Czym są flawonoidy? Właściwości, działanie, źródła

W dzisiejszym świecie, gdzie zdrowie i dobre samopoczucie stają się priorytetem, coraz częściej szukamy naturalnych sposobów wspierania organizmu. Wśród liczonych związków chemicznych o potencjale prozdrowotnym duże zainteresowanie budzą flawonoidy. Te naturalne barwniki, odpowiedzialne m.in. za intensywne kolory owoców, warzyw i kwiatów, to znacznie więcej niż tylko estetyczny dodatek. Artykuł przybliża informacje na temat flawonoidów, czym są, gdzie występują, i jak ich obecność w naszym codziennym menu może przyczynić się do lepszego zdrowia i witalności. Dowiedz się, jakie jest działanie i właściwości flawonoidów.

Spis treści:

  1. Flawonoidy – co to za związki?
  2. Jakie są rodzaje flawonoidów?
  3. Właściwości i działanie flawonoidów
  4. Flawonoidy – gdzie występują?
  5. Suplementacja flawonoidów – czy warto?
  6. Flawonoidy – często zadawane pytania

Flawonoidy – co to za związki?

Flawonoidy są związkami polifenolowymi pochodzenia roślinnego. Wiemy, że w przyrodzie występuje blisko 10 tys. takich związków. Występują w liściach, kwiatach, owocach – głównie w skórce, łodygach, łupinach zbóż. Na dziś zidentyfikowano ok. 10 tys. flawonoidów (sic!).

Mnogość związków flawonoidowych przekłada się na mnogość spełnianych przez nie funkcji.

Pełnią rolę antyoksydantów, naturalnych antybiotyków, fungicydów – środków grzybobójczych oraz herbicydów. Chronią rośliny przed promieniowaniem UV, a nadając roślinom intensywne barwy – żółtą, czerwoną, niebieską, fioletową – oraz smak, pomagają w przywabianiu owadów.

Jakie są rodzaje flawonoidów?

Różnice w budowie chemicznej pozwalają podzielić tę grupę związków na sześć klas:

  • antocyjany,
  • flawonole,
  • flawanole,
  • izoflawonoidy,
  • flawony i flawanony.  

Działanie i właściwości flawonoidów w dużej mierze zależą od ich budowy chemicznej i przynależności do odpowiedniej grupy związków.

Antocyjanidyny – antocyjany

Antocyjany to najbardziej intensywnie zabarwione flawonoidy, należą do nich barwniki kwiatów, owoców i liści, odpowiedzialne za barwy od różowej, przez czerwoną, do niebieskiej i fioletowej.

Wszyscy wiemy, że im dojrzalszy owoc, tym intensywniej wybarwiony – pozostaje to w związku ze stężeniem antocyjanów, które rośnie w miarę dojrzewania owoców.

Ta klasa flawonoidów to również naturalne filtry UV dla roślin, chronią ich tkanki przed szkodliwym wpływem promieniowania słonecznego.

Antocyjany to związki zawarte w owocach i warzywach, wielu z nich nadając intensywną barwę, dzięki temu są również wykorzystywane jako barwniki do żywności (napojów, deserów, słodyczy) i leków. Na etykietach produktów oznaczane są jako E163.

  • Cyjanidyna  – barwa czerwona – E163A
  • Delfinidyna – barwa niebieska – E163B
  • Malwidyna – barwa fioletowa – E163C
  • Pelargonidyna – barwa pomarańczowa – E163D
  • Peonidyna – barwa czerwono-brązowa – E163E
  • Petunidyna – barwa ciemnoczerwona – E163F

Antocyjany – gdzie występują?

Antocyjany są bogato reprezentowane w owocach i warzywach o zabarwieniu fioletowym. Należą do nich: aronia, bakłażan, czarny bez, czarne winogrona, czarna porzeczka, borówka, borówka brusznica, jeżyna.

Owoce i warzywa z czerwonym barwnikiem to: czereśnia, wiśnia, malina, truskawka, rabarbar, czerwona kapusta, żurawina.

Flawonole

Flawonole są klasą flawonoidów nadającą kwiatom barwę żółtą. Głównym przedstawicielem flawonoli w naszej strefie geograficznej jest kwercetyna, oprócz niej kempferol, mirycetyna i izoramnetyna.

Kwercetyna wchłania się w jelicie cienkim. Co ciekawe, niewchłonięta część kwercetyny, wydalana jest następnie z żółcią, a po dalszych przemianach pod wpływem mikrobioty jelitowej, jest wchłaniana w dalszych odcinkach przewodu pokarmowego.

Kwercetyna dostępna jest w wielu owocach i warzywach (np. w cebuli i jabłkach), a stopień jej absorpcji w przewodzie pokarmowym zależy od źródła w diecie.

Flawonole – gdzie występują?

Owoce i warzywa będące źródłem flawonoli to: jeżyna, żurawina, jagody, czarny bez.

Kwercetyna występuje w największych ilościach w jabłkach i w cebuli, przy czym wchłanianie tego związku z cebuli jest nawet trzy razy większe niż z jabłek.

Źródłem kwercetyny jest również zielona herbata, czerwone wino, niewielkie ilości zawiera kawa i białe wino.

Flawanole

Flawanole, nazywane także katechinami, to: katechina, galokatechina, epikatechina; epigalokatechina, leukopelargonidyna, leukocyjanidyna, leukopelargonidyna, leukocyjanidyna.

Katechina i epikatechina występują w największych ilościach w: jabłkach, morelach, owocach pigwowca, natomiast galokatechina i epigalokatechina w nasionach roślin bobowatych, winogronach i herbacie.

Najbogatszym źrodłem flawanoli jest herbata, czyli suszone i odpowiednio preparowane liście Camelia sinensis. Podczas fermentacji suszu liści herbacianych flawanole i ich skład ulegają znaczącym zmianom, tylko 10% flawanoli pozostaje w formie niezmienionej. Dlatego lepszym źródłem katechin jest napar z zielonej herbaty, która nie jest poddawana fermentacji, niż herbata czarna.

Katechina to stosunkowo dobrze absorbowany związek, wykazujący potencjał prozdrowotny. Niektóre badania pokazują przeciwnowotworowe działanie katechin, chociaż nie wszystkie to potwierdzają. Zbyt wysokie spożycie katechin (zielonej herbaty) nie jest wskazane dla kobiet w ciąży.

>> Dowiedz się więcej o diecie dla ciężarnych: Zielona herbata w ciąży – czy jest bezpieczna?

Izoflawonoidy

Związki izoflawonoidowe to genisteina i daidzeina.

Pochodząca z soi i produktów sojowych genisteina wykazuje działanie estrogenowe. Z tego powodu znajduje zastosowanie w suplementach zmniejszających objawy niedoboru estrogenów u kobiet po menopauzie.

Izoflawony obecne są również w roślinach strączkowych.

>> Przeczytaj też: Co to są estrogeny, za co odpowiadają i kiedy je badać?

Flawony i flawanony

Do klasy flawonów należą apigenina i luteolina. Ich źródłem są seler czy czerwona papryka. Oprócz tego flawony zawarte są w czerwonym pieprzu, pietruszce, cytrynach i tymianku.

Flawanony to hesperetyna i narygenina, zawarte w pomarańczach i grejpfrutach – z tego powodu bywają określane jako flawonoidy cytrusowe.

Właściwości i działanie flawonoidów

Flawonoidy to ogromna grupa związków, dlatego działanie, które wykazują jest różnorodne i wielokierunkowe. Poniżej opisujemy kilka najważniejszych działań tych związków.

Działanie antyoksydacyjne

Najczęściej wymienia się działanie antyoksydacyjne flawonoidów, zdolność do zmiatania wolnych rodników i hamowanie ich wytwarzania.

Uczestniczą również w regulacji enzymów biorących w procesach antyoksydacji oraz mechanizmach rozszerzania naczyń krwionośnych. Działanie antyoksydacyjne wykazuje np. rutyna – flawonoid używany w lekach, jako składnik regulujący przepuszczalność naczyń włosowatych i poprawiający krążenie obwodowe.

Flawonoidy mają również zdolność do chelatowania, czyli wiązania jonów niektórych metali – miedzi, żelaza – blokując je i zapobiegając możliwości generowania wolnych rodników. Takie działanie wykazuje np. rutyna, kwercetyna czy mirycetyna. Jest to również mechanizm wspomagający działanie innych antyoksydantów, np. witaminy C i witaminy E.

Flawonoidy, np. genisteina, przyczyniają się także do stabilizacji błon komórkowych sprawiając, że stają się one bardziej odporne na działanie czynników utleniających.

Działanie peroksydacyjne – chroniące lipidy przed przyłączaniem wolnych rodników – wykazuje również sylimaryna – mieszanka flawonoidów i lignanów – wykorzystywany w lekach wspomagających pracę wątroby.

Należy podkreślić, iż biologiczna aktywność flawonoidów zależy w dużej mierze od stężenia, w jakim występują: niskie stężenie flawonoli (0,4–1,6 μM) związane jest z ich własnościami antyoksydacyjnymi, podczas gdy wysokie stężenie tych związków (25–100 μM) może zadziałać w przeciwny sposób.

Badanie_glutationu

Działanie przeciwzapalne

Działanie przeciwzapalne flawonoidów polega na hamowaniu aktywności enzymów biorących udział w kaskadzie zapalenia, w produkcji mediatorów odpowiedzi zapalnej, zmniejszając odczyn zapalny. Substancje wykazujące takie działanie to m.in.:

kwercetyna,

  • galangina,
  • apegenina,
  • naryngeina,
  • baikaleina.
CIEKAWOSTKA
Często wykorzystywana w przeziębieniach cebula swoje właściwości prozdrowotne zawdzięcza m.in. kwercetynie.

Działanie przeciwalergiczne

Niektóre flawonoidy wykazują również właściwości przeciwalergiczne. Ich działanie polega na hamowaniu nadmiernej odpowiedzi immunologicznej, m.in. syntezy komórek IgE. Kwercetyna i luteolina dodatkowo hamują uwalnianie histaminy.

Flawonoidy o właściwościach przeciwalergicznych to również rutyna, bajkalina, mirycetyna, apigenina. Ich obecność potwierdzono w wielu ziołach, np. rdeście ptasim Herba polygoni avicularis i skrzypie polnym Herba equiseti.

>> Dowiedz się więcej: Alergia IgE-zależna, czyli jaka?

Działanie estrogenne

Niektóre flawonoidy, zwłaszcza z grupy izoflawonów, np. genisteina czy daidzeina, wykazują podobieństwo do estrogenów. To sprawia, że mogą działać na receptory estrogenowe α, występujące głównie w gruczole sutkowym, endometrium macicy czy jajnikach, i receptory estrogenowe β obecne w:

  • mózgu,
  • nerkach,
  • naczyniach krwionośnych,
  • płucach,
  • kościach.

Ich korzystne, estrogenne działanie wykorzystywane jest w łagodzeniu objawów menopauzy.

Pozostałe możliwe właściwości flawonoidów

Flawonoidy i ich potencjał zdrowotny są ciągle obszarem badania. Poza już opisanymi właściwościami, wykazują również działanie ochronne przed promieniowaniem UV i znajdują zastosowanie jako naturalne filtry przeciwsłoneczne. Wykazują działanie hipoglikemiczne, uszczelniają i wzmacniają ścianki naczyń krwionośnych, wpływają na aktywność wielu enzymów.

Flawonoidy – występowanie i źródła w diecie

Flawonoidy są wszechobecne w roślinach: warzywach, owocach, nasionach, ziołach. Stanowią istotny element diety człowieka, zależny jednak od zwyczajów żywieniowych. Społeczeństwa zachodnie spożywają od 50-800 mg flawonoidów dziennie, natomiast wschodnie nawet do 2 g. Większe spożycie flawonoidów wiąże się ze spożywaniem żywności nieprzetworzonej oraz większym spożyciem produktów roślinnych, głównie strączkowych.

Źródłem polifenoli w polskiej diecie ich są:

  • warzywa – 31% (przede wszystkim cebula),
  • owoce – 23% (jabłka, owoce cytrusowe i sezonowe – czarna porzeczka, czarne jagody),
  • pieczywo – ok. 15%,
  • kawa – ok. 9,5%,
  • czerwone wino – 9,5%,
  • czekolada – 8,5% (bogata w te związki jest gorzka czekolada, zawierająca > 70% kakao),
  • herbata – ok. 3,5%.

Zawartość tych związków w spożywanych pokarmach zależy od gatunku, odmiany i stopnia dojrzałości rośliny, a także od stopnia ich przetworzenia. Np. te zawarte w nasionach są tracone przy produkcji mąki.

Poziom zalecanego dziennego spożycia dla żadnego związku z tej grupy nie został ustalony, ale spożycie polifenoli na poziomie 250-500 mg zapewnia poprawne funkcjonowanie organizmu.

Jakie produkty zawierają najwięcej flawonoidów i są ich najlepszym źródłem? Informacja o zawartości danej substancji w przeliczeniu na masę produktu ma ograniczoną przydatność.

Wiemy np. że natka pietruszki zawiera więcej flawonoidów niż jabłka, jednak to jabłka są ważnym ich źródłem w polskiej diecie, ponieważ zjadamy ich więcej niż liści pietruszki.

Ponadto nawet w obrębie danego gatunku mogą istnieć różnice, spowodowane np. odmianą, sposobem przechowywania czy przetwarzania.

Dlatego – zgodnie z zaleceniami – spożywajmy 5 porcji warzyw i owoców dziennie, a nasza dieta będzie odpowiednio zasobna we flawonoidy.

Produkty wysoko przetworzone praktycznie nie zawierają flawonoidów.

Przykładowe źródła flawonoidów

OwoceJabłka, aronia, czarna porzeczka, czarne jagody, żurawina, maliny, truskawki, borówki, pomarańcze, grejpfruty, wiśnie, śliwki, owoc czarnego bzu
WarzywaNatka pietruszki, korzeń pietruszki, cebula, cebula czerwona, kapusta, kapusta czerwona
ZbożaJęczmień, proso, sorgo 
Rośliny strączkoweCiecierzyca, fasola mung, fasola
Inne źródłaNapar kawy, napar herbaty, sok pomarańczowy, gorzka czekolada, czerwone wino

Suplementacja flawonoidów – czy warto?

Suplementacja flawonoidów w profilaktyce zdrowotnej nie jest rekomendowana i nie ma udowodnionych korzyści z jej stosowania.

Należy zdawać sobie sprawę z tego, iż w suplementach zawarte są wyselekcjonowane, pojedyncze związki, o właściwościach zmodyfikowanych przez ich przetwarzanie w postaci farmaceutyczne. Tymczasem na ich aktywność oraz możliwości przyswajania przez organizm ma wpływ wiele czynników, w tym ich rodzaj, właściwości chemiczne i fizyczne, a także obecność innych związków i grup funkcyjnych.

Ponadto aktywność biologiczna flawonoidów w dużym stopniu zależy od ich stężenia. Np. właściwości antyoksydacyjne związane są z niższą zawartością flawonoli (0,4–1,6 μM), podczas gdy ich wysoka zawartość ((25–100 μM) może zadziałać w sposób nasilający stres oksydacyjny.

Wielkie bogactwo tych związków w naszej żywności powoduje, iż sposobem dostarczania ich dla organizmu powinna być zróżnicowana i kolorowa dieta. W suplemencie mamy zazwyczaj jeden związek, tymczasem natura nie bez powodu obdarowała rośliny wieloma tysiącami związków flawonoidowych, które mamy na wyciągnięcie ręki.

Ponadto dostarczanie dodatkowych ilości flawonoidów nie przynosi dużych korzyści osobom, które ich nie potrzebują. W roku 2024 ukazało się badanie, w którym przeanalizowano wpływ flawonoidów na ryzyko wystąpienia demencji. W próbie wzięło udział ponad 120 tys. Uczestników, a jej efektem był wniosek, iż spożywanie diety bogatej we flawonoidy związane jest z niższym ryzykiem wystąpienia tej choroby.

Okazało się, że osoby spożywające 6 porcji żywności bogatej we flawonoidy dziennie korzystały z ich ochronnego efektu, przy czym ważne w tym badaniu są dwie rzeczy:

  • spożywane flawonoidy pochodziły z modyfikacji diety, która w grupie z największymi korzyściami prozdrowotnymi zawierała 5 porcji herbaty dziennie, porcję czerwonego wina (standardowa porcja to 150 ml) i porcję czarnych jagód, a najsilniejsze zależności wykazywała herbata
  • redukcja ryzyka demencji była najbardziej widoczna u osób z wysokim ryzykiem genetycznym, nadciśnieniem i objawami depresyjnymi.

Podobne wyniki uzyskano w innych badaniach, gdzie wykazano związek picia herbaty z opóźnieniem występowania choroby Alzheimera u osób z genotypem APOE, czy spożywaniem bogatych we flawonoidy warzyw i owoców w populacji nie obciążonej wyższym ryzykiem genetycznym.

>> Zobacz: Choroba Alzheimera – zalecenia żywieniowe i przykładowy jadłospis

Wyniki te sugerują, że proste zmiany w diecie, polegające na zwiększeniu spożycia powszechnie spożywanych produktów i napojów bogatych we flawonoidy, mogą obniżyć ryzyko demencji.

Nie warto dodatkowo suplementować flawonoidów. Spożywanie przetworzonej żywności uszczupla zasoby wielu cennych witamin, minerałów, a także flawonoidów. Nie ulegajmy paradoksowi, który polega na tym, iż kupując przetworzoną żywność, chcemy posiłkować się kolejnym przetworzonym produktem, czyli suplementem. Zamiast tego, lepiej zmieńmy nawyki żywieniowe.

Pakiet witaminy podstawowy (5 badań)

Flawonoidy – często zadawane pytania

Na co pomagają flawonoidy?

Działanie flawonoidów jest bardzo szerokie, mają silne działanie antyoksydacyjne, przeciwzapalne, przeciwalergiczne. Dzięki temu wspierają układ krążenia, układ immunologiczny, uszczelniają naczynia krwionośne, chronią przed promieniowaniem UV.

Co ma najwięcej flawonoidów? Gdzie znaleźć flawonoidy?

W największych stężeniach występują w warzywach i owocach, zwłaszcza w produktach świeżych i surowych.  Największa ilość występuje w aronii, owocach czarnego bzu, natce pietruszki, zielonej herbacie.

W polskich warunkach bogatym źródłem tych związków są cebula i jabłka. Ich stężenie w tych produktach nie jest najwyższe, jednak ich spożycie jest na tyle wysokie, iż są ważną częścią diety.

Jakie są naturalne flawonoidy?

Wszystkie flawonoidy są naturalnymi związkami pochodzenia roślinnego.

Jaka herbata ma najwięcej flawonoidów?

Najwięcej flawonoidów zawiera zielona herbata.

Jakie zioła zawierają flawonoidy?

Bardzo wiele ziół zawiera flawonoidy, jednak znacznie różnią się miedzy sobą składem i stężeniem tych substancji. Należą do nich głóg, czarny bez, skrzyp polny, mięta pieprzowa, tymianek, liście pietruszki, ostropest plamisty, pokrzywa, ruta i wiele innych.

Czy czarna herbata zawiera flawonoidy?

Czarna herbata zawiera flawonoidy, choć ich profil i ilość różni się w porównaniu z zieloną herbatą.


PIŚMIENNICTWO

  1. Małgorzata Białek, Marian Czauderna, Budowa chemiczna oraz funkcje fizjologiczne wybranych antyoksydantów, Instytut Fizjologii i Żywienia Zwierząt im. Jana Kielanowskiego Polskiej Akademii Nauk, Jabłonna 2016, s. 68-89.
  2. Malińska D., Kiersztan A., Flawonoidy – charakterystyka i znaczenie w terapii, „Postępy Biochemii”, t. 50, 2004, nr 2, s. 182–196.
  3. Maria Kapiszewska, Małgorzata Kalemba-Drożdż, OCENA STANU ODŻYWIENIA ORGANIZMU
    Krakowska Akademia im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego, Kraków 2014, s. 103-108
  4. Wangensteen H., Bräunlich M., Nikolic V., Malterud K.E., Slimestad R., Barsett H., Anthocyanins, proanthocyanidins and total phenolics in four cultivars of aronia: Antioxidant and enzyme inhibitory effects. Journal of Functional Foods, Volume 7, March 2014, Pages 746-752
  5. Monika Majewska, Hanna Czeczot, Flawonoidy w profilaktyce i terapii, Farm Pol, 2009, 65(5): 369-377
  6. Jennings A, Thompson AS, Tresserra-Rimbau A, O’Neill JK, Hill C, Bondonno NP, Kühn T, Cassidy A. Flavonoid-Rich Foods, Dementia Risk, and Interactions With Genetic Risk, Hypertension, and Depression. JAMA Netw Open. 2024 Sep 3;7(9):e2434136. doi: 10.1001/jamanetworkopen.2024.34136. PMID: 39292460; PMCID: PMC11411383

Dieta przy zgadze. Co jeść a czego unikać?

Zgaga to częsta i uciążliwa dolegliwość, która może znacząco obniżać komfort życia. Na szczęście odpowiednio dobrana dieta może skutecznie złagodzić jej objawy i zapobiegać nawrotom. W tym artykule dowiesz się, co warto jeść przy zgadze, jakich produktów unikać oraz jak komponować codzienne posiłki, by wspierać prawidłowe funkcjonowanie układu pokarmowego. Przeczytaj dalej, aby poznać praktyczne wskazówki i przykładowy jadłospis, które pomogą Ci poczuć ulgę już po kilku dniach ich stosowania.

Spis treści:

  1. Dieta przy zgadze – założenia
  2. Co jeść, by unikać zgagi po jedzeniu?
  3. Jakich produktów unikać na diecie przy zgadze?
  4. Dieta przy zgadze w ciąży
  5. Dieta przy zgadze – przykładowy jadłospis
  6. Co jeść przy zgadze, a czego unikać – często zadawane pytania
  7. Dieta przy zgadze – podsumowanie

Dieta przy zgadze – założenia

Dieta przy zgadze ma na celu złagodzenie objawów refluksu żołądkowo-przełykowego poprzez eliminację produktów nasilających dolegliwości oraz wprowadzenie pokarmów łagodzących podrażnienia błony śluzowej.

Badanie Organix Gastro pośredni test dysbiozy banerek

Co jeść, by unikać zgagi po jedzeniu?

Aby skutecznie unikać zgagi po posiłkach, warto sięgać po produkty, które nie tylko nie podrażniają żołądka, ale również pomagają neutralizować nadmiar kwasu solnego. Dieta łagodząca zgagę powinna opierać się na lekkostrawnych i niskotłuszczowych składnikach, które nie wywołują nadmiernego wydzielania kwasu żołądkowego i nie osłabiają dolnego zwieracza przełyku.

Produkty polecane w walce ze zgagą to:

  • Chude mięsa: takie jak indyk, kurczak bez skóry oraz chude ryby – są lekkostrawne i nie obciążają układu pokarmowego.
  • Warzywa o niskiej kwasowości: np. brokuły, marchew, kalafior czy ziemniaki – nie fermentują w żołądku i są delikatne dla przewodu pokarmowego.
  • Wybrane owoce: banany, gruszki, jabłka (najlepiej pieczone), maliny, awokado – mają neutralne pH i działają łagodząco na błonę śluzową żołądka.
  • Chudy nabiał: jogurt naturalny, mleko o niskiej zawartości tłuszczu, chudy twaróg, serek wiejski, kefir, maślanka – mogą pomagać w zobojętnianiu nadmiaru kwasu.
  • Produkty zbożowe lekkostrawne: jasne pieczywo lub typu graham, jasny ryż, makaron, kasza manna i jęczmienna – nie powodują nadmiernego wydzielania soków trawiennych.
  • Łagodne napoje: herbaty ziołowe (np. rumianek, koper włoski), woda niegazowana oraz kawa zbożowa – nie podrażniają przełyku i żołądka, a niektóre z nich mają działanie osłaniające i rozkurczowe.

Produkty te nie tylko nie nasilają objawów zgagi, ale często wspomagają proces trawienia oraz działają kojąco na układ pokarmowy. Dodatkowo warto spożywać posiłki w małych porcjach, jeść powoli i unikać jedzenia na krótko przed snem.

Dodatkowe wskazówki – jak jeść, aby uniknąć zgagi

Unikanie zgagi zależy nie tylko od doboru produktów, ale również od sposobu spożywania posiłków. Nawet zdrowe jedzenie może wywoływać dyskomfort, jeśli jemy w nieodpowiedni sposób.

Oto zasady, które warto wdrożyć na co dzień:

  • Zamiast dużych porcji, jedz częściej i mniej – lepiej rozłożyć jedzenie na 4–5 niewielkich posiłków, co zmniejsza nacisk na żołądek.
  • Nie spiesz się przy stole – dokładne gryzienie i spokojne tempo jedzenia sprzyjają łagodnemu trawieniu i ograniczają ryzyko cofania się treści pokarmowej.
  • Ogranicz płyny podczas jedzenia – popijanie dużych ilości napojów w trakcie posiłku może nadmiernie rozciągać żołądek, sprzyjając refluksowi. Lepiej pić między posiłkami.
  • Zadbaj o przerwę przed snem – ostatni posiłek powinien być spożyty minimum 2–3 godziny przed położeniem się do łóżka, by dać żołądkowi czas na opróżnienie.
  • Wybieraj lekkie metody przygotowywania potraw – zrezygnuj ze smażenia na rzecz gotowania, pieczenia, duszenia lub gotowania na parze, co zmniejsza ryzyko podrażnień żołądka.
Helicobacter_pylori_w_kale metoda automatyczna banerek

Jakich produktów unikać na diecie przy zgadze?

Pewne produkty mogą nasilać objawy zgagi poprzez relaksację dolnego zwieracza przełyku (LES) lub zwiększenie produkcji kwasu żołądkowego.

>> Zobacz też: Dieta w chorobie refluksowej przełyku (refluksie)

Oto lista najczęstszych „produktów wyzwalających”:

  • Tłuste i smażone potrawy: spowalniają opróżnianie żołądka i mogą osłabiać LES.
  • Czekolada: zawiera teobrominę, która relaksuje LES.
  • Mięta pieprzowa: może osłabiać LES, prowadząc do refluksu.
  • Kofeina: obecna w kawie, herbacie i napojach energetycznych, może zwiększać produkcję kwasu żołądkowego.
  • Alkohol: relaksuje LES i zwiększa produkcję kwasu.
  • Napoje gazowane: zwiększają ciśnienie w żołądku, co może prowadzić do refluksu.
  • Cytrusy i soki cytrusowe: mogą podrażniać przełyk.
  • Pomidory i produkty pomidorowe: są kwaśne i mogą nasilać objawy.
  • Czosnek i cebula: mogą zwiększać objawy refluksu.
  • Ostre przyprawy: takie jak chili, mogą podrażniać przełyk.

Dieta przy zgadze w ciąży

Zgaga jest powszechnym objawem w ciąży, szczególnie w trzecim trymestrze, głównie z powodu zmian hormonalnych i mechanicznych. Progesteron relaksuje LES, a rosnąca macica zwiększa ciśnienie na żołądek.

>> Więcej na temat tej dolegliwości u ciężarnych znajdziesz w artykule: Zgaga i refluks w ciąży – objawy, przyczyny i łagodzenie dolegliwości

Dieta przy zgadze – przykładowy jadłospis

Śniadanie:

Owsianka na mleku 1,5% z płatków owsianych górskich

Dodatek: plasterki banana, starta gruszka

Napój: herbata z rumianku lub koperku włoskiego

II śniadanie:

Chudy twarożek z drobno startą marchewką i koperkiem, podany z pieczywem typu graham

1 pieczone jabłko bez skórki

Obiad:

Filet z indyka gotowany na parze lub duszony

Puree z ziemniaków i gotowane na parze brokuły

Sałatka z ogórka zielonego z olejem lnianym i koperkiem

Napój: woda niegazowana

Podwieczorek:

Jogurt naturalny 1,5% z dodatkiem kilku malin i płatków jaglanych

1 kromka jasnego pieczywa z awokado i gotowanym jajkiem (białko)

Kolacja:

Zupa krem z kalafiora i marchewki, bez cebuli i czosnku

Chleb graham z pastą z gotowanego kurczaka i twarożku

Napój: kawa zbożowa z mlekiem

Co jeść przy zgadze, a czego unikać – często zadawane pytania

Dowiedz się więcej o jedzeniu przy zgadze.

Czy banany pomagają na zgagę?

Tak. Banany mają neutralne pH, są lekkostrawne i mogą łagodzić podrażnienia.

Czego nie wolno jeść przy zgadze?

Tłuste potrawy, czekolada, mięta, alkohol, kawa, pomidory, cytrusy, cebula, czosnek, ostre przyprawy, napoje gazowane.

Czy przy zgadze można jeść rosół?

Jeśli gotowany na chudym mięsie (np. indyk), bez tłuszczu i przypraw – tak. Tłusty rosół i z cebulą – nie.

Co jeść na kolację przy zgadze?

Lekkie dania: np. zupa krem, chude mięso z warzywami gotowanymi, twarożek, jogurt naturalny, pieczywo graham.

Co na obiad na zgagę?

Gotowany drób, ryż, ziemniaki, warzywa na parze, pieczone jabłko. Unikać smażonego i ciężkostrawnego.

Jaka zupa na zgagę?

Krem z marchewki, brokułów, kalafiora, ziemniaków. Bez cebuli, czosnku i śmietany.

Czy jogurt jest dobry na zgagę?

Tak, szczególnie naturalny, niskotłuszczowy. Może łagodzić objawy dzięki neutralnemu pH i probiotykom.

Czy kiszonki są dobre na zgagę?

Nie. Kiszonki (np. kapusta kiszona) są kwaśne i mogą nasilać refluks.

Czy jabłko pomaga na zgagę?

Pieczone lub słodkie odmiany (np. Gala) mogą łagodzić objawy. Surowe, kwaśne odmiany – mogą podrażniać.

Czy ser żółty powoduje zgagę?

Tak, może – zawiera tłuszcz i sól, które mogą zwiększać refluks. Lepiej wybierać chudy twaróg.

Dieta przy zgadze – podsumowanie

Dieta przy zgadze nie musi być restrykcyjna – kluczem jest świadomy dobór produktów, unikanie potraw drażniących oraz przestrzeganie zasad lekkostrawnego odżywiania. Regularne, niewielkie posiłki, gotowane lub pieczone potrawy i eliminacja produktów takich jak czekolada, tłuste mięsa czy kawa mogą znacząco poprawić komfort trawienia. Pamiętaj, że jeśli zgaga występuje często, warto skonsultować się z lekarzem lub dietetykiem w celu dokładnej diagnozy i dostosowania planu żywieniowego do indywidualnych potrzeb. Zadbaj o swoje zdrowie – już dziś wprowadź zmiany, które mogą przynieść ulgę!


Bibliografia

  1. Verywellhealth ,, Hiatal Hernia Diet: What to Eat to Help Manage Symptoms” By Sherry Christiansen – https://www.verywellhealth.com/hiatal-hernia-diet-4773046?utm_source=chatgpt.com
  2. Richter JE. Review article: the management of heartburn in pregnancy. Aliment Pharmacol Ther. 2005 Nov 1;22(9):749-57. doi: 10.1111/j.1365-2036.2005.02654.x. PMID: 16225482. – https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/16225482/
  3. https://www.webmd.com/heartburn-gerd/features/11-meal-planning-tips-prevent-heartburn?utm_source=chatgpt.com
  4. Helicid max ,, Dieta w zgadze – co i jak jeść, żeby uniknąć zgagi” – https://helicidmax.pl/blog/dieta-w-zgadze-co-i-jak-jesc-zeby-uniknac-zgagi/?utm_source=chatgpt.com
  5. Choroba refluksowa przełyku [w] Interna Szczeklika. Podręcznik chorób wewnętrznych 2014. Talar-Wojnarowska R., Gąsiorowska A., Małecka-Panas E. Gajewski P. (red.), Medycyna Praktyczna. Kraków, 2014.
  6. Rola diety i stylu życia w leczeniu choroby refluksowej przełyku, Robert Dudkowiak, E. Poniewierka, Zakład Dietetyki przy Katedrze Gastroenterologii i Hepatologii Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu, Family Medicine & Primary Care Review 2012, 14, 4: 586–591.

Leki na odchudzanie i cukrzycę: badania, bezpieczeństwo stosowania, monitoring

Nowoczesne leki na cukrzycę typu 2, takie jak semaglutyd, zdobywają coraz większą popularność nie tylko w leczeniu choroby metabolicznej, ale także jako wsparcie w redukcji masy ciała. Czy jednak są bezpieczne? Jakie badania warto wykonać, zanim zdecydujemy się na terapię? W artykule znajdziesz najważniejsze informacje o właściwościach tych leków, działaniach niepożądanych oraz zaleceniach dla pacjentów. Dowiedz się więcej, zanim rozpoczniesz leczenie – dla zdrowia warto być świadomym!

Spis treści:

  1. Semaglutyd: co to jest i jakie ma właściwości?
  2. Leki na odchudzanie z semaglutydem: kto powinien je stosować?
  3. Remedium na za wysoką wagę: dlaczego w social mediach semaglutyd to popularny sposób na ochudzanie?
  4. Leki na cukrzycę i odchudzanie: skutki uboczne stosowania semaglutydu
  5. Stosowanie semaglutydu w ciąży: czy jest bezpieczne?
  6. Jakie badania wykonywać przy przyjmowaniu leków na cukrzycę i odchudzanie z semaglutydem?
  7. Najnowsze leki na cukrzycę 2 i odchudzanie: podsumowanie informacji o semaglutydzie

Semaglutyd: co to jest i jakie ma właściwości?

Semaglutyd to substancja czynna z grupy analogów GLP-1 (glukagonopodobny peptyd-1), stosowana pierwotnie w leczeniu cukrzycy typu 2. Z czasem odkryto jej wpływ na redukcję masy ciała, co doprowadziło do wykorzystania semaglutydu również w leczeniu otyłości. Preparaty lecznicze zawierające tę substancję aktywną dostępne są na receptę i podlegają ścisłym zaleceniom stosowania.

Semaglutyd działa poprzez naśladowanie naturalnego hormonu GLP-1, wpływając na regulację poziomu glukozy we krwi, opóźnia opróżnianie żołądka i zmniejsza łaknienie. To właśnie ta ostatnia cecha sprawia, że coraz częściej po lek sięgają osoby bez cukrzycy, kierując się wyłącznie chęcią utraty wagi.

Jak działa semaglutyd?

Semaglutyd wiąże się z receptorami GLP-1 w organizmie, stymulując wydzielanie insuliny oraz hamując glukagon, co obniża poziom cukru we krwi. Jednocześnie wpływa na ośrodkowy układ nerwowy, zmniejszając apetyt i uczucie głodu, co prowadzi do spadku masy ciała.

Lek podawany jest zazwyczaj raz w tygodniu w formie iniekcji podskórnej. Dawkę zwiększa się stopniowo, by zminimalizować działania niepożądane. Efekty terapeutyczne pojawiają się po kilku tygodniach stosowania.

>> Zobacz: Leki na cukrzycę nowej generacji. Czym są inkretyny?

Leki na odchudzanie z semaglutydem: kto powinien je stosować?

Semaglutyd może być stosowany w dwóch głównych wskazaniach: leczeniu dorosłych pacjentów z cukrzycą typu 2 w celu poprawy kontroli glikemii (szczególnie, gdy inne leki nie przynoszą wystarczających efektów), oraz jako wsparcie w redukcji masy ciała u dorosłych z otyłością (BMI ≥ 30) lub nadwagą (BMI ≥ 27) i co najmniej jednym schorzeniem związanym z nadmierną masą ciała, takim jak nadciśnienie tętnicze, zaburzenia lipidowe czy obturacyjny bezdech senny.

Leczenie semaglutydem powinno być zawsze elementem kompleksowego programu redukcji masy ciała, obejmującego zmianę stylu życia, dietę i aktywność fizyczną. Terapia tym lekiem wymaga nadzoru lekarza i regularnych kontroli parametrów metabolicznych.

Nie powinny stosować tego leku osoby zdrowe, które nie spełniają kryteriów wskazań medycznych, a jedynie dążą do szybkiej utraty kilku kilogramów. Niestety, tego rodzaju nadużycia obserwuje się coraz częściej w mediach społecznościowych, gdzie semaglutyd promowany jest jako środek „na szybkie odchudzanie”, co może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych – zwłaszcza przy stosowaniu bez właściwego nadzoru medycznego i bez wcześniejszej diagnostyki.

Pamiętaj:
Leki zawierające semaglutyd powinny być stosowane wyłącznie pod ścisłą kontrolą lekarza, który monitoruje przebieg terapii oraz dostosowuje leczenie w celu zapewnienia bezpieczeństwa i skuteczności.
Pakiet_monitorowanie terapii nowoczesnymi lekami na cukrzycę i odchudzanie (GLP-1) banerek

>> Sprawdź: Metformina a niedobór witaminy B12

Remedium na za wysoką wagę: dlaczego w social mediach semaglutyd to popularny sposób na ochudzanie?

Leki z semaglutydem zyskały ogromną popularność w mediach społecznościowych, zwłaszcza na TikToku i Instagramie, gdzie prezentowane są jako „magiczne zastrzyki na odchudzanie”. Celebryci i influencerzy chwalą się spektakularnymi efektami, często nie wspominając o wymaganiach medycznych, działaniach niepożądanych czy konieczności badań kontrolnych.

To niebezpieczne uproszczenie. Pomijanie kontekstu medycznego prowadzi do nadużyć, a nawet zakupów leków z nielegalnych źródeł, co grozi poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi, w tym uszkodzeniem trzustki lub nerek.

>> To może Cię zainteresować: Insulinooporność – wstęp do stanu przedcukrzycowego i cukrzycy typu 2

Leki na cukrzycę i odchudzanie: skutki uboczne stosowania semaglutydu

Jak każdy lek, również semaglutyd może wywoływać działania niepożądane. Do występujących najczęściej należą:

  • nudności, wymioty, biegunka lub zaparcia,
  • bóle brzucha,
  • zmniejszony apetyt,
  • hipoglikemia (w połączeniu z innymi lekami przeciwcukrzycowymi),
  • reakcje w miejscu wstrzyknięcia.

Rzadsze, ale poważne działania niepożądane to:

  • ostre zapalenie trzustki,
  • zaburzenia czynności nerek,
  • powikłania żołądkowo-jelitowe,
  • zaburzenia czynności dróg żółciowych.

Wszystkie te objawy wymagają konsultacji z lekarzem i regularnego monitorowania parametrów zdrowotnych.

>> Przeczytaj: Charakterystyka kamicy żółciowej

pakiet ryzyko cukrzycy (2 badania) banerek

Stosowanie semaglutydu w ciąży: czy jest bezpieczne?

Semaglutyd jest przeciwwskazany w ciąży – brak jest odpowiednich badań klinicznych u kobiet ciężarnych. Zaleca się zaprzestanie stosowania leku co najmniej 2 miesiące przed planowaną ciążą, ze względu na długi okres półtrwania substancji. W trakcie terapii kobieta powinna stosować skuteczną metodę antykoncepcji. Warto podkreślić, że test ciążowy nie jest częścią standardowego pakietu badań, dlatego pacjentka powinna poinformować lekarza o wszelkich podejrzeniach ciąży.

>> To może Cię zaciekawić: Nadwaga a otyłość – czym się różnią? Klasyfikacja, leczenie i konsekwencje otyłości

Jakie badania wykonywać przy przyjmowaniu leków na cukrzycę i odchudzanie z semaglutydem?

Regularne badania w trakcie terapii analogami GLP-1 są kluczowe zarówno dla oceny skuteczności leczenia, jak i bezpieczeństwa pacjenta.

Pakiet badań podczas terapii może obejmować:

W związku z częstymi działaniami niepożądanymi ze strony przewodu pokarmowego, wskazane może być oznaczenie przeciwciał IgA i IgG przeciwko Helicobacter pylori. Infekcja tą bakterią może być czynnikiem ryzyka rozwoju choroby wrzodowej żołądka lub dwunastnicy, a objawy mogą być maskowane przez działania niepożądane semaglutydu.

Niezwykle ważne są także regularne pomiary masy ciała, obwodu talii oraz kontrola ciśnienia tętniczego. Regularne wizyty u lekarza – diabetologa, endokrynologa, internisty lub lekarza rodzinnego – pozwalają nie tylko na bieżąco oceniać skuteczność leczenia, ale również wcześnie wykrywać potencjalne powikłania.

Najnowsze leki na cukrzycę 2 i odchudzanie: podsumowanie informacji o semaglutydzie

Semaglutyd to bez wątpienia przełomowy lek w leczeniu cukrzycy typu 2 i wspomaganiu terapii otyłości. Jego skuteczność potwierdzają liczne badania kliniczne, ale nie powinien być stosowany bez wskazań medycznych. Skutki uboczne, ryzyko w ciąży oraz konieczność regularnych kontroli lekarskich sprawiają, że to leczenie wymaga świadomego i odpowiedzialnego podejścia.

Zadbaj o swoje zdrowie – zanim rozpoczniesz terapię semaglutydem, wykonaj odpowiednie badania i skonsultuj się z lekarzem. Wybieraj bezpieczne leczenie, poparte nauką, a nie trendami z internetu.


Bibliografia

  1. Tan HC, Dampil OA, Marquez MM. Efficacy and Safety of Semaglutide for Weight Loss in Obesity Without Diabetes: A Systematic Review and Meta-Analysis. J ASEAN Fed Endocr Soc. 2022.
  2. Chao AM, Tronieri JS, Amaro A, Wadden TA. Semaglutide for the treatment of obesity. Trends Cardiovasc Med. 2023.
  3. Skov K, Mandic IN, Nyborg KM. Semaglutide and pregnancy. Int J Gynaecol Obstet. 2023.
  4. Castellana E, Chiappetta MR. Semaglutide: a gendered phenomenon-women’s increased vulnerability to adverse drug reactions in the global weight loss trend. Ther Adv Drug Saf. 2025.

Bostonka w ciąży: objawy, przyczyny, możliwe powikłania

Bostonka jest chorobą wirusową dłoni, stóp i jamy ustnej. Mimo że infekcja dotyczy głównie dzieci,  zachorowanie może dotknąć również dorosłych z osłabionym układem immunologicznym. Zakażenie bostonką w okresie ciąży w większości wypadków przebiega łagodnie, ale sporadycznie może być przyczyną poronienia, zapalenia mięśnia sercowego płodu lub wystąpienia wad wrodzonych płodu.

Spis treści:

  1. Czym jest bostonka i jak do niej dochodzi?
  2. Jak przebiega bostonka w ciąży?
  3. Czy bostonka jest niebezpieczna dla kobiet w ciąży?
  4. Diagnostyka bostonki w ciąży – badania laboratoryjne
  5. Bostonka w ciąży – leczenie
  6. Bostonka w ciąży – profilaktyka
  7. Bostonka w ciąży – podsumowanie

Czym jest bostonka i jak do niej dochodzi?

Termin bostonka jest powszechnie przyjętą w Polsce potoczną nazwą choroby dłoni, stóp i jamy ustnej (ang. Hand, Foot and Mouth Disease HFMD) przebiegającej z charakterystycznymi zmianami pęcherzykowymi i plamisto-grudkowymi na skórze i błonach śluzowych. Jest to choroba wirusowa, wywoływana przez różne enterowirusy, najczęściej Coxsackie A16 i enterowirusa 71 (EV71). Jedynym rezerwuarem wirusów wywołujących bostonkę jest człowiek.

Do zakażenia bostonką dochodzi:

  • drogą powietrzno-kropelkową w trakcie kaszlu i kichania,
  • poprzez bezpośredni kontakt z wydzielinami zakażonego (wydzielina z gardła/nosa, płyn z pękających pęcherzyków) lub wydalinami (np. kał z pieluszki),
  • drogą fekalno-oralną poprzez przenoszenie wirusów do ust z powierzchni/przedmiotów (np. zabawek, blatów, klamek) zanieczyszczonych wydzielinami i wydalinami zakażonego (choroba brudnych rąk),
  • drogą pokarmową poprzez spożycie wody lub pokarmów skażonych fekaliami (np. wspólne napoje, kąpiel w basenie).

Bostonka jest bardzo zaraźliwa, zakażenie rozprzestrzenia się bardzo szybko. Sprzyja temu przebywanie w dużych skupiskach ludzi (żłobki, przedszkola, szkoły, akademiki). Okres wylęgania choroby wynosi zazwyczaj 3-5 dni. Pęcherzyki pojawiają się w 2-3 dniu choroby i ustępują po ok. 1 tygodniu. Zakaźność jest najwyższa w czasie występowania wysypki, ale chory wydala wirusy wraz z kałem nawet do kilku tygodni.

Bostonkę charakteryzuje sezonowość. W strefie klimatu umiarkowanego do zakażeń dochodzi głównie w okresie wiosennym, letnim i wczesną jesienią, ze szczytem zachorowań przypadającym na późne lato.

Jak przebiega bostonka w ciąży?

Bostonka jest zazwyczaj chorobą dotykającą małe dzieci (głównie do 5 r.ż.), ale choroba bostońska może dotyczyć również dorosłych z obniżoną odpornością. Układ odpornościowy kobiety w ciąży jest fizjologicznie osłabiony, stąd jest ona bardziej podatna na infekcje. Częstą przyczyną zakażenia przyszłej mamy bostonką jest opieka nad chorymi dziećmi w wieku niemowlęcym lub przedszkolnym. Infekcja HFMD przebiega u ciężarnych zazwyczaj bezobjawowo lub łagodnie, ciężkie postaci choroby występują niezwykle rzadko.

Bostonka w ciąży – możliwe objawy kliniczne:

  • w fazie prodromalnej (wczesnej, nieswoistej):
    • gorączka,
    • kaszel,
    • katar,
    • zmęczenie, złe samopoczucie,
    • wymioty,
    • biegunka,
    • ból gardła,
    • ból mięśni,
    • utrata apetytu.
  • w fazie właściwej:
    • bolesne pęcherze na języku, dziąsłach i wewnętrznej stronie policzków,
    • wysypka (zazwyczaj nieswędzącą) na dłoniach, podeszwach stóp, pośladkach, brzuchu, plecach, narządach płciowych.

Choroba ustępuje samoistnie po upływie 7-10 dni. W okresie zdrowienia może dochodzić do złuszczania się naskórka z powierzchni dłoni i stóp.

>> Przeczytaj też: Jak wzmocnić układ immunologiczny u dorosłych i dzieci?

Czy bostonka jest niebezpieczna dla kobiet w ciąży?

Bostonka nie stanowi dużego zagrożenia dla przyszłej mamy i dziecka. Choroba przebiega w zdecydowanej większości przypadków bezobjawowo lub łagodnie. Ciężkie postaci infekcji zdarzają się niezwykle rzadko i wiążą się z nasilonymi objawami klinicznymi i wysoką gorączką. U ciężarnej może wystąpić odwodnienie, utrata paznokci, wtórne bakteryjne nadkażenie pękających pęcherzyków, pojawiających się w trakcie infekcji na skórze i błonach śluzowych, zaostrzenie przewlekłych chorób dermatologicznych, rzadziej infekcje narządów wewnętrznych.

Sporadycznie mogą wystąpić powikłania w ciąży, jednak ich ryzyko u zakażonej bostonką kobiety nie jest jednoznacznie oszacowane, ze względu na zbyt małą liczbę wyników badań naukowych. Potencjalnie prawdopodobieństwo wystąpienia i rodzaj powikłań zależy od stopnia zaawansowania ciąży.

  • Bostonka w ciąży: 1 trymestr – pojawienie się wysokiej gorączki w przebiegu choroby może być przyczyną poronienia. Sporadycznie infekcja może prowadzić do zapalenia mięśnia sercowego płodu i wad wrodzonych.
  • Bostonka w ciąży: 2 trymestr – małe prawdopodobieństwo wpływu na płód.
  • Bostonka w ciąży: 3 trymestr – infekcja może wywołać poród przedwczesny.
  • Zakażenie okołoporodowe – może skutkować infekcją noworodka, która zazwyczaj przebiega bezobjawowo lub łagodnie.

Diagnostyka bostonki w ciąży – badania laboratoryjne

Podstawą rozpoznania bostonki są objawy kliniczne występujące w przebiegu choroby oraz szczegółowy wywiad z pacjentką, który jest pomocny w ustaleniu prawdopodobieństwa zakażenia. W przypadku charakterystycznie umiejscowionych zmian skórnych na dłoniach i stopach oraz w jamie ustnej diagnoza nie sprawia trudności, jednak u osób dorosłych obraz kliniczny często nie jest typowy.

W przypadkach wątpliwych w diagnostyce choroby bostońskiej znajdują zastosowanie badania laboratoryjne. Do diagnozowania HFMD stosuje się testy molekularne (metoda PCR) wykrywające materiał genetyczny wirusów w próbkach pobranych od pacjenta (płyn z pęcherzyków, wymaz z gardła, kał).

Badaniami pomocniczymi są badania serologiczne wykrywające swoiste przeciwciała w klasach IgA, IgM i IgG przeciwko wirusom Coxsackie oraz przeciwciała neutralizujące wirusy. Przeciwciała w klasach IgA i IgM pojawiają się jako pierwsze na początku infekcji i z czasem zanikają. Przeciwciała w klasie IgG utrzymują się do końca życia.

Wcześniejsze przechorowanie bostonki nie daje jednak odporności na wszystkie typy wirusów wywołujących chorobę, ale może mieć wpływ na lżejszy przebieg infekcji w przypadku zakażenia innym typem.

Badanie przeciwciał IgM przeciwko wirusom Coxsackie banerek

Bostonka w ciąży – leczenie

Bostonka jest chorobą samoograniczającą, która ustępuje zazwyczaj po tygodniu. Nie istnieje leczenie przyczynowe choroby, terapia ma charakter objawowy. Leczenie ma na celu obniżenie gorączki i zmniejszenie bólu. Podawane są leki przeciwbólowe, przeciwgorączkowe i przeciwzapalne. Zmiany skórne traktowane są preparatami antyseptycznymi.

Istotne jest odpowiednie nawadnianie organizmu, odpoczynek i spokój. W przypadku wystąpienia zmian w jamie ustnej należy unikać gorących, pikantnych i słonych pokarmów. Wskazane jest picie chłodnych napojów.

>> Przeczytaj także: Odwodnienie i nawodnienie organizmu – fakty i mity

Badanie przeciwciał przeciwko wirusom Coxsackie (metoda neutralizacji) banerek

Bostonka w ciąży – profilaktyka

Nie istnieje szczepionka przeciwko zakażeniu bostonką. Profilaktyka ma charakter nieswoisty i obejmuje:

  • higienę rąk – częste i dokładne mycie dłoni, szczególnie po przewijaniu dziecka, po wyjściu z toalety, po dotykaniu przedmiotów użytkowanych przez chorego,
  • dezynfekcję przedmiotów i powierzchni (np. zabawek, klamek, uchwytów szafek),
  • unikanie kontaktu z osobami chorymi (izolacja chorych),
  • unikanie wspólnego użytkowania sztućców i naczyń,
  • używanie maseczek ochronnych w przypadku konieczności opieki nad chorym dzieckiem.
Badanie przeciwciał IgA przeciwko wirusom Coxsackie banerek

Bostonka w ciąży – podsumowanie

  • Choroba dłoni, stóp i jamy ustnej (HFMD) powszechnie nazywana w Polsce bostonką, jest chorobą wirusową, która zazwyczaj przebiega u ciężarnych bezobjawowo lub łagodnie.
  • Do zakażenia bostonką dochodzi najczęściej drogą kropelkową oraz przez kontakt bezpośredni z chorym lub przedmiotami skażonymi jego wydzielinami i wydalinami.
  • Najbardziej na zakażenie bostonką są narażone kobiety pracujące z małymi dziećmi lub opiekujące się nimi w domu.
  • Objawy bostonki u ciężarnej mogą mieć nietypowy obraz kliniczny.
  • Ryzyko powikłań u ciężarnej i płodu po zakażeniu bostonką jest niewielkie.
  • Wykazano, że potencjalnie najbardziej ryzykowne dla płodu jest zakażenie ciężarnej w 1. trymestrze ciąży, a zakażenie w 3. trymestrze może być przyczyną porodu przedwczesnego.
  • Leczenie bostonki opiera się na terapii objawowej znoszącej gorączkę i ból, wskazana jest łagodna lekkostrawna dieta, odpoczynek i spokój.
  • Zapobieganiu bostonce sprzyjają właściwe zachowania higieniczne – higiena osobista i higiena otoczenia.

Piśmiennictwo

  1. prof. dr hab. med. Leszek Szenborn Choroba dłoni, stóp i jamy ustnej  https://www.mp.pl/pacjent/pediatria/choroby/chorobyzakazne/79171,choroba-dloni-stop-i-jamy-ustnej (dostęp 30.04.2025 r.)
  2. dr n. med. Patrycja Marciniak-Stępak, dr hab. n. med. Leszek Szenborn „Choroba dłoni, stóp i jamy ustnej – nowe spojrzenie na znaną osutkę wirusową” https://www.mp.pl/pediatria/artykuly-wytyczne/artykuly-przegladowe/139641,choroba-dloni-stop-i-jamy-ustnej (dostęp 30.04.2025 r.)
  3. Mirosława Kuchciak-Brancewicz, Wojciech Bienias, Andrzej Kaszuba „Choroba bostońska” https://www.dermatologia-praktyczna.pl/a1865/Choroba-bostonska-.html/ (dostęp 01.05.2025 r.)
  4. „Characteristics of Hand, Foot, and Mouth Disease in Adults”  https://www.vinmec.com/eng/blog/characteristics-of-hand-foot-and-mouth-disease-in-adults-en (dostęp 02.05.2025 r.)

Dieta bezglutenowa u osób bez celiakii – czy ją stosować?

Choroby związane z glutenem, takie jak celiakia i ataksja glutenowa, są stosunkowo rzadkimi schorzeniami, dotykającymi ok. 1%  populacji w Polsce. Dieta bezglutenowa u tych pacjentów jest na dziś jedynym leczeniem choroby, dlatego osoby z takimi diagnozami muszą jej przestrzegać. Jednak w ostatnich latach dieta bezglutenowa stała się stylem życia wielu zdrowych osób. Jakie mogą być zagrożenia związane z jej stosowaniem bez wskazań medycznych i na co należy zwracać uwagę? Zapraszamy do przeczytania!

Spis treści:

  1. Czym jest dieta bezglutenowa?
  2. Dieta bezglutenowa – skutki uboczne
  3. Czy dieta bezglutenowa może być szkodliwa?
  4. Czy dieta bezglutenowa jest zdrowa?
  5. Dieta bezglutenowa – podsumowanie
  6. Dieta bezglutenowa – często zadawane pytania

Czym jest dieta bezglutenowa?

Dieta bez glutenu polega na całkowitej eliminacji z diety tego naturalnego – składnika żywności zawartego w zbożach. Przeznaczona dla osób z celiakią, nieceilakalną nadwrażliwością na gluten, zyskała znaczną popularność wśród osób zdrowych i im zawdzięcza swój rozgłos.

Moda na dietę bezglutenową rozpoczęła się po badaniach przeprowadzonych w 2011 roku w Australii. Wówczas sugerowano, że gluten powoduje dolegliwości trawienne i chroniczne zmęczenie u osób bez stwierdzonej nietolerancji. Jednakże już dwa lata później ci sami naukowcy, powtarzając eksperyment, podważyli wcześniejsze wnioski. Mimo to obecnie osoby bez celiakii stanowią zdecydowaną większość populacji unikającej glutenu.

Dla kogo jest dieta bezglutenowa? Wskazania do jej stosowania na dziś obejmują:

  • celiakię – chorobę trzewną,
  • chorobę Duhringa – skórną postać celiakii,
  • nietolerancję glutenu – nieceilakalną nadwrażliwość na gluten,
  • alergię na gluten.

Badane są potencjalne korzyści ze stosowania diety bez glutenu przez osoby z innymi chorobami autoimmunologicznymi, np. chorobą Hashimoto, endometrioza.

Dieta bezglutenowa a tarczyca. Czy dieta bezglutenowa pomaga w Hashimoto?

Niektóre badania wskazują na pozytywny wpływ eliminacji glutenu u pacjentów z chorobą Hashimoto, m.in. zmniejszenie miana przeciwciał. Jednak sam poziom przeciwciał nie jest wystarczającym miernikiem poprawy i zdrowienia w chorobie Hashimoto. Dlatego obecnie nie mamy jeszcze wystarczających dowodów, aby zalecać to podejście dietetyczne wszystkim pacjentom z tą chorobą.

>> Sprawdź też: Dieta przy Hashimoto. Przykładowy jadłospis i przepisy, produkty zakazane

Dieta bez glutenu a endometrioza

Unikanie glutenu jest często spotykaną w Internecie poradą dietetyczną dla pacjentek z endometriozą. Jednak spożycie glutenu ma ograniczone znacznie w etiologii tej choroby, a często cytowane badanie interwencyjne dotyczące skuteczności tej diety w endometriozie jest pozbawione grupy kontrolnej. Z tego powodu nie ma podstaw, aby pacjentki z endometriozą stosowały taką dietę i odnosiły z niej korzyści.

Na dziś wiadomo na pewno, że dieta bezglutenowa nie powinna być stosowana przez osoby zdrowe, ponieważ – co należy podkreślić – jest to dieta eliminacyjna i może być dietą niedoborową.

Dieta bezglutenowa – skutki uboczne

Potencjalne skutki uboczne eliminacji glutenu z diety obejmują niedobory:

Badania wskazują, iż większość produktów bezglutenowych zawieraj niewystarczające ilości co najmniej jednego z ww. składników diety.

Stosowanie bezglutenowych zamienników może natomiast zwiększać w diecie udział:

>> Sprawdź też: Zdrowe tłuszcze. Które tłuszcze są zdrowe i w czym je znaleźć?

Pakiet diagnostyka chorób glutenozależnych_ celiakia, alergia i nieceliakalna nadwrażliwość na gluten (7 badań) banerek

Czy dieta bezglutenowa może być szkodliwa?

Dieta bez glutenu wyklucza spożywanie pełnoziarnistych produktów spożywczych, które odgrywają ważną rolę w profilaktyce wielu chorób, takich jak cukrzyca, choroby sercowo-naczyniowe, nieswoiste choroby zapalne jelit, raka jelita grubego. Zmieniony niekorzystnie skład diety może powodować różne problemy zdrowotne.

  • Cukrzyca typu 2

W jednym z długoterminowych badań obserwacyjnych (29 lat) wzięło udział ponad 160 tys. kobiet i blisko 42 tys. mężczyzn. Badacze zaobserwowali związek pomiędzy spożyciem glutenu a ryzykiem rozwoju cukrzycy. U osób wykluczających gluten ryzyko zachorowania na cukrzycę było o 13% wyższe w stosunku do tych, którzy spożywali go więcej. Naukowcy uważają, iż jest to związane z mniejszą podażą błonnika pokarmowego na diecie bezglutenowej.

>> Sprawdź też: Cukrzyca typu 2 (insulinoniezależna)- objawy, przyczyny, badania i leczenie

  • Zaburzenia gospodarki lipidowej

Osoby wykluczające z diety gluten i zastępujące go żywnością z zamiennikami tego białka spożywają więcej tłuszczów, w tym tłuszczów nasyconych i trans. Dlatego w tej grupie osób istnieje większe ryzyko zaburzeń gospodarki lipidowej, podwyższonego poziomu cholesterolu oraz związanych z tym problemów zdrowotnych, takich jak miażdżyca i choroba niedokrwienna serca.

>> Przeczytaj też: Cholesterol HDL – co to jest dobry cholesterol i co zrobić, gdy jego poziom jest za niski?

  • Dysbioza i zaburzenia mikrobioty

Dieta bezglutenowa wpływa niekorzystnie na skład mikrobioty jelitowej, zmniejszając ilość dobrych bakterii jelitowych z rodzaju Bifidobacterium i Lactobacillus. Odbija się ponadto na różnorodności mikrobioty, co wpływa na zaburzenia jej funkcjonowania.

  • Zaburzenia odżywiania

Osoby, które unikają spożywania glutenu w diecie w trosce o swoje zdrowie zagrożone, są rozwinięciem zaburzeń łaknienia polegających na koncentracji wyłącznie na jakości spożywanych posiłków. Uzależnienie od zdrowego jedzenia – ortoreksja – jest stosunkowo nowe i prowadzi do stosowania coraz bardziej restrykcyjnych diet.

>> Zobacz: Brak apetytu, brak łaknienia – czym jest, polecane żywienie

  • Opóźnienie właściwej diagnozy, jeśli objawy są spowodowane innymi przyczynami

Osoby z zaburzeniami żołądkowo-jelitowymi często odstawiają gluten, ponieważ uważają, iż jest on główną przyczyną objawów. Jeśli cierpią na NNG, tak może rzeczywiście być, ale większość dolegliwości przewodu pokarmowego ma inne przyczyny. Odstawianie glutenu może opóźniać i utrudniać właściwą diagnostykę, niektóre osoby w ogóle nie zgłaszają się do lekarza.

W jednym z badań u pacjentek z endometriozą okazało się, iż kluczowym czynnikiem wpływającym na objawy z nią związane jest unikanie FODMAP, a nie glutenu. Kobiety zgłaszające nadwrażliwość na gluten po testach prowokacyjnych z tym składnikiem i stosowaniu diety low FODMAP zareagowały na szybko fermentujące fruktany zawarte w zbożach, a nie sam gluten.

Należy również pamiętać, że odstawienie glutenu opóźnia ewentualną diagnostykę w kierunku celiakii, ponieważ może skutkować wynikami fałszywie ujemnymi.

Czy dieta bezglutenowa jest zdrowa?

Dieta bezglutenowa nie ma walorów prozdrowotnych, dla osób bez wskazań medycznych nie jest zdrowsza od zrównoważonej diety zawierającej gluten. Eliminacja produktów z glutenem może prowadzić do problemów z jej prawidłowym zbilansowaniem. Gotowe produkty bezglutenowe są często żywnością przetworzoną, zawierają więcej tłuszczu lub cukru.

Natomiast nie będzie szkodliwa dla zdrowia, jeśli gotowe, wysoko przetworzone produkty pszenne zamieni się na produkty np. z kaszy gryczanej, jaglanej i zadba o dobre źródła wszystkich witamin i minerałów.

>> Jak zbilansować dietę bezglutenową przeczytasz w artykule: Dieta bezglutenowa – co jeść a czego unikać? Przykładowy jadłospis i przepisy

Dieta bezglutenowa – podsumowanie

Dla osób z celiakią, nadwrażliwością na gluten lub alergią na pszenicę dieta bezglutenowa jest niezbędna. Stosowanie jej bez konsultacji lekarskiej niesie jednak ryzyko niedoborów pokarmowych. Zbilansowanie tej diety jest trudniejsze ze względu na ograniczony wybór bezglutenowych zbóż, wymaga starannego planowania posiłków, może utrudniać codzienne funkcjonowanie. Osoby zdrowe nie muszą rezygnować z glutenu, dla lepszego samopoczucia warto odstawiać np. białe pieczywo, biały makaron, ciasta, pieczywo cukiernicze i słodycze.

Dieta bezglutenowa – często zadawane pytania

Czy dieta bezglutenowa odchudza?

Wyeliminowanie glutenu z diety nie wiąże się ze zmniejszeniem masy ciała. Do utraty kilogramów niezbędny jest deficyt kaloryczny, sama eliminacja glutenu takiego deficytu nie zapewnia.

Czy dieta bezglutenowa tuczy?

Sama eliminacja glutenu nie jest przyczyną zwiększania masy ciała. Jednak pewne aspekty diety bezglutenowej mogą przyczyniać się do tycia, jeśli nie jest ona odpowiednio kontrolowana. Do wielu gotowych produktów bezglutenowych (pieczywo, ciasta, ciasteczka, makarony) producenci dodają więcej tłuszczu i cukru, aby poprawić ich smak i teksturę.

Z drugiej strony jeśli osoby eliminujące gluten nie zastępują go odpowiednią ilością warzyw, owoców i chudego białka, mogą nieświadomie zwiększać spożycie tłuszczu i cukru, co przyczynia się do nadwyżki kalorycznej.


Piśmiennictwo

  1. Zong G, Lebwohl B, Hu FB, Sampson L, Dougherty LW, Willett WC, Chan AT, Sun Q. Gluten intake and risk of type 2 diabetes in three large prospective cohort studies of US men and women. Diabetologia. 2018 Oct;61(10):2164-2173. doi: 10.1007/s00125-018-4697-9. Epub 2018 Aug 3. PMID: 30074058; PMCID: PMC6182774.
  2. Piticchio T, Frasca F, Malandrino P, Trimboli P, Carrubba N, Tumminia A, Vinciguerra F, Frittitta L. Effect of gluten-free diet on autoimmune thyroiditis progression in patients with no symptoms or histology of celiac disease: a meta-analysis. Front Endocrinol (Lausanne). 2023 Jul 24;14:1200372. doi: 10.3389/fendo.2023.1200372. PMID: 37554764; PMCID: PMC10405818.
  3. Rybicka I. i wsp., Niedobory składników odżywczych w diecie bezglutenowej,„Nutritional Deficiencies in Gluten-Free Diet” 2016; 97 (3): 183–186.
  4. Thompson T. Folate, iron, and dietary fiber contents of the gluten-free diet. J Am Diet Assoc. 2000 Nov;100(11):1389-96. doi: 10.1016/S0002-8223(00)00386-2.Niland B, Cash BD. Health Benefits and Adverse Effects of a Gluten-Free Diet in Non-Celiac Disease Patients. Gastroenterol Hepatol (N Y). 2018 Feb;14(2):82-91. PMID: 29606920; PMCID: PMC5866307.
  5. van Haaps AP, Brouns F, Schreurs AMF, Keszthelyi D, Maas JWM, Mijatovic V. A gluten-free diet for endometriosis patients lacks evidence to recommend it. AJOG Glob Rep. 2024 Jun 18;4(3):100369. doi: 10.1016/j.xagr.2024.100369. PMID: 39040659; PMCID: PMC11262165.

Świnka – objawy, przebieg choroby, leczenie u dzieci i dorosłych

Świnka (nagminne zapalenie przyusznic) to choroba zakaźna wywoływana przez wirusa świnki (paramyksowirus). Charakterystycznym objawem jest bolesny obrzęk ślinianek przyusznych, ale infekcja może prowadzić także do poważnych powikłań, szczególnie u dorosłych.

W artykule omówimy, jak rozpoznać świnkę, jakie są jej objawy u dzieci i dorosłych, jak wygląda leczenie oraz czy można uniknąć zarażenia. Dowiesz się również, dlaczego szczepienie jest najskuteczniejszą formą ochrony. Przeczytaj, aby zrozumieć, jak postępować w przypadku zachorowania.

Spis treści:

  1. Świnka – co to jest za choroba?
  2. Kto może zachorować na świnkę?
  3. Objawy świnki u dorosłych
  4. Objawy świnki u dzieci
  5. Świnka a ciąża
  6. Świnka – diagnostyka
  7. Jak leczyć świnkę?
  8. Czy świnka jest zaraźliwa?
  9. Jakie mogą wystąpić powikłania po śwince?
  10. Świnka – podsumowanie
  11. Świnka – często zadawane pytania

Świnka – co to jest za choroba?

Świnka to ostra choroba wirusowa, która atakuje głównie ślinianki przyuszne, powodując ich bolesne powiększenie. Wirus przenosi się drogą kropelkową (głównie przez kaszel, kichanie) lub przez kontakt ze śliną chorego (np. picie z tej samej butelki, jedzenie tymi samymi sztućcami).

Okres wylęgania wynosi 14-25 dni, a chory zaraża innych już 2 dni przed pojawieniem się objawów i do 9 dni po ich ustąpieniu.

Choroba występuje na całym świecie, ale dzięki szczepieniom liczba zachorowań znacząco spadła. W Polsce szczepienie przeciw śwince jest obowiązkowe (składnik szczepionki MMR – odra, świnka, różyczka).

>> Przeczytaj też: Zapalenie ślinianek – przyczyny, objawy, leczenie 

Kto może zachorować na świnkę?

Na świnkę mogą zachorować osoby w każdym wieku, ale najczęściej dotyka:

  • dzieci w wieku 5-9 lat – zwłaszcza nieszczepione,
  • młodzież i dorośli – u nich przebieg choroby jest zwykle cięższy, a ryzyko poważnych powikłań rośnie,
  • osoby z osłabioną odpornością – np. po chemioterapii lub z HIV.
Warto wiedzieć:
Pamiętaj, że nie szczepiąc swojego dziecka, nie tylko narażasz je na zachorowanie na świnkę, ale także czynisz je wektorem choroby.

Ryzyko zachorowania zmniejsza:

  • szczepienie MMR (skuteczność ok. 88% po 1 dawce, 95% po 2 dawkach; szczepionka żywa, atenuowana), 1. dawka 13.-15. miesiąc życia, 2. dawka w 6. roku życia,
  • przebycie choroby – daje trwałą odporność.

>> Sprawdź też: Jak wzmocnić układ immunologiczny u dorosłych i dzieci?

Objawy świnki u dorosłych

U dorosłych świnka często ma cięższy przebieg niż u dzieci. Typowe objawy to:

  • gorączka (nawet do 40°C),
  • obrzęk ślinianek przyusznych (jedno- lub obustronny),
  • ból przy żuciu i przełykaniu,
  • ból głowy, mięśni, osłabienie.

U mężczyzn może wystąpić zapalenie jąder (u 20-30% chorych), a u kobiet zapalenie jajników (5%). Powikłania te mogą prowadzić do niepłodności.

>> Warto przeczytać także: Badania laboratoryjne w diagnostyce niepłodności

Badanie przeciwciał IgG przeciwko Myxovirus parotitis (świnka) banerek

Objawy świnki u dzieci

U dzieci świnka zwykle przebiega łagodniej. Najczęstsze objawy to:

  • obrzęk ślinianek (twarz „jak u chomika”),
  • ból przy otwieraniu ust,
  • gorączka (38-39°C),
  • brak apetytu (także z powodu bólu przy przełykaniu),
  • złe samopoczucie.

U dzieci rzadziej występują powikłania, ale możliwe jest zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych.

>> Przeczytaj też: Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych u dzieci

Świnka a ciąża

Zachorowanie na świnkę w ciąży nie zwiększa ryzyka wad płodu (w przeciwieństwie do różyczki), ale może prowadzić do:

  • poronienia (głównie w I trymestrze),
  • przedwczesnego porodu.

Jeśli kobieta w ciąży miała kontakt z chorym na świnkę, powinna skonsultować się z lekarzem. Szczepienie MMR jest przeciwwskazane w ciąży.

>> Sprawdź również: Kalendarz badań w ciąży. Kiedy i jakie badania należy wykonać?

Świnka – diagnostyka

Rozpoznanie świnki opiera się na:

  1. badaniu podmiotowym i przedmiotowym – absolutna podstawa.
  2. badaniach laboratoryjnych:
    • testy serologiczne (wykrywanie przeciwciał IgM i IgG),
    • testy PCR (wykrywanie materiału genetycznego wirusa w ślinie lub moczu).

Świnkę można pomylić z:

  • zapaleniem węzłów chłonnych,
  • kamieniami ślinianek,
  • mononukleozą.

>> Zobacz: Powiększenie węzłów chłonnych u dzieci

Badanie przeciwciał IgM przeciwko Myxovirus parotitis (świnka) banerek

Jak leczyć świnkę?

Nie ma leku zwalczającego wirusa świnki – stosuje się leczenie objawowe:

  • leki przeciwbólowe i przeciwgorączkowe (paracetamol, ibuprofen),
  • odpoczynek i izolacja (do ustąpienia obrzęku),
  • nawadnianie (ciepłe napoje, unikanie kwaśnych soków),
  • okłady na obrzęk (ciepłe lub zimne, w zależności od preferencji chorego).

W przypadku powikłań (np. zapalenia opon mózgowych) konieczna może być hospitalizacja.

>> Sprawdź też: Odwodnienie i nawodnienie organizmu – fakty i mity

Czy świnka jest zaraźliwa?

Tak, świnka jest wysoce zaraźliwa. Do zakażenia dochodzi:

  • drogą kropelkową (kichanie, kaszel),
  • przez kontakt ze śliną (np. wspólne sztućce).
Pamiętaj:
Chory powinien unikać kontaktu z innymi przez co najmniej 5 dni od pojawienia się obrzęku ślinianek.

Jakie mogą wystąpić powikłania po śwince?

Powikłania występują częściej u dorosłych i obejmują:

  • zapalenie jąder/jajników (może prowadzić do niepłodności),
  • zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych,
  • ostre zapalenie trzustki,
  • głuchota (rzadko),
  • u dzieci powikłania są rzadsze, ale możliwe jest zapalenie opon mózgowych.

>> To może Cię zainteresować: Niedosłuch – rodzaje, objawy, przyczyny, leczenie

Świnka – podsumowanie

Świnka to zakaźna choroba wirusowa, która atakuje ślinianki. Najczęściej chorują dzieci, ale dorośli przechodzą ją ciężej. Objawy to obrzęk ślinianek, gorączka i ból przy przełykaniu. Leczenie jest objawowe – nie ma leku na wirusa świnki. Absolutnie najlepszą i najbezpieczniejszą formą ochrony jest szczepienie MMR.

Nie lekceważ świnki! Jeśli podejrzewasz chorobę u siebie lub dziecka, skonsultuj się z lekarzem.

Świnka – często zadawane pytania

Jakie są pierwsze objawy świnki?

Gorączka, ból przy żuciu, obrzęk ślinianek (zwykle po 2-3 dniach).

Czy choroba świnka jest groźna?

U dzieci zwykle łagodna, u dorosłych może powodować powikłania (np. zapalenie jąder).

Ile razy w życiu można zachorować na świnkę?

Raz – przebycie choroby daje trwałą odporność.

Czy przy śwince boli gardło?

Tak, ból pojawia się przy przełykaniu i żuciu.

Z czym można pomylić świnkę?

Z zapaleniem węzłów chłonnych, mononukleozą lub kamieniami ślinianek.

Czy świnka u dorosłych jest niebezpieczna?

Tak, może prowadzić do zapalenia jąder/jajników i niepłodności.

Czy kobiety chorują na świnkę?

Tak, ale rzadziej niż mężczyźni.


Źródła

  1. Program Szczepień Ochronnych na rok 2025 https://www.gov.pl/web/psse-rzeszow/program-szczepien-ochronnych-na-rok-2025 (dostęp 27.05.2025 r.)
  2. Su SB, Chang HL, Chen AK. Current Status of Mumps Virus Infection: Epidemiology, Pathogenesis, and Vaccine. Int J Environ Res Public Health. 2020 Mar 5;17(5):1686. doi: 10.3390/ijerph17051686. PMID: 32150969; PMCID: PMC7084951. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC7084951/ (dostęp 27.05.2025 r.)
  3. Lam E, Rosen JB, Zucker JR. Mumps: an Update on Outbreaks, Vaccine Efficacy, and Genomic Diversity. Clin Microbiol Rev. 2020 Feb 26;33(2):e00151-19. doi: 10.1128/CMR.00151-19. PMID: 32102901; PMCID: PMC7048016. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC7048016/ (dostęp 27.05.2025 r.)
  4. Rubin S, Eckhaus M, Rennick LJ, Bamford CG, Duprex WP. Molecular biology, pathogenesis and pathology of mumps virus. J Pathol. 2015 Jan;235(2):242-52. doi: 10.1002/path.4445. PMID: 25229387; PMCID: PMC4268314. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC4268314/ (dostęp 27.05.2025 r.)
  5. Yoo JW, Tae BS, Chang HK, Song MS, Cheon J, Park JY, Bae JH. Epidemiology of mumps, mumps complications, and mumps orchitis in Korea using the National Health Insurance Service database. Investig Clin Urol. 2023 Jul;64(4):412-417. doi: 10.4111/icu.20230064. PMID: 37417567; PMCID: PMC10330407. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC10330407/ (dostęp 27.05.2025 r.)

Refluks i zgaga u dzieci: objawy, przyczyny, leczenie i dieta

Refluks żołądkowo-przełykowy to dość częsta dolegliwość u niemowląt i dzieci, która może powodować uciążliwe objawy, takie jak ulewanie, wymioty czy zgaga. Choć w większości przypadków ma charakter fizjologiczny i ustępuje samoistnie, czasem wymaga leczenia.

W artykule wyjaśniamy, na czym polega refluks u dzieci, jakie są jego przyczyny, jak rozpoznać objawy oraz jakie badania i metody leczenia są skuteczne. Dowiesz się również, jaką dietę stosować i jak zapobiegać dolegliwościom.

Spis treści:

  1. Na czym polega refluks u dzieci?
  2. Przyczyny refluksu u dzieci
  3. Objawy refluksu u dzieci
  4. Refluks u dzieci – niezbędna diagnostyka
  5. Jak leczyć refluks u dzieci?
  6. Refluks u dzieci: dieta i dobre nawyki żywieniowe
  7. Profilaktyka przy refluksie u dzieci
  8. Refluks u dzieci – podsumowanie
  9. Refluks u dzieci – najważniejsze pytania i odpowiedzi

Na czym polega refluks u dzieci?

Refluks żołądkowo-przełykowy (GER, gastroesophageal reflux) to cofanie się treści żołądkowej do przełyku. U niemowląt wynika z niedojrzałości dolnego zwieracza przełyku i zwykle jest zjawiskiem fizjologicznym. U starszych dzieci jest związany z innymi zaburzeniami.

Fizjologiczny refluks występuje aż u ok. 50% niemowląt, ustępuje do 12.-18. miesiąca życia. Jeśli dziecko sporo ulewa, ale przybiera na masie ciała i rozwija się prawidłowo, wówczas nie ma powodu do niepokoju. Pochopne działania (częste zmiany mleka etc.) mogą pogorszyć sytuację, która z definicji nie wymaga jakiejkolwiek terapii.

O chorobie refluksowej (GERD) mówi się wtedy, gdy refluks powoduje powikłania, takie jak zaburzenia wzrastania, regres rozwoju, apatię, niechęć do karmień.

>> Przeczytaj też: Refluks przełyku – farmakogenetyka i zoptymalizowane podejście do leczenia

Przyczyny refluksu u dzieci

Główne przyczyny refluksu u dzieci to:

  • niedojrzałość układu pokarmowego – szczególnie u niemowląt (słaby zwieracz przełyku),
  • nieprawidłowa dieta – przejadanie się, pokarmy drażniące (soki cytrusowe, czekolada, tłuste potrawy) – zazwyczaj u starszych dzieci,
  • otyłość – zwiększa ciśnienie w jamie brzusznej, sprzyjając refluksowi,
  • wady anatomiczne – np. przepuklina rozworu przełykowego,
  • alergie pokarmowe,
  • infekcje,
  • choroby neurologiczne, np. mózgowe porażenie dziecięce.

>> Przeczytaj też: Alergia na czekoladę  – czy kakao to jedyny winowajca?

Objawy refluksu u dzieci

Objawy różnią się w zależności od wieku:

  • u niemowląt:
    • częste ulewanie i wymioty,
    • płacz po karmieniu, wyginanie pleców (tzw. zespół Sandifera),
    • słaby przyrost masy ciała,
    • nawracające infekcje dróg oddechowych (z powodu aspiracji treści żołądkowej),
  • u starszych dzieci:
    • zgaga, pieczenie za mostkiem,
    • ból brzucha, nudności,
    • przewlekły kaszel, chrypka,
    • nieprzyjemny zapach z ust,
    • problemy z przełykaniem (dysfagia).
Warto wiedzieć:
Jeśli dziecko wymiotuje krwią, ma trudności z oddychaniem lub nie przybiera na masie konieczna jest pilna konsultacja z pediatrą lub gastroenterologiem dziecięcym.

>> Przeczytaj też: Sezonowe zakażenia układu oddechowego – ostre zakażenia górnych dróg oddechowych

Refluks u dzieci – niezbędna diagnostyka

Gdy objawy są nasilone, lekarz może zlecić:

  • pH-metrię przełyku – mierzy kwasowość w dolnym odcinku tego narządu,
  • endoskopia (gastroskopia) – ocenia stan błony śluzowej,
  • USG jamy brzusznej – pomaga wykluczyć inne potencjalne przyczyny objawów,
  • testy alergiczne – jeśli podejrzewa się alergię pokarmową IgE-zależną,
  • RTG przełyku z doustnym podaniem kontrastu – ocenia anatomię przewodu pokarmowego; obecnie rzadziej z uwagi na dostępność innych, lepszych metod obrazowania,
  • tomografia komputerowa lub rezonans magnetyczny.

>> Dobrze wiedzieć: Przygotowanie do gastroskopii – przygotowanie i zalecenia oraz dieta

Pakiet małego dziecka (6 badań) banerek

Jak leczyć refluks u dzieci?

Leczenie zależy od nasilenia objawów:

  • postępowanie niefarmakologiczne:
    • u niemowląt: częstsze, mniejsze posiłki, odbijanie po karmieniu, spanie z uniesionym wezgłowiem,
    • u starszych dzieci: unikanie pokarmów drażniących (cytrusy, czekolada, napoje gazowane),
  • leki (w cięższych przypadkach):
    • inhibitory pompy protonowej (IPP) – zmniejszają wydzielanie kwasu żołądkowego (np. omeprazol),
    • H2-blokery – np. ranitydyna (rzadziej stosowane u dzieci),
    • leki prokinetyczne – przyspieszające opróżnianie żołądka (np. domperidon).
Pamiętaj:
Leki stosuje się tylko pod kontrolą lekarza. Niektóre z leków stosowane w leczeniu GERD nie mogą być łączone z częścią innych substancji czynnych – interakcje powodują zwiększenie ryzyka zaburzeń rytmu serca.

Refluks u dzieci: dieta i dobre nawyki żywieniowe

  • Dieta dla niemowląt:
    • karmienie piersią – jeśli to możliwe (mleko matki jest najlepszym sposobem karmienia niemowląt rekomendowanym przez wszystkie towarzystwa naukowe zajmujące się żywieniem dzieci i młodzieży),
    • u dzieci karmionych mlekiem modyfikowanym można podjąć próbę zastosowania mieszanek zagęszczonych (preparaty oznaczone jako AR),
    • unikanie podaży dużych objętości pokarmu w trakcie jednego posiłku.

>> Przeczytaj też: Mleko kobiece czy modyfikowane?

  • Dieta dla starszych dzieci:
    • unikanie: soków cytrusowych, czekolady, tłustych i pikantnych potraw; pamiętaj, że dla dzieci zdrowych powyższe produkty także nie są korzystne,
    • spożywanie mniejszych, częstszych posiłków,
    • picie wody zamiast soków i napojów gazowanych,
    • kolacja co najmniej 2-3 godziny przed snem.

>> Sprawdź również: Niedobory witamin i minerałów u dzieci – objawy, przyczyny, badania

Profilaktyka przy refluksie u dzieci

Rodzicu, pamiętaj, aby zmniejszyć ryzyko refluksu:

  • unikaj kładzenia dziecka bezpośrednio po jedzeniu,
  • utrzymuj prawidłową masę ciała dziecka (otyłość nasila refluks),
  • wprowadzaj stałe pokarmy zgodnie z zaleceniami (nie za wcześnie),
  • unikaj palenia przy dziecku (dym tytoniowy nasila objawy) – nie tylko z uwagi na refluks.
Pakiet małego dziecka rozszerzony (9 badań) banerek

Refluks u dzieci – podsumowanie

Refluks u niemowląt jest często fizjologiczny i ustępuje z wiekiem. U starszych dzieci może wymagać leczenia, zwłaszcza jeśli powoduje powikłania. Kluczowe są zmiany w diecie i stylu życia. W cięższych przypadkach stosuje się leki, ale tylko pod kontrolą lekarza.

Nie lekceważ uporczywego refluksu! Jeśli objawy nie ustępują, skonsultuj się z pediatrą lub gastroenterologiem.

Refluks u dzieci – najważniejsze pytania i odpowiedzi

Czy refluks u niemowląt zawsze wymaga leczenia?

Nie – większość przypadków ustępuje samoistnie. Leki stosuje się tylko przy powikłaniach.

Czy zgaga u dziecka oznacza chorobę refluksową?

Nie zawsze – może wynikać z diety lub przejedzenia. Jeśli występuje często, warto skonsultować się z lekarzem.

Jak odróżnić refluks od alergii pokarmowej?

Alergii często towarzyszą wysypka, biegunka lub krew w stolcu. Testy alergiczne oraz próby eliminacji i prowokacji mogą pomóc w diagnozie.


Źródła

  1. Rosen R, Vandenplas Y, Singendonk M, Cabana M, DiLorenzo C, Gottrand F, Gupta S, Langendam M, Staiano A, Thapar N, Tipnis N, Tabbers M. Pediatric Gastroesophageal Reflux Clinical Practice Guidelines: Joint Recommendations of the North American Society for Pediatric Gastroenterology, Hepatology, and Nutrition and the European Society for Pediatric Gastroenterology, Hepatology, and Nutrition. J Pediatr Gastroenterol Nutr. 2018 Mar;66(3):516-554. doi: 10.1097/MPG.0000000000001889. PMID: 29470322; PMCID: PMC5958910. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC5958910/ (dostęp 26.05.2025 r.)
  2. Salvatore S, Agosti M, Baldassarre ME, D’Auria E, Pensabene L, Nosetti L, Vandenplas Y. Cow’s Milk Allergy or Gastroesophageal Reflux Disease-Can We Solve the Dilemma in Infants? Nutrients. 2021 Jan 21;13(2):297. doi: 10.3390/nu13020297. PMID: 33494153; PMCID: PMC7909757. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC7909757/ (dostęp 26.05.2025 r.)
  3. Gonzalez Ayerbe JI, Hauser B, Salvatore S, Vandenplas Y. Diagnosis and Management of Gastroesophageal Reflux Disease in Infants and Children: from Guidelines to Clinical Practice. Pediatr Gastroenterol Hepatol Nutr. 2019 Mar;22(2):107-121. doi: 10.5223/pghn.2019.22.2.107. Epub 2019 Mar 8. PMID: 30899687; PMCID: PMC6416385. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC6416385/ (dostęp 26.05.2025 r.)

CRP a rak. Jakie nowotwory korelują z podwyższonym CRP?

Badanie CRP, czyli białko C-reaktywne, od dawna jest znane jako niespecyficzny marker stanu zapalnego w organizmie. W ostatnich latach coraz więcej uwagi poświęca się jego znaczeniu diagnostycznemu w chorobach nowotworowych. Artykuł przybliża aktualny stan wiedzy na temat znaczenia poziomu CRP u pacjentów z różnymi typami nowotworów, powiązania poziomu CRP z progresją choroby, odpowiedzią na leczenie oraz rokowaniem.

Spis treści:

  1. Nowotwory a stan zapalny
  2. CRP – marker stanu zapalnego
  3. Przy jakich nowotworach jest podwyższone CRP?
  4. CRP a nowotwór
  5. OB a nowotwór
  6. OB i CRP w normie a rak
  7. Przy jakich nowotworach jest podwyższone CRP: podsumowanie
  8. FAQ – często zadawane pytania

Nowotwory a stan zapalny

Lokalny stan zapalny może być wywołany przez różne czynniki, w tym infekcje, urazy tkanek, niedokrwienie prowadzące do martwicy, a także przez obecność nowotworów.

Ten miejscowy proces zapalny może rozprzestrzenić się na cały organizm. Ogół zmian fizjologicznych stanowiących reakcję ustroju na działanie czynników uszkadzających określa się mianem odpowiedzi ostrej fazy.

Nowotwory a infekcje

Ocenia się, iż ok. 15% nowotworów złośliwych ma związek z obecnością specyficznych drobnoustrojów i obecnością przewlekłego stanu zapalnego. Udokumentowano następujące zależności pomiędzy:

>> Warto przeczytać też: WZW – Wirusowe zapalenie wątroby – objawy, przyczyny, leczenie

Nowotwór – jak powstaje stan zapalny

Komórki nowotworowe wydzielają immunosupresyjne cytokiny, np. IL-10 i czynnik transformujący guza (TGF-β). W generowaniu odpowiedzi zapalnej towarzyszącej nowotworowi, a także w rozwoju guza, ważną rolę przypisuje się makrofagom TAM (Tumor Associated Macrophages), które mogą niekiedy stanowić nawet do 50% masy guza.

Powszechnie uznaje się, że w rozwoju ostrej fazy stanu zapalnego zasadniczą rolę odgrywają cytokiny prozapalne, uwalniane przez limfocyty i monocyty/makrofagi, w tym m.in.:

  • czynnik martwicy nowotworów (TNF-α),
  • interleukina 1 (IL-1),
  • interleukina 6 (IL-6),
  • interleukina 8 (IL-8),
  • interleukina 18 (IL-18).

Komórki nowotworowe mogą ponadto wytwarzać szereg innych cytokin zapalnych, które także mogą wpływać na wzrost nowotworu, procesy proliferacji (czyli namnażania się komórek), angiogenezy (tworzenia nowych naczyń krwionośnych w obrębie guzów nowotworowych, co jest kluczowym czynnikiem w rozwoju i postępie nowotworów). Mogą także prowadzić do uzyskania przez te komórki potencjału tworzenia odległych przerzutów.

W tym kontekście szczególne zainteresowanie budzi TNF-α, ponieważ wykazano, że miejscowa ekspresja tej cytokiny przez komórki systemu immunologicznego może mieć znaczenie terapeutyczne. Natomiast, gdy jest wytwarzana i uwalniana do krążenia przez dłuższy czas, może działać jak promotor rozwoju szeregu chorób, w tym również nowotworów.

CRP – marker stanu zapalnego

CRP jest powszechnie wykorzystywane w praktyce klinicznej do diagnozowania i monitorowania przebiegu ostrych stanów zapalnych.

W infekcjach bakteryjnych poziom CRP może gwałtownie wzrosnąć, nawet kilkaset razy w ciągu dwóch dni, podczas gdy w infekcjach wirusowych wzrost jest niewielki lub wartości pozostają w normie. Ta różnica jest wykorzystywana w diagnostyce różnicowej infekcji, szczególnie w przypadku zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych. Najwyższe stężenia CRP obserwuje się u pacjentów z sepsą lub ostrym zapaleniem trzustki.

Na dziś nie jest jasne, czy towarzyszący chorobie nowotworowej stan zapalny – którego przejawem jest podniesienie poziomu CRP – jest efektem działania komórek nowotworowych, które ten stan zapalny wywołują, czy raczej stanowi wykładnik reakcji obronnej organizmu na obecność nowotworu. Obydwa mechanizmy znajdują częściowe potwierdzenie w badaniach. Przykładowo podwyższone u wielu chorych stężenie interleukiny 6 (IL-6) oraz korelacja pomiędzy poziomem IL-6 i CRP jest przesłanką przemawiająca za słusznością pierwszej tezy.

>> Przeczytaj także: CRP – jak interpretować wyniki badania?

Badanie CRP - (białko C-reaktywne) banerek

Przy jakich nowotworach jest podwyższone CRP?

CRP w chorobach nowotworowych jest wykorzystywane przede wszystkim u pacjentów z chorobą już rozpoznaną i ma znaczenie jako:

  • czynnik rokowniczy do oceny prawdopodobieństwa przeżycia chorego,
  • informacja pomocna w kwalifikacji do leczenia operacyjnego,
  • monitorowaniu procesu leczenia w celu wczesnego wykrycia nawrotu choroby.

Podwyższone stężenie CRP można obserwować w:

  • raku jelita grubego lub odbytnicy – zmiany są proporcjonalne do wielkości guza i stadium choroby. Niski poziom CRP przed operacją jest dobrym czynnikiem rokowniczym, gdzie przeżywalność po zabiegu (2 lata) obserwuje się u 90% chorych. Podwyższone CRP koreluje z 2-letnim przeżyciem 47% chorych po wycięciu guza. CRP > 8,0 mg/l wiąże się z niższym odsetkiem limfocytów, co jest uznawane za wskaźnik osłabienia układu odpornościowego, a także przerzutami do węzłów chłonnych i do wątroby. CRP > 10 mg/l przed operacją wiąże się z prawdopodobieństwem krótszego przeżycia. Należy jednak podkreślić, iż poziom CRP w przypadku jelita grubego ma ograniczoną wartość jako niezależny i jedyny czynnik prognostyczny. Wynik CRP powinien być interpretowany w połączeniu z innymi badaniami, np. CEA.
  • raku przełyku – u ok. 56% chorych na raka przełyku stwierdza się wyższe niż 5,0 mg/l stężenie CRP, u pozostałych pacjentów jest ono prawidłowe lub nieznacznie podwyższone. Za niekorzystny czynnik prognostyczny w tym rodzaju nowotworu uznaje się CRP > 10 mg/l.
  • raku gardła i krtani – skorelowane podwyższenie stężenia CRP oraz antygenu raka płaskonabłonkowego (SCC) lub obydwu tych parametrów oddzielnie, jest niekorzystnym czynnikiem rokowniczym u chorych na nowotwory gardła i krtani, leczonym napromienianiem.
  • raku żołądka – kontrola poziomu CRP u chorych po leczeniu operacyjnym pozwala na wykrycie nawrotu choroby we wczesnej fazie.
  • raku wątroby – pomiary stężenia CRP również mogą być pomocne we wczesnym wykrywaniu nawrotu choroby.
  • raku piersi – gdzie podwyższone stężenia CRP obserwowano tylko w stadiach zaawansowanych, szczególnie jeśli są przerzuty.

>> Sprawdź też: Markery nowotworowe w diagnozie raka jelita grubego i trzustki

CRP a nowotwór

Oznaczenia CRP mogą dostarczać ważnych informacji, pomocnych w kwalifikacji pacjentów do leczenia operacyjnego lub radioterapii, a także do oceny rokowania.

Interpretacja wyników CRP u tych chorych wymaga jednak dużej ostrożności, gdyż na poziom białka ostrej fazy wpływać może szereg czynników niezwiązanych z samą chorobą nowotworową – wzrost CRP może być również efektem samej terapii onkologicznej:

  • zabieg operacyjny jest dla organizmu dużym urazem, generującym wzrost CRP,
  • radioterapia lub chemioterapia przyczynia się do powstawania stanu zapalnego błon śluzowych i ognisk martwiczych, które również mogą być przyczyną wzrostu stężenia białka C-reaktywnego.

Dlatego utrzymujące się po zakończeniu leczenia podwyższone stężenie CRP może być efektem powikłań po leczeniu, ale może być również wykładnikiem rozwoju choroby.

OB a nowotwór

Odczyn Biernackiego (OB), podobnie jak CRP, jest wskaźnikiem obecności stanu zapalnego w organizmie. Z tego powodu w praktyce klinicznej podwyższone OB również może wskazywać na istnienie choroby nowotworowej.

Dwucyfrowy wynik OB, powyżej 20 mm/godz, utrzymujący się przez dłuższy czas i nie wykazujący tendencji spadkowej, jest wskazaniem do pogłębiania diagnostyki. Poszukiwanie przyczyny podwyższonego OB powinno również uwzględniać diagnostykę w kierunku chorób nowotworowych.

Trzycyfrowe wartości OB (powyżej 100 mm/godz) z dużym prawdopodobieństwem wskazują na chorobę nowotworową. Wskaźnik OB utrzymujący się na poziomie trzycyfrowym jest charakterystyczny dla szpiczaka plazmocytowego.

OB i CRP w normie a rak

Markery stanu zapalnego – OB i CRP – mogą być podwyższone w nowotworach, jednak ich prawidłowe wartości nie wykluczają możliwości występowania raka.

Nie wszystkie nowotwory wywołują silną reakcję zapalną. Wiele typów nowotworów, zwłaszcza w początkowych stadiach lub guzy o ograniczonym charakterze, powolnym wzroście czy niektóre specyficzne typy (np. guzy mózgu), mogą rozwijać się bez znaczącego wzrostu OB i CRP.

Prawidłowe wyniki OB i CRP są korzystne i wskazują na brak aktywnego, uogólnionego stanu zapalnego w organizmie. Jednak nie można na ich podstawie wykluczyć obecności choroby nowotworowej. W przypadku występowania niepokojących objawów nawet przy prawidłowych wynikach OB i CRP, zawsze konieczna jest konsultacja z lekarzem i przeprowadzenie dalszej diagnostyki, która może obejmować bardziej specyficzne badania obrazowe, laboratoryjne (np. markery nowotworowe o wyższej swoistości dla danego typu raka) czy biopsję. OB i CRP są przydatne w ocenie ogólnego stanu zapalnego, ale nie są narzędziami do diagnozowania konkretnych typów nowotworów.

Przy jakich nowotworach jest podwyższone CRP: podsumowanie

CRP, czyli białko C-reaktywne, jest markerem stanu zapalnego, jego oznaczenie służy przede wszystkim diagnostyce ostrych stanów zapalnych – infekcji bakteryjnych i różnicowaniu ich z infekcjami wirusowymi. Ponieważ w chorobie nowotworowej również jest obecny stan zapalny, CRP jest przydatnym narzędziem diagnostycznym u pacjentów z rakiem, jako czynnik prognostyczny, w podejmowaniu decyzji dotyczących leczenia oraz w monitorowaniu efektów terapii.

FAQ – często zadawane pytania

Czy wysokie CRP świadczy o nowotworze?

Nie. Podwyższone CRP świadczy o istnieniu stanu zapalnego w organizmie. W niektórych przypadkach może on być związany z chorobą nowotworową, jednak najczęściej jest efektem infekcji bakteryjnej lub choroby autoimmunologicznej.

Jakie CRP i kiedy świadczy o nowotworze?

Bardzo wysokie i utrzymujące się CRP (powyżej 100 mm/24 godz), zwłaszcza w połączeniu z innymi niepokojącymi objawami, może wskazywać na możliwość choroby nowotworowej i wymaga dalszej, pogłębionej diagnostyki w tym kierunku.

Jednak należy podkreślić, iż w zależności o typu raka, CRP może mieć różne wartości, dlatego nie ma jednego poziomu tego markera, który może świadczyć o nowotworze.

Czy CRP wykrywa raka?

Nie. CRP wykrywa istnienie stanu zapalnego w organizmie, nie stanowi podstawy do rozpoznania nowotworu.

Jakie może być CRP przy raku jelita grubego?

CRP przy raku jelita grubego, w zależności od stadium choroby, może mieć różne wartości. Pacjenci z wynikiem CRP > 10 mg/l mają niekorzystne rokowanie.

Jakie może być CRP przy białaczce?

W przypadku białaczki CRP często jest, ale nie musi być podwyższone.


Bibliografia

1. Stasik Z., Skotnicki P., Nowak-Sadzikowska J., Kulpa J.: Białko C-reaktywne u chorych na nowotwory złośliwe, Nowotwory, Journal of Oncology, 58, 2008.

2. Leporowska E.: Związek CRP z ryzykiem wystąpienia choroby nowotworowej i czasem przeżycia chorych na nowotwory, Journal of Laboratory Diagnostics, 45, 2009.

3. Strukow A., Rozpoznawanie nowotworów a badania laboratoryjne. Co może sugerować obecność nowotworu? Centrum Wiedzy ALAB laboratoria. Dostęp 09.05.2024

Dieta MIND, czyli dieta dla mózgu – zasady i przykładowy jadłospis

Dieta MIND to połączenie najlepszych elementów diety śródziemnomorskiej i DASH, stworzone specjalnie po to, by wspierać pracę mózgu, poprawiać pamięć i zmniejszać ryzyko chorób neurodegeneracyjnych. Badania pokazują, że osoby z grupy podwyższonego ryzyka stosujące tę dietę mogą nawet o połowę obniżyć ryzyko rozwoju tych chorób. Przeczytaj artykuł i dowiedz się, które produkty korzystnie wpływają na komórki nerwowe mózgu.

Spis treści:

  1. Czym jest dieta MIND?
  2. Podstawowe zasady diety MIND
  3. Dieta MIND – przykładowy jadłospis
  4. Kto powinien przejść na dietę MIND?
  5. Przeciwskazania do diety MIND
  6. Dieta MIND – wady i zalety
  7. Kiedy można zauważyć efekty diety MIND?
  8. Dieta MIND – podsumowanie

Czym jest dieta MIND?

Dieta MIND (ang. Mediterranean-DASH Intervention for Neurodegenerative Delay) to model żywieniowy opracowany na podstawie wyników badań naukowych, który łączy w sobie zalety diety śródziemnomorskiej i DASH (ang. Dietary Approaches to Stop Hypertension). Ich głównym celem są wspieranie:

Dieta MIND jest wysoko ocenianą dietą w corocznych rankingach opublikowanych na łamach amerykańskiego czasopisma U.S News & World Report, gdzie diety są oceniane pod kątem elastyczności ich stosowania, a także udowodnionych naukowo korzyści dla zdrowia wynikających z ich stosowania. W 2025 roku dieta MIND zajęła czwarte miejsce, zaraz po diecie śródziemnomorskiej, fleksitariańskiej oraz DASH.

Neurologia – genetyczny panel diagnostyczny met. NGS (badanie z konsultacją) banerek

Podstawowe zasady diety MIND

Dieta MIND opiera się na ogólnych zasadach zdrowego żywienia. W świetle badań naukowych, zarówno dieta śródziemnomorska, jak i dieta DASH mają pozytywny wpływ na układ nerwowy. Dieta MIND jest ich połączeniem. Szczególny nacisk kładzie jednak na spożywanie produktów z 10 grup o korzystnym wpływie na mózg:

Należy natomiast z umiarem spożywać produkty z 5 grup, które w dużej ilości mają niekorzystny wpływ na funkcjonowanie komórek nerwowych. Dodatkowo dieta MIND zakłada określoną częstotliwość ich spożywania.

> Produkty zalecane (10 grup):

  1. Zielone warzywa liściaste (np. szpinak, rukola, sałata) – co najmniej 6 porcji tygodniowo.
  2. Inne warzywa – codziennie.
  3. Orzechy (np. migdały, orzechy włoskie, laskowe), pestki i nasiona – 5 porcji tygodniowo.
  4. Owoce jagodowe (np. jagody, maliny, jeżyny) – co najmniej 2 porcje tygodniowo (są bogate w przeciwutleniacze).
  5. Produkty pełnoziarniste (np. brązowy ryż, pełnoziarnisty makaron i pieczywo) – 3 porcje dziennie.
  6. Tłuste ryby morskie (np. łosoś, makrela, śledź) – co najmniej 1 porcja tygodniowo.
  7. Drób (np. kurczak, indyk) – 2 porcje tygodniowo.
  8. Oleje roślinne (np. oliwa z oliwek) – główne źródło tłuszczu w diecie.
  9. Rośliny strączkowe (np. fasola, ciecierzyca, soczewica) – co najmniej 3 porcje tygodniowo.
  10. Wino – nie więcej niż 1 lampka dziennie (opcjonalnie).

> Produkty, które należy ograniczyć (5 grup):

  1. Czerwone mięso i jego przetwory (m.in. wieprzowina, wołowina) – mniej niż 4 porcje tygodniowo.
  2. Masło i margaryna – mniej niż 1 łyżka dziennie.
  3. Sery tłuste – mniej niż 1 porcja tygodniowo.
  4. Słodycze i wypieki – mniej niż 5 porcji tygodniowo.
  5. Fast foody i smażone potrawy – maksymalnie 1 porcja tygodniowo.

>> Sprawdź też: Piramida Żywienia – czym jest i jakie są zasady zdrowego żywienia?

Dieta MIND – przykładowy jadłospis

Poniżej przedstawiono przykładowy jadłospis jakościowy zgodny z dietą MIND.

  • Śniadanie: Owsianka na napoju roślinnym z jagodami i orzechami włoskimi
  • II śniadanie: Kanapka z pieczywa pełnoziarnistego z hummusem, ogórkiem i sałatą lodową
  • Obiad: Pieczony łosoś z brązowym ryżem i brokułem
  • Podwieczorek: Koktajl ze szpinaku, banana, migdałów i jogurtu naturalnego
  • Kolacja: Sałatka z pełnoziarnistym makaronem, kurczakiem, pomidorkami, rukolą i oliwą z oliwą.

>> Może Cię zainteresować: Talerz zdrowego żywienia

Kto powinien przejść na dietę MIND?

Dieta MIND jest szczególnie zalecana:

  • osobom starszym chcącym zmniejszyć ryzyko demencji,
  • osobom z rodzinną historią choroby Alzheimera,
  • osobom z zaburzeniami pamięci,
  • każdemu, kto chce poprawić koncentrację i funkcje poznawcze.

Wyniki badań wskazują, że częściowe stosowanie się do zasad diety MIND zmniejsza ryzyko zachorowania na chorobę Alzheimera o 35%, a jej sumienne przestrzeganie o ponad 50%.

Przeciwskazania do diety MIND

Dieta MIND jest ogólnie bezpieczna, ale niektóre osoby powinny skonsultować się z lekarzem przed jej wdrożeniem. Szczególnie osoby:

>> Warto także przeczytać:

Dieta MIND – wady i zalety

  • Zalety diety MIND:
    • zmniejszone ryzyko demencji i choroby Alzheimera,
    • poprawia funkcje poznawcze,
    • korzystnie wpływa na ciśnienie krwi i poziom cholesterolu,
    • zmniejsza ryzyko śmierci z jakiejkolwiek przyczyny.
  • Wady diety MIND:
    • wymaga ograniczania niektórych produktów (tj. czerwonego mięsa, słodyczy),
    • może być trudna do utrzymania dla osób przyzwyczajonych do tradycyjnej diety,
    • aby była skuteczna należy zadbać również o inne czynniki wpływające na funkcje poznawcze, tj. długość i jakość snu, aktywność fizyczna oraz umysłowa.

>> Przeczytaj też: Cholesterol HDL – co to jest dobry cholesterol i co zrobić, gdy jego poziom jest za niski?

Kiedy można zauważyć efekty diety MIND?

Badania sugerują, że już po kilku miesiącach można zaobserwować poprawę pamięci i koncentracji. Jednak największe korzyści pojawiają się przy jej długotrwałym stosowaniu (nawet po latach).

Dieta MIND – podsumowanie

  • Dieta MIND to połączenie diety śródziemnomorskiej i DASH, stworzona przez naukowców, aby wspierać funkcjonowanie mózgu i zmniejszać ryzyko chorób neurodegeneracyjnych.
  • Produkty szczególnie uwzględniane w diecie MIND to warzywa (zwłaszcza zielone liściaste), orzechy, owoce jagodowe, produkty pełnoziarniste, tłuste ryby morskie, drób, oliwa z oliwek, a także nasiona roślin strączkowych.
  • Aby poprawić funkcje poznawcze dietę należy połączyć z dbałością o jakość snu, jak również regularną aktywność ruchową i umysłową.

Bibliografia

  1. van Soest AP, et al. The Mediterranean-Dietary Approaches to Stop Hypertension Intervention for Neurodegenerative Delay (MIND) Diet for the Aging Brain: A Systematic Review. Adv Nutr. 2024 Mar;15(3):100184.
  2. Key MN, Szabo-Reed AN. Impact of Diet and Exercise Interventions on Cognition and Brain Health in Older Adults: A Narrative Review. Nutrients. 2023 May 27;15(11):2495.
  3. Kheirouri S, Alizadeh M. MIND diet and cognitive performance in older adults: a systematic review. Crit Rev Food Sci Nutr. 2022;62(29):8059-8077.
  4. Morris MC, et al. MIND diet associated with reduced incidence of Alzheimer’s disease. Alzheimers Dement. 2015 Sep;11(9):1007-14.
  5. U.S. News & World Report, Best Diets Overall 2025,  March 2025.

BMI u dzieci – jak je obliczyć i dlaczego jest takie ważne?

Wskaźnik BMI (Body Mass Index) to prosty sposób, aby sprawdzić, czy masa ciała dziecka jest prawidłowa w stosunku do jego wzrostu i wieku. Dlaczego jest to takie ważne? Prawidłowe BMI u dziecka zmniejsza ryzyko problemów zdrowotnych, a także wpływa na jego samopoczucie i sprawność fizyczną. W artykule wyjaśniamy, jak obliczyć BMI u dzieci, zinterpretować wyniki oraz zadbać, aby było prawidłowe.

Spis treści:

  1. Czym jest BMI dzieci?
  2. BMI dziewczynki – normy
  3. BMI chłopcy – normy
  4. Jak obliczyć BMI dzieci?
  5. Interpretacja wyników BMI dzieci
  6. Jak zadbać o prawidłowe BMI dzieci?
  7. Zalety zdrowotne utrzymania optymalnego BMI dzieci
  8. BMI dzieci – podsumowanie

Czym jest BMI dzieci?

BMI u dzieci to wskaźnik masy ciała, który pozwala ocenić, czy masa dziecka jest odpowiednia w stosunku do jego wzrostu i wieku. W przeciwieństwie do BMI dla dorosłych interpretacja wyniku u dzieci uwzględnia płeć i wiek, ponieważ zmiany w tkance tłuszczowej i rozwoju mięśni są różne na poszczególnych etapach wzrostu.

Warto jednak zaznaczyć, że BMI to tylko wskaźnik screeningowy – pełną ocenę stanu zdrowia dziecka przeprowadza lekarz. W okresie dojrzewania (12-16 lat) BMI u dzieci może być większe – to normalne. Co więcej, aktywni sportowo nastolatkowie mogą mieć wyższe BMI z powodu większej zawartości tkanki mięśniowej.

BMI dziewczynki – normy

Prawidłowe BMI (norma) dla dziewczynek to 5.-85. centyl – według siatek centylowych w oparciu o dane WHO oraz polskie siatki centylowe Instytutu Matki i Dziecka.

Przykładowe wartości BMI dla dziewczynek w różnym wieku (wartości dla 5.-85. percentyla):

  • 2 lata: 15,2-18,8,
  • 5 lat: 13,1-17,1,
  • 10 lat: 13,7-21,0,
  • 15 lat: 16,5-24,2.

>> Sprawdź: Fruktoza w diecie dziecka

BMI chłopcy – normy

Prawidłowe BMI (norma) dla chłopców to również 5.-85. centyl według siatek centylowych w oparciu o dane WHO oraz polskie siatki centylowe Instytutu Matki i Dziecka.

Przykładowe wartości BMI dla chłopców w różnym wieku (wartości dla 5.-85. percentyla):

  • 2 lata: 15,5-19,1,
  • 5 lat: 13,4-17,5,
  • 10 lat: 14,0-21,6,
  • 15 lat: 16,7-24,8.

>> Przeczytaj: Żywienie dziecka z niską masą ciała. Jak zwiększyć kaloryczność posiłków?

Jak obliczyć BMI dzieci?

Wzór na BMI dla dzieci jest taki sam jak dla dorosłych:

BMI = masa ciała (kg)​ / wzrost (m)²

Aby szybko obliczyć BMI swojego dziecka można skorzystać z kalkulatorów online (np. na stronach WHO lub Instytutu Matki i Dziecka).

Następnie wynik porównuje się z siatkami centylowymi – najczęściej stosowane są siatki WHO (dla dzieci 0-5 lat) lub siatki krajowe (np. opracowane przez Instytut Matki i Dziecka w Polsce).

Pakiet małego dziecka (6 badań) banerek

Interpretacja wyników BMI dzieci

Wynik BMI u dzieci porównuje się z siatkami centylowymi, które pokazują, jak masa ciała dziecka wypada na tle rówieśników. Percentyl (centyl) wskazuje, jaki procent dzieci w tej samej grupie wiekowej i płci ma niższe lub wyższe BMI.

Interpretacja wyników:

  • poniżej 5. percentyla – niedowaga, wymaga diagnostyki i interwencji lekarskiej (choroby metaboliczne, zaburzenia odżywiania),
  • 5.-85. percentyl – prawidłowa masa ciała, optymalne dla zdrowia,
  • 85.-95. percentyl – nadwaga, zwiększone ryzyko problemów metabolicznych,
  • powyżej 95. percentyla – otyłość, wymaga specjalistycznego leczenia (wysokie ryzyko cukrzycy, nadciśnienia i zaburzeń kostno-stawowych).

>> Warto przeczytać też:

Jak zadbać o prawidłowe BMI dzieci?

Kluczem do prawidłowego BMI u dziecka jest równowaga między zdrowym odżywianiem a ruchem oraz pozytywny przykład ze strony rodziców. Oto praktyczne wskazówki:

  • Zbilansowana dieta:
    • Regularne posiłki – 5 posiłków dziennie (3 główne + 2 zdrowe przekąski).
    • Warzywa i owoce – powinny stanowić podstawę posiłków (więcej warzyw niż owoców).
    • Umiarkowane spożycie słodyczy (najlepiej zastąp je zdrowymi przekąskami np. jogurt naturalny, owoce, orzechy) oraz słodzonych napoi (lepsza jest woda i herbaty owocowe bez cukru).
    • „Nierestrykcyjne” podejście – zwłaszcza w przypadku nadmiernej masy ciała.

>> Przeczytaj też: Żelazo w diecie dziecka

  • Codzienna aktywność fizyczna:
    • Rekomenduje się co najmniej 60 minut ruchu dziennie – zabawa na świeżym powietrzu, jazda na rowerze, wychowanie fizyczne lub dodatkowe zajęcia sportowe.
    • Aktywność rodzinna – wspólne spacery, wycieczki rowerowe, spontaniczna aktywność ruchowa, wspólne wykonywanie obowiązków domowych.
  • Zdrowy styl życia całej rodziny:
    • Dzieci naśladują rodziców – jeśli Ty jesz zdrowo i jesteś aktywny, dziecko też będzie to robić.
    • Czas spędzony przed ekranem – zgodnie ze stanowiskiem WHO maksymalnie 1-2 godziny dziennie (TV, komputer, telefon).

>> Sprawdź też: Talerz zdrowego żywienia

  • Monitorowanie wzrostu i masy ciała:
    • Regularnie zaznaczaj BMI dziecka na siatkach centylowych w książeczce zdrowia.
    • Jeśli zauważysz niepokojące zmiany (szybki przyrost lub spadek masy ciała), skonsultuj się z lekarzem pediatrą.
Pakiet małego dziecka rozszerzony (9 badań) banerek

Zalety zdrowotne utrzymania optymalnego BMI dzieci

Utrzymanie prawidłowego BMI u dzieci ma znaczący wpływ na ich rozwój psychoruchowy oraz stan zdrowia, również w przyszłości. Oto najważniejsze korzyści:

  • lepszy rozwój fizyczny i sprawność – mają większą wytrzymałość i siłę mięśni oraz prawidłowy rozwój i wzrost kości,
  • korzyści dla zdrowia psychicznego – dzieci z prawidłową masą ciała rzadziej doświadczają wyśmiewania czy stygmatyzacji,
  • mniejsze ryzyko zaburzeń odżywiania – unikanie skrajności (anoreksja, kompulsywne objadanie się),
  • lepsze wyniki w nauce – zdrowa dieta i ruch poprawiają koncentrację i funkcje poznawcze,
  • mniejsze ryzyko otyłości w dorosłości – dzieci z prawidłowym BMI rzadziej zmagają się z otyłością w przyszłości i jej powikłaniami (cukrzycą typu 2, nadciśnieniem, wysokim cholesterolem).

>> Sprawdź też: Bulimia – co to za choroba? Objawy, przyczyny, leczenie i skutki

BMI dzieci – podsumowanie

  • Monitorowanie BMI u dzieci pomaga wcześnie wykryć problemy, takie jak niedożywienie lub otyłość, które mogą wpływać na stan zdrowia teraz i w przyszłości.
  • Zadbanie o prawidłowe BMI dziecka to inwestycja w jego zdrowie fizyczne, psychiczne i społeczne. Dzięki dobrym nawykom można uniknąć wielu chorób cywilizacyjnych i zapewnić dziecku lepszą jakość życia.
  • BMI to tylko wskaźnik przesiewowy. W razie wątpliwości zawsze warto zasięgnąć porady specjalisty, który przeprowadzi pełną ocenę, uwzględniając rozwój mięśniowy, etap dojrzewania i inne czynniki.

Bibliografia

  1. Siatki centylowe dla oceny wzrastania i stanu odżywienia polskich dzieci i młodzieży od urodzenia do 18 roku życia, Standardy Medyczne/Pediatria, 2015, T. 12, 119-135.
  2. Piramida Zdrowego Żywienia i Stylu Życia Dzieci i Młodzieży – Narodowe Centrum Edukacji Żywieniowej (dostęp 20.05.2025 roku)
  3. Otyłość dziecięca, Stanowisko Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego, Polskiego Towarzystwa Otyłości Dziecięcej, Polskiego Towarzystwa Endokrynologii i Diabetologii Dziecięcej, Kolegium Lekarzy Rodzinnych w Polsce oraz Polskiego Towarzystwa Badań nad Otyłością, wydanie specjalne 1/2023.