Czym są migdałki, gdzie się znajdują i jaką pełnią funkcję?

Migdałki to małe, ale niezwykle ważne struktury, których rola w układzie odpornościowym wciąż bywa niedoceniana. Ich obecność ma kluczowe znaczenie zwłaszcza w dzieciństwie. Czym są migdałki podniebienne? Dlaczego się je wycina? Odpowiadamy!

Spis treści:

  1. Migdałki w gardle: czym są?
  2. Gdzie są migdałki i czy każdy je ma?
  3. Jak wyglądają migdałki?
  4. Do czego służą migdałki? Funkcje tkanki w organizmie
  5. Migdałki u człowieka: kiedy się je wycina?
  6. Diagnostyka chorób migdałków podniebnych: jak przebiega?
  7. Migdałki w gardle: podsumowanie informacji

Migdałki w gardle: czym są?

Migdałki w gardle, choć często kojarzone głównie z infekcjami, odgrywają ważną rolę w pierwszej linii obrony organizmu. Są one częścią tzw. pierścienia chłonnego Waldeyera – strategicznie rozmieszczonego skupiska tkanki limfatycznej, zlokalizowanego na styku układu oddechowego i pokarmowego. W jego skład wchodzą m.in. migdałki:

  • podniebienne;
  • językowy;
  • gardłowy;
  • trąbkowe;
  • oraz pasma boczne i grudki chłonne tylnej ściany gardła.

Tworzą one biologiczną barierę, która rozpoznaje i neutralizuje drobnoustroje trafiające do organizmu przez jamę ustną lub nos.

Badanie posiew wymazu z jamy ustnej (tlenowo) banerek

Gdzie są migdałki i czy każdy je ma?

Migdałki to struktury zbudowane z tkanki limfatycznej, które posiada każdy człowiek – są obecne już od urodzenia i pełnią ważną funkcję w układzie odpornościowym. Rozmieszczone są w obrębie górnych dróg oddechowych i pokarmowych, gdzie wspólnie tworzą tzw. pierścień gardłowy Waldeyera – układ anatomiczny przypominający ochronny pierścień wokół gardła.

Najczęściej identyfikowaną strukturą migdałków są migdałki podniebienne, widoczne po obu stronach gardła, które można łatwo zauważyć, otwierając szeroko usta. Oprócz nich wyróżnia się migdałek gardłowy (często nazywany „trzecim migdałkiem”; zlokalizowany jest w części nosowej gardła), migdałki trąbkowe znajdujące się przy ujściu trąbek słuchowych oraz migdałek językowy na nasadzie języka. Choć z wiekiem migdałki mogą ulec częściowemu zanikowi, każdy z nas je posiada – są bowiem nieodłącznym elementem układu immunologicznego, zwłaszcza istotnym w dzieciństwie, kiedy odporność dopiero się kształtuje.

>> To może Cię zainteresować: Jak wzmocnić układ immunologiczny u dorosłych i dzieci?

Jak wyglądają migdałki?

Migdałki to niewielkie struktury o gąbczastej, nieco pofałdowanej powierzchni, zbudowane z tkanki limfatycznej – ich wygląd może przypominać małe, różowawe lub lekko czerwone „poduszeczki” zlokalizowane w tylnej części gardła. Najłatwiej zauważyć migdałki podniebienne, które widoczne są po obu stronach gardła po szerokim otwarciu ust – szczególnie u dzieci, u których są one zazwyczaj bardziej wyraźne.

Do czego służą migdałki? Funkcje tkanki w organizmie

Wiele osób zadaje sobie pytanie: po co są migdałki? Pełnią istotną funkcję w obrębie układu odpornościowego, zwłaszcza w okresie dzieciństwa, kiedy organizm dopiero uczy się rozpoznawać i zwalczać patogeny. Migdałki stanowią biologiczną barierę ochronną zlokalizowaną w obrębie górnych dróg oddechowych i pokarmowych, gdzie jako pierwsze mają kontakt z wirusami, bakteriami oraz alergenami wnikającymi do organizmu.

Ich podstawową rolą jest inicjowanie odpowiedzi immunologicznej poprzez aktywację limfocytów oraz produkcję przeciwciał. Dzięki temu zdrowe migdałki wspomagają rozwój tzw. pamięci immunologicznej, kluczowej dla długoterminowej odporności. Wraz z wiekiem ich aktywność fizjologicznie maleje – migdałek gardłowy ulega zwykle inwolucji około 5. roku życia, następnie stopniowo dezaktywują się migdałki podniebienne i językowy. Choć ich funkcja obronna w dorosłości jest mniej znacząca, nadal stanowią one ważny element nadzoru immunologicznego w obrębie gardła i nosogardzieli.

>> Sprawdź: Jak objawia się przerost migdałka gardłowego u dziecka?

Migdałki u człowieka: kiedy się je wycina?

Decyzja o chirurgicznym usunięciu migdałków, czyli tonsillektomii, podejmowana jest w sytuacjach, gdy ich funkcja immunologiczna zostaje zaburzona, a obecność migdałków prowadzi do powtarzających się infekcji, przewlekłych stanów zapalnych lub poważnych trudności w oddychaniu. U dzieci częstym wskazaniem jest przerost migdałka gardłowego, który może powodować nawracające zapalenia ucha, niedosłuch, a nawet bezdechy senne – zjawisko groźne, ponieważ prowadzi do przewlekłego niedotlenienia i zaburzeń rozwoju.

U dorosłych migdałki podniebienne mogą stać się siedliskiem przewlekłych infekcji, stanowiąc źródło ciągłych angin, bólów gardła i gorączek, które nie reagują na leczenie farmakologiczne. W takich przypadkach migdałki, zamiast chronić, stają się obciążeniem dla organizmu.

Inne istotne wskazania do zabiegu to trudności w połykaniu, zaburzenia snu, a także podejrzenia zmian nowotworowych. Tonsillektomia, przeprowadzana przez specjalistę otorynolaryngologa, często przynosi znaczną poprawę jakości życia – łagodząc objawy, zmniejszając liczbę infekcji i poprawiając komfort oddychania oraz snu.

>> Zobacz: Angina – objawy, diagnostyka, leczenie

Diagnostyka chorób migdałków podniebnych: jak przebiega?

Podstawą rozpoznania jest wywiad medyczny oraz ocena zmian widocznych w badaniu wziernikowym jamy ustnej i gardła. Charakterystyczne cechy to m.in.:

  • zaczerwienienie łuków podniebiennych;
  • obecność wydzieliny lub nalotu w kryptach migdałków;
  • powiększenie migdałków;
  • ograniczenie ruchomości spowodowane zrostami.

U części pacjentów stwierdza się także powiększenie i tkliwość węzłów chłonnych podżuchwowych. W celu potwierdzenia stanu zapalnego lekarz może zlecić badania laboratoryjne – typowo obserwuje się przyspieszony OB, podwyższone stężenie CRP czy wzrost miana ASO, świadczący o przebytej infekcji paciorkowcowej.

Kluczowym elementem w rozpoznaniu stanów zapalnych migdałków, zwłaszcza anginy o etiologii paciorkowcowej (Streptococcus pyogenes), jest posiew wymazu z gardła – uznawany za tzw. złoty standard diagnostyczny. Prawidłowo wykonany wymaz, posiany na odpowiednie podłoże, charakteryzuje się bardzo wysoką czułością i swoistością, sięgającą 90-95%.

Fałszywie ujemne wyniki zdarzają się rzadko i zwykle są efektem niewłaściwej techniki pobrania materiału lub wcześniejszego stosowania antybiotyków. Coraz częściej wykorzystywane są również szybkie testy antygenowe (tzw. testy kasetkowe), oparte na metodzie immunochromatograficznej, które umożliwiają wykrycie S. pyogenes w ciągu kilku minut.

Morfologia banerek

Migdałki w gardle: podsumowanie informacji

Podsumowując, migdałki stanowią istotny element układu immunologicznego. Ich prawidłowe działanie jest szczególnie ważne w wieku dziecięcym, jednak w określonych przypadkach mogą same stać się źródłem przewlekłych dolegliwości. Przerost, częste infekcje czy trudności w oddychaniu powinny skłonić do konsultacji specjalistycznej i wdrożenia odpowiedniej diagnostyki. W trosce o zdrowie – nie ignoruj objawów, które mogą świadczyć o zaburzonych funkcjach migdałków.

Opieka merytoryczna: lek. Sara Aszkiełowicz


Bibliografia

  1. Czarnecka P., Janoska-Jaździk M., Zagor M., Przerost migdałków, Medycyna praktyczna dla pacjentów, 2018.
  2. Czarnecka P., Janoska-Jaździk M., Zagor M., Zapalenie gardła i migdałków, Medycyna praktyczna dla pacjentów, 2015.
  3. https://www.czytelniamedyczna.pl/1154,uklad-chlonny-gardla-ogolna-charakterystyka.html [dostęp: 09.04.2025]
  4. https://poradniklaryngologii.pl/w-jakim-wieku-usuwa-sie-trzeci-migdal/ [dostęp: 09.04.2025]

Czym jest szyszynka i jaką pełni funkcje w organizmie?

Szyszynka jest jednym z najbardziej fascynujących, a zarazem tajemniczych gruczołów w naszym ciele. Choć jej rola przez wiele lat pozostawała nie do końca zrozumiana, współczesna nauka dostarcza coraz więcej dowodów na to, jak istotna jest dla naszego zdrowia. Mimo że jest to bardzo mały gruczoł o rozmiarze nieprzekraczającym kilku milimetrów, pełni kluczową funkcję w regulacji snu i rytmu biologicznego.

W tym artykule przyjrzymy się bliżej szyszynce: jak wygląda jej budowa, jakie pełni funkcje w organizmie, jakie mogą wystąpić problemy zdrowotne związane z jej pracą, a także jak możemy dbać o jej prawidłowe funkcjonowanie.

Spis treści:

  1. Szyszynka: co to za gruczoł?
  2. Funkcje szyszynki: za co odpowiada?
  3. Szyszynka: najczęściej zadawane pytania
  4. Co warto wiedzieć o chorobach szyszynki?
  5. Jak diagnozowane są choroby szyszynki?
  6. Szyszynka: podsumowanie

Szyszynka: co to za gruczoł?

Szyszynka to niewielka, stożkowata struktura w mózgu, mierząca zaledwie 5-8 mm. Mimo swoich skromnych rozmiarów pełni niezwykle ważną rolę w wielu procesach zachodzących w organizmach ssaków, w tym u ludzi. Jako gruczoł endokrynny, szyszynka produkuje i wydziela hormony do krwiobiegu, które wpływają na funkcjonowanie różnych układów w ciele. Jej kluczową funkcją jest produkcja melatoniny – hormonu regulującego cykl snu i czuwania.

Pakiet problemy ze snem – profil melatoniny banerek

Szyszynka: gdzie jest umiejscowiona?

Szyszynka usytuowana jest w tylnej części międzymózgowia, w obrębie trzeciej komory mózgu, tuż pod blaszką czworaczą. Dzięki tej lokalizacji ma bezpośredni dostęp do układu krwionośnego, co pozwala jej na efektywne wydzielanie melatoniny do krwiobiegu.

Ciekawostka:
Szyszynka bywa nazywana „trzecim okiem” ze względu na swoje położenie w mózgu oraz swoje powiązania z rytmami biologicznymi. To określenie sięga starożytności, kiedy uważano, że szyszynka jest bramą do duchowego postrzegania.

Funkcje szyszynki: za co odpowiada?

Wśród funkcji szyszynki wyróżniamy:

  • Regulacja rytmu dobowego

Melatonina wydzielana przez szyszynkę synchronizuje nasz zegar biologiczny, co pozwala utrzymać zdrowy cykl snu i czuwania.

  • Wspomaganie funkcji immunologicznych

Badania pokazują, że melatonina wpływa na układ odpornościowy, stymulując produkcję przeciwciał i wspierając obronę organizmu przed infekcjami. Moduluje ona aktywność limfocytów T oraz limfocytów B, które są kluczowe dla odpowiedzi immunologicznej. Wzrost jej poziomu w organizmie sprzyja aktywacji makrofagów – komórek odpowiedzialnych za wykrywanie i usuwanie patogenów – a także wpływa na produkcję cytokin, które pomagają w regulacji procesów zapalnych.

  • Regulacja wydzielania innych hormonów

Syszynka ma wpływ na wydzielanie innych hormonów, w szczególności reguluje aktywność gonadotropin, takich jak hormon luteinizujący (LH) i hormon folikulotropowy (FSH), które są kluczowe dla funkcjonowania układu rozrodczego. Wpływa to na cykle menstruacyjne u kobiet, a także na produkcję hormonów płciowych, takich jak estrogeny i progesteron, które są niezbędne do utrzymania prawidłowej funkcji jajników i cyklicznych zmian w organizmach kobiet.

Ponadto, melatonina wpływa również na inne hormony związane z rytmami cyrkadianowymi, takie jak kortyzol, który jest kluczowy dla reakcji organizmu na stres oraz utrzymania równowagi energetycznej

  • Ochrona przed stresem oksydacyjnym

Melatonina jest silnym antyoksydantem, który pomaga chronić komórki przed uszkodzeniami spowodowanymi przez wolne rodniki, a tym samym wspomaga procesy regeneracyjne organizmu.

>> Sprawdź: Jak właściwie rozpoznać i skutecznie wyeliminować stres oksydacyjny?

Szyszynka: najczęściej zadawane pytania

W tym rozdziale odpowiadamy na najczęściej zadawane pytania dotyczące szyszynki, jej funkcji oraz wpływu na zdrowie.

Czy szyszynkę można pobudzić do pracy?

Choć szyszynka działa automatycznie w odpowiedzi na bodźce świetlne, istnieją pewne czynniki, które mogą wspomóc jej funkcjonowanie. Na przykład, regularne wystawianie się na naturalne światło w ciągu dnia może pomóc w synchronizacji rytmu dobowego. Z kolei unikanie silnego światła, zwłaszcza niebieskiego, wieczorem może wspomóc produkcję melatoniny i poprawić jakość snu.

Warto jednak pamiętać, że zaburzenia produkcji melatoniny mogą również być skutkiem problemów zdrowotnych, takich jak zaburzenia hormonalne czy stres, które należy leczyć w konsultacji z lekarzem.

Czy można żyć bez szyszynki?

Tak, można żyć bez szyszynki, choć jej usunięcie może prowadzić do pewnych zmian w organizmie, w tym zaburzeń rytmu dobowego oraz trudności w utrzymaniu zdrowego snu. Niemniej jednak organizm może funkcjonować bez szyszynki, a inne mechanizmy, takie jak hormony wytwarzane przez inne gruczoły, mogą częściowo przejąć niektóre jej funkcje.

Na przykład, gruczoły nadnerczy mogą wytwarzać niewielkie ilości melatoniny, choć nie w takiej ilości, jak szyszynka. Podwzgórze i przysadka mózgowa mogą także wspomagać regulację rytmu dobowego poprzez kontrolowanie kortyzolu czy prolaktyny. Jednak żaden z tych mechanizmów nie jest w stanie w pełni zastąpić funkcji szyszynki w tak precyzyjnej regulacji cykli snu i czuwania. Warto dodać, że melatonina, której produkcja jest zaburzona po usunięciu szyszynki, może być łatwo suplementowana, co pozwala na złagodzenie skutków braku jej naturalnej produkcji.

Czy z wiekiem szyszynka zaczyna zmniejszać wydzielanie melatoniny?

Tak, z wiekiem wydzielanie melatoniny przez szyszynkę rzeczywiście zmniejsza się. Zjawisko to nazywane jest „starzeniem się szyszynki”. Spadek produkcji melatoniny wiąże się z problemami ze snem u starszych osób, a także z innymi zaburzeniami zdrowotnymi, takimi jak depresja czy problemy z pamięcią.

Co warto wiedzieć o chorobach szyszynki?

Choroby szyszynki są stosunkowo rzadkie, ale mogą wystąpić w wyniku różnych zaburzeń, takich jak guzy czy zmiany w produkcji melatoniny. Do najczęstszych problemów związanych z szyszynką należą:

  • Guzy szyszynki – choć rzadkie, mogą prowadzić do zaburzeń rytmu dobowego, a także problemów z widzeniem, ponieważ szyszynka znajduje się blisko struktur odpowiedzialnych za wzrok.
  • Zaburzenia w produkcji melatoniny – niedobór melatoniny może prowadzić do trudności w zasypianiu, bezsenności czy problemów z koncentracją, a jej nadmiar może wpływać na zmiany nastroju i problemy z wydolnością organizmu.
  • Kamienie szyszynki – powstają wskutek odkładania się wapnia w szyszynce, zaburzając jej funkcjonowanie. Kamienie szyszynki są częstym zjawiskiem, zwłaszcza u osób starszych, ale ich obecność zazwyczaj nie prowadzi do poważnych objawów.
  • Hypoplasia szyszynki (hipoplazja szyszynki) – stan, w którym szyszynka jest niedorozwinięta lub niewłaściwie rozwinięta, co prowadzi do zaburzeń produkcji melatoniny i rytmu dobowego.
  • Hyperplasia szyszynki (hiperplazja szyszynki) – nadmierny rozwój komórek szyszynki, który może prowadzić do zaburzeń w wydzielaniu melatoniny.

>> To może Cię zainteresować: Choroby prionowe – czym są priony i jakie choroby powodują? Objawy, rodzaje, diagnostyka

Jak diagnozowane są choroby szyszynki?

Diagnostyka chorób szyszynki opiera się na kilku metodach. Zwykle w pierwszej kolejności wykonuje się badanie obrazowe, takie jak rezonans magnetyczny (MRI), które pozwala na ocenę struktury szyszynki i wykrycie ewentualnych zmian w jej budowie. W przypadku podejrzenia zaburzeń hormonalnych, wykonuje się badania poziomu melatoniny we krwi, które mogą wskazywać na nieprawidłową aktywność gruczołu. W diagnostyce chorób genetycznych, takich jak hipoplazja szyszynki, stosuje się badania genetyczne. Do genów, które mogą odpowiadać za hipoplazję szyszynki, należą: TBX2, GLI3, PITX2, SHH, HESX1, PAX6, WNT.

Szyszynka: podsumowanie

Szyszynka to niezwykle ważny gruczoł, który, choć mały, ma ogromny wpływ na nasze zdrowie. Odpowiada za synchronizację rytmu dobowego, regulację snu, wspomaganie funkcji immunologicznych, a także kontrolowanie wydzielania innych hormonów.

>> Przeczytaj: Jak wzmocnić układ immunologiczny u dorosłych i dzieci?

Warto pamiętać, że choć zaburzenia w funkcjonowaniu szyszynki mogą prowadzić do problemów zdrowotnych, takich jak trudności w zasypianiu czy zaburzenia równowagi hormonalnej, wiele z tych problemów można skutecznie diagnozować i leczyć. Jeżeli zauważasz u siebie jakiekolwiek objawy wskazujące na nieprawidłowości związane z pracą szyszynki, warto skonsultować się z lekarzem i przeprowadzić odpowiednie badania.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Ciepłucha


Bibliografia

  1. https://www.mp.pl/pacjent/endokrynologia/choroby/350230,szyszynka-co-to-za-organ-i-za-co-odpowiada (dostęp: 07.04.2025).
  2. Gheban BA, Rosca IA, Crisan M. The morphological and functional characteristics of the pineal gland. Med Pharm Rep. 2019 Jul;92(3):226-234.
  3. Sapède D, Cau E. The pineal gland from development to function. Curr Top Dev Biol. 2013;106:171-215.
  4. Maronde E, Stehle JH. The mammalian pineal gland: known facts, unknown facets. Trends Endocrinol Metab. 2007 May-Jun;18(4):142-9.

Grasica – czym jest i za co odpowiada? Funkcje, budowa, położenie

Grasica to narząd, o którym rzadko się mówi, a który ma ogromne znaczenie dla prawidłowego funkcjonowania naszego układu odpornościowego. Ten niewielki gruczoł, ukryty głęboko w klatce piersiowej, odgrywa kluczową funkcję w kształtowaniu układu immunologicznego, szczególnie we wczesnych latach życia. Czym dokładnie jest grasica, gdzie się znajduje i za co odpowiada? Odpowiadamy!

Spis treści:

  1. Co to jest grasica i gdzie się znajduje?
  2. Grasica – budowa
  3. Grasica – funkcje i rola w organizmie
  4. Grasica – kiedy zanika i co to oznacza?
  5. Grasica – często zadawane pytania
  6. Grasica – podsumowanie

Co to jest grasica i gdzie się znajduje?

Grasica to niewielki, lecz niezwykle istotny gruczoł należący do układu limfatycznego, odgrywający zasadniczą rolę w kształtowaniu odporności organizmu, zwłaszcza w okresie dzieciństwa. Znajduje się w górno-przedniej części klatki piersiowej, w tzw. śródpiersiu górnym – bezpośrednio za mostkiem, poniżej tarczycy i przed tchawicą.

Grasica jest jednym z nielicznych narządów, których aktywność zmienia się dynamicznie wraz z wiekiem. Rozwija się już w życiu płodowym, a jej największą aktywność obserwuje się u dzieci – szczególnie między 2. a 3. rokiem życia, kiedy układ odpornościowy intensywnie dojrzewa. Właśnie wtedy osiąga ona swoje maksymalne rozmiary, ważąc nawet do 40 gramów.

>> Przeczytaj: Jak wzmocnić układ immunologiczny u dorosłych i dzieci?

Grasica – budowa

Grasica, choć niewielka i często niedoceniana, cechuje się złożoną budową anatomiczną i mikroskopową. Składa się z dwóch asymetrycznych płatów:

  • prawego (lobus dexter);
  • lewego (lobus sinister).

Są one utworzone z tkanki limfatycznej. Każdy z płatów podzielony jest przez pasma tkanki łącznej, odchodzące od otaczającej narząd torebki, na drobniejsze jednostki zwane zrazikami (lobuli thymi). Te z kolei zbudowane są z dwóch charakterystycznych stref:

  • zewnętrznej, gęsto zasiedlonej przez tymocyty kory (cortex);
  • wewnętrznego, jaśniejszego rdzenia (medulla), wspólnego dla wielu zrazików.

>> Zobacz: Odporność populacyjna – co to takiego?

Grasica – funkcje i rola w organizmie

Za co odpowiada grasica?

Podstawową funkcją grasicy jest przygotowanie limfocytów T do pełnienia ich zadań w organizmie – to tutaj komórki te uczą się rozpoznawać zagrożenia i reagować na nie w sposób kontrolowany. Grasica odpowiada również za eliminację limfocytów, które mogłyby skierować swoją aktywność przeciwko własnym tkankom, zapobiegając tym samym rozwojowi chorób autoimmunologicznych. Co więcej, gruczoł ten produkuje hormony takie jak:

  • tymozyna;
  • tymopoetyna;
  • tymulina.

Wspomagają one działanie układu immunologicznego oraz wpływają na procesy metaboliczne, wzrost i rozwój organizmu.

Grasica a układ immunologiczny

Grasica to centralny organ układu odpornościowego, który odgrywa niezastąpioną rolę w kształtowaniu mechanizmów obronnych organizmu, zwłaszcza we wczesnych etapach życia. To właśnie w niej młode limfocyty T – komórki odpowiedzialne za rozpoznawanie i eliminację obcych patogenów – dojrzewają i uczą się odróżniać własne tkanki od obcych.

Proces ten rozpoczyna się już w okresie płodowym, a dojrzewające limfocyty trafiają następnie do innych narządów limfatycznych, takich jak śledziona czy węzły chłonne, gdzie pełnią swoje funkcje obronne. Grasica bywa nazywana „szkołą limfocytów T” – to tutaj komórki te przechodzą selekcję, dzięki której nabywają zdolność do precyzyjnego działania przeciwko zagrożeniom zewnętrznym.

>> Zobacz: Powiększenie węzłów chłonnych u dzieci

Grasica – kiedy zanika i co to oznacza?

Wraz z nadejściem okresu dojrzewania, pod wpływem hormonów płciowych, grasica zaczyna stopniowo zanikać – proces ten nazywany jest inwolucją. Tkanka limfatyczna grasicy zostaje stopniowo zastąpiona przez tkankę tłuszczową, a jej funkcje przejmują inne elementy układu limfatycznego. Choć taki zanik jest zjawiskiem naturalnym i fizjologicznym, utrzymywanie się dużej, niezmienionej grasicy w dorosłości lub jej przerost może sygnalizować zaburzenia wymagające dalszej oceny.

>> Sprawdź: Układ hormonalny człowieka. Budowa, funkcje, hormony

Co ważne, zanik grasicy nie świadczy o osłabieniu układu odpornościowego, lecz wskazuje, że proces jego dojrzewania został pomyślnie zakończony, a organizm osiągnął pełną gotowość immunologiczną.

>> Przeczytaj także: Grasiczak – objawy, przyczyny, diagnostyka i leczenie

Grasica – często zadawane pytania

Czy stres może wpływać na grasicę?

Tak, stres – szczególnie ten przewlekły – ma wyraźny, negatywny wpływ na funkcjonowanie grasicy i, co za tym idzie, na cały układ odpornościowy. W warunkach długotrwałego napięcia psychicznego dochodzi do przyspieszonego kurczenia się grasicy, co skutkuje zmniejszoną produkcją limfocytów T, czyli komórek niezbędnych do obrony przed infekcjami.

Jaki hormon wydziela grasica?

Grasica wydziela kilka hormonów kluczowych dla dojrzewania limfocytów T i prawidłowego działania układu odpornościowego. Najważniejsze z nich to: tymozyna, tymulina, tymopoetyna, tymostymulina oraz grasiczy czynnik humoralny. Hormony te wspierają rozwój komórek odpornościowych, regulują ich aktywność i wpływają na produkcję substancji chroniących organizm przed infekcjami.

>> To może Cię zainteresować: Co jeść by wzmocnić odporność? Zasady zdrowego żywienia

Czy można żyć bez grasicy?

Tak, można żyć bez grasicy, jednak jej brak – zwłaszcza we wczesnym etapie życia – niesie ze sobą istotne konsekwencje dla funkcjonowania układu odpornościowego. Usunięcie lub niewykształcenie grasicy we wczesnym dzieciństwie może prowadzić do poważnych niedoborów odporności i zwiększonej podatności na infekcje. U dorosłych, u których proces dojrzewania limfocytów T został już zakończony, brak grasicy nie powoduje tak wyraźnych zaburzeń, ponieważ funkcję obronną przejmują inne elementy układu limfatycznego.

Jakie są objawy chorej grasicy?

Chora grasica może dawać objawy zarówno miejscowe, jak i ogólnoustrojowe, często związane z obecnością przerostu lub guza – grasiczaka. Jednym z najczęstszych i najlepiej poznanych zespołów objawów towarzyszących chorobom grasicy jest miastenia, czyli przewlekła choroba autoimmunologiczna. Charakteryzuje się postępującą męczliwością mięśni – najpierw mięśni powiek (opadanie) i gałek ocznych (podwójne widzenie), a następnie twarzy, gardła i krtani, co prowadzi do trudności w mowie i przełykaniu. W cięższych przypadkach może dojść do zajęcia mięśni oddechowych i groźnej niewydolności oddechowej. Objawy zwykle nasilają się wieczorem. W przypadku grasiczaka pacjenci mogą odczuwać również duszność, kaszel lub ucisk w klatce piersiowej.

>>Sprawdź: Miastenia – znaczenie przeciwciał w diagnostyce

Jak zregenerować grasicę?

Choć grasica naturalnie ulega stopniowemu zanikowi wraz z wiekiem, istnieją metody, które mogą wspierać odporność. Należy pamiętać o stosowaniu zbilansowanej diety i regularnej aktywności fizycznej. Co więcej, warto również wspierać swój układ immunologiczny poprzez suplementację witaminy D (zgodnie z zaleceniami lekarza).

Morfologia banerek

Grasica – podsumowanie

Grasica to kluczowy narząd układu odpornościowego, szczególnie ważny w dzieciństwie. Warto pamiętać, że grasica:

  • znajduje się w śródpiersiu, tuż za mostkiem;
  • odpowiada za dojrzewanie limfocytów T – komórek odpornościowych;
  • chroni organizm przed infekcjami i chorobami autoimmunologicznymi;
  • wydziela hormony, m.in. tymozynę, tymulinę i tymopoetynę;
  • największą aktywność wykazuje do około 3. roku życia;
  • w okresie dojrzewania zaczyna stopniowo zanikać (inwolucja).

Objawy takie jak przewlekła męczliwość mięśni, duszność czy ucisk w klatce piersiowej nie powinny być lekceważone. Jeśli zauważasz u siebie lub swojego dziecka niepokojące symptomy, warto skonsultować się z lekarzem i rozważyć diagnostykę grasicy – to krok, który może znacząco wpłynąć na Twoje zdrowie i odporność.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Banaszczyk


Bibliografia

  1. Ostrowska M., Miastenia – przyczyny, objawy, leczenie, Medycyna praktyczna dla pacjentów, 2024.
  2. Thapa P, Farber DL. The Role of the Thymus in the Immune Response. Thorac Surg Clin. 2019 May;29(2):123-131.
  3. Geenen V., The thymus and the science of self. Semin Immunopathol 43, 5–14, 2021.
  4. https://wylecz.to/uklad-krazenia/grasica/ (dostęp: 08.04.2025).
  5. https://www.termedia.pl/poz/Niedoceniana-grasica,52581.html (dostęp: 08.04.2025).

Szpik kostny – czym jest i jaką funkcję pełni w organizmie?

Szpik kostny to niezwykła tkanka, która pełni kluczową rolę w naszym organizmie, choć na co dzień rzadko zdajemy sobie sprawę, jak bardzo wpływa na nasze zdrowie. Mimo że nie jest to narząd w tradycyjnym rozumieniu, jego funkcje są absolutnie niezbędne do życia. To w szpiku powstają komórki, które odpowiedzialne są za naszą odporność i transport tlenu. Warto dodać, że mimo iż pełni on funkcję nieoczywistą, jest jednym z najbardziej dynamicznych miejsc w ciele – w ciągu dnia dochodzi tam do milionów podziałów komórkowych. W tym artykule przyjrzymy się bliżej temu, czym jest szpik kostny, gdzie się znajduje, jak wygląda jego budowa, a także jakie funkcje pełni w organizmach dorosłych i dzieci. Dowiesz się również, dlaczego jego kondycja ma ogromne znaczenie dla zdrowia, a także jak może wpłynąć na naszą odporność i ogólne samopoczucie.

Spis treści:

  1. Czym jest szpik kostny i jak wygląda?
  2. Gdzie znajduje się szpik kostny w ludzkim organizmie?
  3. Szpik kostny – budowa i rodzaje
  4. Jaką funkcję pełni szpik kostny i za co odpowiada?
  5. Czy szpik kostny się regeneruje?
  6. Rola szpiku kostnego w organizmie – podsumowanie

Czym jest szpik kostny i jak wygląda?

Szpik kostny to miękka, galaretowata substancja, która wypełnia wnętrze kości. Jego główną funkcją jest produkcja komórek krwi, w tym czerwonych krwinek, białych krwinek i płytek krwi. Szpik ma ciemnoczerwony kolor, zwłaszcza w miejscach, gdzie aktywnie wytwarzane są komórki krwi, ze względu na obecność hemoglobiny w młodych erytrocytach.

Znajduje się w centralnych częściach kości, co umożliwia łatwy dostęp do układu krwionośnego, a tym samym efektywne przekazywanie wytworzonych komórek do krwiobiegu. W szpiku kostnym odbywa się nieustanna produkcja nowych komórek, które pełnią kluczową rolę w utrzymaniu równowagi i zdrowia organizmu.

>> Przeczytaj także: Krew – budowa, funkcje w organizmie, grupy krwi i ich dziedziczenie

Gdzie znajduje się szpik kostny w ludzkim organizmie?

Jak wspomniano, szpik kostny występuje w kościach, które można podzielić na kości długie, płaskie i krótkie. W kościach długich, takich jak kości udowe, piszczelowe, ramienne i promieniowe, szpik znajduje się w ich trzonach. Z kolei w kościach płaskich, takich jak mostek, żebra, kości czaszki oraz kręgi, szpik znajduje się głównie w obrębie wnętrza kości. W miarę starzenia się organizmu, część komórkowego szpiku kostnego może być zastępowana przez tkankę tłuszczową, co wpływa na zdolność szpiku do produkcji nowych komórek krwi.

Warto wiedzieć!
Szpik kostny dorosłego człowieka waży około 2,5 kg i stanowi aż 4–5% masy całego ciała.

Szpik kostny – budowa i rodzaje

Szpik kostny to złożona struktura, której budowa jest ściśle związana z pełnionymi przez niego funkcjami.

Budowa szpiku i jego składniki

Szpik kostny składa się z trzech głównych elementów:

  • komórek hematopoetycznych (czyli komórek krwiotwórczych),
  • komórek podporowych,
  • macierzy międzykomórkowej.

Komórki hematopoetyczne to te, które wytwarzają wszystkie rodzaje komórek krwi: erytrocyty, leukocyty i trombocyty. Proces ten nazywamy hematopoezą. Odbywa się ona w szpiku kostnym przez całe życie, zapewniając organizmowi stały dopływ nowych komórek krwi.

Komórki podporowe to komórki, które wspomagają rozwój i dojrzewanie komórek krwiotwórczych. Wśród nich wyróżniamy fibroblasty, adipocyty (komórki tłuszczowe), a także komórki śródbłonka naczyń krwionośnych.

Natomiast macierz międzykomórkowa, złożona głównie z kolagenu i substancji międzykomórkowych, takich jak proteoglikany i glikoproteiny, stanowi fizyczną i funkcjonalną podporę szpiku ale także pełni funkcję w przekazywaniu sygnałów biochemicznych, które regulują aktywność komórek krwiotwórczych.

Rodzaje szpiku

W organizmach dorosłych szpik kostny może być czerwony lub żółty. Czerwony szpik kostny to miejsce aktywnej produkcji komórek krwi, natomiast żółty szpik kostny składa się głównie z tłuszczu i jest mniej aktywny w produkcji komórek krwi. W organizmach dzieci czerwony szpik znajduje się w niemal wszystkich kościach, natomiast u dorosłych jest ograniczony głównie do kości płaskich oraz kończyn.

Jaką funkcję pełni szpik kostny i za co odpowiada?

Do najważniejszych funkcji szpiku kostnego należą:

  • hematopoeza – produkcja elementów morfotycznych krwi:
    • erytrocytów – odpowiadają za transport tlenu do tkanek organizmu, dzięki hemoglobinie, która wiąże tlen i transportuje go z płuc do komórek. Jest to kluczowe dla utrzymania procesów metabolicznych w ciele,
    • leukocytów – są częścią układu odpornościowego i odpowiadają za obronę organizmu przed patogenami (wirusami, bakteriami i innymi mikroorganizmami),
    • trombocytów – powstają z fragmentów większych komórek, megakariocytów, i odpowiadają za proces krzepnięcia krwi. W przypadku uszkodzenia naczyń krwionośnych trombocyty pomagają zatrzymać krwawienie poprzez tworzenie skrzepu oraz uczestniczą w regeneracji uszkodzonych tkanek.
  • utrzymanie równowagi komórkowej w krwi,
  • produkcja i przechowywanie komórek macierzystych,
  • filtracja nieprawidłowych komórek na etapie ich rozwoju – trwa tu nieustanna selekcja, komórki które nieprawidłowo dojrzewają, mają mutacje patogenne lub zaburzenia strukturalne, są w większości przypadków eliminowane lokalnie przez mechanizmy apoptozy i  makrofagi szpikowe.
Czy wiesz, że?
W zdrowym organizmie szpik kostny wytwarza aż 500 miliardów komórek krwi każdego dnia.

Czy szpik kostny się regeneruje?

Szpik kostny ma zdolność do regeneracji, jednak w pewnych warunkach jego zdolności do odnowy mogą być ograniczone. W wyniku chorób, takich jak anemia, białaczka czy inne zaburzenia krwi, zdolność szpiku do produkcji komórek może być osłabiona. Również czynniki zewnętrzne, takie jak chemioterapia, promieniowanie czy infekcje, mogą uszkadzać szpik kostny. W takich przypadkach organizm może starać się regenerować szpik, ale nie zawsze jest to wystarczające.

Aby monitorować funkcjonowanie szpiku kostnego, ważne jest regularne wykonywanie badań, które pozwalają na ocenę stanu komórek krwi. Morfologia krwi to podstawowe badanie, które pozwala na diagnozowanie problemów związanych z produkcją krwi, w tym oceny funkcji szpiku kostnego.

Morfologia banerek

>> Dowiedz się więcej: Morfologia krwi – badanie, które może uratować życie!

Rola szpiku kostnego w organizmie – podsumowanie

  • Szpik kostny to tkanka odpowiedzialna za produkcję wszystkich komórek krwi.
  • Składa się z komórek hematopoetycznych, komórek podporowych i macierzy międzykomórkowej.
  • W organizmach dorosłych szpik kostny znajduje się głównie w kościach płaskich i kończynach.
  • Występuje w dwóch rodzajach: czerwony (aktywnie produkujący komórki krwi) i żółty (zawierający głównie tłuszcz).
  • Szpik kostny odgrywa ważną rolę w układzie odpornościowym, produkując komórki odpornościowe.
  • Jest zdolny do regeneracji.

Szpik kostny jest jedną z najważniejszych struktur w organizmie, odpowiedzialną za produkcję komórek krwi i wspomagającą funkcje układu odpornościowego. Dzięki swojej zdolności do regeneracji i produkcji nowych komórek, odgrywa kluczową rolę w utrzymaniu homeostazy. Zrozumienie funkcji i budowy szpiku kostnego pozwala lepiej poznać jego nieocenione znaczenie w diagnostyce i leczeniu chorób hematologicznych. Aby zachować jego prawidłowe funkcjonowanie, niezwykle ważna jest profilaktyka oraz regularne badania, które pozwalają na wczesne wykrywanie ewentualnych nieprawidłowości i podjęcie odpowiednich działań.

Opieka merytoryczna: lek. Sara Aszkiełowicz


Bibliografia

  1. Compston JE. Bone marrow and bone: a functional unit. J Endocrinol. 2002 Jun;173(3):387-94.
  2. Travlos GS. Normal structure, function, and histology of the bone marrow. Toxicol Pathol. 2006;34(5):548-65.
  3. Mercier FE, Ragu C, Scadden DT. The bone marrow at the crossroads of blood and immunity. Nat Rev Immunol. 2011 Dec 23;12(1):49-60.
  4. Zhao E, Xu H, Wang L. et al.  Bone marrow and the control of immunity. Cell Mol Immunol. 2012 Jan;9(1):11-9.
  5. Sovani V. Normal bone marrow, its structure and function. Diagnostic Histopathology, Vol.27, Issue 9, September 2021, Pages 349-356.

Wazektomia – na czym polega zabieg i czy jest odwracalny?  

Wazektomia to jedna z metod antykoncepcji dla mężczyzn. Zyskuje coraz większą popularność jako bezpieczna i wysoce skuteczna alternatywa dla innych form zapobiegania ciąży. Mimo że zabieg jest stosunkowo prosty i małoinwazyjny, narosło wokół niego wiele pytań i wątpliwości – szczególnie dotyczących odwracalności, długoterminowego wpływu na zdrowie oraz ewentualnych skutków ubocznych. Dowiedz się, na czym polega wazektomia, ile trwa, jakie są przeciwwskazania oraz czy można odwrócić jej efekty.

Spis treści:

  1. Na czym polega wazektomia?
  2. Wazektomia a testosteron
  3. Przeciwwskazania do wazektomii
  4. Czy wazektomia jest odwracalna?
  5. Ile kosztuje wazektomia?
  6. Wazektomia – często zadawane pytania
  7. Wazektomia – podsumowanie

Na czym polega wazektomia?

Wazektomia jest metodą antykoncepcji, której celem jest długotrwałe lub trwałe uniemożliwienie zapłodnienia. Polega na obustronnym przecięciu i podwiązaniu nasieniowodów, dzięki czemu plemniki nie przedostają się z najądrzy do nasienia. Jest to zabieg chirurgiczny zaliczany do metod małoinwazyjnych.

Istnieją dwie główne techniki wykonania wazektomii:

  • klasyczna,
  • bez skalpela (non-scalpel).

Klasyczna wazektomia polega na nacięciu moszny w linii pośrodkowej lub po obu stronach, wypreparowaniu nasieniowodów, ich przecięciu i podwiązaniu. Obecnie metoda ta jest stosowana rzadko – głównie w przypadku mężczyzn po wcześniejszych zabiegach w obrębie moszny.

Wazektomia bez skalpela jest metodą najmniej inwazyjną i obarczoną najmniejszym ryzykiem powikłań. Polega na przezskórnym chwyceniu nasieniowodów, a następnie nakłuciu i rozwarstwieniu skóry moszny (bez nacinania). Kolejnym krokiem jest przecięcie nasieniowodów i ich podwiązanie, zaklipsowanie lub skoagulowanie.

Czy wazektomia boli?

Wazektomia wykonywana jest w znieczuleniu miejscowym, dzięki czemu powinna być bezbolesna. Może pojawić się jedynie niewielki dyskomfort w momencie podawania znieczulenia lub delikatne uczucie ciągnięcia podczas manipulacji nasieniowodami.

Niewielki ból może pojawić się dopiero po zabiegu wazektomii. Jest on związany z naruszeniem tkanek. W celu uśmierzenia dolegliwości bólowych lekarz zwykle zaleca stosowanie leków przeciwbólowych.

Konieczne jest obserwowanie organizmu po wazektomii. Silny ból, gorączka, obrzęk moszny czy krwawienie są wskazaniami do niezwłocznej konsultacji z lekarzem .

Czy wazektomia jest bezpieczna?

Wazektomia jest uznawana za zabieg bezpieczny. Dostępne dane wskazują, że nie jest związana z żadnymi poważnymi i długotrwałymi skutkami niepożądanymi.

Możliwe powikłania to:

  • krwiak,
  • ból moszny,
  • zakażenie operowanego miejsca,
  • ziarniniak nasienny.

Powikłania po wazektomii dotyczą 1–2% przypadków.

Czy wazektomia jest skuteczna?

Skuteczność wazektomii oceniana jest na 99,9%. Należy jednak pamiętać, że ochrona przed ciążą nie jest natychmiastowa. Po zabiegu w nasieniowodach mogą jeszcze pozostawać żywe plemniki. Dlatego przez około 3 miesiące konieczne jest stosowanie dodatkowej metody antykoncepcji. Dopiero po wykonaniu badania nasienia potwierdzającego brak plemników w ejakulacie można uznać wazektomię za w pełni skuteczną.

Odsetek wazektomii zakończonych niepowodzeniem wynosi około 1% (po 3 miesiącach w badaniu nasienia stwierdzana jest obecność ruchliwych plemników). W takich przypadkach należy powtórzyć zabieg.

>> Zobacz także: Kolor spermy – od czego zależy i jaki jest prawidłowy?

Wazektomia a testosteron

Jednym z najczęściej powtarzanych mitów dotyczących wazektomii jest obawa, że zabieg wpływa negatywnie na poziom testosteronu. W rzeczywistości wazektomia nie ma żadnego wpływu na funkcję hormonalną jąder. Testosteron nadal jest produkowany w tej samej ilości, co przed zabiegiem. Po wazektomii mężczyzna zachowuje pełnię sprawności seksualnej.

Przeciwwskazania do wazektomii

Przeciwwskazania do wazektomii to:

  • zaawansowane żylaki powrózka nasiennego,
  • zaburzenia krzepnięcia krwi,
  • aktywne infekcje,
  • zmiany zapalne lub skórne w okolicy moszny
  • brak pewności lub niezdolność do wyrażenia świadomej zgody na zabieg.

Przed zabiegiem wazektomii każdy pacjent przechodzi szczegółową konsultację lekarską, podczas której lekarz wyklucza przeciwwskazania, a także omawia przebieg zabiegu, jego skuteczność oraz możliwość odwrócenia. Mężczyzna jest zobowiązany również do wykonania badań – m.in. morfologii krwi, układu krzepnięcia (INR, PT, APTT), antygenu HBS.

Pakiet Pakiet mężczyzny (14 badań) banerek

Czy wazektomia jest odwracalna?

Zabiegiem, który ma na celu odwrócenie wazektomii jest rewazektomia. Zabieg polega na ponownym połączeniu przeciętych nasieniowodów. Jego skuteczność oceniana jest na około 80% i zależy od m.in.:

  • czasu, który upłynął od wazektomii,
  • zastosowanej metody wazektomii,
  • stanu nasieniowodów.

Z założenia wazektomia powinna być traktowana jako trwała metoda antykoncepcji.

Ile kosztuje wazektomia?

W Polsce wazektomia nie jest refundowana w ramach Narodowego Funduszu Zdrowia (NFZ). Wszystkie zabiegi wykonywane są w ramach prywatnej opieki medycznej.

Cena wazektomii zależy od kilku czynników. Są to głównie lokalizacja, doświadczenie i renoma lekarza oraz metoda zabiegu. Do kosztów należy doliczyć również konsultacje lekarskie przed i po wazektomii oraz badania diagnostyczne.

Wazektomia – często zadawane pytania

Odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania dotyczące wazektomii.

Po jakim czasie wazektomia jest skuteczna?

Wazektomię uznaje się za skuteczną, jeżeli w badaniu nasienia wykonanym po 3 miesiącach od zabiegu nie stwierdza się obecności ruchomych plemników. Do tego czasu należy nadal stosować inną metodę antykoncepcji.

Dlaczego wazektomia jest legalna?

Wazektomia to forma świadomej, dobrowolnej antykoncepcji, a jej legalność wynika z prawa pacjenta do decydowania o swoim zdrowiu reprodukcyjnym. Zabieg jest wykonywany po podpisaniu zgody i uprzednim poinformowaniu pacjenta o możliwych skutkach.

Jakie są minusy wazektomii?

Wśród minusów wazektomii można wymienić m.in. wysoki koszt zabiegu, ewentualną konieczność powtórzenia zabiegu po 3. miesiącach, brak pewności dotyczącej odwrócenia efektów, brak ochrony przed chorobami przenoszonymi drogą płciową.

Czy po wazektomii można mieć dziecko?

Możliwe jest wykonanie zabiegu rewazektomii, której skuteczność oceniana jest na około 80%. Innym sposobem na posiadanie dziecka po wazektomii jest in vitro z wykorzystaniem zamrożonego nasienia lub plemników pobranych chirurgicznie z jąder.

Co się dzieje z jądrami po wazektomii?

Jądra po wazektomii nadal produkują plemniki i testosteron. Plemniki, które nie mogą przedostać się do ejakulatu, ulegają degeneracji i są naturalnie usuwane przez organizm – głównie dzięki komórkom układu odpornościowego.

Jak wygląda stosunek po wazektomii?

Stosunek seksualny po wazektomii nie różni się od tego sprzed zabiegu. Nie zmienia się ilość ani konsystencja ejakulatu, ponieważ plemniki stanowią mniej niż 5% objętości nasienia. Libido i satysfakcja seksualna również pozostają bez zmian.

Co dzieje się ze spermą po wazektomii?

Po wazektomii plemniki są nadal produkowane, ale nie trafiają do ejakulatu. Nadal występuje wytrysk nasienia.

Wazektomia – podsumowanie

  • Wazektomia to skuteczna, bezpieczna i trwała metoda antykoncepcji dla mężczyzn.
  • Wazektomia nie wpływa na poziom testosteronu, libido ani sprawność seksualną.
  • Pełna skuteczność wazektomii jest uzyskiwana po 3 miesiącach i musi być potwierdzona badaniem nasienia.
  • Niepowodzenie wazektomii dotyczy 1% przypadków i wymaga powtórzenia zabiegu.
  • Wazektomię można odwrócić poprzez rewazektomię. Skuteczność oceniana jest na około 80%.

Opieka merytoryczna: lek. Kacper Staniszewski


Bibliografia

  1. https://www.mp.pl/pacjent/urologia/338555,wazektomia-na-czym-polega-czy-jest-odwracalna-skutki-uboczne-skutecznosc (dostęp 13.04.2025)
  2. https://www.fertstert.org/article/S0015-0282(21)00250-8/fulltext (dostęp 13.04.2025)
  3. http://www.przeglad-urologiczny.pl/artykul.php?2806 (dostęp 13.04.2025)
  4. A. Jungwirth i in., Rekomendacje postępowania w męskiej niepłodności, Postępy Andrologii Online 2016, 3, s. 17–54
  5. F.Z. Woś, E. Kobos, Przewidywane i rzeczywiste natężenie bólu u pacjentów poddanych zabiegowi wazektomii, Pielęgniarstwo Chirurgiczne i Angiologiczne 2022; 16(2), s. 60–65

Układ nerwowy człowieka – budowa, funkcje, podział

Układ nerwowy to najbardziej złożona struktura w organizmie człowieka. To właśnie dzięki niemu możliwe jest m.in. odbieranie bodźców ze środowiska zewnętrznego i wewnętrznego, przetwarzanie informacji i koordynowanie pracy wszystkich narządów. Od jego prawidłowego funkcjonowania zależy działanie całego ciała. Poznaj budowę i funkcje układu nerwowego człowieka.

Spis treści:

  1. Budowa układu nerwowego człowieka
  2. Jak działa współczulny i przywspółczulny układ nerwowy?
  3. Funkcje układu nerwowego
  4. Układ nerwowy człowieka – podsumowanie

Budowa układu nerwowego człowieka

Układ nerwowy człowieka dzieli się na dwie główne części, które ściśle ze sobą współpracują:

  • ośrodkowy układ nerwowy (OUN) – obejmuje mózgowie i rdzeń kręgowy, stanowiąc główny ośrodek przetwarzania informacji,
  • obwodowy układ nerwowy – składa się z nerwów czaszkowych, rdzeniowych oraz zwojów nerwowych, przekazując informacje między OUN a resztą ciała.

Natomiast na obwodowy układ nerwowy składają się jeszcze:

  • somatyczny układ nerwowy,
  • autonomiczny układ nerwowy.

Podstawową jednostką budującą układ nerwowy człowieka jest neuron (komórka nerwowa), który przetwarza informacje w postaci sygnału elektrycznego. Jest zbudowany z ciała komórki, dendrytów i aksonu. Akson może być otoczony osłonką mielinową, która odpowiada za ochronę oraz szybsze przewodzenie impulsów nerwowych.

Neurony komunikują się ze sobą poprzez synapsy i tworzą sieci neuronowe. Zbiór komórek nerwowych określany jest mianem tkanki nerwowej.

Niektóre aksony mogą osiągać długość nawet 1 metra.

Pod względem czynnościowym neurony dzieli się na:

  • czuciowe,
  • ruchowe,
  • pośrednie.

Innymi komórkami budującymi układ nerwowy są komórki glejowe (glej). Mogą pełnić różnorodne funkcje i do tej pory nie udało się poznać ich wszystkich. Wiadomo, że odpowiadają m.in. za odżywianie komórek nerwowych, syntezę enzymów niezbędnych do produkcji neuroprzekaźników, tworzą osłonki mielinowe oraz barierę krew-mózg. Komórki glejowe są mniejsze od neuronów oraz nie posiadają dendrytów i aksonów.

Komórki glejowe są znacznie liczniejsze niż neurony – w mózgu dorosłego człowieka przypada nawet kilkanaście komórek glejowych na jeden neuron. Dawniej uważano je tylko za „rusztowanie” dla neuronów, ale dziś wiadomo, że pełnią szereg innych funkcji.

Ośrodkowy układ nerwowy

Ośrodkowy układ nerwowy (OUN) składa się z mózgowia (znajdującego się w jamie czaszki) oraz rdzenia kręgowego (biegnącego w kanale kręgowym). Jest chroniony przez kości czaszki i kręgosłupa, a także przez trzy opony mózgowo-rdzeniowe oraz płyn mózgowo-rdzeniowy.

Ośrodkowy układ nerwowy zbudowany jest z:

  • istoty białej,
  • istoty szarej.

Istota biała składa się głównie z aksonów (włókien nerwowych), które są otoczone przez osłonkę mielinową. Odpowiada za przewodzenie impulsów nerwowych między różnymi częściami OUN.

Istota szara zawiera głównie ciała komórek nerwowych (neuronów), dendryty oraz włókna nerwowe (bez osłonek mielinowych). To w tej części ośrodkowego układu nerwowego zachodzi przetwarzanie informacji, czyli procesy związane z odbiorem, analizą i przekazywaniem sygnałów nerwowych.

W mózgowiu istota szara znajduje się na zewnątrz, a istota biała w środku. Natomiast w rdzeniu kręgowym ich ułożenie jest odwrotne.

Mózgowie dzieli się funkcjonalnie na: mózg, móżdżek i pień mózgu. Anatomicznie wyróżnia się natomiast:

  • kresomózgowie,
  • międzymózgowie,
  • śródmózgowie,
  • tyłomózgowie,
  • rdzeń przedłużony.

Kresomózgowie tworzą dwie półkule, które dzielą się na płaty:

  • czołowy,
  • ciemieniowy,
  • potyliczny,
  • skroniowy.

Na obszarze mózgowia rozpoczynają się nerwy czaszkowe.

Mózg odpowiada za wyższe czynności nerwowe. Móżdżek kontroluje koordynację ruchową. Natomiast w pniu mózgu znajdują się ośrodki odpowiedzialne za utrzymanie funkcji życiowych.

Rdzeń kręgowy przewodzi impulsy nerwowe między mózgiem a obwodowym układem nerwowym. Ma długość około 40–45 cm u dorosłego człowieka i jest otoczony przez kręgi kręgosłupa, które chronią go przed uszkodzeniami. Odchodzą od niego parzyste nerwy rdzeniowe. Rdzeń kręgowy kończy się na poziomie I–II kręgu lędźwiowego.

Obwodowy układ nerwowy

Obwodowy układ nerwowy składa się z nerwów czaszkowych i rdzeniowych oraz zwojów nerwowych. Jego funkcją jest przewodzenie impulsów nerwowych z narządów zmysłów do ośrodkowego układu nerwowego i odwrotnie – z OUN do efektorów, takich jak m.in. mięśnie i gruczoły.

Somatyczny układ nerwowy

Układ somatyczny umożliwia świadomą kontrolę nad ruchem i odpowiada za odbiór bodźców czuciowych. Dzieli się na:

  • ruchowy (piramidowy i pozapiramidowy),
  • czuciowy.

Neurony czuciowe (aferentne) dostarczają informacji o bodźcach dotykowych, temperaturze, bólu i wibracjach, natomiast neurony ruchowe (eferentne) wysyłają sygnały do mięśni szkieletowych.

Układ piramidowy kontroluje ruchy dowolne. Natomiast układ pozapiramidowy jest odpowiedzialny za tworzenie automatyzmów ruchowych (wykonywanie czynności, które wymagają mniej świadomej kontroli) oraz regulowanie postawy ciała i napięcia mięśni.

Autonomiczny układ nerwowy

Autonomiczny układ nerwowy zaopatruje mięśnie gładkie, mięsień sercowy i gruczoły. Działa niezależnie od woli i steruje podstawowymi procesami życiowymi – m.in. rytmem serca, trawieniem, wydzielaniem hormonów, gospodarką cieplną organizmu czy ciśnieniem krwi.

Autonomiczny układ nerwowy dzieli się na:

  • układ współczulny,
  • układ przywspółczulny.

Jak działa współczulny i przywspółczulny układ nerwowy?

Układ współczulny dominuje w sytuacjach stresowych i nagłych, w których organizm musi szybko zareagować. Powoduje wzrost ciśnienia krwi, rozszerzenie oskrzeli i źrenic, zwiększenie siły skurczów mięśni oraz zahamowanie funkcji trawiennych. To on odpowiada za klasyczną reakcję „walcz albo uciekaj”.

Pakiet stres (12 badań) banerek

Natomiast układ przywspółczulny jest aktywowany w czasie odpoczynku, snu i regeneracji. Spowalnia czynności serca, powoduje spadek ciśnienia krwi, pobudza wydzielanie śliny i enzymów trawiennych, aktywuje perystaltykę jelit.

Wszystkie narządy wewnętrzne są unerwione jednocześnie przez układ współczulny i przywspółczulny. Działają one antagonistycznie, czyli przeciwstawnie, aby utrzymać równowagę organizmu.

Zaburzenia równowagi między aktywnością układu współczulnego i przywspółczulnego mogą prowadzić do rozwoju wielu chorób – m.in. nadciśnienia tętniczego czy zaburzeń rytmu serca.

Funkcje układu nerwowego

Podstawowe funkcje układu nerwowego człowieka to:

  • odbiór informacji (bodźców) ze środowiska zewnętrznego i wewnętrznego,
  • przetwarzanie i zapamiętywanie informacji,
  • wysyłanie odpowiedzi do efektorów.
Komórki nerwowe mogą odbierać bodźce na dwa sposoby: za pomocą zakończeń swoich włókien nerwowych lub poprzez komórki zmysłowe. Oba te mechanizmy nazywane są receptorami. Wyróżnia się eksteroreceptory (odbieranie bodźców ze środowiska zewnętrznego), interoreceptory (odbieranie bodźców z narządów wewnętrznych), proprioreceptory (odbieranie bodźców z narządu ruchu), telereceptory (odbieranie bodźców na odległość np. poprzez zmysł wzroku).

Układ nerwowy odpowiada również za bardziej złożone funkcje. Są to m.in.:

  • utrzymanie homeostazy (m.in. regulacja temperatury ciała, pH krwi, poziomu glukozy),
  • regulacja funkcji życiowych (m.in. oddychanie, praca serca),
  • procesy poznawcze (m.in. myślenie, pamięć, uczenie się, podejmowanie decyzji, rozwiązywanie problemów, wyobraźnia),
  • odbiór i przetwarzanie bodźców zmysłowych (w tym wzrokowych, słuchowych, dotykowych),
  • regulacja emocji i zachowań,
  • kontrola ruchów dobrowolnych i odruchów bezwarunkowych,
  • kontrola ekspresji mowy.

Warto zaznaczyć, że każda z tych funkcji jest realizowana przez określone struktury układu nerwowego, których działanie jest ze sobą ściśle zintegrowane.

>> Zobacz także: Zapalenie opon mózgowych – rodzaje, objawy, przyczyny, badania

Układ nerwowy człowieka – podsumowanie

  • Układ nerwowy człowieka dzieli się na ośrodkowy (OUN) i obwodowy.
  • Ośrodkowy układ nerwowy obejmuje mózgowie i rdzeń kręgowy, pełni funkcje nadrzędne w zakresie przetwarzania informacji.
  • Obwodowy układ nerwowy zbudowany jest z nerwów i zwojów nerwowych, które przekazują sygnały między ośrodkowym układem nerwowym a resztą ciała.
  • Obwodowy układ nerwowy dzieli się na somatyczny (zależny od woli) i autonomiczny (niezależny od woli).
  • Główną funkcją układu nerwowego jest odbieranie bodźców, przetwarzanie ich i wysyłanie odpowiedzi do efektorów.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Ciepłucha


Bibliografia

  1. L. Borodulin-Nadzieja, Fizjologia człowieka. Podręcznik dla studentów licencjatów medycznych, Górnicki Wydawnictwo Medyczne, Wrocław 2005
  2. W. Sylwanowicz, A. Michajlik, W. Ramotowski, Anatomia i fizjologia człowieka. Podręcznik dla średnich szkół medycznych, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich PZWL
  3. M. Maszczyk i in., Rola komórek glejowych w chorobach neurodegeneracyjnych. Część I. Charakterystyka i funkcje fizjologiczne, Farmacja Polska 2021, vol. 77, s. 745–751
  4. A. Bochenek, M. Reicher, Anatomia człowieka. Repetytorium, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa, 2014

Macica – budowa, funkcje, umiejscowienie

Macica to centralny element żeńskiego układu płciowego. Pełni bardzo ważną rolę w procesie rozrodu. To właśnie w niej zagnieżdża się zapłodniona komórka jajowa, a następnie rozwija płód. Znajomość fizjologii narządu jest istotna nie tylko ze względu na ewentualną ciążę, ale również dla zachowania zdrowia intymnego. Dowiedz się, jak wygląda macica, gdzie się znajduje, jak jest zbudowana i jakie pełni funkcje.

Spis treści:

  1. Co to jest macica?
  2. Jak wygląda macica?
  3. Gdzie jest macica?
  4. Budowa macicy
  5. Jaką rolę pełni macica u kobiety?
  6. Jak dbać o macicę? Badania profilaktyczne
  7. Najważniejsze informacje o macicy – podsumowanie

Co to jest macica?

Macica to nieparzysty narząd mięśniowy wchodzący w skład żeńskiego układu rozrodczego. Odpowiada za stworzenie optymalnych warunków do rozwoju płodu w trakcie ciąży, a jej funkcjonowanie jest ściśle związane z cyklem menstruacyjnym. W macicy dochodzi do implantacji zapłodnionej komórki jajowej, a w przypadku braku zapłodnienia – do złuszczania błony śluzowej, co objawia się krwawieniem menstruacyjnym.

Macica zaczyna rozwijać się w I trymestrze ciąży. Powstaje z połączenia dwóch przewodów przyśródnerczowych (przewody Müllera).

Jak wygląda macica?

Macica ma kształt gruszkowaty. Jej górna część jest szersza, a dolna węższa. Jest spłaszczona od przodu ku tyłowi. Jej wielkość może się różnić w zależności od wieku kobiety, liczby przebytych ciąż oraz etapu cyklu menstruacyjnego. Przeciętnie macica ma około 7–9 cm długości, 4 cm szerokości i waży około 50 g.

W okresie ciąży macica ulega znacznemu powiększeniu, dostosowując się do rosnącego płodu. Następuje przerost komórek mięśniowych oraz rozsuwanie się pęczków mięśniowych. Masa narządu może powiększyć się nawet 20-krotnie i wynosić 1 kg. Po porodzie dochodzi do stopniowego cofnięcia się zmian.

Wady rozwojowe macicy to najczęstsze wrodzone nieprawidłowości żeńskiego układu płciowego. Szacuje się, że dotyczą 2–4% kobiet. Wiążą się z większym ryzykiem powikłań ciąży. Najczęstszą wadą jest macica dwurożna, w której jama macicy jest podzielona na dwie części (rogi) na skutek niepełnego zrośnięcia przewodów Müllera w życiu płodowym.

Gdzie jest macica?

Macica jest położona w centralnej części miednicy mniejszej – pomiędzy pęcherzem moczowym a odbytnicą. Od dołu przylega do pochwy, a jej górne boczne części łączą się z jajowodami.

W większości przypadków macica jest lekko pochylona do przodu (tzw. przodozgięcie – trzon macicy jest zgięty do przodu w stosunku do szyjki macicy). U niektórych kobiet może występować tyłozgięcie. Zwykle nie powoduje ono żadnych dolegliwości ani trudności z zajściem w ciążę.

>> Zobacz także: Jajniki – budowa, funkcje, regulacja hormonalna

Budowa macicy

Anatomia macicy wyróżnia:

  • trzon macicy,
  • cieśń macicy,
  • szyjkę macicy.

Trzon macicy jest najgrubszą i największą częścią tego narządu. Zbudowany jest głównie z mięśni gładkich. Jego górna i zaokrąglona część jest określana dnem. Natomiast we wnętrzu trzonu znajduje się jama macicy wyścielona błoną śluzową (endometrium). To właśnie tutaj zagnieżdża się zarodek i rozwija płód.

Cieśń macicy to wąska część łącząca trzon z szyjką macicy. Jej szerokość wynosi około 1 cm, ale w czasie ciąży ulega poszerzeniu i stanowi uzupełnienie trzonu macicy.

Szyjka macicy łączy jamę macicy z pochwą. Jej położenie, konsystencja i stopień rozwarcia ulegają zmianom w zależności od cyklu menstruacyjnego. Mogą zmienić się również po ciąży. Szyjka macicy zawiera wąski kanał, przez który nasienie dostaje się do jamy macicy. W większości jest pokryta nabłonkiem wielowarstwowym płaskim, a jej kanał jest wyścielony nabłonkiem gruczołowym, który wytwarza śluz.

Macica jest utrzymywana w stabilnej pozycji dzięki więzadłom. W czasie ciąży ulegają rozciągnięciu i napięciu, co może być odczuwane jako kłucie, skurcze lub ból. Natomiast osłabienie więzadeł macicy może prowadzić do opadania tego narządu.

Ściana macicy zbudowana jest z 3 warstw. Są to:

  • błona surowicza – zewnętrzna warstwa ochronna,
  • błona mięśniowa – ma grubość około 2 cm, odpowiada za skurcze macicy,
  • błona śluzowa (endometrium) – wewnętrzna warstwa, podlega cyklicznym zmianom związanym z cyklem menstruacyjnym.
Gdy poziom estrogenów wzrasta między 7. a 14. dniem cyklu, błona śluzowa macicy może zwiększyć swoją grubość nawet 10-krotnie, przygotowując się na ewentualną implantację zarodka. Jeżeli nie dojdzie do zapłodnienia, ulega złuszczeniu, co objawia się krwawieniem menstruacyjnym.

>> Zobacz także: Nieregularny okres i zaburzenia miesiączkowania. Objawy, przyczyny, badania i leczenie

Jaką rolę pełni macica u kobiety?

Macica jest miejscem implantacji zarodka. Zapewnia optymalne warunki do rozwoju płodu i chroni go przed czynnikami zewnętrznymi aż do porodu. W odpowiednim momencie mięśniówka macicy kurczy się, wypychając dziecko na zewnątrz.

Z endometrium i komórek trofoblastu powstaje łożysko. Jest to narząd, który odpowiada za wymianę substancji odżywczych, tlenu i produktów przemiany materii między matką a rozwijającym się płodem.

Macica reaguje na hormony płciowe i wpływa na regulację całego cyklu menstruacyjnego. Jeżeli nie dojdzie do zapłodnienia, endometrium narasta i złuszcza się co miesiąc.

Natomiast szyjka macicy posiada gruczoły, które wytwarzają śluz o odczynie zasadowym. W czasie owulacji staje się przejrzysty, rzadki i rozciągliwy, co sprzyja migracji plemników do macicy. W fazie niepłodnej śluz jest gęsty i lepki, dzięki czemu tworzy barierę zapobiegającą przedostawaniu się drobnoustrojów do jamy macicy.

>> Zobacz także: Menopauza – ważny okres w życiu kobiety

Jak dbać o macicę? Badania profilaktyczne

Aby monitorować stan macicy i wcześnie wykryć ewentualne nieprawidłowości, każda kobieta powinna regularnie zgłaszać się na badania profilaktyczne. Do podstawowych należą: badanie ginekologiczne, USG ginekologiczne, cytologia, test w kierunku wirusa brodawczaka ludzkiego (HPV).

Pakiet kobiety (17 badań) banerek

>> Zobacz także: Wynik cytologii i co dalej? Uproszczona interpretacja wyników

Najważniejsze informacje o macicy – podsumowanie

  • Macica to narząd żeńskiego układu rozrodczego o gruszkowatym kształcie, zlokalizowany w miednicy mniejszej.
  • Składa się z trzonu, cieśni i szyjki macicy.
  • W macicy ma miejsce implantacja zarodka, a następnie rozwój płodu.
  • Badania profilaktyczne, które pozwalają monitorować stan zdrowia macicy to m.in. cytologia płynna, test w kierunku wirusa HPV, USG ginekologiczne.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Banaszczyk


Bibliografia

  1. A.M. Oelschlager, Wady rozwojowe macicy u kobiet w ciąży, Ginekologia po Dyplomie 03/2023
  2. A. Bochenek, M. Reicher, Anatomia człowieka. Repetytorium, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa, 2014
  3. W. Sylwanowicz, A. Michajlik, W. Ramotowski, Anatomia i fizjologia człowieka. Podręcznik dla średnich szkół medycznych, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich PZWL
  4. M. Gruszka i in., Częstość występowania wad macicy i ich wpływ na płodność, Ginekologia Polska 2012, 83, s. 517–521
  5. L. Borodulin-Nadzieja, Fizjologia człowieka. Podręcznik dla studentów licencjatów medycznych, Górnicki Wydawnictwo Medyczne, Wrocław 2005

Żółty nalot na języku – co może oznaczać? Przyczyny żółtego języka

Żółty nalot na języku często budzi niepokój, chociaż nie zawsze oznacza poważną chorobę. Zmiana koloru języka może wynikać z różnych czynników – od nieprawidłowej higieny jamy ustnej, przez infekcje, aż po schorzenia układu pokarmowego. Ważne jest, aby wiedzieć, jakie objawy powinny skłonić do konsultacji lekarskiej i przeprowadzenia szczegółowej diagnostyki. Sprawdź, jakie są przyczyny żółtego nalotu na języku.

Spis treści:

  1. Żółty język – co oznacza i o czym świadczy?
  2. Żółty nalot na języku – przyczyny
  3. Żółty język u dziecka – co warto wiedzieć?
  4. Żółty nalot na języku – jak się go pozbyć?
  5. Kiedy udać się do lekarza?
  6. Żółty nalot na języku – często zadawane pytania
  7. Żółty nalot na języku – podsumowanie

Żółty język – co oznacza i o czym świadczy?

W prawidłowych warunkach język powinien mieć różowy lub różowo-czerwony kolor oraz szorstką i lekko wilgotną powierzchnię. Pod wpływem różnych czynników może dojść do zmiany jego zabarwienia. Żółty nalot na języku najczęściej pojawia się w wyniku nagromadzenia bakterii, złuszczonych komórek nabłonka lub resztek pokarmowych. W niektórych przypadkach może jednak sygnalizować problemy zdrowotne, które wymagają leczenia.

Czy żółty język zawsze oznacza chorobę?

Żółty język nie zawsze oznacza chorobę. Często zmiana zabarwienia jest przejściowa i nie wymaga leczenia, a jedynie modyfikacji niektórych nawyków (np. higienicznych, dietetycznych). Przyczynami niechorobowymi mogą być m.in. palenie papierosów, picie dużej ilości kawy i herbaty, nieprawidłowa dieta, zaniedbania higieniczne jamy ustnej, stosowanie niektórych leków.

Morfologia banerek

Żółty nalot na języku – przyczyny

Możliwe przyczyny żółtego nalotu na języku to m.in.:

  • nieprawidłowa lub niedostateczna higiena jamy ustnej,
  • spożywanie alkoholu i palenie tytoniu,
  • odwodnienie,
  • spożywanie pokarmów zawierających żółte i pomarańczowe barwniki (naturalne lub sztuczne),
  • picie dużej ilości kawy lub herbaty,
  • oddychanie przez usta,
  • stosowanie niektórych leków,
  • infekcje przewodu pokarmowego,
  • infekcje bakteryjne, wirusowe lub grzybicze,
  • stany zapalne jamy ustnej,
  • gorączka,
  • choroby układu pokarmowego (choroby wątroby i żołądka).

Żółty nalot na języku może być objawem pośrednim tzw. języka włochatego. Jest to łagodna zmiana spowodowana przerostem i wydłużeniem brodawek nitkowatych. Najczęściej obejmuje środkową część języka. Żółte zabarwienie wynika z obecności drobnoustrojów chromogennych pomiędzy przerośniętymi brodawkami. Czynniki ryzyka to m.in. palenie tytoniu, nieprawidłowa higiena jamy ustnej, nadmierne stosowanie płukanek do ust, zmniejszona ruchomość języka, braki w uzębieniu, zakażenie wirusem HIV, nowotwory złośliwe. Język włochaty to problem zarówno estetyczny, ale niekiedy może powodować pieczenie, nieprzyjemny zapach z ust, zaburzenia smaku, uczucie ciała obcego na języku.

Zdarza się, że żółty nalot na języku może być objawem kandydozy rzekomobłoniastej jamy ustnej, chociaż należy pamiętać, że w większości przypadków nalot jest biały lub biało-żółty. Choroba jest wywołana przez drożdżaki – najczęściej Candida albicans. Zmianie zabarwienia towarzyszą suchość i pieczenie w jamie ustnej, zaburzenia smaku, rumień. Nalot można łatwo zetrzeć, co skutkuje powstaniem zaczerwienienia i krwawiących punktów.

Ból gardła i żółty nalot na języku – możliwy związek

Ból gardła i żółty nalot na języku mogą wskazywać na infekcję górnych dróg oddechowych. Szczególnie sprzyja temu gorączka, odwodnienie oraz oddychanie przez usta z powodu zatkanego nosa. Zmiana zabarwienia na żółtą może być również związana ze stosowaniem leków – w tym antybiotyków.

Żółty język a stres – czy mają coś wspólnego?

W stresujących sytuacjach wydzielanie śliny jest zmniejszone, co powoduje suchość w ustach. To z kolei może przyczynić się do powstania żółtego nalotu na języku. Zwykle zmiana zabarwienia ustępuje samoistnie. Długotrwały stres jest jednym z czynników ryzyka chorób przewodu pokarmowego, którym również może towarzyszyć żółty nalot na języku.

Żółty język u dziecka – co warto wiedzieć?

Najczęściej żółty nalot na języku u dziecka występuje przy infekcji wirusowej lub bakteryjnej. Może być też spowodowany niedoborami (np. witaminy B12). Innymi przyczynami są m.in. nieprawidłowa higiena jamy ustnej czy spożywanie pokarmów zawierających barwniki. Należy obserwować dziecko, a wystąpienie jakichkolwiek niepokojących objawów niezwłocznie skonsultować z pediatrą.

Żółty nalot na języku – jak się go pozbyć?

Jeżeli żółty język jest jednym z objawów choroby, konieczne jest wdrożenie leczenia dopasowanego do przyczyny. Zmiana zabarwienia, która nie wynika z procesów chorobowych, zwykle ustępuje po zastosowaniu domowych sposobów.

Domowe sposoby i codzienna higiena

Domowe sposoby na żółty nalot na języku to m.in.:

  • zadbanie o prawidłową higienę jamy ustnej,
  • czyszczenie powierzchni języka specjalną szczoteczką,
  • eliminacja niekorzystnych nawyków (np. zaprzestanie palenia tytoniu),
  • zadbanie o odpowiednie nawodnienie organizmu,
  • stosowanie płukanek antybakteryjnych.

Należy pamiętać, że domowe sposoby na żółty nalot na języku nie mogą zastąpić terapii pod okiem lekarza.

Kiedy udać się do lekarza?

Konsultacja lekarska jest konieczna, jeżeli żółty nalot na języku utrzymuje się przez dłuższy czas i nie reaguje na zmianę nawyków higienicznych lub towarzyszą mu inne objawy – np.:

  • nieprzyjemny zapach z ust,
  • zaburzenia smaku,
  • ból gardła,
  • trudności w przełykaniu,
  • zmiana tekstury powierzchni języka,
  • owrzodzenia lub nadżerki na powierzchni języka,
  • bóle brzucha,
  • gorączka,
  • osłabienie.

Diagnostyka przyczyny żółtego nalotu na języku obejmuje wywiad medyczny i badania dodatkowe. Lekarz może zlecić wykonanie m.in. posiewu z jamy ustnej oraz testów laboratoryjnych z krwi oceniających ogólny stan organizmu.

Żółty nalot na języku – często zadawane pytania

Odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania dotyczące tego, co oznacza żółty język.

Czy żółty nalot na języku to grzybica?

W większości przypadków grzybicy jamy ustnej nalot na języku jest biały, ale zdarza się, że przybiera biało-żółty lub żółty kolor. Dla ustalenia rozpoznania konieczne jest wykonanie szczegółowych badań.

Czy żółty język świadczy o problemach z wątrobą?

O problemach z wątrobą świadczy przede wszystkim żółtawe zabarwienie twardówek i skóry (żółtaczka). Żółty nalot na języku może się pojawić, jednak zdarza się to rzadko. Konieczne jest skonsultowanie się z lekarzem, jeżeli poza zmianą zabarwienia języka obecne są jeszcze inne dolegliwości (np. żółtaczka, bóle brzucha, niezamierzony spadek masy ciała, świąd skóry, zmęczenie).

Pakiet watrobowy banerek

Jakie zmiany na języku powinny niepokoić?

Niepokojące są trwałe zmiany koloru języka, bolesne nadżerki, owrzodzenia, obrzęk, krwawienie, nietypowa tekstura powierzchni języka lub objawy ogólnoustrojowe (np. gorączka, nawracające infekcje).

Przy jakiej chorobie występuje żółty język?

Żółty język może towarzyszyć infekcjom wirusowym, bakteryjnym i grzybiczym górnych dróg oddechowych. Rzadziej żółty nalot występuje przy chorobach układu pokarmowego (np. schorzeniach wątroby, refluksie żołądkowo-przełykowym).

Jaka choroba autoimmunologiczna jest przyczyną żółtego języka?

Niektóre choroby autoimmunologiczne mogą powodować zmiany w jamie ustnej – w tym na języku. Nie jest to jednak jedyny objaw, dlatego na jego podstawie nie można postawić rozpoznania. Pojawienie się niepokojących dolegliwości zawsze należy skonsultować z lekarzem.

Żółty nalot na języku – podsumowanie

  • Przyczyny żółtego nalotu na języku mogą być różne. Często zmiana zabarwienia wynika z zaniedbań higienicznych, palenia tytoniu, nieodpowiedniej diety lub barwników obecnych w pożywieniu. Zdarza się, że żółty nalot na języku świadczy o chorobach – np. układu pokarmowego lub infekcjach.
  • Aby pozbyć się żółtego nalotu na języku najczęściej wystarczy zadbać o odpowiednią higienę oraz poprawić nawyki żywieniowe.
  • Jeżeli żółty nalot na języku utrzymuje się długo lub towarzyszą mu inne objawy – konieczna jest wizyta u lekarza i przeprowadzenie badań diagnostycznych.

Opieka merytoryczna: lek. Kacper Staniszewski


Bibliografia

  1. https://www.mp.pl/medycynarodzinna/diagnostyka-kliniczna/objawy-kliniczne/119955,jezyk (dostęp 02.04.2025)
  2. https://www.mp.pl/pacjent/pediatria/lista/73512,zolty-jezyk-w-czasie-przeziebienia (dostęp 02.04.2025)
  3. P. Zalewska, M. Radwan-Oczko, Zmiany fizjologiczne i patologiczne na języku – rola czynników endo- i egzogennych, Medycyna Ogólna i Nauki o Zdrowiu 2021, t. 27, nr 4, s. 407–413
  4. https://www.mp.pl/interna/chapter/B16.II.18.142.1.2. (dostęp 03.04.2025)

Katar zatokowy: objawy, przyczyny i leczenie

Katar – chociaż zwykle niegroźny – potrafi skutecznie uprzykrzyć życie. Gdy wydzielina jest gęsta oraz towarzyszą jej ból i uczucie rozpierania w okolicy zatok, często można spotkać się z pojęciem „katar zatokowy”. Należy pamiętać, że jest to określenie potoczne, które nie istnieje w nomenklaturze medycznej. Dowiedz się, co oznacza katar zatokowy, skąd się bierze, jak wygląda i ile trwa.

Spis treści:

  1. Katar zatokowy: objawy dolegliwości
  2. Skąd się bierze katar zatokowy: przyczyny choroby
  3. Etapy kataru zatokowego: jak wygląda wydzielina z nosa?
  4. Jak zdiagnozować przyczynę żółtego, bezbarwnego czy zielonego kataru zatokowego?
  5. Katar zatokowy: jak leczyć?
  6. Katar zatokowy: podsumowanie informacji

Katar zatokowy: objawy dolegliwości

„Katar zatokowy” to termin często używany przez pacjentów na opisanie objawów związanych z zapaleniem zatok przynosowych.

Zapalenie zatok przynosowych to stan zapalny błony śluzowej wyściełającej zatoki na skutek zaburzenia ich drenażu i wentylacji. Przyczyną mogą być infekcje, zmiany anatomiczne lub alergie. Ze względu na czas trwania wyróżnia się:

  • ostre zapalenie zatok – objawy utrzymują się do 12 tygodni,
  • przewlekłe zapalenie zatok – objawy utrzymują się powyżej 12 tygodni.
Warto wiedzieć: Na ostre zapalenie zatok rocznie cierpi nawet 6–15% populacji.

Katar zatokowy to nie jedyny objaw zapalenia zatok przynosowych. Do głównych dolegliwości należą:

  • niedrożność nosa,
  • wydzielina spływająca po tylnej ścianie gardła,
  • ból lub uczucie rozpierania twarzy,
  • zaburzenie lub utrata węchu.

Często obecne są także objawy dodatkowe – m.in. osłabienie, zmęczenie, złe samopoczucie, bóle głowy, gorączka, chrypka, uczucie drapania w gardle, nieprzyjemny zapach z ust.

Pamiętaj: Katar zatokowy nie jest konieczny do postawienia rozpoznania zapalenia zatok przynosowych. Zgodnie z najnowszymi wytycznymi wymagane jest stwierdzenie 2 lub więcej głównych objawów, a jednym z nich powinna być niedrożność nosa lub wydzielina z nosa.
Pakiet alergenów – nieżyt nosa u dzieci (9 badań) banerek

Skąd się bierze katar zatokowy: przyczyny choroby

Najczęstszą przyczyną kataru zatokowego, czyli zapalenia zatok przynosowych, jest infekcja wirusowa. Patogenami odpowiedzialnymi za rozwój zakażenia są głównie rhinowirusy, adenowirusy, wirusy paragrypy, wirus grypy.

Zapalenie zatok przynosowych może być wywołane również przez infekcję:

  • bakteryjną – najczęstsze patogeny to: Streptococcus pneumoniae, Haemophilus influenzae, Moraxella catarrhalis,
  • grzybiczą – zakażenie głównie Aspergilloza, Mucormycosa, Sporotrychosa.

>> Zobacz także: Sezonowe zakażenia układu oddechowego – ostre zakażenia górnych dróg oddechowych

Inną przyczyną kataru zatokowego może być alergia. Alergiczny obrzęk błony śluzowej nosa powoduje zablokowanie ujścia zatoki, a w konsekwencji rozwój procesu zapalnego. Czynnikami predysponującymi do zapalenia zatok przynosowych są również: przewlekłe drażnienie błony śluzowej nosa czynnikami fizycznymi (np. dymem papierosowym), guzy okolicy zatok, choroby zębów czy skrzywienie przegrody nosa.

Pakiet alergenów – nieżyt nosa u dorosłych (9 badań) banerek

Etapy kataru zatokowego: jak wygląda wydzielina z nosa?

Katar w przebiegu zapalenia zatok przynosowych może mieć charakter:

  • śluzowy,
  • śluzowo-ropny,
  • ropny.

Katar zatokowy często przybiera kolor żółty lub zielony. Początkowo może być wodnisty, ale z postępem choroby staje się gęsty i lepki, a przez to powoduje niedrożność nosa i trudności z oddychaniem przez nos. Małżowiny nosowe są obrzęknięte i zaczerwienione. Zdarza się, że wydzielina spływa po tylnej ścianie gardła, powodując podrażnienie objawiające się drapaniem w gardle, chrypką lub kaszlem.

Warto pamiętać: Kolor kataru zatokowego nie pozwala na określenie etiologii wirusowej czy bakteryjnej. Zmiana konsystencji i zabarwienia wydzieliny ma miejsce bez względu na rodzaj patogenu i wynika z procesów zachodzących w organizmie na skutek infekcji.

>> Przeczytaj: Przewlekły (chroniczny) katar – objawy, przyczyny, leczenie

Jak zdiagnozować przyczynę żółtego, bezbarwnego czy zielonego kataru zatokowego?

Rozpoznanie zapalenia zatok przynosowych opiera się o:

  • wywiad medyczny,
  • badanie laryngologiczne,
  • badania obrazowe (np. tomografia komputerowa zatok) i endoskopowe.

W ustaleniu przyczyny kataru zatokowego niekiedy wykonuje się badanie mikrobiologiczne wydzieliny z nosa oraz testy alergiczne (np. z krwi).

Morfologia banerek

Katar zatokowy: jak leczyć?

Objawowe leczenie kataru zatokowego polega na:

  • płukaniu nosa roztworem 0,9% NaCl,
  • stosowaniu leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych (NLPZ, paracetamol),
  • stosowaniu leków obkurczających naczynia błony śluzowej nosa,
  • stosowaniu leków ziołowych i preparatów cynku.

W uzasadnionych przypadkach lekarz może zdecydować o zastosowaniu glikokortykosteroidów donosowych lub antybiotyków.

Ile trwa katar zatokowy?

Czas trwania kataru zatokowego zależy od przyczyny. Przy infekcjach wirusowych objawy ustępują zwykle w ciągu 7-10 dni, natomiast zakażenie bakteryjne u większości chorych trwa do 14 dni. Zdarza się, że dolegliwości utrzymują się dłużej. Przewlekłe zapalenie zatok przynosowych przebiega z okresami zaostrzeń i remisji.

Zobacz także:

>> Alergiczny nieżyt nosa – najczęściej diagnozowana choroba alergiczna w Polsce

>> Nieżyt nosa i astma – czy to alergia?

Katar zatokowy: podsumowanie informacji

  • Katar zatokowy to potoczne określenie objawów zapalenia zatok przynosowych.
  • Najczęściej katar zatokowy ma podłoże infekcyjne (wirusowe, bakteryjne, grzybicze) lub alergiczne.
  • Objawy zapalenia zatok przynosowych to nie tylko katar, ale również niedrożność nosa, uczucie rozpierania twarzy, zaburzenia węchu oraz objawy ogólne (złe samopoczucie, osłabienie, gorączka).
  • Leczenie kataru zatokowego zależy od przyczyny – antybiotyki są potrzebne tylko w niektórych przypadkach.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Ciepłucha


Bibliografia

  1. W. Szyfter i in., zapalenie zatok przynosowych, Przewodnik Lekarza 9/2003
  2. Z. Steć, A. Krzeski, Ostre zapalenie zatok przynosowych w świetle wytycznych EPOS 2020
  3. A. Koźmińska-Badr, Fitoterapia w praktyce lekarza rodzinnego: ostre zapalenie zatok przynosowych, Postępy Fitoterapii 2021, 22, s. 208–213
  4. E. Waśniewska-Okupniak, Ostre zapalenie zatok przynosowych, Medycyna po Dyplomie 11/2012
  5. https://www.mp.pl/interna/chapter/B16.II.3.2. (dostęp 04.04.2025)

Nerwica natręctw (zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne) – czym jest i jak się objawia?

Nerwica natręctw, czyli zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne (OCD) charakteryzują się występowaniem nawracających, natrętnych myśli (obsesji) i czynności (kompulsji), którym trudno się oprzeć. Szacuje się, że zaburzenia te dotyczą ok. 2% populacji. Czym dokładnie jest nerwica natręctw, jak leczyć to zaburzenie oraz jak wygląda proces diagnozy? Poniższy artykuł przedstawia podstawowe informacje na temat zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych.

Spis treści:

  1. Nerwica natręctw: co to za zaburzenie?
  2. Nerwica natręctw: przyczyny OCD
  3. Objawy nerwicy natręctw
  4. Nerwica natręctw: przykłady sytuacji, w których może objawiać się OCD
  5. Rozpoznanie i diagnoza nerwicy natręctw
  6. Nerwica natręctw: jak leczyć?
  7. Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, czyli nerwica natręctw: podsumowanie

Nerwica natręctw: co to za zaburzenie?

„Nerwica natręctw” to określenie oznaczające zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne (ang. obsessive-compulsive disorder), czyli przewlekłe zaburzenie psychiczne, charakteryzujące się obecnością obsesji i kompulsji.

  • Obsesje to natrętne, nawracające i uporczywe myśli, pragnienia oraz wyobrażenia. Najczęściej dotyczą brudu, zanieczyszczeń, porządkowania i symetrii, skrupulatności, ale także seksu, religii czy agresji. Ich występowanie zawsze wiąże się z cierpieniem i lękiem: osoba cierpiąca na obsesje próbuje się ich pozbyć, starając się zneutralizować je innymi myślami lub działaniami.
  • Kompulsje to nawracające zachowania lub czynności umysłowe, które służą uniknięciu lub ograniczeniu cierpienia spowodowanego obsesjami oraz redukcji odczuwanego lęku. Osoba dotknięta nimi odczuwa przymus ich wykonania i ma poczucie ograniczonej kontroli nad nimi.

Co istotne, kompulsje cechują się powtarzalnością i zwykle mają sztywny schemat przebiegu. Najczęściej są to rytuały czystościowe, powtarzanie czynności, natrętne sprawdzanie, dotykanie przedmiotów, układanie i porządkowanie rzeczy czy liczenie w myślach. Co ważne, kompulsje nie muszą wiązać się z aktywnością ruchową – mogą mieć formę ukrytych zachowań, np. powtarzania określonych słów czy odmawiania modlitw. Działania te stają się przymusowe i trudne do kontrolowania, co znacznie utrudnia codzienne funkcjonowanie.

>> Sprawdź: Tiki nerwowe i ich przyczyny. Co mogą oznaczać i jak się ich pozbyć?

Jak często występuje nerwica natręctw?

Jeśli chodzi o rozpowszechnienie, nawet u ponad 2% populacji może wystąpić nerwica natręctw. Co to oznacza? OCD jest zaburzeniem psychicznym występującym równie często jak astma czy cukrzyca. Nerwica natręctw może wystąpić w każdym wieku, ale najczęściej objawia się w okresie dorastania lub wczesnej dorosłości i równie często dotyka mężczyzn, jak i kobiet – przy czym zazwyczaj jako pierwsze ujawniają się obsesje, a dopiero później kompulsje.

>> Przeczytaj także: Krótkie kompendium wiedzy o dojrzewaniu płciowym

Pakiet zdrowie psychiczne podstwowy (13 badań) banerek

Nerwica natręctw: przyczyny OCD

Dlaczego u kogoś rozwija się nerwica natręctw?Przyczyny są złożone i obejmują zarówno czynniki biologiczne, jak i środowiskowe. Do ich wyjaśnienia często wykorzystuje się koncepcje psychoanalityczne oraz koncepcje związane z teorią uczenia się, które wskazują na znaczenie czynników psychospołecznych.

Podejście biologiczne wskazuje z kolei na znaczenie czynników genetycznych i anatomicznych, a także zaburzeń neuroprzekaźników. Coraz częściej mówi się, że zaburzenie może być wynikiem dysfunkcji w określonych obszarach mózgu, szczególnie w obrębie układu serotoninergicznego, który reguluje nastrój i emocje. Do rozwoju OCD mogą przyczyniać się również traumatyczne doświadczenia życiowe.

Czy nerwica natręctw jest dziedziczna?

Badania wskazują, że czynniki genetyczne odgrywają istotną rolę w etiopatogenezie nerwicy natręctw. Nie możemy jednoznacznie określić, czy nerwica natręctw jest dziedziczna, jednak osoby, które mają bliskich krewnych cierpiących na OCD, są bardziej narażone na rozwój tego zaburzenia. Genotyp nie jest jednak jedynym czynnikiem, ponieważ na rozwój zaburzenia mają wpływ również czynniki środowiskowe, takie jak stres czy traumatyczne przeżycia.

Pakiet zdrowie psychiczne rozszerzony (15 badań) banerek

Objawy nerwicy natręctw

Po czym poznać, że u kogoś rozwinęła się nerwica natręctw? Objawy to przede wszystkim występowanie obsesji i kompulsji. Najczęściej wymieniane objawy to:

  • natrętna niepewność, nawracająca i nieustępująca pomimo wielokrotnego (natrętnego) sprawdzania,
  • natrętne, niechciane myśli o wulgarnym, obscenicznym czy bluźnierczym charakterze,
  • natrętne impulsy, czyli nieodparte myśli o tym, że można zachować się w sposób kompromitujący lub agresywny,
  • ruminacje, czyli ciągłe i bezużyteczne „przeżuwanie” myśli z niemożliwością podjęcia decyzji lub wyciągnięcia wniosków,
  • obsesyjny lęk przed zabrudzeniem siebie lub innych,
  • obsesyjne próby utrzymywania perfekcyjnego porządku, symetrii czy określonego układu przedmiotów w otoczeniu,
  • nawracające mycie, czyszczenie, układanie zgodnie z narzuconą sobie procedurą,
  • złożone, przypominające rytuały czynności, które należy wykonać, by zapobiec narastającemu napięciu lub groźbie katastrofalnych konsekwencji (pomimo świadomości absurdu całej sytuacji).

W przebiegu zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych mogą wystąpić także objawy zaburzeń lękowych oraz depresji, a także depersonalizacja, derealizacja i tiki.

>> Zobacz: Depresja maskowana – objawy, przyczyny, leczenie. Jakie badania zrobić przy depresji?

Co czuje chory na zaburzenia obsesyjno-kompulsywne?

Aby najlepiej zrozumieć, czym jest nerwica natręctw, przykłady powinny dotyczyć życia codziennego. Osoba cierpiąca na zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne często doświadcza silnego lęku i napięcia związanego z obsesjami, które muszą być łagodzone przez kompulsje. Klasyczny przykład to mycie rąk: jeśli ktoś zaczyna obawiać się, że zarazi się poważną chorobą, coraz częściej myje ręce. To daje złudne poczucie zmniejszenia lęku, jednak z czasem trzeba myć ręce coraz częściej.

Taki schemat błędnego koła może dotyczyć też na przykład wielokrotnego sprawdzania, czy drzwi są zamknięte. Co ważne, osoba dotknięta OCD ma świadomość, że te działania są zbędne, jednak odczuwa wewnętrzny przymus ich wykonania. A w przypadku nerwicy natręctw myślowych? Przykładem mogą być ciągłe myśli związane z obawą o wyrządzenie krzywdy bliskiej osobie czy ośmieszeniem i wypowiedziami społecznie nieakceptowanymi.

Panel farmakogenetyka - badanie wariantów genetycznych (met. RT-PCR)

Nerwica natręctw: przykłady sytuacji, w których może objawiać się OCD

Objawy nerwicy natręctw moją występować w życiu codziennym w wielu formach. Bardzo często dotyczą one spraw prozaicznych. U wielu osób pojawiają się natrętne myśli na temat zamykania drzwi, gaszenia światła w samochodzie czy odłączania żelazka.

Nerwica natręctw myślowych występuje praktycznie bez powodu, a przymusowe czynności – kompulsje – często wiążą się z koniecznością sprawdzania, czy dana czynność z życia codziennego została wykonana prawidłowo.

Rozpoznanie i diagnoza nerwicy natręctw

Diagnoza nerwicy natręctw opiera się na wywiadzie medycznym oraz obserwacji objawów. Lekarz psychiatra może także przeprowadzić dodatkowe badania, aby wykluczyć inne zaburzenia, które mogą wywoływać podobne objawy. Objawy zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych mogą być mylone z innymi schorzeniami, dlatego tak ważna jest diagnoza różnicowa i wykluczenie zaburzeń lękowych, w których lęk jest bardziej ogólny i nie prowadzi do kompulsji, depresji, schizofrenii oraz zaburzeń neurologicznych. Kluczowym elementem diagnozy jest obecność obsesji i kompulsji, które są czasochłonne i zakłócają codzienne funkcjonowanie.

>> To może Cię zaciekawić: Kryptopiroluria – choroba, która nie istnieje

Choć nerwica natręctw jest zaburzeniem psychicznym, warto wykonać dodatkowe badania krwi, by wykluczyć inne schorzenia w procesie diagnozy. Objawy lękowe, takie jak niepokój, drażliwość i nerwowość, mogą oznaczać na przykład nadczynność tarczycy, podobnie jak podwyższony poziom kortyzolu może wskazywać na przewlekły stres oraz inne zaburzenia hormonalne, które mogą być przyczyną uczucia lęku lub niepokoju.

Nawet rutynowe badanie ogólne krwi pozwala niekiedy wykluczyć niedobory wpływające na samopoczucie. Choć badania krwi nie stanowią podstawy diagnozy nerwicy natręctw, mogą być pomocne w wykluczeniu innych przyczyn medycznych, które mogą powodować objawy podobne do OCD. Najważniejszą częścią diagnozy będzie jednak wywiad psychiatryczny i ocena psychologiczna.

Nerwica natręctw: jak leczyć?

Co możesz zrobić, gdy pojawi się nerwica natręctw? Leczenie OCD obejmuje przede wszystkim terapię poznawczo-behawioralną (CBT) oraz farmakoterapię. Terapia CBT skupia się na identyfikacji irracjonalnych myśli i zachowań oraz ich modyfikowaniu. W leczeniu stosuje się także leki z grupy SSRI (selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny), które pomagają regulować poziom serotoniny w mózgu. Najczęściej stosowanymi SSRI są: fluoksetyna, fluvoxamina, sertralina, paroksetyna oraz escitalopram.

Psychoterapia stanowi pierwszy wybór, szczególnie u dzieci przy niewielkim nasileniu zaburzeń oraz w przypadku braku współistnienia innych schorzeń psychicznych. Najczęściej stosowaną i zarazem najskuteczniejszą formą terapii jest ERP – ekspozycja na bodziec i powstrzymanie reakcji, uzupełniana o inne techniki poznawcze.

Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, czyli nerwica natręctw: podsumowanie

Nerwica natręctwto poważne zaburzenie, które znacząco wpływa na jakość życia. Obsesje i kompulsje mogą prowadzić do dużego cierpienia emocjonalnego i trudności w codziennym funkcjonowaniu. Współczesne metody leczenia, takie jak terapia poznawczo-behawioralna, oferują skuteczne narzędzia w walce z OCD. Pierwszym krokiem w leczeniu jest diagnoza, podczas której warto wykonać dodatkowe badania krwi, by wykluczyć inne przyczyny występowania objawów.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Ciepłucha


Bibliografia

  1. Paula Całun-Nadulska, Justyna Magdalena Sikora “Terapia zaburzenia obsesyjno – kompulsyjnego w podejściu poznawczo-behawioralnym” Psychiatria i Psychologia Kliniczna 2019, 19 (2), p. 210–215.
  2. Jolanta Rabe-Jabłońska “Diagnoza i leczenie zaburzenia obsesyjno – kompulsyjnego” Psychiatria 2007;4(4):160-174.
  3. Waldemar Krzyszkowiak, Małgorzata Kuleta-Krzyszkowiak,Eliza Krzanowska “Leczenie zaburzeń obsesyjno – kompulsyjnych (OCD) i zaburzeń powiązanych (OCRD)” Psychiatria Polska 2019; 53(4): 825–843.
  4. https://www.mp.pl/pacjent/psychiatria/choroby/72914,zaburzenie-obsesyjno-kompulsyjne (dostęp: 08.04.2025).
  5. https://www.mp.pl/nadczynnosc-tarczycy (dostęp: 08.04.2025).
  6. https://www.mp.pl/pacjent/badania_zabiegi/99731,kortyzol-co-to-badanie-norma-przyczyny-podwyzszonego-i-obnizonego-stezenia (dostęp: 08.04.2025).