Strona główna Blog Strona 16

Plamienie lub krwawienie w ciąży – co może oznaczać i kiedy udać się do szpitala?

Plamienie w ciąży to objaw, który budzi niepokój u wielu przyszłych mam. Czy każda taka sytuacja wymaga pilnej wizyty u lekarza? W tym artykule omówimy najczęstsze przyczyny plamień i krwawień, wyjaśnimy, jak interpretować kolor wydzieliny oraz kiedy konieczna jest pilna konsultacja z lekarzem.

Kluczowe informacje:
>> Nie każde plamienie oznacza powikłania, ale wymaga obserwacji i konsultacji.
>> Jasnoczerwone, obfite krwawienie, ból i objawy ogólne to sygnały alarmowe.
>> Kolor wydzieliny pomaga wstępnie ocenić sytuację, ale nie zastępuje badania lekarskiego.
>> Diagnostyka obejmuje USG, badanie ginekologiczne i, w razie wskazań, badania laboratoryjne.
>> Wątpliwości zawsze wyjaśnia lekarz prowadzący.

Spis treści:

  1. Jak wygląda plamienie w ciąży?
  2. Przyczyny plamień i krwawień w ciąży
  3. Plamienie w ciąży: kolory wydzieliny
  4. Kiedy plamienie w ciąży powinno niepokoić?
  5. Powracające plamienia w ciąży: jakie badania wykonać?
  6. Krwawienie i plamienie w ciąży: najczęstsze pytania (FAQ)

Jak wygląda plamienie w ciąży?

Plamienie w ciąży to niewielka ilość krwi wydobywająca się z dróg rodnych. Choć jego obecność może budzić niepokój, w wielu przypadkach nie stanowi zagrożenia. Warto jednak zwrócić uwagę na jego cechy, takie jak intensywność czy kolor. Najczęstsze cechy plamienia:

  • pojawia się w niewielkiej ilości (ślady na wkładce lub bieliźnie),
  • może mieć kolor różowy, czerwony lub brązowy,
  • ma postać plamek, smużek lub kropli,
  • występuje jednorazowo lub nieregularnie.

Od plamienia odróżniamy krwawienie – oznacza ono większą utratę krwi, której mogą towarzyszyć skrzepy, konieczność częstej zmiany podpasek, a także objawy takie jak ból brzucha, skurcze macicy, zawroty głowy czy osłabienie.

>> Zobacz: Upławy w ciąży: rodzaje, przyczyny, co oznaczają. Kiedy powinny niepokoić?

Przyczyny plamień i krwawień w ciąży

Źródła plamień i krwawień różnią się w zależności od trymestru oraz tła ginekologicznego. W kolejnych podrozdziałach omówiono najczęstsze sytuacje kliniczne.

Plamienie w 1. trymestrze ciąży: przyczyny

Pierwszy trymestr to czas intensywnych zmian hormonalnych i fizjologicznych. Plamienie w tym okresie często ma charakter przejściowy i niegroźny, choć czasem wymaga diagnostyki.

Najczęstsze przyczyny plamień:
Plamienie implantacyjne – fizjologiczny objaw zagnieżdżania zarodka. Wydzielina zwykle różowa lub brązowa, ustępuje samoistnie.
Krwiak podkosmówkowy – zbiornik krwi między kosmówką a ścianą macicy. Małe krwiaki zwykle wchłaniają się samoistnie, większe wymagają monitorowania.
Czynniki mechaniczne i zmiany szyjki – np. polipy, infekcje, urazy po współżyciu lub badaniu. Wymagają oceny lekarskiej.
Możliwe przyczyny krwawienia:
Poronienie samoistne – może objawiać się krwawieniem, bólem podbrzusza, obecnością skrzepów lub fragmentów tkanek. Wymaga pilnej diagnostyki.
Ciąża ektopowa (pozamaciczna) – groźny stan, w którym zarodek zagnieżdża się poza jamą macicy, zwykle w jajowodzie. Objawy to krwawienie, silny ból i możliwe zagrożenie życia. Konieczna jest natychmiastowa pomoc lekarska.

Plamienie w 2. trymestrze: przyczyny

Drugi trymestr to zazwyczaj spokojniejszy etap ciąży, ale plamienie może się nadal pojawić. Często wiąże się z miejscowymi zmianami lub infekcjami, jednak czasem wymaga pilnej diagnostyki — zwłaszcza jeśli dotyczy struktur łożyskowych.

Najczęstsze przyczyny plamień to:
Niewydolność szyjki macicy – szyjka skraca się i rozwiera zbyt wcześnie, bez skurczów. Może prowadzić do poronienia lub porodu przedwczesnego.
Infekcje pochwy lub szyjki – mogą powodować plamienie po stosunku lub badaniu. Wymagają leczenia, by zapobiec powikłaniom.
Zmiany szyjki (np. polipy, nadżerki) – łatwo krwawią przy urazie. Zwykle są łagodne, ale warto je skontrolować.
Możliwe przyczyny krwawienia:
Łożysko przodujące – łożysko zasłania ujście szyjki. Może powodować bezbolesne krwawienie i wymaga nadzoru oraz zaplanowanego porodu.

Plamienie w trzecim trymestrze ciąży: przyczyny

W trzecim trymestrze plamienie zawsze wymaga wzmożonej czujności. Może świadczyć o rozpoczynającym się porodzie, ale także o powikłaniach zagrażających zdrowiu matki i dziecka.

Najczęstsze przyczyny plamień to:
Czop śluzowy – podbarwiony krwią śluz zwiastujący przygotowanie szyjki do porodu; nie zawsze oznacza natychmiastowe rozpoczęcie akcji porodowej.
Drobne zmiany szyjki macicy – np. nadżerki czy podrażnienia mechaniczne; w III trymestrze również wymagają konsultacji.
Możliwe przyczyny krwawienia:
Łożysko przodujące – gdy łożysko przysłania ujście szyjki macicy; typowo powoduje bezbolesne krwawienie.
Przedwczesne odklejenie łożyska – stan nagły z bólem, napięciem macicy i krwawieniem; wymaga natychmiastowej interwencji.
Przodujące naczynia płodowe – rzadkie, lecz niebezpieczne; naczynia krwionośne płodu przebiegają nad ujściem szyjki i mogą pęknąć przy odpłynięciu wód.

Plamienie w ciąży: kolory wydzieliny

Kolor wydzieliny może dostarczyć istotnych informacji, ale nie stanowi samodzielnej podstawy do diagnozy — znaczenie ma również ilość, czas trwania, obecność bólu czy inne objawy towarzyszące.

Kolor wydzielinyCo może oznaczać
Różowy / jasnoróżowyDomieszka świeżej krwi – możliwa po badaniu, współżyciu, rzadziej przy implantacji (I trymestr).
Ciemny (brunatny)Stara krew – np. krwiak podkosmówkowy. Niekiedy objaw wcześniejszego krwawienia.
JasnoczerwonyŚwieża krew – może wskazywać na aktywne krwawienie, np. łożysko przodujące lub jego odklejenie.
Ze skrzepamiMożliwe poronienie (I trymestr) lub odklejenie łożyska. Objaw alarmowy.
Śluz z krwiąCzop śluzowy – oznaka zbliżającego się porodu lub objaw infekcji szyjki (w zależności od kontekstu).

>> Sprawdź: Progesteron w ciąży – funkcje, badanie, wysoki i niski poziom progesteronu w ciąży

Kiedy plamienie w ciąży powinno niepokoić?

Plamienie bywa objawem przejściowym, ale niektóre cechy zwiększają prawdopodobieństwo powikłań i wymagają pilnej konsultacji.

Niepokojące sytuacje:

  • obfitsze krwawienie (np. potrzeba zmiany podpaski ≥1/h przez >2 godziny) lub obecność skrzepów/tkanek,
  • jasnoczerwony kolor utrzymujący się lub narastający,
  • ból podbrzusza, skurcze, napięcie macicy,
  • zawroty głowy, osłabienie, omdlenie,
  • uraz brzucha lub upadek,
  • krwawienie w II/III trymestrze,
  • brak odczuwalnych ruchów płodu w zaawansowanej ciąży,
  • Rh(-) u ciężarnej i epizod krwawienia (może wymagać profilaktyki anty‑D zgodnie z zaleceniami).

>> To może Cię zainteresować: Ból brzucha w ciąży. Jakie objawy powinny niepokoić?

Plamienie w ciąży: kiedy do szpitala?

Nie każde plamienie oznacza konieczność hospitalizacji, ale są sytuacje wymagające pilnej pomocy medycznej. Udaj się do szpitala natychmiast, jeśli występuje krwawienie jest obfite lub nie słabnie, pojawiają się skrzepy lub fragmenty tkanek, towarzyszy silny ból brzucha lub bolesne skurcze, występują objawy ogólne (bladość, kołatanie serca, zawroty głowy, omdlenie), w II/III trymestrze pojawia się jakiekolwiek krwawienie, doszło do urazu brzucha lub odpływu wód płodowych z domieszką krwi czy przestałaś czuć ruchy dziecka (w ciąży zaawansowanej).

Pamiętaj:
W sytuacjach nagłych nie prowadź pojazdu — zorganizuj transport lub wezwij karetkę.

Powracające plamienia w ciąży: jakie badania wykonać?

Nawracające plamienia wymagają ukierunkowanej diagnostyki. Dobór badań zależy od wieku ciążowego i obrazu klinicznego.

  • USG przezpochwowe/przezbrzuszne – ocena lokalizacji ciąży, żywotności zarodka/płodu, obecności krwiaka podkosmówkowego, długości szyjki, położenia łożyska.
  • Badania hormonalne (β‑hCG, progesteron) – pomocne we wczesnej ciąży, gdy USG jest jeszcze niediagnostyczne.
  • Badanie ginekologiczne – ocena szyjki (polipy, nadżerki), objawów infekcji; pobranie wymazów w razie wskazań.
  • Grupa krwi i Rh – u kobiet Rh(–) można rozważyć podanie immunoglobuliny anty‑D, zwłaszcza po 12. tygodniu.
  • Morfologia i parametry krzepnięcia – w przypadku obfitszych krwawień lub objawów ogólnych.

>> Przeczytaj również: Badania laboratoryjne dla kobiet w ciąży – okiem ginekologa

Pakiet kobiety w ciąży (16 badań) banerek

Krwawienie i plamienie w ciąży: najczęstsze pytania (FAQ)

Czy plamienie w 5. tygodniu ciąży jest normalne?

Tak — może być związane z implantacją zarodka. Jeśli jednak plamienie się przedłuża, nasila lub towarzyszą mu inne objawy, warto skonsultować się z lekarzem.

Czy jasnoczerwone plamienie po stosunku to sygnał alarmowy?

Nie zawsze — często jest to efekt zwiększonego ukrwienia i wrażliwości szyjki macicy. Takie plamienie zazwyczaj nie jest groźne, ale warto skonsultować się z lekarzem, zwłaszcza jeśli się powtarza lub towarzyszy mu ból.

Jaki kolor krwi przy poronieniu?

Krew przy poronieniu jest zazwyczaj ciemnoczerwona i może zawierać skrzepy lub fragmenty tkanek. Towarzyszy jej często ból podbrzusza. W razie takich objawów konieczna jest pilna konsultacja lekarska oraz wykonanie USG.


Bibliografia

  1. Norwitz ER, Park JS. UpToDate: Evaluation and differential diagnosis of vaginal bleeding before 20 weeks of gestation
  2. Norwitz ER, Park JS. UpToDate: Evaluation and differential diagnosis of vaginal bleeding after 20 weeks of gestation
  3. NHS.uk. Vaginal bleeding in pregnancy, https://www.nhs.uk/pregnancy/related-conditions/common-symptoms/vaginal-bleeding RACGP. Early pregnancy bleeding. Royal Australian College of General Practitioners.

Nadmierne gazy w jelitach – dlaczego powstają i jak się ich pozbyć?

Dolegliwości jelitowe potrafią istotnie obniżyć jakość życia. Jednym z nieprzyjemnych objawów związanych z przewodem pokarmowym są nadmierne gazy.

Jakie są przyczyny powstania gazów w jelitach? O czym świadczą nadmierne gazy w jelitach? Przeczytaj poniższy artykuł i dowiedz się jakie są przyczyny nadmiernych gazów i kiedy zgłosić się do lekarza.

Spis treści:

  1. Gazy w jelitach: czym są i jak powstają?
  2. Nadmierne gazy: przyczyny częstych gazów w jelitach
  3. Czy gazy jelitowe mogą oznaczać chorobę?
  4. Nadmierne gazy: jakie mogą towarzyszyć im objawy?
  5. Kiedy iść do lekarza z częstymi gazami?
  6. Jakie badania wykonać przy nadmiernej ilości gazów?
  7. Co na nadmierne gazy?
  8. Gazy w jelitach: najczęstsze pytania o nadmierne gazy jelitowe (FAQ)
  9. Nadmierne gazy. Podsumowanie informacji o gazach w jelitach

Gazy w jelitach: czym są i jak powstają?

Powstawanie gazów w jelitach (zarówno w jelicie cienkim, jak i grubym) to proces fizjologiczny. Gazy powstają między innymi w procesach fermentacji bakteryjnej, jak i w trakcie trawienia substancji odżywczych dostarczanych wraz z pokarmem. Gazy w jelicie mogą być również efektem połykania powietrza. Pod względem chemicznym, w jelitach znajdują się między innymi takie gazy jak azot, metan, tlen, dwutlenek węgla, wodór i siarkowodór.

W prawidłowych warunkach w jelicie cienkim powstaje znacznie mniej gazów, niż w jelicie grubym, gdzie proces fermentacji jest znacznie bardziej nasilony ze względu na liczniejszy gatunkowo mikrobiom. W jelicie cienkim odnotowuje się niewielką ilość bakterii tlenowych (typowo <105 CFU/ml – jednostek tworzących kolonię). Za utrzymywanie prawidłowej równowagi w obrębie mikrobiomu jelita cienkiego odpowiada między innymi:

  • prawidłowa perystaltyka w obrębie jelit,
  • niskie pH żołądka,
  • właściwości przeciwbakteryjne substancji zawartych w soku trzustkowym,
  • wydzielanie przeciwciał IgA,
  • zapora mechaniczna między jelitem cienkim a jelitem grubym – zastawka krętniczo-kątnicza.

Nieprawidłowości związane z którymkolwiek z wymienionych powyżej mechanizmów mogą prowadzić do namnażania się bakterii w obrębie jelita cienkiego, co prowadzi do powstawania nadmiernej ilości gazów.

>> Zobacz: Budowa, funkcje i najczęstsze choroby układu pokarmowego człowieka

Nadmierne gazy: przyczyny częstych gazów w jelitach

Ilość gazów, jaka powstaje w obrębie jelit, jest uzależniona między innymi od rodzaju spożywanych pokarmów. Produkty, które prowadzą do nadmiernych gazów w jelitach to przede wszystkim:

  • pokarmy bogate w błonnik, który jest rozkładany w jelicie grubym – takie jak kapusta, kalafior, fasola, czy groch,
  • nabiał – laktoza zawarta w mleku i serach trafia do jelita grubego, gdzie ulega fermentacji,
  • cebula, czosnek – zawierają dość dużo błonnika, ale również fruktany, rozkładane w jelicie grubym,
  • miód, gruszki, jabłka – zawierają dużą ilość fruktozy,
  • dieta wysokobiałkowa – nadmiar białka jest rozkładany przez bakterie do związków siarki,
  • napoje gazowane – są źródłem dużej ilości cukrów prostych, podlegających fermentacji bakteryjnej.

>> Sprawdź: Ból brzucha po jedzeniu – możliwe przyczyny i diagnostyka. Jakie badania wykonać?

Czy gazy jelitowe mogą oznaczać chorobę?

Należy mieć świadomość, że w niektórych przypadkach nadmierne gazy w jelitach są związane ze schorzeniami gastrologicznymi. Bardzo często jest to zespół przerostu bakteryjnego jelita cienkiego (SIBO), którego istotą jest nadmierne namnażanie się w obrębie jelita cienkiego bakterii typowych dla jelita grubego. Choroba ta bardzo często towarzyszy takim schorzeniom i stanom klinicznym jak:

Inne schorzenia, którym może towarzyszyć nadmierna produkcja gazów w jelitach to:

  • nietolerancja laktozy – wynikająca z niedoboru enzymu, laktazy,
  • nietolerancja fruktozy – której istotą są najczęściej zaburzenia wchłaniania tego cukru w obrębie jelita cienkiego,
  • niewydolność zewnątrzwydzielnicza trzustki – która prowadzi do niedoboru enzymów trzustkowych, w tym lipazy, amylazy, a także proteaz, a tym samym zaburzeń trawienia,
  • parazytozy jelitowe – w tym lamblioza,
  • choroby zapalne jelit wrzodziejące zapalenie jelita grubego, choroba Leśniowskiego-Crohna.
Test wodorowo - metanowy(diagnostyka SIBO) banerek

Nadmierne gazy: jakie mogą towarzyszyć im objawy?

W przypadku schorzeń przewlekłych, nadmierne gazy to zazwyczaj jeden z elementów obrazu klinicznego. Nadmiernym gazom często towarzyszą takie objawy kliniczne jak bóle brzucha, wzdęcia, uczucie pełności po posiłkach, biegunki, zaparcia, utrata masy ciała, obrzęki czy osłabienie.

Warto wiedzieć, że wymieniony w poprzednim akapicie zespół przerostu bakteryjnego jelita cienkiego często związany jest z niedoborami witamin. Nadmierny rozrost bakterii prowadzi bowiem do zaburzeń wchłaniania, a także zużywania substancji odżywczych przez namnażające się bakterie.

>> To może Cię zainteresować: SIBO a dieta – czym jest SIBO i dlaczego należy stosować odpowiednio skomponowaną dietę?

Kiedy iść do lekarza z częstymi gazami?

Pojawianie się nadmiernych gazów w jelitach powinno skłonić do wizyty lekarskiej jeżeli:

  • towarzyszą im inne objawy, w tym między innymi ból brzucha, gorączka, utrata masy ciała,
  • towarzyszy im biegunka, szczególnie o tłuszczowym charakterze,
  • nadmierne gazy nie mijają po kilku dniach,
  • nadmierne gazy nie są związane z przyjęciem pokarmu, dla którego ten objaw jest typowy.

W pierwszej kolejności należy udać się do lekarza rodzinnego, który po zebraniu wywiadu i zbadaniu pacjenta zadecyduje o dalszym postępowaniu diagnostyczno-leczniczym.

Badanie Organix Gastro pośredni test dysbiozy banerek

Jakie badania wykonać przy nadmiernej ilości gazów?

Badania, które wykonuje się w celu diagnostyki nadmiernych gazów to przede wszystkim:

  • badanie bakteriologiczne treści jelita cienkiego – jest to złoty standard w diagnostyce zespołu rozrostu bakteryjnego, jednak wymaga wykonania endoskopii,
  • testy oddechowe – w tym wodorowy test oddechowy czy metanowy test oddechowy; testy te oceniają produkcję wymienionych gazów przez bakterie znajdujące się w jelitach; należy podkreślić, że znaczenie ma dodatni wynik testu oddechowego, a wynik negatywny nie wyklucza rozpoznania SIBO; wodorowy test oddechowy jest również wykorzystywany w diagnostyce nietolerancji laktozy,
  • stężenie witaminy B12 – zespół rozrostu bakteryjnego i inne schorzenia gastrologiczne mogą prowadzić do niedoboru witamin,
  • stężenie kwasu foliowego – w przebiegu SIBO obserwuje się niekiedy zwiększone stężenie kwasu foliowego, związane z produkcją tej substancji przez bakterie,
  • morfologia krwi obwodowej – może ujawnić niedokrwistość z niedoboru witaminy B12,
  • stężenie albumin,
  • zdjęcie rentgenowskie przewodu pokarmowego – to badanie obrazowe wykonuje się przy podejrzeniu takich schorzeń jak uchyłki jelita, czy zwężenie jelit,
  • oznaczenie elastazy w kale – badanie to wykonuje się w przebiegu diagnostyki zewnątrzwydzielniczej niewydolności trzustki,
  • badanie kału w kierunku pasożytów i G. lamblia,
  • oznaczanie kalprotektyny w kale,
  • oznaczenie przeciwciał ASCA oraz pANCA,
  • badania endoskopowe przewodu pokarmowego wraz z pobraniem biopsji do badania histopatologicznego – badania te wykonuje się między innymi w diagnostyce nieswoistych zapaleń jelit.

>> Przeczytaj: Badanie histopatologiczne – co to jest, co wykrywa i kiedy się je przeprowadza?

Co na nadmierne gazy?

Leczenie nadmiernych gazów w jelitach wymaga podjęcia terapii przyczynowej. W przypadku potwierdzenia zespołu rozrostu bakteryjnego konieczne jest włączenie odpowiedniej diety, w tym ograniczenie węglowodanów fermentujących, a także zastosowanie antybiotykoterapii (najczęściej stosuje się rifaksyminę).

Jeżeli u pacjenta stwierdzono nietolerancję laktozy, należy ograniczyć jej ilość w diecie. Wspomagająco stosuje się preparaty enzymu laktazy. Konieczne jest również uzupełnienie ewentualnych niedoborów (na przykład witaminy B12).

>> Zobacz: Witamina B12 – budowa, rola, wchłanianie, objawy niedoboru (webinar)

Gazy w jelitach: najczęstsze pytania o nadmierne gazy jelitowe (FAQ)

Nadmierne gazy w jelitach to częsta dolegliwość. Nic więc dziwnego, że budzi wiele obaw i wątpliwości. Poniżej odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania.

Czy częste żucie gumy może zwiększać ilość gazów w jelitach?

Częste żucie gumy zdecydowanie może powodować pojawienie się nadmiernych gazów w jelitach. Wynika to z faktu, że gumy bardzo często zawierają w swoim składzie węglowodany, które są rozkładane przez bakterie jelitowe. Ponadto, w czasie żucia gumy połyka się powietrze, co może zwiększać nieprzyjemne objawy jelitowe.

Czy palenie papierosów powoduje nadmierne gazy?

Palenie papierosów może zwiększać ryzyko wystąpienia nadmiernych gazów. Wiąże się to zarówno z połykaniem powietrza podczas palenia, ale również ze zmianami w składzie mikrobiomu jelitowego, które wywołują substancje zawarte w papierosach. Nikotyna wpływa na motorykę w obrębie przewodu pokarmowego, co może predysponować do zalegania treści pokarmowej, co z kolei zwiększa fermentację i produkcję gazów.

Wątroba a nadmierne gazy. Czy gazy w jelitach są objawem chorej wątroby?

Nadmierne gazy nie są charakterystycznym objawem schorzeń wątroby. Jednak w niektórych przypadkach nieprawidłowości związane z tym narządem mogą być pośrednią przyczyną nadmiernych gazów. Przykładem są tutaj zaburzenia transportu żółci, prowadzące do nieprawidłowości w trawieniu tłuszczów i ich zalegania w przewodzie pokarmowym, co z kolei może powodować nadmierną produkcję gazów.

Trzustka a nadmierne gazy. Czy gazy w jelitach mogą oznaczać chorą trzustkę?

Schorzenia trzustki mogą objawiać się nadmiernymi gazami. Przykładem jest niewydolność zewnątrzwydzielnicza trzustki, a także przewlekłe jej zapalenie.

Nadmierne gazy. Podsumowanie informacji o gazach w jelitach

  • Produkcja gazów w obrębie jelit to naturalne zjawisko, jednak ich nadmierna ilość może być objawem schorzeń internistycznych.
  • Nadmierne gazy w jelitach mogą być także efektem stosowanej diety, szczególnie, gdy jest ona bogata w błonnik, nabiał czy też cukry proste i napoje gazowane.
  • Utrzymujące się nadmierne gazy powinny skłonić do wizyty u lekarza i przeprowadzenia szerokiej diagnostyki, w tym między innymi w kierunku zespołu rozrostu bakteryjnego.
  • Leczenie nadmiernych gazów obejmuje leczenie farmakologiczne – zarówno objawowe i przyczynowe, ale należy podkreślić, że niezwykle ważne jest postępowanie dietetyczne.

Bibliografia

  1. A. Dąbrowski, Choroby przewodu pokarmowego – postępy 2020/2021, Med. Prakt., 2021; 6: 55–76.
  2. J. Tatoń, A. Czech, Diagnostyka internistyczna, PZWL Wydawnictwo Lekarskie, Warszawa 2005,
  3. A. Szczeklik, Piotr Gajewski, Interna Szczeklika, Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, Kraków 2020/2021.

Przerzuty raka jelita grubego – gdzie najczęściej występują i jakie dają objawy?

Rak jelita grubego to jeden z najczęściej występujących nowotworów złośliwych w Polsce. W zaawansowanych stadiach może dochodzić do rozsiewu komórek nowotworowych do innych narządów, czyli przerzutów — najczęściej do wątroby, płuc czy otrzewnej. Zmiany przerzutowe nie zawsze dają objawy, ale ich obecność znacząco wpływa na rokowanie i dalsze leczenie. Dowiedz się, jak je rozpoznać i jakie badania pomagają je wykryć.

Spis treści:

  1. Rak jelita grubego: co to za nowotwór?
  2. Kiedy rak jelita grubego daje przerzuty?
  3. Rak jelita grubego: gdzie daje przerzuty?
  4. Jakie badania przy przerzutach raka jelita grubego wykonać?
  5. Przerzuty raka jelita grubego: najczęstsze pytania (FAQ) 
  6. Przerzuty raka jelita grubego: podsumowanie

Rak jelita grubego: co to za nowotwór?

Rak jelita grubego (w klasyfikacji ICD-10 kody C18–C20) w ponad 85% przypadków jest gruczolakorakiem rozwijającym się z gruczolaków (polipów). Czynnikami ryzyka są m.in. wiek powyżej 50 lat, dieta uboga w błonnik, otyłość oraz choroby zapalne jelit. Objawy zależą od lokalizacji guza, np. niedokrwistość, zaburzenia wypróżnień, ból brzucha.

>> Więcej informacji na ten temat znajdziesz w artykule: Rak jelita grubego – objawy, diagnostyka i leczenie

Kiedy rak jelita grubego daje przerzuty?

Przerzuty mogą rozwinąć się zarówno w trakcie rozrostu guza pierwotnego, jak i po zakończonym leczeniu. Najczęściej pojawiają się w zaawansowanym stadium choroby – gdy nowotwór przekracza ścianę jelita, zajmuje okoliczne węzły chłonne (stadium III) lub rozprzestrzenia się do innych narządów (stadium IV – według klasyfikacji TNM).

U części pacjentów zmiany przerzutowe są wykrywane już w chwili rozpoznania choroby, często przypadkowo i bez wyraźnych objawów. Ryzyko ich wystąpienia rośnie, gdy guz rośnie szybko, nacieka naczynia krwionośne lub limfatyczne albo nie został całkowicie usunięty chirurgicznie.

Przerzuty tworzą się, gdy komórki nowotworowe odrywają się od guza, dostają się do naczyń i wraz z krwią lub chłonką trafiają do innych narządów. Nowe ogniska pojawiają się w różnych narządach w zależności od drogi szerzenia.

>> Zobacz również artykuł : Zapobiegaj rozwojowi raka jelita grubego!

Rak jelita grubego: gdzie daje przerzuty?

Rak jelita grubego tworzy ogniska przerzutowe w różnych narządach, choć niektóre lokalizacje są znacznie częstsze. Wynika to głównie z kierunku przepływu krwi i chłonki z jelita oraz właściwości biologicznych samego nowotworu. Najczęściej przerzuty pojawiają się w wątrobie, płucach, węzłach chłonnych i otrzewnej. Ich lokalizacja wpływa zarówno na możliwe objawy, jak i na rokowanie oraz dobór leczenia.

Lokalizacja przerzutuObjawyZnaczenie kliniczneCzęstość
WątrobaBól, żółtaczka, wodobrzuszeNajczęstsze miejsce rozsiewu, kluczowe dla rokowaniaok. 50–70%
PłucaKaszel, duszność, krwioplucieCzęstsze w raku odbytnicy, możliwa resekcjaok. 10–20%
Węzły chłonneObrzęk, brak objawówWczesna faza rozsiewubardzo często
KościBól, złamania patologicznePóźne stadium, gorsze rokowanie<10%
OtrzewnaWodobrzusze, wzdęciaCzęsto trudne do leczeniaok. 4–15%
MózgBóle głowy, drgawkiRzadkie, bardzo złe rokowanie<5%

Rak jelita grubego – przerzuty do węzłów chłonnych

Węzły chłonne to najczęstsze miejsce wczesnego rozsiewu raka jelita grubego. Zajęcie węzłów często przebiega bezobjawowo, ale może powodować powiększenie widoczne lub wyczuwalne np. w pachwinach czy nadobojczykowo. Przerzuty w tej lokalizacji oznaczają zwykle stadium III choroby i mają istotne znaczenie dla wyboru leczenia.

Rak jelita grubego – przerzuty do płuc

Płuca to drugie po wątrobie najczęstsze miejsce przerzutów raka jelita grubego, szczególnie w przypadku guzów zlokalizowanych w odbytnicy. Rozsiew do płuc może przez długi czas przebiegać bezobjawowo i bywa wykrywany przypadkowo w tomografii komputerowej. Objawy to przewlekły kaszel, duszność, krwioplucie i ból w klatce piersiowej.

Rak jelita grubego – przerzuty do wątroby

Wątroba jest najczęstszym miejscem przerzutów raka jelita grubego i odgrywa kluczową rolę w rokowaniu oraz planowaniu leczenia. U wielu pacjentów rozsiew do tego narządu przebiega początkowo bezobjawowo i jest wykrywany dopiero w badaniach obrazowych.

  • Objawy przerzutów do wątroby to:
  • ból lub uczucie rozpierania w prawym podżebrzu,
  • wodobrzusze,
  • żółtaczkę,
  • spadek masy ciała i apetytu.

Rak jelita grubego – przerzuty do kości

Przerzuty do kości są rzadkie i zwykle pojawiają się w zaawansowanym stadium choroby. Mogą powodować ból, osłabienie struktury kości i zwiększone ryzyko złamań patologicznych.

Jakie badania przy przerzutach raka jelita grubego wykonać?

W celu potwierdzenia przerzutów lekarz zleca badania obrazowe odpowiednie do ich lokalizacji. Należą do nich:

  • tomografię komputerową (TK) jamy brzusznej, miednicy i klatki piersiowej,
  • rezonans magnetyczny (MR) – szczególnie przy zmianach w odbytnicy lub wątrobie,
  • pozytonową tomografię emisyjną (PET),
  • RTG lub TK płuc przy objawach oddechowych,
  • scyntygrafię kości przy podejrzeniu przerzutów kostnych.
Pakiet markery nowotworowe - kobieta (5 badań) banerek

Badania laboratoryjne przy przerzutach raka jelita grubego

Badania krwi oceniają ogólny stan pacjenta, funkcje narządów i skuteczność leczenia. W praktyce najczęściej zleca się:

  • morfologię – może wskazywać na niedokrwistość,
  • ASPAT, ALAT, ALP i bilirubinę (tzw. pakiet wątrobowy) – w celu oceny funkcji wątroby,
  • kreatyninę i eGFR – do oceny wydolności nerek przed podaniem kontrastu,
  • stężenie CEA (antygenu rakowo-płodowego) – do monitorowania przebiegu choroby i odpowiedzi na leczenie.

>> Przeczytaj również: Markery nowotworowe w diagnozie raka jelita grubego i trzustki

Pakiet markery nowotworowe - mężczyzna (5 badań) banerek

Przerzuty raka jelita grubego: najczęstsze pytania (FAQ) 

Poniżej odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania dotyczące przerzutów raka jelita grubego.

Które przerzuty raka jelita grubego pogarszają rokowanie?

Najbardziej obciążające rokowanie mają przerzuty mnogie, szczególnie jednoczesne do wątroby, płuc i otrzewnej. Zmiany w mózgu lub kościach zwykle świadczą o bardzo zaawansowanym stadium choroby.

Jak długo można żyć z rakiem jelita grubego z przerzutami?

Przeżycie zależy od liczby i lokalizacji przerzutów, odpowiedzi na leczenie oraz ogólnego stanu zdrowia. Średni czas przeżycia w stadium IV wynosi zwykle od kilkunastu do ponad 30 miesięcy, ale w wybranych przypadkach możliwe jest wieloletnie przeżycie, a nawet wyleczenie.

Czy rak jelita grubego szybko daje przerzuty?

Zależy od typu nowotworu, tempa wzrostu i właściwości biologicznych. Niektóre guzy, np. o niskim stopniu zróżnicowania lub z mutacją BRAF, mogą rozwijać się agresywnie i wcześniej dawać przerzuty.

Przerzuty raka jelita grubego: podsumowanie

  • Najczęstsze lokalizacje przerzutów to wątroba, płuca, węzły chłonne i otrzewna.
  • Objawy zależą od miejsca rozsiewu, ale często są niespecyficzne lub nieobecne.
  • Diagnostyka obejmuje TK, MR, PET oraz badania krwi.
  • Przerzuty nie przekreślają leczenia – w wybranych przypadkach możliwe jest zastosowanie chirurgii, chemioterapii, a także terapii celowanej z dobrymi wynikami.

Bibliografia 

  1. Reguła J., Wyrwicz L., Wysocki W.M., Bartnik W. Rak jelita grubego. W: Interna Szczeklika 2024. Medycyna Praktyczna.
  2. Mayo Clinic. Stage 4 (metastatic) colon cancer. https://www.mayoclinic.org
  3. Macrae F.A., Parikh A.R., Ricciardi R. Clinical presentation, diagnosis, and staging of colorectal cancer. UpToDate 2025.
  4. ALAB Laboratoria. Rak jelita grubego – objawy, diagnostyka i leczenie.
    https://www.alab.pl/centrum-wiedzy/rak-jelita-grubego/

Gangrena (zgorzel gazowa) – jakie są jej objawy i przyczyny?

Zgorzel gazowa to schorzenie wywoływane przez bakterie z rodzaju Clostridium, które cechuje się poważnym rokowaniem i dużym ryzykiem zgonu pacjenta. Jakie są objawy zgorzeli gazowej i na czym polega diagnostyka tego schorzenia? Przeczytaj dokładnie poniższy artykuł i dowiedz się czym jest gangrena i na czym polega leczenie tej poważnej choroby.

Spis treści:

  1. Co to jest gangrena (zgorzel gazowa)?
  2. Jak wygląda gangrena?
  3. Przyczyny gangreny
  4. Objawy gangreny
  5. Diagnostyka zgorzeli gazowej
  6. Leczenie gangreny
  7. Gangrena: odpowiedzi na najczęstsze pytania (FAQ)
  8. Gangrena (zgorzel gazowa): podsumowanie informacji

Co to jest gangrena (zgorzel gazowa)?

Gangrena, a więc zgorzel gazowa to schorzenie zaliczane do chorób zakaźnych, którego istotą jest zakażenie tkanek przez szczepy bakterii beztlenowych Clostridium perfringens (a więc laseczki zgorzeli gazowej). W klasyfikacji ICD 10 schorzenie to oznaczone jest kodem A48.0. Bakterie te to Gram-dodatnie laseczki, które są szeroko rozpowszechnione w środowisku. Znajdują się między innymi w przewodzie pokarmowym człowieka i zwierząt, a także w glebie. Do zakażenia dochodzi najczęściej na drodze urazu i zabrudzenia rany ziemią z przetrwalnikami Clostridium perfringens.

Bakterie z rodzaju Clostridium zdolne są do produkowania szeregu toksyn i enzymów (hemolizyny, perfringolizynę O, czy proteazy i lecytynazę), które uszkadzają tkanki między innymi poprzez zniszczenie błon komórkowych, hemolizę (a więc rozpad) erytrocytów, a także powstawanie zakrzepów, prowadzących do niedokrwienia tkanek.

Okres wylęgania choroby, a więc czas od zakażenia do pojawienia się pierwszych objawów zgorzeli wynosi typowo 2–3 dni, a w niektórych przypadkach nawet kilka godzin. Warto dodać, że schorzenie to nie przenosi się z człowieka na człowieka. Co więcej, zgorzel gazowa może wykazywać tendencję do nawrotowego przebiegu. Wynika to z faktu, że przetrwalniki bakterii z rodzaju Clostridium są w stanie przetrwać w tkankach nawet kilkadziesiąt lat. 

>> Przeczytaj także: Martwica – jak do niej dochodzi? Objawy, przyczyny, rodzaje martwicy tkanek

Jak wygląda gangrena?

Pełnoobjawowa zgorzel gazowa manifestuje się jako martwica skóry, tkanki podskórnej, a także głębiej znajdujących się tkanek, w tym m. in. tkanki mięśniowej. Na skórze pojawiają się pęcherze, często wypełnione krwistą treścią. Podczas dotykania tkanek objętych zakażeniem można wyczuć obecność gazu. Skóra w otoczeniu wykwitów może niekiedy blednąć, a z czasem przyjmować brązowawe zabarwienie. Zmianom skórnym może towarzyszyć charakterystyczny słodkawy, mdły zapach.

Przyczyny gangreny

Jak już zostało wspomniane, przyczyną rozwoju gangreny jest zakażenie bakteryjne laseczkami z rodzaju Clostridium. Warto mieć świadomość, że pomimo zabrudzenia rany przetrwalnikami bakterii, tylko w 1–2% przypadków dojdzie do rozwoju objawowej zgorzeli. Niektóre czynniki zwiększają szansę na rozwój opisywanego w tym artykule schorzenia. Zalicza się do nich przede wszystkim:

  • urazy, którym towarzyszy zanieczyszczenie odchodami lub ziemią,
  • niedokrwienie tkanek,
  • cukrzyca,
  • obecność oparzeń,
  • schorzenia nowotworowe,
  • zabiegi operacyjne w obrębie przewodu pokarmowego, czy też dróg żółciowych.

Objawy gangreny

Należy podkreślić, że objawy zgorzeli gazowej rozwijają się bardzo szybko. Poza opisywanymi powyżej objawami skórnymi zgorzeli gazowej, w przebiegu tego schorzenia odnotowuje się również takie symptomy kliniczne jak:

  • gorączka,
  • silny ból w obrębie zajętych obszarów,
  • wymioty, nudności,
  • przyśpieszenie pracy serca (tachykardia),
  • spadek ciśnienia tętniczego (hipotonia).
  • silne osłabienie.

W przebiegu zgorzeli gazowej może dojść do rozwoju wstrząsu i niewydolności wielonarządowej. W sytuacji rozwinięcia się wstrząsu ryzyko zgonu pacjenta wynosi aż 40%. 

Początki gangreny

Jednym z pierwszych objawów zgorzeli gazowej jest ostry i silny ból w miejscu, gdzie doszło do zranienia, a więc w miejscu zakażenia bakteriami z rodzaju Clostridium. Na początku pojawiają się również takie symptomy jak blady obrzęk skóry i miejscowa tkliwość podczas palpacji tkanek. Szybko jednak dołączają się wymienione w poprzednich akapitach objawy miejscowe i ogólne zgorzeli.

Diagnostyka zgorzeli gazowej

W diagnostyce zgorzeli gazowej podstawową rolę odgrywa obraz kliniczny, a także szczegółowo przeprowadzony wywiad chorobowy, zawierający między innymi pytania o urazy i zabrudzenia rany. Przy klinicznym podejrzeniu zgorzeli gazowej nie powinno się czekać z włączeniem zalecanej antybiotykoterapii do uzyskania wyników mikrobiologicznych, ponieważ schorzenie rozwija się niezwykle szybko i stanowi zagrożenie dla życia chorego.

W celu potwierdzenia zakażenia i identyfikacji bakterii z rodzaju Clostridium wykonuje się takie badania diagnostyczne jak:

  • wymaz i posiew z treści pęcherzy i hodowla bakteryjna,
  • wymaz i posiew z rany,
  • wykonanie preparatu bezpośredniego, barwionego metodą Grama,
  • posiewy krwi,
  • badania obrazowe, w tym tomografia komputerowa – wykonuje się je w celu oceny rozległości zniszczenia tkanek i potwierdzeniu obecności gazu w ich obrębie.
Badanie posiew wymazu z rany (tlenowo) banerek

Zgorzel gazową należy różnicować z takimi jednostkami chorobowymi jak:

  • martwicze zapalenie powięzi,
  • zakażenie ran innymi bakteriami, w tym na przykład Aeromonas, czy Vibrio vulnificus (drobnoustrój ten znajduje się między innymi w wodzie morskiej, ale i niektórych owocach morza).
Pakiet profilaktyka ogólny (10 badań) banerek

>> Dowiedz się więcej: Zakażenie rany – przyczyny, objawy, diagnostyka i leczenie

Leczenie gangreny

Podstawową i kluczową rolę w terapii zgorzeli gazowej odgrywa wczesne włączenie antybiotykoterapii oraz postępowanie chirurgiczne, które obejmuje usunięcie tkanek martwiczych, a w zaawansowanych przypadkach nawet amputację. Antybiotykoterapia obejmuje zastosowanie takich substancji jak:

  • klindamycyna w połączeniu z penicyliną benzatynową – klindamycynę podaje się w dawce 600–900 mg co sześć godzin, zaś penicylinę benzatynową w dawce 3–4 milionów IU,
  • wankomycyna podawana wraz jednym z antybiotyków: piperacyliną z tazobaktamem, ampicyliną z sulbaktamem lub z karbapenemem – taki schemat postępowania zalecany jest w przypadku braku potwierdzenia mikrobiologicznego zakażenia.

Leczeniem uzupełniającym zgorzeli gazowej jest terapia hiperbaryczna, jednak należy zaznaczyć, że nie powinna ona zastępować ani opóźniać postępowania chirurgicznego.

>> To też może Cię zainteresować: Czym jest żółta wydzielina z rany i kiedy jest powodem do niepokoju?

Czy gangrena jest wyleczalna?

Przy wczesnym włączeniu odpowiedniego leczenia gangrena jest schorzeniem wyleczalnym. Należy mieć jednak świadomość, że jest to schorzenie, przy którym każda godzina opóźnienia w podjęciu leczenia istotnie pogarsza rokowanie.

Gangrena: odpowiedzi na najczęstsze pytania (FAQ)

Gangrena to poważne schorzenie, które wiąże się z ryzykiem zgonu. Nic więc dziwnego, że schorzenie to wiąże się z obawami i licznymi pytaniami. Poniżej odpowiedzi na najczęstsze z nich.

Czy gangrena to martwica?

Jedną z konsekwencji zakażenia laseczkami z rodzaju Clostridium jest wystąpienie martwicy tkanek, która wynika z uszkodzenia komórek przez toksyny i enzymy produkowane przez te drobnoustroje. Martwica tkanek jest jednym z objawów gangreny.

Czym grozi nieleczona zgorzel?

Nieleczona zgorzel grozi wystąpieniem wstrząsu i niewydolności wielonarządowej, które są bezpośrednim zagrożeniem życia.

Czy gangrena to to samo co sepsa?

Gangrena nie jest synonimem sepsy. Sepsa jest szerszym pojęciem, jest to bowiem zagrażająca życiu dysfunkcja narządów, która spowodowana jest zaburzeniem odpowiedzi ustroju na zakażenie. Sepsa może być konsekwencją wielu schorzeń, w których występuje zakażenie. W przypadku zgorzeli gazowej istnieje duże ryzyko rozwoju sepsy.

Czy gangrena jest zaraźliwa?

Pacjent ze zgorzelą gazową nie jest zakaźny dla innych ludzi. Jak już wspomniano, do zakażenia dochodzi najczęściej poprzez zabrudzenia rany ziemią lub odchodami, zawierającymi przetrwalniki bakterii z rodzaju Clostridium. Zakażenie nie przenosi się jednak między ludźmi.

Gangrena (zgorzel gazowa): podsumowanie informacji

  • Zgorzel gazowa to poważne schorzenie, którego istotą jest niszczenie tkanek przez toksyny i enzymy produkowane przez laseczki z rodzaju Clostridium.
  • Gangrena objawia się pojawieniem się zmian o charakterze pęcherzy, a także zmian martwiczych w obrębie tkanek. Towarzyszą im objawy ogólne, w tym gorączka, silny ból, a także nudności i wymioty.
  • W diagnostyce zgorzeli gazowej najważniejszą rolę odgrywa obraz kliniczny i badanie przedmiotowe. Badania diagnostyczne mają na celu potwierdzenie wstępnego rozpoznania, a oczekiwanie na ich wyniki nie powinny opóźniać włączenia leczenia.
  • Zgorzel gazowa stanowi zagrożenia życia, ponieważ w wielu przypadkach jest powikłana wstrząsem i niewydolnością wielonarządową, która może prowadzić do zgonu pacjenta.
  • Kluczową rolę w terapii gangreny odgrywa wcześnie włączona antybiotykoterapia i chirurgiczne opracowanie tkanek zmienionych martwiczo.

Bibliografia

  1. J. Tatoń, A. Czech, Diagnostyka internistyczna, PZWL Wydawnictwo Lekarskie, Warszawa 2005,
  2. A. Szczeklik, Piotr Gajewski, Interna Szczeklika, Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, Kraków 2020/2021,
  3. A. Dembińska-Kieć i inni, Diagnostyka laboratoryjna z elementami biochemii klinicznej, Urban & Partner, Wrocław 2005 (dodruk), s. 654-659.

Niepłodność i jej możliwe przyczyny. Badania i leczenie

Niepłodność to problem zdrowotny, który dotyczy coraz większej liczby par. Szacuje się, że w Polsce zmaga się z nim około 15–20% związków starających się o dziecko. W artykule wyjaśniamy, czym jest niepłodność, jakie są jej przyczyny i objawy oraz dlaczego badania diagnostyczne odgrywają kluczową rolę w procesie rozpoznania i leczenia. Jeśli zastanawiasz się nad swoją płodnością, koniecznie przeczytaj, jakie kroki należy podjąć.

Spis treści:

  1. Niepłodność: czym jest?
  2. Niepłodność u kobiet i mężczyzn: przyczyny
  3. Rodzaje niepłodności
  4. Niepłodność u mężczyzn i kobiet: objawy
  5. Diagnostyka niepłodności: jakie badania wykonać?
  6. Leczenie niepłodności
  7. Niepłodność i jej możliwe przyczyny: najczęstsze pytania (FAQ)
  8. Niepłodność: podsumowanie informacji

Niepłodność: czym jest?

Niepłodność (w klasyfikacji ICD-10 oznaczone kodem N97 lub N45) definiuje się jako brak możliwości zajścia w ciążę po 12 miesiącach regularnych stosunków płciowych (2-4 razy w tygodniu) bez stosowania antykoncepcji. Zgodnie z najnowszymi rekomendacjami amerykańskich towarzystw medycyny reprodukcyjnej (ASRM) okres ten skraca się do 6 miesięcy, gdy kobieta ukończyła 35. rok życia. Niepłodność nie jest wyrokiem – w wielu przypadkach można ją skutecznie leczyć, jednak wymaga to kompleksowej diagnostyki.

Niepłodność a bezpłodność – czym się różnią?

Pojęcia te bywają mylone, a różnica jest zasadnicza.

Niepłodność oznacza czasowe zaburzenie płodności, które przy odpowiednim leczeniu można odwrócić. Bezpłodność natomiast to trwała i nieodwracalna utrata zdolności do posiadania potomstwa, np. po usunięciu jajników lub jąder.
Zrozumienie tej różnicy ma znaczenie nie tylko medyczne, ale i psychologiczne – daje nadzieję na skuteczną terapię.

Niepłodność u kobiet i mężczyzn: przyczyny

Niepłodność nie dotyczy wyłącznie kobiet – w równym stopniu może być problemem mężczyzn. Statystyki wskazują, że przyczyny dzielą się mniej więcej po równo:

  • około 35–40% przypadków wynika z czynników żeńskich,
  • kolejne 35–40% z czynników męskich,
  • a pozostała część to przyczyny mieszane lub idiopatyczne (nieznane).

Przyczyny niepłodności u kobiet

Do najczęstszych przyczyn niepłodności u kobiet należą:

Czynniki środowiskowe, takie jak stres, palenie tytoniu czy otyłość, dodatkowo obniżają szansę na poczęcie.

Przyczyny niepłodności u mężczyzn

U mężczyzn problemem najczęściej są zaburzenia jakości nasienia – obniżona liczba plemników, ich ruchliwość lub nieprawidłowa budowa. Przyczyną mogą być także:

  • żylaki powrózka nasiennego,
  • infekcje dróg moczowo-płciowych,
  • zaburzenia hormonalne,
  • choroby przewlekłe, takie jak cukrzyca czy nadciśnienie.

>> Więcej informacji znajdziesz w artykule: Niepłodność u mężczyzn: najczęstsze przyczyny, objawy i rozpoznanie. Leczenie niepłodności

Rodzaje niepłodności

Niepłodność nie zawsze wygląda tak samo – lekarze wyróżniają jej różne typy. Najczęściej spotykamy się z podziałem na:

  • Niepłodność pierwotną – dotyczy par, które nigdy wcześniej nie miały dziecka.
  • Niepłodność wtórną – oznacza brak możliwości ponownego zajścia w ciążę, mimo że wcześniej kobieta urodziła dziecko lub doszło do poronienia.

Niepłodność u mężczyzn i kobiet: objawy

Najbardziej oczywistym objawem niepłodności jest brak ciąży mimo regularnych starań. Jednak mogą jej towarzyszyć dodatkowe symptomy:

  • u kobiet: nieregularne miesiączki, bolesne miesiączkowanie, objawy zaburzeń hormonalnych (np. trądzik, nadmierne owłosienie),
  • u mężczyzn: obniżone libido, problemy z erekcją, ból lub obrzęk jąder.

Diagnostyka niepłodności: jakie badania wykonać?

Diagnostykę rozpoczyna się po roku regularnego współżycia bez zabezpieczenia, a w przypadku kobiet po 35. roku życia lub obecności czynników ryzyka można rozważyć rozpoczęcie wcześniej.

Podstawowe badania u kobiet:

  • FSH i LH – hormony przysadki, które regulują cykl i owulację.
  • Estradiol, progesteron, testosteron wraz z innymi androgenami (androstendion, DHEAS) oraz hormony tarczycy (TSH, czasem FT3/FT4), prolaktyna – dostarczają informacji o równowadze hormonalnej i funkcjonowaniu jajników.
  • AMH (hormon anty-Müllerowski) – kluczowy wskaźnik oceny rezerwy jajnikowej, pokazuje potencjał rozrodczy kobiety.
  • Inhibina B – uzupełnia diagnostykę rezerwy jajnikowej, często wykonywana wraz z AMH
  • USG przezpochwowe umożliwiające ocenę budowy macicy i jajników, wykrycie torbieli, polipów czy zrostów, niekiedy lekarz może zakwalifikować do dokładniejszych badań, takich jak histerosalpingografia czy histeroskopia.
Pakiet hormony kobiece - diagnostyka plodnosci (6 badan)_mobile baner na kategorie

Podstawowe badania u mężczyzn:

  • Badanie nasienia (seminogram) – podstawowe narzędzie diagnostyczne. Ocenia liczbę plemników, ich ruchliwość, żywotność oraz budowę. Wyniki pozwalają szybko określić, czy parametry nasienia mieszczą się w normach WHO.
  • Test fragmentacji DNA plemników – bada integralność materiału genetycznego plemników. Uszkodzenia DNA mogą utrudniać zapłodnienie i zwiększać ryzyko poronień.
  • Badania hormonalne – oznaczenie poziomu testosteronu, FSH, LH i prolaktyny, które regulują proces spermatogenezy i wpływają na potencję.
  • USG moszny i jąder – wykrywa żylaki powrózka nasiennego, torbiele czy inne zmiany strukturalne, które mogą zaburzać płodność.
Pakiet hormony męskie diagnostyka płodności (5 badań) banerek

Niekiedy u obu partnerów wskazane jest poszerzenie diagnostyki o wykonanie badań immunologicznych i genetycznych, takich jak kariotyp czy identyfikujących konkretne mutacje występujące u kobiet i mężczyzn.

>> Więcej informacji w artykule: Badania laboratoryjne w diagnostyce niepłodności

Leczenie niepłodności

Leczenie zależy od przyczyny problemu. Może obejmować:

  • farmakoterapię regulującą gospodarkę hormonalną,
  • zabiegi chirurgiczne (np. usunięcie endometriozy, udrożnienie jajowodów),
  • inseminację domaciczną (IUI),
  • zapłodnienie pozaustrojowe (IVF).

Coraz częściej stosuje się także nowoczesne metody wspomaganej diagnostyki genetycznej, które zwiększają szanse na ciążę.

Niepłodność i jej możliwe przyczyny: najczęstsze pytania (FAQ)

Co może utrudnić zajście w ciążę?

Przewlekły stres, niezdrowa dieta, używki, choroby przewlekłe, a także wiek powyżej 35 lat znacząco zmniejszają szanse na poczęcie.

Przy jakich chorobach ciężko zajść w ciążę?

Szczególne trudności powodują PCOS, endometrioza, choroby tarczycy, cukrzyca oraz choroby autoimmunologiczne.

Czym jest niepłodność idiopatyczna?

To niepłodność o nieznanej przyczynie – mimo wykonania pełnej diagnostyki nie udaje się ustalić źródła problemu. Stanowi około 10–20% wszystkich przypadków.

Niepłodność: podsumowanie informacji

  • Niepłodność to problem zdrowotny, który dotyczy par starających się o dziecko przez co najmniej 12 miesięcy.
  • Różni się od bezpłodności, która jest trwałą i nieodwracalną utratą płodności.
  • Przyczyny leżą zarówno po stronie kobiet, jak i mężczyzn.
  • Diagnostyka opiera się na badaniach – bez nich nie można wdrożyć skutecznego leczenia.
  • Nowoczesne metody medycyny pozwalają wielu parom spełnić marzenie o rodzicielstwie.

Bibliografia

  1. Carson SA, Kallen AN. Diagnosis and Management of Infertility: A Review. JAMA. 2021 
  2. World Health Organization. Infertility definitions and terminology. WHO, 2023.
  3. Łukaszuk K., Kozioł K. Diagnostyka i leczenie niepłodności — rekomendacje Polskiego Towarzystwa Medycyny Rozrodu i Embriologii (PTMRiE) oraz Polskiego Towarzystwa Ginekologów i Położników (PTGP). Ginekologia i Perinatologia Praktyczna. 2018

Syndrom Stendhala – czym jest? Objawy i przyczyny

0

Czy sztuka może dosłownie zapierać dech w piersiach? Okazuje się, że tak! Syndrom Stendhala to nietypowy zespół objawów psychosomatycznych, w którym kontakt z pięknem prowadzi do zawrotów głowy, kołatania serca czy nawet omdlenia. Dowiedz się, czym jest ten niezwykły syndrom i jak go rozpoznać.

Spis treści:

  1. Czym jest syndrom Stendhala?
  2. Przyczyny syndromu Stendhala
  3. Syndrom Stendhala – jakie daje objawy?
  4. Diagnostyka zespołu Stendhala
  5. Jak radzić sobie z syndromem Stendhala?
  6. Syndrom Stendhala: podsumowanie informacji

Czym jest syndrom Stendhala?

Syndrom Stendhala (zwany też syndromem florenckim) to rzadkie zjawisko, w którym kontakt z dziełami sztuki, zabytkami lub miejscami o znaczeniu kulturowym, historycznym czy osobistym wywołuje gwałtowną reakcję emocjonalną i fizyczną.

Nazwa pochodzi od francuskiego pisarza Stendhala. W 1817 roku opisał on silne osłabienie i kołatanie serca po obejrzeniu arcydzieł, takich jak galeria Uffizi, bazylika Santa Croce czy posąg Dawida Michała Anioła we Florencji. Doświadczenie było dla niego tak intensywne, że przez kilka dni musiał odpoczywać w łóżku. Gdy ponownie wyszedł na ulice miasta, objawy pojawiały się z powrotem. W 1989 roku włoska psychiatrka, dr Graziella Magherini, zebrała opisy ponad 100 podobnych przypadków wśród odwiedzających Florencję.

Choć syndrom Stendhala nie jest jednostką chorobową w oficjalnych klasyfikacjach medycznych, stanowi spektrum objawów ukazujących, jak intensywnie bodźce zewnętrzne mogą wpływać na ciało i psychikę.

Pakiet stres (12 badań) banerek

Przyczyny syndromu Stendhala

Podłoże tego zjawiska jest złożone. Do najczęściej wymienianych czynników należą:

  • Intensywne przeżycie estetyczne – silny zachwyt i wzruszenie powodują gwałtowne pobudzenie układu nerwowego. Wzrasta poziom adrenaliny i kortyzolu, przyspiesza tętno, zwiększa się ciśnienie krwi. Organizm reaguje tak, jakby znalazł się w sytuacji stresu lub zagrożenia.
  • Zmęczenie podróżą i nagromadzenie bodźców – szybkie tempo zwiedzania, tłum, pośpiech i brak snu sprzyjają psychicznemu przeciążeniu. W takich warunkach układ nerwowy staje się mniej odporny na dodatkowe emocje, a nagromadzenie wrażeń artystycznych może prowadzić do objawów somatycznych, np. zawrotów głowy czy kołatania serca.
  • Aktywacja mechanizmów neurobiologicznych – istotną rolę może odgrywać tzw. sieć istotności (salience) w mózgu, odpowiadająca za ocenę znaczenia bodźców. Jej aktywacja pod wpływem wyjątkowych wrażeń estetycznych może tłumaczyć nagłe i intensywne objawy somatyczne.
  • Wysoka wrażliwość psychiczna – osoby o artystycznej, emocjonalnej naturze są bardziej podatne.
  • Znaczenie miejsca – szczególne emocje wywołują wizyty w miejscach o szczególnym znaczeniu kulturowym, historycznym lub osobistym.

Podróż i zwiedzanie bywają wyzwaniem dla organizmu – zarówno pod względem fizycznym, jak i psychicznym. Jak zadbać o siebie w trasie?

>> Przeczytaj też: Bezpieczna podróż samolotem – praktyczne wskazówki dla osób zdrowych i z różnymi schorzeniami  

Syndrom Stendhala – jakie daje objawy?

Objawy pojawiają się nagle, zwykle w trakcie zwiedzania i mogą trwać od kilku minut do kilku dni. Najczęściej są to:

  • zawroty głowy, kołatanie serca,
  • uczucie duszności, ucisku w klatce piersiowej,
  • zwiększona potliwość,
  • osłabienie, czasem omdlenie,
  • dezorientacja, poczucie nierealności,
  • skrajne emocje: od euforii i zachwytu po lęk i panikę.

Rzadko dochodzi do krótkotrwałych zaburzeń psychotycznych, np. halucynacji czy urojeń. Zazwyczaj dolegliwości ustępują samoistnie po odpoczynku i przerwaniu ekspozycji na bodziec.

Uwaga:
podobne objawy mogą towarzyszyć innym, poważnym stanom – np. zawałowi serca lub udarowi mózgu. W przypadku silnego bólu w klatce piersiowej, dłuższej utraty przytomności, nagłych objawów neurologicznych – niezwłocznie wezwij pomoc medyczną.

>> Sprawdź również: Zawroty głowy i ich możliwe przyczyny. Jakie badania należy przeprowadzić?

Diagnostyka zespołu Stendhala

Nie istnieje specjalne badanie potwierdzające syndrom Stendhala. Rozpoznanie opiera się na analizie kontekstu wystąpienia objawów i wykluczeniu innych, poważniejszych przyczyn. Lekarze biorą pod uwagę:

  • atak paniki, zaburzenia lękowe – kołatanie serca, duszność, zawroty głowy i poczucie derealizacji mogą występować przy napadach paniki i lęku. W diagnostyce przydatna bywa konsultacja psychiatryczna lub psychologiczna,
  • choroby serca (arytmie, zawał) – nagłe zasłabnięcie, kołatanie serca i silny ból w klatce piersiowej wymagają oceny kardiologicznej. W przypadku obrazu klinicznego sugerującego problemy sercowe podstawą są badania – EKG, pomiar ciśnienia tętniczego, laboratoryjna ocena markerów sercowych,
  • przyczyny neurologiczne – utrata przytomności i drżenia mogą być efektem m.in. napadu padaczkowego. Przy podejrzeniu neurologicznego tła objawów konieczna jest konsultacja neurologiczna.

Badania laboratoryjne, m.in. podstawowe badania krwi pozwalają ocenić ogólny stan zdrowia i wykluczyć zaburzenia metaboliczne, niedokrwistość oraz infekcje, które mogą nasilać podatność na omdlenia i zaburzenia świadomości.

Jak radzić sobie z syndromem Stendhala?

Najważniejsze jest szybkie przerwanie ekspozycji i uspokojenie organizmu. W praktyce oznacza to odejście od bodźca, odpoczynek w spokojnym miejscu i głębokie, spokojne oddychanie. Pomocne bywa również nawodnienie oraz lekki posiłek, a w razie omdlenia – przyjęcie pozycji leżącej i uniesienie nóg.

Jeśli objawy są nasilone lub utrzymują się dłużej, konieczna jest konsultacja medyczna. Dobrą profilaktyką jest planowanie zwiedzania z przerwami, bez pośpiechu i nadmiaru bodźców jednego dnia.

Syndrom Stendhala: podsumowanie informacji

  • Syndrom Stendhala to rzadkie i fascynujące zjawisko, które pokazuje, jak silnie sztuka może oddziaływać na ciało oraz psychikę.
  • Objawia się nagłymi zawrotami głowy, kołataniem serca lub poczuciem dezorientacji, a w skrajnych przypadkach nawet krótkotrwałymi zaburzeniami świadomości.
  • Zwykle jest stanem niezagrażającym życiu ani zdrowiu, jednak należy wykluczyć inne zaburzenia mogące powodować podobne objawy – poprzez dokładny wywiad, badanie fizykalne i odpowiednie badania.
  • Warto o nim wiedzieć – by lepiej rozumieć reakcje organizmu w trakcie podróży i świadomie cieszyć się pięknem.

Bibliografia

  1. Palacios-Sánchez L. et al. Stendhal syndrome: a clinical and historical overview. Arq Neuropsiquiatr. 2018;76(2):120–123. doi:10.1590/0004-282X20170189
  2. Nicholson T., Pariante C., McLoughlin D. Stendhal syndrome: a case of cultural overload. BMJ Case Rep. 2009;2009:bcr06.2008.0317. doi:10.1136/bcr.06.2008.0317
  3. Arias M. Neurology of ecstatic religious and similar experiences: ecstatic, orgasmic, and musicogenic seizures. Stendhal syndrome and autoscopic phenomena. Neurologia (Engl Ed). 2019;34(1):55–61. doi:10.1016/j.nrl.2016.04.010.
  4. Bamforth I. Stendhal’s Syndrome. Br J Gen Pract. 2010;60(581):945–946. doi:10.3399/bjgp10X544780.

Bezpieczne oraz zakazane kosmetyki w ciąży – co stosować, a czego unikać?

Okres ciąży wiąże się z wieloma zmianami w organizmie kobiety, które dotyczą również skóry. Pojawiające się problemy dermatologiczne sprawiają, że kobiety ciężarne zastanawiają się, które kosmetyki są bezpieczne w czasie ciąży, a których należy unikać. Przeczytaj poniższy artykuł i dowiedz się, które kosmetyki można bezpiecznie wybierać w okresie ciąży.

Spis treści:

  1. Bezpieczne kosmetyki w ciąży
  2. Zakazane kosmetyki w ciąży – czego unikać?
  3. Pielęgnacja skóry twarzy w ciąży
  4. Kosmetyki w ciąży: odpowiedzi na najczęstsze pytania (FAQ)
  5. Kosmetyki dla kobiet w ciąży: podsumowanie informacji

Bezpieczne kosmetyki w ciąży

Okres ciąży wiąże się z wieloma zmianami hormonalnymi, które predysponują do pojawienia się niedoskonałości i zmian skórnych. W tym czasie może dojść do zaostrzenia atopowego zapalenia skóry, ale również pojawienia się zmian trądzikowych. Wynika to między innymi ze wzrostu stężenia androgenów i zmian immunologicznych związanych z ciążą. Kobiety mogą również zgłaszać suchość i swędzenie skóry, co wynika m. in. z zmniejszenia aktywności gruczołów łojowych i tym samym obniżenia produkcji sebum.

Pakiet kobiety w ciąży (16 badań) banerek

Problemy skórne związane z ciążą rodzą wiele pytań. Jakie substancje aktywne znajdujące się w kosmetykach są bezpieczne dla kobiety ciężarnej? Poniżej przedstawione zostaną substancje bezpieczne dla kobiety i płodu.

Niacynamid w ciąży

Niacynamid to substancja, która znajduje szerokie zastosowanie w kosmetologii. Pod kątem biochemicznym niacynamid jest aktywną formą witaminy B3. Najważniejsze właściwości niacynamidu to:

  • korzystny wpływ na barierą naskórkową – między innymi poprzez stymulowanie syntezy ceramidów i kwasów tłuszczowych,
  • hamowanie powstawania przebarwień – wpływa hamująco na transport melaniny w skórze,
  • działanie przeciwzapalne,
  • stymulowanie produkcji kolagenu typu I – wykazuje działanie przeciwstarzeniowe i poprawia strukturę skóry.

Substancja ta znajduje zastosowanie w pielęgnacji zarówno skóry trądzikowej, jak i borykającej się z problemem naruszonej bariery naskórkowej i powstawaniem przebarwień. Ważną kwestią jest również dobranie odpowiedniego stężenia niacynamidu. Należy podkreślić, że wyższe stężenia (np. 10%) mogą prowadzić do pojawienia się podrażnień.

Kwas hialuronowy w ciąży

Kwas hialuronowy to znana od dawna substancja, która zaliczana jest do polisacharydów, cechująca się wysoką zdolnością do wiązania wody. Kosmetyki z kwasem hialuronowym w ciąży świetnie sprawdzą się przy skórze suchej i odwodnionej. Najważniejsze właściwości kwasu hialuronowego poprawiające kondycję skóry to przede wszystkim:

  • zwiększenie nawilżenia skóry – m. in. poprzez zmniejszenie przeznaskórkowej utraty wody,
  • poprawa jędrności – kwas hialuronowy pozwala na wiązanie wody w macierzy pozakomórkowej, co poprawia strukturę skóry,
  • jest zaliczany do zgarniaczy wolnych rodników tlenowych -wspiera regenerację skóry i zmniejsza stan zapalny.

Kwas azelainowy w ciąży

Substancja ta znajduje się nie tylko w kosmetykach, ale i lekach miejscowych w postaci kremu lub żelu dedykowanych skórze trądzikowej. Kwas azelainowy działa poprzez zmniejszenie powstawania czopów łojowych, a także hamowanie rozwoju bakterii, mających swój udział w patogenezie trądziku. Ponadto, jest to substancja zmniejszająca aktywność melanocytów (komórek produkujących naturalny barwnik skóry, a więc melaninę), co sprawia, że zmniejsza widoczność przebarwień, które są częstym problemem w okresie ciąży.

Kosmetyki z aloesem w ciąży

Ciężarne często pytają o kosmetyki z zawartością aloesu. Są one uznawane za bezpiecznie do stosowania w czasie ciąży. Ich korzystny wpływ na skórą wynika między innymi z właściwości nawilżających i przyspieszających gojenie. Substancje zawarte w aloesie zmniejszają nasilenie stanu zapalnego i stymulują produkcję fibroblastów, a więc głównych komórek skóry właściwej, co sprzyja regeneracji.

Antybiotyki miejscowe w ciąży

Antybiotyki stosowane miejscowo w postaci maści lub żelu odgrywają istotną rolę w leczeniu zmian trądzikowych. Mowa tutaj erytromycynie i klindamycynie. Preparaty miejscowe z zawartością tych substancji są bezpieczne dla ciężarnych, jak i płodu. Warto jednak podkreślić, że antybiotykoterapia miejscowa nie powinna być stosowana w monoterapii podczas leczenia trądziku (jako jedyna metoda leczenia), ponieważ może to prowadzić do narastania oporności bakterii na antybiotyki.

Zakazane kosmetyki w ciąży – czego unikać?

Nie wszystkie substancje stosowane w kosmetologii są bezpieczne dla kobiety w ciąży i rozwijającego się dziecka. Niektóre z powszechnie stosowanych substancji mogą bowiem przenikać do łożyska. Bezpieczeństwo często jest uzależnione od stężenia danego produktu. Poniżej zostaną omówione te substancje aktywne, których powinno się unikać w tym wyjątkowym okresie.

>> Przeczytaj również: Antybiotyki w ciąży – czy są bezpieczne? Jak je stosować?

Kwas salicylowy w ciąży

Substancja ta znana jest przede wszystkim ze swoich właściwości złuszczających i odblokowujących mieszki włosowe, co znajduje szerokie zastosowanie w pielęgnacji skóry z problemem trądziku. Kwas salicylowy jest również wykorzystywany do wykonywania peelingów chemicznych. Uważa się, że kwas salicylowy w niewielkich stężeniach (np. 2%), który stosowany jest na niewielkie powierzchnie skóry jest względnie bezpieczny dla płodu. Jednak należy podkreślić, że wyższe stężenia i stosowanie na duże powierzchnie może wiązać się z ryzykiem działania ogólnoustrojowego. Z tego powodu lepiej unikać stosowanie kwasu salicylowego w okresie ciąży i wybrać inny, bezpieczny składnik aktywny (na przykład kwas azelainowy).

Kwas glikolowy w ciąży

Kwas glikolowy to substancja zaliczana do alfa-hydroksykwasów, cechująca się łatwą penetracją w głąb skóry, jak i również działaniem złuszczającym. Kwas glikolowy w niższych stężeniach jest potencjalnie bezpieczny w trakcie ciąży, jednak nadal nie ma konkretnych wytycznych co do jego stosowania w tym okresie. Z tego powodu, lepiej zrezygnować z używania kosmetyków z kwasem glikolowym na rzecz bezpiecznych i sprawdzonych substancji aktywnych.

Retinol w ciąży

Retinol, podobnie jak inne retinoidy zaliczany jest do pochodnych witaminy A. Jest wykorzystywany przede wszystkim w celu pielęgnacji skóry trądzikowej, ale ma również działanie przeciwstarzeniowe. Retinol stymuluje syntezę kolagenu i elastyny, co poprawia strukturę skóry, ale działa również przeciwtrądzikowo między innymi poprzez normalizację procesu keratynizacji.

Zgodnie z wytycznymi dermatologicznymi, retinoidy miejscowe, jak i ogólne są przeciwwskazane do stosowania w okresie ciąży. Wiążą się bowiem z ryzykiem wad płodu (zaliczane są do substancji teratogennych). Oczywiście, ryzyko to jest znacznie wyższe w przypadku retinoidów stosowanych doustnie (izotretynoina, acytretyna), jednak miejscowe retinoidy mogą w niewielkim stopniu przenikać przez skórę i docierać do łożyska. Z tego powodu retinoidy (również miejscowe) są przeciwwskazane w okresie ciąży.

Pielęgnacja skóry twarzy w ciąży

Skóra twarzy w czasie ciąży wymaga szczególnie delikatnej i regularnej pielęgnacji. Zasady pielęgnacyjne, których warto przestrzegać to przede wszystkim: 

  • unikanie gorących kąpieli – temperatura może bowiem sprzyjać rozszerzaniu naczyń krwionośnych i wysuszeniu skóry,
  • nawilżanie skóry z zastosowaniem dermokosmetyków – zawierających substancje nawilżające i uszczelniające barierą naskórkową, takie jak ceramidy, czy gliceryna,
  • używanie delikatnych preparatów myjących (syndety, emulsje), unikanie mycia twarzy mydłem – mydło ma bowiem zasadowy odczyn, 
  • używanie kremów z filtrem SPF 50 – pozwala to na zmniejszenie ryzyka przebarwień,
  • wybieranie produktów z kwasem azelainowym – w przypadku problemu trądziku i/lub przebarwień.

Kosmetyki w ciąży: odpowiedzi na najczęstsze pytania (FAQ)

Na rynku kosmetologicznym jest dostępnych wiele substancji aktywnych. Nic więc dziwnego, że ciężarne zastanawiają się, czy stosowana przez nich pielęgnacja będzie bezpieczna dla rozwijającego się płodu. Poniżej odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania.

Jak sprawdzić, czy kosmetyk jest bezpieczny w ciąży?

Najprostszym i najbardziej wiarygodnym rozwiązaniem jest konsultacja z doświadczonym kosmetologiem, dermatologiem lub lekarzem prowadzącym ciążę.

Czy antyperspiranty są bezpieczne w ciąży?

Dostępne na rynku antyperspiranty uznawane są za produkty bezpieczne dla ciężarnej i płodu. Jeżeli mamy jednak jakiekolwiek wątpliwości co do danego produktu – warto skonsultować się z doświadczonym kosmetologiem.

Czy można używać perfum w ciąży?

Stosowanie perfum nie jest przeciwwskazane w okresie ciąży. Warto jednak mieć świadomość, że alkohol zawarty w perfumach może podrażniać skórę, szczególnie w okresie ciąży, gdy skóra jest bardziej wrażliwa na czynniki zewnętrzne. Ponadto, należy unikać perfum i kosmetyków z zawartością takich substancji ftalany, formaldehyd, czy toluen.

Na jakie kosmetyki uważać w ciąży?

W czasie ciąży należy uważać przede wszystkim na retinoidy miejscowe (takie jak na przykład tretynoina, czy adapalen), ale również kwasy (glikolowy, salicylowy), szczególnie o wysokim stężeniu. Jeżeli mamy jakiekolwiek wątpliwości do substancji aktywnych zawartych w kosmetykach – warto udać się na konsultację do doświadczonego kosmetologa lub jeśli borykamy się ze schorzeniami skóry – do lekarza dermatologa.

Kosmetyki dla kobiet w ciąży: podsumowanie informacji

  • Skóra w czasie ciąży podlega wielu przemianom, związanym z wahaniami hormonów i zmianami immunologicznymi, co może predysponować do pojawienia się niedoskonałości i zmian skórnych.
  • Warto zwracać uwagę na składniki aktywne zawarte w kosmetykach, ponieważ wiele z nich jest przeciwwskazana w czasie ciąży (retinoidy, kwas salicylowy i kwas glikolowy – szczególnie w wysokich stężeniach).
  • Substancje aktywne bezpieczne w czasie ciąży to między innymi gliceryna, mocznik, ceramidy, kwas azelainowy, jak i kwas hialuronowy. 

Bibliografia

  1. P. Bozzo i inni, Safety of skin care products during pregnancy, Canadian Family Physician June 2011; 57 (6) 665-667,
  2. D. Selceni inni, Anomalie otocerebrne związane z miejscowym stosowaniem tretinoiny, Brain Dev 2000; 22(4):218-20,
  3. L. Rudnicka i inni, Współczesna Dermatologia, PZWL, Warszawa 2022.

Plamica małopłytkowa: objawy, rodzaje, diagnostyka i leczenie

Plamica małopłytkowa to zaburzenie, w którym niska liczba płytek krwi prowadzi do skłonności do krwawień – m.in. wybroczyn czy siniaków. W artykule wyjaśniamy, jakie są jej rodzaje, objawy i metody leczenia. Dowiedz się, kiedy plamica może być groźna i kiedy konieczna jest pilna konsultacja lekarska.

Spis treści:

  1. Co to jest plamica małopłytkowa?
  2. Plamica małopłytkowa u dzieci
  3. Plamica małopłytkowa – jakie daje objawy?
  4. Diagnostyka plamicy małopłytkowej – jakie badania wykonać?
  5. Leczenie plamicy małopłytkowej
  6. Plamica małopłytkowa: odpowiedzi na najczęstsze pytania (FAQ)
  7. Plamica małopłytkowa: podsumowanie informacji

Co to jest plamica małopłytkowa?

Plamica małopłytkowa to rodzaj skazy krwotocznej, czyli stanu, w którym organizm ma zaburzoną zdolność do zatrzymywania krwawień. W tym przypadku przyczyną jest zmniejszona liczba płytek krwi (poniżej 100 × 10⁹/l), co prowadzi do pojawiania się wybroczyn, siniaków lub krwotoków śluzówkowych. Małopłytkowość to ogólny termin określający obniżoną liczbę płytek krwi, natomiast plamica odnosi się do sytuacji, w której temu niedoborowi towarzyszą objawy skazy krwotocznej. Choroba może mieć różnorodne przyczyny — od procesów immunologicznych, przez infekcje, aż po choroby nowotworowe układu krwiotwórczego.

>> Zobacz również: Co to jest trombofilia i jakie są jej rodzaje? Przyczyny trombofilii

Zakrzepowa plamica małopłytkowa

Zakrzepowa plamica małopłytkowa (TTP, ang. thrombotic thrombocytopenic purpura; w klasyfikacji ICD-10 oznaczona kodem D69.4) to rzadka, ale ciężka choroba, w której powstają zakrzepy w drobnych naczyniach krwionośnych. Prowadzi to do niedokrwienia narządów i obniżenia liczby płytek. Objawy to m.in. wybroczyny, krwawienia, gorączka, niedokrwistość i zaburzenia neurologiczne. TTP wymaga natychmiastowego leczenia specjalistycznego.

Immunologiczna plamica małopłytkowa

Małopłytkowość immunologiczna (ITP, ang. Immune Thrombocytopenia, ICD-10: D69.3), wcześniej nazywana idiopatyczną plamicą małopłytkową, to częsta przyczyna nabytej małopłytkowości. Układ odpornościowy niszczy płytki krwi, czasem także zaburzając ich produkcję. Może mieć postać pierwotną (bez uchwytnej przyczyny) lub wtórną – towarzyszącą innym chorobom.

  • Pierwotna małopłytkowość immunologiczna (samoistna plamica małopłytkowa)

Rozpoznanie ustala się po wykluczeniu innych możliwych przyczyn małopłytkowości. Choroba częściej dotyczy dorosłych kobiet i może przebiegać bezobjawowo lub objawiać się skazą krwotoczną – np. wybroczynami, krwawieniami z dziąseł czy przedłużonymi miesiączkami.

  • Wtórna małopłytkowość immunologiczna

Może być następstwem infekcji wirusowych (takich jak HIV czy HCV), chorób autoimmunologicznych (np. toczeń układowy), nowotworów układu krwiotwórczego, działania niektórych leków lub wrodzonych niedoborów odporności. Zwykle towarzyszy innym jednostkom chorobowym i może mieć zróżnicowany przebieg – od bezobjawowego do pełnoobjawowej skazy krwotocznej.

Plamica małopłytkowa u dzieci

U dzieci plamica małopłytkowa najczęściej występuje w postaci pierwotnej małopłytkowości immunologicznej (ITP). Zazwyczaj pojawia się po przebytej infekcji wirusowej i ma łagodny przebieg. Objawy najczęściej ustępują samoistnie w ciągu kilku tygodni lub miesięcy.

W większości przypadków wystarczająca jest obserwacja, choć przy nasilonych krwawieniach może być konieczne leczenie.

Zakrzepowa plamica małopłytkowa (TTP) u dzieci występuje bardzo rzadko, ale jest stanem nagłym i wymaga pilnej interwencji medycznej.

Plamica małopłytkowa – jakie daje objawy?

Objawy pojawiają się, gdy liczba płytek krwi spada poniżej normy i organizm nie jest w stanie skutecznie tamować drobnych krwawień (czyli zaburzenie mechanizmów krzepnięcia, tzw. hemostazy). Ich nasilenie zależy od poziomu płytek oraz indywidualnej reakcji organizmu.

Najczęstsze objawy plamicy to:

  • wybroczyny (małe czerwone punkty na skórze),
  • siniaki bez urazu,
  • krwawienia z dziąseł i nosa,
  • przedłużone lub obfite miesiączki,
  • obecność krwi w moczu lub stolcu,
  • uczucie zmęczenia.

W niektórych postaciach choroby, zwłaszcza przy zakrzepowej plamicy małopłytkowej (TTP), mogą wystąpić także objawy neurologiczne, takie jak bóle głowy, zaburzenia mowy czy drgawki.

Każdy z tych objawów wymaga diagnostyki i odpowiedniego leczenia, zwłaszcza jeśli towarzyszy im niska liczba płytek.

>> Przeczytaj również: Kiedy krwawienie z nosa powinno budzić obawy?

Diagnostyka plamicy małopłytkowej – jakie badania wykonać?

Plamica małopłytkowa to objaw, który może mieć wiele przyczyn, dlatego diagnostyka skupia się na określeniu liczby płytek krwi i ustaleniu źródła zaburzenia – immunologicznego, infekcyjnego lub zakrzepowego.

Morfologia banerek

Podstawą rozpoznania jest morfologia krwi, często uzupełniona o rozmaz mikroskopowy. W zależności od podejrzenia lekarz może zlecić również:

  • ocenę aktywności enzymu ADAMTS13 (w kierunku TTP),
  • oznaczenie poziomu LDH (dehydrogenazy mleczanowej), który może być podwyższony w zakrzepowej plamicy małopłytkowej (TTP),
  • badania w kierunku infekcji (HIV, HCV, Helicobacter pylori),
  • testy autoimmunologiczne (np. ANA, antyfosfolipidowe),
  • ocenę funkcji nerek i parametrów krzepnięcia.
Badanie LDH (dehydrogenaza mleczanowa) banerek

W rzadkich przypadkach wykonuje się także badanie szpiku. Dobór badań zależy od objawów i podejrzewanego typu plamicy.

Leczenie plamicy małopłytkowej

Leczenie plamicy zależy od jej rodzaju i nasilenia objawów. Niektóre postacie wymagają szybkiej interwencji szpitalnej, inne – jedynie obserwacji.

  • Leczenie zakrzepowej plamicy małopłytkowej (TTP):

TTP to stan zagrożenia życia. Podstawą terapii jest plazmafereza, czyli zabieg oczyszczania krwi z autoprzeciwciał. Wspomagająco stosuje się leki immunosupresyjne i niekiedy nowoczesne terapie celowane.

  • Leczenie małopłytkowości immunologicznej (ITP):
    Postępowanie zależy od ciężkości objawów. W łagodnych przypadkach wystarcza obserwacja, w nasilonej skazie stosuje się:
    • glikokortykosteroidy,
    • dożylne immunoglobuliny (IVIG),
    • leczenie choroby podstawowej (w ITP wtórnej),
    • leki drugiego rzutu, gdy objawy nawracają.
Ważne jest też unikanie leków pogarszających funkcję płytek (np. aspiryny).

Plamica małopłytkowa: odpowiedzi na najczęstsze pytania (FAQ)

Czy plamica jest groźna?

To zależy od jej rodzaju. Zakrzepowa plamica małopłytkowa (TTP) może być stanem zagrażającym życiu i wymaga pilnego leczenia szpitalnego. Z kolei immunologiczna małopłytkowość (ITP) u wielu osób przebiega łagodnie i pozwala na normalne funkcjonowanie, choć w niektórych przypadkach może wymagać długoterminowego leczenia.

Dlaczego małopłytkowość powoduje objawy plamicy?

Płytki krwi odgrywają kluczową rolę w procesie krzepnięcia. Kiedy ich liczba spada poniżej normy, organizm nie radzi sobie z tamowaniem nawet drobnych krwawień, co prowadzi do powstawania wybroczyn, siniaków i innych objawów skazy krwotocznej.

Z czego bierze się plamica?

Przyczyn plamicy małopłytkowej jest wiele. Może ona wynikać z reakcji autoimmunologicznej (jak w ITP), niedoboru enzymów uczestniczących w krzepnięciu (jak w TTP), infekcji, działania niektórych leków, chorób nowotworowych lub mieć charakter idiopatyczny – czyli bez uchwytnej przyczyny.

Plamica małopłytkowa: podsumowanie informacji

  • To grupa chorób, w których obniżona liczba płytek krwi prowadzi do objawów skazy krwotocznej (np. wybroczyn, siniaków, krwawień).
  • Najczęściej występujące typy to: małopłytkowość immunologiczna (pierwotna i wtórna) oraz zakrzepowa plamica małopłytkowa.
  • Zakrzepowa plamica małopłytkowa (TTP) jest stanem nagłym i wymaga szybkiego leczenia szpitalnego.
  • Małopłytkowość immunologiczna (ITP) często ma łagodny przebieg i może ustępować samoistnie, zwłaszcza u dzieci.
  • Diagnostyka obejmuje badania krwi (morfologia, aktywność ADAMTS13), testy infekcyjne i immunologiczne.
  • Leczenie zależy od przyczyny i stopnia nasilenia objawów – od obserwacji po leczenie immunosupresyjne lub plazmaferezę.
  • Każdy przypadek wymaga indywidualnego podejścia i oceny ryzyka powikłań.

Bibliografia

  1. Interna Szczeklika. Mały podręcznik 2025. Rozdział: Małopłytkowość immunologiczna. Windyga J. i wsp.
  2. mp.pl: Małopłytkowość immunologiczna. Karkosz A.
  3. mp.pl: Zakrzepowa plamica małopłytkowa. Karkosz A.
  4. Arnold DM, Cuker A. Immune thrombocytopenia (ITP) in adults: Clinical manifestations and diagnosis. UpToDate. 

Stopa cukrzycowa – jak się objawia? Przyczyny i leczenie

Stopa cukrzycowa jest poważnym powikłaniem cukrzycy. Prowadzi do wystąpienia nieprzyjemnych dolegliwości, obniżenia jakości życia chorego, niepełnosprawności, a w skrajnych przypadkach do amputacji kończyny. Dlatego bardzo ważne jest jej wczesne rozpoznanie oraz wdrożenie odpowiednich działań terapeutycznych i profilaktycznych. Zobacz, co to jest stopa cukrzycowa, jak wygląda i jakie są jej objawy.

Spis treści:

  1. Czym jest stopa cukrzycowa?
  2. Rodzaje stopy cukrzycowej
  3. Stopa cukrzycowa: jak wygląda?
  4. Przyczyny rozwoju stopy cukrzycowej
  5. Stopa cukrzycowa. Pierwsze objawy zespołu stopy cukrzycowej
  6. Późniejsze objawy stopy cukrzycowej
  7. Diagnostyka stopy cukrzycowej: jakie badania wykonać?
  8. Jak leczyć osoby ze stopą cukrzycową?
  9. Czy można zapobiec rozwojowi stopy cukrzycowej?
  10. Stopa cukrzycowa. Najczęstsze pytania (FAQ)
  11. Co to jest stopa cukrzycowa? Podsumowanie informacji

Czym jest stopa cukrzycowa?

Stopę cukrzycową definiuje się jako infekcję, owrzodzenie i/lub destrukcję głębokich tkanek stopy występującą u osoby chorej na cukrzycę, która jest spowodowana uszkodzeniem nerwów obwodowych i/lub naczyń krwionośnych kończyn dolnych. Zmiany chorobowe mogą obejmować skórę, kości, mięśnie, naczynia krwionośne, nerwy.

Stopa cukrzycowa najczęściej pojawia się po wielu latach od zachorowania na cukrzycę. Rzadko zdarza się, że u osób niezdiagnozowanych lub nieleczonych jest jej pierwszym objawem.

W Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób ICD-10 stopa cukrzycowa nie ma jednego symbolu. Kod użyty przez personel medyczny zależy do rodzaju cukrzycy oraz rodzaju powikłań (np. E11.5 – cukrzyca insulinoniezależna z powikłaniami w zakresie krążenia obwodowego).

Warto wiedzieć:
W 2023 roku Międzynarodowa Grupa Robocza ds. Stopy Cukrzycowej zaproponowała nową, rozszerzoną definicję i nazwę dla stopy cukrzycowej. Zgodnie ze zmianami cukrzycowa choroba stopy obejmuje neuropatię obwodową, chorobę tętnic obwodowych, infekcję, owrzodzenie, osteoartropatię, gangrenę lub amputację. Jest ona stopniowo wdrażana.

Stopa cukrzycowa a „palec cukrzycowy”: czym się różnią?

„Palec cukrzycowy” jest potocznym określeniem na jedną z możliwych lokalizacji zmian w przebiegu stopy cukrzycowej. Termin nie istnieje w terminologii medycznej.

Zmiany skórne odpowiadające owrzodzeniom i martwicy w przebiegu stopy cukrzycowej bardzo często lokalizują się właśnie na palcach stóp – zwłaszcza na opuszkach i powierzchniach grzbietowych, które są uszkadzane mechanicznie przez obuwie. Jest to szczególnie niebezpieczne ze względu na utrudnione gojenie ran w przypadku współwystępowania niedokrwienia.

>> Przeczytaj: Im wcześniej, tym lepiej – jak nowoczesna diagnostyka i leki mogą zmienić przebieg cukrzycy

Rodzaje stopy cukrzycowej

Stopę cukrzycową dzieli się na neuropatyczną, naczyniową (niedokrwienną), mieszaną.

Neuropatyczna stopa cukrzycowa

Neuropatyczna stopa cukrzycowa jest najczęstszą postacią i dotyczy 45-60% przypadków. Przyczyną jest uszkodzenie nerwów czuciowych i ruchowych. W efekcie dochodzi do zmniejszenia lub utraty czucia bólu, temperatury i dotyku w stopie. Następuje również wzrost przepływu krwi, dlatego neuropatyczna stopa cukrzycowa jest zaczerwieniona i ciepła.

Niedokrwienna stopa cukrzycowa

Niedokrwienna stopa cukrzycowa jest skutkiem zmian miażdżycowych i zniszczenia naczyń włosowatych w stopie. Niedotlenione i pozbawione składników odżywczych tkanki stają się podatne na uszkodzenia, a powstałe rany nie goją się. Stopa jest chłodna, a na tętnicy grzbietowej i odpiszczelowej nie można wyczuć tętna.

Formy mieszane stopy cukrzycowej

Mieszana stopa cukrzycowa dotyczy 25-30% przypadków. W tej postaci występują zarówno objawy uszkodzenia nerwów, jak i niedokrwienia, przez co znacznie wzrasta ryzyko powikłań.

>> To może Cię zainteresować: Cukrzyca u dzieci i młodzieży

Stopa cukrzycowa: jak wygląda?

Wygląd zależy od rodzaju i stopnia zaawansowania zmian. Neuropatyczna stopa cukrzycowa jest zaróżowiona. Mogą na niej występować obrzęk, owrzodzenia, modzele, martwica. U części chorych obecne są zmiany w stawach (np. przemieszczenie) spowodowane ograniczeniem ich ruchomości w wyniku neuropatii (osteoartropatia Charcota).

Niedokrwienna stopa cukrzycowa jest blada, zimna, z suchą, cienką i napiętą skórą pozbawioną owłosienia. Mogą na niej występować bolesne owrzodzenia – zlokalizowane głównie na brzegach stopy, pięcie i palcach.

>> Zobacz: Opuchnięte nogi i kostki. Możliwe przyczyny opuchlizny nóg

Przyczyny rozwoju stopy cukrzycowej

Główną przyczyną stopy cukrzycowej jest przewlekła hiperglikemia, która uszkadza naczynia krwionośne i nerwy. Najważniejsze czynniki ryzyka to:

  • wieloletnia i źle prowadzona cukrzyca,
  • zmiany miażdżycowe,
  • neuropatia,
  • obecność zniekształceń stopy,
  • noszenie źle dopasowanego obuwia,
  • nierównomiernie rozłożony nacisk na stopę,
  • palenie tytoniu,
  • modzele,
  • deformacje stóp,
  • nieodpowiednia pielęgnacja stóp.

Szacuje się, że stopa cukrzycowa występuje u 10% chorych na cukrzycę.

Stopa cukrzycowa. Pierwsze objawy zespołu stopy cukrzycowej

Pierwsze objawy stopy cukrzycowej to:

  • uczucie mrowienia, palenia lub pieczenia palców,
  • nadwrażliwość na dotyk lub stopniowe osłabienie czucia,
  • zimne lub nadmierne ucieplone palce,
  • suchość i utrata elastyczności skóry stóp,
  • drętwienie lub bóle stóp.

Występowanie któregokolwiek z objawów u osoby chorej na cukrzycę jest wskazaniem do konsultacji lekarskiej.

>> Przeczytaj: Śpiączka cukrzycowa: objawy, rodzaje, przyczyny i pierwsza pomoc

Późniejsze objawy stopy cukrzycowej

W miarę postępu stopy cukrzycowej pojawiają się trudno gojące się rany i owrzodzenia, które mogą penetrować głęboko aż do kości. Często obecne są także deformacje kości i stawów, przewlekłe infekcje, a w skrajnych sytuacjach martwica tkanek wymagająca interwencji chirurgicznej.

Pamiętaj:
W ocenie stopnia zaawansowania stopy cukrzycowej stosuje się klasyfikację PEDIS, która ocenia ukrwienie, zasięg i wielkość zmiany, głębokość zmiany, nasilenie infekcji oraz czucie.

Diagnostyka stopy cukrzycowej: jakie badania wykonać?

Diagnostyka stopy cukrzycowej opiera się o wywiad medyczny oraz badanie przedmiotowe, w którym oceniane są:

  • kolor i ucieplenie skóry stóp,
  • kształt i ruchomość w stawie,
  • obecność ewentualnych deformacji i hiperkeratoz,
  • stan paznokci,
  • czucie dotyku,
  • czucie ucisku (z użyciem monofilamentu Semmesa-Weinsteina),
  • czucie wibracji (z użyciem kamertonu),
  • czucie bólu (z użyciem neurotipu),
  • czucie temperatury,
  • stan naczyń krwionośnych (palpacyjnie i podczas USG Dopplera).

W razie potrzeby lekarz może zlecić również badania obrazowe oraz testy laboratoryjne z krwi (m.in. poziom glukozy na czczo, hemoglobinę glikowaną, markery stanu zapalnego, w tym stężenie białka CRP i poziom prokalcytoniny).

Badanie hemoglobiny glikowanej (HbA1c) banerek

W przypadku podejrzenia infekcji w obrębie owrzodzenia lekarz może zadecydować o konieczności wykonania wymazu i posiewu z rany. Takie badanie pozwoli na identyfikację drobnoustroju w przypadku współistnienia infekcji, a także na określenie jego lekowrażliwości.

Jak leczyć osoby ze stopą cukrzycową?

Leczenie stopy cukrzycowej dopasowywane jest do rodzaju i stopnia zaawansowania. W terapii zastosowanie mają m.in.:

  • odciążenie kończyny,
  • antybiotykoterapia (w przypadku infekcji),
  • specjalistyczne opatrunki,
  • opracowywanie ran,
  • zabiegi podologiczne,
  • zabiegi chirurgiczne i operacje naczyniowe,
  • komora hiperbaryczna i leczenie ran podciśnieniem,
  • leki poprawiające ukrwienie,
  • przeszczep skóry.

Leczenie stopy cukrzycowej jest długotrwałym procesem, który wymaga interdyscyplinarnego podejścia z udziałem diabetologa, chirurga naczyniowego, ortopedy, podologa, specjalisty leczenia ran. Obowiązkowym elementem terapii jest wyrównanie glikemii, bez którego nie jest możliwe osiągnięcie oczekiwanych efektów.

Powikłania nieleczonej stopy cukrzycowej

Nieleczona stopa cukrzycowa prowadzi do poważnych powikłań. Są to rozległe owrzodzenia, przewlekłe infekcje, wstrząs septyczny, a także martwica, która często skutkuje amputacją kończyny.

>> Sprawdź: Martwica – jak do niej dochodzi? Objawy, przyczyny, rodzaje martwicy tkanek

Czy można zapobiec rozwojowi stopy cukrzycowej?

Profilaktyka stopy cukrzycowej obejmuje:

  • wyrównanie poziomu glukozy we krwi,
  • codzienną samokontrolę stóp,
  • badanie stóp u lekarza lub podologa (raz w roku lub częściej, jeżeli zostały stwierdzone nieprawidłowości),
  • regularne zabiegi podologiczne,
  • dobór odpowiedniego obuwia i wkładek ortopedycznych,
  • eliminację czynników ryzyka.

Działania profilaktyczne powinny być dostosowane indywidualnie po wcześniejszej ocenie ryzyka stopy cukrzycowej.

Stopa cukrzycowa. Najczęstsze pytania (FAQ)

Odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania dotyczące stopy cukrzycowej.

Jak wyglądają stopy przy cukrzycy?

W przypadku neuropatii stopa jest ciepła, różowa, z widocznymi modzelami i deformacjami. Przy niedokrwieniu stopa jest zimna, blada lub sina, z skórą cienką i błyszczącą. Mogą pojawić się owrzodzenia, trudno gojące się rany i martwica.

Jak długo żyje się ze stopą cukrzycową?

5-letnia śmiertelność u osoby z rozpoznaną stopą cukrzycową wynosi 50%.

Co to jest stopa cukrzycowa? Podsumowanie informacji

  • Stopa cukrzycowa to poważne powikłanie cukrzycy obejmujące infekcje, owrzodzenia i destrukcję tkanek stopy.
  • Wyróżnia się trzy postacie stopy cukrzycowej: neuropatyczną, niedokrwienną oraz mieszaną.
  • Pierwsze objawy stopy cukrzycowej to m.in. zaburzenia czucia, suchość i zblednięcie skóry. Następnie pojawiają się owrzodzenia, trudno gojące się rany oraz martwica. Brak leczenia może prowadzić do amputacji kończyny.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Banaszczyk


Bibliografia

  1. Stanowisko Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego, Zalecenia kliniczne dotyczące postępowania u osób z cukrzycą – 2024
  2. E. Drela, G. Mielcarz, Zespół stopy cukrzycowej niedokrwiennej od epidemiologii do diagnostyki, Pielęgniarstwo Chirurgiczne i Angiologiczne 2017; 11 (3): 73–77
  3. https://podyplomie.pl/diabetologia/26180,zespol-stopy-cukrzycowej-praktyczne-porady (dostęp 05.09.2025)
  4. IWGDF Guidelines on the prevention and management of diabetes-related foot disease 2023
  5. M. Korzonek i in., Zespół stopy cukrzycowej – problem wciąż aktualny, Pielęgniarstwo Chirurgiczne i Angiologiczne 2016; 1: 1–8
  6. https://ptlr.org/wp-content/uploads/2022/05/Wytyczne-ZSC-czesc-1.pdf (dostęp 05.09.2025)
  7. https://ptlr.org/wp-content/uploads/2022/05/Wytyczne-ZSC-czesc-2.pdf (dostęp 05.09.2025)

Żylaki sromu i pochwy – dlaczego powstają i jak je leczyć?

Choć żylaki są kojarzone przede wszystkim ze zmianami w obrębie kończyn dolnych, mogą one pojawić się również w okolicy płciowej. Jak wyglądają żylaki sromu i pochwy? Na czym polega diagnostyka i leczenie tego schorzenia? Przeczytaj poniższy artykuł i dowiedz się więcej na temat żylaków narządów płciowych. 

  1. Żylaki sromu i pochwy: co to za przypadłość?
  2. Jak wyglądają żylaki warg sromowych i pochwy?
  3. U kogo mogą rozwinąć się żylaki warg sromowych i pochwy?
  4. Żylaki sromu i pochwy: przyczyny
  5. Objawy towarzyszące żylakom pochwy i sromu
  6. Diagnostyka żylaków sromu i pochwy: jakie badania wykonać?
  7. Metody leczenia żylaków sromu i krocza
  8. Czy można zapobiec rozwojowi żylaków warg sromowych i pochwy?
  9. Żylaki pochwy i sromu: najczęstsze pytania (FAQ)
  10. Żylaki warg sromowych i pochwy: podsumowanie informacji

Żylaki sromu i pochwy: co to za przypadłość?

Na wstępie tego artykułu należy wyjaśnić czym tak właściwie są żylaki. Żylaki to nieprawidłowo poszerzone naczynia żylne, które kojarzone są zwykle z lokalizacją w obrębie kończyn dolnych. Jednak do zmian w obrębie naczyń żylnych może dojść również w obrębie narządów płciowych, w tym sromu i pochwy. Schorzenie to może wiązać się z wystąpieniem objawów obniżających jakość życia, co sprawia, że konieczna jest odpowiednia diagnostyka i leczenie żylaków sromu.

>> To też może Cię zainteresować: Zapalenie żył: objawy, przyczyny, leczenie

Jak wyglądają żylaki warg sromowych i pochwy?

Jak wyglądają żylaki pochwy? Żylaki w obrębie warg sromowych i pochwy manifestują się jako wybrzuszenia skóry lub błony śluzowej narządów płciowych, a więc są to zmiany wyczuwalne podczas badania palpacyjnego pacjentki. Jeżeli żylaki pochwy i sromu są powikłane stanem zapalnym, w obrębie skóry i śluzówek może pojawić się również rumień, a więc widoczne zaczerwienienie. Warto jednak wiedzieć, że żylaki narządów płciowych to nie tylko objawy widoczne gołym okiem, o czym więcej można przeczytać w kolejnych akapitach tego artykułu.

U kogo mogą rozwinąć się żylaki warg sromowych i pochwy?

Żylaki sromu i pochwy rozwijają się najczęściej u kobiet po licznych ciążach, choć nie jest to regułą. Żylaki w tej lokalizacji mogą wystąpić również w czasie pierwszej ciąży, szczególnie jeśli u pacjentki występują inne czynniki ryzyka rozwoju tego schorzenia.  

Żylaki sromu i pochwy: przyczyny

Bezpośrednią przyczyną rozszerzania się naczyń żylnych w obrębie narządów płciowych jest wzrost ciśnienia wewnątrz żył, na skutek upośledzenia przepływu krwi. Taki zastój żylny może być spowodowany między innymi poprzez ucisk przez powiększającą się macicę, co powoduje wzrost ciśnienia wewnątrznaczyniowego i poszerzenie naczyń.

Czynniki predysponujące do wystąpienia żylaków pochwy i sromu to przede wszystkim:

  • siedzący tryb życia,
  • zmiany w obrębie macicy – na przykład mięśniaki macicy,
  • czynniki genetyczne,
  • otyłość,
  • liczne ciąże,
  • brak aktywności fizycznej,
  • antykoncepcja hormonalna,
  • przewlekłe zaparcia.

Objawy towarzyszące żylakom pochwy i sromu

Symptomy kliniczne związane z obecnością żylaków sromu i pochwy to nie tylko widoczne poszerzenia naczyń, ale również:

  • świąd w obrębie narządów płciowych,
  • dolegliwości bólowe,
  • opuchnięcie tkanek,
  • ból podczas stosunków seksualnych.

>> Przeczytaj także: Żylaki przełyku – przyczyny, objawy, diagnostyka i leczenie

Diagnostyka żylaków sromu i pochwy: jakie badania wykonać?

Pierwszym krokiem diagnostycznym powinno być zebranie wywiadu chorobowego i przeprowadzenie dokładnego badania ginekologicznego pacjentki. Badaniem obrazowym wykorzystywanym do oceny naczyń żylnych w obrębie narządów płciowych i potwierdzenia diagnozy żylaków pochwy i sromu jest badanie USG Doppler. W czasie tego badania zmiany częstotliwości fal ultradźwiękowych pozwalają na ocenę przepływu krwi w naczyniach, a także anatomii tychże naczyń.

Pakiet kobiety (17 badań) banerek

Metody leczenia żylaków sromu i krocza

Leczeniem żylaków pochwy i sromu zajmują się przede wszystkim chirurdzy naczyniowi, ale również ginekolodzy. W objawowym leczeniu żylaków narządów płciowych stosuje się preparaty zewnętrzne z zawartością substancji przeciwzapalnych i przeciwświądowych. W terapii przyczynowej tego schorzenia stosuje się skleroterapię (obliteracja), a więc zamykanie naczyń żylnych przy użyciu specjalnych substancji obkurczających naczynia, jak również laseroterapię. Możliwe jest również leczenie operacyjne żylaków narządów płciowych. Sposób terapii zależy od konkretnego przypadku i preferencji pacjentki.

>> Warto wiedzieć: Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa – przyczyny, objawy, diagnostyka

Czy można zapobiec rozwojowi żylaków warg sromowych i pochwy?

W profilaktyce żylaków warg sromowych i pochwy należy stosować się do takich zasad jak:

  • unikanie długotrwałego przebywania w pozycji siedzącej, robienie przerw w czasie pracy siedzącej – wystarczy wstać na kilka minut, by zmniejszyć ciśnienie w naczyniach żylnych,
  • dbanie o prawidłową masę ciała,
  • stosowanie zbilansowanej diety,
  • uprawianie regularnie aktywności fizycznej – wystarczy 15-30 minut dziennie.

>> Warto przeczytać: Hemoroidy (żylaki odbytu) – objawy, przyczyny i leczenie

Żylaki pochwy i sromu: najczęstsze pytania (FAQ)

Żylaki narządów płciowych to częsta dolegliwości u kobiet w wieku rozrodczym. Poniżej odpowiedzi na najczęściej zadawane przez pacjentki pytania.

Czy można uprawiać sport przy żylakach warg sromowych i pochwy?

Kobiety borykające się z żylakami pochwy i sromu nie powinny całkowicie rezygnować z aktywności fizycznej. Warto jednak dobierać aktywność do swoich możliwości. Należy unikać ćwiczeń zwiększających ciśnienie w obrębie jamy brzusznej i miednicy mniejszej – na przykład podnoszenia ciężarów.

Czy żylaki sromu ustępują po porodzie?

Żylaki sromu, które pojawiły się w okresie ciąży mogą w pewnym zakresie cofnąć się po porodzie i po ustąpieniu nacisku macicy na naczynia żylne w obrębie miednicy mniejszej.Jeżeli jednak pojawią się zmiany bardziej zaawansowane, to wówczas istnieje ryzyko utrwalenia się poszerzenia naczyń, co sprawia, że konieczne będzie przeprowadzenie leczenia.

Czy hemoroidy mogą być na wargach sromowych?

Hemoroidy to poszerzenia naczyń, znajdujące się w kanale odbytu. Poszerzenia naczyń żylnych w obrębie warg sromowych (większych lub mniejszych) określane są natomiast mianem żylaków sromu. Warto mieć jednak świadomość, że żylakom sromu mogą towarzyszyć również hemoroidy w obrębie odbytu, ponieważ schorzenia te mają wspólne czynniki ryzyka.

Czy stosowanie maści na żylaki warg sromowych to dobry pomysł?

Stosowanie preparatów łagodzących i przeciwzapalnych może przynieść poprawę w zakresie takich objawów żylaków sromu jak świąd i zaczerwienienie. Warto jednak stosować preparaty, które zostaną zalecone przez lekarza prowadzącego.

Żylaki warg sromowych i pochwy: podsumowanie informacji

  • Żylaki sromu i pochwy to poszerzenia naczyń żylnych, które często pojawiają się w czasie ciąży na skutek ucisku na naczynia przez powiększającą się macicę.
  • Czynniki ryzyka pojawienia się żylaków narządów płciowych to predyspozycje genetyczne, otyłość, niska aktywność fizyczna.
  • Diagnostyka żylaków sromu i pochwy obejmuje wywiad chorobowy, dokładne badanie przedmiotowe, a także badania obrazowe, w tym USG Doppler.
  • W leczeniu żylaków sromu i pochwy zastosowanie znajdują preparaty miejscowe w postaci maści lub kremów, ale również metody zabiegowe, w tym skleroterapia i leczenie chirurgiczne.

Bibliografia

  1. M. Chwała, Skleroterapia, Medycyna Praktyczna [https://www.mp.pl/pacjent/zakrzepica/zylaki/64141,skleroterapia],
  2. G. H. Bręborowicz, Położnictwo i ginekologia, PZWL Wydawnictwo Lekarskie, Tom I i II, 2020.