INR to jeden ze wskaźników, oznaczanych powszechnie w celu określenia funkcjonowania układu krzepnięcia. Jakie są wskazania do wykonania oznaczenia INR? Jakie leki powodują wzrost jego wartości? Przy których przypadłościach może dojść do zwiększenia wartości wskaźnika INR? Dowiedz się więcej na temat tego badania laboratoryjnego.

Spis treści:

1. INR – co to za badanie?
2. Kiedy przeprowadzić badanie INR?
   • Wskazania do badania INR
   • Badanie INR – czy trzeba być na czczo?
3. INR – jaki jest prawidłowy wynik?
   • Za niskie INR – o czym świadczy?
   • Podwyższone INR – co oznacza?

INR – co to za badanie?

INR to wskaźnik nazywany międzynarodowym współczynnikiem znormalizowanym, który jest jednym z rodzajów, w jaki można określić pomiar czasu protrombinowego (PT). Czas protrombinowy to parametr określający funkcjonowanie zewnątrzpochodnego układu krzepnięcia. Na układ ten składają się takie elementy jak V, VII i X czynnik krzepnięcia, protrombina oraz fibrynogen.

Czas protrombinowy można wyrazić również w sekundach oraz procentach normy. Oznaczenie czasu protrombinowego w sekundach wymaga wykorzystania tromboplastyny, a więc białka aktywującego szlak zewnątrzpochodny kaskady krzepnięcia krwi. Białko to cechuje się dużą zmiennością, dlatego w celu oceny czasu protrombinowego powszechnie wykorzystuje się międzynarodowy współczynnik znormalizowany (a więc INR). Pozwala to na zwiększenie porównywalności wyników niezależnie od używanych współczynników.

>> To może Cię zainteresować: APTT (czas kaolinowo-kefalinowy) – co to za badanie, co wykrywa i kiedy się je wykonuje

Kiedy przeprowadzić badanie INR?

Podstawowym wskazaniem do oznaczenia wskaźnika INR jest monitorowanie leczenia antagonistami witaminy K (do takich substancji należy na przykład warfaryna, czy acenokumarol). Leki te są przyjmowane przez pacjentów obciążonych migotaniem przedsionków, ale również przez osoby po zabiegach kardiochirurgicznych, a także w ramach profilaktyki i leczenia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. Warto mieć świadomość, że INR jest również wykorzystywany w diagnostyce internistycznej, przy pojawieniu się objawów mogących sugerować choroby wątroby i zaburzenia krzepnięcia, o czym więcej można przeczytać w kolejnym akapicie tego artykułu.

Wskazania do badania INR

W jakich jeszcze sytuacjach klinicznych oznacza się INR? Należy w tym miejscu wymienić przede wszystkim:

• schorzenia wątroby – czynniki krzepnięcia są produkowane w wątrobie i wiele nieprawidłowości dotyczących tego narządu może objawiać się ich niedoborem i odchyleniami w parametrach krzepnięcia krwi,
• kontrole przed zabiegami operacyjnymi – pacjenci, którzy przyjmują leki przeciwkrzepliwe będące antagonistami witaminy K, przed zabiegami operacyjnymi powinni wykonać oznaczenie wskaźnika INR, w celu zobrazowania funkcjonowania układu krzepnięcia, co ma na celu zapobieganie nadmiernym krwawieniom w czasie zabiegu, 
• podejrzenie zaburzeń krzepnięcia – ocenę układu krzepnięcia powinno się wykonać w przypadku pojawienia się objawów mogących świadczyć o istnieniu skazy krwotocznej. Należy do nich między innymi:
• skłonność do długotrwałych krwawień nawet po małych urazach,
• obfite miesiączki u kobiet,
• krwawienia z dróg rodnych,
• częste krwawienia z nosa,
• obecność krwi w moczu i stolcu,
• często pojawiające się podbiegnięcia krwawe na skórze.

Badanie INR – czy trzeba być na czczo?

Wskaźnik INR jest badaniem wykonywanym z próbki krwi żylnej. Samo badanie nie wymaga od pacjenta specjalnego przygotowania. Choć nie ma bezwzględnego wymogu bycia na czczo przed oznaczeniem INR, to warto udać się na badanie rano, bez obfitego posiłku. Warto mieć świadomość, że na wynik badania INR mogą wpływać niektóre pokarmy – przede wszystkim te, które zawierają dużo witaminy K. Do produktów tych zaliczamy zielone warzywa (brokuły, jarmuż, szpinak, rukola, kapusta włoska), ale również przetwory mleczne, jaja, czy wątróbka.

>> Przeczytaj też: Jakie czynniki mogą zaburzyć wyniki badań układu krzepnięcia?

INR – jaki jest prawidłowy wynik?

Należy mieć świadomość, że prawidłowe wartości wskaźnika INR są uzależnione od sytuacji klinicznej. U pacjentów przyjmujących leki przeciwkrzepliwe będące doustnymi antagonistami witaminy K, dopuszczalne wartości INR są wyższe. Jest to zamierzone postępowanie, mające na celu zmniejszenie ryzyka wystąpienia powikłań zakrzepowo-zatorowych. Zakres terapeutyczny, w jakim powinna utrzymywać się wartość wskaźnika INR dla tych pacjentów wynosi pomiędzy 2,0 a 3,0. Istnieją jednak pewne wyjątki. U chorych posiadających mechaniczne zastawki serca wartość INR powinny być wyższe i wynosić odpowiednio między 3,0-4,0.

U pacjentów nieprzyjmujących antagonistów witaminy K i nieobciążonych schorzeniami wpływającymi na układ krzepnięcia wskaźnik INR powinien zawierać się w wartościach pomiędzy 0,85–1,15, choć należy wyraźnie podkreślić, że wartości referencyjne dla INR są uzależnione od konkretnego laboratorium.

Interpretując wynik oznaczenia wskaźnika INR, warto poinformować lekarza o wszystkich stosowanych lekach i chorobach współistniejących. Niektóre substancje (na przykład barbiturany, karbamazepina, czy antybiotyki – ryfampicyna, metronidazol) mogą wpływać na wyniki oznaczenia INR. To samo dotyczy niektórych schorzeń przewlekłych takich jak na przykład:

• niewydolność serca,
• nowotwory złośliwe,
• niewydolność wątroby,
• nadczynność i niedoczynność tarczycy.

Za niskie INR – o czym świadczy?

Należy mieć świadomość, że punkt odcięcia dla obniżonego wskaźnika INR jest inny dla pacjentów przyjmujących antagonistów witaminy K. U pacjentów przyjmujących przewlekle te leki za obniżony wskaźnik INR uważamy jego wartości poniżej 2,0. U pacjentów, których zakwalifikowano do takiej terapii ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych istotnie rośnie przy INR <2,0. Z tego powodu osoby te powinny regularnie monitorować wartości wskaźnika INR. Jeżeli jest on prawidłowy, to takie kontrole powinny się odbywać przynajmniej raz w miesiącu. O częstości kontroli wskaźnika INR decyduje lekarz prowadzący, który ma wgląd w sytuację kliniczną pacjenta i jego ostatnie wyniki badań laboratoryjnych.

>> Przeczytaj też: D-dimery – znaczenie, wskazania, interpretacja wyniku

Podwyższone INR – co oznacza?

Zwiększenie wskaźnika INR, a tym samym wydłużenie czasu protrombinowego może świadczyć o:

• leczeniu antagonistami witaminy K – zwiększenie wskaźnika i utrzymywanie go w prawidłowym zakresie jest tak naprawdę celem tego leczenia,
• niedobory czynników krzepnięcia II, V, VII, X – wrodzone lub nabyte,
• schorzenia wątroby, prowadzące do zaburzenia syntezy czynników krzepnięcia – na przykład zaawansowana marskość wątroby, niewydolność wątroby,
• niedobory witaminy K, która jest niezbędna do syntezy niektórych czynników krzepnięcia,
• zespół rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego – jest to schorzenie, którego istotą jest wtórna aktywacja układu krzepnięcia, co prowadzi do zużycia się czynników krzepnięcia, płytek krwi oraz fibrynogenu, co w badaniach laboratoryjnych ujawni się jako zwiększenie INR.

Wskaźnik INR to jeden z parametrów oceniających funkcjonowanie układu krzepnięcia, który jest powszechnie wykorzystywany w monitorowaniu terapii przeciwkrzepliwej lekami będącymi doustnymi antagonistami witaminy K, ale znajduje również zastosowania w diagnostyce internistycznej. Wynik oznaczenia wskaźnika INR należy skonsultować z lekarzem prowadzącym leczenie, który w razie nieprawidłowości, odpowiednio zmodyfikuje leczenie.

Bibliografia

1. A. Szczeklik i inni, Choroby wewnętrzne, PZWL 2018/2019,

2. A. Dembińska-Kieć i inni, Diagnostyka laboratoryjna z elementami biochemii klinicznej, Urban & Partner, Wrocław 2005 (dodruk), s. 654–659,

3. E. Bańkowski, Biochemia podręcznik dla studentów uczelni medycznych. Wrocław: Elsevir Urban & Partner, 2010,

4. K. Zawilska, Monitorowanie leczenia przeciwzakrzepowego, Wielka Interna – Kardiologia, Wydawnictwo Medical Tribune 2012.

Morfologia krwi obwodowej to podstawowe badania laboratoryjne, wykorzystywane powszechnie w diagnostyce internistycznej i przynoszące wiele istotnych informacji na temat kondycji zdrowotnej organizmu. Jednym z elementów morfologii krwi obwodowej jest MCHC. Co oznacza ten skrót i jakich informacji klinicznych dostarcza? Jakie są wskazania do oznaczenia MCHC? Na te i inne pytania odpowiedzi znajdziemy w poniższym artykule.

Spis treści:

1. MCHC – co to za wskaźnik?
   • Czym MCHC różni się od MCH?
2. MCHC – kiedy wykonać badanie?
3. MCHC – jak interpretować wynik?
   • Podwyższone MCHC – co oznacza?
   • Niskie MCHC – co oznacza?

MCHC – co to za wskaźnik?

MCHC to jeden z elementów, który znajduje się w wyniku morfologii krwi obwodowej i określa średnie stężenie hemoglobiny w erytrocycie, czyli w krwince czerwonej. MCHC to skrót od angielskich słów Mean Corpuscular Hemoglobin Concentration. Hemoglobina to natomiast białko znajdujące się w krwinkach czerwonych, które odpowiada za transport i dostarczanie tlenu do wszystkich komórek organizmu człowieka. Ponadto, hemoglobina odpowiada również za przenoszenie pewnej ilości dwutlenku węgla. Jest to więc białko niezbędne do prawidłowego funkcjonowania organizmu człowieka. MCHC jest wskaźnikiem, który mówi nam o stężeniu hemoglobiny w erytrocycie, co sprawia, że jest brany pod uwagę w trakcie diagnostyki niedokrwistości i innych schorzeń hematologicznych.

>> Przeczytaj też: Co to jest anemia (niedokrwistość) złośliwa i jakie są jej objawy? 

Czym MCHC różni się od MCH?

MCH (Mean Corpuscular Hemoglobin) to wskaźnik, który również znajduje się na wyniku morfologii krwi obwodowej. Dostarcza on informacji na temat średniej masy hemoglobiny w krwince czerwonej. Jednostka w jakiej wyraża się ten wskaźnik to pikogramy (pg). MCH podobnie jak MCHC dostarcza informacji o ilości hemoglobiny znajdującej się w pojedynczym erytrocycie, jednak w przypadku MCHC dane te podane są w formie stężenia, a nie masy. MCHC wyraża się w jednostkach określających stężenie, a więc w gramach na decylitr lub milimolach na litr krwinek.

>> Zobacz też: PDW (wskaźnik anizocytozy płytek krwi) – badanie, podwyższone i obniżone wskaźniki, interpretacja wyników

MCHC – kiedy wykonać badanie?

MCHC nie jest badaniem wykonywanym odrębnie od pozostałych elementów morfologii krwi obwodowej. Badanie morfologii krwi obwodowej powinno być wykonywane u każdego pacjenta przynajmniej raz w roku. Oznaczenie to powinno się wykonywać również przy pojawieniu się objawów mogących świadczyć o rozwijającej się niedokrwistości lub innych chorobach internistycznych, do których należy zaliczyć między innymi:

• osłabienie,
• pogorszenie wydolności fizycznej,
• bóle i zawroty głowy,
• bladość skóry i śluzówek,
• skłonność do krwawień,
• utrata masy ciała,
• nocne poty,
• bóle kostno-mięśniowe,
• pojawianie się wybroczyn (co może świadczyć o małopłytkowości),
• duszność.

W razie pojawienia się tych niepokojących objawów warto udać się na wizytę do swojego lekarza rodzinnego, który po przeprowadzeniu badania podmiotowego i przedmiotowego, zadecyduje o dalszym postępowaniu diagnostycznym i zleci odpowiednie badania laboratoryjne.

MCHC – jak interpretować wynik?

Należy wyraźnie podkreślić, że wynik MCHC nie powinien być interpretowany w oderwaniu od pozostałych elementów składowych morfologii krwi obwodowej. W trakcie interpretacji lekarz bierze pod uwagę pozostałe parametry, w tym parametry czerwonokrwinkowe, a więc między innymi liczbę krwinek czerwonych, ich wielkość (oznaczaną jako MCV) oraz stężenie hemoglobiny i hematokryt. Interpretacja wyników zależy również od obrazu klinicznego, jaki prezentuje pacjent, chorób towarzyszących oraz przyjmowanych na stałe leków.

>> To może Cię zainteresować: Bazofile we krwi – jak interpretować wyniki badania?

Podwyższone MCHC – co oznacza?

Podwyższone stężenie hemoglobiny w krwince czerwonej może towarzyszyć takim schorzeniom jak na przykład:

• sferocytoza wrodzona – jest to schorzenie będące najczęstszą postacią wrodzonej niedokrwistości hemolitycznej. Istotą tego schorzenia są nieprawidłowości w budowie białek błony i cytoszkieletu erytrocytów. Sferocytoza wrodzona objawia się wymienionymi już w tym artykule symptomami niedokrwistości, ale także gorączką, bólami brzucha, zażółceniem powłok skórnych i powiększeniem śledziony,
• choroba zimnych aglutynin – istotą tego schorzenia jest obecność przeciwciał, które silnie aglutynują (potocznie mówiąc zlepiają) erytrocyty w określonej temperaturze, co prowadzi w konsekwencji do wystąpienia hemolizy (rozpadu) krwinek czerwonych i pojawienia się objawów anemii hemolitycznej.

Niskie MCHC – co oznacza?

Obniżone stężenie hemoglobiny w krwince czerwonej wiąże się typowo z niedokrwistością z niedoboru żelaza. Wówczas w wyniku morfologii krwi obwodowej oprócz obniżonego MCHC zauważalne jest również obniżenie MCH, obniżenie stężenia hemoglobiny, obniżona wielkość krwinek czerwonych – MCV (mikrocytoza), obniżony hematokryt oraz obniżona liczba krwinek czerwonych.

Niskie MCHC oraz niedokrwistość z niedoboru żelaza może towarzyszyć takim stanom klinicznym jak np.:

• krwawienia z przewodu pokarmowego,
• schorzenia nowotworowe przewodu pokarmowego – np. rak jelita grubego, rak żołądka,
• infekcje pasożytnicze – w tym tasiemczyca, tęgoryjczyca,
• obfite miesiączki, mięśniaki macicy,
• zaburzenia krzepnięcia,
• okres ciąży i laktacji,
• zaburzenia wchłaniania żelaza w przewodzie pokarmowym – np. w przebiegu celiakii, stanów zapalnych żołądka, choroby Leśniowskiego-Crohna,
• niedobory żywieniowe,
• nocna napadowa hemoglobinuria,
• nadużywanie kwasu acetylosalicylowego i innych niesteroidowych leków przeciwzapalnych.

Należy mieć świadomość, że samo obniżenie lub podwyższenie MCHC nie ma typowo znaczenia klinicznego. Konieczne jest skorelowanie tego wyniku z innymi parametrami, zawartymi w morfologii krwi obwodowej, jak i obrazem klinicznym.

MCHC to jeden z parametrów opisujących obraz czerwonych krwinek. Wskaźnik ten dostarcza informacji na temat stężenia hemoglobiny w erytrocycie. MCHC nie powinno być interpretowane w oderwaniu od pozostałych składowych wyniku morfologii krwi obwodowej. W przypadku wątpliwości, co do oznaczenia MCHC i innych elementów morfologii, warto udać się na konsultację do gabinetu lekarza rodzinnego lub internisty.

Piśmiennictwo

1. A. Szczeklik i inni, Choroby wewnętrzne, PZWL 2018/2019,
2. A. Dembińska-Kieć i inni, Diagnostyka laboratoryjna z elementami biochemii klinicznej, Urban & Partner, Wrocław 2005 (dodruk), s. 654–659,
3. E. Bańkowski, Biochemia podręcznik dla studentów uczelni medycznych. Wrocław: Elsevir Urban & Partner, 2010,
4. M. Chełstowska i inni, Objawy kliniczne i zmiany laboratoryjne w diagnostyce różnicowej niedokrwistości, Onkologia w Praktyce Klinicznej, 2006, 2(3), s.105–116.

APTT, czyli czas kaolinowo-kefalinowy, jest jednym z kluczowych badań w diagnostyce układu krzepnięcia krwi. Badanie to pomaga ocenić funkcjonowanie wewnątrzpochodnego szlaku krzepnięcia i jest szeroko stosowane zarówno w diagnostyce chorób krwi, jak i w monitorowaniu leczenia przeciwzakrzepowego. W niniejszym artykule przedstawiamy, czym dokładnie jest APTT, w jakich sytuacjach się je wykonuje oraz jak interpretować wyniki tego badania.

Spis treści:

1. Czym jest APTT – czas kaolinowo-kefalinowy?
2. Badanie czasu kaolinowo-kefalinowego – kiedy się je wykonuje?
   • APTT przed zabiegiem operacyjnym
   • APTT: badanie w ciąży
3. Jak przygotować się do badania APTT?
4. APTT: jak interpretować wyniki?
   • Krótki czas krzepnięcia krwi: co oznacza?
   • Długi czas krzepnięcia krwi: co oznacza?
5. Czy czas koalinowo-kefalinowy można zwiększyć lub zmniejszyć?

Czym jest APTT – czas kaolinowo-kefalinowy?

Czas kaolinowo-kefalinowy, znany również jako czas częściowej tromboplastyny po aktywacji (APTT), to badanie oceniające funkcjonowanie wewnątrzpochodnego szlaku krzepnięcia krwi. Jest on jednym z dwóch głównych mechanizmów aktywacji procesu krzepnięcia krwi,który inicjuje się wewnątrz naczynia krwionośnego, najczęściej w odpowiedzi na uszkodzenie śródbłonka.

Proces ten angażuje wiele czynników krzepnięcia, które są obecne w osoczu i aktywują się sekwencyjnie, prowadząc do utworzenia skrzepu. Wewnątrzpochodny szlak krzepnięcia jest kluczowy w prawidłowym procesie krzepnięcia krwi.

Podczas badania APTT mierzy się czas potrzebny na utworzenie skrzepu po dodaniu do próbki krwi odpowiednich aktywatorów, takich jak kaolin i kefalina. Jest to wskaźnik bardzo wrażliwy na niedobory czynników krzepnięcia, a także na obecność inhibitorów.

>> Zobacz też: D-dimery – znaczenie, wskazania, interpretacja wyniku

Badanie czasu kaolinowo-kefalinowego – kiedy się je wykonuje?

Badanie APTT wykonuje się w różnych sytuacjach klinicznych, w których istnieje potrzeba oceny krzepnięcia krwi. Najczęściej jest to:

• Diagnostyka zaburzeń krzepnięcia: APTT jest nieocenionym narzędziem w diagnostyce hemofilii, choroby von Willebranda oraz innych zaburzeń krzepnięcia, takich jak niedobory czynników VIII, IX czy XI.

• Monitorowanie leczenia heparyną: Heparyna, szczególnie niefrakcjonowana, jest lekiem, który silnie wpływa na układ krzepnięcia. Monitorowanie jego skuteczności oraz bezpieczeństwa wymaga regularnych pomiarów APTT, aby upewnić się, że pacjent jest skutecznie leczony, ale jednocześnie nie jest narażony na nadmierne ryzyko krwawienia.

• Ocena przed zabiegiem operacyjnym: APTT jest często wykonywany jako część rutynowych badań przedoperacyjnych, aby upewnić się, że pacjent nie ma nieprawidłowości w krzepnięciu krwi, które mogłyby zwiększyć ryzyko krwawienia podczas operacji.

• Diagnostyka trombofilii: W przypadku podejrzenia nadmiernej skłonności do zakrzepicy (trombofilia), APTT może pomóc w ocenie obecności antykoagulantu toczniowego lub innych inhibitorów krzepnięcia.

>> Przeczytaj też: Co to jest trombofilia i jakie są jej rodzaje? Przyczyny trombofilii

APTT przed zabiegiem operacyjnym

Przed planowanym zabiegiem chirurgicznym ocena układu krzepnięcia jest kluczowa, aby zminimalizować ryzyko krwawienia podczas i po operacji. APTT jest standardowo wykonywany w ramach tej oceny. Badanie to pozwala wykryć ewentualne zaburzenia krzepnięcia, które mogłyby wpłynąć na przebieg operacji. Przedłużony czas APTT może wskazywać na obecność wrodzonych lub nabytych niedoborów czynników krzepnięcia, co wymaga podjęcia odpowiednich działań przed rozpoczęciem zabiegu, takich jak podanie koncentratów czynników krzepnięcia.

>> To może Cię zainteresować: Naczynia krwionośne w procesie hemostazy

APTT: badanie w ciąży

Ciąża jest stanem fizjologicznym, w którym układ krzepnięcia krwi ulega znacznym zmianom, aby przygotować organizm kobiety na poród i zapobiec nadmiernemu krwawieniu. W niektórych przypadkach badanie APTT może być wskazane w czasie ciąży, szczególnie u kobiet z historią zaburzeń krzepnięcia lub ryzykiem zakrzepicy. APTT jest szczególnie ważny w monitorowaniu leczenia heparyną u kobiet w ciąży, ponieważ ta terapia jest często stosowana w zapobieganiu zakrzepicy w tej grupie pacjentek.

Jak przygotować się do badania APTT?

Przygotowanie do badania APTT nie jest skomplikowane, ale wymaga uwzględnienia kilku istotnych czynników:

• Przed badaniem należy poinformować lekarza o wszystkich przyjmowanych lekach, zwłaszcza tych wpływających na układ krzepnięcia, takich jak aspiryna, niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) czy antykoagulanty. Lekarz może zalecić zaprzestanie ich przyjmowania przed badaniem.
• Zaleca się, aby pacjent był na czczo przez co najmniej kilka godzin przed pobraniem krwi. Pozwala to uniknąć potencjalnych zafałszowań wyników.
• Unikanie stresu i wysiłku fizycznego.

>> Przeczytaj też: Jakie czynniki mogą zaburzyć wyniki badań układu krzepnięcia?

APTT: jak interpretować wyniki?

Interpretacja wyników APTT wymaga uwzględnienia wielu czynników, w tym stanu klinicznego pacjenta, jego historii choroby oraz  wyników innych badań laboratoryjnych. Zwykle czas APTT mieści się w zakresie 25-35 sekund. Zarówno skrócony, jak i wydłużony czas APTT może świadczyć o różnych zaburzeniach.

Krótki czas krzepnięcia krwi: co oznacza?

Krótki czas APTT, czyli skrócony czas krzepnięcia, jest rzadziej spotykanym zjawiskiem niż wydłużenie tego czasu. Może sugerować nadkrzepliwość, czyli zwiększoną skłonność do tworzenia zakrzepów. Przyczyną skróconego APTT mogą być podwyższone stężenia czynników krzepnięcia w krwi lub obecność czynników zakrzepowych.

Skrócony czas APTT może również być związany z pewnymi stanami patologicznymi, takimi jak nadczynność tarczycy, stosowaniem określonych leków lub odwodnieniem.

>> Przeczytaj też: INR co to za badanie i co wykrywa? Jak interpretować wyniki?

Długi czas krzepnięcia krwi: co oznacza?

Długi czas APTT, czyli przedłużony czas krzepnięcia, jest bardziej powszechnym wynikiem wskazującym na zaburzenia w układzie krzepnięcia. Może być spowodowany niedoborami czynników krzepnięcia (np. hemofilia), obecnością inhibitorów (np. antykoagulant toczniowy), a także zaburzeniami w funkcjonowaniu wątroby, która jest odpowiedzialna za syntezę wielu czynników krzepnięcia.

Długi czas APTT może także wskazywać na stosowanie leków przeciwzakrzepowych, takich jak heparyna, co wymaga dalszej oceny i monitorowania stanu zdrowia.

>> Sprawdź także: Wybrane wskaźniki funkcji wątroby

Czy czas koalinowo-kefalinowy można zwiększyć lub zmniejszyć?

Czas APTT można modulować poprzez różne interwencje medyczne:

• Zwiększenie czasu APTT: Może być osiągnięte poprzez stosowanie leków przeciwzakrzepowych, takich jak heparyna, które wydłużają czas krzepnięcia krwi. Długotrwałe stosowanie heparyny, zwłaszcza niefrakcjonowanej, może powodować wydłużenie APTT. Również w przypadku leczenia zaburzeń krzepnięcia, takich jak hemofilia, koncentraty czynników krzepnięcia mogą być używane do korygowania nieprawidłowości, ale ich stosowanie nie zawsze wpływa na wydłużenie APTT, a raczej na normalizację tego parametru.
• Skrócenie czasu APTT: Skrócenie APTT jest trudniejsze do osiągnięcia i zazwyczaj wymaga leczenia przyczynowego, na przykład wyrównania czynników krzepnięcia w przypadku niedoborów. W niektórych przypadkach stosuje się również leki prozakrzepowe.

Czas kaolinowo-kefalinowy (APTT) jest kluczowym badaniem w ocenie układu krzepnięcia krwi. Pozwala na diagnozowanie i monitorowanie różnych zaburzeń krzepnięcia, a także na ocenę ryzyka krwawienia przed zabiegami operacyjnymi. Warto pamiętać, że interpretacja wyników APTT powinna uwzględniać indywidualny kontekst kliniczny pacjenta, a prawidłowe przygotowanie do badania jest niezbędne dla uzyskania wiarygodnych wyników.

Bibliografia

1. https://www.mp.pl/pacjent/badania_zabiegi/170417,czas-czesciowej-tromboplastyny-po-aktywacji-appt (dostęp: 10.09.2024)
2. Chojnowski K., Podolak-Dawidziak M., Windyga J. Diagnostyka przedłużonego czasu częściowej tromboplastyny po aktywacji (aPTT). Hematologia 2010, tom 1, nr 1.
3. Levy JH, Szlam F, Wolberg AS, Winkler A. Clinical use of the activated partial thromboplastin time and prothrombin time for screening: a review of the literature and current guidelines for testing. Clin Lab Med. 2014 Sep;34(3):453-77.
4. Rasmussen KL, Philips M, Tripodi A, Goetze JP. Unexpected, isolated activated partial thromboplastin time prolongation: A practical mini-review. Eur J Haematol. 2020 Jun;104(6):519-525.