojawiają się objawy, a następnie skłaniają one ku diagnostyce. Jak widać w poprzednim akapicie, objawy białaczki nie są charakterystyczne. Gorączka i bladość są częste u dzieci (u których dominują choroby zakaźne), jednak każda wątpliwość w ocenie przyczyn objawów powinna stanowić wskazanie do oznaczenia morfologii z rozmazem.  

Z uwagi na szerokie spektrum innych możliwych objawów, diagnostyka może być bardzo szeroka, z oznaczeniem m.in. CRP, ALT, AST, kwasu moczowego, LDH, kreatyniny, glukozy, a w przypadku powiększenia węzłów chłonnych także przeciwciał w klasie IgM i IgG w kierunku zakażenia EBV, CMV i toksoplazmozy. 

CRP białko C-reaktywne

Jak przebiega leczenie białaczki u dzieci? 

Terapia różni się znacznie w zależności od podtypu białaczki i współistnienia innych czynników ryzyka. W większości przypadków opiera się jednak na chemioterapii, coraz częściej uzupełnianej immunoterapią (przeciwciałami „wycelowanymi” w punkt, który utrudnia i/lub uniemożliwia namnażanie się komórkom nowotworowym).  

W przewlekłej białaczce szpikowej oraz niektórych rodzajach białaczek ostrych cenną opcją terapeutyczną jest przeszczep szpiku kostnego. Ogółem rokowanie jest pomyślne, gdyż jak wspomniano, wyleczonych zostaje około 90% dzieci.  

Wiele zależy od poszczególnego rodzaju białaczki, obecności niektórych mutacji w obrębie komórek nowotworowych, a także czasu rozpoznania. Im wcześniej choroba zostanie wykryta, tym większa szansa na sukces terapeutyczny. 

Czy białaczce można zapobiec? 

Dane literaturowe na ten temat są stosunkowo ubogie, jednak ich liczba rośnie i znaczna większość wskazuje na pewien trend. Zbiorcze analizy przeprowadzone przez Childhood Leukemia International Consortium wykazały zwiększone ryzyko ALL i AML u dzieci w związku z ekspozycją na pestycydy przed i po urodzeniu.  

Przybywa coraz więcej silnych dowodów potwierdzających zwiększenie ryzyka ALL u dzieci, których ojcowie są czynnymi palaczami oraz matek sięgających po nikotynę w okresie laktacji. Zwiększone ryzyko ALL i AML u dzieci istnieje także w wyniku narażenia na farby i rozpuszczalniki w domu lub miejscu pracy rodziców.

Ostatnie metaanalizy wykazały istotny, 1,5-krotny wzrost ryzyka białaczki u dzieci w związku z różnymi zanieczyszczeniami powietrza, głównie benzenem i dwutlenkiem azotu. Idąc w drugą stronę – dobrze udokumentowano fakt, iż zmniejszenie ryzyka białaczki uzyskuje się dzięki karmieniu piersią, o 10 i 20% w przypadku kobiet karmiących piersią przez 6 miesięcy i dłużej.  

>>Przeczytaj: Rola badań genetycznych w diagnostyce nowotworów

Białaczka u dzieci – podsumowanie 

Białaczka to najczęstszy nowotwór złośliwy u dzieci i młodzieży. Jego objawy są niecharakterystyczne i pokrywają się z tymi obserwowanymi w przypadku innych chorób wieku dziecięcego. Podejrzenie białaczki powinno skłonić do oznaczenia (co najmniej) morfologii krwi z rozmazem. Odpowiednio wczesne rozpoznanie umożliwia szybkie znalezienie się w ośrodku referencyjnym, gdzie zostanie włączone leczenie. W większości przypadków rokowanie jest dobre. W dużej mierze zależy ono od typu białaczki oraz obecności określonych mutacji w komórkach nowotworowych. 


Źródła:

  1. Childhood Leukemia: A Preventable Disease – PMC
  2. Childhood Leukemia and Primary Prevention – PMC
  3. Infection and childhood leukemia: review of evidence – PMC
  4. Leukemia – StatPearls – NCBI Bookshelf
  5. Acute Lymphocytic Leukemia – StatPearls – NCBI Bookshelf
  6. Pediatric AML: From Biology to Clinical Management – PMC
  7. Chronic Lymphocytic Leukemia – StatPearls – NCBI Bookshelf
  8. Topics in Pediatric Leukemia – Acute Myeloid Leukemia – PMC
  9. Childhood Chronic Myeloid Leukemia (CML) | Dana-Farber Cancer Institute

Skurcze łydek i nóg. Co jest przyczyną bolesnych skurczy mięśni?

Skurcze mięśni nóg utrudniają codzienne funkcjonowanie wielu osobom. Mogą występować w dzień podczas aktywności lub w spoczynku, a także w nocy, wybudzając ze snu. Mają różne przyczyny – od przeciążenia do poważnych chorób. Dlatego nie należy ich bagatelizować. Sprawdź, od czego są skurcze łydek i w jaki sposób poradzić sobie z bolesnym problemem.

Spis treści:

  1. Skurcze łydek – przyczyny
  2. Od czego są skurcze łydek w nocy?
  3. Skurcze nóg – jak się ich pozbyć?
  4. Skurcze łydek a odpowiednia dieta
  5. Skurcze mięśni nóg – jakie badania warto wykonać?
  6. Bolesne skurcze łydek – jakie choroby mogą zwiastować?
  7. Przyczyny skurczów nóg – podsumowanie

Skurcze łydek – przyczyny

Skurcze nóg są niezależnymi od woli i nagłymi napięciami mięśni. W większości przypadków odczuwane są w okolicy łydek. Trwają od kilkunastu sekund do kilku minut. W ich trakcie niemożliwe jest poruszanie kończyną. Wiele osób zgłasza również ból, który utrzymuje się nawet po ustąpieniu skurczu.

Przyczyny skurczów nóg mogą być różne – od zupełnie niegroźnych do chorób wymagających specjalistycznego leczenia. Do najczęstszych z nich zaliczane są:

  • przeciążenie mięśni podczas intensywnego wysiłku fizycznego lub podczas ćwiczeń bez rozgrzewki,
  • długotrwałe przebywanie w pozycji stojącej,
  • stosowanie leków moczopędnych,
  • niedobór magnezu [1],
  • niedobór potasu,
  • niedobór wapnia,
  • przewlekła niewydolność żylna [2],
  • zaburzenia neurologiczne (m.in. choroba Parkinsona, stwardnienie rozsiane, neuropatia, stwardnienie zanikowe boczne, ucisk nerwów korzeniowych przy chorobach kręgosłupa i krążka międzykręgowego)
  • zaburzenia hormonalne (nadczynność i niedoczynność tarczycy, nadczynność i niedoczynność przytarczyc [3]),
  • odwodnienie organizmu [3].

Skurcze łydek mogą wystąpić w każdym wieku. Szczególnie narażeni są sportowcy, osoby w podeszłym wieku oraz kobiety w ciąży.

>>> Przeczytaj też: Magnez pomaga na skurcze mięśni – fakt czy mit?

Od czego są skurcze łydek w nocy?

Zdarza się, że bolesne skurcze nóg pojawiają się głównie w nocy. Często są na tyle nasilone, że uniemożliwiają zaśnięcie lub wybudzają ze snu. Mogą dotyczyć tylko jednej kończyny lub obu jednocześnie.

Jedną z przyczyn skurczów łydek w nocy jest zespół niespokojnych nóg (zespół Wittmaacka-Ekboma). Jest to choroba neurologiczna, która występuje zarówno u osób starszych, jak i młodszych. Szacuje się, że cierpi na nią od 3,9 do 15% populacji. W patogenezie zespołu niespokojnych nóg ważną rolę odgrywają czynniki genetyczne powodujące zaburzenie metabolizmu dopaminy. Inne możliwe przyczyny to m.in. niedobór żelaza, cukrzyca, polineuropatie, niewydolność krążenia, przewlekła obturacyjna choroba płuc, choroby tarczycy, niewydolność nerek. Objawy to [4]:

  • bolesne skurcze łydek,
  • silna potrzeba poruszania nogami,
  • drętwienie i mrowienie kończyn dolnych.

Nocne skurcze nóg mogą być także skutkiem zbyt intensywnej aktywności fizycznej w ciągu dnia. Również niedobory minerałów przyczyniają się do wystąpienia objawów w nocy.

Skurcze nóg – jak się ich pozbyć?

Natychmiastową ulgę podczas skurczu łydek przynosi rozciągnięcie mięśni, które uległy nagłemu napięciu. Aby to zrobić, należy zgiąć stopę grzbietowo (do góry) [3]. Następnie zalecane jest rozmasowanie nogi, wykonanie kilku kroków lub odpoczynek z kończynami uniesionymi do góry.

Leczenie bolesnych skurczów nóg zależy od przyczyny. Przy stwierdzonych niedoborach witamin i minerałów konieczne jest ich uzupełnienie poprzez stosowanie preparatów zleconych przez lekarza. Choroby neurologiczne wymagają przyjmowania odpowiednio dobranych leków. Podobnie jest w przypadku zaburzeń hormonalnych czy innych chorób przewlekłych. U osób z rozpoznaną przewlekłą niewydolnością żylną oprócz farmakoterapii można wdrożyć kompresjoterapię lub leczenie zabiegowe.

W zmniejszeniu częstotliwości występowania bolesnych skurczów łydek mogą pomóc:

  • regularna aktywność fizyczna o umiarkowanym nasileniu,
  • dbanie o odpowiednie nawodnienie organizmu,
  • ograniczenie spożycia alkoholu i napojów zawierających kofeinę,
  • masaże łydek,
  • zapobieganie niedoborom witamin i minerałów poprzez dobrze zbilansowaną dietę.

Powyższe działania nie eliminują całkowicie ryzyka skurczów łydek.

Skurcze łydek a odpowiednia dieta

Dieta przy skurczach nóg powinna dostarczać odpowiednią ilość witamin i pierwiastków, których niedobory przyczyniają się do wystąpienia nieprzyjemnych objawów. Do jadłospisu należy włączyć produkty zawierające:

  • potas (m.in. buraki, soczewica, szpinak, fasola, brukselka, boczniaki, groch),
  • magnez (m.in. orzechy, cieciorka, płatki owsiane, produkty pełnoziarniste, ryby, jaja),
  • wapń (m.in. przetwory mleczne, fasola, tofu, zielone warzywa, mleka roślinne),
  • witaminę D (m.in. ryby morskie, jaja, ser żółty),
  • witaminy z grupy B (m.in. ryby, czerwone mięso, jaja, zielone warzywa, oleje roślinne, orzechy).

Dieta na skurcze łydek powinna być różnorodna i mieć kaloryczność dopasowaną do potrzeb organizmu. Należy wyeliminować niezdrowe tłuszcze, słodycze, produkty wysokoprzetworzone.

Skurcze mięśni nóg – jakie badania warto wykonać?

Osoby cierpiące na bolesne skurcze mięśni nóg powinny wykonać podstawowe badania krwi w celu oceny ogólnego stanu zdrowia. Ponieważ częstą przyczyną dolegliwości są niedobory witamin i minerałów, konieczne jest sprawdzenie ich poziomów. Pomocne są gotowe pakiety testów:

  • pakiet elektrolity (sód, potas, magnez, chlorki),
  • pakiet witaminy (witaminy: D, A, B12, E i kwas foliowy).

Inne badania na skurcze łydek to m.in. USG Doppler kończyn dolnych. Badanie pozwala ocenić przepływ krwi w naczyniach krwionośnych nóg. Jest to element diagnostyki przewlekłej niewydolności żylnej. Natomiast przy podejrzeniu neurologicznej przyczyny skurczów łydek lekarz może zlecić wykonanie tomografii komputerowej, rezonansu magnetycznego lub oceny pobudliwości mięśni (EMG).

Pakiet elektrolity (4 badania)

Bolesne skurcze łydek – jakie choroby mogą zwiastować?

Bolesne skurcze nóg mogą być jednym z objawów chorób charakteryzujących się nadmiernym napięciem mięśni i ich mimowolnymi skurczami. Zalicza się do nich:

  • tężyczkę – zaburzenie spowodowane niedoborem wapnia oraz zaburzeniami gospodarki magnezowej i potasowej,
  • zespół sztywności uogólnionej – rzadka choroba układu nerwowego o podłożu autoimmunologicznym,
  • zespół Isaacsa – rzadka choroba neurologiczna spowodowana mutacjami w genie KCNA1,
  • zespół Morvana – rzadka choroba o podłożu autoimmunologicznym.
Pakiet witaminy podstawowy (5 badań)

Przyczyny skurczów nóg – podsumowanie

Skurcze mięśni nóg to powszechny problem, który może mieć różne przyczyny. Bardzo często jest skutkiem zbyt intensywnego wysiłku fizycznego, odwodnienia lub niedoboru minerałów. W większości przypadków można sobie z nim poradzić przy pomocy prostych metod – odpowiedniej diety, regularnej aktywności fizycznej, masażów. Zdarza się, że konieczne jest wdrożenie leczenia farmakologicznego.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Banaszczyk


Bibliografia

  1. B. Bancerz i in., Wpływ magnezu na zdrowie człowieka, Przegląd Gastroenterologiczny 2012, 7(6), 359-366
  2. P. Mościcka i in., Przewlekła niewydolność żylna – obraz kliniczny, Leczenie Ran 2019, 16 (3-4), 84-91
  3. K.W. Nicpoń, Bóle mięśniowe i kurcze bolesne w praktyce neurologa, Polski Przegląd Neurologiczny 2007, tom 3, nr 4, 237-248
  4. J. Jasionowska, A. Skiba, P. Gałecki, Zespół niespokojnych nóg, Medycyna po Dyplomie 2019, 1-6

Leukocyty w moczu – co oznaczają, jakie są normy i wskazania do badania?

Badanie moczu jest jednym z kluczowych narzędzi diagnostycznych pozwalającym ocenić funkcjonowanie układu moczowego oraz wykryć ewentualne problemy zdrowotne. Jednym z istotnych parametrów analizy moczu jest obecność leukocytów, czyli białych krwinek, które ogrywają kluczową rolę w obronie organizmu przed infekcjami. Ich liczna obecność może świadczyć o toczących się stanach zapalnych w organizmie. Jakie są przyczyny wzrostu ilości leukocytów w moczu? Kiedy powinno być to dla nas sygnałem alarmującym i jakie są wskazania do przeprowadzenia badania?

Spis treści:

  1. Podwyższone leukocyty w moczu – co to oznacza?
  2. Podwyższone leukocyty w moczu – przyczyny
  3. Badanie na leukocyty w moczu – jak się do niego przygotować?
  4. O czym świadczą leukocyty w moczu – jak można wyeliminować przyczynę?
  5. Skąd się biorą leukocyty w moczu – podsumowanie

Podwyższone leukocyty w moczu – co to oznacza?

Obecność nadmiernej ilości leukocytów w moczu może wskazywać na infekcję lub stan zapalny w układzie moczowym. Leukocyty, nazywane inaczej białymi krwinkami, są głównymi komórkami zaangażowanymi w obronę organizmu przed infekcjami. W prawidłowych warunkach ich obecność w moczu jest minimalna. Jednakże, gdy dochodzi do infekcji lub stanu zapalnego w obrębie dróg moczowych, mogą migrować do moczu, aby walczyć z patogenami i reagować na stan zapalny.

Poziom leukocytów w moczu – normy

Normy dla leukocytów w moczu mogą nieco się różnić w zależności od laboratorium oraz sposobu przeprowadzania badania. Jednak ogólnie przyjmuje się, że w próbce moczu obecność leukocytów powinna być minimalna lub nieobecna. W badaniu ogólnym moczu uważa się, że norma dla leukocytów wynosi do 5 komórek w polu widzenia pod mikroskopem.

Aby uzyskać szczegółowe informacje, jakie są prawidłowe parametry badania ogólnego moczu, odwiedź stronę: Mocz – jak powstaje, kiedy zrobić badanie i jak się przygotować?

Podwyższone leukocyty w moczu – przyczyny

Podwyższona liczba leukocytów w moczu może świadczyć o obecności infekcji lub stanu zapalnego w układzie moczowym. Są to schorzenia obejmujące drogi moczowe, do których zaliczamy:

  • zapalenia pęcherza moczowego,
  • zapalenia nerek,
  • zapalenia cewki moczowej.

Obecność kamieni nerkowych w drogach moczowych może także spowodować stan zapalny, który również skutkuje wzrostem liczby leukocytów. Ponadto, infekcje przenoszone drogą płciową, takie jak chlamydia czy rzeżączka, również oddziałują na wzmożoną obecność białych krwinek w moczu. Więcej o zakażeniach układu moczowego dowiesz się z artykułu: Zakażenia układu moczowego (ZUM)

Obecność mikroorganizmów w drogach moczowych może wynikać z osłabienia naturalnych mechanizmów obronnych organizmu przeciwko infekcjom układu moczowego. Taki stan rzeczy może być podyktowany różnymi czynnikami, choćby m.in.:

  • zmianami hormonalnymi, które występują w okresach menopauzy czy ciąży,
  • trudnościami z opróżnianiem pęcherza moczowego wynikające z rozrostu gruczołu krokowego,
  • osłabienia mięśni dna miednicy,
  • wad anatomicznych układu moczowego,
  • cukrzycy.

Wyższa liczba leukocytów w moczu może również być efektem przyjmowania niektórych leków, zwłaszcza antybiotyków, które paradoksalnie są stosowane w leczeniu infekcji dróg moczowych, a także leków przeciwzapalnych. Dodatkowo niektóre leki stosowane w leczeniu onkologicznym, czy też te, które mają potencjał immunosupresyjny (działając tym samym na układ immunologiczny), mogą wpłynąć na wyniki analizy moczu.

Nieprawidłowa dieta, szczególnie bogata w nadmiar białka i soli, oraz niedostateczna ilość spożywanych płynów, także nie pozostają bez wpływu na wynik badania. Należy jednak zauważyć, że zwiększona obecność leukocytów w próbce moczu może być też spowodowana zanieczyszczeniem próbki oraz nieprzestrzeganiem higieny podczas pobrania.

Objawy towarzyszące zwiększonej ilości leukocytów w moczu

Nieraz zwiększona ilość leukocytów w moczu może być bezobjawowa i wykryta dopiero podczas badania ogólnego moczu.

Zwiększonej ilości leukocytów w moczu mogą towarzyszyć objawy takie jak:

  • ból lub pieczenie podczas oddawania moczu,
  • częste oddawanie moczu,
  • nocne oddawanie moczu czy także jego nietrzymanie,
  • ból w dolnej części brzucha lub w okolicy lędźwiowej,
  • ogólne złe samopoczucie,
  • mętny lub nieprzyjemny zapach moczu,
  • krwiomocz.

Infekcja górnego odcinka układu moczowego może powodować także objawy związane z układem pokarmowym, takie jak nudności i wymioty. Mogą pojawić się także dreszcze oraz bóle głowy.

W przypadku podejrzeń dotyczących zwiększonej liczby leukocytów w moczu lub odczuwania któregokolwiek z powyższych objawów ważne jest skonsultowanie się z lekarzem w celu dalszej oceny i leczenia.

Badanie na leukocyty w moczu – jak się do niego przygotować?

Dla zapewnienia precyzyjnych wyników analizy leukocytów w moczu zaleca się przestrzeganie kilku prostych wytycznych, które przede wszystkim dotyczą:

  • pobrania próbki moczu,
  • starannego oczyszczenia okolic intymnych przed pobraniem próbki.
pakiet zakażenie układu moczowego

O czym świadczą leukocyty w moczu – jak można wyeliminować przyczynę?

Wyeliminowanie wysokiej ilości leukocytów w moczu zwykle wymaga zidentyfikowania i leczenia przyczyny. W przypadku infekcji bakteryjnej lekarz może przepisać odpowiednie antybiotyki czy leki zmniejszające stan zapalny, takie jak niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ). Dodatkowo istotne jest nawodnienie organizmu i unikanie substancji drażniących układ moczowy (np. kofeiny, alkoholu, ostrych przypraw).

W razie potrzeby lekarz może zalecić pogłębioną diagnostykę oraz środki wspomagające, aby pomóc w obniżeniu poziomu leukocytów i wyeliminowaniu przyczyny dolegliwości.

Skąd się biorą leukocyty w moczu – podsumowanie

Badanie moczu jest kluczowym elementem diagnostyki układu moczowego, umożliwiającym identyfikację potencjalnych problemów zdrowotnych. Nadmierna obecność leukocytów może wskazywać na infekcje lub stany zapalne. Najczęstszymi przyczynami są infekcje dróg moczowych, kamica nerkowa oraz zakażenia przenoszone drogą płciową.

Objawy, takie jak ból podczas mikcji czy mętny mocz, powinny być sygnałem alarmowym. Aby uzyskać precyzyjne wyniki badania moczu, ważne jest przestrzeganie odpowiednich wytycznych dotyczących pobrania próbki.

Leukocyty w moczu mogą być sygnałem różnych problemów zdrowotnych, dlatego ważne jest monitorowanie ich poziomu i reagowanie na ewentualne odchylenia od normy. Regularne badania kontrolne oraz odpowiednia opieka medyczna mogą pomóc we wczesnym wykrywaniu i leczeniu ewentualnych problemów zdrowotnych związanych z układem moczowym.

Opieka merytoryczna: lek. Mateusz Nawrocki


Bibliografia

  1. Interna Szczeklika, Medycyna Praktyczna, Podręcznik chorób wewnętrznych. Kraków 2015, s.1474, ISBN 978-83-7430-459-7.
  2. Bil-Lula I., Ćwiklińska A., Kamińska D. et al. The Polish Society for Laboratory Diagnostics Guidelines on urine particles analysis in a medical diagnostic laboratory. Diagn Lab. 2019; 55(3): 145-198.
  3. Bono MJ., Leslie SW., Reygaert WC. Uncomplicated Urinary Tract Infections. [Updated 2023 Nov 13]. In: StatPearls [Internet]. Treasure Island (FL): StatPearls Publishing; 2024 Jan-. Available from: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK470195/.
  4. Kupisz-Urbańska M., Broczek K., Galus K., Mossakowska M. Objawy dyzuryczne, wybrane elementy badania ogólnego moczu a białko C-reaktywne u osób w wieku ponad 100 lat. Tom 15, nr 4, 144–148, ISSN 1425–4956.
  5. Wilson ML., Gaido L. Laboratory Diagnosis of Urinary Tract Infections in Adult Patients, Clinical Infectious Diseases. Volume 38, Issue 8, 15 April 2004, Pages 1150–1158.

Opuchnięte nogi i kostki. Możliwe przyczyny opuchlizny nóg

Opuchnięte nogi to problem, który może dotyczyć osób w każdym wieku. Wśród jego przyczyn najczęściej wymienia się pozostawanie nóg przez dłuższy czas w jednej pozycji, zatrzymanie wody w organizmie, stosowanie niektórych leków oraz choroby serca, nerek czy zaburzenia hormonalne. Dowiedz się, jakie badania zrobić i jak poradzić sobie z opuchlizną kostek.

Spis treści:

  1. Opuchnięte nogi – przyczyny
  2. Opuchnięcie kostek i nóg – najczęstsze objawy
  3. Puchnięcie nóg – jakie badania wykonać?
  4. Leczenie opuchniętych nóg – jak przebiega?
  5. Opuchnięte kostki u nóg – podsumowanie

Opuchnięte nogi – przyczyny

Opuchnięte nogi mogą być  objawem wielu nieprawidłowości w organizmie. Nie zawsze jednak przyczyną opuchlizny są poważne choroby. Bardzo często jest ona skutkiem prowadzonego stylu życia. Opuchnięte kostki mogą obserwować osoby:

  • wykonujące pracę siedzącą,
  • często podróżujące w pozycji siedzącej na dużych dystansach,
  • uprawiające intensywny wysiłek fizyczny.

Obrzęki nóg mogą mieć także podłoże na tle chorób kardiologicznych. Jedną z ich charakterystycznych cech jest pozostawanie śladu po uciśnięciu, który zaczyna znikać dopiero po kilku sekundach (tzw. obrzęki ciastowate).

Jedną z przyczyn opuchniętych kostek na podłożu kardiologicznym jest niewydolność serca. To schorzenie charakteryzuje się między innymi niedostatecznym dostarczaniem krwi do tkanek i narządów, co skutkuje upośledzeniem ich funkcji. Poza obrzękiem nóg obecne są także duszność, zmniejszona tolerancja wysiłku, kołatanie serca, przewlekły kasze. Skóra na kończynach może być zaczerwieniona i przesuszona.

Inną przyczyną opuchniętych nóg jest przewlekła niewydolność żylna. Problem częściej dotyczy kobiet niż mężczyzn.

Opuchnięte kostki mogą wskazywać na zaburzenia pracy nerek. Jednym z nich jest zespół nerczycowy. To stan, który charakteryzuje się nadmierną utratą białka wraz z moczem – występuje na skutek uszkodzenia bariery filtracyjnej kłębuszków nerkowych (np. w wyniku nefropatii, chorób autoimmunologicznych lub wrodzonych nieprawidłowości). W zespole nerczycowym obrzęki kostek pojawiają się głównie wieczorem. Do puchnięcia nóg może przyczyniać się stosowanie niektórych leków.

Opuchnięte nogi są jednym z częstych problemów kobiet w ciąży. Pojawiają się na skutek zwiększenia objętości krwi krążącej i ucisku macicy na naczynia krwionośne, uniemożliwiającego prawidłowy przepływ krwi – szczególnie jej odpływ z nóg.

U kogo rośnie ryzyko pojawienia się opuchniętych nóg i kostek?

Ryzyko puchnięcia nóg rośnie w przypadku osób:

  • prowadzących siedzący tryb życia,
  • nieaktywnych fizycznie,
  • z nadwagą lub otyłością,
  • przyjmujących niektóre leki,
  • odżywiających się nieprawidłowo,
  • palących papierosy,
  • u kobiet w ciąży.

Opuchnięte nogi i kostki często dotyczą osób chorujących przewlekle. Jednym z czynników ryzyka jest podwyższony peptyd natriuretyczny typu B, co jest charakterystyczne m.in. dla niewydolności serca, chorób nerek i wątroby.

>>> Dowiedz się więcej: Kiedy oznaczać peptyd natriuretyczny typu B?

Dlaczego opuchlizna pojawia się na nogach i kostkach?

Obrzęki powstają na skutek gromadzenia się płynu w przestrzeni pozanaczyniowej i pozakomórkowej. Jest to wynikiem:

  • spadku ciśnienia onkotycznego krwi,
  • wzrostu ciśnienia hydrostatycznego w naczyniach włosowatych,
  • zwiększenia przepuszczalności naczyń włosowatych,
  • utrudnionego przepływu przez naczynia limfatyczne.

Najczęściej powstanie obrzęku jest wynikiem połączenia kilku powyższych mechanizmów.

Opuchnięcie kostek i nóg – najczęstsze objawy

Opuchlizna nóg charakteryzuje się zwiększeniem obwodu podudzi. Może występować jednostronnie lub obustronnie. Obrzęki są twarde lub łatwo poddają się uciskowi. W zależności od przyczyny utrzymują się stale lub znikają po odpoczynku. Zdarza się, że opuchniętym kostkom towarzyszą inne objawy. Są to m.in.:

  • uczucie ciężkości nóg,
  • skurcze mięśni,
  • ból,
  • trudności z poruszaniem się,
  • uczucie zmęczenia nóg.

Ponadto obecne są objawy charakterystyczne dla choroby, która ją wywołała.

badanie nt pro BNP

Puchnięcie nóg – jakie badania wykonać?

Przed rozpoczęciem leczenia konieczne jest ustalenie przyczyny opuchniętych nóg. Diagnostyka obejmuje m.in.:

  • badanie USG Doppler kończyn dolnych,
  • badanie EKG,
  • badanie echo serca,
  • badanie moczu,
  • badania laboratoryjne krwi.

Wśród badań laboratoryjnych krwi znaczenie mają m.in. poziom elektrolitów, markery niewydolności serca (NT-PROBNP), testy oceniające pracę nerek (pakiet nerkowy oraz proteinogram).

Proteinogram

Leczenie opuchniętych nóg – jak przebiega?

Leczenie opuchniętych kostek u nóg zależy od przyczyny problemu i jest dopasowywane indywidualnie do każdej osoby. W celu zmniejszenia obrzęków najczęściej stosowane są leki moczopędne. Można wspomóc się także terapią uciskową przy pomocy specjalnych pończoch lub opasek oraz masażami limfatycznymi. Ważnym elementem terapii jest ograniczenie spożycia soli.

pakiet nerkowy

Domowe sposoby na opuchnięte kostki i nogi

Domowe sposoby na opuchnięte nogi obejmują:

  • odpoczywanie z nogami uniesionymi do góry,
  • utrzymanie prawidłowej masy ciała,
  • stosowanie maści o działaniu przeciwobrzękowym,
  • zimne okłady.

Należy pamiętać, że domowe sposoby na opuchnięte nogi mają na celu jedynie złagodzenie niektórych objawów, ale nie usuwają ich przyczyny. Nawracająca lub utrzymująca się przez długi czas opuchlizna kostek powinna być zawsze skonsultowana z lekarzem i odpowiednio leczona.

Opuchnięte kostki u nóg – podsumowanie

Opuchlizna nóg może mieć różne przyczyny – od niegroźnych związanych z prowadzonym stylem życia do poważnych chorób serca lub nerek. Ryzyko puchnięcia kostek wzrasta u osób przyjmujących niektóre leki, nieaktywnych fizycznie, palących papierosy i zmagających się z nadwagą oraz otyłością. Problem ten jest powszechny również u kobiet w ciąży. Bardzo ważne jest obserwowanie swojego organizmu i niebagatelizowanie powtarzających się obrzęków nóg. Konieczne jest wykonanie badań diagnostycznych w celu ustalenia ich przyczyny oraz rozpoczęcie odpowiedniego leczenia.

Opieka merytoryczna: lek. Mateusz Nawrocki


Piśmiennictwo

  1. M. Dobrowolski, R. Dąbrowski, Obrzęki z przyczyn kardiologicznych i ich leczenie,  Lekarz POZ 1/2019, 11-16 
  2. T. M. Rywik, Rozpoznawanie i leczenie niewydolności serca – aspekty praktyczne, Lekarz POZ 2/2018, 73-82 
  3. P. Mościcka i in., Przewlekła niewydolność żylna – obraz kliniczny, Leczenie Ran 2019, 16 (3-4), 84-91 
  4. B. Lewko, Leczenie zespołu nerczycowego: immuno – czy raczej podocytoterapia?, Postępy Higieny i Medycyny Doświadczalnej 2016, 70, 459-470