Strona główna Blog Strona 16

Badanie PCR – czym jest, kiedy się je wykonuje i jak przebiega?   

Współczesna medycyna opiera się na coraz bardziej zaawansowanych metodach diagnostycznych, a jednym z najważniejszych narzędzi, które zrewolucjonizowały naukę i medycynę, jest test PCR (Polymerase Chain Reaction – reakcja łańcuchowa polimerazy). Technika ta umożliwia precyzyjne powielanie nawet niewielkich ilości materiału genetycznego, co znajduje zastosowanie nie tylko w diagnostyce chorób, ale także w kryminalistyce, biologii ewolucyjnej, inżynierii genetycznej czy badaniach nad organizmami kopalnymi. W artykule przybliżymy, czym jest badanie PCR, na czym polega ta metoda, jak przebiega oraz w jak wielu dziedzinach nauki i medycyny jest wykorzystywana.

Spis treści:

  1. PCR – co to za badanie?
  2. Na czym polega metoda PCR?
  3. Zastosowanie badania PCR w diagnostyce medycznej
  4. Kiedy wykonuje się badanie PCR?

PCR – co to za badanie?

Badanie PCR jest jednym z najważniejszych narzędzi wykorzystywanych w diagnostyce molekularnej. Jest to technika umożliwiająca wykrywanie specyficznych fragmentów DNA w próbce biologicznej. Nazwa „reakcja łańcuchowa polimerazy” pochodzi od kluczowego enzymu, jakim jest polimeraza, która odgrywa główną rolę w kopiowaniu DNA.

Polimeraza to białko, które działa jak „fabryka” – tworzy nowe nici DNA, korzystając z pojedynczych cząsteczek zwanych nukleotydami. W PCR, polimeraza DNA pracuje tak, że „czyta” istniejącą nić DNA i na jej podstawie tworzy nową, dokładnie odwzorowaną nić. Dzięki temu, po wielu cyklach reakcji, otrzymujemy miliony kopii danego fragmentu DNA. To pozwala na dokładną analizę nawet bardzo małych ilości materiału genetycznego.

Warto wiedzieć

Twórca metody PCR, Kary Mullis, opracował tę przełomową technikę w 1983 roku. Co ciekawe, jego inspiracja przyszła w czasie, gdy był pod wpływem LSD, co miało wpływ na sposób, w jaki myślał o rozwiązywaniu problemów naukowych. W 1993 roku za swoje odkrycie otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie chemii.

Na czym polega metoda PCR?

Metoda PCR polega na cyklicznym przeprowadzaniu serii reakcji chemicznych, które prowadzą do kopiowania określonych sekwencji kwasów nukleinowych. Jako materiał do badań może posłużyć różnorodny materiał biologiczny, w tym krew, ślina, mocz, a także próbki biopsyjne.

Etapy badania PCR

Badanie PCR przebiega w kilku etapach, które są kluczowe dla uzyskania odpowiedniej ilości i jakości materiału do dalszych badań:

Pobranie próbki oraz izolacja DNA: pierwszym krokiem jest uzyskanie materiału genetycznego, który ma zostać zbadany. Z próbki biologicznej izolowane jest DNA, a proces ten obejmuje m.in. oddzielenie kwasów nukleinowych od innych składników komórkowych, takich jak białka czy lipidy, w celu uzyskania czystego materiału genetycznego do analizy.

Denaturacja: w kolejnym etapie próbka DNA jest poddawana denaturacji, czyli podgrzewaniu do wysokiej temperatury (około 94-98°C). Denaturacja prowadzi do rozdzielenia dwóch nici DNA, umożliwiając dostęp do pojedynczych łańcuchów.

Przyłączanie primerów: po denaturacji obniża się temperaturę, co pozwala na przyłączenie specyficznych krótkich fragmentów DNA, zwanych primerami bądź starterami, które są zaprojektowane do wiązania się z określonymi sekwencjami docelowymi w badanym materiale. Primer to istotny element, ponieważ wyznacza początek i koniec regionu, który będzie amplifikowany.

Amplifikacja: po przyłączeniu primerów, polimeraza zaczyna tworzyć nowe kopie wybranego fragmentu. Czynność ta powtarza się wielokrotnie, co prowadzi do znacznego powielania określonej sekwencji DNA. Każdy cykl amplifikacji pozwala na podwojenie liczby kopii DNA, a po kilkudziesięciu cyklach liczba kopii wzrasta do miliardów.

Analiza: ostatni etap polega na analizie uzyskanych wyników. Można to zrobić za pomocą różnych metod, takich jak elektroforeza, sekwencjonowanie DNA, czy inne techniki umożliwiające wykrycie obecności pożądanej sekwencji genetycznej w próbce.

Czy wiesz że?

PCR ma ponad 40 różnych wariantów. Każdy z nich jest dostosowany do specyficznych zastosowań, takich jak reakcja łańcuchowa polimerazy z odwrotną transkrypcją (RT-PCR), która umożliwia analizę RNA, czy reakcja łańcuchowa polimerazy w czasie rzeczywistym (qPCR), która pozwala na precyzyjne określenie ilości DNA w próbce. Dzięki tej różnorodności technika PCR znalazła szerokie zastosowanie w wielu dziedzinach nauki.

Zastosowanie badania PCR w diagnostyce medycznej

PCR znajduje szerokie zastosowanie w diagnostyce medycznej, umożliwiając dokładne wykrywanie materiału genetycznego patogenów i innych nieprawidłowości w organizmach. Najważniejsze zastosowania PCR obejmują:

  • Diagnostyka chorób zakaźnych – wykrywanie materiału genetycznego wirusów (np. SARS-CoV-2, HIV, HPV), bakterii (np. gruźlica, borelioza) i grzybów, nawet przy minimalnej ilości patogenu.
  • Wykrywanie zakażeń oportunistycznych – u pacjentów z osłabionym układem odpornościowym (np. osoby po przeszczepach, pacjenci onkologiczni, osoby z HIV/AIDS), narażonych na infekcje oportunistyczne, które mogą być trudne do wykrycia tradycyjnymi metodami.
  • Onkologia – identyfikacja mutacji genetycznych związanych z nowotworami, co pomaga w dokładnej diagnostyce podtypu nowotworu i doborze terapii celowanej.
  • Choroby dziedziczne – wykrywanie mutacji odpowiedzialnych za wrodzone schorzenia genetyczne.
  • Diagnostyka prenatalna – analiza DNA płodu w celu wykrycia wad genetycznych na wczesnym etapie ciąży.
  • Medycyna sądowa – identyfikacja osób na podstawie analizy DNA oraz określenie pokrewieństwa.
  • Kontrola terapii i monitorowanie leczenia – ocena skuteczności leczenia, np. w zakażeniach wirusowych i chorobach nowotworowych; wykrywanie minimalnej choroby resztkowej (MRD) za pomocą modyfikacji PCR – real-time PCR (qPCR), co pozwala na precyzyjną ocenę ilości pozostałych komórek nowotworowych, prognozowanie nawrotu i dostosowanie terapii.
  • Ocena skuteczności przeszczepów – w monitorowaniu reakcji organizmu na przeszczepione narządy i wczesnym wykrywaniu odrzutu.
  • Identyfikacja lekooporności – wykrywanie mutacji odpowiedzialnych za oporność patogenów na antybiotyki czy leki przeciwwirusowe.

Kiedy wykonuje się badanie PCR?

PCR to nie tylko metoda diagnostyczna, ale również fundament współczesnej inżynierii genetycznej. Dzięki tej technice możliwe jest powielanie określonych fragmentów DNA, co jest niezbędne w wielu eksperymentach badawczych. PCR znajduje zastosowanie w klonowaniu genów, tworzeniu bibliotek DNA, analizie różnorodności genetycznej organizmów czy produkcji rekombinowanych białek. Jest także nieocenione w badaniach nad ewolucją i filogenezą organizmów, pozwalając na porównanie sekwencji genetycznych różnych gatunków.

PCR ma również ogromne znaczenie w kryminalistyce, gdzie jest stosowane do identyfikacji osób na podstawie materiału genetycznego pozostawionego na miejscu zbrodni. Ponadto, znajduje zastosowanie w badaniach paleontologicznych, gdzie izoluje się materiał genetyczny ze skamielin, szczątków czy innych zachowanych resztek organizmów, umożliwiając naukowcom badanie dawnych form życia.

Metoda PCR odgrywa również kluczową rolę w epidemiologii, umożliwiając monitorowanie rozprzestrzeniania się patogenów, wykrywanie nowych szczepów bakterii i wirusów, a także ocenę oporności na leki. W rolnictwie jest wykorzystywane do identyfikacji patogenów roślinnych i zwierzęcych, diagnostyki chorób upraw oraz kontroli jakości nasion i produktów spożywczych. PCR znajduje również zastosowanie w diagnostyce in vitro, gdzie umożliwia wykrywanie genetycznych nieprawidłowości zarodków, a także w tworzeniu technologii związanych z terapią genową i reprodukcją komórkową.

Badanie PCR to niezwykle wszechstronna i precyzyjna technika, która znalazła szerokie zastosowanie nie tylko w medycynie, ale także w wielu innych dziedzinach nauki. Dzięki swojej zdolności do dokładnego wykrywania i powielania nawet najmniejszych ilości materiału genetycznego, PCR stało się fundamentem współczesnej diagnostyki, inżynierii genetycznej, kryminalistyki oraz wielu innych obszarów badań. Z każdym dniem rozwój tej technologii otwiera nowe możliwości, w tym szybsze i dokładniejsze diagnozowanie chorób, skuteczniejsze monitorowanie terapii oraz nowatorskie podejścia w terapii genowej i badaniach nad ewolucją organizmów. PCR to nie tylko narzędzie diagnostyczne, ale także klucz do dalszego rozwoju nauki i medycyny.


Bibliografia

  1. Khehra N, Padda IS, Swift CJ. Polymerase Chain Reaction (PCR) [Updated 2023 Mar 6]. In: StatPearls [Internet]. Treasure Island (FL): StatPearls Publishing; 2025 Jan-. Available from: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK589663/
  2. https://www.genome.gov/genetics-glossary/Polymerase-Chain-Reaction-PCR
  3. Valones MA, Guimarães RL, Brandão LA. et al. Principles and applications of polymerase chain reaction in medical diagnostic fields: a review. Braz J Microbiol. 2009 Jan;40(1):1-11.
  4. https://www.mp.pl/podrecznik/pediatria/chapter/B42.71.3.7.3.

Płyn mózgowo-rdzeniowy – czym jest i jakie pełni funkcje? Pobieranie i badania

Ludzki organizm to skomplikowany system, w którym każdy płyn ustrojowy odgrywa określoną rolę. Płyn mózgowo-rdzeniowy (PMR) jest jednym z kluczowych elementów, odpowiadającym za ochronę i odżywianie mózgu oraz rdzenia kręgowego. Chociaż pozostaje on niewidoczny na co dzień, to jego prawidłowa praca jest niezbędna do funkcjonowania układu nerwowego.

W artykule przyjrzymy się, czym dokładnie jest PMR, gdzie powstaje, jakie pełni funkcje, a także jakie metody diagnostyczne pozwalają na ocenę jego składu.

Spis treści:

  1. Czym jest płyn mózgowo-rdzeniowy (PMR)?
  2. Gdzie powstaje płyn mózgowo-rdzeniowy?
  3. Płyn mózgowo-rdzeniowy: funkcje
  4. Badanie płynu mózgowo-rdzeniowego: pobranie i analiza
  5. Płyn mózgowo rdzeniowy: choroby związane z PMR
  6. Płyn mózgowo rdzeniowy: wyciek z nosa lub ucha. Co oznacza?

Czym jest płyn mózgowo-rdzeniowy (PMR)?

Płyn mózgowo-rdzeniowy to przejrzysta, wodnista ciecz, która wypełnia przestrzenie wewnątrzmózgowe oraz otaczające rdzeń kręgowy. Pełni kluczową rolę w ochronie mózgu i rdzenia kręgowego, a także w utrzymaniu homeostazy ośrodkowego układu nerwowego (OUN). Jest wytwarzany głównie w splotach naczyniówkowych komór mózgu i znajduje się w przestrzeni podpajęczynówkowej oraz w komorach mózgowych.

Płyn ten działa jak swoisty bufor, amortyzując wstrząsy mechaniczne, ale także bierze udział w transporcie substancji odżywczych oraz usuwaniu produktów przemiany materii z mózgu. Jest dynamicznie produkowany i resorbowany, a jego prawidłowa cyrkulacja i skład chemiczny mają kluczowe znaczenie dla funkcjonowania układu nerwowego.

Jak wygląda płyn mózgowo-rdzeniowy?

PMR w zdrowym organizmie jest bezbarwny i przejrzysty. Zmiany w jego barwie, lepkości czy składzie mogą wskazywać na różne schorzenia, np.:

  • Mętny – może wskazywać na zakażenie bakteryjne, np. zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Wówczas obecne są zwiększone ilości leukocytów oraz białek.
  • Żółtawy – najczęściej w przebiegu infekcji bakteryjnych, ale pojawia się również w wyniku rozpadu erytrocytów, co może świadczyć o krwotoku podpajęczynówkowym.
  • Czerwony – wskazuje na obecność świeżej krwi, np. w wyniku urazu lub krwawienia do przestrzeni podpajęczynówkowej.
  • Opalizujący – kojarzony głównie z infekcją gruźliczą, ale może sugerować także obecność podwyższonego stężenia białka, np. w stwardnieniu rozsianym czy zakażeniach grzybiczych.

Badanie barwy i przejrzystości PMR jest kluczowym elementem diagnostycznym w neurologii i neuroinfekcjach.

>> Sprawdź: Stwardnienie rozsiane – groźna i podstępna choroba

Gdzie powstaje płyn mózgowo-rdzeniowy?

Płyn mózgowo-rdzeniowy jest wytwarzany głównie w splotach naczyniówkowych komór bocznych mózgu, skąd przepływa do komory trzeciej i czwartej, a następnie do przestrzeni podpajęczynówkowej, gdzie cyrkuluje wokół mózgu i rdzenia kręgowego. Resorpcja płynu odbywa się w ziarnistościach pajęczynówki do układu żylnego. Proces ten jest ciągły, a jego regulacja zapewnia stałość składu płynu i prawidłowe funkcjonowanie układu nerwowego.

Objętość i skład płynu mózgowo-rdzeniowego

Całkowita objętość PMR u osoby dorosłej wynosi około 120–150 ml, a dziennie produkowane jest około 500 ml płynu, co oznacza, że ulega on ciągłej wymianie. Skład płynu obejmuje wodę, elektrolity (sód, potas, wapń, chlor), glukozę oraz białka w niewielkich ilościach. Wszelkie zmiany w poziomie tych składników mogą sygnalizować choroby układu nerwowego.

Badanie glukozy banerek

Płyn mózgowo-rdzeniowy: funkcje

PMR spełnia wiele istotnych funkcji:

  • Ochrona mechaniczna – amortyzuje wstrząsy i chroni delikatne struktury mózgu oraz rdzenia kręgowego.
  • Transport substancji – dostarcza niezbędne składniki odżywcze i usuwa produkty przemiany materii.
  • Regulacja ciśnienia wewnątrzczaszkowego – pomaga utrzymać prawidłowe ciśnienie śródczaszkowe.
  • Utrzymanie homeostazy – zapewnia stabilne środowisko dla neuronów poprzez regulację pH i stężenia jonów.
  • Funkcje immunologiczne – zawiera komórki układu odpornościowego, które pomagają w ochronie przed infekcjami.

>> Przeczytaj: Choroba (zespół) Scheuermanna u dorosłych. Objawy, przyczyny, leczenie

Badanie płynu mózgowo-rdzeniowego: pobranie i analiza

Pobraniem PMR zajmują się lekarze w warunkach szpitalnych. Procedura zwana punkcją lędźwiową polega na wprowadzeniu igły do przestrzeni podpajęczynówkowej w okolicy lędźwiowej kręgosłupa między kręgiem L4 a L5 w celu zminimalizowania ryzyka uszkodzenia nerwów rdzenia kręgowego. Rzadziej PMR pobiera się poprzez nakłucie podpotyliczne ze zbiornika wielkiego lub poprzez nakłucie komór bocznych mózgu.

Analiza PMR jest niezwykle istotnym narzędziem diagnostycznym, pozwalającym na ocenę funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego. Pod względem fizycznym PMR powinien być klarowny i bezbarwny. Zmiany w jego wyglądzie, takie jak zmętnienie, obecność krwi czy żółtawe zabarwienie, mogą sugerować określone schorzenia.

Badanie biochemiczne płynu mózgowo-rdzeniowego

Badanie biochemiczne pozwala ocenić zawartość glukozy, białka oraz mleczanów. Glukoza w PMR powinna stanowić około 50-80% wartości glukozy w surowicy. Jej obniżenie może sugerować infekcje bakteryjne, gruźlicze zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych lub choroby nowotworowe, podczas gdy podwyższony poziom białka może wskazywać na proces zapalny, choroby demielinizacyjne, a nawet obecność guzów mózgu. Mleczany natomiast są szczególnie istotne w różnicowaniu zapaleń opon mózgowych – w infekcjach bakteryjnych ich poziom jest zwykle wyraźnie podwyższony.

Analiza cytologiczna płynu mózgowo-rdzeniowego

Cytologiczna analiza płynu obejmuje ocenę liczby oraz rodzaju komórek. W prawidłowym PMR liczba leukocytów jest bardzo niska, a przeważającymi komórkami są limfocyty. Wzrost liczby neutrofili może sugerować zakażenie bakteryjne, podczas gdy przewaga limfocytów bywa związana z infekcjami wirusowymi lub chorobami autoimmunologicznymi, takimi jak stwardnienie rozsiane.

Analiza mikrobiologiczna, badania immunologiczne i testy molekularne PMR

Oprócz podstawowych badań, PMR może być poddawany analizie mikrobiologicznej, obejmującej barwienie metodą Grama oraz hodowlę w kierunku bakterii, wirusów czy prątków gruźlicy. W niektórych przypadkach wykonuje się także badania immunologiczne w kierunku specyficznych przeciwciał oraz testy molekularne, takie jak PCR, które pozwalają na wykrycie materiału genetycznego patogenów, nawet gdy klasyczne metody zawodzą.

Płyn mózgowo rdzeniowy: choroby związane z PMR

Nieprawidłowości w składzie PMR mogą wskazywać na różne schorzenia, takie jak:

  • zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych,
  • zapalenie mózgu,
  • krwotok podpajęczynówkowy,
  • nowotwory ośrodkowego układu nerwowego,
  • choroby neurodegeneracyjne np. stwardnienie rozsiane czy choroba Alzheimera,
  • zespół Guillaina-Barrégo,
  • wodogłowie.

>> To może Cię zainteresować: Polineuropatie – rodzaje, objawy, przyczyny, diagnostyka

Płyn mózgowo rdzeniowy: wyciek z nosa lub ucha. Co oznacza?

Wyciek PMR (tzw. rynorachia lub otorrhachia) to patologiczny stan, w którym płyn mózgowo-rdzeniowy przedostaje się na zewnątrz przez nos lub ucho. Jest to objaw uszkodzenia opony twardej i może wskazywać na poważne schorzenia lub urazy.

Przyczyny wycieku PMR:

  1. Uraz czaszki: złamanie podstawy czaszki, uraz penetrujący głowy, skutek operacji neurochirurgicznej.
  2. Wady wrodzone: malformacje czaszkowo-mózgowe, defekty anatomiczne w obrębie podstawy czaszki.
  3. Idiopatyczny wyciek PMR: może występować spontanicznie bez wyraźnej przyczyny, często u pacjentów z nadciśnieniem śródczaszkowym.
  4. Przewlekłe infekcje lub procesy zapalne: przewlekłe zapalenie zatok lub ucha środkowego może doprowadzić do erozji kości i uszkodzenia opony twardej.

>> Sprawdź: Zawroty głowy i ich możliwe przyczyny. Jakie badania należy przeprowadzić?

Płyn mózgowo-rdzeniowy to niezwykle istotny element układu nerwowego, który nie tylko chroni mózg i rdzeń kręgowy, ale także uczestniczy w procesach metabolicznych. Jego badanie może dostarczyć kluczowych informacji diagnostycznych w wielu poważnych schorzeniach. Regularna diagnostyka i szybka reakcja na niepokojące objawy mogą być kluczowe dla zdrowia pacjenta. W razie wątpliwości warto skonsultować się ze specjalistą i rozważyć wykonanie badań PMR.

Opieka merytoryczna: lek. Sara Aszkiełowicz


Bibliografia

  1. Czarniak N., Kamińska J., Matowicka-Karna J., Koper-Lenkiewicz OM. Cerebrospinal Fluid-Basic Concepts Review. Biomedicines. 2023 May 17;11(5):1461.
  2. Vernau W., Vernau KA., Sue Bailey C. Cerebrospinal Fluid. Clinical Biochemistry of Domestic Animals. 2008:769–819.
  3. https://www.mp.pl/pediatria/praktyka-kliniczna/badania-laboratoryjne/224950,badanie-plynu-mozgowo-rdzeniowego (dostęp: 04.02.2025).
  4. https://www.mp.pl/interna/table/B16.27.2-1. (dostęp: 04.02.2025).
  5. Shahan B., Choi EY., Nieves G. Cerebrospinal Fluid Analysis. Am Fam Physician. 2021 Apr 1;103(7):422-428. Erratum in: Am Fam Physician. 2021 Jun 15;103(12):713.

Alfa-galaktozydaza – co to za enzym i jakie wykazuje działanie?

W organizmie człowieka znajduje się wiele enzymów, które odpowiadają za rozkład związków organicznych takich jak białka, tłuszcze, kwasy nukleinowe czy węglowodany. Nieprawidłowa aktywność poszczególnych enzymów lub jej całkowity brak jest przyczyną różnego rodzaju chorób metabolicznych. Jednym z enzymów, niezbędnych do prawidłowego przebiegu reakcji metabolicznych, jest alfa-galaktozydaza. Jakie ma właściwości? Z jaką jednostką chorobową związana jest nieprawidłowa aktywność alfa-galaktozydazy? Przeczytaj poniższy artykuł i dowiedz się więcej na temat tego ważnego enzymu.

Spis treści:

  1. Czym jest alfa-galaktozydaza?
  2. Jaka jest funkcja alfa-galaktozydazy?
  3. Alfa-galaktozydaza: jakie ma właściwości lecznicze?
  4. Przeciwwskazania do przyjmowania suplementów i leków z alfa-galaktozydazą

Czym jest alfa-galaktozydaza?

Alfa-galaktozydaza to enzym lizosomalny, który uczestniczy w procesach degradacji glikosfingolipidów. Tego rodzaju enzymy powstają w lizosomach, a więc w obrębie specjalnego organellum, znajdującego się w komórkach organizmu człowieka. W lizosomach znajduje się wiele enzymów, które uczestniczą w ważnych przemianach biochemicznych, a jednym z nich jest właśnie alfa-galaktozydaza.

Sfingolipidy to z kolei związki organiczne, należące do lipidów. Sfingolipidy znajdują się między innymi w błonach komórkowych i zapewniają komórkom ochronę przed szkodliwymi czynnikami zewnętrznymi. Związki te biorą udział także w przekazywaniu sygnałów pomiędzy komórkami.

>> To może Cię zainteresować: Co to jest alpha-fetoproteina (AFP) i co pozwala wykryć badanie?

Alfa-galaktozydaza: badanie poziomu enzymu

W medycynie wykonuje się klasycznie badanie aktywności alfa-galaktozydazy. Pierwszym badaniem, które pozwala na taką ocenę jest test suchej kropli krwi (test bibułkowy). Badanie to można wykonać zarówno u osób dorosłych, jak i u dzieci. Polega ono na naniesieniu krwi na specjalną bibułę, która następnie jest transportowana do laboratorium.

U dorosłych i starszych dzieci najczęściej pobiera się krew żylną, z kolei u niemowląt – krew włośniczkową, otrzymaną na drodze delikatnego nakłucia skóry pięty. Test suchej kropli krwi kojarzony jest przede wszystkim z badaniami przesiewowymi noworodków (wykonuje się je w celu szybkiej identyfikacji wrodzonych chorób metabolicznych), jednak należy mieć świadomość, że można takie badanie wykonywać również u osób dorosłych.

Aktywność omawianego w tym artykule enzymu można oznaczyć również w osoczu, leukocytach krwi obwodowej, a także w fibroblastach skóry. Zdarza się tak, że nieprawidłowa aktywność alfa-galaktozydazy nie jest stwierdzana w komórkach organizmu (czyli w leukocytach czy fibroblastach), a jest uwidaczniana dopiero w badaniu wykonywanym z surowicy krwi.

Jaka jest funkcja alfa-galaktozydazy?

Omawiany w tym artykule enzym odpowiada za hydrolizę końcowych reszt α-galaktozylu w obrębie związków organicznych nazywanych glikosfingolipidami. W przypadku niedoboru alfa-galaktozydazy dochodzi do gromadzenia się i odkładania w obrębie tkanek i narządów nieprawidłowych produktów metabolizmu – głównie globotriaozyloceramidu.

  • Niedobór alfa-galaktozydazy jest przyczyną rzadkiej choroby spichrzeniowej, nazywanej chorobą Fabry’ego. W jej przebiegu dochodzi do gromadzenia się wspomnianych, nieprawidłowych produktów przemiany materii w tkankach, głównie w naczyniach krwionośnych, mózgu, nerkach i sercu. Prowadzi to do pojawienia się objawów klinicznych schorzenia, w tym między innymi:
  • dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego takich jak: bóle brzucha, nudności, wymioty,
  • zaburzeń rytmu serca, objawów niewydolności serca,
  • zmian skórnych, między innymi w postaci czerwono-brunatnych grudek,
  • zmniejszonego pocenie się,
  • objawów ze strony nerek, w tym ich niewydolności.

>> Sprawdź także: Choroby rzadkie i ultrarzadkie

Alfa-galaktozydaza: jakie ma właściwości lecznicze?

W leczeniu choroby Fabry’ego stosuje się syntetyczny związek, produkowany przy użyciu metod inżynierii genetycznej, będący swego rodzaju odpowiednikiem alfa-galaktozydazy. Mowa tutaj o agalzydazie alfa. Zastosowanie tego syntetycznego enzymu pozwala na zmniejszenie ilości globotriaozyloceramidu, którego gromadzenie się w obrębie narządów i tkanek odpowiada za objawy choroby. Mechanizm działania alfa-agalzydazy polega na hydrolizie wiązań w obrębie nieprawidłowych ceramidów, co w konsekwencji prowadzi do ich rozkładu.

>> Przeczytaj też: Enzymy trawienne – co to jest, jakie są rodzaje i ich funkcje. Objawy niedoboru i diagnostyka

Kiedy stosuje się leczenie alfa-galaktozydazą?

Jak już wspomniano, leczenie z wykorzystaniem syntetycznej formy alfa-galaktozydazy znajduje zastosowanie w leczeniu choroby spichrzeniowej, nazywanej chorobą Fabry’ego. Lek ten został dopuszczony do obrotu w 2001 roku i jest stosowany w specjalnym programie lekowym związanym z tym schorzeniem.

Przeciwwskazania do przyjmowania suplementów i leków z alfa-galaktozydazą

Przeciwwskazaniem do stosowania leków zawierających alfa-galaktozydazę jest przede wszystkim nadwrażliwość na tę substancję. Przeciwwskazanie będzie stanowić również nadwrażliwość na jakikolwiek składnik preparatu, w tym substancje pomocnicze w nim zawarte. W organizmie człowieka alfa-galaktozydaza jest rozkładana przez enzymy nazywane proteazami. Enzym ten zostaje rozłożony na drobniejsze cząsteczki, nazywane aminokwasami, które następnie mogą zostać wykorzystane przez organizm do produkcji własnych białek lub usunięte wraz z moczem.

Alfa-galaktozydaza to ważny enzym, produkowany w komórkach organizmu człowieka. Jego nieprawidłowa aktywność jest związana ze schorzeniem genetycznym, nazywanym chorobą Fabry’ego. Oznaczenie aktywności alfa-galaktozydazy można wykonać między innymi poprzez test suchej kropli krwi. W leczeniu niedoboru tego enzymu stosuje się między innymi podawanie jego syntetycznego odpowiednika.


Bibliografia

  1. A. Szczeklik i inni, Kamica pęcherzyka żółciowego, Choroby Wewnętrzne, Medycyna Praktyczna, Kraków 2018/2019,
  2. A. Dembińska-Kieć i inni, Diagnostyka laboratoryjna z elementami biochemii klinicznej, Urban & Partner, Wrocław 2005 (dodruk), s. 654–659,
  3. Agalzydaza alfa, Medycyna Praktyczna, dostęp online (https://www.doz.pl/leki/w1295-agalzydaza_alfa),
  4. Y. Miyake, M. Ebata, Struktury inhibitora β-galaktozydazy, Galaktostatyny i jej pochodnych, Agric Biol Chem. 52 (3): 661–66.

Zapalenie jajników – objawy, przyczyny, diagnostyka i leczenie

Zapalenie jajników jest jednym z elementów zapalenia narządów miednicy mniejszej (PID), które obejmuje macicę, jajowody, jajniki oraz otrzewną macicy. Choroba ta dotyka głównie kobiety w wieku rozrodczym i może prowadzić do poważnych powikłań, w tym niepłodności. Nieleczona infekcja może skutkować przewlekłym stanem zapalnym, który wpływa na funkcjonowanie układu rozrodczego. W artykule omówimy przyczyny, objawy, metody diagnostyczne oraz sposoby leczenia tego schorzenia, a także potencjalne powikłania wynikające z jego nieleczonego przebiegu.

Spis treści:

  1. Zapalenie jajników: przyczyny dolegliwości
  2. Zapalenie jajników: objawy
  3. Zapalenie jajników a policystyczne zapalenie jajników: różnice
  4. Diagnostyka zapalenia jajników
  5. Leczenie zapalenia jajników
  6. Możliwe powikłania po zapaleniu jajników
  7. Podsumowanie

Zapalenie jajników: przyczyny dolegliwości

Najczęstszą przyczyną zapalenia jajników są infekcje bakteryjne, zwłaszcza przenoszone drogą płciową. Wiodącymi patogenami są Chlamydia trachomatis i Neisseria gonorrhoeae, ale często występują infekcje mieszane, w których biorą udział bakterie beztlenowe, Mycoplasma genitalium czy inne drobnoustroje obecne w florze pochwy.

Do czynników zwiększających ryzyko zachorowania należą:

  • liczba partnerów seksualnych i niestosowanie barierowych metod antykoncepcji,
  • przebyte choroby przenoszone drogą płciową,
  • zabiegi ginekologiczne, takie jak założenie wkładki wewnątrzmacicznej czy łyżeczkowanie jamy macicy,
  • stany związane z poszerzeniem kanału szyjki macicy (poród, poronienie, menstruacja),
  • wcześniejsze epizody PID, które zwiększają podatność na kolejne infekcje.

Zakażenie zazwyczaj szerzy się drogą wstępującą, czyli z dolnego odcinka układu rozrodczego do jajników i jajowodów. Rzadziej infekcja rozprzestrzenia się przez krew lub w wyniku zabiegów chirurgicznych.

Zapalenie jajników: objawy

Objawy zapalenia jajników mogą mieć różne nasilenie – od subtelnych po bardzo intensywne. Do najczęstszych należą:

  • ból w podbrzuszu – często promieniujący na boki, nasilający się przy ucisku i podczas stosunku,
  • gorączka i ogólne osłabienie, mogące wskazywać na poważniejsze stadium infekcji,
  • nieregularne krwawienia i upławy, często o nieprzyjemnym zapachu,
  • bolesność przy badaniu ginekologicznym, szczególnie przy poruszaniu macicą,
  • ból w okolicy lędźwiowej, który może sugerować rozprzestrzenienie się infekcji,
  • problemy z oddawaniem moczu, jeśli infekcja obejmuje układ moczowy.
Ważne!
Ze względu na niespecyficzny charakter objawów, każda kobieta doświadczająca podobnych dolegliwości powinna skonsultować się z lekarzem i rozważyć wykonanie badań laboratoryjnych.
Pakiet zakażenie układu moczowego (2 badania) banerek

Zapalenie jajników a policystyczne zapalenie jajników: różnice

Zapalenie jajników wynika głównie z infekcji i ma charakter zapalny, podczas gdy zespół policystycznych jajników (PCOS) to zaburzenie hormonalne, które prowadzi do nieprawidłowego dojrzewania pęcherzyków jajnikowych. Choć obie przypadłości mogą wpływać na funkcjonowanie jajników, ich przyczyny oraz sposoby leczenia są zupełnie różne.

Główne różnice:

  • PID powoduje ból, gorączkę i stan zapalny,
  • PCOS objawia się nieregularnymi cyklami, nadmiarem androgenów i torbielami jajników,
  • PID wymaga leczenia antybiotykami, podczas gdy PCOS leczone jest hormonalnie,
  • PID ma podłoże bakteryjne, natomiast PCOS wynika z zaburzeń hormonalnych,
  • PID może prowadzić do poważnych powikłań, takich jak niepłodność czy ciąża pozamaciczna, a PCOS często wiąże się z insulinoopornością i trudnościami z zajściem w ciążę,
  • W przypadku PID istotna jest szybka diagnoza i interwencja, natomiast PCOS wymaga długoterminowego monitorowania i modyfikacji stylu życia.

Diagnostyka zapalenia jajników

Rozpoznanie opiera się na:

  • wywiadzie medycznym – analiza czynników ryzyka i objawów, w tym historii chorób przenoszonych drogą płciową, liczby partnerów seksualnych, stosowania antykoncepcji barierowej, przebytych zabiegów ginekologicznych oraz wcześniejszych epizodów infekcji narządów rodnych.
  • badaniu ginekologicznym – ocena bolesności macicy i przydatków,
  • badaniach laboratoryjnych, w tym:
Morfologia banerek
Badanie CRP - (białko C-reaktywne) banerek

W niektórych przypadkach konieczne jest wykonanie badania USG, które pozwala wykryć zmiany zapalne w jajnikach i jajowodach.

Badanie posiew z dróg moczowo-płciowych (tlenowo) banerek

Leczenie zapalenia jajników

Leczenie zapalenia jajników obejmuje:

  • antybiotykoterapię – stosowanie antybiotyków o szerokim spektrum działania (np. doksycyklina, ceftriakson, metronidazol) w celu eliminacji infekcji.
  • leki przeciwbólowe i przeciwzapalne – w celu złagodzenia bólu i redukcji stanu zapalnego.
  • odpoczynek i unikanie współżycia – aby nie pogłębiać infekcji i przyspieszyć rekonwalescencję.
  • hospitalizację – w ciężkich przypadkach, gdy konieczne jest podawanie antybiotyków dożylnie lub interwencja chirurgiczna w przypadku ropni. Wskazania do hospitalizacji obejmują także:
  • wysoką gorączkę i ogólne objawy sepsy,
  • silny ból brzucha wymagający leczenia przeciwbólowego,
  • brak poprawy po 48-72 godzinach leczenia ambulatoryjnego,
  • podejrzenie ropnia jajnikowo-jajowodowego,
  • ciążę,
  • współistniejące choroby przewlekłe osłabiające odporność.

Możliwe powikłania po zapaleniu jajników

Nieleczone zapalenie jajników może prowadzić do licznych powikłań, które wpływają na zdrowie reprodukcyjne i ogólną kondycję organizmu. Do najczęstszych należą:

  • niepłodność – w wyniku uszkodzenia jajowodów i powstawania zrostów,
  • przewlekły ból miednicy mniejszej – na skutek bliznowacenia i zrostów w narządach rozrodczych,
  • nawrotowe infekcje układu rozrodczego – zwiększona podatność na kolejne epizody PID,
  • ropień jajnikowo-jajowodowy – poważne zakażenie wymagające interwencji chirurgicznej,
  • zapalenie otrzewnej – rozprzestrzenienie się infekcji na jamę brzuszną,
  • sepsa – groźne zakażenie ogólnoustrojowe mogące prowadzić do wstrząsu septycznego,
  • ciążą pozamaciczna – wynik uszkodzenia jajowodów utrudniającego prawidłowe zagnieżdżenie zarodka,
  • zaburzenia miesiączkowania – nieregularne lub bolesne cykle menstruacyjne,
  • zrosty w miednicy mniejszej – mogące prowadzić do trudności z zajściem w ciążę oraz przewlekłego bólu,
  • zwiększone ryzyko poronień i powikłań ciążowych – w tym przedwczesnego porodu.

Podsumowanie

Zapalenie jajników to poważna infekcja, mogąca prowadzić do przewlekłego bólu, niepłodności czy ciąży pozamacicznej. Nieleczone może skutkować trwałymi uszkodzeniami układu rozrodczego, co zwiększa ryzyko przyszłych komplikacji zdrowotnych. Kluczowe jest szybkie rozpoznanie i wdrożenie leczenia, obejmującego antybiotykoterapię, odpowiednią profilaktykę oraz regularne kontrole ginekologiczne. Wczesna interwencja pozwala uniknąć poważnych konsekwencji i zapewnić zdrowie reprodukcyjne na przyszłość.


Bibliografia

  1. Stefanowicz, E. „Zapalenie narządów miednicy mniejszej”, mp.pl.
  2. Ross, J., MD. „Pelvic inflammatory disease: Clinical manifestations and diagnosis”, UpToDate.
  3. Bręborowicz, G. (red.). Położnictwo i ginekologia Tom 1-2. Warszawa: PZWL Wydawnictwo Lekarskie, 2020.

Hematokryt – co to jest i jaką pełni rolę? Podwyższony lub niski poziom – co oznacza?

Morfologia krwi obwodowej to podstawowe badanie laboratoryjne, które dostarcza cennych informacji na temat stanu organizmu człowieka. Hematokryt to jedna z wartości, którą możemy znaleźć w wyniku morfologii krwi obwodowej. Przeczytaj poniższy artykuł i dowiedz się o czym może świadczyć podwyższona, jak i obniżona wartość hematokrytu.

Spis treści:

  1. Co to jest hematokryt?
  2. Za co odpowiada hematokryt?
  3. Kiedy wykonać badanie HCT?
  4. Badanie HCT – jak interpretować wyniki?
  5. Za wysoki hematokryt – czego jest objawem?
  6. Niski hematokryt – co oznacza?

Co to jest hematokryt?

Hematokryt, nazywany też wskaźnikiem hematokrytowym lub liczbą hematokrytową to parametr określający stosunek objętości erytrocytów (a więc krwinek czerwonych) do pełnej objętości krwi. Wskaźnik ten wyrażany jest najczęściej w procentach, rzadziej zaś w postaci ułamkowej. Hematokryt jest elementem, który można znaleźć w wyniku morfologii krwi obwodowej i jest to jeden z parametrów czerwonokrwinkowych.

Morfologia banerek

>> Przeczytaj także: Morfologia krwi – badanie, które może uratować życie!

Za co odpowiada hematokryt?

Wartość hematokrytu daje nam informację, jaki jest stosunek objętościowy krwinek czerwonych do pełnej objętości krwi. Jego wartości będą się więc zmieniać się w zależności od nasilenia syntezy krwinek czerwonych w szpiku kostnym, jak i w zależności od zmieniającej się objętości osocza krwi. Nieprawidłowości związane z wartościami hematokrytu mogą pojawić się również w przebiegu nadkrwistości i niedokrwistości, o czym więcej będzie można przeczytać w kolejnych akapitach tego artykułu.

>> Warto wiedzieć: Badanie RBC (liczby erytrocytów) – po co się je wykonuje? Interpretacja wyników   

Kiedy wykonać badanie HCT?

Ocena układu czerwonokrwinkowego, a więc między innymi stężenia hemoglobiny, liczby krwinek czerwonych i hematokrytu powinna być wykonana między innymi wtedy, gdy pacjent prezentuje objawy mogące świadczyć o niedokrwistości, jak i nadkrwistości. Szczególnie należy zwrócić uwagę na obecność takich symptomów klinicznych jak:

  • bladość skóry i śluzówek,
  • bóle i zawroty głowy,
  • osłabienie,
  • pogorszenie tolerancji wysiłku,
  • przyspieszenie częstości pracy serca (tachykardia),
  • szum w uszach,
  • zaburzenia widzenia,
  • zaczerwienienie dystalnych odcinków kończyn (dłoni, stóp) i ich bolesność (stan ten nazywany jest erytromelalgią),
  • świąd skóry,
  • powiększenie wątroby,
  • powiększenie śledziony,
  • dolegliwości ze strony układu pokarmowego w tym: bóle brzucha, nudności, wymioty, biegunka i uczucie pełności w jamie brzusznej.

Należy mieć świadomość, że ocena wartości hematokrytu wraz z morfologią krwi obwodowej powinna być badaniem, które wykonuje się regularnie, przynajmniej raz w roku, jako badanie przesiewowe.

Badanie HCT – jak interpretować wyniki?

Wartości referencyjne dla hematokrytu różnią się w zależności od płci i wieku pacjenta, dlatego jego wynik powinien być interpretowany indywidualnie. Morfologia krwi obwodowej, to badanie które przynosi wiele istotnych informacji klinicznych. Jej wynik powinien być interpretowany przez lekarza, który ma możliwości na przeprowadzenie wnikliwego wywiadu i badania przedmiotowego pacjenta.

Należy podkreślić, że wartość hematokrytu nie powinna być oceniana w oderwaniu od pozostałych parametrów morfologii krwi obwodowej. Odchylenia, które dotyczą tylko i wyłącznie wartości hematokrytu mogą nie być znaczące diagnostycznie i nie świadczyć o rozwoju jakiegokolwiek schorzenia, jednak warto oddać interpretację tych wyników specjaliście.

Oznaczenie morfologii krwi obwodowej nie wymaga od pacjenta specjalnego przygotowania. Jest to badanie wykonywane z próbki krwi żylnej. Warto udać się na to badanie w godzinach porannych, pozostając na czczo.

>> Przeczytaj także: MCHC w morfologii krwi. Co to za wskaźnik, co oznacza niski lub podwyższony poziom?

Za wysoki hematokryt – czego jest objawem?

Zbyt wysokie wartości hematokrytu mogą być związane z takimi stanami klinicznymi jak na przykład:

  • czerwienica prawdziwa – jest to schorzenie nowotworowe z kręgu zaburzeń hematologicznych, które wynika z nadmiernej produkcji krwinek czerwonych przez komórki szpiku kostnego,
  • czerwienice rzekome (inaczej zespół Geisböcka) – w tym przypadku wzrost wartości hematokrytu nie wynika z nadprodukcji krwinek czerwonych przez komórki szpiku kostnego, lecz ze względnego nadmiaru krwinek w stosunku do obniżonej objętości osocza krwi,
  • czerwienica wtórna – w tej sytuacji wzrost hematokrytu jest związany ze zwiększeniem wydzielania hormonu erytropoetyny, która stymuluje komórki szpiku kostnego do produkcji krwinek czerwonych, przyczyną wzrostu wydzielania tego hormonu może być na przykład niedotlenienie organizmu w przebiegu schorzeń układu oddechowego, czy też wad serca,
  • odwodnienie organizmu – związane na przykład z gorączką, intensywnym wysiłkiem fizycznym, spożywaniem zbyt małej ilości płynów, czy też biegunką,
  • talasemie – jest to grupa chorób hematologicznych, których istotą są wrodzone defekty budowy hemoglobiny.

>> Przeczytaj także: RDW-CV – co oznacza ten parametr w morfologii krwi?

Niski hematokryt – co oznacza?

Obniżone wartości hematokrytu obserwuje się natomiast w przebiegu takich schorzeń i stanów jak:

  • niedokrwistość – niezależnie od jej przyczyny, obniżony hematokryt występuje zarówno w przebiegu niedoboru żelaza, kwasu foliowego, czy witaminy B12. Niedokrwistości będzie towarzyszyć również spadek stężenia hemoglobiny, a wartości pozostałych parametrów czerwonokrwinkowych będą zależeć od przyczyny tego stanu,
  • stany przewodnienia – związane na przykład z podaniem dużej liczby płynów drogą dożylną,
  • ciąża – w czasie ciąży obserwuje się wzrost objętości osocza, co z kolei prowadzi do fizjologicznej niedokrwistości ciężarnych, a tym samym obniżenia się wartości stężenia hemoglobiny i hematokrytu,
  • stan po krwawieniach.

Hematokryt to parametr czerwonokrwinkowy, który znajdziemy w wyniku morfologii krwi obwodowej. Jego wartość określa stosunek objętości krwinek czerwonych do pełnej objętości krwi. Warto pamiętać, że wartość hematokrytu powinna być interpretowana wraz z pozostałymi elementami morfologii krwi obwodowej. Jakiekolwiek odchylenia w wyniku tego badania laboratoryjnego warto skonsultować ze swoim lekarzem, najlepiej lekarzem rodzinnym.


Bibliografia

  1. A. Dembińska-Kieć i inni, Diagnostyka laboratoryjna z elementami biochemii klinicznej, Urban & Partner, Wrocław 2005 (dodruk), s. 654–659,
  2. L. Stryer, Biochemia, wydanie 2, PWN, Warszawa 2003, s. 66–69,
  3. A. Szczeklik, Piotr Gajewski, Interna Szczeklika, Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, Kraków 2020/2021,
  4. I. Hus, A. Mastalerz-Migas, Algorytm różnicowania przyczyn niedokrwistości, Lekarz POZ, 1/2022, s. 12–17.

Kacheksja nowotworowa (wyniszczenie nowotworowe) – czym jest, ile trwa i jakie daje objawy?

Kacheksja nowotworowa, znana również jako wyniszczenie nowotworowe, to złożony zespół objawów, który towarzyszy zaawansowanej chorobie nowotworowej. Jest to stan, w którym organizm pacjenta traci znaczną ilość masy ciała, w tym masy mięśniowej, co prowadzi do osłabienia i zmniejszenia tolerancji na leczenie onkologiczne. Wyniszczenie nowotworowe nie tylko pogarsza stan zdrowia pacjenta, ale również ma wpływ na jakość życia, zmieniając zdolność do codziennego funkcjonowania i walki z chorobą.

W artykule omówimy, czym jest kacheksja, jakie objawy towarzyszą temu stanowi, ile trwa oraz jakie są możliwości leczenia. Przeanalizujemy także rolę diety w zapobieganiu i ograniczaniu kacheksji oraz zastanowimy się, czy możliwe jest jej całkowite odwrócenie.

Spis treści:

  1. Wyniszczenie w chorobie nowotworowej. Czym jest kacheksja?
  2. Fazy zespołu wyniszczenia nowotworowego
  3. Wyniszczenie nowotworowe: objawy
  4. Kacheksja (charłactwo): leczenie wyniszczenia nowotworowego
  5. Czy kacheksja jest odwracalna?

Wyniszczenie w chorobie nowotworowej. Czym jest kacheksja?

Kacheksja to stan wyczerpania organizmu, który charakteryzuje się postępującą utratą masy ciała, w tym przede wszystkim masy mięśniowej i tłuszczowej.

Zjawisko to może wystąpić w przypadku wielu typów nowotworów, a jego mechanizm jest związany z aktywacją specyficznych szlaków molekularnych w organizmie. Przewlekłe zapalenie, metaboliczne zmiany w organizmach pacjentów z nowotworem, a także nieprawidłowa produkcja cytokin zapalnych, takich jak TNF-α, interleukiny i inne, prowadzą do katabolizmu białek oraz zaburzeń w metabolizmie tłuszczów i węglowodanów.

Białko, jako główny budulec tkanek, w tym mięśni, odgrywa kluczową rolę w tym procesie. W trakcie kacheksji dochodzi do zwiększonego rozpadu białek i hamowania ich syntezy, co prowadzi do utraty masy mięśniowej. Cytokiny zapalne, takie jak TNF-α, aktywują enzymy rozkładające białka, powodując dalszy ubytek tkanek mięśniowych. Zjawisko to jest wynikiem nie tylko zmniejszenia podaży energetycznej, ale również zaburzenia równowagi energetycznej na poziomie komórkowym. W konsekwencji organizm nie jest w stanie odbudować tkanek, co prowadzi do postępującej utraty masy ciała, osłabienia oraz zubożenia funkcji metabolicznych.

To może Cię zainteresować:

>> Najczęstsze nowotwory u kobiet i mężczyzn

>> Nowotwór złośliwy – co to znaczy? Czym się różni od niezłośliwego?

Badanie CRP - (białko C-reaktywne) banerek

Fazy zespołu wyniszczenia nowotworowego

Zespół wyniszczenia nowotworowego można podzielić na trzy główne fazy: fazę wstępną, fazę zaawansowaną oraz fazę terminalną.

W fazie wstępnej pacjent może doświadczyć niewielkiej utraty masy ciała, ale nie jest to na ogół widoczna utrata apetytu czy zmiany w metabolizmie.

Faza zaawansowana to moment, w którym proces wyniszczenia staje się bardziej wyraźny, pacjent doświadcza osłabienia, utraty apetytu oraz zmniejszenia tolerancji na aktywność fizyczną.

Faza terminalna kacheksji to etap, w którym pacjent jest wyczerpany, ma znaczną utratę masy ciała, a jego stan fizyczny i psychiczny ulega dramatycznemu pogorszeniu. W tym etapie wyniszczenie organizmu często prowadzi do znacznego upośledzenia funkcji życiowych.

>> Sprawdź: Niedożywienie: objawy i skutki. Jakie badania laboratoryjne należy wykonać?

Wyniszczenie nowotworowe: objawy

Główne objawy kacheksji nowotworowej obejmują:

  • Utratę masy ciała: Jest to najbardziej charakterystyczny objaw kacheksji. Pacjent traci zarówno masę tłuszczową, jak i mięśniową, co prowadzi do osłabienia organizmu.
  • Zmiany w apetycie: Pacjenci z kacheksją często doświadczają zmniejszonego łaknienia, co skutkuje dalszym spadkiem spożycia kalorii.
  • Zmęczenie i osłabienie: Wyjątkowe zmęczenie i wyczerpanie, które mogą występować nawet w spoczynku.
  • Zaburzenia metaboliczne: Kacheksja prowadzi do rozregulowania procesów metabolicznych, co objawia się na poziomie molekularnym w wyniku zwiększonego wydzielania cytokin zapalnych.
  • Zaburzenia funkcji układu odpornościowego: U pacjentów z kacheksją obserwuje się obniżoną odporność, co może prowadzić do zwiększonej podatności na infekcje.
  • Depresja i zmiany psychiczne: Kacheksja wiąże się również z pogorszeniem nastroju i stanami depresyjnymi, co dodatkowo pogarsza jakość życia pacjentów.

Przeczytaj:

>> Depresja. Objawy, przyczyny, diagnostyka i leczenie

>> Depresja maskowana – objawy, przyczyny, leczenie. Jakie badania zrobić przy depresji?

Kacheksja nowotworowa: ile trwa?

Czas trwania kacheksji nowotworowej zależy od wielu czynników, w tym typu nowotworu, stadium zaawansowania choroby, ogólnego stanu pacjenta oraz skuteczności leczenia. Z reguły wyniszczenie nowotworowe postępuje w miarę rozwoju nowotworu, a jego tempo jest zróżnicowane.

U pacjentów z zaawansowanymi nowotworami kacheksja może pojawić się już w początkowych fazach choroby, zwłaszcza w przypadkach:

oraz w innych nowotworach związanych z aktywnym procesem zapalnym. W przypadku innych nowotworów kacheksja może rozwijać się stopniowo, a jej objawy stają się bardziej wyraźne w miarę postępu choroby.

OB odczyn Biernackiego baner

Kacheksja (charłactwo): leczenie wyniszczenia nowotworowego

Leczenie kacheksji nowotworowej jest wieloaspektowe i obejmuje zarówno terapię farmakologiczną, jak i interwencje dietetyczne oraz wsparcie psychologiczne.

Kluczowe w leczeniu kacheksji są preparaty, które mogą zmniejszyć stan zapalny, pobudzić apetyt i poprawić wchłanianie składników odżywczych. Przykładem takich leków są preparaty antycytokinowe, leki anaboliczne oraz preparaty zwiększające apetyt, takie jak progesteron czy megestrol.

Należy również stosować suplementację białkową oraz zapewniać pacjentowi odpowiednią ilość kalorii, aby zapobiec dalszej utracie masy ciała. Współczesnym wsparciem w leczeniu są również wysokobiałkowe preparaty odżywcze, które zostały opracowane specjalnie z myślą o pacjentach z wyniszczeniem nowotworowym. Produkty te dostarczają skoncentrowanych składników odżywczych, witamin i minerałów, które wspierają organizm w walce z wyniszczeniem, jednocześnie ułatwiając utrzymanie odpowiedniej masy ciała.

>> To może Cię zainteresować: Farmakogenetyka – wsparcie w indywidualnym podejściu do leczenia

W niektórych przypadkach stosuje się także leczenie immunosupresyjne, mające na celu zmniejszenie nadmiernego reakcji zapalnej w organizmach pacjentów. Ponadto coraz częściej wykorzystuje się medyczną marihuanę, która może mieć pozytywny wpływ na poprawę apetytu, redukcję bólu oraz zmniejszenie stanów zapalnych, stanowiąc cenne wsparcie w leczeniu kacheksji nowotworowej.

Znaczenie diety w zapobieganiu i ograniczaniu kacheksji

Dieta odgrywa kluczową rolę w walce z kacheksją. Odpowiednia podaż białka, tłuszczu, witamin i minerałów jest niezbędna do utrzymania masy ciała oraz poprawy funkcjonowania organizmu. Dieta powinna być dobrze zbilansowana, dostosowana do indywidualnych potrzeb pacjenta oraz dostarczać odpowiednią ilość energii i składników odżywczych, aby zahamować procesy kataboliczne.

Często stosuje się również żywienie dojelitowe lub dożylne, zwłaszcza u pacjentów, którzy mają trudności z przyjmowaniem pokarmów doustnie. Dodatkowo, stosowanie suplementów diety, takich jak kwasy tłuszczowe omega-3, które wykazują działanie przeciwzapalne, może wspomóc terapię kacheksji.

Morfologia banerek

Czy kacheksja jest odwracalna?

Niestety, kacheksja nowotworowa jest trudna do całkowitego wyleczenia, a jej proces jest zazwyczaj nieodwracalny w przypadkach zaawansowanej choroby nowotworowej. Kluczowym czynnikiem decydującym o jej odwracalności jest przyczyna podstawowa – jeśli nowotwór zostanie skutecznie wyleczony lub zahamowany, istnieje szansa na częściowe lub całkowite ustąpienie kacheksji.

Wczesne wykrycie wyniszczenia oraz zastosowanie odpowiednich interwencji dietetycznych i farmakologicznych mogą pomóc spowolnić jego postęp i poprawić jakość życia pacjenta. Skuteczne leczenie zależy w dużej mierze od rodzaju nowotworu, stadium zaawansowania oraz ogólnego stanu zdrowia pacjenta. Jednak w niektórych przypadkach, gdy choroba jest w pełni rozwinięta, leczenie kacheksji może jedynie łagodzić objawy, ale nie eliminuje jej całkowicie.

>> Zobacz również: Rola badań genetycznych w diagnostyce nowotworów

Kacheksja nowotworowa to skomplikowany proces biologiczny, który wymaga wieloaspektowego podejścia w leczeniu. Choć całkowite wyleczenie kacheksji w zaawansowanych przypadkach nowotworów jest trudne, odpowiednie leczenie i wsparcie dietetyczne mogą znacząco poprawić jakość życia pacjentów. Kluczowe jest wczesne rozpoznanie i wdrożenie odpowiednich interwencji, które pozwolą na spowolnienie postępu wyniszczenia oraz poprawę tolerancji na leczenie nowotworowe. W przyszłości, zrozumienie molekularnych mechanizmów tego procesu i rozwój terapii celowanych, może dać nadzieję na skuteczniejsze radzenie sobie z tym wyniszczającym stanem.


Bibliografia

  1. Nishikawa H, Goto M, Fukunishi S, Asai A, Nishiguchi S, Higuchi K. Cancer Cachexia: Its Mechanism and Clinical Significance. Int J Mol Sci. 2021 Aug 6;22(16):8491.
  2. Aoyagi T, Terracina KP, Raza A, Matsubara H, Takabe K. Cancer cachexia, mechanism and treatment. World J Gastrointest Oncol. 2015 Apr 15;7(4):17-29.
  3. Fearon K, Arends J. & Baracos V. Understanding the mechanisms and treatment options in cancer cachexia. Nat Rev Clin Oncol 10, 90–99 (2013).
  4. Fearon K, Strasser F, Anker SD. et al. Definition and classification of cancer cachexia: an international consensus. Lancet Oncol. 2011 May;12(5):489-95.
  5. Argilés J, Busquets S, Stemmler B. et al. Cancer cachexia: understanding the molecular basis. Nat Rev Cancer 14, 754–762 (2014).

Potworniak (teratoma) jajnika – objawy, przyczyny, diagnostyka i leczenie

Potworniak jajnika, znany również jako teratoma jajnika, to nowotwór wywodzący się z komórek zarodkowych. Choć w większości przypadków ma charakter łagodny, może prowadzić do poważnych powikłań. W artykule wyjaśnimy, czym jest potworniak jajnika, jak się objawia, jakie są jego przyczyny oraz jak przebiega diagnostyka i leczenie. Regularne badania ginekologiczne są kluczowe dla wczesnego wykrycia tej zmiany, dlatego warto zapoznać się z poniższymi informacjami.

Spis treści:

  1. Czym jest potworniak jajnika?
  2. Potworniak jajnika: jak wygląda?
  3. Objawy potworniaka jajnika
  4. Teratoma jajnika: przyczyny nowotworu
  5. Diagnoza potworniaka jajnika. Kiedy operować?
  6. Potworniak jajnika: leczenie
  7. Podsumowanie

Czym jest potworniak jajnika?

Potworniak jajnika to nowotwór germinalny, który powstaje z komórek rozrodczych zdolnych do różnicowania się w różne typy tkanek. Może zawierać elementy włosów, skóry, zębów, a nawet tkanki nerwowej czy mięśniowej. Wyróżnia się dwa główne typy potworniaków:

  • Potworniak dojrzały – łagodny nowotwór, najczęstsza postać tej zmiany.
  • Potworniak niedojrzały – nowotwór potencjalnie złośliwy, wymagający bardziej agresywnego leczenia.

Potworniaki stanowią od 10% do 20% wszystkich nowotworów jajnika, co czyni je stosunkowo częstymi zmianami. Czasami współwystępują z innymi torbielami jajnika, co może komplikować ich diagnostykę.

>> Zobacz też: Rak jajnika – objawy, czynniki ryzyka, diagnostyka laboratoryjna

Potworniak jajnika: jak wygląda?

Potworniaki dojrzałe mają postać torbieli skórzastych, wypełnionych gęstą substancją i fragmentami różnych tkanek. Mogą zawierać struktury takie jak włosy, gruczoły łojowe, kości czy zęby. W obrazach ultrasonograficznych zazwyczaj widoczne są charakterystyczne zwapnienia i tkanki o różnej gęstości. W niektórych przypadkach w badaniu USG można dostrzec strukturę przypominającą zarys twarzy, co wynika z obecności tkanki kostnej.

Potworniaki niedojrzałe są mniej zorganizowane pod względem budowy i mają tendencję do szybszego wzrostu. Mogą mieć bardziej nieregularną strukturę i rozległe unaczynienie, co zwiększa ryzyko ich potencjalnej złośliwości. W niektórych przypadkach mogą naciekać sąsiednie tkanki lub powodować przerzuty, dlatego wymagają szybkiej interwencji medycznej.

Objawy potworniaka jajnika

Wiele pacjentek nie odczuwa objawów, a guz jest wykrywany przypadkowo podczas badań obrazowych. Jednak w miarę wzrostu może powodować szereg dolegliwości, które mogą być mylone z innymi schorzeniami ginekologicznymi lub gastrycznymi. Do najczęstszych objawów należą:

  • Ból w podbrzuszu – może mieć charakter tępy, okresowy lub stały, a w przypadku skrętu guza może wystąpić nagły, bardzo silny ból,
  • Uczucie pełności i dyskomfortu – powiększający się guz może uciskać sąsiednie narządy, powodując uczucie rozpierania w brzuchu,
  • Zaburzenia menstruacyjne – nieregularne miesiączki, plamienia międzymiesiączkowe, nasilone bóle miesiączkowe,
  • Problemy z oddawaniem moczu lub wypróżnianiem – w zależności od lokalizacji guza może on uciskać pęcherz lub jelita, powodując trudności w oddawaniu moczu lub zaparcia,
  • Nudności i wymioty – mogą wystąpić w zaawansowanych przypadkach, zwłaszcza jeśli dochodzi do skrętu jajnika,
  • Powiększenie obwodu brzucha – w przypadku dużych zmian torbielowatych może dojść do wyraźnego powiększenia brzucha, co jest często mylone z przyrostem masy ciała.

W przypadkach nagłych, takich jak skręt guza lub jego pęknięcie, mogą pojawić się objawy ostrego brzucha wymagające natychmiastowej hospitalizacji.

Teratoma jajnika: przyczyny nowotworu

Dokładne przyczyny powstawania potworniaka jajnika nie są znane. Uważa się, że rozwija się on z pluripotencjalnych komórek zarodkowych, które w wyniku błędów w różnicowaniu zaczynają tworzyć różne typy tkanek. Możliwe czynniki ryzyka to predyspozycje genetyczne oraz zaburzenia w podziałach komórkowych we wczesnym okresie rozwoju.

Niektóre badania wskazują, że zaburzenia hormonalne mogą odgrywać rolę w rozwoju tego typu nowotworów. Chociaż nie ma jednoznacznych dowodów na wpływ czynników środowiskowych na rozwój potworniaków, spekuluje się, że niektóre substancje chemiczne lub czynniki mutagenne mogą sprzyjać ich powstawaniu. Nadal jednak potrzeba dalszych badań, aby dokładnie zrozumieć mechanizmy prowadzące do rozwoju potworniaka jajnika.

>> Przeczytaj także artykuł: Równowaga hormonalna u kobiet

Diagnoza potworniaka jajnika. Kiedy operować?

Diagnostyka potworniaka jajnika obejmuje:

  • Badanie ginekologiczne – wykrycie guza w okolicy jajnika,
  • Ultrasonografii (USG) – pozwala ocenić wielkość i strukturę guza,
  • Tomografii komputerowej (TK) lub rezonansu magnetycznego (MRI) – bardziej szczegółowa ocena zmian,
  • Oznaczenie markerów nowotworowych – np. AFP czy hCG, choć w potworniakach dojrzałych rzadko są podwyższone. Wskazane może być również pogłębienie diagnostyki o oznaczenie testu ROMA.
Badanie test ROMA banerek

Operacja jest zalecana w przypadku:

  • Potwierdzenia obecności potworniaka niedojrzałego,
  • Występowania objawów,
  • Ryzyka powikłań, np. skrętu guza,
  • Dużego rozmiaru guza.

Potworniak jajnika: leczenie

Podstawową metodą leczenia jest zabieg chirurgiczny, w zależności od sytuacji może to być:

  • Cystektomia – usunięcie samego guza z zachowaniem jajnika,
  • Owariektomia – usunięcie całego jajnika,
  • Salpingo-owariektomia – usunięcie jajnika wraz z jajowodem.

W przypadku potworniaków niedojrzałych konieczna może być chemioterapia, zwłaszcza jeśli istnieje ryzyko przerzutów lub nowotwór został wykryty w zaawansowanym stadium.

Potworniak dojrzały i niedojrzały jajnika: rokowania

Rokowania potworniaka jajnika zależą od jego typu i stopnia zaawansowania.

  • Potworniak dojrzały – ma bardzo dobre rokowania, a jego usunięcie zwykle całkowicie rozwiązuje problem. Ryzyko nawrotu jest niewielkie, a pacjentki mogą normalnie funkcjonować po operacji.
  • Potworniak niedojrzały – wymaga agresywniejszego leczenia. Rokowania zależą od stadium nowotworu, ale wczesne wykrycie znacznie zwiększa szanse na pełne wyleczenie. W zaawansowanych przypadkach konieczna może być chemioterapia, a długoterminowe rokowania mogą być mniej korzystne.
  • Czynniki wpływające na rokowanie – wielkość guza, stopień złośliwości, obecność przerzutów oraz czas, w którym postawiono diagnozę.

Regularne kontrole ginekologiczne i badania obrazowe pozwalają na wczesne wykrycie potworniaka, co znacząco wpływa na skuteczność leczenia.

Podsumowanie

Potworniak jajnika to nowotwór, który często przebiega bezobjawowo, ale może prowadzić do poważnych komplikacji. Regularne badania ginekologiczne pozwalają na wczesne wykrycie i skuteczne leczenie tego schorzenia. Jeśli doświadczasz niepokojących objawów, skonsultuj się z lekarzem i wykonaj odpowiednie badania. Wczesna diagnoza to klucz do zdrowia i uniknięcia poważnych konsekwencji. Nie lekceważ objawów i dbaj o regularne kontrole!


Bibliografia

  1. Rak J., Malinowski A. „Nowotwory germinalne jajnika”. Ginekologia Polska, 2020.
  2. Smith J. et al., „Ovarian Teratomas: Diagnosis and Management”, Journal of Gynecologic Oncology, 2019.
  3. WHO Classification of Tumours: Female Genital Tumours, 5th Edition, 2020.

Biały nalot na języku – co może oznaczać?

Biały nalot na języku to dość częste zjawisko, które może mieć wiele przyczyn. W większości przypadków jest to objaw niegroźny, związany np. z niewłaściwą higieną jamy ustnej lub paleniem tytoniu. Zdarza się jednak, że może sygnalizować poważniejsze problemy zdrowotne. Dowiedz się, co oznacza biały nalot na języku, kiedy zgłosić się do lekarza i jakie badania wykonać.

Spis treści:

  1. Biały nalot na języku: jak wygląda?
  2. Biały nalot na języku i suchość w ustach: przyczyny
  3. Biały nalot na języku a choroby jamy ustnej
  4. Kiedy zgłosić się do lekarza z białym nalotem na języku?
  5. Jak pozbyć się białego osadu na języku?

Biały nalot na języku: jak wygląda?

Biały nalot na języku to warstwa białego lub szarawego osadu, która pokrywa powierzchnię języka. Może mieć różną grubość i stopień nasilenia – od delikatnego, niemal przejrzystego nalotu, po gęstą, białą powłokę. Zdarza się, że występuje w formie plam, grudek lub nierównomiernych zmian. Czasami białemu nalotowi na języku towarzyszą dodatkowe objawy – np. nieprzyjemny zapach z ust, kwaśny smak w ustach, suchość w jamie ustnej, obrzęk języka.

Pamiętaj
Prawidłowo język człowieka ma kolor różowy lub różowo-czerwony. Jego powierzchnia jest szorstka i lekko wilgotna.
Morfologia banerek

Biały nalot na języku i suchość w ustach: przyczyny

W większości przypadków biały osad na języku nie powinien stanowić powodu do niepokoju. Pojawia się w wyniku m.in.:

  • zaniedbań higienicznych jamy ustnej,
  • nadmiernego stosowania płukanek do ust zawierających w składzie nadtlenek wodoru,
  • palenia papierosów,
  • nieprawidłowej diety (m.in. spożywanie dużej ilości cukru i produktów wysokoprzetworzonych).

Natomiast biały nalot na języku i suchość w ustach może świadczyć o spożywaniu niedostatecznej ilości płynów. Warto pamiętać, że zalecane jest picie minimum 2 litrów wody na dobę.

>> Sprawdź: Odwodnienie i nawodnienie organizmu – fakty i mity

Zdarza się, że przyczyny białego nalotu na języku są związane z procesami chorobowymi. Jednym z nich jest infekcja grzybicza jamy ustnej. Choroba może mieć ostry lub przewlekły przebieg. Inne przyczyny białego nalotu w jamie ustnej to m.in.:

  • przerost migdałka gardłowego (biały nalot na języku jest skutkiem oddychania przez usta),
  • choroby przewodu pokarmowego (m.in. choroba Leśniowskiego-Crohna, zakażenie bakterią Helicobacter pylori),
  • zmiany przedrakowe błony śluzowej jamy ustnej,
  • choroby zębów i przyzębia,
  • zmiany zapalne języka (np. po radioterapii),
  • infekcje górnych dróg oddechowych (m.in. angina),
  • liszaj płaski,
  • stosowanie niektórych leków (np. antybiotyków).

Jeżeli biały nalot na języku jest spowodowany czynnikami chorobotwórczymi, najczęściej towarzyszą mu dodatkowe objawy. Wszelkie niepokojące dolegliwości należy zawsze skonsultować z lekarzem.

Kto może mieć predyspozycje do powstawania białego osadu na języku?

Na powstawanie białego nalotu na języku szczególnie narażone są osoby:

  • starsze,
  • chorujące na cukrzycę,
  • z zaburzeniami odporności,
  • z niedoczynnością przytarczyc,
  • w trakcie leczenia przeciwnowotworowego lub antybiotykoterapii,
  • stosujące protezy zębowe bez odpowiedniej higieny jamy ustnej,
  • palące papierosy.

Biały nalot na języku może wystąpić w każdym wieku – zarówno u osób dorosłych, jak i dzieci.

Pakiet ocena ryzyka cukrzycy (4 badania)_mobile baner na kategorię

Biały nalot na języku a choroby jamy ustnej

Jedną z najczęstszych chorób jamy ustnej, która powoduje biały nalot na języku, jest kandydoza. W większości przypadków infekcja wywołana jest przez Candida albicans, ale mogą ją powodować również inne drożdżaki.

Kandydoza jamy ustnej to powierzchowne zapalenie błon śluzowych. Jej najczęstszą postacią jest ostra kandydoza rzekomobłoniasta. Charakterystycznym objawem jest rozlany biały nalot na języku, który ma kożuchowatą konsystencję. Można go łatwo usunąć (np. przy pomocy gazika), co skutkuje pozostawieniem zaczerwienienia i krwawiących punktów. Przy kandydozie białemu nalotowi na języku towarzyszy uczucie suchości i pieczenie.

>> Zobacz także: Grzybice powierzchowne skóry

Biały nalot na języku może być objawem leukoplakii. Są to zmiany przedrakowe błony śluzowej jamy ustnej, które najczęściej występują u palaczy tytoniu. Czynnikiem ryzyka jest także przewlekła kandydoza jamy ustnej. Leukoplakia ma postać białej, matowej plamy lub smugi, której nie można usunąć. Najczęściej występuje na bocznych brzegach i dolnej powierzchni języka. Może przeistoczyć się w raka.

Kiedy zgłosić się do lekarza z białym nalotem na języku?

W większości przypadków biały nalot na języku nie jest powodem do niepokoju i można go łatwo usunąć poprzez poprawę higieny jamy ustnej. Jednak istnieją sytuacje, w których konsultacja z lekarzem jest niezbędna. Są to m.in.:

  • utrzymywanie się białego osadu na języku mimo poprawy nawyków higienicznych,
  • biały i gęsty nalot,
  • obecność dodatkowych objawów (m.in. gorączka, pieczenie języka, nieprzyjemny zapach z ust, ból, obrzęk języka),
  • biały nalot na języku, którego nie można zetrzeć.

Konieczne jest przeprowadzenie badań w celu ustalenia przyczyny białego nalotu na języku. Lekarz może zlecić m.in. testy laboratoryjne z krwi, testy w kierunku Candida (w tym posiew z jamy ustnej lub metoda Real Time-PCR), badania kału (np. w kierunku zakażenia Helicobacter pylori). Niekiedy może być konieczne badanie histopatologiczne (m.in. w przypadku leukoplakii).

Helicobacter_pylori_w_kale metoda automatyczna banerek

Jak pozbyć się białego osadu na języku?

Jeżeli biały osad na języku jest spowodowany czynnikami chorobotwórczymi, konieczne jest wdrożenie odpowiedniego leczenia. Rodzaj terapii zależy od przyczyny. Dla przykładu: kandydoza wymaga stosowania leków przeciwgrzybiczych, infekcja Helicobacter pylori antybiotykoterapii, a leukoplakia wycięcia zmian (np. przy pomocy lasera lub metody chirurgicznej).

Domowe sposoby na usunięcie białego osadu na języku

Aby usunąć biały nalot na języku, można pomocniczo sięgnąć po domowe metody. Zalicza się do nich:

  • regularną higienę jamy ustnej (w tym czyszczenie języka specjalną szczoteczką),
  • picie odpowiedniej ilości wody,
  • zrezygnowanie z palenia tytoniu,
  • dbanie o zdrową i dobrze zbilansowaną dietę z ograniczeniem cukru oraz produktów wysokoprzetworzonych.
Badanie Organix Gastro pośredni test dysbiozy banerek

Biały nalot na języku to problem, który może mieć różne przyczyny – od niewłaściwej higieny jamy ustnej po poważniejsze schorzenia, takie jak m.in. grzybica jamy ustnej. W większości przypadków można go łatwo usunąć poprzez poprawę codziennych nawyków: regularne czyszczenie języka, picie wystarczającej ilości wody, zaprzestanie palenia tytoniu. Jednak jeżeli biały osad na języku utrzymuje się przez dłuższy czas lub towarzyszą mu inne niepokojące objawy, należy skonsultować się z lekarzem.

Opieka merytoryczna: lek. Kacper Staniszewski


Bibliografia

  1. https://www.mp.pl/medycynarodzinna/diagnostyka-kliniczna/objawy-kliniczne/119955,jezyk,1 (dostęp 10.02.2025)
  2. R. Górska, M. Nowak, Wybrane zagadnienia z diagnostyki i leczenia chorób błony śluzowej jamy ustnej, Polski Przegląd Otolaryngologiczny 2017, t. 6, nr 2, s. 14–22
  3. Z. Ślebioda i in., Zmiany patologiczne na błonie śluzowej jamy ustnej w przebiegu choroby Leśniowskiego-Crohna – opis dwóch przypadków, Przegląd Gastroenterologiczny 2011, 6, 334–337
  4. https://www.mp.pl/otolaryngologia/artykuly/gardlo_i_krtan/145872,zaburzenia-potencjalnie-zlosliwe-i-nowotwory-zlosliwe-blony-sluzowej-jamy-ustnej (dostęp 10.02.2025)
  5. W. Leśniak, A. Doboszyńska, Objawy stomatologiczne chorób ogólnych, Forum Medycyny Rodzinnej 2014, t. 8, nr 1, 9–13
  6. A. Kuna, A.K. Wrońska, Candida albicans w jamie ustnej, Journal of Education, Health and Sport 2023, 27(1), s. 27–37

Komórka jajowa – budowa, funkcje, czas życia komórki jajowej

To właśnie komórka jajowa, największa i najbardziej wyspecjalizowana komórka w ludzkim organizmie, odgrywa główną rolę w procesie zapłodnienia. Jak wygląda komórka jajowa? Jak długo jest zdolna do zapłodnienia? W tym artykule przyjrzymy się bliżej budowie, funkcjom i cyklowi życia żeńskiej gamety.

Spis treści:

  1. Co to jest komórka jajowa?
  2. Jak wygląda komórka jajowa?
  3. Budowa komórki jajowej
  4. Cykl życia komórki jajowej
  5. Ile żyje komórka jajowa?

Co to jest komórka jajowa?

Komórka jajowa, zwana również oocytem, to prawdziwy fenomen biologii – największa komórka w ludzkim organizmie, widoczna nawet gołym okiem, a jednocześnie kluczowy element w procesie powstawania nowego życia.

Komórka jajowa powstaje w jajnikach kobiety jeszcze w okresie płodowym, a przez kolejne lata dojrzewa w procesie zwanym oogenezą. Co ciekawe, w chwili narodzin dziewczynka ma już w swoich jajnikach około miliona niedojrzałych oocytów, z których jedynie niewielka część osiągnie pełną dojrzałość i będzie zdolna do zapłodnienia.

Pakiet hormony kobiece diagnostyka płodności (6 badań) banerek

Jak wygląda komórka jajowa?

Komórka jajowa w świecie mikroskopijnych struktur ludzkiego organizmu wyróżnia się wielkością. Jej średnica – około 100-150 mikrometrów – sprawia, że jest około 15-20 razy większa od typowej komórki ciała, takiej jak erytrocyt. Choć dla ludzkiego oka pozostaje na granicy widoczności, jej budowę najlepiej widać pod mikroskopem. W pełni dojrzała komórka jajowa ma kształt kulisty i otoczona jest kilkoma warstwami ochronnymi.

Budowa komórki jajowej

Dojrzała komórka jajowa to skomplikowana i precyzyjnie zbudowana struktura, której każda warstwa odgrywa istotną rolę w procesie zapłodnienia i początkowych etapach rozwoju zarodka. Składa się z kilku kluczowych elementów:

  • jądra komórkowego (w stanie metafazy II) – zawierającego haploidalny zestaw 23 chromosomów, które po połączeniu z materiałem genetycznym plemnika tworzą pełny kod DNA nowego organizmu;
  • cytoplazmy – bogatej w substancje odżywcze, dostarcza energię i składniki niezbędne do pierwszych podziałów komórkowych. Zawiera także mitochondria, które odpowiadają za produkcję energii;
  • błony komórkowej – otaczającej komórkę, nadającej jej kształt i regulującej wymianę substancji między jej wnętrzem a środowiskiem zewnętrznym;
  • osłonki przejrzystej – cienkiej warstwy glikoproteinowej otaczającej komórkę jajową, która umożliwia przyłączenie plemnika, a po zapłodnieniu ulega zmianie (reakcja owersyjna), uniemożliwiając wniknięcie kolejnych plemników;
  • wieńca promienistego – warstwy komórek pęcherzykowych otaczających osłonkę przejrzystą. Chroni komórkę jajową i dostarcza jej niezbędnych substancji odżywczych.
budowa komórki jajowej infografika

>> Warto wiedzieć: Estradiol – co to jest, za co odpowiada? Kiedy wykonuje się badanie poziomu estradiolu

Cykl życia komórki jajowej

Cykl życia komórki jajowej rozpoczyna się jeszcze przed narodzinami kobiety i kończy się w momencie owulacji lub, w przypadku braku zapłodnienia, obumarciem komórki. Każda kobieta rodzi się z określoną pulą pęcherzyków jajnikowych – tzw. rezerwą jajnikową – maleje ona stopniowo wraz z wiekiem. W ciągu życia kobiety dojrzewa jedynie około 400–500 komórek jajowych gotowych do zapłodnienia.

Cykl życia komórki jajowej można podzielić na trzy kluczowe etapy:

  • Dojrzewanie (faza folikularna) – rozpoczyna się pierwszego dnia cyklu menstruacyjnego i trwa do momentu owulacji. Pod wpływem hormonu folikulotropowego (FSH) w jajnikach rozwija się kilka pęcherzyków, ale tylko jeden – pęcherzyk Graafa – staje się dominujący. Wydzielane estrogeny powodują wzrost hormonu luteinizującego (LH), który jest sygnałem do uwolnienia komórki jajowej;
  • Owulacja – około 14. dnia cyklu pęcherzyk Graafa pęka, a dojrzała komórka jajowa zostaje uwolniona do jamy otrzewnej. Następnie jest przechwytywana przez strzępki jajowodu i transportowana w kierunku macicy. To właśnie w jajowodzie może dojść do zapłodnienia;
  • Faza lutealna – jeśli komórka jajowa zostanie zapłodniona, zagnieżdża się w błonie śluzowej macicy, rozpoczynając rozwój zarodka. W przypadku, gdy nie dojdzie do zapłodnienia, komórka jajowa obumiera w ciągu 24 godzin, a poziom hormonów spada, prowadząc do menstruacji i rozpoczęcia nowego cyklu.

>> Zobacz też: Brak miesiączki – możliwe przyczyny braku okresu. Jakie badania przeprowadzić?

Co ile dni powstaje komórka jajowa?

Po osiągnięciu dojrzałości płciowej, w każdym cyklu menstruacyjnym – który zazwyczaj trwa około 28 dni, choć może się różnić u każdej kobiety – dojrzewa jedna komórka jajowa. Proces ten odbywa się regularnie, co oznacza, że nowa, zdolna do zapłodnienia komórka jajowa pojawia się co około miesiąc.

>> To może Cię zainteresować: Nieregularny okres i zaburzenia miesiączkowania. Objawy, przyczyny, badania i leczenie

Ile żyje komórka jajowa?

Czas życia komórki jajowej to kluczowy aspekt płodności kobiety i planowania ciąży. Po owulacji, czyli uwolnieniu z pęcherzyka Graafa, komórka jajowa pozostaje żywa i zdolna do zapłodnienia przez bardzo krótki czas – zazwyczaj od 12 do 24 godzin. Po tym czasie, jeśli nie dojdzie do zapłodnienia, komórka obumiera i zostaje wchłonięta przez organizm lub wydalona podczas menstruacji. Chociaż sama komórka jajowa ma krótkie „okno płodności”, możliwość zajścia w ciążę jest dłuższa – wynika to z faktu, że plemniki mogą przeżyć w drogach rodnych kobiety nawet 3–5 dni, oczekując na owulację.

>> Dowiedz się więcej: Pierwsze objawy ciąży – kiedy się pojawiają i jakie badania zrobić?

Długość życia komórki jajowej zależy również od indywidualnych predyspozycji organizmu oraz czynników środowiskowych, takich jak poziom hormonów czy jakość śluzu szyjkowego, który może wspierać lub ograniczać zdolność komórki do przetrwania.

>> Przeczytaj także: Równowaga hormonalna u kobiet

Znajomość procesów związanych z dojrzewaniem i żywotnością komórki jajowej jest kluczowa dla osób planujących ciążę. Jeśli zależy Ci na lepszym poznaniu swojego cyklu płodności lub masz pytania dotyczące rezerwy jajnikowej, warto skonsultować się z lekarzem i wykonać odpowiednie badania hormonalne. Regularna diagnostyka to najlepszy sposób na świadome podejście do zdrowia reprodukcyjnego oraz planowania rodziny.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Ciepłucha


Bibliografia

  1. Grygoruk C., Sieczyński P., Wybrane aspekty oogenezy i folikulogenezy, Studia Medyczne 2013; 29 (2): 199-202.
  2. Michalak N., Komórka jajowa – budowa, jakie pełni funkcje, ile żyje? Co daje zamrażanie komórek jajowych?, wylecz.to, 2024.
  3. Alberts B., Johnson A., Lewis J. i inni, Molecular Biology of the Cell. 4th edition. Nowy Jork: Garland Science; 2002.

Plemnik – budowa i funkcje. Jak długo żyją plemniki? 

Plemnik odpowiada za przekazanie materiału genetycznego i zapłodnienie komórki jajowej. Choć jego długość wynosi zaledwie kilka mikrometrów, został precyzyjnie zaprojektowany przez naturę do pokonywania trudnej drogi w kierunku komórki jajowej. W tym artykule przyjrzymy się bliżej budowie plemnika, jego funkcjom oraz czynnikom, które wpływają na jego przeżywalność.

Spis treści:

  1. Co to jest plemnik?
  2. Budowa plemnika
  3. Jak powstaje plemnik?
  4. Ile żyje plemnik?

Co to jest plemnik?

Plemnik to komórka rozrodcza mężczyzny, która odgrywa kluczową rolę w procesie zapłodnienia. Każdy plemnik niesie w sobie 23 chromosomy, a to właśnie jego materiał genetyczny decyduje o płci przyszłego dziecka. W prawidłowym nasieniu znajduje się setki milionów plemników, jednak tylko nieliczne docierają do komórki jajowej.

Pakiet hormony męskie diagnostyka płodności (5 badań) banerek

Jak wygląda plemnik?

Plemnik jest niewidoczny gołym okiem. Jego długość wynosi około 60 mikrometrów, co czyni go jedną z najmniejszych, a jednocześnie najbardziej wyspecjalizowanych komórek w organizmie mężczyzny. Plemnik ma charakterystyczny wydłużony kształt, idealnie przystosowany do pokonywania długiej i wymagającej drogi w organizmie kobiety.

Budowa plemnika

Choć plemnik jest mikroskopijny, jego budowa jest niezwykle precyzyjna i dostosowana do jednego, kluczowego zadania: zapłodnienia. Składa się z dwóch głównych części:

  • główki;
  • witki.

Główka ma owalny kształt i zawiera jądro komórkowe z 23 chromosomami, czyli połowę zestawu genetycznego przyszłego dziecka. Na jej szczycie znajduje się akrosom – specjalna struktura bogata w enzymy, które pomagają przebić barierę komórki jajowej i umożliwić zapłodnienie. Bez niej plemnik nie byłby w stanie wniknąć do komórki jajowej.

Natomiast witka, będąca aparatem ruchu plemnika, odpowiada za jego dynamiczne przemieszczanie się w kierunku komórki jajowej. Składa się z szyjki, wstawki, części głównej i końcowej. Szyjka łączy się z główką i zawiera centriole, niezbędne dla ruchu. Wstawka pełni funkcję „silnika” – to tutaj znajdują się mitochondria, które produkują energię potrzebną do nieustannego ruchu. Główna część witki zapewnia siłę napędową, a końcowa elastyczność i stabilność – zatem bez wici plemniki nie mogą dotrzeć do celu.

plemnik-budowa_funkcje_infografika

Jak powstaje plemnik?

Produkcja plemników, zwana spermatogenezą, rozpoczyna się w okresie dojrzewania, około 11.–12. roku życia, i trwa nieprzerwanie aż do późnej starości. Pełen cykl tworzenia plemników trwa około 72 dni, a cały proces zachodzi w kanalikach nasiennych jąder, gdzie rozwija się niezliczona liczba tych maleńkich komórek.

Wszystko zaczyna się od spermatogoniów – pierwotnych komórek plemnikotwórczych, które dzielą się i przechodzą kolejne etapy przemian. Najpierw powstają spermatocyty I-rzędu, które przekształcają się w spermatocyty II-rzędu, a te z kolei w spermatydy. To właśnie one stopniowo formują swój charakterystyczny kształt, tworząc główkę i witkę. Ostateczne dojrzewanie plemników odbywa się w najądrzach, gdzie uzyskują zdolność do ruchu i zapłodnienia.

Kluczową rolę w tym procesie odgrywają hormony: testosteron, FSH i LH. Ich prawidłowy poziom zapewnia odpowiednią liczbę i jakość plemników – jeśli równowaga hormonalna jest zaburzona, plemniki mogą być mniej ruchliwe lub zbyt nieliczne, co wpływa na płodność mężczyzny.

>> Warto wiedzieć: Układ hormonalny człowieka. Budowa, funkcje, hormony

Ile żyje plemnik?

W sprzyjającym środowisku kobiecego układu rozrodczego potrafi przetrwać znacznie dłużej. W kwaśnym środowisku pochwy jego szanse na przeżycie są ograniczone, ale jeśli dotrze do śluzu płodnego, który pojawia się w okresie owulacji, jego szanse na przetrwanie rosną. Śluz ten staje się bardziej przejrzysty, wilgotny i zasadowy, co stwarza plemnikom idealne warunki do przeżycia i wędrówki w kierunku komórki jajowej. W takim środowisku plemniki zachowują zdolność do zapłodnienia przez 48–72 godziny, a te wyjątkowo żywotne mogą przetrwać nawet do 5 dni!

Co wpływa na żywotność plemników?

Plemnik poza organizmem człowieka jest niezwykle delikatny – bez odpowiedniej wilgotności i temperatury ginie niemal natychmiast, dlatego na skórze, tkaninach czy w suchym powietrzu jego żywotność jest bliska zeru. Po jakim czasie plemnik umiera w nieodpowiednich warunkach? Kwaśny odczyn pochwy oraz gęsty, niepłodny śluz działają na plemniki destrukcyjnie – w takiej sytuacji giną w ciągu kilku, maksymalnie do 12 godzin.

>> Przeczytaj także: Niepłodność u mężczyzn: najczęstsze przyczyny, objawy i rozpoznanie. Leczenie niepłodności

Jakość i zdolność plemników do zapłodnienia zależy od wielu czynników, w tym stylu życia, poziomu hormonów i ogólnego stanu zdrowia. Palenie tytoniu, alkohol, narkotyki, przewlekły stres i otyłość mogą znacząco obniżyć jakość nasienia. Istotne znaczenie ma także dieta – niedobory witamin, składników mineralnych mogą osłabiać plemniki oraz skracać ich żywotność. Jeśli planujesz potomstwo lub masz wątpliwości co do swojej płodności, warto przeprowadzić badanie nasienia, które pozwoli ocenić liczbę, ruchliwość i budowę plemników.

Opieka merytoryczna: lek. Kacper Staniszewski


Bibliografia

  1. Puerta Suárez J., du Plessis S.S., Cardona Maya W.D., Spermatozoa: A Historical Perspective. Int J FertilSteril. 2018 Jun;12(3):182-190.
  2. Woźniak P., Plemnik – jedna z najciekawszych komórek w przyrodzie, Edukacja Biologiczna i Środowiskowa, 3/2013.
  3. Drabczyk R., Jak długo żyją plemniki?, Medycyna praktyczna dla pacjentów, 2015.\
  4. Tenorio F. iinni, Spermatogenesis in humans and its affecting factors, Seminars in Cell & Developmental Biology, tom 59, s. 10-26, 2016.