Jelitówka u dzieci i niemowląt – objawy i leczenie grypy żołądkowej

Infekcje przewodu pokarmowego od wielu lat stanowią duży problem zdrowotny bez względu na to, czy dotyczą dziecka, czy osoby dorosłej. Często, zanim rozwinie się w pełni choroba, mamy styczność z czynnikiem zakaźnym już kilka lub kilkanaście dni wcześniej. W jaki sposób rozpoznać objawy u dziecka mogące być początkiem tzw. grypy żołądkowej? Czy istnieją metody, które chronią przed rozwojem ostrych nieżytów żołądkowo-jelitowych u najmłodszych? Czy każdą infekcję należy leczyć w szpitalu?

Kluczowe informacje:
>> Infekcyjne nieżyty żołądkowo-jelitowe, potocznie nazywane grypą żołądkową, to jedne z częstszych przyczyn konsultacji w gabinetach lekarzy opiekujących się dziećmi i młodzieżą.
>> Zakażenia przewodu pokarmowego zwłaszcza u dzieci poniżej 5 roku życia stanowią częste przyczyny hospitalizacji.
>> Leczenie ostrych nieżytów żołądkowo-jelitowych uwzględnia czynniki wywołujące chorobę i obejmuje zarówno nawodnienie, lekkostrawną dietę, a niejednokrotnie także antybiotyki lub leki przeciwpasożytnicze.

Spis treści:

  1. Przyczyny jelitówki u dzieci i niemowląt
  2. Grypa żołądkowa u dzieci: objawy dolegliwości
  3. Jelitówka u dziecka: kiedy do szpitala?
  4. Diagnostyka grypy żołądkowej u dzieci: jakie badania wykonać?
  5. Co na jelitówkę u dzieci i niemowląt?
  6. Czy można zapobiec jelitówce u dziecka lub niemowlaka?
  7. Grypa jelitowa u dzieci: najczęstsze pytania (FAQ)
  8. Jelitówka u niemowląt i dzieci: podsumowanie informacji

Przyczyny jelitówki u dzieci i niemowląt

Zarówno w populacji niemowlęcej, jak i dziecięcej, przeważają przyczyny wirusowe dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego prowadzące do tzw. grypy żołądkowej. Wśród czynników tych znajdują się m.in.: rotawirusy, adenowirusy, norowirusy, wirus zapalenia wątroby typu A (WZW A), wirus grypy, wirus SARS-CoV-2. Spośród przyczyn bakteryjnych zwracają uwagę przede wszystkim szczepy: Salmonella, Shigella, Esherichia coli, Campylobacter, Helicobacter pylori, Yersinia; wśród przyczyn pasożytniczych w głównej mierze są to glista ludzka i Lamblia intestinalis.

>> Więcej informacji o przyczynach biegunki zakaźnej można dowiedzieć się m.in. z artykułu: Biegunka u dzieci i niemowląt. Możliwe przyczyny, postępowanie, badania

Grypa żołądkowa u dzieci: objawy dolegliwości

W zależności od wieku dziecka dotkniętego nieżytem żołądkowo-jelitowym o podłożu infekcyjnym, możemy obserwować różne spektrum objawów i dolegliwości.

W przypadku niemowląt są to najczęściej: rozdrażnienie, zmniejszenie apetytu, nasilenie ulewań, wymioty treścią pokarmową, luźne i częstsze niż zazwyczaj stolce prowadzące do biegunki. Czasami pierwsze objawy są dość dyskretne (można zaobserwować apatię, gorsze samopoczucie, rozdrażnienie, nadmierną płaczliwość dziecka). Pojawia się podwyższona temperatura ciała, która nie zawsze musi być tożsama z wystąpieniem gorączki. Z innych dolegliwości zwracają uwagę nudności, osłabienie apetytu, wzdęcia i nadmiernie odchodzące gazy.

Starsze dzieci mogą zgłaszać bóle lub zawroty głowy, bóle mięśni i stawów czy też objawy wskazujące na zajęcie przez infekcję dróg oddechowych, takie jak: blokada nosa, wyciek wydzieliny z nosa, bóle gardła, kaszel, zapalenie spojówek.

Jelitówka u dziecka: kiedy do szpitala?

Wskazaniami do hospitalizacji niemowląt i dzieci w przebiegu nieżytu żoładkowo-jelitowego są takie sytuacje kliniczne jak:

  • wiek poniżej 3 miesiąca życia;
  • intensywne wymioty i brak poprawy po próbach nawadniania doustnego;
  • wykluczenie chirurgicznego podłoża występujących objawów;
  • zły stan ogólny dziecka: nadmierne osłabienie, rozdrażnienie, senność, apatia;
  • trudności w diagnostyce ambulatoryjnej;
  • ciężkie odwodnienie z ubytkiem masy ciała powyżej 10%.

>> Sprawdź: Przewlekły ból brzucha u dzieci. Kiedy powinien nas niepokoić?

Diagnostyka grypy żołądkowej u dzieci: jakie badania wykonać?

Podstawą diagnostyki zaburzeń żołądkowo-jelitowych, o etiologii infekcyjnej, jest dobrze zebrany od opiekunów wywiad odnośnie występujących u dziecka objawów i dolegliwości. Uzupełnieniem jest badanie fizykalne dziecka z oceną nawodnienia powłok skórnych i badaniem jamy brzusznej.

W sytuacjach trudnych diagnostycznie pomocna jest ocena saturacji, ciśnienia tętniczego krwi, temperatury ciała. Laboratoryjnie możemy ocenić:

  • morfologię z rozmazem,
  • stężenie białka C-reaktywnego (CRP),
  • stężenie elektrolitów: sodu, potasu,
  • stężenie glukozy,
  • badanie ogólne moczu,
  • badanie kału w kierunku nosicielstwa pałeczek Salmonella, Shigella,
  • badanie kału poprzez szybkie testy diagnostyczne wykrywające najczęstsze wirusy wywołujące biegunki infekcyjne,
  • posiew kału celowany na konkretną florę bakteryjną,
  • badanie kału w kierunku pasożytów.
Badanie posiew kału banerek

Co na jelitówkę u dzieci i niemowląt?

Podstawą leczenia ostrego nieżytu żołądkowo-jelitowego jest podawanie doustnych płynów nawadniających, czyli preparatów elektrolitowych. Na rynku dostępnych jest wiele preparatów o różnym smaku i gramaturze. Są także gotowe rozpuszczone płyny, które jedynie wystarczy podać dziecku do nawadniania.

Zasady nawadniania doustnego obejmują odpowiednie proporcje podawanego płynu w przeliczeniu na masę ciała dziecka w kolejnych etapach leczenia. W fazie wstępnej jest to:

  • od 50 do 100 ml/kg masy ciała w ciągu pierwszych 4-6 godzin, z tym że podawanie płynów powinno odbywać się powoli i małymi porcjami, a po każdym luźniejszym stolcu jest to od 5 do 10 ml na każdy kg masy ciała dziecka.

W fazie podtrzymującej leczenie ilość niezbędnych do nawodnienia płynów wylicza się wg. kryteriów:

  • u dzieci ważących poniżej 10 kg jest to 100ml/kg m. c.
  • u dzieci o wadze 10-20 kg jest to 1000ml +50ml/każdy dodatkowy kg masy ciała powyżej 10 kg.
  • u dzieci o wadze powyżej 20kg jest to 1500 ml+ 20 ml na każdy kg masy ciała powyżej 20 kg

W sytuacji przedłużającej się biegunki zalecane są takie preparaty jak: racekadotryl, smektyn, probiotyki. Racekadotryl jest prepararem dostępnym na receptę. Pozostałe preparaty są dostępne w aptekach.

W rzadkich przypadkach, gdy nieżyt żołądkowo-jelitowy ma podłoże bakteryjne, stosowane są antybiotyki: doustnie lub w przypadku pogorszenia samopoczucia dziecka i braku możliwości podawania leków doustnie, drogą dożylną w warunkach szpitalnych.

>> Przeczytaj: Co podawać dziecku do jedzenia, gdy jest chore?

Jelitówka u dzieci: domowe sposoby na grypę żołądkową

W przypadku niemowląt karmionych piersią wskazane jest kontynuowanie karmienia naturalnego na żądanie.

Niemowlęta karmione mieszankami mlecznymi powinny mieć uzupełniane płyny drogą doustną, a w późniejszym etapie leczenia stopniowo wprowadzane dotychczasowe produkty dietetyczne.

U dzieci starszych sprawdzają się herbatki ziołowe np. z rumianku, lekkostrawna dieta z ograniczeniem produktów mlecznych, surowych owoców i warzyw, a także uzupełnianie płynów poprzez podawanie soku jabłkowego rozcieńczonego z wodą czy kisieli domowej roboty.

Badanie wykrywanie antygenów rotawirusów i adenowirusów banerek

Czy można zapobiec jelitówce u dziecka lub niemowlaka?

Nie każdej infekcji przewodu pokarmowego u małych dzieci można uniknąć. Podstawą ochrony przed wystąpieniem nieżytu żołądkowo-jelitowego jest higiena rąk, unikanie spożywania posiłków w miejscach o niepewnym statusie sanitarnym, a także profilaktyka w postaci szczepień ochronnych. Od 2020 roku w polskim kalendarzu szczepień ochronnych znajduje się szczepienie niemowląt przeciwko rotawirusom. Szczepienie to obowiązuje między 7. a 24. tygodniem życia dziecka i chroni przed jednymi z częstszych patogenów wirusowych, które wywołują ostre nieżyty żołądkowo-jelitowe. Rotawirusy są jednymi z częstszych przyczyn hospitalizacji wśród dzieci do 5. roku życia.

Ponadto zalecane są szczepienia przeciwko grypie sezonowej (co sezon infekcyjny).

Grypa jelitowa u dzieci: najczęstsze pytania (FAQ)

Jak rozpoznać objawy infekcji żołądkowo- jelitowej u dziecka? W ciągu ilu dni dziecko może czuć się gorzej w związku z tzw. jelitówką?

Jakie są pierwsze objawy jelitówki?

Trudno jednoznacznie określić, jakie dolegliwości pojawiają się w trakcie nieżytu żołądkowo-jeltowego u dzieci jako pierwsze. Czasami pierwsze objawy są dość dyskretne jak apatia, gorsze samopoczucie, rozdrażnienie, nadmierna płaczliwość dziecka. Pojawia się podwyższona temperatura ciała, która nie zawsze musi być tożsama z wystąpieniem gorączki.

Z innych dolegliwości zwracają uwagę nudności, osłabienie apetytu, wzdęcia i nadmiernie odchodzące gazy, luźniejsze stolce. Starsze dzieci mogą zgłaszać zawroty lub bóle głowy, bóle mięśni i stawów czy też objawy wskazujące na zajęcie przez infekcję dróg oddechowych: blokada nosa, wyciek wydzieliny z nosa, bóle gardła, kaszel, zapalenie spojówek.

Jak długo może trwać jelitówka u dziecka?

W zależności od czynnika etiologicznego i zdolności obronnych organizmu dziecka, choroba może trwać od 3 do 14 dni. Do pierwszego kontaktu z patogenem dochodzi często już kilka dni przed wystąpieniem pierwszych objawów.

Czy dziecko z jelitówką może wychodzić na dwór?

Korzystanie ze spacerów na świeżym powietrzu nie jest przeciwwskazane w przypadku większości chorób przebiegających u dzieci. O ile stan zdrowia dziecka pozwala na przebywanie na świeżym powietrzu, należy z tego korzystać. Warunkiem jest brak gorączki, osłabienia i innych dolegliwości, które mogą wpłynąć na złe samopoczucie u dziecka i ograniczyć jego chęci do wyjścia na chociaż krótki spacer.

Jelitówka u niemowląt i dzieci: podsumowanie informacji

  • Niemal każde dziecko w ciągu pierwszych lat swojego życia zachorowało chociaż raz na ostry nieżyt żołądkowo-jelitowy.
  • Wśród głównych przyczyn zakażeń przewodu pokarmowego w populacji dziecięcej zaliczamy: wirusy, bakterie, pasożyty.
  • Głowne objawy towarzyszące infekcji to: bóle brzucha, biegunka, wymioty, czasami także gorączka lub stany podgorączkowe.
  • Nie każda jelitówka u dziecka jest wskazaniem do leczenia w warunkach szpitalnych.
  • Podstawą leczenia bez względu na przyczynę wywołującą zakażenie jest zapobieganie odwodnieniu i zaburzeniom elektrolitowym w przebiegu choroby.

Bibliografia

  1. A. Dobrzańska, Ł. Obrycki, P. Socha; „Pediatria w praktyce lekarza POZ”, wyd. Standardy medyczne, Warszawa 2022.
  2. W. Kawalec, R. Grenda, H. Ziółkowska „Pediatria”, wyd. PZWL.

Jak rozumieć testy mikrobiomu w praktyce klinicznej?

Rola badania FloraGEN® w świetle konsensusu The Lancet Gastroenterology & Hepatology (2025).

Spis treści

  1. Wprowadzenie
  2. Co naprawdę mówi konsensus?
  3. Gdzie w tym kontekście znajduje się FloraGEN®?
  4. Czy FloraGEN® jest testem diagnostycznym?
  5. Co zyskuje lekarz i pacjent?
  6. Pięć zasad odpowiedzialnego korzystania z testów mikrobiomu
  7. Wnioski

Wprowadzenie

W ostatnich latach mikrobiom jelitowy stał się jednym z najczęściej dyskutowanych tematów w medycynie. Związek pomiędzy składem mikrobioty jelitowej a chorobami przewodu pokarmowego, otyłością, cukrzycą, zaburzeniami odporności czy nawet nastroju — znajduje coraz więcej potwierdzeń naukowych.

Wraz z rosnącym zainteresowaniem pojawiło się wiele testów komercyjnych, które próbują ocenić skład mikrobioty jelitowej. FloraGEN®, oparty na technologii GA-map®, jest jednym z nielicznych dostępnych testów mikrobioty jelitowej, które przeszły proces standaryzacji
i uzyskały certyfikat CE-IVD dopuszczający do zastosowań klinicznych.

W lutym 2025 roku w czasopiśmie The Lancet Gastroenterology & Hepatology opublikowano pierwszy międzynarodowy konsensus dotyczący stosowania testów mikrobiomu w praktyce klinicznej. Dokument ten wywołał duże zainteresowanie, ale i pytania – jak interpretować wyniki badań mikrobioty oraz jaką wartość mają one w praktyce lekarskiej?

>>> Przeczytaj też: Mikrobiota jelitowa w zaburzeniach psychiatrycznych

Co naprawdę mówi konsensus?

Konsensus, opracowany przez interdyscyplinarny zespół ekspertów, nie neguje znaczenia mikrobiomu w ocenie klinicznej. Wskazuje jednak na potrzebę ostrożności i standaryzacji.

Najważniejsze wnioski można streścić w kilku punktach:

  1. Obecnie testy mikrobiomu nie są testami diagnostycznymi w rozumieniu rozpoznania konkretnej choroby.
  2. Konsensus nie zaleca rutynowego stosowania testów mikrobiomu w praktyce klinicznej — ich wyniki mogą mieć wartość pomocniczą, ale nie mogą stanowić podstawy decyzji terapeutycznych bez kontekstu klinicznego.
  3. Analiza mikrobiomu może mieć znaczenie badawcze, prognostyczne lub wspierające decyzje kliniczne, ale wyłącznie w połączeniu z oceną objawów i stanu klinicznego pacjenta.
  4. Profilowanie mikrobiomu w rozumieniu konsensusu dotyczy głównie metod opartych na sekwencjonowaniu (np. 16S rRNA, shotgun metagenomics), które z założenia są przeznaczone tylko do celów badawczych i nie posiadają walidacji klinicznej.
  5. Autorzy podkreślają, że testy oparte na zamkniętych panelach markerowych lub raportujące jeden „indeks dysbiozy” nie są równoważne z pełnym testowaniem mikrobiomu i wymagają szczególnej ostrożności interpretacyjnej. Ich stosowanie w praktyce klinicznej powinno być ograniczone do ściśle określonych kontekstów i nie jest rekomendowane jako rutynowe narzędzie diagnostyczne.
  6. Dodatkowo wyniki testów są wrażliwe na zmienne metodologiczne — sposób pobrania, transport, analizę bioinformatyczną.
  7. Konieczna jest walidacja kliniczna, powtarzalność i transparentność metod.

Eksperci podkreślają, że testy mikrobiomu mają sens tylko wtedy, gdy ich wyniki są interpretowane przez lekarza w kontekście objawów, diety, przebiegu choroby i stylu życia pacjenta.

Badanie FloraGen - badanie genetyczne mikrobioty jelitowej banerek

Gdzie w tym kontekście znajduje się FloraGEN®?

Test FloraGEN®, bazujący na technologii GA-map®, stanowi panel markerów bakteryjnych opracowany na podstawie wcześniej przeprowadzonych analiz populacji zdrowych i chorych osób. Cała metodyka badania oraz proces walidacji technologii GA-map® zostały dokładnie opisane w publikacji Casén i wsp. (2015).

Nie jest to pełne profilowanie mikrobiomu oparte na sekwencjonowaniu wszystkich genów bakteryjnych (czyli materiału genetycznego całej społeczności mikroorganizmów), lecz jest to analiza grupy markerów bakteryjnych wyselekcjonowanych na podstawie ich kluczowego wpływu na utrzymanie stanu równowagi bakteryjnej jelita grubego.  

FloraGEN® (jako nieliczny albo nawet jedyny test mikrobioty jelitowej dostępny na rynku Polskim) spełnia standardy zezwalające na zastosowanie produktu w diagnostyce medycznej in vitro (IVD), a także posiada certyfikat jakości CE opisujący zgodność produktu z wymaganiami przepisów Unii Europejskiej.

Wyniki testu przedstawiają Indeks Dysbiozy, różnorodność alfa określoną na podstawie wyselekcjonowanych markerów panelu oraz wartości odchylenia każdego markera bakteryjnego z badanej próbki w stosunku do wartości określonej dla populacji referencyjnej.

Co wyróżnia test FloraGEN® od innych badań na rynku:

  1. FloraGEN® wykorzystuje zestandaryzowany panel 48 bakteryjnych markerów wyselekcjonowany na podstawie danych klinicznych, których wzorce mogą być charakterystyczne dla wybranych stanów klinicznych.
  2. Wyniki testu FloraGEN® są porównywane do populacji referencyjnej osób zdrowych, co pozwala na określenie tzw. wskaźnika dysbiozy (DI – Dysbiosis Index). Wartość wskaźnika ma znaczenie jedynie orientacyjne i wymaga interpretacji w kontekście objawów pacjenta.
  3. Raport FloraGEN® jest prosty w interpretacji – wyniki generowane są przy użyciu algorytmu zawartego w aplikacji i nie wymagają dodatkowej analizy bioinformatycznej.
  4. W odróżnieniu od badań pełnego profilowania mikrobiomu, FloraGEN® nie opisuje wszystkich taksonów bakteryjnych, lecz skupia się na wcześniej zidentyfikowanych markerach dysbiozy. Dlatego – w świetle konsensusu  – należy go traktować nie jako „test mikrobiomu” sensu stricto, lecz jako standaryzowane narzędzie pomocnicze umożliwiające ocenę zaburzeń równowagi mikrobiologicznej w określonych kontekstach klinicznych.
  5. Technologia GA-map®, stanowiąca podstawę badania FloraGEN®, została opracowana i zwalidowana w badaniach Casén i wsp. (2015), co zapewnia mu solidne podstawy metodologiczne i wysoką powtarzalność wyników. Kolejne publikacje potwierdziły jego przydatność kliniczną – zarówno w ocenie dysbiozy u pacjentów z zespołem jelita nadwrażliwego (Teige i wsp. 2024), jak i w chorobach autoimmunologicznych, takich jak zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (Sagard i wsp. 2022). Z kolei analiza przeglądowa Wei i wsp. (2021) wskazuje, że GA-map® jest jednym z najlepiej wystandaryzowanych komercyjnych testów oceny mikrobioty jelitowej, podkreślając jednocześnie konieczność ostrożnej interpretacji jego wyników w kontekście klinicznym.

Czy FloraGEN® jest testem diagnostycznym?

FloraGEN® nie jest narzędziem służącym do rozpoznawania chorób, takich jak IBS, IBD, SIBO czy otyłość. Jego wartość ma charakter pomocniczy – dostarcza informacji o potencjalnych odchyleniach składu mikrobioty względem populacji referencyjnej, które mogą wspierać lekarza w interpretacji obrazu klinicznego pacjenta.

W praktyce klinicznej FloraGEN® może być pomocny, ponieważ:

  • pozwala ocenić, czy w jelicie występuje zaburzenie równowagi mikrobioty;
  • umożliwia monitorowanie zmian po antybiotykoterapii, diecie, probiotykoterapii czy infekcjach;
  • może stanowić punkt wyjścia do omówienia z pacjentem czynników środowiskowych i stylu życia wpływających na mikrobiotę jelitową.

W tym sensie FloraGEN® realizuje główne zalecenie międzynarodowego konsensusu – jest narzędziem, które nie diagnozuje choroby, lecz pomaga zrozumieć procesy towarzyszące schorzeniu i ewentualnej terapii.

>>> Zobacz też: Diagnostyka dysbiozy jelitowej – odpowiedzi na pytania pacjentów

Co zyskuje lekarz i pacjent?

Zastosowanie testu FloraGEN® w praktyce klinicznej może być szczególnie przydatne u pacjentów z zespołem jelita nadwrażliwego (IBS) oraz innymi zaburzeniami czynnościowymi przewodu pokarmowego, w których podejrzewa się udział dysbiozy jelitowej.

Test może być pomocny także:

  • po antybiotykoterapii lub przebytej infekcjach jelitowych;
  • u pacjentów z nawracającymi wzdęciami i zaburzeniami rytmu wypróżnień;
  • w monitorowaniu skuteczności probiotykoterapii lub interwencji dietetycznych.

Interpretowany przez lekarza, wynik testu pozwala spojrzeć na mikrobiotę nie jako na „diagnozę”, lecz jako na element szerszego obrazu klinicznego. To podejście wpisuje się w nowoczesny kierunek gastroenterologii – medycynę spersonalizowaną, opartą na zrozumieniu mechanizmów, a nie wyłącznie na klasyfikacjach chorób.

Autorzy konsensusu opublikowanego w The Lancet Gastroenterology & Hepatology nie negują wartości badań profilujących mikrobiom, lecz apelują o ich rozważne stosowanie – w granicach aktualnych dowodów naukowych i z poszanowaniem ograniczeń metody. Panele markerowe (jak FloraGEN®) nie zastępują profilowania mikrobiomu; mogą pełnić rolę narzędzia pomocniczego, jeśli są interpretowane przez lekarza i używane zgodnie z zasadami medycyny opartej na faktach. To narzędzie, które nie służy do rozpoznawania chorób, lecz może wspierać lekarza w pełniejszym zrozumieniu stanu mikrobioty i jej możliwego wpływu na objawy pacjenta.

Pięć zasad odpowiedzialnego korzystania z testów mikrobiomu

1. Zawsze patrz na wynik w kontekście objawów i stylu życia.

Badanie mikrobiomu nie daje gotowej diagnozy – jest tylko częścią szerszego obrazu zdrowia.

2. Wybieraj testy wiarygodne i certyfikowane.

Upewnij się, że test ma potwierdzoną wartość kliniczną, opiera się na wynikach badań naukowych i został stworzony z myślą o praktycznym zastosowaniu, a nie wyłącznie do celów badawczych.

3. Nie traktuj wyniku jako rozpoznania choroby.

Nie każdy wynik odbiegający od normy oznacza problem zdrowotny. Interpretacja zawsze wymaga wiedzy specjalisty.

4. Obserwuj zmiany w czasie.

Mikrobiota reaguje na dietę, stres i leczenie. Jednorazowy wynik pokazuje tylko moment, a nie pełny obraz.

5. Traktuj badanie jako narzędzie wspierające ocenę stanu mikrobioty i planowanie postępowania prozdrowotnego, a nie jako samodzielną podstawę diagnozy.

Może być punktem wyjścia do rozmowy o stylu życia, diecie i czynnikach środowiskowych wpływających na mikrobiotę – ale nie zastępuje konsultacji medycznej.

Wnioski

Warto zauważyć, że rozwój testów markerowych i metagenomicznych nie musi być konkurencyjny, lecz komplementarny. Podczas gdy pełne profilowanie mikrobiomu dostarcza szerokich danych badawczych, panele takie jak FloraGEN® koncentrują się na aspektach praktycznych i powtarzalnych, umożliwiających ich zastosowanie w codziennej praktyce lekarskiej. Oba podejścia wpisują się w ten sam kierunek, w którym coraz większe znaczenie ma indywidualne podejście do pacjenta oraz zrozumienie złożonych powiązań między mikrobiotą jelitową a stanem zdrowia. Rozwój technologii takich jak GA-map®, które przeszły proces standaryzacji analitycznej i walidacji klinicznej w wybranych wskazaniach, przybliża tę dziedzinę do praktycznego zastosowania w medycynie. Świadome stosowanie tego typu narzędzi – w oparciu o aktualne dowody naukowe i doświadczenie kliniczne – stanowi krok w stronę bardziej precyzyjnej i nowoczesnej medycyny.

>>> Przeczytaj też: Wpływ mikrobioty jelitowej na funkcjonowanie układu krążenia


Piśmiennictwo

  1. Porcari S, i wsp. International consensus statement on microbiome testing in clinical practice. Lancet Gastroenterol Hepatol. 2025 Feb;10(2):154-167.
  2. Casén C, i wsp. Deviations in human gut microbiota: a novel diagnostic test for determining dysbiosis in patients with IBS or IBD. Aliment Pharmacol Ther. 2015 Jul;42(1):71-83.
  3. Wei S, i wsp. Determining Gut Microbial Dysbiosis: a Review of Applied Indexes for Assessment of Intestinal Microbiota Imbalances. Appl Environ Microbiol. 2021 May 11;87(11):e00395-21.
  4. Sagard J, i wsp. Gut dysbiosis associated with worse disease activity and physical function in axial spondyloarthritis. Arthritis Res Ther. 2022 Feb 12;24(1):42.
  5. Teige ES, i wsp. A Systematic Review: Fecal Bacterial Profile in Patients with Irritable Bowel Syndrome Analyzed with the GA-Map Dysbiosis Test Based on the 16S rRNA Gene of Bacterial Species or Groups. Clin Exp Gastroenterol. 2024 Apr 17;17:109-120.

Palce pałeczkowate (palce dobosza) – jak powstają i o czym mogą świadczyć?

0

Palce pałeczkowate to objaw widoczny na końcach palców rąk lub nóg, który może świadczyć o poważnych chorobach. Przyjrzymy się, czym dokładnie są te zmiany, w jakich okolicznościach powstają, jakie choroby mogą za nimi się kryć, jak je rozpoznać i jakie kroki diagnostyczne oraz terapeutyczne należy podjąć. 

Z tego artykułu dowiesz się:
>> czym są palce pałeczkowate,
>> jakie są najczęstsze przyczyny,
>> jakie mogą być objawy towarzyszące,
>> jakie badania diagnostyczne są użyteczne w ustaleniu przyczyny,
>> jakie możliwości leczenia i postępowania są dostępne.

Spis treści:

  1. Czym są i jak powstają palce pałeczkowate?
  2. Palce pałeczkowate – przyczyny schorzenia
  3. Objawy pałeczkowatych palców
  4. Diagnostyka palców pałeczkowatych
  5. Jak przebiega leczenie pałeczkowatych palców?
  6. Palce pałeczkowate – sekcja FAQ

Czym są i jak powstają palce pałeczkowate?

Palce pałeczkowate to zmiana polegająca na pogrubieniu i kulistym uwypukleniu końców palców rąk lub nóg, związanym zwykle ze zmianami w tkance miękkiej pod paznokciem i w obrębie końcowego paliczka. Zmiany są zazwyczaj obustronne, bardzo rzadko jednostronne, są zwykle bezbolesne, a pacjent często nie zdaje sobie sprawy z ich obecności.

Zapamiętaj:
Palce pałeczkowate same w sobie nie stanowią choroby – są jedynie sygnałem alarmowym. Mogą być pierwszym objawem poważnej choroby ogólnoustrojowej.

Palce pałeczkowate – przyczyny schorzenia

Choroby układu oddechowego jako przyczyna palców pałeczkowatych

Jedną z najczęstszych grup przyczyn są choroby płuc i dróg oddechowych. Do głównych należą:

Zapamiętaj – stwierdzenie palców pałeczkowatych u pacjenta z objawami z układu oddechowego wymaga pilnej diagnostyki!

Palce pałeczkowate a choroby serca

Kolejną kategorią są choroby sercowo-naczyniowe, w szczególności:

  • wrodzone wady serca,
  • infekcyjne zapalenie wsierdzia,
  • tętniaki aorty,
  • przetoki tętniczo-żylne.

Palce pałeczkowate w chorobach układu pokarmowego

Choć rzadsze niż przy chorobach płuc czy serca, palce pałeczkowate mogą wystąpić także przy schorzeniach przewodu pokarmowego i wątroby:

Pakiet watrobowy banerek

Czy źródłem palców pałeczkowatych mogą choroby endokrynologiczne?

Tak — choć znacznie rzadziej niż inne grupy przyczyn. Wśród nich wymienia się m.in. akroprachię tarczycową, bardzo rzadką, występującą u chorych z chorobą Gravesa‑Basedowa, która objawia się m.in. palcami pałeczkowatymi, obrzękiem tkanek miękkich dłoni i stóp oraz zmianami okostnowymi. Ponadto pojedyncze raporty wskazują na palce pałeczkowate przy nadczynności tarczycy, przytarczyc czy mocznicy.

pakiet tarczycowy rozszerzony

Inne przyczyny palców pałeczkowatych

Istnieje również szereg mniej typowych lub rzadkich przyczyn:

  • zmiany nowotworowe poza układem oddechowym (np. nowotwory wątroby, przewodu pokarmowego);
  • postacie wrodzone – tzw. pierwotna pałeczkowatość lub pierwotna hiperostoza, rzadka choroba dziedziczna, w której palce pałeczkowate pojawiają się jako część zespołu;
  • palce pałeczkowate mogą się utrzymywać po wyleczeniu podstawowej choroby albo w niektórych przypadkach być idiopatyczne lub rodzinne.

Objawy pałeczkowatych palców

Choć sama zmiana w obrębie palców zwykle nie jest bolesna i często przebiega bez innych objawów miejscowych, to wygląda w charakterystyczny sposób: końce palców ulegają „zgrubieniu”, paznokcie stają się mocniej wypukłe („szkiełko zegarkowe”), a kąt między paznokciem a fałdem paznokciowym się zaokrągla.

Diagnostyka palców pałeczkowatych

Obecność palców pałeczkowatych wymaga rozsądnego podejścia do diagnostyki – w pierwszym etapie należy potwierdzić zmianę, a następnie szukać przyczyny.

Badania laboratoryjne w diagnostyce pałeczkowatych palców

W zależności od podejrzewanej przyczyny mogą obejmować:

Uwaga: 
Mimo, że nie ma jednego testu „na palce pałeczkowate”, analiza ogólna pozwala zawęzić zakres przyczyn.

Badania obrazowe

W zależności od podejrzewanego podłoża:

  • RTG lub tomografia klatki piersiowej – w kierunku chorób płuc, śródpiersia, nowotworów;
  • USG lub tomografia jamy brzusznej – w przypadku podejrzenia chorób wątroby lub przewodu pokarmowego;
  • echokardiografia – przy podejrzeniu choroby serca z przeciekiem lub wadą wrodzoną.
Morfologia banerek

Jak przebiega leczenie pałeczkowatych palców?

Sam objaw zwykle nie jest leczony – kluczowe jest zidentyfikowanie choroby podstawowej. Gdy ta jest skutecznie leczona, zmiany w obrębie palców mogą się cofnąć lub przynajmniej przestać postępować.

W zależności od przyczyny:

  • w chorobach płuc: leczenie infekcji, chirurgia, interwencje onkologiczne;
  • w wadzie serca: korekcja przecieku, operacja, leczenie farmakologiczne;
  • w chorobach wątroby/pokarmowych: leczenie zapaleń, kontrola marskości;
  • w schorzeniach endokrynologicznych: wyrównanie hormonalne;
  • w rzadkich postaciach pierwotnych: leczenie objawowe (NLPZ, czasem bisfosfoniany), choć zmiana palców może być trwała.

Palce pałeczkowate – sekcja FAQ

Jak wyglądają palce pałeczkowate?

Końce palców ulegają „zgrubieniu”, paznokcie stają się bardziej wypukłe, zwiększa się kąt między płytką paznokcia a fałdem paznokcia.

Na co wskazują palce pałeczkowate u nóg?

Mogą wskazywać na takie same procesy chorobowe jak u rąk – choroby płuc, serca, wątroby, przewodu pokarmowego – i wymagają diagnostyki.

Czy palce pałeczkowate u rąk świadczą o poważnej chorobie?

Tak — choć nie zawsze oznaczają złośliwą chorobę, są alarmowym objawem. W około 40% przypadków u chorych z palcami pałeczkowatymi wykrywa się poważne schorzenie.

Obserwacja końców palców rąk i nóg może przynieść ważny sygnał – palce pałeczkowate rzadko pojawiają się bez powodu i zazwyczaj są wskazaniem do pogłębionej diagnostyki. Warto traktować to jako alarm i skonsultować z lekarzem.


Źródła

  1. Burcovschii S, Aboeed A. Nail Clubbing. 2022 Sep 24. In: StatPearls [Internet]. Treasure Island (FL): StatPearls Publishing; 2025 Jan–. PMID: 30969535., https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK539713 (dostęp: 06.11.2025).
  2. The Causes of Finger Clubbing: A List Worth Learning, Jamieson, Andrew, The American Journal of Medicine, Volume 124, Issue 7, e1 – e3, https://www.amjmed.com/article/S0002-9343(11)00266-X/fulltext (dostęp: 06.11.2025).
  3. Jadidi J, Sigari M, Efendizade A, Grigorian A, Lehto SA, Kolla S. Thyroid acropachy: A rare skeletal manifestation of autoimmune thyroid disease. Radiol Case Rep. 2019 May 23;14(8):917-919. doi: 10.1016/j.radcr.2019.04.021. PMID: 31193617; PMCID: PMC6536614., https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC6536614 (dostęp: 06.11.2025).
  4. Desir N, Lipner SR. Nail Clubbing: A Dermatologic Window into Underlying Systemic Disease – an All of Us Study. Skin Appendage Disord. 2025 Apr;11(2):186-191. doi: 10.1159/000542382. Epub 2024 Nov 5. PMID: 40176990; PMCID: PMC11961145., https://karger.com/sad/article/11/2/186/915559/Nail-Clubbing-A-Dermatologic-Window-into (dostęp: 06.11.2025).

Zespół Hornera – jakie są jego objawy i przyczyny. Diagnostyka i leczenie

0

Zespół Hornera to rzadka jednostka chorobowa, w której dochodzi do przerwania tzw. współczulnego unerwienia oka i okolic twarzy. Co kryje się pod tym enigmatycznym określeniem? Jakie mogą być jego przyczyny u niemowląt, dzieci i dorosłych? Jakie są typowe objawy?

Z tego artykułu dowiesz się:
>> na jakim etapie drogi nerwowej zachodzi uszkodzenie,
>> jakie symptomy powinny wzbudzić podejrzenie zespołu Hornera zarówno u dorosłych, jak i u dzieci,
>> jakie testy i badania obrazowe służą do potwierdzenia rozpoznania,
>> jakie są zasady leczenia oraz rokowania.

Spis treści:

  1. Co to jest i jakie są przyczyny Zespołu Hornera?
  2. Jakie są objawy Zespołu Hornera?
  3. Ścieżka diagnostyczna przy Zespole Hornera
  4. Jak przebiega leczenie Zespołu Hornera?
  5. Zakończenie

Co to jest i jakie są przyczyny Zespołu Hornera?

Zespół Hornera to zbiór objawów wynikających z przerwania współczulnego unerwienia oka i okolicy twarzy – klasycznie obejmuje opadanie powieki górnej, zwężenie źrenicy oraz czasem brak pocenia się twarzy po stronie uszkodzenia.

Unerwienie współczulne oka przebiega bardzo rozbudowaną drogą, od mózgu, poprzez rdzeń kręgowy, sploty w okolicy szyi i klatki piersiowej, następnie przez zwój szyjny górny i dalej w górę wzdłuż tętnicy szyjnej w kierunku gałęzi oczodołowych. Przerwanie tej drogi – na różnych poziomach – może być wywołane licznymi przyczynami.

>> Przeczytaj: Nerw wzrokowy – przebieg, funkcje i budowa

Przyczyny Zespołu Hornera u niemowląt

W przypadku niemowląt przyczyny mogą być zarówno wrodzone (np. uraz okołoporodowy), jak i nabyte. Warto pamiętać, że u niemowląt pojawienie się zespołu Hornera może być pierwszym sygnałem poważnego procesu, np. nerwiaka zarodkowego współczulnego (neuroblastoma) – zatem każdorazowo wymaga pilnej oceny.

Zespół Hornera u starszych dzieci

U starszych dzieci przyczyny również obejmują urazy szyi, klatki piersiowej, zmiany nowotworowe (w tym neuroblastoma, zmiany w obrębie przykręgowych struktur), a także operacje w rejonie szyi.

Zespół Hornera u dorosłych

U dorosłych najczęściej przyczyny to rozwarstwienie tętnicy szyjnej (zwłaszcza jeśli towarzyszy temu ból głowy lub szyi), nowotwory w okolicy szczytu płuca lub w śródpiersiu, zmiany pourazowe lub pooperacyjne w obrębie splotu współczulnego.

>> Zobacz: Rak płuc – objawy. Co powinno zaniepokoić?

Jakie są objawy Zespołu Hornera?

W klasycznym obrazie zespołu Hornera występuje triada:

  • opadanie powieki górnej (ptosis),
  • zwężona źrenica (miosis) po stronie uszkodzenia,
  • brak pocenia się (anhidrosis) po tej samej stronie twarzy.

Ponadto można zobaczyć lekkie zapadnięcie gałki ocznej (enophthalmos) lub złudzenie takiego zapadnięcia, „odwrotny ptosis” dolnej powieki (podniesienie dolnej powieki) oraz opóźnione rozszerzanie się źrenicy w ciemności.

Zespol_Hornera_infografika

Jak rozpoznać pierwsze symptomy Zespołu Hornera u dorosłych?

U dorosłych objawy mogą być subtelne – np. niewielkie opadnięcie powieki, zauważalne bardziej w lustrze niż przez pacjenta, różnica w wielkości źrenic (anisocoria) większa w półmroku niż w jasnym świetle.

Warto wiedzieć:
Ważne są objawy towarzyszące, które mogą sugerować poważną przyczynę:
>> ból szyi, twarzy lub oka, nagła zmiana,
>> utrata czucia w kończynie górnej,
>> zaburzenia neurologiczne (np. niewyraźna, bełkotliwa mowa, drgawki).

Objawy Zespołu Hornera u niemowląt i dzieci

U niemowląt objawy mogą być mniej wyraźne — niewielkie opadnięcie powieki może być przypisane innym przyczynom. U niemowląt może pojawić się inna barwa tęczówki po stronie uszkodzenia.

To ważne:
U dzieci każdorazowo należy mieć na uwadze możliwość wystąpienia guza (zwłaszcza neuroblastoma) – dlatego objawy zespołu Hornera są wskazaniem do pilnej diagnostyki.

>> Sprawdź: Guz Wilmsa (nephroblastoma) – objawy, przyczyny i leczenie

Ścieżka diagnostyczna przy Zespole Hornera

Diagnostyka zespołu Hornera obejmuje: wywiad i badanie kliniczne, testy farmakologiczne w celu potwierdzenia i lokalizacji uszkodzenia, oraz badania obrazowe w celu wykrycia przyczyny podstawowej.

Testy farmakologiczne

Do potwierdzenia zespołu Hornera oraz lokalizacji uszkodzenia stosuje się krople diagnostyczne:

  • tradycyjnie krople z kokainą (blokujące wychwyt noradrenaliny) – na oku zdrowym powodują rozszerzenie źrenicy, a w oku z zespołem Hornera reakcja jest słabsza; obecnie rzadko stosowane;
  • krople z apraklonidyną (0,5 % lub 1 %) – w oku z uszkodzonym unerwieniem współczulnym źrenica może się rozszerzyć, w oku zdrowym efekt może być mniejszy lub brak;
  • test z hydroksyamfetaminą – w celu lokalizacji uszkodzenia (rzadziej stosowany z powodu dostępności).

Należy pamiętać, że w ostrych przypadkach testy mogą być fałszywie ujemne (np. nadwrażliwość może jeszcze nie być pełna).

Badania obrazowe

W zależności od lokalizacji podejrzewanego uszkodzenia, wykonuje się:

  • MRI (rezonans magnetyczny) mózgu, szyi, górnej części klatki piersiowej,
  • tomografia komputerowa i angiografia – w przypadku podejrzenia rozwarstwienia tętnicy szyjnej lub zmiany naczyniowej,
  • RTG klatki piersiowej – w kierunku guza szczytu płuca,
  • USG lub MRI nadnerczy/łańcucha sympatycznego u dzieci – jeśli podejrzewa się neuroblastomę.

Jak przebiega leczenie Zespołu Hornera?

Leczenie w przypadku zespołu Hornera polega na usunięciu przyczyny uszkodzenia drogi współczulnej:

  • jeśli przyczyną jest rozwarstwienie tętnicy szyjnej – wdrożenie terapii przeciwpłytkowej lub antykoagulacyjnej, czasem interwencji naczyniowej,
  • jeśli przyczyną jest guz – usunięcie i/lub leczenie zachowawcze zmiany nowotworowej,
  • w sytuacjach pourazowych lub pooperacyjnych – leczenie przyczynowe, rehabilitacja.

Zespół Hornera – rokowania

Rokowanie zależy głównie od przyczyny. Sama obecność zespołu Hornera nie zawsze oznacza poważny stan, ale może być sygnałem groźnej patologii – np. rozwarstwienia tętnicy szyjnej, nowotworów. U dzieci, szczególnie niemowląt, istotne jest wykluczenie neuroblastomy – w takich przypadkach rokowanie zależy od stadium nowotworu. Z perspektywy czysto okulistycznej zmiany w przeważającej liczbie przypadków nie prowadzą do utraty wzroku.

Zakończenie

Zespół Hornera może wydawać się niepozorną jednostką okulistyczną, jednak w wielu przypadkach stanowi poważny alarm. Monitorując objawy i właściwie przeprowadzając diagnostykę możemy w niektórych przypadkach uratować życie.


Źródła

  1. Kanagalingam S, Miller NR. Horner syndrome: clinical perspectives. Eye Brain. 2015 Apr 10;7:35-46. doi: 10.2147/EB.S63633. PMID: 28539793; PMCID: PMC5398733., https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC5398733 (dostęp: 28.10.2025).
  2. Sabbagh MA, De Lott LB, Trobe JD. Causes of Horner Syndrome: A Study of 318 Patients. J Neuroophthalmol. 2020 Sep;40(3):362-369. doi: 10.1097/WNO.0000000000000844. PMID: 31609831; PMCID: PMC7148177., https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC7148177 (dostęp: 28.10.2025).
  3. Smith SJ, Diehl N, Leavitt JA, Mohney BG. Incidence of pediatric Horner syndrome and the risk of neuroblastoma: a population-based study. Arch Ophthalmol. 2010 Mar;128(3):324-9. doi: 10.1001/archophthalmol.2010.6. PMID: 20212203; PMCID: PMC3743544., https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC3743544 (dostęp: 28.10.2025).
  4. Maamouri R, Ferchichi M, Houmane Y, Gharbi Z, Cheour M. Neuro-Ophthalmological Manifestations of Horner’s Syndrome: Current Perspectives. Eye Brain. 2023 Jul 13;15:91-100. doi: 10.2147/EB.S389630. PMID: 37465361; PMCID: PMC10351587., https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC10351587 (dostęp: 28.10.2025).

Objaw (odruch) Babińskiego – czym jest i kiedy występuje?

Objaw Babińskiego to jedno z cennych neurologicznych narzędzi, którego obecność lub brak może sporo powiedzieć o funkcji dróg nerwowych. W niniejszym artykule przybliżymy jego istotę, sposób badania oraz znaczenie w praktyce medycznej.

Z tego artykułu dowiesz się:

  • czym dokładnie jest objaw (odruch) objaw Babińskiego,
  • jakie ma znaczenie kliniczne,
  • w jakich warunkach występuje u dorosłych i u dzieci,
  • jak go prawidłowo wywołać,
  • jak należy interpretować jego występowanie
  • jakie są możliwe przyczyny dodatniego odruchu.

Spis treści:

  1. Co to jest odruch Babińskiego?
  2. Czym charakteryzuje się objaw Babińskiego u dorosłych?
  3. Jak rozpoznać objaw Babińskiego u dzieci?
  4. Jak wywołuje się odruch Babińskiego?
  5. Jak interpretować dodatni i ujemny odruch Babińskiego?
  6. Diagnostyka objawu Babińskiego
  7. Proces leczenia objawu Babińskiego
  8. Objaw Babińskiego: podsumowanie

Co to jest odruch Babińskiego?

Odruch Babińskiego polega na wydłużeniu dużego palca stopy oraz często na wachlarzowym rozstawieniu innych palców w reakcji na drażnienie podeszwowej części stopy. W warunkach prawidłowych u dorosłych stymulacja tej okolicy stopy skutkuje palcami zwróconymi ku dołowi. Z fizjologicznego punktu widzenia odruch ten bada prawidłowość drogi korowo-rdzeniowej, czyli dróg z górnych neuronów ruchowych położonych w mózgu do rdzenia kręgowego.

Objaw_Babinskiego_infografika

Czym charakteryzuje się objaw Babińskiego u dorosłych?

U dorosłych prawidłową odpowiedzią na próbę wywołania odruchu Babińskiego jest zgięcie dużego palca i/lub pozostałych palców w dół (w kierunku podeszwowym).

Jeśli natomiast – po stymulacji bocznej części podeszwy od pięty w stronę dużego palca – dochodzi do uniesienia dużego palca i wachlarzowego rozstawienia palców, mówimy o dodatnim objawie Babińskiego. Jego obecność u dorosłego zwykle wskazuje na uszkodzenie górnego neuronu ruchowego lub drogi korowo-rdzeniowej. W praktyce może to być element badania neurologicznego w takich stanach jak udar mózgu, uraz rdzenia, stwardnienie rozsiane czy inne schorzenia centralnego układu nerwowego.

Jak rozpoznać objaw Babińskiego u dzieci?

U niemowląt i małych dzieci objaw Babińskiego może być fizjologiczny – wynika to z niedojrzałości drogi korowo-rdzeniowej. Zwykle we wczesnym dzieciństwie stymulacja podeszwy powoduje uniesienie dużego palca – co u dorosłych byłoby sygnałem patologii – ale u niemowląt jest normą. W literaturze podaje się, że odruch ten „znika” (czyli przekształca się w prawidłową odpowiedź) zwykle około 1–2 roku życia dziecka. Jeżeli jednak objaw utrzymuje się po 2. roku życia lub pojawia się później, może to być sygnał nieprawidłowości neurologicznej i wymagać dalszej oceny. Istotne jest także odróżnienie tego odruchu od innych podobnych odruchów pierwotnych lub obronnych, które mogą być obecne u dzieci i nie zawsze wskazują na patologię.

Jak wywołuje się odruch Babińskiego?

Badanie przebiega następująco: pacjent leży lub siedzi z odsłoniętą stopą. Badacz stymuluje boczną część podeszwy, zaczynając od pięty w kierunku przedniej części stopy wzdłuż krawędzi bocznej i przez łuk podeszwy do podstawy dużego palca. Instrumentem pomocnym w badaniu może być np. tępy koniec młotka neurologicznego lub drewniana szpatułka. Należy unikać przeprowadzania badania w sposób powodujący ból, ponieważ odpowiedź może być zniekształcona przez odruch cofania. W trakcie stymulacji należy obserwować reakcję dużego palca oraz możliwe rozchylenie pozostałych palców („wachlarz”).

Jak interpretować dodatni i ujemny odruch Babińskiego?

Przyczyny dodatniego odruchu Babińskiego u dorosłych

Dodatni objaw Babińskiego u osoby dorosłej zazwyczaj oznacza uszkodzenie drogi korowo-rdzeniowej (piramidowej) lub górnego neuronu ruchowego. W praktyce może to mieć miejsce między innymi w:

  • udarach mózgu,
  • urazach rdzenia kręgowego,
  • stwardnieniu rozsianym,
  • guzach mózgu lub rdzenia powodujących ucisk dróg ruchowych,
  • procesach demielinizacyjnych lub neurodegeneracyjnych.
Pakiet profilaktyka ogólny (10 badań) banerek

O czym świadczy dodatni objaw Babińskiego?

Obecność dodatniego odruchu wskazuje z dużym prawdopodobieństwem na patologię w obrębie górnych dróg ruchowych – jednak nie jest to znak absolutnie specyficzny i zawsze wymaga interpretacji w kontekście całego badania neurologicznego oraz wyników badań obrazowych. Z drugiej strony, brak objawu nie wyklucza uszkodzenia, gdyż czułość testu bywa niska. U dzieci występowanie dodatniego odruchu po wieku wczesnym (np. po 2 latach) może wskazywać na opóźnienie rozwoju układu ruchowego lub patologie ośrodkowego układu nerwowego.

Diagnostyka objawu Babińskiego

Badanie odruchu Babińskiego stanowi element rutynowego badania neurologicznego, zwłaszcza przy podejrzeniu uszkodzenia górnego neuronu ruchowego. Wynik badania odruchu należy interpretować w kontekście innych objawów:

  • spastyczności,
  • wzmożonych odruchów głębokich,
  • osłabienia mięśni,
  • obrazów z badań neuroobrazowych (MRI, CT),
  • przebiegu klinicznego danej choroby.

W pediatrii, jeśli dodatni objaw utrzymuje się po wieku, w którym zwyczajowo zanika – należy rozważyć konsultację neurologiczną i ewentualne strukturalne badania neurologiczne.

Proces leczenia objawu Babińskiego

Trzeba podkreślić, że objaw Babińskiego sam w sobie nie jest wskazaniem do leczenia. Nie prowadzi się terapii „odruchu”, lecz przyczyny, która go wywołuje. Gdy dodatni odruch odzwierciedla uszkodzenie dróg ruchowych (np. po udarze, urazie rdzenia, stwardnieniu rozsianym), terapia koncentruje się na głównej jednostce chorobowej – poprzez leki, rehabilitację neurologiczną, fizjoterapię, czasem interwencje chirurgiczne lub neurochirurgiczne. Rehabilitacja powinna uwzględniać przywracanie funkcji ruchowych, usprawnianie chodu, zapobieganie przykurczom, spastyczności i wadom postawy – ponieważ obecność dodatniego objawu może wskazywać na ryzyko większej dysfunkcji ruchowej. U dzieci, w przypadku, gdy dodatni odruch wynika z opóźnienia rozwojowego lub uszkodzenia neurologicznego, terapia wczesna (wcześniactwo, intensywna rehabilitacja, terapia zajęciowa) może poprawić rokowanie.

Objaw Babińskiego: podsumowanie

Objaw Babińskiego pozostaje jednym z klasycznych i użytecznych elementów badania neurologicznego. Wykonanie i interpretacja tego odruchu wymagają uwagi i kontekstu klinicznego, a jego obecność powinna skłonić do pełniejszej oceny neurologicznej.


Źródła

  1. Araújo R, Firmino-Machado J, Correia P, Leitão-Marques M, Carvalho J, Silva M, Nogueira A, Nunes C. The plantar reflex: A study of observer agreement, sensitivity, and observer bias. Neurol Clin Pract. 2015 Aug;5(4):309-316. doi: 10.1212/CPJ.0000000000000155. PMID: 29443235; PMCID: PMC5764473.
    https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC5764473
  2. Qu JF, Chen YK, Luo GP, Qiu DH, Liu YL, Zhong HH, Wu ZQ. Does the Babinski sign predict functional outcome in acute ischemic stroke? Brain Behav. 2020 Apr;10(4):e01575. doi: 10.1002/brb3.1575. Epub 2020 Feb 27. PMID: 32105418; PMCID: PMC7177556.
    https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC7177556
  3. Isaza Jaramillo SP, Uribe Uribe CS, García Jimenez FA, Cornejo-Ochoa W, Alvarez Restrepo JF, Román GC. Accuracy of the Babinski sign in the identification of pyramidal tract dysfunction. J Neurol Sci. 2014 Aug 15;343(1-2):66-8. doi: 10.1016/j.jns.2014.05.028. Epub 2014 May 21. PMID: 24906707.
    https://www.jns-journal.com/article/S0022-510X(14)00318-9/fulltext
  4. van Gijn J. The Babinski reflex. Postgrad Med J. 1995 Nov;71(841):645-8. doi: 10.1136/pgmj.71.841.645. PMID: 7494766; PMCID: PMC2398330.
    https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC2398330

Atopowe zapalenie skóry głowy: objawy, przyczyny i leczenie AZS

0

Atopowe zapalenie skóry (AZS) nie ogranicza się wyłącznie do tułowia czy kończyn, lecz może objąć także inne lokalizacje. W tym artykule omówimy objawy, przyczyny oraz proces leczenia AZS skóry głowy. Jeśli Ty lub ktoś z Twoich bliskich boryka się z problemem swędzącej, podrażnionej skóry głowy – ten artykuł jest lekturą obowiązkową.

Z tego tekstu dowiesz się:

  • jak objawia się AZS skóry głowy,
  • jakie mechanizmy fizjologiczne, immunologiczne i środowiskowe leżą u podstaw tego schorzenia,
  • jakimi metodami diagnozuje się zmiany atopowe skóry głowy,
  • jakie badania mogą być pomocne,
  • w jaki sposób wygląda leczenie,
  • jakich produktów pielęgnacyjnych unikać i jakie domowe sposoby mogą wspomagać łagodzenie objawów.

Spis treści:

  1. Jakie są objawy atopowego zapalenia skóry głowy?
  2. Co powoduje atopowe zapalenie skóry głowy?
  3. Badania, które pomagają zdiagnozować atopowe zapalenie skóry
  4. Jak przebiega leczenie atopowego zapalenia skóry głowy?
  5. Domowe sposoby na atopowe zapalenie skóry głowy
  6. Atopowe zapalenie skóry głowy — podsumowanie
  7. FAQ – Atopowe zapalenie skóry głowy

Jakie są objawy atopowego zapalenia skóry głowy?

Atopowe zapalenie skóry głowy (AZS skóry głowy) może objawiać się nieco inaczej niż klasyczne zmiany na innych częściach ciała:

  • silny świąd skóry głowy — uczucie swędzenia, często nasilające się w nocy lub przy ociepleniu głowy;
  • łuszczenie się skóry głowy — mogą pojawiać się drobne, suche lub tłuste płatki, czasem z towarzyszącym rumieniem;
  • suchość i szorstkość skóry w obrębie owłosionej skóry głowy, mogą wystąpić stany zapalne lub grudki;
  • czasem mogą pojawić się zmiany wokół małżowin usznych, na linii włosów lub na karku;
  • u części pacjentów obserwuje się także pogorszenie kondycji włosów, ich łamliwość lub nadmierne wypadanie – co bywa efektem przewlekłego stanu zapalnego i drapania.

Przeczytaj również:
>> Atopowe zapalenie skóry (AZS): objawy, przyczyny i leczenie. Jakie badania wykonać?
>> Zapalenie mieszków włosowych: przyczyny, objawy i leczenie

Co powoduje atopowe zapalenie skóry głowy?

Podłoże AZS skóry głowy jest wieloczynnikowe. Nie można wskazać jednej głównej przyczyny — raczej zestaw czynników sprzyjających. Oto najważniejsze z nich:

  • zaburzenia bariery skórnej,
  • predyspozycje genetyczne,
  • dysfunkcja układu odpornościowego,
  • mikrobiom skóry,
  • czynniki środowiskowe i styl życia (m.in. wysoka wilgotność lub nadmierna suchość powietrza, noszenie ciasnych nakryć głowy, nadmierne pocenie się skóry głowy, stosowanie agresywnych detergentów i kosmetyków do włosów, stres psychiczny),
  • specyfika samej skóry głowy (większa grubość warstwy rogowej, bogatsze unaczynienie, obecność wielu gruczołów łojowych i mieszków włosowych).

Badania, które pomagają zdiagnozować atopowe zapalenie skóry

Rozpoznanie AZS skóry głowy opiera się przede wszystkim na podstawie wywiadu i badania przedmiotowego. Pomocne mogą być jednak następujące badania dodatkowe:

  • ocena barierowej funkcji skóry — pomiary transepidermalnej utraty wody (TEWL) lub analizy składu ceramidów na skórze głowy (w praktyce bardzo rzadko stosowane);
  • ocena mikrobiomu skóry głowy;
  • biopsja skóry — może być rozważana, gdy objawy są nietypowe lub nie reagują na leczenie standardowe.
Pakiet atopowe zapalenie skóry - pakiet alergrenów banerek

Jak przebiega leczenie atopowego zapalenia skóry głowy?

Leczenie AZS skóry głowy wymaga podejścia systemowego, składającego się z kilku równie ważnych elementów. Kluczowe jest połączenie farmakoterapii z odpowiednią pielęgnacją skóry oraz edukacją pacjenta.

Atopowe zapalenie skóry głowy — zasady odpowiedniej pielęgnacji

Czytelniku, pamiętaj, że w pielęgnacji skóry atopowej konieczne są:

  • regularne mycie skóry głowy łagodnym, bezzapachowym szamponem, przeznaczonym dla skóry atopowej;
  • stosowanie emolientów na skórę głowy (np. preparaty żelowe lub piankowe) – by wspierać barierę skóry i zapobiegać przesuszeniu;
  • unikanie nadmiernego podrażnienia skóry głowy: nie drapać, ograniczyć używanie gorącego powietrza (fén, prostownica), farb do włosów;
  • zwrócenie uwagi na ogólny stan zdrowia (dbałość o zbilansowaną dietę, odpowiednią ilość snu, eliminacja przewlekłego stresu);
  • współpraca z dermatologiem — regularne kontrole, w razie potrzeby modyfikacja planu pielęgnacyjnego.

To również może Cię zainteresować:
>> Atopowe zapalenie skóry a dieta. Czy żywienie ma znaczenie?
>> Atopowe zapalenie skóry u dzieci (AZS). Diagnostyka i leczenie

Jakich produktów pielęgnacyjnych unikać przy atopowym zapaleniu skóry głowy?

Pamiętaj, by w pielęgnacji skóry atopowej unikać:

  • szamponów lub odżywek z mocnymi detergentami lub składnikami drażniącymi (silne zapachy, barwniki) — mogą nasilać świąd i podrażnienie,
  • preparatów zawierających alkohol w dużych stężeniach, drażniących środków chemicznych lub farb do włosów bez zabezpieczenia skóry głowy — mogą prowokować zaostrzenia,
  • nakryć głowy z materiałów nieprzepuszczających powietrza – sprzyjają poceniu się i nadmiernej wilgotności, co może prowokować objawy,
  • zbyt rzadkiego zmieniania poszewek i pościeli — mogą być źródłem alergenów lub drobnoustrojów, które wpływają na skórę głowy.

>> Sprawdź też: Pielęgnacja skóry atopowej. Jak dbać o skórę z AZS w zimie?

Farmakoterapia i leczenie specjalistyczne atopowego zapalenia skóry głowy

Choć pielęgnacja stanowi fundament, w wielu przypadkach konieczne jest leczenie farmakologiczne pod nadzorem dermatologa. Do dostępnych opcji należą: miejscowe kortykosteroidy (na skórę głowy – często w formie pianki lub płynu), inhibitory kalcyneuryny, leczenie miejscowe przeciwbakteryjne lub przeciwdrobnoustrojowe (np. w przypadku nadkażeń), a także leczenie systemowe w cięższych przypadkach.

Domowe sposoby na atopowe zapalenie skóry głowy

Stosując leczenie i pielęgnację równolegle można wprowadzić domowe rozwiązania, które mogą łagodzić objawy:

  • delikatny peeling skóry głowy – bardzo łagodny, raz w tygodniu, by usunąć nagromadzoną łuskę i ułatwić działanie preparatów,
  • kompresy chłodzące lub napary z rumianku/kozłka lekarskiego – działać mogą kojąco na skórę podrażnioną,
  • odpowiednie nawodnienie i dieta bogata w kwasy tłuszczowe omega-3 może wspierać barierę skóry,
  • ograniczenie czynników podrażniających takich jak gorące kąpiele, stylizacja włosów bardzo gorącymi narzędziami, agresywne produkty do stylizacji,
  • utrzymanie odpowiedniej higieny pościeli i nakrycia głowy,
  • unikanie stresu.

Atopowe zapalenie skóry głowy — podsumowanie

Atopowe zapalenie skóry głowy wymaga kompleksowego podejścia – w ten sposób możesz znacząco poprawić nie tylko kondycję Twojej skóry, ale i zwiększyć komfort życia.

FAQ – Atopowe zapalenie skóry głowy

Jak wygląda atopowe zapalenie skóry głowy?

Objawia się świądem skóry głowy, suchymi lub tłustymi łuskami, rumieniem, czasem pogorszeniem kondycji włosów – zmiany mogą obejmować skórę owłosioną wraz z linią włosów i okolicą karku.

Czy atopia skóry głowy boli?

Zazwyczaj nie chodzi o silny ból, ale świąd i pieczenie mogą być intensywne, co powoduje dyskomfort i może prowadzić do drapania, podrażnienia skóry oraz pośrednio bólu wynikającego z mikrourazów skóry.


Źródła

  1. Woo YR, Cho M, Han Y, Lee SH, Cho SH, Lee JD, Kim HS. Characterization of Distinct Microbiota Associated with Scalp Dermatitis in Patients with Atopic Dermatitis. J Clin Med. 2022 Mar 21;11(6):1735. doi: 10.3390/jcm11061735. PMID: 35330061; PMCID: PMC8949928.
    https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC8949928
  2. Jeskey J, Kurien C, Blunk H, Sehmi K, Areti S, Nguyen D, Hostoffer R. Atopic Dermatitis: A Review of Diagnosis and Treatment. J Pediatr Pharmacol Ther. 2024 Dec;29(6):587-603. doi: 10.5863/1551-6776-29.6.587. Epub 2024 Dec 9. PMID: 39659858; PMCID: PMC11627575.
    https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC11627575
  3. Vázquez-Herrera NE, Sharma D, Aleid NM, Tosti A. Scalp Itch: A Systematic Review. Skin Appendage Disord. 2018 Aug;4(3):187-199. doi: 10.1159/000484354. Epub 2017 Nov 29. PMID: 30197900; PMCID: PMC6120392.
    https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC6120392
  4. Afshari M, Kolackova M, Rosecka M, Čelakovská J, Krejsek J. Unraveling the skin; a comprehensive review of atopic dermatitis, current understanding, and approaches. Front Immunol. 2024 Mar 4;15:1361005. doi: 10.3389/fimmu.2024.1361005. PMID: 38500882; PMCID: PMC10944924.
    https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC10944924

Białko roślinne – w jakich produktach znajduje się go najwięcej? Źródła i przyswajalność

Białko roślinne coraz częściej pojawia się w jadłospisach osób dbających o zdrowie i zrównoważoną dietę. Stanowi nie tylko alternatywę dla białka zwierzęcego, ale także ważny element profilaktyki chorób cywilizacyjnych. W jakich produktach znajduje się najwięcej białka roślinnego, jak ocenić jego przyswajalność oraz dlaczego warto uwzględniać je w codziennej diecie?

Z tego artykułu dowiesz się:

  • czym różni się białko roślinne od zwierzęcego i jaką pełni rolę w organizmie,
  • które produkty są najlepszym źródłem białka pochodzenia roślinnego,
  • jak łączyć różne grupy produktów, by uzyskać pełnowartościowy profil aminokwasów,
  • jaki wpływ ma białko roślinne na układ sercowo-naczyniowy oraz metabolizm,
  • jak sprawdzić, czy w Twojej diecie znajduje się odpowiednia ilość tego składnika.

Spis treści:

  1. Czym jest białko roślinne?
  2. Źródła białka roślinnego
  3. W jakich produktach spożywczych znajduje się najwięcej białka roślinnego?
  4. Zapotrzebowanie na białko roślinne
  5. Przyswajalność białka roślinnego
  6. Wpływ białka roślinnego na organizm człowieka
  7. Zapotrzebowanie na białko: niezbędna diagnostyka
  8. Białko roślinne – podsumowanie

Czym jest białko roślinne?

Białko to składnik budulcowy nie tylko organizmu człowieka czy zwierząt, ale pełni również ważną rolę w funkcjonowaniu komórek roślinnych. Białko roślinne, podobnie jak białko odzwierzęce to skomplikowana cząsteczka, która składa się z mniejszych elementów – aminokwasów. W przewodzie pokarmowym człowieka aminokwasy powstają w wyniku procesów trawienia białka zwierzęcego lub roślinnego i mogą zostać wykorzystane do tworzenia własnych cząsteczek budulcowych w organizmie. Dlatego białko roślinne jest niezbędnym elementem diety wegan, a dla pozostałych osób może być cennym uzupełnieniem codziennego jadłospisu.

Pakiet kontrola diety wegetariańskiej (4 badania) baner

Źródła białka roślinnego

Białko roślinne możemy znaleźć w szerokiej gamie produktów spożywczych pochodzenia roślinnego – od produktów zbożowych jak kasze, pieczywo, makarony, ryż, przez owoce i warzywa, po orzechy i nasiona. Warto zwrócić uwagę, że poszczególne rośliny, a także ich części i surowce z nich pozyskiwane znacznie różnią się zawartością białka [1], więc w praktyce nie wszystkie produkty roślinne będą dobrym źródłem tego makroskładnika w diecie. Zawartość białka roślinnego w wybranych produktach spożywczych znajduje się w Tabeli 1.

KategoriaProduktZawartość białka (g/100 g produktu)
Produkty zbożoweChleb pszenno-żytni jasny7,0
Chleb żytni razowy5,9
Ryż biały (suchy)6,7
Kasza manna (sucha)8,7
Kasza gryczana (sucha)12,6
Kasza gryczana (gotowana)4,4
Makaron dwujajeczny (suchy)12,0
Mąka owsiana pełnoziarnista14,0
Musli z suszonymi owocami8,4
WarzywaPapryka czerwona1,3
Brokuły3,0
Boćwina2,1
Ziemniaki1,9
Nasiona roślin strączkowych i ich przetworyFasola biała (nasiona suche)21,4
Ciecierzyca (nasiona suche)20,5
Tofu twardeŚrednio 12,7
Tempeh20,3
Napój sojowy3,6
Jogurt sojowy2,6
Izolat białka sojowego80,0
OwoceJabłka0,4
Morele0,9
Truskawki0,7
Pomarańcze0,9
Nasiona, orzechy i pestkiOrzechy włoskie16,0
Migdały20,0
Pistacje20,5
Pestki dyni24,5
Słonecznik24,4
Masło orzechowe z orzeszków ziemnych24,0
Tabela 1. Białko roślinne – źródła. Na podstawie [1], [2].

W jakich produktach spożywczych znajduje się najwięcej białka roślinnego?

Jeśli chcesz uzupełnić dietę o bogate źródła białka roślinnego, zwróć uwagę przede wszystkim na:

  • nasiona roślin strączkowych – fasola biała i czerwona, groch, soczewica, ciecierzyca, bób i soja;
  • pełnoziarniste produkty zbożowe – kasze, makarony, pieczywo, otręby;
  • pseudozboża – komosa ryżowa i amarantus;
  • orzechy – arachidowe, nerkowca, migdały;
  • pestki – słonecznika, dyni [3].

>> To również może Cię zainteresować: Dieta lekkostrawna z wysoką i niską zawartością białka. Zasady żywienia i przykładowy jadłospis

Zapotrzebowanie na białko roślinne

Zapotrzebowanie na białko wśród dorosłych Polaków wynosi średnio około 0,9 g na kilogram masy ciała dziennie. U kobiet w ciąży i karmiących piersią zapotrzebowanie wzrasta odpowiednio do 1,2 g/kg mc./dobę i 1,45 g/kg mc./dobę. Osoby starsze (powyżej 65. roku życia), aby utrzymać masę mięśniową, powinny spożywać około 1,2 g/kg mc./dobę. Z kolei sportowcy trenujący intensywnie -zwłaszcza dyscypliny siłowe lub wytrzymałościowe – potrzebują więcej białka, czyli 1,2–1,7 g/kg mc./dobę [4].

W 2003 roku naukowcy sprawdzili, jakie jest zapotrzebowanie na białko u osób spożywających białko zwierzęce, roślinne i mieszane na podstawie pomiaru bilansu azotu. Nie zaobserwowano znaczących różnic między badanymi uczestnikami, dlatego badacze wnioskują, że w przypadku diet roślinnych zapotrzebowanie na białko jest takie samo jak w przypadku spożycia białka odzwierzęcego [5].

Przyswajalność białka roślinnego

Jakość i przyswajalność białka roślinnego, czyli możliwość wykorzystania tego składnika odżywczego przez organizm, zależy od kilku czynników:

  • zawartości aminokwasów endogennych (syntetyzowanych przez organizm człowieka),
  • zawartości aminokwasów egzogennych (koniecznych do dostarczenia z dietą – organizm człowieka ich nie syntetyzuje),
  • proporcji aminokwasów egzogennych,
  • strawności produktu [3].

Poszczególne źródła białka roślinnego różnią się tymi parametrami. Najlepiej przyswajalne białko roślinne to białko sojowe, ponieważ zawiera korzystną proporcję aminokwasów i cechuje się wysoką strawnością. Natomiast większość nasion roślin strączkowych nie zawiera wystarczającej ilości metioniny, z kolei zboża są ubogie w lizynę. Dlatego ważne, by łączyć ze sobą różne źródła białka roślinnego w celu uzupełnienia wszystkich niezbędnych aminokwasów egzogennych. Przykładem może być połączenie fasoli i ryżu w jednym posiłku [3].

>> Sprawdź również: Alergia na białko mleka i nietolerancja laktozy, czyli dieta eliminacyjna w praktyce

Wpływ białka roślinnego na organizm człowieka

Wzrost spożycia białka roślinnego, szczególnie jako zamiennik przetworzonych produktów mięsnych, może przynieść wiele korzyści dla zdrowia człowieka. Regularne włączenie do diety produktów roślinnych przyczynia się do spadku ryzyka rozwoju chorób nowotworowych, układu krążenia, a także otyłości i innych chorób metabolicznych [6]. Przyjrzyjmy się teraz, co mówią badania naukowe o wpływie białka roślinnego na nasze zdrowie.

Wsparcie dla układu sercowo-naczyniowego

Badania wskazują, że osoby stosujące dietę wegetariańską lub wegańską często mają korzystniejszy profil lipidowy – niższe poziomy cholesterolu całkowitego oraz lipoprotein niskiej gęstości (LDL), a także wyższe stężenie lipoprotein wysokiej gęstości (HDL). Dieta tych osób obfituje w źródła białka roślinnego, a zauważone u nich pozytywne zmiany w lipidogramie przekładają się na spadek ryzyka chorób sercowo-naczyniowych [7]. Inne badania potwierdzają, że regularne włączanie do diety 100-gramowych porcji warzyw strączkowych, co najmniej cztery razy w tygodniu, może przyczynić się do obniżenia ryzyka wystąpienia choroby niedokrwiennej serca o 14% [6].

Znaczenie białka roślinnego dla metabolizmu

Źródła białka roślinnego dostarczają również błonnika pokarmowego, który odgrywa kluczową rolę w prawidłowym funkcjonowaniu mikrobioty jelitowej, ale też przyczynia się do utrzymania sytości po posiłkach. Dzięki temu włączenie do diety wysokobiałkowych produktów roślinnych pomaga w utrzymaniu prawidłowej masy ciała. W badaniach naukowych zauważono, że osoby stosujące diety roślinne mają średnio niższy wskaźnik BMI [8]. Utrzymanie prawidłowej masy ciała i wskaźnika BMI sprzyja poprawie funkcjonowania metabolizmu, m.in. prawidłowej wrażliwości komórek na działanie insuliny. Zapobiega to takim konsekwencjom zdrowotnym jak insulinooporność czy rozwój cukrzycy typu 2 [9].

Zapotrzebowanie na białko: niezbędna diagnostyka

Jeśli zastanawiasz się, czy w twojej diecie jest wystarczająco dużo białka oraz organizm prawidłowo wchłania ten makroskładnik, rozpocznij od badań laboratoryjnych – poziomu albuminy oraz transferyny. Równolegle warto udać się do dietetyka i wykonać analizę składu ciała metodą bioimpedancji elektrycznej (BIA bioelectrical impedance analysis). Dzięki temu z pomocą specjalisty precyzyjnie rozplanujesz odpowiednią zawartość białka w diecie dopasowaną do aktualnego stanu organizmu.

Pakiet kontrola diety wegetariańskiej rozszerzony (7 badań) baner

Białko roślinne – podsumowanie

Białko roślinne to nie tylko źródło aminokwasów, ale też realne wsparcie zdrowego układu sercowo-naczyniowego i prawidłowego metabolizmu. Regularne spożywanie produktów takich jak nasiona roślin strączkowych, pełnoziarniste zboża, orzechy czy pestki dostarcza organizmowi również błonnika oraz cennych mikroelementów. Włączenie ich do codziennego jadłospisu może pomóc w utrzymaniu prawidłowej masy ciała, poziomu cholesterolu i glukozy we krwi.

Jeśli chcesz sprawdzić, czy w twojej diecie znajduje się odpowiednia ilość białka, wykonaj badania laboratoryjne, takie jak oznaczenie poziomu albuminy i transferryny oraz analizę składu ciała. Wyniki pomogą ocenić stan odżywienia i dobrać dietę dopasowaną do indywidualnych potrzeb.


Bibliografia

  1. M. Jarosz, J. Charzewska, B. Wajszczyk, i Z. Chwojnowska, „Czy wiesz, ile potrzebujesz białka”, Instytut Zywnosci i Zywienia. Warszawa, 2019.
  2. L. Ferrari, S.-A. Panaite, A. Bertazzo, i F. Visioli, „Animal-and plant-based protein sources: a scoping review of human health outcomes and environmental impact”, Nutrients, t. 14, nr 23, s. 5115, 2022.
  3. P. Boczar, „Białko roślinne–źródła, koszty produkcji i jakość”, Zeszyty Naukowe SGGW w Warszawie-Problemy Rolnictwa Światowego, t. 18, nr 4, s. 122–132, 2018.
  4. M. Jarosz, E. Rychlik, K. Stoś, i J. Charzewska, Normy żywienia dla populacji Polski i ich zastosowanie, t. 83. Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego-Państwowy Zakład Higieny Warsaw, Poland, 2020.
  5. W. M. Rand, P. L. Pellett, i V. R. Young, „Meta-analysis of nitrogen balance studies for estimating protein requirements in healthy adults123”, The American journal of clinical nutrition, t. 77, nr 1, s. 109–127, 2003.
  6. A. Afshin, R. Micha, S. Khatibzadeh, i D. Mozaffarian, „Consumption of nuts and legumes and risk of incident ischemic heart disease, stroke, and diabetes: a systematic review and meta-analysis”, The American journal of clinical nutrition, t. 100, nr 1, s. 278–288, 2014.
  7. D. Parol i A. Mamcarz, „Diety roślinne w kontekście chorób układu sercowo-naczyniowego”, Folia Cardiologica, t. 10, nr 2, s. 92–99, 2015.
  8. J. Sabaté i M. Wien, „Vegetarian diets and childhood obesity prevention”, The American journal of clinical nutrition, t. 91, nr 5, s. 1525S-1529S, 2010.
  9. S. Tonstad, T. Butler, R. Yan, i G. E. Fraser, „Type of vegetarian diet, body weight, and prevalence of type 2 diabetes”, Diabetes care, t. 32, nr 5, s. 791–796, 2009.

Zakażenie Clostridioides difficile (dawn. Clostridium difficile) – objawy, przebieg, diagnostyka i leczenie

Artykuł przybliża zagadnienie infekcji bakterią Clostidioides difficile, która jest w Polsce najczęstszą przyczyną zakażeń szpitalnych. Do zakażenia może dojść również w środowisku pozaszpitalnym. Kto jest najbardziej narażony na chorobę? Jak ją zdiagnozować? Czy możliwe jest całkowite wyleczenie infekcji? Zachęcamy do lektury tekstu, który daje odpowiedź na powyższe pytania.

Kluczowe informacje:
>> C.difficile jest bakterią beztlenową, powodującą infekcje jelitowe o różnym nasileniu.
>> Głównym objawem klinicznym infekcji C.difficile jest wodnista biegunka.
>> Najczęstszą przyczyną biegunki o etiologii C.difficile jest antybiotykoterapia.
>> Najcięższą postacią zakażenia C.difficile jest pseudobłoniaste zapalenie okrężnicy, które może prowadzić do niedrożności jelit i rozdęcia okrężnicy.
>> Badania laboratoryjne w kierunku C.difficile należy wykonać u pacjentów z biegunką, którzy w ostatnim czasie przyjmowali antybiotyki, byli hospitalizowani lub wcześniejsze badania w kierunku różnych innych enteropatogenów dały wynik ujemny.
>> Dla uzyskania wiarygodnego potwierdzenia zakażenia C.difficile należy wykonać kompleksowe badanie laboratoryjne kału biegunkowego obejmujące wykrycie bakterii i potwierdzenie wytwarzania przez nie toksyny.
>> Choroba wywoływana przez C.difficile jest uleczalna, a metoda terapii dobierana jest przez lekarza w zależności od postaci i przebiegu infekcji.
>> Profilaktyka zakażenia C.difficile obejmuje izolację chorych, utrzymywanie reżimu sanitarnego w ich otoczeniu, dbanie o higienę osobistą (częste mycie rąk mydłem).  

Spis treści:

  1. Czym jest Clostridioides difficile?
  2. Jakie są przyczyny zakażenia Clostridioides difficile?
  3. W jakiś sposób można zarazić się Clostridioides difficile?
  4. Jak przebiega zarażenie Clostridioides difficile?
  5. Clostridioides difficile – objawy
  6. Jak rozpoznać Clostridioides difficile? Niezbędne badania laboratoryjne
  7. Jakie badania pozwalają zdiagnozować Clostridioides difficile?
  8. Jak przygotować próbkę kału do badania?
  9. Wynik ujemny lub dodatni badania – interpretacja wyników badań
  10. Clostridioides difficile – leczenie: przebieg, wytyczne i czas trwania
  11. Dieta przy Clostridioides difficile: co jeść, a czego unikać?
  12. Jak uniknąć zakażenia Clostridioides difficile? Wskazówki dotyczące profilaktyki
  13. Clostridioides difficile – sekcja FAQ

Czym jest Clostridioides difficile?

Clostridioides difficile to nowa nazwa gatunkowa bakterii Clostridium difficile. Zmianę nazwy wprowadzono w 2016 roku ze względu na różnice taksonomiczne z innymi drobnoustrojami z rodzaju Clostridium. Obecnie w powszechnym użyciu są obie formy oraz ich skrótowa nazwa C.difficile.

Drobnoustroje z gatunku C.difficile są bezwzględnymi beztlenowcami (nie rosną w obecności tlenu) zdolnymi do wytwarzania spor. Spory są oporne na działanie wysokich temperatur, kwasów, alkoholowych środków dezynfekcyjnych oraz na działanie większości antybiotyków. W naturalnych warunkach bakterie bytują w wodzie, glebie i przewodzie pokarmowym ludzi i zwierząt. Bezobjawowe nosicielstwo C.difficile u ludzi zdrowych jest rzadkie (ok. 3%), wyjątek stanowią niemowlęta, u których kolonizacja może sięgać powyżej 50%.

Bakterie w określonych warunkach mogą stać się przyczyną uszkodzenia jelita grubego, którego efektem jest biegunka o różnym nasileniu (CDAD – ang. Clostridium difficile associated disease).

>> Może Cię zainteresować: Biegunka bakteryjna – jak ją rozpoznać? Objawy, przyczyny i leczenie

Jakie są przyczyny zakażenia Clostridioides difficile?

Czynnikami ryzyka rozwoju zakażenia Clostridioides difficile są:

  • antybiotykoterapia – główny czynnik ryzyka, szczególnie przy wydłużonej terapii oraz stosowaniu antybiotyków o szerokim spektrum działania (np. fluorochinolonów, cefalosporyn III generacji, aminopenicylin z inhibitorami). Objawy infekcji mogą wystąpić przy aktualnym, albo niedawno zakończonym leczeniu.
  • wiek – prawdopodobieństwo choroby wzrasta z wiekiem, często infekcja dotyczy osób po 65. r.ż.
  • hospitalizacja– ryzyko kolonizacji u chorych przebywających co najmniej 5 dni w szpitalu wzrasta do 50%.
  • pobyt w DPS (Domu Pomocy Społecznej) lub ZOL (Zakładzie Opiekuńczo-Leczniczym).
  • współistniejące ciężkie choroby podstawowe, w tym mające wpływ na spadek odporności.
  • stosowanie inhibitorów pompy protonowej (IPP), hamujących wydzielanie kwasu solnego w żołądku.
  • sondy dożołądkowe.
  • zabiegi chirurgiczne w obrębie jamy brzusznej.

Za wirulencję (zjadliwość) laseczek C.difficile odpowiadają dwie toksyny. Toksyna A wykazuje działanie enterotoksyczne, toksyna B działa cytotoksycznie. Dodatkowo niewielki procent szczepów wytwarza toksynę binarną (CDT), która zwiększa ryzyko ciężkiego przebiegu zakażenia.

W Polsce toksynotwórcze szczepy Clostridioides difficile znalazły się na liście patogenów alarmowych. Szczególnie niebezpieczne są hiperepidemiczne szczepy NAP1/BI/027 charakteryzujące się zwiększoną produkcją toksyn A i B, wytwarzaniem toksyny binarnej, dużą zdolnością sporulacji oraz zmniejszoną wrażliwością na metronidazol i opornością na fluorochinolony.

Szczepy nie wytwarzające toksyn nie są przyczyną choroby.

Badanie w kierunku C. difficile – antygen GDH oraz toksyny A i B baner

W jakiś sposób można zarazić się Clostridioides difficile?

Rezerwuarem C.difficile są:

  • środowisko człowieka: woda, gleba,
  • zwierzęta domowe, dzikie, ptactwo,
  • zdrowe noworodki i niemowlaki do 1 r.ż. (nosicielstwo u ok. 50%) – liczba bakterii i stężenie toksyn w kale noworodka jest porównywalna z wartościami w ciężkich przypadkach zakażenia u dorosłych,
  • zdrowi dorośli (nosicielstwo u ok. 3%),
  • chorzy po antybiotykoterapii bez biegunki,
  • chorzy z biegunką poantybiotykową.

Do zakażenia Clostridioides difficile dochodzi drogą fekalno-oralną. Zakażeniu sprzyja nieprzestrzeganie zasad higieny osobistej i brak dbałości o czystość otoczenia.

W warunkach szpitalnych wpływ na pojawienie się infekcji ma:

  • zagęszczenie pacjentów,
  • wspólne toalety,
  • długi okres hospitalizacji,
  • brak izolatek,
  • występowanie szczepów hiperwirulentnych,
  • brak stosowania właściwych środków dezynfekcyjnych.

Zakażenia szpitalne szerzą się poprzez kontakt z zakażonym pacjentem (objawowym i bezobjawowym), zanieczyszczone przedmioty i sprzęt medyczny oraz poprzez ręce personelu.

Jak przebiega zarażenie Clostridioides difficile?

Bezpośrednią przyczyną nadmiernego namnażania się C.difficile w przewodzie pokarmowym jest zaburzenie równowagi mikrobioty jelitowej, np. na skutek antybiotykoterapii bądź zabiegów wykonywanych w obrębie jamy brzusznej.

Zniszczenie naturalnej bariery ochronnej jelit jest szansą dla rozrostu opornych na większość antybiotyków laseczek C.difficile. Objawy kliniczne infekcji występują jedynie w przypadku zakażenia szczepami toksynotwórczymi. Okres wylęgania choroby wynosi ok. 2-3 dni, może być wydłużony. Wytwarzana przez bakterie enterotoksyna stymuluje neutrofile do uwalniania cytokin prozapalnych i indukuje wzrost przepuszczalności bariery nabłonka, czego następstwem jest biegunka.

Cytotoksyna uszkadza komórki nabłonkowe, prowadząc do ich śmierci. Biegunka poantybiotykowa u wielu chorych przebiega łagodnie z samoistnym ustąpieniem po 5-10 dniach od zakończenia kuracji antybiotykiem. U ok. 25% pacjentów obserwowane są nawroty choroby. U pacjentów z grupy ryzyka może dojść do rozwoju rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy.

Clostridioides difficile (Clostridium difficile) – objawy

Zakażenie C.difficile może przebiegać bezobjawowo lub może dawać objawy biegunki o różnym nasileniu. Kał jest płynny, rzadko obecna jest w nim krew i śluz. Wypróżnienia mogą pojawiać się nawet do 30 x na dobę. Biegunce towarzyszą kurczowe bóle brzucha, gorączka, leukocytoza.

Najcięższą postacią zakażenia C.difficile (Clostridium difficile) jest rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy, które może prowadzić do niedrożności jelit i rozdęcia okrężnicy (toxic megacolon).

Objawy w przebiegu rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy obejmują (w nawiasach częstość występowania):

  • biegunkę wodnistą (90-95%),
  • biegunkę krwotoczną (5-10%),
  • gorączkę (80%),
  • leukocytozę (80%),
  • ból brzucha (80-90%),
  • objaw Blumberga (10-20%).

>> Może Cię zainteresować: Bulgotanie (przelewanie) w brzuchu i wodnista biegunka – przyczyny i zapobieganie

Jak rozpoznać Clostridioides difficile? Niezbędne badania laboratoryjne

Rozpoznanie zakażenia C.difficile opiera się na:

  1. stwierdzeniu objawów klinicznych, tj. biegunki (w ciągu 24 godzin ≥3 luźnych stolców, dopasowujących się kształtem do pojemnika lub odpowiadających typom 5-7 w skali Bristol) potwierdzonych wynikami badań mikrobiologicznych
  2. wykryciu megacolon toxicum (okrężnica olbrzymia – patologiczne poszerzenie jelita grubego potwierdzone radiologicznie) bez innej ustalonej przyczyny,
  3. spełnieniu co najmniej jednego z poniższych kryteriów:
  4. stwierdzenie obecności toksyn A i/lub B w stolcu lub wykazanie obecności szczepu C. difficile produkującego toksynę/y w posiewie kału lub przy zastosowaniu innych metod (np. wykrycie w kale genów kodujących toksyny A, B lub toksynę binarną C. difficile metodami amplifikacji kwasów nukleinowych NAAT, ang. Nucleic Acid Amplification Tests),
  5. stwierdzenie rzekomobłoniastego zapalenia jelit (colitis pseudomembranosa) w badaniu endoskopowym lub w trakcie zabiegu,
  6. stwierdzenie rzekomobłoniastego zapalenia jelit w badaniu histopatologicznym.
Badanie – wykrywanie DNA C. difficile w kale baner

Jakie badania pozwalają zdiagnozować Clostridioides difficile?

Podstawowym badaniem laboratoryjnym w kierunku diagnozowania CDAD jest badanie próbki kału na obecność bakterii C.difficile i ich toksyn. Stosowane są testy antygenowe (np. szybki test kasetkowy), testy molekularne oraz posiew mikrobiologiczny. Istotne jest wykonanie kompleksowego badania, które wykaże zarówno obecność komórek bakteryjnych jak i potwierdzi ich zdolność do wytwarzania toksyn. W szybkich testach antygenowych potwierdzeniem obecności bakterii jest dodatni test w kierunku enzymu GDH (dehydrogenaza glutaminianowa), który jest wytwarzany przez wszystkie szczepy C.difficile.

Metoda posiewu mikrobiologicznego umożliwia wyhodowanie bakterii. Dodatni wynik GDH i posiewu mikrobiologicznego musi być uzupełniony testem w kierunku wytwarzania toksyn, ponieważ szczepy nietoksyczne nie są chorobotwórcze. Z epidemiologicznego punktu widzenia ważne jest wykonanie badania w kierunku wykrycia szczepów hiperepidemicznych. (Schemat postępowania przedstawiono na rys.2. w dalszej części artykułu)

Wskazania do wykonania badań:

  • Pacjent z biegunką , który jest lub był leczony antybiotykami 2-10 tyg. wcześniej.
  • Pacjent z luźnymi stolcami o potencjalnie infekcyjnych przyczynach, u którego diagnostyka w kierunku innych enteropatogenów jest ujemna (niezależnie od wieku, stosowania antybiotyków, schorzeń towarzyszących)
  • Wszyscy pacjenci, u których wystąpiła biegunka >48h od przyjęcia do szpitala.
  • Pacjenci z biegunką, którzy byli hospitalizowani w ciągu ostatnich 3 miesięcy.

Jak przygotować próbkę kału do badania?

Kał biegunkowy należy pobierać jest do sterylnego naczynka kałowego i przekazać bez zbędnej zwłoki do laboratorium. Nie należy pobierać stolca uformowanego ani wykonywać wymazów z odbytu, gdyż taki materiał nie nadaje się do oceny. Kał kwalifikujący się do badania opisany jest jako typ 5-7 w skali Bristol rys 1.

 bristolska-skala-uformowania-stolca-sama-tabelka
Rys. 1 Bristolska skala uformowania stolca

Wynik ujemny lub dodatni badania – interpretacja wyników badań

Prawidłowa interpretacja wyniku badania w kierunku wykrycia zakażenia C.difficile (Clostridium difficile) wymaga wykonania kompleksowego badania diagnostycznego. Schemat postępowania z interpretacją wyniku przedstawiono na rys. 2.

Clostridioides_difficile_schemat
Rys. 2 Schemat diagnostyki laboratoryjnej z interpretacją wyniku

Clostridioides difficile – leczenie: przebieg, wytyczne i czas trwania

Metoda leczenie zakażenia C.difficile (Clostridium difficile) zależna jest od postaci choroby. Przy lekkiej biegunce poantybiotykowej w pierwszej kolejności odstawiany jest lek, który był najprawdopodobniej przyczyną nadmiernego namnożenia toksynotwórczych szczepów C.difficile.

Jeżeli konieczna jest w dalszym ciągu terapia pierwotnej choroby zakaźnej najczęściej następuje zamiana antybiotyku na inny, o którym wiadomo, że przy jego zastosowaniu ryzyko wystąpienia rzekomobłoniastego zapalenia jelit jest mniejsze. W cięższych przypadkach CDAD stosowane jest leczenie celowane. Podawany jest metronidazol, wankomycyna i fidaksomycyna. Standardowe leczenie trwa 10-14 dni. Przy nawrotach infekcji można rozważyć przeszczep mikrobioty jelitowej od osoby zdrowej.

Dieta przy Clostridioides difficile: co jeść, a czego unikać?

Przy zakażeniu C.difficile należy unikać produktów niekorzystnie wpływających na perystaltykę jelit, takich jak:

  • potrawy smażone,
  • tłuste,
  • ostro przyprawione,
  • słodycze,
  • napoje gazowane,
  • alkohol,
  • mocna kawa i herbata,
  • produkty mleczne z laktozą,
  • pieczywo pełnoziarniste,
  • nasiona roślin strączkowych,
  • kasze,
  • surowe warzywa.

W diecie powinny pojawić się potrawy lekkostrawne: chude mięso drobiowe, gotowane warzywa, kleiki ryżowe, ziemniaki, makaron.

Posiłki należy spożywać regularnie – 5-6 x dziennie, w małych porcjach, dokładnie przeżuwając pokarm. Dietę trzeba uzupełniać odpowiednią objętością płynów (minimum 2 litry dziennie). Probiotyki należy stosować pod kontrolą lekarza.

>> Sprawdź też: Leniwe jelita – jak poprawić perystaltykę jelit?

Jak uniknąć zakażenia Clostridioides difficile? Wskazówki dotyczące profilaktyki

Profilaktyka zakażeń C.difficile obejmuje:

  • unikanie niepotrzebnego przyjmowania antybiotyków,
  • dbanie o higienę rąk (częste i dokładne mycie mydłem),
  • izolację osób chorych,
  • unikanie w warunkach domowych wspólnego używania przedmiotów osobistych (np. gąbki, ręczniki),
  • utrzymywanie reżimu sanitarnego w otoczeniu chorego.

Clostridioides difficile – sekcja FAQ

Czego nie wolno jeść przy Clostridioides?

Z diety powinny być wykluczone potrawy niekorzystnie wpływających na perystaltykę jelit. Są to: potrawy smażone, tłuste, ostro przyprawione, pieczywo pełnoziarniste, kasze, mocna kawa i herbata, napoje gazowane, alkohol, produkty zawierające laktozę, surowe warzywa, nasiona roślin strączkowych.

Jak wygląda stolec przy Clostridioides?

Stolec jest płynny lub półpłynny, z reguły nie zawiera krwi i śluzu. Przy ciężkich zakażeniach śluz jest obecny.

Czy przy Clostridioides jest wysokie CRP?

CRP jest markerem stanu zapalnego. W przypadku zakażeń C.difficile poziom CRP jest podwyższony, a jego wartość ma związek z ciężkością zakażenia. Pacjenci z ciężkim przebiegiem choroby mają statystycznie wyższe stężenie CRP niż pacjenci z łagodną postacią choroby.

Ile trwa leczenie Clostridioides?

Standardowe leczenie trwa 10-14 dni.

Czy Clostridioides to sepsa?

Nie, infekcja C.difficile wiąże się ze stanem zapalnym jelit, sepsa to stan zagrażający życiu, który spowodowany jest niewłaściwą (rozregulowaną) reakcją ustroju na zakażenie.


Piśmiennictwo

  1. Prof. dr hab. med. Gajane Martirosian i inni „Zakażenia Clostridioides (Clostridium) difficile:epidemiologia, diagnostyka,terapia, profilaktyka” 2018 Rekomendacje Narodowego Programu Ochrony Antybiotyków na lata 2016-2020”.
  2. Prof. dr hab. med. Witold Bartnik „Zakażenie Clostridioides difficile” https://www.mp.pl/pacjent/gastrologia/choroby/jelitogrube/80812,zakazenie-clostridium-difficile (dostęp 19.10.2025 r.).
  3. M. Jagielski, Etiologia, obraz kliniczny i diagnostyka ostrych zakażeń i zarażeń przewodu pokarmowego oraz zatruć pokarmowych; Biblioteka Diagnosty Laboratoryjnego; Fundacja Pro Futura; Warszawa 2010.
  4. „Etiologia, obraz kliniczny i diagnostyka zakażeń przewodu pokarmowego i zatruć pokarmowych  – wykłady”; Kurs dla diagnostów laboratoryjnych 28-30 maja 2014 r.; Kierownik naukowy kursu dr n.med. Jolanta Szych.

Dieta odchudzająca przy niedoczynności tarczycy

Problemy z tarczycą często utrudniają utratę wagi, powodując spowolnienie metabolizmu, uczucie zmęczenia i brak efektów spadku masy ciała, mimo włożonego wysiłku. Dobrze zaplanowana dieta odchudzająca, dostosowana do niedoczynności tarczycy lub zapalenia Hashimoto, może znacząco poprawić samopoczucie, wspomóc leczenie i ułatwić kontrolę masy ciała.

Z niniejszego artykułu dowiesz się:

  • jak wygląda dieta odchudzająca w niedoczynności tarczycy – na czym polega umiarkowany deficyt kaloryczny i dlaczego liczy się jakość, a nie ilość jedzenia.
  • jak odżywianie wpływa na naszą tarczycę w chorobie Hashimoto – poznasz najważniejsze zasady przeciwzapalnej diety wspierającej metabolizm i działanie hormonów.
  • jak powinien wyglądać przykładowy jadłospis – dowiesz się, co jeść, by utrata wagi była zdrowa i trwała.
  • jakie badania warto wykonać przed rozpoczęciem diety – poznasz kluczowe testy hormonalne, metaboliczne i mikroelementowe, które pomagają dobrać dietę i monitorować efekty zdrowotne.
  • jakie suplementy są potrzebne w chorobach tarczycy – m.in. rola jodu, selenu, witaminy D, żelaza i witaminy B12 oraz czy ich potrzebujesz.
  • jak uniknąć błędów – dowiesz się, jakie produkty i nawyki żywieniowe, mogą osłabiać działanie leków i spowalniać efekty odchudzania.

Jeśli chcesz schudnąć mądrze i bez ryzyka dla zdrowia – ten tekst jest dla Ciebie!

Spis treści:

  1. Niedoczynność tarczycy – dieta odchudzająca, główne zalecenia
  2. Jak dieta odchudzająca przy Hashimoto wpływa na pracę tarczycy i wagę?
  3. Dieta odchudzająca przy niedoczynności tarczycy – jadłospis
  4. Niedoczynność tarczycy: dieta odchudzająca i niezbędne badania diagnostyczne
  5. Niedoczynność tarczycy – dieta odchudzająca a suplementacja
  6. Niedoczynność tarczycy – dieta odchudzająca: podsumowanie

Niedoczynność tarczycy – dieta odchudzająca, główne zalecenia

Dieta redukcyjna w niedoczynności tarczycy powinna łączyć umiarkowany deficyt kaloryczny (najczęściej 10–20% poniżej zapotrzebowania) z wysoką jakością produktów (warzywa, owoce, pełne ziarna, strączki, ryby, orzechy) i odpowiednią podażą białka, dla ochrony beztłuszczowej masy ciała. Kluczowe jest także optymalne leczenie L-tyroksyną (LT4) i właściwe przyjmowanie leku.

Lek przyjmujemy na czczo, popijając niewielką ilością wody. Po 30-45 minutach należy zjeść śniadanie. Należy zachować 2h odstęp, między połknięciem leku a suplementacją żelaza, wapnia, spożyciem soi i kawy – wszystkie te czynniki mogą pogarszać wchłanianie leku (LT4) i utrudniać normalizację TSH, co pośrednio hamuje redukcję masy ciała.

Jak dieta odchudzająca przy Hashimoto wpływa na pracę tarczycy i wagę?

Choroba Hashimoto to przewlekłe zapalenie tarczycy o podłożu autoimmunologicznym. Układ odpornościowy atakuje komórki tarczycy, przez co gruczoł stopniowo traci zdolność do produkcji hormonów. Skutkiem może być niedoczynność tarczycy, a więc spowolnienie metabolizmu, uczucie zmęczenia i trudności z utratą wagi. Odpowiednia dieta może jednak znacząco wspierać leczenie i pomóc w redukcji masy ciała.

>> Przeczytaj również: Objawy choroby Hashimoto – skórne, kardiologiczne, psychiczne, neurologiczne. Nietypowe objawy Hashimoto

Na czym polega dieta przy Hashimoto?

Dieta odchudzająca przy Hashimoto nie polega na restrykcjach, lecz na zbilansowanym, przeciwzapalnym odżywianiu, które wspiera działanie hormonów tarczycy i łagodzi stan zapalny w organizmie.

Ważne jest dostarczanie odpowiedniej ilości:

a) białka, które pomaga utrzymać masę mięśniową i wspiera metabolizm,

b) błonnika, który reguluje pracę jelit i sprzyja uczuciu sytości.

c) spożywanie produktów takich jak – warzywa, owoce, pełnoziarniste produkty zbożowe, ryby, orzechy i zdrowe tłuszcze roślinne może korzystnie wpływać na wrażliwość tkanek na hormony tarczycy.

d) badania wykazują, że niektóre składniki odżywcze – szczególnie selen i witamina D – mogą dodatkowo wspierać funkcjonowanie tarczycy i odporność.

>> Sprawdź też: Selen a tarczyca – kiedy suplementować?

Wbrew popularnym opiniom, dieta bezglutenowa nie jest wskazana dla wszystkich osób z zapaleniem Hashimoto. Zaleca się ją tylko wtedy, gdy współistnieją choroby takie jak celiakia, nietolerancja lub nadwrażliwość na gluten, potwierdzona badaniami.

W każdym przypadku kluczowe jest utrzymanie równowagi kalorycznej – zbyt duży deficyt może pogłębiać zmęczenie i zaburzać gospodarkę hormonalną.

Podsumowując, dobrze zaplanowana dieta odchudzająca przy niedoczynności tarczycy i zapaleniu Hashimoto może pomóc ustabilizować poziom hormonów tarczycy, poprawić metabolizm i ułatwić kontrolę masy ciała, a co za tym idzie korzystnie wpływać na samopoczucie i poziom energii pacjenta.

Dieta odchudzająca przy niedoczynności tarczycy – jadłospis

  • I śniadanie (WAŻNE: jemy w odstępie 30–45 min od połknięcia leku LT4)

Owsianka (zalana wrzątkiem, nie gotujemy, bo wzrasta IG posiłku) z jogurtem 2% z dodatkiem borówki amerykańskiej, nasion chia i orzechów włoskich.

  • II śniadanie

Chleb żytni pełnoziarnisty posmarowany awokado, do tego chuda szynka z kurczaka.

Pomidor pokrojony w plastry posypany szczypiorkiem.

  • Obiad

Pieczony łosoś i kasza gryczana. Do tego mizeria – górek zielony wymieszany z jogurtem naturalnym.

  • Kolacja

Pasta jajeczno-pieczarkowa z pełnoziarnistym pieczywem. Papryka (dowolny kolor) i garść kiełków, brokuł.

Przekąski między posiłkami – warzywa surowe lub na parze: marchew, papryka, rzodkiewki, ogórki zielone czy kiszone

Niedoczynność tarczycy: dieta odchudzająca i niezbędne badania diagnostyczne

Pakiet badań przy niedoczynności tarczycy

  1. Potwierdzenie i ocena wyrównania tarczycy
  • TSH – podstawowe badanie przesiewowe i do monitorowania dawki L-tyroksyny.
  • FT4 (ew. FT3) – ocena „wolnych” hormonów; pomocne przy modyfikacji leczenia.
  • Przeciwciała anty-TPO i anty-Tg

Kiedy powtarzać?

  • Po zmianie dawki L-tyroksyny: TSH/FT4 wg wskazań lekarza lub po 6-8 tyg.
  • Przy stabilnym leczeniu: co 6–12 miesięcy lub wg zaleceń lekarza.
  1. Profil metaboliczny (dla bezpieczeństwa redukcji masy ciała)
  • Lipidogram: cholesterol całkowity, LDL-C, HDL-C, trójglicerydy.
  • Glukoza na czczo ± insulina (lub HbA1c) – przesiew w kierunku insulinooporności/cukrzycy.
  • Kwas moczowy – szczególnie przy diecie wysokobiałkowej/ redukcji masy.
  • Kreatynina – obserwacja pracy nerek

Kiedy powtarzać?

  • Co 3–6 mies. w trakcie aktywnej redukcji masy ciała lub przy nieprawidłowościach zdrowotnych,
  1. Ocena ogólna i wykluczenie niedoborów
  • Morfologia krwianemia, stan ogólny,
  • Ferrytyna + żelazo (ew. TIBC) – częste niedobory, wpływają na energię i wchłanianie leku (LT4),
  • Witamina B12 – zwłaszcza przy diecie ograniczającej produkty pochodzenia zwierzęcego lub podejrzeniu autoimmunologicznego zapalenia żołądka,
  • 25-OH witamina D – niedobór jest częsty w chorobach tarczycy,
  • Elektrolity (Na, K), wapń, magnez – ważne przy zmianach diety/aktywności,
  • Próby wątrobowe (ALT, AST) i kreatynina – bezpieczeństwo metaboliczne,

Kiedy powtarzać?

  • Niedobory: kontrola po 8–12 tyg. Suplementacji/diety, potem wg zaleceń lekarza,
  • Pozostałe: zwykle co 6–12 mies. lub częściej przy odchyleniach od normy,
  1. Choroby towarzyszące i czynniki wpływające na leczenie
  • Celiakia – p-tTG IgA + całkowite IgA (ew. p-tTG IgG, DGP), zwłaszcza przy biegunkach/wzdęciach/niedoborach lub słabej kontroli TSH mimo leczenia.
  • USG tarczycy – jednorazowo przy rozpoznaniu/nieprawidłowych palpacyjnie zmianach, dalej wg zaleceń lekarza,

Znaczenie badań diagnostycznych przy komponowaniu diety odchudzającej przy Hashimoto

Wyniki badań pozwalają dobrać interwencje celowane, takie jak:

a) korekta dawki LT4 (normalizacja TSH ułatwia kontrolę masy ciała),

b) suplementacja wit. D, żelaza, B12 w przypadku niedoborów (częstszych u pacjentów z AITD i/lub współistniejącą autoimmunologiczną gastropatią)

c) identyfikację CeD, gdzie dieta bezglutenowa ma znaczenie kliniczne i może poprawić wchłanianie LT4.

Niedoczynność tarczycy – dieta odchudzająca a suplementacja

Suplementacja w niedoczynności tarczycy powinna zawsze uzupełniać leczenie hormonalne (L-tyroksyną), a nie je zastępować. Jej głównym celem jest wsparcie prawidłowej pracy tarczycy, wyrównanie niedoborów i poprawa samopoczucia w trakcie odchudzania.

Oto najważniejsze składniki, na które warto zwrócić uwagę:

  • Jod – jest potrzebny do produkcji hormonów tarczycy, ale jego nadmiar może szkodzić, szczególnie u osób z Hashimoto. Wystarczająca ilość pochodzi z soli jodowanej i ryb morskich. Nie należy przyjmować dodatkowych suplementów z jodem bez zaleceń lekarza.
  • Selen – wspiera prawidłowe działanie tarczycy i może pomagać zmniejszać stan zapalny u osób z Hashimoto. Badania pokazują, że u części pacjentów suplementacja selenem obniża poziom przeciwciał przeciwtarczycowych. Najlepiej dostarczać go z diety – np. z orzechów brazylijskich, ryb i jaj – a suplementy stosować tylko po konsultacji ze specjalistą.
  • Witamina D – niedobór bardzo często występuje u pacjentów z chorobami tarczycy. Odpowiedni poziom witaminy D wspiera odporność i może pomagać w regulacji masy ciała. Warto regularnie badać jej poziom i suplementować, jeśli wynik jest niski.
  • Żelazo i witamina B12 – ich niedobory często występują u osób z chorobami tarczycy, zwłaszcza przy współistniejącej anemii lub celiakii. Niski poziom żelaza czy niedobór witaminy B12 może nasilać zmęczenie i zwalniać metabolizm. Witaminy D lub B12, należy przyjmować w odstępie co najmniej 4 godzin od przyjęcia leku na tarczycę (L-tyroksyny), aby nie zaburzać jej wchłaniania.
  • Myo-inozytol – to składnik, który w połączeniu z selenem może dodatkowo wspierać funkcjonowanie tarczycy i poprawiać wyniki hormonów (TSH). Jego stosowanie warto omówić z endokrynologiem.

Niedoczynność tarczycy – dieta odchudzająca: podsumowanie

Dieta odchudzająca przy niedoczynności tarczycy i zapaleniu Hashimoto, to nie chwilowa restrykcja. Jest to sposób na poprawę metabolizmu i wsparcie leczenia. Odpowiedni dobór kalorii, regularne posiłki bogate w białko i błonnik, właściwe przyjmowanie leku L-tyroksyny oraz uzupełnianie niedoborów witamin i minerałów – to klucz do sukcesu i zdrowia. Pamiętajmy jednak, że każdy organizm jest inny. Zanim rozpoczniesz dietę, wykonaj podstawowe badania tarczycy i metaboliczne – dzięki nim lekarz lub dietetyk pomoże Ci dobrać plan dopasowany do Twoich indywidualnych potrzeb.
Zadbaj o swoje zdrowie już dziś – umów się na badania, skonsultuj wyniki i rozpocznij redukcję w sposób, który przyniesie trwałe efekty i da ci lepsze samopoczucie.


Bibliografia

  1. Farebrother, J., Zimmermann, M. B., & Andersson, M. (2019). Excess iodine intake: Sources, assessment, and effects on thyroid function. Annals of the New York Academy of Sciences, 1446(1), 44–65.
  2. Huwiler, V. V., Maissen-Abgottspon, S., Stanga, Z., Mühlebach, S., Trepp, R., Bally, L., & Bano, A. (2024). Selenium supplementation in patients with Hashimoto thyroiditis: A systematic review and meta-analysis of randomized clinical trials. Thyroid, 34(2), 123–137.
  3. Tang, J., Shan, S., Li, F., & Yun, P. (2023). Effects of vitamin D supplementation on autoantibodies and thyroid function in patients with Hashimoto’s thyroiditis: A systematic review and meta-analysis. Medicine, 102(1), e36759.
  4. Jonklaas, J., Bianco, A. C., Bauer, A. J., Burman, K. D., Cappola, A. R., Celi, F. S., Cooper, D. S., Kim, B. W., Peeters, R. P., Rosenthal, M. S., & Sawka, A. M. (2014). Guidelines for the treatment of hypothyroidism: Prepared by the American Thyroid Association task force on thyroid hormone replacement. Thyroid, 24(12), 1670–1751.
  5. Ihnatowicz, P., Wątor, P., Gębski, J., Frąckiewicz, J., & Drywień, M. E. (2021). Are nutritional patterns among Polish Hashimoto thyroiditis patients differentiated internally and related to ailments and other diseases? Nutrients, 13(11), 4060.

Witamina D – występowanie i źródła w diecie

Witamina D, często nazywana „witaminą słońca” — jej głównym źródłem jest synteza skórna, która zachodzi pod wpływem promieniowania słonecznego. Czy dieta może być źródłem witaminy D w organizmie człowieka? Co włączyć do codziennego jadłospisu, aby wspierać zdrowie i zapobiegać niedoborom.

Z tego artykułu dowiesz się:

  • jakie produkty żywnościowe zawierają witaminę D
  • czy dieta jest wystarczającym źródłem tej witaminy
  • jak zadbać o jej właściwy poziom.

Spis treści:

  1. W czym jest witamina D? Główne źródła
  2. Witamina D w produktach pochodzenia zwierzęcego
  3. Witamina D w produktach pochodzenia roślinnego
  4. Witamina D: z czym się wchłania najlepiej?
  5. Witamina D ze słońca czy diety: jak sprawdzić poziom witaminy D?
  6. W czym jest witamina D? Podsumowanie najważniejszych informacji
  7. W czym jest witamina D? Najczęściej zadawane pytania (FAQ)

W czym jest witamina D? Główne źródła

Witamina D jest witaminą rozpuszczalną w tłuszczach. W żywności występuje w dwóch formach chemicznych: jako:

  • witamina D2 – ergokalcyferol, pochodzenia roślinnego;
  • witamina D3 – cholekalcyferol, pochodzenia zwierzęcego.

Niestety witamina D ma ograniczoną dostępność w żywności, występuje w stosunkowo małej ilości produktów. Człowiek może zaspokoić do 20% całkowitego zapotrzebowania na witaminę D z diety, pozostała część pochodzi z syntezy skórnej.

Głównym źródłem witaminy D w diecie są produkty pochodzenia zwierzęcego, np. tłuste ryby i jaja. Witamina D praktycznie nie występuje w warzywach i owocach. Badania wskazują, iż dieta osób jedzących mięso dostarcza większych ilości witaminy D niż diety wegańskie lub wegetariańskie bez suplementacji.

Dodatkowym źródłem witaminy D w Polsce jest żywność wzbogacana w tę witaminę. Są to tłuszcze do smarowania pieczywa, np. margaryna. Wzbogaca się również produkty żywnościowe dla dzieci, np. mleko modyfikowane dla niemowląt.

>> Przeczytaj również: Z czym nie łączyć witamin D, C i innych? Interakcje witamin z lekami

Jednostki witaminy D

Zawartość witaminy D podawana jest w IU – międzynarodowych jednostkach. Można również spotkać dane wyrażone w mikrogramach (ug). Jak przeliczamy te jednostki? Poniżej odpowiedź:

1 ug cholekalcyferolu = 40 IU (jednostek międzynarodowych) witaminy D

Witamina D w produktach pochodzenia zwierzęcego

Najwięcej cholekalcyferolu (witaminy D3) zawierają tłuste ryby morskie, takie jak: węgorz, śledź, łosoś, sardynki i makrele.

Witamina D występuje również w:

  • innych rybach,
  • żółtku jaja kurzego,
  • mięsie z indyka i kurczaka,
  • wątrobie wołowej i wieprzowej,
  • nerkach wieprzowych,
  • w mniejszych ilościach w mleku i produktach mlecznych.

Ryby jako źródło witaminy D w diecie

Zawartość witaminy D w rybach przedstawia się następująco:

  • świeży węgorz – 1200 IU/100 g,
  • łosoś dziki świeży – 600 – 1000 IU/100 g,
  • śledź w oleju – 800 IU/100 g,
  • łosoś gotowany lub pieczony – 540 IU/100 g,
  • śledź marynowany – 480 IU/100 g,
  • łosoś świeży hodowlany – 100 – 250 IU/100 g,
  • tuńczyk, sardynki z puszki – 200 IU/100 g,
  • halibut świeży – 200 IU/100 g,
  • makrela gotowana lub pieczona – 152 IU/100 g,
  • dorsz świeży – 40 IU/100 g.

Jaja i nabiał jako źródło witaminy D

Źródłami witaminy D są także jaja oraz nabiał:

  • margaryna miękka 80% tłuszczu – 200 IU/100 g,
  • żółtko jaja kurzego – 55 – 180 IU/100 g,
  • jajo kurze całe – 68 IU/100 g,
  • masło ekstra – 30 IU/100 g,
  • sery żółte – 7,6 – 28 IU/100 g,
  • mleko krowie – 0,4 – 1,2 IU/ 100 ml.

Mięso i jego przetwory jako źródło witaminy D w diecie

Naturalnymi źródłami witaminy D są również:

  • wątroba wieprzowa – 44 IU/100 g,
  • wątroba cielęca – 13 IU/100 g,
  • wątroba wołowa – 4 IU/100 g.

Witamina D w produktach pochodzenia roślinnego

W roślinach witamina D nie występuje, poza bardzo nielicznymi wyjątkami. Potencjalnym jej źródłem są grzyby jadalne, zawierające ergokalcyferol (witaminę D2). Jest ona przez nie wytwarzana pod wpływem promieniowania słonecznego, dlatego dziko rosnące grzyby zawierają jej więcej niż grzyby uprawne. Najwięcej witaminy D2 znajduje się w częściach najbardziej wyeksponowanych na słońce, czyli w kapeluszach.

Przykładowa zawartość witaminy D2 w grzybach:

  • borowik – 280 IU/100 g,
  • kurka – 240 IU/100 g,
  • pieczarki uprawne – 80 – 160 IU/100 g,
  • grzyby shiitake – 100 IU/100 g.

Witamina D: z czym się wchłania najlepiej?

Witamina D wchłania się w jelicie cienkim, w obecności kwasów tłuszczowych, kwasów żółciowych, triglicerydów. Wchłonięta z przewodu pokarmowego witamina D dostaje się do wątroby, gdzie powstaje metabolit witaminy D – 25(OH)D. Ten z kolei jest następnie transportowany do nerek, gdzie ulega dalszym przemianom do aktywnego metabolitu. Warunkiem sprawnych przemian jest prawidłowa funkcja wątroby — zaburzenia pracy tego narządu zmniejszają aktywność witaminy D.

Witamina D ze słońca czy diety: jak sprawdzić poziom witaminy D?

Zaopatrzenie w witaminę D w naszej szerokości geograficznej nie jest łatwe, dlatego wymagana jest suplementacja. Aby dobrać odpowiednią dawkę, konieczne jest jednak badanie poziomu witaminy D we krwi. Należy pamiętać, iż często rekomendowana dawka profilaktyczna, 2 000 IU na dobę, jest dla osób bez niedoborów. Dlatego zanim zaczniemy suplementację witaminy D, należy sprawdzić jaki jest nasz poziom tej witaminy we krwi, dzięki czemu suplementacja będzie efektywna i bezpieczna.

To również może Cię zainteresować:

>> Witamina D metodą HPLC. Co to oznacza i dlaczego wybrać tę metodę?
>> Przedawkowanie witaminy D – objawy, przyczyny, badania laboratoryjne, leczenie

badanie witaminy D

W czym jest witamina D? Podsumowanie najważniejszych informacji

W przypadku witaminy D, dieta jest tylko uzupełnieniem głównego źródła jej pochodzenia, czyli syntezy skórnej. Witamina D jest dostępna w ograniczonej liczbie produktów, praktycznie zawierają ją tylko artykuły pochodzenia zwierzęcego. Warzywa i owoce są jej pozbawione. Dlatego osoby na dietach wegańskich i wegetariańskich szczególnie powinny zwracać uwagę na właściwe zaopatrzenie w witaminę D.

>> Sprawdź także: Czy suplementację witaminy D należy przeprowadzać tylko w okresie zimowym?

W czym jest witamina D? Najczęściej zadawane pytania (FAQ)

Gdzie jest najwięcej witaminy D?

Najwięcej witaminy D zawierają tłuste ryby, takie jak węgorz lub łosoś.

W jakich owocach jest witamina D?

Owoce i warzywa nie zawierają witaminy D.

Czy nabiał ma witaminę D?

Tak. Produkty takie jak mleko, sery, jaja zawierają witaminę D.

Czy w maśle jest witamina D?

Tak. W maśle jest witamina D.

Czy jogurt naturalny ma witaminę D?

Jogurt naturalny zawiera ograniczone ilości witaminy D. Na rynku dostępne są jogurty wzbogacane w witaminę D.

Ile witaminy D jest w żółtym serze?

W zależności od rodzaju sera może to być od 8 do 28 IU/100 g produktu. Więcej witaminy D zawierają tłuste sery.


Bibliografia

  1. https://www.mp.pl/pytania/pediatria/table/B25.QA.1.3.2.
  2. Crowe FL, Steur M, Allen NE, Appleby PN, Travis RC, Key TJ. Plasma concentrations of 25-hydroxyvitamin D in meat eaters, fish eaters, vegetarians and vegans: results from the EPIC–Oxford study. Public Health Nutrition. 2011;14(2):340-346. doi:10.1017/S1368980010002454
  3. Vin Tangpricha, Vitamin D in food and supplements12,The American Journal of Clinical Nutrition, Volume 95, Issue 6, 2012,Pages 1299-1300,ISSN 0002-9165, https://doi.org/10.3945/ajcn.112.039818.
  4. Jarosz, M., Rychlik, E., Stoś, K., & Charzewska, J. (2020). Normy żywienia dla populacji Polski i ich zastosowanie (Vol. 83). Warsaw, Poland: Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego-Państwowy Zakład Higieny.
  5. Płudowski P., Kos-Kudła B., Walczak M.i wsp.: Guidelines for Preventing and Treating Vitamin D Deficiency: A 2023 Update in Poland. Nutrients. 2023; 15(3): 695. https://doi.org/10.3390/nu15030695
  6. Kochan, Z., Jędrzejewska, K., & Karbowska, J. (2019). Witamina D w grzybach jadalnych–biosynteza, zawartość, biodostępność i znaczenie w żywieniu. Postępy Higieny i Medycyny Doświadczalnej, 73, 662-673.
  7. Ciborowska H., Rudnicka A., Dietetyka. Żywienie zdrowego i chorego człowieka. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2015.
  8. Gertig H., Przysławski J., Bromatologia. Zarys nauki o żywności i żywieniu. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2015.