Bóle głowy i migrena w ciąży. Czym mogą być spowodowane i jak im zaradzić?

Bóle głowy stanowią od wielu lat duży problem diagnostyczny i terapeutyczny w medycynie. Niemal każda kobieta chociaż raz w życiu doświadczyła nieprzyjemnych dolegliwości związanych z bólem, a spora część z nich wie, jakie samopoczucie wiąże się z napadem migreny. Czy napięciowe bóle głowy i migreny pojawiają się równie często u ciężarnych?

Spis treści:

  1. Ból głowy a migrena w ciąży: różnice
  2. Migrena i ból głowy w ciąży: przyczyny dolegliwości
  3. Jakie objawy mogą towarzyszyć migrenie lub bólowi głowy w ciąży?
  4. Silny ból głowy w ciąży. Kiedy go nie lekceważyć?
  5. Jakie badania mogą pomóc w wykryciu źródła migren i bólów głowy w ciąży?
  6. Sposoby na bolącą głowę i migrenę w ciąży
  7. Czy można zapobiec bólom głowy w ciąży?
  8. Migrena i bóle głowy w ciąży: najczęstsze pytania (FAQ)
  9. Ból głowy i migrena w ciąży: podsumowanie informacji

Ból głowy a migrena w ciąży: różnice

Bóle głowy w ciąży stanowią istotne wyzwanie dla każdego lekarza opiekującego się przyszłą mamą i jej nienarodzonym dzieckiem. Są one częstym i istotnym problemem neurologicznym. Ciąża jest niezależnym czynnikiem ryzyka rozwoju bólu głowy z uwagi na hormonalne zmiany, które toczą się w organizmie kobiety przez kolejnych 9 miesięcy.

Migrena w zależności od typu choroby, może występować zarówno w postaci z aurą, jak i bez niej. Często w trakcie ciąży obserwuje się zmniejszenie nasilenia migren bez aury, z kolei druga postać choroby potrafi występować u ciężarnych częściej niż przed tym stanem.

Ból migrenowy jest:

  • jednostronny, pulsujący, z możliwością przemieszczania;
  • główna lokalizacja to czołowa, okolica oczodołów lub skroniowa;
  • trwa średnio 4-72 godziny;
  • nasila się po wysiłku fizycznym.

Napięciowy ból głowy jest zwykle :

  • obustronny, rozlany, bez konkretnej lokalizacji;
  • charakter: tępy, opasujący, uciskający;
  • może trwać od kilku godzin do kilku dni.

>> Zobacz: Ból z tyłu głowy – dlaczego się pojawia i co może oznaczać?

Migrena i ból głowy w ciąży: przyczyny dolegliwości

Niemal 90 % przyczyn bólu głowy w ciąży to migrena i napięciowe bóle głowy. Najwięcej dolegliwości neurologicznych u ciężarnych obserwuje się w pierwszym trymestrze ciąży. Jest to podyktowane zarówno dużymi wahaniami gospodarki hormonalnej, jak też nudnościami i wymiotami towarzyszącymi pierwszym tygodniom ciąży. Mogą one prowadzić do istotnej utraty wody i elektolitów oraz indukować napady bólowe.

Pakiet kobiety w ciąży (16 badań) banerek

Jakie objawy mogą towarzyszyć migrenie lub bólowi głowy w ciąży?

Migrenę charakteryzuje silny ból głowy wraz nudnościami i wymiotami, nadwrażliwością na światło, złą tolerancją zapachów i bodźców dźwiękowych.

W przypadku napięciowych dolegliwości bólowych dyskomfort w obrębie głowy jest zwykle mniej nasilony, rzadko towarzyszą mu nieprawidłowe reakcje na światło, dźwięk i zapachy. W trakcie bólu może pojawić się osłabienie apetytu. Napięciowe bóle głowy zwykle dobrze reagują na podanie leków przeciwbólowych.

>> Sprawdź: Brak apetytu, brak łaknienia – czym jest, polecane żywienie

Silny ból głowy w ciąży. Kiedy go nie lekceważyć?

Bóle głowy o typie napięciowym, które pojawiają się sporadycznie w trakcie ciąży i nie powodują upośledzonego funkcjonowania kobiety, często wymagają jedynie konsultacji na poziomie podstawowej opieki zdrowotnej i lekarza rodzinnego.

W sytuacjach, w których podejrzewamy wtórne do samej ciąży bóle głowy, zawsze należy wykluczyć m.in. idiopatyczny wzrost ciśnienia śródczaszkowego. Bóle głowy związane z tym stanem często są bardzo podobne do migrenopodobnych dolegliwości.

Do niepokojących stanów, które wymagają diagnostyki i powodują bóle głowy także u ciężarnych zaliczamy:

>> Przeczytaj: Udar mózgu – objawy, przyczyny, pierwsza pomoc i profilaktyka

Jakie badania mogą pomóc w wykryciu źródła migren i bólów głowy w ciąży?

W przypadku dolegliwości bólowych głowy, które pojawiają się nagle w czasie ciąży, wskazane jest udzielenie ciężarnej konsultacji i badania neurologicznego, pomiaru ciśnienia tętniczego i konsultacji okulistycznej wraz z badaniem oftalmoskopowym. W badaniach laboratoryjnych na uwagę zwraca m.in. :

W związku z wyjątkowością ciąży nie każde badanie z zakresu diagnostyki obrazowej ma uzasadnienie do wykonywania w tym czasie. Decyzję o pogłębieniu diagnostyki u pacjentki ciężarnej zawsze podejmuje opiekujący się nią specjalista.

>> To może Cię zainteresować: Badania laboratoryjne dla kobiet w ciąży – okiem ginekologa

Sposoby na bolącą głowę i migrenę w ciąży

W celu złagodzenia bólu głowy u kobiety w ciąży, przede wszystkim należy zadbać o ciszę, spokój, możliwość odpoczynku z dala od bodźców zewnętrznych.

Niezwykle ważne jest odpowiednie nawodnienie i wyeliminowanie czynników nasilających bóle (o ile jesteśmy w stanie je zidentyfikować).

Jak leczyć migrenę i ból głowy w ciąży?

Do metod farmakologicznych zaliczamy przed wszystkim paracetamol. Jest to lek o dużym profilu bezpieczeństwa, ale powinien być stosowany doraźnie i krótkotrwale. Zbyt częste i zbyt długie stosowanie leków przeciwbólowych może wywołać polekowe bóle głowy.

W niektórych przypadkach bólu głowy pomocne są metody niefarmakologiczne obejmujące:

  • akupunkturę;
  • elementy jogi;
  • aromaterapię;
  • techniki relaksacyjne;
  • biofeedback;
  • terapię behawioralno-poznawczą.

>> Sprawdź: Medytacja – jak działa na stres? Czym jest medytacja, jak zacząć medytować?

Czy można zapobiec bólom głowy w ciąży?

Podstawowe zasady, których należy przestrzegać, by zapobiec ewentualnym dolegliwościom bólowym głowy w ciąży to:

  • regularna aktywność fizyczna dostosowana do możliwości ciężarnej;
  • odpowiednie odżywienie i nawodnienie;
  • odpowiednia ilość snu;
  • ograniczenie bodźców zewnętrznych pod postacią wykorzystywanych urządzeń multimedialnych;
  • regularne kontrole stomatologiczne;
  • okresowe kontrole okulistyczne m.in. w związku z obecną przed ciążą wadą wzroku;
  • regularne pomiary ciśnienia tętniczego i tętna.

>> Zobacz: Bezsenność: objawy, leczenie, skutki. Niedobór jakiej witaminy powoduje bezsenność?

Migrena i bóle głowy w ciąży: najczęstsze pytania (FAQ)

Ciąża jako stan zwiększonej troski o przyszłą mamę i jej nienarodzone jeszcze dziecko jest to wyjątkowy okres wzmożonej uwagi, zmian, jakie zachodzą w organizmie kobiety.

Czy migrena w ciąży jest niebezpieczna?

Zazwyczaj migrenowe bóle głowy, które towarzyszą ciąży, nie stanowią powodu do niepokoju. Nieleczona lub nawrotowa migrena może przynieść konsekwencje zdrowotne pod postacią pogorszenia samopoczucia psychicznego ciężarnej. W niektórych sytuacjach może przyczyniać się m.in. do rozwoju udaru niedokrwiennego.

Migrena w ciąży w pierwszym trymestrze. Co może znaczyć?

Migreny w pierwszym trymetrze ciąży nie są niczym rzadkim. Ich powstawaniu sprzyja m.in. wcześniejszy wywiad migren przed okresem ciąży. Duże wahania hormonów (w tym głównie estrogenów), nudności i wymioty prowadzą do odwodnienia i zaburzeń gospodarki elektrolitowej. Wszystkie te dolegliwości mogą nasilać wystąpienie objawów bólowych.

Czy codzienny ból głowy w ciąży to coś normalnego?

Każdy ból głowy pojawiający się przez cały okres ciąży, wymaga konsultacji lekarskiej i wdrożenia odpowiedniego postępowania. O ile pierwszy trymestr ciąży z uwagi na duże wahania hormonalne, może wywołać bardzo często obecność dolegliwości, o tyle ostatni trymestr ciąży i towarzyszące mu bóle to powód to zwiększenia czujności diagnostycznej z uwagi na m.in. zwiększone ryzyko wystąpienia powikłań zakrzepowych w układzie krążenia czy też stanu przedrzucawkowego i rzucawki. Są to stany chorobowe wymagające pilnej hospitalizacji, gdyż zwiększają ryzyko porodu przedwczesnego.

Czy migrena w ciąży szkodzi dziecku?

Migrenowe bóle głowy w trakcie ciąży zwykle nie prowadzą do żadnych nieprawidłowości rozwoju płodu, choć uznaje się ich potencjalny wpływ na wystąpienie wcześniactwa i niskiej masy urodzeniowej noworodka.

Ból głowy i migrena w ciąży: podsumowanie informacji

Zarówno migrena jak i bóle głowy w trakcie ciąży stanowią istotne wyzwanie dla lekarzy prowadzących pacjentki aż do porodu.

  • Spośród wszystkich rozpoznań neurologicznych, niemal w 90% bóle głowy u ciężarnych mają charakter napięciowy lub migrenowy.
  • Największe natężenie dolegliwości obserwuje się w ciągu pierwszego trymestru ciąży.
  • Bóle głowy nasilają: stres, zmęczenie, odwodnienie, wahania gospodarki hormonalnej.
  • Niektóre typy bólu głowy w ciąży wymagają pogłębienia diagnostyki specjalistycznej.
  • Poza ograniczoną listą preparatów zmniejszających ból i objawy towarzyszące, w leczeniu bólu głowy u ciężarnych wykorzystuje się m.in.: techniki niefarmakologiczne jak: joga, akupunktura czy biofeedback.

Bibliografia

  1. dostęp online 20.09.2025 https://www.nhs.uk/pregnancy/related-conditions/common-symptoms/headaches/
  2. K. Phillips, J. Davison, B. Wakerley, „Headache in pregnancy- a brief practical guide”; British Journal of General Practice, December 2022
  3. P. Woźniak, P. Ziółkowski, A. Pręta- Dolińska, P. Oszukowski; „Akupunktura w leczeniu napadów migreny u kobiet ciężarnych”, GinPolMedProject 4 (14) 2009

Niedrożność jelit – objawy, przyczyny i leczenie

Bóle brzucha, wymioty czy niestrawność, to jedne z częstszych powodów konsultacji w gabinecie lekarskim. Czy zawsze jest to tylko wina błędu dietetycznego, czy może za tymi dolegliwościami kryje się poważniejszy problem wymagający diagnostyki?

Spis treści:

  1. Niedrożność jelit: czym jest?
  2. Niedrożność jelit: przyczyny zatrzymania treści jelitowej
  3. Niedrożność jelit: objawy dolegliwości
  4. Diagnostyka niedrożności jelit
  5. Z jakimi chorobami można pomylić niedrożność jelit?
  6. Niedrożność jelit: leczenie
  7. Niedrożność jelit: najczęstsze pytania (FAQ)
  8. Niedrożność jelit: podsumowanie

Niedrożność jelit: czym jest?

Niedrożność jelit według definicji jest procesem zatrzymania się ruchów perystaltycznych jelit pod wpływem działania układu nerwowego lub jako następstwo różnego rodzaju zaburzeń metabolicznych organizmu. Może to być także brak pasażu jelitowego z powodu zamknięcia jelita przez ucisk lub przeszkodę albo zamknięcie światła jelita wraz z uciskiem na naczynia krezki.

Pakiet zdrowe jelita banerek

Niedrożność jelit: przyczyny zatrzymania treści jelitowej

Wyróżniamy 2 główne typy niedrożności: porażenną i mechaniczną.

Do najczęstszych przyczyn porażennej niedrożności jelit zaliczamy:

W przypadku niedrożności mechanicznej najczęstszymi przyczynami dolegliwości związanych z tym stanem chorobowym są:

  • zadzierzgnięcie fragmentu jelita np. z powodu uwięźnięcia przepukliny pachwinowej lub o innej lokalizacji w jamie brzusznej;
  • skręt krezki jelita czy wgłobienia jelit;
  • zatkanie jelita np. przez nowotwór jelita grubego, kamień żółciowy, naciek nowotworowy z narządów odległych czy obecność pasożytów przewodu pokarmowego jak np. glista ludzka.

>> Przeczytaj: Badanie kału w kierunku pasożytów. Jak się przygotować, ile trwa, co wykrywa? Fakty i mity

Zadzierzgnięcie fragmentu jelita

W niektórych sytuacjach chorobowych może dojść do skrętu fragmentu jelit, które prowadzi do zadzierzgnięcia (nagłego zamknięcia jelit i w jego następstwie wstrzymania pasażu jelitowego). Równocześnie dochodzi do ucisku naczyń krwionośnych krezki. Do najczęstszych przyczyn chorobowych prowadzących do niedrożności z zadzierzgnięcia zaliczamy: skręt jelita lub zrosty otrzewnej czy uwięźnięcie przepukliny w obrębie jamy brzusznej.

Niedrożność mechaniczna

Niedrożność mechaniczna powstaje jako efekt zamknięcia światła jelita cienkiego lub grubego z powodu ucisku z zewnątrz (niedrożność z zatkania) lub zablokowania światła jelita i równoczesnego ucisku na naczynia krezki (niedrożność z zadzierzgnięcia). Proces ten skutkuje brakiem obecności pasażu treści pokarmowej w jelitach.

Niedrożność porażenna

Ten typ niedrożności wiąże się z zahamowaniem ruchów perystaltycznych jelit albo jako konsekwencja zaburzeń metabolicznych organizmu albo reakcji autonomicznego układu nerwowego na przewód pokarmowy.

>> Sprawdź: Leniwe jelita – jak poprawić perystaltykę jelit?

Niedrożność jelit: objawy dolegliwości

Bez względu na przyczynę wywołującą stan niedrożności jelit, charakterystyczna jest obecność trzech objawów jak:

  • zatrzymanie oddawanych gazów i stolca;
  • nudności, wymioty;
  • dolegliwości bólowe brzucha (o zmiennym natężeniu, różnej lokalizacji w zależności od przyczyny wywołującej stan niedrożności).

Ból brzucha zazwyczaj ma charakter ciągły, może się nasilać podczas kaszlu lub próby zmiany pozycji ciała chorego.

W przypadku niedrożności mechanicznej dolegliwości bólowe mogą pojawiać się falami i ulegać czasowemu osłabieniu.

Diagnostyka niedrożności jelit

W przypadku podejrzenia niedrożności porażennej jelit w diagnostyce obrazowej wykorzystywane są m.in. USG jamy brzusznej, RTG przeglądowe jamy brzusznej, TK jamy brzusznej. Do inwazyjnych metod zalicza się laparoskopię i laparotomię zwiadowczą.

W diagnostyce niedrożności mechanicznej jelit ocenia się:

  • badanie pasażu jelita ciekiego,
  • USG jamy brzusznej,
  • TK jamy brzusznej.

Uzupełnieniem może być endoskopia dolnego odcinka przewodu pokarmowego umożliwiająca ocenę poziomu niedrożności.

>> To może Cię zainteresować: Nadmierne gazy w jelitach – dlaczego powstają i jak się ich pozbyć?

Badania laboratoryjne w niedrożności jelit

Wśród pomocniczych badań laboratoryjnych przy diagnostyce niedrożności wyróżnić można:

>> Przeczytaj: Jak przygotować się do badań laboratoryjnych?

Badania fizykalne w niedrożności jelit

W zależności od typu niedrożności jelit, w trakcie badania fizykalnego zwracają uwagę charakterystyczne dla każdej z nich objawy.

W sytuacji podejrzenia niedrożności porażennej uwagę zwraca zachowanie i wygląd chorego. Jest to pozycja leżąca z ugiętymi kończynami dolnymi, widoczne jest wzdęcie powłok brzusznych. W trakcie osłuchiwania jamy brzusznej słychać cichą, leniwą perystaltykę lub jej brak. Uwagę może zwrócić także bolesne napięcie powłok brzusznych i wzmożone napięcie mięśni jamy brzusznej. Wśród pozostałych nieprawidłowości zwraca uwagę obrona mięśniowa – to objaw Blumberga. W sytuacjach klinicznych prowadzących do utraty krwi dochodzi stopniowo do:

  • tachykardii, przyspieszenia częstości oddechu;
  • osłabienia, zblednięcia i ochłodzenia powłok skórnych, zlewnych potów;
  • spadków ciśnienia tętniczego przy zmianie pozycji ciała i w pozycji leżącej.

Objawy charakteryzujące rozwijającą się niedrożność mechaniczną to:

  • wzdęcie powłok brzusznych;
  • metaliczne tony perystaltyczne w obrębie jamy brzusznej w trakcie osłuchiwania;
  • wypuk bębenkowy w trakcie opukiwania;
  • bolesność uciskowa, wyczuwalne przez powłoki zgrubienie.

>> Zobacz: Przewlekły ból brzucha u dzieci. Kiedy powinien nas niepokoić?

Badania obrazowe w niedrożności jelit

Zarówno w przypadku diagnostyki niedrożności porażennej, jak i mechanicznej stosowane są podobne techniki obrazowania:

  • USG jamy brzusznej ( do oceny m.in. wolnego płynu w jamie otrzewnej);
  • RTG przeglądowe jamy brzusznej;
  • TK jamy brzusznej;
  • badanie pasażu jelita cienkiego (przy podejrzeniu niedrożności z zatkania);

W zakresie chirurgicznym często wykorzystuje się także laparoskopię zwiadowczą i laparotomię zwiadowczą.

Z jakimi chorobami można pomylić niedrożność jelit?

Niedrożność jelit jest chorobą trudną do przeoczenia, ale z uwagi na obecność dolegliwości bólowych brzucha, które jej towarzyszą, należy różnicować to  z każdą inną chorobą występującą w obrębie jamy brzusznej czy miednicy, jak infekcje przewodu pokarmowego, dyspepsja, infekcje narządu rodnego, zakażenia układu moczowego i inne.

Niedrożność jelit: leczenie

Metody leczenia porażennej niedrożności jelit w dużej mierze zależne są od czynnika wywołującego chorobę. W przypadku przyczyn zapalnych czy infekcyjnych, leczenie polega na postępowaniu zachowawczym lub zabiegowym, a także na zapewnieniu równowagi wodno-elektrolitowej czy glikemii i antybiotykoterapii.

W przypadku rozpoznanej niedrożności mechanicznej jelit jedynym skutecznym sposobem leczenia jest zabieg chirurgiczny.

Znaczenie diety w niedrożności jelit

Postępowanie dietetyczne ma wpływ zarówno na zapobieganie wystąpienia niektórych typów niedrożności, jak i w okresie przed- i pooperacyjnym. W początkowej fazie leczenia wskazane jest jedynie przyjmowanie klarownych płynów jak woda, herbata, soki (bez pestek i miąższu). W kolejnych etapach stopniowo rozszerza się dietę o produkty półpłynne, przecierowe, ale o zmniejszonej ilości błonnika pokarmowego. W przypadku osób, u których istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia w przyszłości niedrożności jelit, wskazane jest częste przyjmowane małych porcji posiłków, dokładne przeżuwanie porcji posiłków i zastosowanie diety ubogoresztkowej.

Niedrożność jelit: najczęstsze pytania (FAQ)

Każdy ból lub dyskomfort w jamie brzusznej, zwłaszcza gdy nie mija samoistnie lub towarzyszą mu dodatkowe dolegliwości, jest często powodem do niepokoju.

Czy istnieją domowe sposoby na niedrożność jelit?

W przypadku wystąpienia bólu brzucha, nudności i wymiotów, zatrzymania gazów i stolca oraz innych charakterystycznych dla niedrożności objawów, istotne jest szybkie zgłoszenie się po pomoc lekarską. Każdorazowo wskazana jest konsultacja chirurgiczna lub w ramach szpitalnego oddziału ratunkowego i wdrożenie odpowiedniego leczenia. Nie istnieją żadne metody leczenia schorzenia w warunkach domowych.

Gdzie boli przy niedrożności jelit?

Dolegliwości bólowe w przebiegu niedrożności mogą pojawić się w obrębie całej jamy brzusznej. Mogą być zlokalizowane zarówno w obrębie całej jamy brzusznej jak też w obrębie nadbrzusza, śródbrzusza lub podbrzusza, po stronie prawej lub lewej.

Czego nie wolno jeść przy niedrożności jelit?

Niedrożność jelit może być wywołana wieloma czynnikami, nie tylko dietetycznymi. Jednakże niektóre pokarmy i produkty spożywcze mogą stanowić duże ryzyko wystąpienia niedrożności. Są to produkty z dużą ilością błonnika nierozpuszczalnego. Obecność w diecie skórek, nasion, pestek owoców i warzyw, orzechów, kukurydzy, sałata czy grzyby mogą wywierać wpływ na zaburzenia trawienia i przyczynić się do wystąpienia choroby.

Czy przy niedrożności jelit ma się nadmierne gazy?

Nadmierne gromadzenie się gazów w jelitach i ich zatrzymanie z następczym wzdęciem brzucha jest objawem charakterystycznym dla niedrożności mechanicznej.

Niedrożność jelit: podsumowanie

  • Niedrożność jelit jest często stanem ostrym, wymagającym pilnej konsultacji chirurgicznej.
  • Możemy wyróżnić dwa główne typy niedrożności jak: mechaniczna , porażenna.
  • Charakterystyczna dla niedrożności jelit triada objawów to:
    • bóle brzucha o zmiennym nasileniu;
    • nudności i wymioty;
    • zatrzymanie gazów i stolca w przewodzie pokarmowym
  • Leczenie niedrożności jelit uzależnione jest od przyczyny, która ją wywołała. Może to być zarówno uzupełnienie gospodarki metabolicznej, wodno-elektrolitowej czy konieczność leczenia operacyjnego by usunąć przeszkodę w obrębie jelit.
  • Nie ma żadnych domowych sposobów leczenia niedrożności jelit. Każde niepokojące objawy powinny być skonsultowane z lekarzem.
  • Dużą rolę profilaktyczną odgrywa odpowiednie postępowanie dietetyczne.

Bibliografia

  1. dostęp online 17.09.2025 https://www.mp.pl/pacjent/gastrologia/choroby/jelitocienkie/165274,niedroznosc-przewodu-pokarmowego
  2. dostęp online 18.09.2025 https://my.clevelandclinic.org/health/diseases/bowel-obstruction
  3. Interna Szczeklika 2021, Wyd. Medycyna Praktyczna, Kraków 2021

Choroby genetyczne: rodzaje i przyczyny. Diagnostyka chorób genetycznych

0

To, jakie cechy wyglądu posiadamy, nie zawsze wynika z cech dziedziczonych po przodkach czy wpływu środowiska,  w którym żyjemy. Niewłaściwe funkcjonowanie narządów i układów ludzkiego organizmu nie zawsze wiąże się z nowo powstałą chorobą czy ich czasowym niedomaganiem. Często przyczyną tych różnic i problemów zdrowotnych są nieprawidłowości pod postacią chorób lub zespołów wad genetycznych. Rozwój współczesnej nauki, w tym technik biotechnologicznych z każdym kolejnym rokiem pozwala nam coraz dokładniej poznać tajniki ludzkiego ciała na poziomie genów i chromosomów a tym samym poznać przyczyny związanych z nimi chorób.

Spis treści:

  1. Czym są choroby genetyczne?
  2. Rodzaje chorób genetycznych
  3. Przyczyny chorób genetycznych
  4. Najczęstsze choroby genetyczne
  5. Rzadkie choroby genetyczne
  6. Diagnostyka chorób genetycznych
  7. Choroby genetyczne: odpowiedzi na najczęstsze pytania (FAQ)
  8. Choroby genetyczne: podsumowanie informacji

Czym są choroby genetyczne?

Choroby genetyczne to dość zróżnicowana grupa chorób dotycząca zmian w obrębie pojedynczych lub wielu genów, a także rearanżacji chromosomów (zmian strukturalnych lub ich ilości).

>> Przeczytaj także: Choroby genetyczne u dzieci – jakie występują i jak je diagnozować

Rodzaje chorób genetycznych

Choroby genetyczne standardowo możemy podzielić na: jednogenowe, chromosomowe i wieloczynnikowe  a także choroby mitochondrialne.

Choroby genetyczne jednogenowe

W tej grupie rozróżnić możemy choroby związane z dziedziczeniem autosomalnym lub dziedziczeniem sprzężonym z płcią.

Choroby jednogenowe dotyczą mutacji lub uszkodzenia materiału genetycznego w obrębie któregoś z chromosomów autosomalnych. Tu wyróżnić możemy:

Choroby wieloczynnikowe

Ta grupa chorób uwarunkowana jest uszkodzeniami w wielu genach odpowiedzialnych za prawidłowe funkcjonowanie i rozwój ludzkiego organizmu.Mutacje w materiale genetycznym mogą zwiększać podatność na rozwój chorób, ale  duży udział ma także wpływ środowiska.

 To, czy u danej osoby rozwinie się choroba, zależy więc od wielu czynników, takich jak m.in.:

  • tryb życia,
  • sposób odżywiania,
  • ograniczenie aktywności fizycznej,
  • stosowanie używek,
  • dziedziczna skłonność do zachorowań.

Jako przykłady chorób uwarunkowanych przez wiele czynników możemy wskazać: cukrzycę, chorobę Alzheimera.

Choroby chromosomalne

W tej grupie chorób wyróżnić możemy kilka wariantów zaburzeń architektury materiału genetycznego. Są to:

Choroby mitochondrialne

W tej grupie chorób uwarunkowanych genetycznie dochodzi do zaburzeń metabolicznych powstałych na podłożu uszkodzenia i nieprawidłowego funkcjonowania mitochondriów, jako głównych centr energetycznych. Choroby te są skutkiem nieprawidłowości i mutacjami w mitochondrialnym DNA.

>> Dowiedz się więcej:  Choroby mitochondrialne – czym są i jak je zdiagnozować? Przykłady

Przyczyny chorób genetycznych

Choroby genetyczne mogą rozwinąć się zarówno de novo, czyli na etapie połączenia się nieprawidłowego materiału genetycznego, plemnika albo komórki jajowej w trakcie zapłodnienia czy też jako efekt m.in.:

a) aneuploidii, czyli nieprawidłowej ilości chromosomów pod postacią:

  • trisomii (chromosomu 21- w zespole Downa, chromosomu 18 – w zespole Edwardsa, chromosomu 13- w zespole Patau’a),
  • monosomii (braku jednej kopii chromosomu), jak np.  w zespole Turnera;

b) uszkodzeń jednego genu, np. mutacji CFTR w przypadku mukowiscydozy czy mutacji genu FMR-1 w przypadku rozpoznania zespołu łamliwego chromosomu X;

c) mikrodelecji – braku fragmentu chromosomu (np. nieprawidłowości w  budowie jednego z ramion chromosomu 15 jako przykład zespołu Angelmana czy Zespół Pradera-Williego.

Najczęstsze choroby genetyczne

Do najczęściej występujących w populacji na całym świecie chorób genetycznych zaliczamy trisomię chromosomu 21, czyli zespół Downa i mukowiscydozę.

Zespół Downa jest najczęściej rozpoznawaną trisomią w populacji ogólnej. Charakteryzuje się występowaniem zespołu wad wrodzonych związanych z dodatkową kopią chromosomu 21. Częstość występowania choroby szacuje się poziomie 1 na 800 do 1000 żywych urodzeń. Często wstępna diagnoza jest możliwa już w okresie prenatalnym ( podczas badań przesiewowych płodu).

Mukowiscydoza jest bardzo często rozpoznawaną chorobą genetyczną wśród ludzi, charakteryzującą się nadmierną produkcją gęstej wydzieliny w drogach oddechowych i układu pokarmowego i trudnością w jej ewakuacji. Skutkiem tego jest upośledzenie wielonarządowej. Do rozwoju tej choroby przyczynia się mutacja genu CFTR.

Rzadkie choroby genetyczne

Do grupy rzadkich chorób genetycznych należy wiele różnych schorzeń, których podłoże i przyczyny powstania są od wielu lat w centrum uwagi naukowców na całym świecie. Lista ulega regularnie powiększeniu o nowe jednostki chorobowe.

Do grupy rzadkich chorób genetycznych zaliczamy m.in. postępujące kostniejące zapalenie mięśni (FOP – Fibrodysplasia ossificans progressiva), a także naprzemienną hemiplegię dziecięcą (AHC –  alternating hemiplegia of childhood).  

>> Dowiedz się więcej: Choroby rzadkie i ultrarzadkie

Diagnostyka chorób genetycznych

Wyboru technik służących do rozpoznawania chorób uwarunkowanych genetycznie dokonuje się w głównej mierze w zależności od rodzaju diagnozowanych nieprawidłowości genetycznych. Do najczęstszych metod zaliczamy grupę testów cytogenetycznych i testów molekularnych. W diagnostyce uwzględnia się także badania fenotypowe.

Testy cytogenetyczne umożliwiają ocenę kariotypu (zestawu chromosomów) poprzez ich odpowiednie wybarwianie. Metody te pozwalająna identyfikację zarówno chromosomów jak i umożliwiają rozpoznanie zmian w ich strukturze i ilości (aberracji chromosomowych). Do tej grupy technik zaliczamy m.in. cytogenetykę molekularną pod postacią:

  • FISH (Fluorencence insitu Hybridization) – fluorescyjną hybrydyzację in situ – metoda służąca do oceny niezrównoważonych zmian genomowych jak addycje, mikrodelecje, delecje, aneuploidie czy zrównoważonych zmian jak translokacje;
  • aCGH (Array Comparative Genome Hybridization) – porównawczą hybrydyzację genomową do mikromacierzy;
  • MLPA (Multiplex Ligation – dependent Probe Amplification) – technika molekularna łącząca w sobie ligację i technikę PCR, która umożliwia wykrywanie zmian genetycznych w ilości kopii wybranych fragmentów DNA jak delecje czy duplikacje genów.

Testy molekularne to metody pozwalające na ocenę zmian zarówno w obrębie pojedynczego nukleotydu jak też w diagnostyce genetycznych przyczyn m.in.: chorób monogenowych.

Do tej grupy zaliczamy m.in. :

  • hybrydyzację metodą Southerna (Southern Blot);
  • qPCR, czyli ilościowe PCR z użyciem specyficznych sond (technika ta pozwala na diagnostykę mutacji w genach predyzpozycji do rozwoju nowotworów);
  • sekwencjonowanie metodą Sangera;
  • sekwencjonowanie nowej generacji (NGS – Next-Generation Sequencing);
  • panele NGS;
  • sekwencjonowanie całogenomowe;
  • sekwencjonowanie całoeksomowe.
badanie genetyczne WES banerek

Choroby genetyczne: odpowiedzi na najczęstsze pytania (FAQ)

Często w chwili postawionej diagnozy, pojawia się wiele pytań m.in. o podłoże czy najczęstsze przyczyny chorób genetycznych. Samo rozpoznanie wzbudza sporo emocji wśród najbliższych osoby, której problem może dotyczyć.

Jakie choroby mogą być dziedziczne?

Nie wszystkie choroby o podłożu genetycznym mogą być przekazywane w kolejnych pokoleniach. Do grupy chorób, które często występują rodzinnie, zaliczyć możemy m.in.:
hemofilię A i B,
– daltonizm,
– dystrofia mięśniowa Duchenne’a.

Która choroba genetyczna jest najczęstsza?

Najczęściej występującą w populacji chorobą uwarunkowaną genetycznie jest mukowiscydoza. W Polsce choroba ta rozpoznawana jest u 1 na 5000 żywych urodzeń. Występuje zarówno u chłopców jak i dziewczynek. Objawy choroby pojawiają się już w pierwszych dobach po narodzinach. W ramach populacyjnej profilaktyki chorób genetycznych od wielu lat na oddziałach neonatologicznych u wszystkich noworodków w naszym kraju wykonuje się przesiewowe testy bibułowe, które służą wykrywaniu najczęstszych chorób , w tym m.in. mukowiscydozy.

Jakie jest 5 najrzadszych chorób genetycznych?

Do chorób rzadkich należy bardzo dużo różnych rozpoznań z zakresu medycyny. Trudno jest jednoznacznie określić, które spośród nich rozpoznawane są najrzadziej w ogólnej populacji na całym świecie.
Do grupy tej zaliczyć możemy m.in.:
– progerię, czyli zespół Hutchinsona i Gilforda – chorobę, w przebiegu której dochodzi do przedwczesnego i szybkiego starzenia się organizmu.
– postępujące kostniejące zapalenie mięśni (FOP – Fibrodysplasia ossificans progressiva),
– naprzemienna hemiplegia dziecięca (AHC – alternating hemiplegia of childhood),
alkaptonuria,
– Zespół Lesch-Nyhan.

Choroby genetyczne: podsumowanie informacji

  • Choroby genetyczne to różnorodna grypa chorób, u których podłoża leżą nieprawidłowości w zakresie budowy lub liczby chromosomów i genów.
  • Pierwsze objawy choroby uwarunkowanej genetycznie można zauważyć często już po narodzinach dziecka lub jeszcze w okresie prenatalnym. W przypadku niektórych z chorób genetycznych dopiero w trakcie wielomiesięcznej diagnostyki i obserwacji objawów można postawić ostateczne rozpoznanie.
  • Choroby uwarunkowane genetycznie mogą być zarówno dziedziczone, jak też rozwijać się jako efekt nowo powstałej mutacji przed lub tuż po zapłodnieniu.
  • W przypadku chorób wieloczynnikowych, na ich wystąpienie ma wpływ zarówno predyspozycja genetyczna jak i uwarunkowania środowiskowe czy czynniki zewnętrzne.

Bibliografia

  1. dostęp online 12.09.2025 https://chorobyrzadkie.gov.pl/pl/edukacja/metody-stosowane-w-diagnostyce-genetycznej-chorob-dziedzicznych
  2. dostęp online 14.09.2025 https://www.mp.pl/pacjent/pediatria/choroby/genetyka
  3. dostęp online 10.09.2025 https://e-biotechnologia.pl/artykuly/mlpa/
  4. dostęp online 17.09.2025 https://www.mp.pl/pacjent/pediatria/choroby/genetyka/77880,na-czym-polegaja-choroby-genetyczne
  5. dostęp online 16.09.2025 https://rarest.org/people/rarest-genetic-disorders-in-the-world

Plamienie lub krwawienie w ciąży – co może oznaczać i kiedy udać się do szpitala?

Plamienie w ciąży to objaw, który budzi niepokój u wielu przyszłych mam. Czy każda taka sytuacja wymaga pilnej wizyty u lekarza? W tym artykule omówimy najczęstsze przyczyny plamień i krwawień, wyjaśnimy, jak interpretować kolor wydzieliny oraz kiedy konieczna jest pilna konsultacja z lekarzem.

Kluczowe informacje:
>> Nie każde plamienie oznacza powikłania, ale wymaga obserwacji i konsultacji.
>> Jasnoczerwone, obfite krwawienie, ból i objawy ogólne to sygnały alarmowe.
>> Kolor wydzieliny pomaga wstępnie ocenić sytuację, ale nie zastępuje badania lekarskiego.
>> Diagnostyka obejmuje USG, badanie ginekologiczne i, w razie wskazań, badania laboratoryjne.
>> Wątpliwości zawsze wyjaśnia lekarz prowadzący.

Spis treści:

  1. Jak wygląda plamienie w ciąży?
  2. Przyczyny plamień i krwawień w ciąży
  3. Plamienie w ciąży: kolory wydzieliny
  4. Kiedy plamienie w ciąży powinno niepokoić?
  5. Powracające plamienia w ciąży: jakie badania wykonać?
  6. Krwawienie i plamienie w ciąży: najczęstsze pytania (FAQ)

Jak wygląda plamienie w ciąży?

Plamienie w ciąży to niewielka ilość krwi wydobywająca się z dróg rodnych. Choć jego obecność może budzić niepokój, w wielu przypadkach nie stanowi zagrożenia. Warto jednak zwrócić uwagę na jego cechy, takie jak intensywność czy kolor. Najczęstsze cechy plamienia:

  • pojawia się w niewielkiej ilości (ślady na wkładce lub bieliźnie),
  • może mieć kolor różowy, czerwony lub brązowy,
  • ma postać plamek, smużek lub kropli,
  • występuje jednorazowo lub nieregularnie.

Od plamienia odróżniamy krwawienie – oznacza ono większą utratę krwi, której mogą towarzyszyć skrzepy, konieczność częstej zmiany podpasek, a także objawy takie jak ból brzucha, skurcze macicy, zawroty głowy czy osłabienie.

>> Zobacz: Upławy w ciąży: rodzaje, przyczyny, co oznaczają. Kiedy powinny niepokoić?

Przyczyny plamień i krwawień w ciąży

Źródła plamień i krwawień różnią się w zależności od trymestru oraz tła ginekologicznego. W kolejnych podrozdziałach omówiono najczęstsze sytuacje kliniczne.

Plamienie w 1. trymestrze ciąży: przyczyny

Pierwszy trymestr to czas intensywnych zmian hormonalnych i fizjologicznych. Plamienie w tym okresie często ma charakter przejściowy i niegroźny, choć czasem wymaga diagnostyki.

Najczęstsze przyczyny plamień:
Plamienie implantacyjne – fizjologiczny objaw zagnieżdżania zarodka. Wydzielina zwykle różowa lub brązowa, ustępuje samoistnie.
Krwiak podkosmówkowy – zbiornik krwi między kosmówką a ścianą macicy. Małe krwiaki zwykle wchłaniają się samoistnie, większe wymagają monitorowania.
Czynniki mechaniczne i zmiany szyjki – np. polipy, infekcje, urazy po współżyciu lub badaniu. Wymagają oceny lekarskiej.
Możliwe przyczyny krwawienia:
Poronienie samoistne – może objawiać się krwawieniem, bólem podbrzusza, obecnością skrzepów lub fragmentów tkanek. Wymaga pilnej diagnostyki.
Ciąża ektopowa (pozamaciczna) – groźny stan, w którym zarodek zagnieżdża się poza jamą macicy, zwykle w jajowodzie. Objawy to krwawienie, silny ból i możliwe zagrożenie życia. Konieczna jest natychmiastowa pomoc lekarska.

Plamienie w 2. trymestrze: przyczyny

Drugi trymestr to zazwyczaj spokojniejszy etap ciąży, ale plamienie może się nadal pojawić. Często wiąże się z miejscowymi zmianami lub infekcjami, jednak czasem wymaga pilnej diagnostyki — zwłaszcza jeśli dotyczy struktur łożyskowych.

Najczęstsze przyczyny plamień to:
Niewydolność szyjki macicy – szyjka skraca się i rozwiera zbyt wcześnie, bez skurczów. Może prowadzić do poronienia lub porodu przedwczesnego.
Infekcje pochwy lub szyjki – mogą powodować plamienie po stosunku lub badaniu. Wymagają leczenia, by zapobiec powikłaniom.
Zmiany szyjki (np. polipy, nadżerki) – łatwo krwawią przy urazie. Zwykle są łagodne, ale warto je skontrolować.
Możliwe przyczyny krwawienia:
Łożysko przodujące – łożysko zasłania ujście szyjki. Może powodować bezbolesne krwawienie i wymaga nadzoru oraz zaplanowanego porodu.

Plamienie w trzecim trymestrze ciąży: przyczyny

W trzecim trymestrze plamienie zawsze wymaga wzmożonej czujności. Może świadczyć o rozpoczynającym się porodzie, ale także o powikłaniach zagrażających zdrowiu matki i dziecka.

Najczęstsze przyczyny plamień to:
Czop śluzowy – podbarwiony krwią śluz zwiastujący przygotowanie szyjki do porodu; nie zawsze oznacza natychmiastowe rozpoczęcie akcji porodowej.
Drobne zmiany szyjki macicy – np. nadżerki czy podrażnienia mechaniczne; w III trymestrze również wymagają konsultacji.
Możliwe przyczyny krwawienia:
Łożysko przodujące – gdy łożysko przysłania ujście szyjki macicy; typowo powoduje bezbolesne krwawienie.
Przedwczesne odklejenie łożyska – stan nagły z bólem, napięciem macicy i krwawieniem; wymaga natychmiastowej interwencji.
Przodujące naczynia płodowe – rzadkie, lecz niebezpieczne; naczynia krwionośne płodu przebiegają nad ujściem szyjki i mogą pęknąć przy odpłynięciu wód.

Plamienie w ciąży: kolory wydzieliny

Kolor wydzieliny może dostarczyć istotnych informacji, ale nie stanowi samodzielnej podstawy do diagnozy — znaczenie ma również ilość, czas trwania, obecność bólu czy inne objawy towarzyszące.

Kolor wydzielinyCo może oznaczać
Różowy / jasnoróżowyDomieszka świeżej krwi – możliwa po badaniu, współżyciu, rzadziej przy implantacji (I trymestr).
Ciemny (brunatny)Stara krew – np. krwiak podkosmówkowy. Niekiedy objaw wcześniejszego krwawienia.
JasnoczerwonyŚwieża krew – może wskazywać na aktywne krwawienie, np. łożysko przodujące lub jego odklejenie.
Ze skrzepamiMożliwe poronienie (I trymestr) lub odklejenie łożyska. Objaw alarmowy.
Śluz z krwiąCzop śluzowy – oznaka zbliżającego się porodu lub objaw infekcji szyjki (w zależności od kontekstu).

>> Sprawdź: Progesteron w ciąży – funkcje, badanie, wysoki i niski poziom progesteronu w ciąży

Kiedy plamienie w ciąży powinno niepokoić?

Plamienie bywa objawem przejściowym, ale niektóre cechy zwiększają prawdopodobieństwo powikłań i wymagają pilnej konsultacji.

Niepokojące sytuacje:

  • obfitsze krwawienie (np. potrzeba zmiany podpaski ≥1/h przez >2 godziny) lub obecność skrzepów/tkanek,
  • jasnoczerwony kolor utrzymujący się lub narastający,
  • ból podbrzusza, skurcze, napięcie macicy,
  • zawroty głowy, osłabienie, omdlenie,
  • uraz brzucha lub upadek,
  • krwawienie w II/III trymestrze,
  • brak odczuwalnych ruchów płodu w zaawansowanej ciąży,
  • Rh(-) u ciężarnej i epizod krwawienia (może wymagać profilaktyki anty‑D zgodnie z zaleceniami).

>> To może Cię zainteresować: Ból brzucha w ciąży. Jakie objawy powinny niepokoić?

Plamienie w ciąży: kiedy do szpitala?

Nie każde plamienie oznacza konieczność hospitalizacji, ale są sytuacje wymagające pilnej pomocy medycznej. Udaj się do szpitala natychmiast, jeśli występuje krwawienie jest obfite lub nie słabnie, pojawiają się skrzepy lub fragmenty tkanek, towarzyszy silny ból brzucha lub bolesne skurcze, występują objawy ogólne (bladość, kołatanie serca, zawroty głowy, omdlenie), w II/III trymestrze pojawia się jakiekolwiek krwawienie, doszło do urazu brzucha lub odpływu wód płodowych z domieszką krwi czy przestałaś czuć ruchy dziecka (w ciąży zaawansowanej).

Pamiętaj:
W sytuacjach nagłych nie prowadź pojazdu — zorganizuj transport lub wezwij karetkę.

Powracające plamienia w ciąży: jakie badania wykonać?

Nawracające plamienia wymagają ukierunkowanej diagnostyki. Dobór badań zależy od wieku ciążowego i obrazu klinicznego.

  • USG przezpochwowe/przezbrzuszne – ocena lokalizacji ciąży, żywotności zarodka/płodu, obecności krwiaka podkosmówkowego, długości szyjki, położenia łożyska.
  • Badania hormonalne (β‑hCG, progesteron) – pomocne we wczesnej ciąży, gdy USG jest jeszcze niediagnostyczne.
  • Badanie ginekologiczne – ocena szyjki (polipy, nadżerki), objawów infekcji; pobranie wymazów w razie wskazań.
  • Grupa krwi i Rh – u kobiet Rh(–) można rozważyć podanie immunoglobuliny anty‑D, zwłaszcza po 12. tygodniu.
  • Morfologia i parametry krzepnięcia – w przypadku obfitszych krwawień lub objawów ogólnych.

>> Przeczytaj również: Badania laboratoryjne dla kobiet w ciąży – okiem ginekologa

Pakiet kobiety w ciąży (16 badań) banerek

Krwawienie i plamienie w ciąży: najczęstsze pytania (FAQ)

Czy plamienie w 5. tygodniu ciąży jest normalne?

Tak — może być związane z implantacją zarodka. Jeśli jednak plamienie się przedłuża, nasila lub towarzyszą mu inne objawy, warto skonsultować się z lekarzem.

Czy jasnoczerwone plamienie po stosunku to sygnał alarmowy?

Nie zawsze — często jest to efekt zwiększonego ukrwienia i wrażliwości szyjki macicy. Takie plamienie zazwyczaj nie jest groźne, ale warto skonsultować się z lekarzem, zwłaszcza jeśli się powtarza lub towarzyszy mu ból.

Jaki kolor krwi przy poronieniu?

Krew przy poronieniu jest zazwyczaj ciemnoczerwona i może zawierać skrzepy lub fragmenty tkanek. Towarzyszy jej często ból podbrzusza. W razie takich objawów konieczna jest pilna konsultacja lekarska oraz wykonanie USG.


Bibliografia

  1. Norwitz ER, Park JS. UpToDate: Evaluation and differential diagnosis of vaginal bleeding before 20 weeks of gestation
  2. Norwitz ER, Park JS. UpToDate: Evaluation and differential diagnosis of vaginal bleeding after 20 weeks of gestation
  3. NHS.uk. Vaginal bleeding in pregnancy, https://www.nhs.uk/pregnancy/related-conditions/common-symptoms/vaginal-bleeding RACGP. Early pregnancy bleeding. Royal Australian College of General Practitioners.

Nadmierne gazy w jelitach – dlaczego powstają i jak się ich pozbyć?

Dolegliwości jelitowe potrafią istotnie obniżyć jakość życia. Jednym z nieprzyjemnych objawów związanych z przewodem pokarmowym są nadmierne gazy.

Jakie są przyczyny powstania gazów w jelitach? O czym świadczą nadmierne gazy w jelitach? Przeczytaj poniższy artykuł i dowiedz się jakie są przyczyny nadmiernych gazów i kiedy zgłosić się do lekarza.

Spis treści:

  1. Gazy w jelitach: czym są i jak powstają?
  2. Nadmierne gazy: przyczyny częstych gazów w jelitach
  3. Czy gazy jelitowe mogą oznaczać chorobę?
  4. Nadmierne gazy: jakie mogą towarzyszyć im objawy?
  5. Kiedy iść do lekarza z częstymi gazami?
  6. Jakie badania wykonać przy nadmiernej ilości gazów?
  7. Co na nadmierne gazy?
  8. Gazy w jelitach: najczęstsze pytania o nadmierne gazy jelitowe (FAQ)
  9. Nadmierne gazy. Podsumowanie informacji o gazach w jelitach

Gazy w jelitach: czym są i jak powstają?

Powstawanie gazów w jelitach (zarówno w jelicie cienkim, jak i grubym) to proces fizjologiczny. Gazy powstają między innymi w procesach fermentacji bakteryjnej, jak i w trakcie trawienia substancji odżywczych dostarczanych wraz z pokarmem. Gazy w jelicie mogą być również efektem połykania powietrza. Pod względem chemicznym, w jelitach znajdują się między innymi takie gazy jak azot, metan, tlen, dwutlenek węgla, wodór i siarkowodór.

W prawidłowych warunkach w jelicie cienkim powstaje znacznie mniej gazów, niż w jelicie grubym, gdzie proces fermentacji jest znacznie bardziej nasilony ze względu na liczniejszy gatunkowo mikrobiom. W jelicie cienkim odnotowuje się niewielką ilość bakterii tlenowych (typowo <105 CFU/ml – jednostek tworzących kolonię). Za utrzymywanie prawidłowej równowagi w obrębie mikrobiomu jelita cienkiego odpowiada między innymi:

  • prawidłowa perystaltyka w obrębie jelit,
  • niskie pH żołądka,
  • właściwości przeciwbakteryjne substancji zawartych w soku trzustkowym,
  • wydzielanie przeciwciał IgA,
  • zapora mechaniczna między jelitem cienkim a jelitem grubym – zastawka krętniczo-kątnicza.

Nieprawidłowości związane z którymkolwiek z wymienionych powyżej mechanizmów mogą prowadzić do namnażania się bakterii w obrębie jelita cienkiego, co prowadzi do powstawania nadmiernej ilości gazów.

>> Zobacz: Budowa, funkcje i najczęstsze choroby układu pokarmowego człowieka

Nadmierne gazy: przyczyny częstych gazów w jelitach

Ilość gazów, jaka powstaje w obrębie jelit, jest uzależniona między innymi od rodzaju spożywanych pokarmów. Produkty, które prowadzą do nadmiernych gazów w jelitach to przede wszystkim:

  • pokarmy bogate w błonnik, który jest rozkładany w jelicie grubym – takie jak kapusta, kalafior, fasola, czy groch,
  • nabiał – laktoza zawarta w mleku i serach trafia do jelita grubego, gdzie ulega fermentacji,
  • cebula, czosnek – zawierają dość dużo błonnika, ale również fruktany, rozkładane w jelicie grubym,
  • miód, gruszki, jabłka – zawierają dużą ilość fruktozy,
  • dieta wysokobiałkowa – nadmiar białka jest rozkładany przez bakterie do związków siarki,
  • napoje gazowane – są źródłem dużej ilości cukrów prostych, podlegających fermentacji bakteryjnej.

>> Sprawdź: Ból brzucha po jedzeniu – możliwe przyczyny i diagnostyka. Jakie badania wykonać?

Czy gazy jelitowe mogą oznaczać chorobę?

Należy mieć świadomość, że w niektórych przypadkach nadmierne gazy w jelitach są związane ze schorzeniami gastrologicznymi. Bardzo często jest to zespół przerostu bakteryjnego jelita cienkiego (SIBO), którego istotą jest nadmierne namnażanie się w obrębie jelita cienkiego bakterii typowych dla jelita grubego. Choroba ta bardzo często towarzyszy takim schorzeniom i stanom klinicznym jak:

Inne schorzenia, którym może towarzyszyć nadmierna produkcja gazów w jelitach to:

  • nietolerancja laktozy – wynikająca z niedoboru enzymu, laktazy,
  • nietolerancja fruktozy – której istotą są najczęściej zaburzenia wchłaniania tego cukru w obrębie jelita cienkiego,
  • niewydolność zewnątrzwydzielnicza trzustki – która prowadzi do niedoboru enzymów trzustkowych, w tym lipazy, amylazy, a także proteaz, a tym samym zaburzeń trawienia,
  • parazytozy jelitowe – w tym lamblioza,
  • choroby zapalne jelit wrzodziejące zapalenie jelita grubego, choroba Leśniowskiego-Crohna.
Test wodorowo - metanowy(diagnostyka SIBO) banerek

Nadmierne gazy: jakie mogą towarzyszyć im objawy?

W przypadku schorzeń przewlekłych, nadmierne gazy to zazwyczaj jeden z elementów obrazu klinicznego. Nadmiernym gazom często towarzyszą takie objawy kliniczne jak bóle brzucha, wzdęcia, uczucie pełności po posiłkach, biegunki, zaparcia, utrata masy ciała, obrzęki czy osłabienie.

Warto wiedzieć, że wymieniony w poprzednim akapicie zespół przerostu bakteryjnego jelita cienkiego często związany jest z niedoborami witamin. Nadmierny rozrost bakterii prowadzi bowiem do zaburzeń wchłaniania, a także zużywania substancji odżywczych przez namnażające się bakterie.

>> To może Cię zainteresować: SIBO a dieta – czym jest SIBO i dlaczego należy stosować odpowiednio skomponowaną dietę?

Kiedy iść do lekarza z częstymi gazami?

Pojawianie się nadmiernych gazów w jelitach powinno skłonić do wizyty lekarskiej jeżeli:

  • towarzyszą im inne objawy, w tym między innymi ból brzucha, gorączka, utrata masy ciała,
  • towarzyszy im biegunka, szczególnie o tłuszczowym charakterze,
  • nadmierne gazy nie mijają po kilku dniach,
  • nadmierne gazy nie są związane z przyjęciem pokarmu, dla którego ten objaw jest typowy.

W pierwszej kolejności należy udać się do lekarza rodzinnego, który po zebraniu wywiadu i zbadaniu pacjenta zadecyduje o dalszym postępowaniu diagnostyczno-leczniczym.

Badanie Organix Gastro pośredni test dysbiozy banerek

Jakie badania wykonać przy nadmiernej ilości gazów?

Badania, które wykonuje się w celu diagnostyki nadmiernych gazów to przede wszystkim:

  • badanie bakteriologiczne treści jelita cienkiego – jest to złoty standard w diagnostyce zespołu rozrostu bakteryjnego, jednak wymaga wykonania endoskopii,
  • testy oddechowe – w tym wodorowy test oddechowy czy metanowy test oddechowy; testy te oceniają produkcję wymienionych gazów przez bakterie znajdujące się w jelitach; należy podkreślić, że znaczenie ma dodatni wynik testu oddechowego, a wynik negatywny nie wyklucza rozpoznania SIBO; wodorowy test oddechowy jest również wykorzystywany w diagnostyce nietolerancji laktozy,
  • stężenie witaminy B12 – zespół rozrostu bakteryjnego i inne schorzenia gastrologiczne mogą prowadzić do niedoboru witamin,
  • stężenie kwasu foliowego – w przebiegu SIBO obserwuje się niekiedy zwiększone stężenie kwasu foliowego, związane z produkcją tej substancji przez bakterie,
  • morfologia krwi obwodowej – może ujawnić niedokrwistość z niedoboru witaminy B12,
  • stężenie albumin,
  • zdjęcie rentgenowskie przewodu pokarmowego – to badanie obrazowe wykonuje się przy podejrzeniu takich schorzeń jak uchyłki jelita, czy zwężenie jelit,
  • oznaczenie elastazy w kale – badanie to wykonuje się w przebiegu diagnostyki zewnątrzwydzielniczej niewydolności trzustki,
  • badanie kału w kierunku pasożytów i G. lamblia,
  • oznaczanie kalprotektyny w kale,
  • oznaczenie przeciwciał ASCA oraz pANCA,
  • badania endoskopowe przewodu pokarmowego wraz z pobraniem biopsji do badania histopatologicznego – badania te wykonuje się między innymi w diagnostyce nieswoistych zapaleń jelit.

>> Przeczytaj: Badanie histopatologiczne – co to jest, co wykrywa i kiedy się je przeprowadza?

Co na nadmierne gazy?

Leczenie nadmiernych gazów w jelitach wymaga podjęcia terapii przyczynowej. W przypadku potwierdzenia zespołu rozrostu bakteryjnego konieczne jest włączenie odpowiedniej diety, w tym ograniczenie węglowodanów fermentujących, a także zastosowanie antybiotykoterapii (najczęściej stosuje się rifaksyminę).

Jeżeli u pacjenta stwierdzono nietolerancję laktozy, należy ograniczyć jej ilość w diecie. Wspomagająco stosuje się preparaty enzymu laktazy. Konieczne jest również uzupełnienie ewentualnych niedoborów (na przykład witaminy B12).

>> Zobacz: Witamina B12 – budowa, rola, wchłanianie, objawy niedoboru (webinar)

Gazy w jelitach: najczęstsze pytania o nadmierne gazy jelitowe (FAQ)

Nadmierne gazy w jelitach to częsta dolegliwość. Nic więc dziwnego, że budzi wiele obaw i wątpliwości. Poniżej odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania.

Czy częste żucie gumy może zwiększać ilość gazów w jelitach?

Częste żucie gumy zdecydowanie może powodować pojawienie się nadmiernych gazów w jelitach. Wynika to z faktu, że gumy bardzo często zawierają w swoim składzie węglowodany, które są rozkładane przez bakterie jelitowe. Ponadto, w czasie żucia gumy połyka się powietrze, co może zwiększać nieprzyjemne objawy jelitowe.

Czy palenie papierosów powoduje nadmierne gazy?

Palenie papierosów może zwiększać ryzyko wystąpienia nadmiernych gazów. Wiąże się to zarówno z połykaniem powietrza podczas palenia, ale również ze zmianami w składzie mikrobiomu jelitowego, które wywołują substancje zawarte w papierosach. Nikotyna wpływa na motorykę w obrębie przewodu pokarmowego, co może predysponować do zalegania treści pokarmowej, co z kolei zwiększa fermentację i produkcję gazów.

Wątroba a nadmierne gazy. Czy gazy w jelitach są objawem chorej wątroby?

Nadmierne gazy nie są charakterystycznym objawem schorzeń wątroby. Jednak w niektórych przypadkach nieprawidłowości związane z tym narządem mogą być pośrednią przyczyną nadmiernych gazów. Przykładem są tutaj zaburzenia transportu żółci, prowadzące do nieprawidłowości w trawieniu tłuszczów i ich zalegania w przewodzie pokarmowym, co z kolei może powodować nadmierną produkcję gazów.

Trzustka a nadmierne gazy. Czy gazy w jelitach mogą oznaczać chorą trzustkę?

Schorzenia trzustki mogą objawiać się nadmiernymi gazami. Przykładem jest niewydolność zewnątrzwydzielnicza trzustki, a także przewlekłe jej zapalenie.

Nadmierne gazy. Podsumowanie informacji o gazach w jelitach

  • Produkcja gazów w obrębie jelit to naturalne zjawisko, jednak ich nadmierna ilość może być objawem schorzeń internistycznych.
  • Nadmierne gazy w jelitach mogą być także efektem stosowanej diety, szczególnie, gdy jest ona bogata w błonnik, nabiał czy też cukry proste i napoje gazowane.
  • Utrzymujące się nadmierne gazy powinny skłonić do wizyty u lekarza i przeprowadzenia szerokiej diagnostyki, w tym między innymi w kierunku zespołu rozrostu bakteryjnego.
  • Leczenie nadmiernych gazów obejmuje leczenie farmakologiczne – zarówno objawowe i przyczynowe, ale należy podkreślić, że niezwykle ważne jest postępowanie dietetyczne.

Bibliografia

  1. A. Dąbrowski, Choroby przewodu pokarmowego – postępy 2020/2021, Med. Prakt., 2021; 6: 55–76.
  2. J. Tatoń, A. Czech, Diagnostyka internistyczna, PZWL Wydawnictwo Lekarskie, Warszawa 2005,
  3. A. Szczeklik, Piotr Gajewski, Interna Szczeklika, Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, Kraków 2020/2021.

Przerzuty raka jelita grubego – gdzie najczęściej występują i jakie dają objawy?

Rak jelita grubego to jeden z najczęściej występujących nowotworów złośliwych w Polsce. W zaawansowanych stadiach może dochodzić do rozsiewu komórek nowotworowych do innych narządów, czyli przerzutów — najczęściej do wątroby, płuc czy otrzewnej. Zmiany przerzutowe nie zawsze dają objawy, ale ich obecność znacząco wpływa na rokowanie i dalsze leczenie. Dowiedz się, jak je rozpoznać i jakie badania pomagają je wykryć.

Spis treści:

  1. Rak jelita grubego: co to za nowotwór?
  2. Kiedy rak jelita grubego daje przerzuty?
  3. Rak jelita grubego: gdzie daje przerzuty?
  4. Jakie badania przy przerzutach raka jelita grubego wykonać?
  5. Przerzuty raka jelita grubego: najczęstsze pytania (FAQ) 
  6. Przerzuty raka jelita grubego: podsumowanie

Rak jelita grubego: co to za nowotwór?

Rak jelita grubego (w klasyfikacji ICD-10 kody C18–C20) w ponad 85% przypadków jest gruczolakorakiem rozwijającym się z gruczolaków (polipów). Czynnikami ryzyka są m.in. wiek powyżej 50 lat, dieta uboga w błonnik, otyłość oraz choroby zapalne jelit. Objawy zależą od lokalizacji guza, np. niedokrwistość, zaburzenia wypróżnień, ból brzucha.

>> Więcej informacji na ten temat znajdziesz w artykule: Rak jelita grubego – objawy, diagnostyka i leczenie

Kiedy rak jelita grubego daje przerzuty?

Przerzuty mogą rozwinąć się zarówno w trakcie rozrostu guza pierwotnego, jak i po zakończonym leczeniu. Najczęściej pojawiają się w zaawansowanym stadium choroby – gdy nowotwór przekracza ścianę jelita, zajmuje okoliczne węzły chłonne (stadium III) lub rozprzestrzenia się do innych narządów (stadium IV – według klasyfikacji TNM).

U części pacjentów zmiany przerzutowe są wykrywane już w chwili rozpoznania choroby, często przypadkowo i bez wyraźnych objawów. Ryzyko ich wystąpienia rośnie, gdy guz rośnie szybko, nacieka naczynia krwionośne lub limfatyczne albo nie został całkowicie usunięty chirurgicznie.

Przerzuty tworzą się, gdy komórki nowotworowe odrywają się od guza, dostają się do naczyń i wraz z krwią lub chłonką trafiają do innych narządów. Nowe ogniska pojawiają się w różnych narządach w zależności od drogi szerzenia.

>> Zobacz również artykuł : Zapobiegaj rozwojowi raka jelita grubego!

Rak jelita grubego: gdzie daje przerzuty?

Rak jelita grubego tworzy ogniska przerzutowe w różnych narządach, choć niektóre lokalizacje są znacznie częstsze. Wynika to głównie z kierunku przepływu krwi i chłonki z jelita oraz właściwości biologicznych samego nowotworu. Najczęściej przerzuty pojawiają się w wątrobie, płucach, węzłach chłonnych i otrzewnej. Ich lokalizacja wpływa zarówno na możliwe objawy, jak i na rokowanie oraz dobór leczenia.

Lokalizacja przerzutuObjawyZnaczenie kliniczneCzęstość
WątrobaBól, żółtaczka, wodobrzuszeNajczęstsze miejsce rozsiewu, kluczowe dla rokowaniaok. 50–70%
PłucaKaszel, duszność, krwioplucieCzęstsze w raku odbytnicy, możliwa resekcjaok. 10–20%
Węzły chłonneObrzęk, brak objawówWczesna faza rozsiewubardzo często
KościBól, złamania patologicznePóźne stadium, gorsze rokowanie<10%
OtrzewnaWodobrzusze, wzdęciaCzęsto trudne do leczeniaok. 4–15%
MózgBóle głowy, drgawkiRzadkie, bardzo złe rokowanie<5%

Rak jelita grubego – przerzuty do węzłów chłonnych

Węzły chłonne to najczęstsze miejsce wczesnego rozsiewu raka jelita grubego. Zajęcie węzłów często przebiega bezobjawowo, ale może powodować powiększenie widoczne lub wyczuwalne np. w pachwinach czy nadobojczykowo. Przerzuty w tej lokalizacji oznaczają zwykle stadium III choroby i mają istotne znaczenie dla wyboru leczenia.

Rak jelita grubego – przerzuty do płuc

Płuca to drugie po wątrobie najczęstsze miejsce przerzutów raka jelita grubego, szczególnie w przypadku guzów zlokalizowanych w odbytnicy. Rozsiew do płuc może przez długi czas przebiegać bezobjawowo i bywa wykrywany przypadkowo w tomografii komputerowej. Objawy to przewlekły kaszel, duszność, krwioplucie i ból w klatce piersiowej.

Rak jelita grubego – przerzuty do wątroby

Wątroba jest najczęstszym miejscem przerzutów raka jelita grubego i odgrywa kluczową rolę w rokowaniu oraz planowaniu leczenia. U wielu pacjentów rozsiew do tego narządu przebiega początkowo bezobjawowo i jest wykrywany dopiero w badaniach obrazowych.

  • Objawy przerzutów do wątroby to:
  • ból lub uczucie rozpierania w prawym podżebrzu,
  • wodobrzusze,
  • żółtaczkę,
  • spadek masy ciała i apetytu.

Rak jelita grubego – przerzuty do kości

Przerzuty do kości są rzadkie i zwykle pojawiają się w zaawansowanym stadium choroby. Mogą powodować ból, osłabienie struktury kości i zwiększone ryzyko złamań patologicznych.

Jakie badania przy przerzutach raka jelita grubego wykonać?

W celu potwierdzenia przerzutów lekarz zleca badania obrazowe odpowiednie do ich lokalizacji. Należą do nich:

  • tomografię komputerową (TK) jamy brzusznej, miednicy i klatki piersiowej,
  • rezonans magnetyczny (MR) – szczególnie przy zmianach w odbytnicy lub wątrobie,
  • pozytonową tomografię emisyjną (PET),
  • RTG lub TK płuc przy objawach oddechowych,
  • scyntygrafię kości przy podejrzeniu przerzutów kostnych.
Pakiet markery nowotworowe - kobieta (5 badań) banerek

Badania laboratoryjne przy przerzutach raka jelita grubego

Badania krwi oceniają ogólny stan pacjenta, funkcje narządów i skuteczność leczenia. W praktyce najczęściej zleca się:

  • morfologię – może wskazywać na niedokrwistość,
  • ASPAT, ALAT, ALP i bilirubinę (tzw. pakiet wątrobowy) – w celu oceny funkcji wątroby,
  • kreatyninę i eGFR – do oceny wydolności nerek przed podaniem kontrastu,
  • stężenie CEA (antygenu rakowo-płodowego) – do monitorowania przebiegu choroby i odpowiedzi na leczenie.

>> Przeczytaj również: Markery nowotworowe w diagnozie raka jelita grubego i trzustki

Pakiet markery nowotworowe - mężczyzna (5 badań) banerek

Przerzuty raka jelita grubego: najczęstsze pytania (FAQ) 

Poniżej odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania dotyczące przerzutów raka jelita grubego.

Które przerzuty raka jelita grubego pogarszają rokowanie?

Najbardziej obciążające rokowanie mają przerzuty mnogie, szczególnie jednoczesne do wątroby, płuc i otrzewnej. Zmiany w mózgu lub kościach zwykle świadczą o bardzo zaawansowanym stadium choroby.

Jak długo można żyć z rakiem jelita grubego z przerzutami?

Przeżycie zależy od liczby i lokalizacji przerzutów, odpowiedzi na leczenie oraz ogólnego stanu zdrowia. Średni czas przeżycia w stadium IV wynosi zwykle od kilkunastu do ponad 30 miesięcy, ale w wybranych przypadkach możliwe jest wieloletnie przeżycie, a nawet wyleczenie.

Czy rak jelita grubego szybko daje przerzuty?

Zależy od typu nowotworu, tempa wzrostu i właściwości biologicznych. Niektóre guzy, np. o niskim stopniu zróżnicowania lub z mutacją BRAF, mogą rozwijać się agresywnie i wcześniej dawać przerzuty.

Przerzuty raka jelita grubego: podsumowanie

  • Najczęstsze lokalizacje przerzutów to wątroba, płuca, węzły chłonne i otrzewna.
  • Objawy zależą od miejsca rozsiewu, ale często są niespecyficzne lub nieobecne.
  • Diagnostyka obejmuje TK, MR, PET oraz badania krwi.
  • Przerzuty nie przekreślają leczenia – w wybranych przypadkach możliwe jest zastosowanie chirurgii, chemioterapii, a także terapii celowanej z dobrymi wynikami.

Bibliografia 

  1. Reguła J., Wyrwicz L., Wysocki W.M., Bartnik W. Rak jelita grubego. W: Interna Szczeklika 2024. Medycyna Praktyczna.
  2. Mayo Clinic. Stage 4 (metastatic) colon cancer. https://www.mayoclinic.org
  3. Macrae F.A., Parikh A.R., Ricciardi R. Clinical presentation, diagnosis, and staging of colorectal cancer. UpToDate 2025.
  4. ALAB Laboratoria. Rak jelita grubego – objawy, diagnostyka i leczenie.
    https://www.alab.pl/centrum-wiedzy/rak-jelita-grubego/

Gangrena (zgorzel gazowa) – jakie są jej objawy i przyczyny?

Zgorzel gazowa to schorzenie wywoływane przez bakterie z rodzaju Clostridium, które cechuje się poważnym rokowaniem i dużym ryzykiem zgonu pacjenta. Jakie są objawy zgorzeli gazowej i na czym polega diagnostyka tego schorzenia? Przeczytaj dokładnie poniższy artykuł i dowiedz się czym jest gangrena i na czym polega leczenie tej poważnej choroby.

Spis treści:

  1. Co to jest gangrena (zgorzel gazowa)?
  2. Jak wygląda gangrena?
  3. Przyczyny gangreny
  4. Objawy gangreny
  5. Diagnostyka zgorzeli gazowej
  6. Leczenie gangreny
  7. Gangrena: odpowiedzi na najczęstsze pytania (FAQ)
  8. Gangrena (zgorzel gazowa): podsumowanie informacji

Co to jest gangrena (zgorzel gazowa)?

Gangrena, a więc zgorzel gazowa to schorzenie zaliczane do chorób zakaźnych, którego istotą jest zakażenie tkanek przez szczepy bakterii beztlenowych Clostridium perfringens (a więc laseczki zgorzeli gazowej). W klasyfikacji ICD 10 schorzenie to oznaczone jest kodem A48.0. Bakterie te to Gram-dodatnie laseczki, które są szeroko rozpowszechnione w środowisku. Znajdują się między innymi w przewodzie pokarmowym człowieka i zwierząt, a także w glebie. Do zakażenia dochodzi najczęściej na drodze urazu i zabrudzenia rany ziemią z przetrwalnikami Clostridium perfringens.

Bakterie z rodzaju Clostridium zdolne są do produkowania szeregu toksyn i enzymów (hemolizyny, perfringolizynę O, czy proteazy i lecytynazę), które uszkadzają tkanki między innymi poprzez zniszczenie błon komórkowych, hemolizę (a więc rozpad) erytrocytów, a także powstawanie zakrzepów, prowadzących do niedokrwienia tkanek.

Okres wylęgania choroby, a więc czas od zakażenia do pojawienia się pierwszych objawów zgorzeli wynosi typowo 2–3 dni, a w niektórych przypadkach nawet kilka godzin. Warto dodać, że schorzenie to nie przenosi się z człowieka na człowieka. Co więcej, zgorzel gazowa może wykazywać tendencję do nawrotowego przebiegu. Wynika to z faktu, że przetrwalniki bakterii z rodzaju Clostridium są w stanie przetrwać w tkankach nawet kilkadziesiąt lat. 

>> Przeczytaj także: Martwica – jak do niej dochodzi? Objawy, przyczyny, rodzaje martwicy tkanek

Jak wygląda gangrena?

Pełnoobjawowa zgorzel gazowa manifestuje się jako martwica skóry, tkanki podskórnej, a także głębiej znajdujących się tkanek, w tym m. in. tkanki mięśniowej. Na skórze pojawiają się pęcherze, często wypełnione krwistą treścią. Podczas dotykania tkanek objętych zakażeniem można wyczuć obecność gazu. Skóra w otoczeniu wykwitów może niekiedy blednąć, a z czasem przyjmować brązowawe zabarwienie. Zmianom skórnym może towarzyszyć charakterystyczny słodkawy, mdły zapach.

Przyczyny gangreny

Jak już zostało wspomniane, przyczyną rozwoju gangreny jest zakażenie bakteryjne laseczkami z rodzaju Clostridium. Warto mieć świadomość, że pomimo zabrudzenia rany przetrwalnikami bakterii, tylko w 1–2% przypadków dojdzie do rozwoju objawowej zgorzeli. Niektóre czynniki zwiększają szansę na rozwój opisywanego w tym artykule schorzenia. Zalicza się do nich przede wszystkim:

  • urazy, którym towarzyszy zanieczyszczenie odchodami lub ziemią,
  • niedokrwienie tkanek,
  • cukrzyca,
  • obecność oparzeń,
  • schorzenia nowotworowe,
  • zabiegi operacyjne w obrębie przewodu pokarmowego, czy też dróg żółciowych.

Objawy gangreny

Należy podkreślić, że objawy zgorzeli gazowej rozwijają się bardzo szybko. Poza opisywanymi powyżej objawami skórnymi zgorzeli gazowej, w przebiegu tego schorzenia odnotowuje się również takie symptomy kliniczne jak:

  • gorączka,
  • silny ból w obrębie zajętych obszarów,
  • wymioty, nudności,
  • przyśpieszenie pracy serca (tachykardia),
  • spadek ciśnienia tętniczego (hipotonia).
  • silne osłabienie.

W przebiegu zgorzeli gazowej może dojść do rozwoju wstrząsu i niewydolności wielonarządowej. W sytuacji rozwinięcia się wstrząsu ryzyko zgonu pacjenta wynosi aż 40%. 

Początki gangreny

Jednym z pierwszych objawów zgorzeli gazowej jest ostry i silny ból w miejscu, gdzie doszło do zranienia, a więc w miejscu zakażenia bakteriami z rodzaju Clostridium. Na początku pojawiają się również takie symptomy jak blady obrzęk skóry i miejscowa tkliwość podczas palpacji tkanek. Szybko jednak dołączają się wymienione w poprzednich akapitach objawy miejscowe i ogólne zgorzeli.

Diagnostyka zgorzeli gazowej

W diagnostyce zgorzeli gazowej podstawową rolę odgrywa obraz kliniczny, a także szczegółowo przeprowadzony wywiad chorobowy, zawierający między innymi pytania o urazy i zabrudzenia rany. Przy klinicznym podejrzeniu zgorzeli gazowej nie powinno się czekać z włączeniem zalecanej antybiotykoterapii do uzyskania wyników mikrobiologicznych, ponieważ schorzenie rozwija się niezwykle szybko i stanowi zagrożenie dla życia chorego.

W celu potwierdzenia zakażenia i identyfikacji bakterii z rodzaju Clostridium wykonuje się takie badania diagnostyczne jak:

  • wymaz i posiew z treści pęcherzy i hodowla bakteryjna,
  • wymaz i posiew z rany,
  • wykonanie preparatu bezpośredniego, barwionego metodą Grama,
  • posiewy krwi,
  • badania obrazowe, w tym tomografia komputerowa – wykonuje się je w celu oceny rozległości zniszczenia tkanek i potwierdzeniu obecności gazu w ich obrębie.
Badanie posiew wymazu z rany (tlenowo) banerek

Zgorzel gazową należy różnicować z takimi jednostkami chorobowymi jak:

  • martwicze zapalenie powięzi,
  • zakażenie ran innymi bakteriami, w tym na przykład Aeromonas, czy Vibrio vulnificus (drobnoustrój ten znajduje się między innymi w wodzie morskiej, ale i niektórych owocach morza).
Pakiet profilaktyka ogólny (10 badań) banerek

>> Dowiedz się więcej: Zakażenie rany – przyczyny, objawy, diagnostyka i leczenie

Leczenie gangreny

Podstawową i kluczową rolę w terapii zgorzeli gazowej odgrywa wczesne włączenie antybiotykoterapii oraz postępowanie chirurgiczne, które obejmuje usunięcie tkanek martwiczych, a w zaawansowanych przypadkach nawet amputację. Antybiotykoterapia obejmuje zastosowanie takich substancji jak:

  • klindamycyna w połączeniu z penicyliną benzatynową – klindamycynę podaje się w dawce 600–900 mg co sześć godzin, zaś penicylinę benzatynową w dawce 3–4 milionów IU,
  • wankomycyna podawana wraz jednym z antybiotyków: piperacyliną z tazobaktamem, ampicyliną z sulbaktamem lub z karbapenemem – taki schemat postępowania zalecany jest w przypadku braku potwierdzenia mikrobiologicznego zakażenia.

Leczeniem uzupełniającym zgorzeli gazowej jest terapia hiperbaryczna, jednak należy zaznaczyć, że nie powinna ona zastępować ani opóźniać postępowania chirurgicznego.

>> To też może Cię zainteresować: Czym jest żółta wydzielina z rany i kiedy jest powodem do niepokoju?

Czy gangrena jest wyleczalna?

Przy wczesnym włączeniu odpowiedniego leczenia gangrena jest schorzeniem wyleczalnym. Należy mieć jednak świadomość, że jest to schorzenie, przy którym każda godzina opóźnienia w podjęciu leczenia istotnie pogarsza rokowanie.

Gangrena: odpowiedzi na najczęstsze pytania (FAQ)

Gangrena to poważne schorzenie, które wiąże się z ryzykiem zgonu. Nic więc dziwnego, że schorzenie to wiąże się z obawami i licznymi pytaniami. Poniżej odpowiedzi na najczęstsze z nich.

Czy gangrena to martwica?

Jedną z konsekwencji zakażenia laseczkami z rodzaju Clostridium jest wystąpienie martwicy tkanek, która wynika z uszkodzenia komórek przez toksyny i enzymy produkowane przez te drobnoustroje. Martwica tkanek jest jednym z objawów gangreny.

Czym grozi nieleczona zgorzel?

Nieleczona zgorzel grozi wystąpieniem wstrząsu i niewydolności wielonarządowej, które są bezpośrednim zagrożeniem życia.

Czy gangrena to to samo co sepsa?

Gangrena nie jest synonimem sepsy. Sepsa jest szerszym pojęciem, jest to bowiem zagrażająca życiu dysfunkcja narządów, która spowodowana jest zaburzeniem odpowiedzi ustroju na zakażenie. Sepsa może być konsekwencją wielu schorzeń, w których występuje zakażenie. W przypadku zgorzeli gazowej istnieje duże ryzyko rozwoju sepsy.

Czy gangrena jest zaraźliwa?

Pacjent ze zgorzelą gazową nie jest zakaźny dla innych ludzi. Jak już wspomniano, do zakażenia dochodzi najczęściej poprzez zabrudzenia rany ziemią lub odchodami, zawierającymi przetrwalniki bakterii z rodzaju Clostridium. Zakażenie nie przenosi się jednak między ludźmi.

Gangrena (zgorzel gazowa): podsumowanie informacji

  • Zgorzel gazowa to poważne schorzenie, którego istotą jest niszczenie tkanek przez toksyny i enzymy produkowane przez laseczki z rodzaju Clostridium.
  • Gangrena objawia się pojawieniem się zmian o charakterze pęcherzy, a także zmian martwiczych w obrębie tkanek. Towarzyszą im objawy ogólne, w tym gorączka, silny ból, a także nudności i wymioty.
  • W diagnostyce zgorzeli gazowej najważniejszą rolę odgrywa obraz kliniczny i badanie przedmiotowe. Badania diagnostyczne mają na celu potwierdzenie wstępnego rozpoznania, a oczekiwanie na ich wyniki nie powinny opóźniać włączenia leczenia.
  • Zgorzel gazowa stanowi zagrożenia życia, ponieważ w wielu przypadkach jest powikłana wstrząsem i niewydolnością wielonarządową, która może prowadzić do zgonu pacjenta.
  • Kluczową rolę w terapii gangreny odgrywa wcześnie włączona antybiotykoterapia i chirurgiczne opracowanie tkanek zmienionych martwiczo.

Bibliografia

  1. J. Tatoń, A. Czech, Diagnostyka internistyczna, PZWL Wydawnictwo Lekarskie, Warszawa 2005,
  2. A. Szczeklik, Piotr Gajewski, Interna Szczeklika, Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, Kraków 2020/2021,
  3. A. Dembińska-Kieć i inni, Diagnostyka laboratoryjna z elementami biochemii klinicznej, Urban & Partner, Wrocław 2005 (dodruk), s. 654-659.

Niepłodność i jej możliwe przyczyny. Badania i leczenie

Niepłodność to problem zdrowotny, który dotyczy coraz większej liczby par. Szacuje się, że w Polsce zmaga się z nim około 15–20% związków starających się o dziecko. W artykule wyjaśniamy, czym jest niepłodność, jakie są jej przyczyny i objawy oraz dlaczego badania diagnostyczne odgrywają kluczową rolę w procesie rozpoznania i leczenia. Jeśli zastanawiasz się nad swoją płodnością, koniecznie przeczytaj, jakie kroki należy podjąć.

Spis treści:

  1. Niepłodność: czym jest?
  2. Niepłodność u kobiet i mężczyzn: przyczyny
  3. Rodzaje niepłodności
  4. Niepłodność u mężczyzn i kobiet: objawy
  5. Diagnostyka niepłodności: jakie badania wykonać?
  6. Leczenie niepłodności
  7. Niepłodność i jej możliwe przyczyny: najczęstsze pytania (FAQ)
  8. Niepłodność: podsumowanie informacji

Niepłodność: czym jest?

Niepłodność (w klasyfikacji ICD-10 oznaczone kodem N97 lub N45) definiuje się jako brak możliwości zajścia w ciążę po 12 miesiącach regularnych stosunków płciowych (2-4 razy w tygodniu) bez stosowania antykoncepcji. Zgodnie z najnowszymi rekomendacjami amerykańskich towarzystw medycyny reprodukcyjnej (ASRM) okres ten skraca się do 6 miesięcy, gdy kobieta ukończyła 35. rok życia. Niepłodność nie jest wyrokiem – w wielu przypadkach można ją skutecznie leczyć, jednak wymaga to kompleksowej diagnostyki.

Niepłodność a bezpłodność – czym się różnią?

Pojęcia te bywają mylone, a różnica jest zasadnicza.

Niepłodność oznacza czasowe zaburzenie płodności, które przy odpowiednim leczeniu można odwrócić. Bezpłodność natomiast to trwała i nieodwracalna utrata zdolności do posiadania potomstwa, np. po usunięciu jajników lub jąder.
Zrozumienie tej różnicy ma znaczenie nie tylko medyczne, ale i psychologiczne – daje nadzieję na skuteczną terapię.

Niepłodność u kobiet i mężczyzn: przyczyny

Niepłodność nie dotyczy wyłącznie kobiet – w równym stopniu może być problemem mężczyzn. Statystyki wskazują, że przyczyny dzielą się mniej więcej po równo:

  • około 35–40% przypadków wynika z czynników żeńskich,
  • kolejne 35–40% z czynników męskich,
  • a pozostała część to przyczyny mieszane lub idiopatyczne (nieznane).

Przyczyny niepłodności u kobiet

Do najczęstszych przyczyn niepłodności u kobiet należą:

Czynniki środowiskowe, takie jak stres, palenie tytoniu czy otyłość, dodatkowo obniżają szansę na poczęcie.

Przyczyny niepłodności u mężczyzn

U mężczyzn problemem najczęściej są zaburzenia jakości nasienia – obniżona liczba plemników, ich ruchliwość lub nieprawidłowa budowa. Przyczyną mogą być także:

  • żylaki powrózka nasiennego,
  • infekcje dróg moczowo-płciowych,
  • zaburzenia hormonalne,
  • choroby przewlekłe, takie jak cukrzyca czy nadciśnienie.

>> Więcej informacji znajdziesz w artykule: Niepłodność u mężczyzn: najczęstsze przyczyny, objawy i rozpoznanie. Leczenie niepłodności

Rodzaje niepłodności

Niepłodność nie zawsze wygląda tak samo – lekarze wyróżniają jej różne typy. Najczęściej spotykamy się z podziałem na:

  • Niepłodność pierwotną – dotyczy par, które nigdy wcześniej nie miały dziecka.
  • Niepłodność wtórną – oznacza brak możliwości ponownego zajścia w ciążę, mimo że wcześniej kobieta urodziła dziecko lub doszło do poronienia.

Niepłodność u mężczyzn i kobiet: objawy

Najbardziej oczywistym objawem niepłodności jest brak ciąży mimo regularnych starań. Jednak mogą jej towarzyszyć dodatkowe symptomy:

  • u kobiet: nieregularne miesiączki, bolesne miesiączkowanie, objawy zaburzeń hormonalnych (np. trądzik, nadmierne owłosienie),
  • u mężczyzn: obniżone libido, problemy z erekcją, ból lub obrzęk jąder.

Diagnostyka niepłodności: jakie badania wykonać?

Diagnostykę rozpoczyna się po roku regularnego współżycia bez zabezpieczenia, a w przypadku kobiet po 35. roku życia lub obecności czynników ryzyka można rozważyć rozpoczęcie wcześniej.

Podstawowe badania u kobiet:

  • FSH i LH – hormony przysadki, które regulują cykl i owulację.
  • Estradiol, progesteron, testosteron wraz z innymi androgenami (androstendion, DHEAS) oraz hormony tarczycy (TSH, czasem FT3/FT4), prolaktyna – dostarczają informacji o równowadze hormonalnej i funkcjonowaniu jajników.
  • AMH (hormon anty-Müllerowski) – kluczowy wskaźnik oceny rezerwy jajnikowej, pokazuje potencjał rozrodczy kobiety.
  • Inhibina B – uzupełnia diagnostykę rezerwy jajnikowej, często wykonywana wraz z AMH
  • USG przezpochwowe umożliwiające ocenę budowy macicy i jajników, wykrycie torbieli, polipów czy zrostów, niekiedy lekarz może zakwalifikować do dokładniejszych badań, takich jak histerosalpingografia czy histeroskopia.
Pakiet hormony kobiece - diagnostyka plodnosci (6 badan)_mobile baner na kategorie

Podstawowe badania u mężczyzn:

  • Badanie nasienia (seminogram) – podstawowe narzędzie diagnostyczne. Ocenia liczbę plemników, ich ruchliwość, żywotność oraz budowę. Wyniki pozwalają szybko określić, czy parametry nasienia mieszczą się w normach WHO.
  • Test fragmentacji DNA plemników – bada integralność materiału genetycznego plemników. Uszkodzenia DNA mogą utrudniać zapłodnienie i zwiększać ryzyko poronień.
  • Badania hormonalne – oznaczenie poziomu testosteronu, FSH, LH i prolaktyny, które regulują proces spermatogenezy i wpływają na potencję.
  • USG moszny i jąder – wykrywa żylaki powrózka nasiennego, torbiele czy inne zmiany strukturalne, które mogą zaburzać płodność.
Pakiet hormony męskie diagnostyka płodności (5 badań) banerek

Niekiedy u obu partnerów wskazane jest poszerzenie diagnostyki o wykonanie badań immunologicznych i genetycznych, takich jak kariotyp czy identyfikujących konkretne mutacje występujące u kobiet i mężczyzn.

>> Więcej informacji w artykule: Badania laboratoryjne w diagnostyce niepłodności

Leczenie niepłodności

Leczenie zależy od przyczyny problemu. Może obejmować:

  • farmakoterapię regulującą gospodarkę hormonalną,
  • zabiegi chirurgiczne (np. usunięcie endometriozy, udrożnienie jajowodów),
  • inseminację domaciczną (IUI),
  • zapłodnienie pozaustrojowe (IVF).

Coraz częściej stosuje się także nowoczesne metody wspomaganej diagnostyki genetycznej, które zwiększają szanse na ciążę.

Niepłodność i jej możliwe przyczyny: najczęstsze pytania (FAQ)

Co może utrudnić zajście w ciążę?

Przewlekły stres, niezdrowa dieta, używki, choroby przewlekłe, a także wiek powyżej 35 lat znacząco zmniejszają szanse na poczęcie.

Przy jakich chorobach ciężko zajść w ciążę?

Szczególne trudności powodują PCOS, endometrioza, choroby tarczycy, cukrzyca oraz choroby autoimmunologiczne.

Czym jest niepłodność idiopatyczna?

To niepłodność o nieznanej przyczynie – mimo wykonania pełnej diagnostyki nie udaje się ustalić źródła problemu. Stanowi około 10–20% wszystkich przypadków.

Niepłodność: podsumowanie informacji

  • Niepłodność to problem zdrowotny, który dotyczy par starających się o dziecko przez co najmniej 12 miesięcy.
  • Różni się od bezpłodności, która jest trwałą i nieodwracalną utratą płodności.
  • Przyczyny leżą zarówno po stronie kobiet, jak i mężczyzn.
  • Diagnostyka opiera się na badaniach – bez nich nie można wdrożyć skutecznego leczenia.
  • Nowoczesne metody medycyny pozwalają wielu parom spełnić marzenie o rodzicielstwie.

Bibliografia

  1. Carson SA, Kallen AN. Diagnosis and Management of Infertility: A Review. JAMA. 2021 
  2. World Health Organization. Infertility definitions and terminology. WHO, 2023.
  3. Łukaszuk K., Kozioł K. Diagnostyka i leczenie niepłodności — rekomendacje Polskiego Towarzystwa Medycyny Rozrodu i Embriologii (PTMRiE) oraz Polskiego Towarzystwa Ginekologów i Położników (PTGP). Ginekologia i Perinatologia Praktyczna. 2018

Syndrom Stendhala – czym jest? Objawy i przyczyny

0

Czy sztuka może dosłownie zapierać dech w piersiach? Okazuje się, że tak! Syndrom Stendhala to nietypowy zespół objawów psychosomatycznych, w którym kontakt z pięknem prowadzi do zawrotów głowy, kołatania serca czy nawet omdlenia. Dowiedz się, czym jest ten niezwykły syndrom i jak go rozpoznać.

Spis treści:

  1. Czym jest syndrom Stendhala?
  2. Przyczyny syndromu Stendhala
  3. Syndrom Stendhala – jakie daje objawy?
  4. Diagnostyka zespołu Stendhala
  5. Jak radzić sobie z syndromem Stendhala?
  6. Syndrom Stendhala: podsumowanie informacji

Czym jest syndrom Stendhala?

Syndrom Stendhala (zwany też syndromem florenckim) to rzadkie zjawisko, w którym kontakt z dziełami sztuki, zabytkami lub miejscami o znaczeniu kulturowym, historycznym czy osobistym wywołuje gwałtowną reakcję emocjonalną i fizyczną.

Nazwa pochodzi od francuskiego pisarza Stendhala. W 1817 roku opisał on silne osłabienie i kołatanie serca po obejrzeniu arcydzieł, takich jak galeria Uffizi, bazylika Santa Croce czy posąg Dawida Michała Anioła we Florencji. Doświadczenie było dla niego tak intensywne, że przez kilka dni musiał odpoczywać w łóżku. Gdy ponownie wyszedł na ulice miasta, objawy pojawiały się z powrotem. W 1989 roku włoska psychiatrka, dr Graziella Magherini, zebrała opisy ponad 100 podobnych przypadków wśród odwiedzających Florencję.

Choć syndrom Stendhala nie jest jednostką chorobową w oficjalnych klasyfikacjach medycznych, stanowi spektrum objawów ukazujących, jak intensywnie bodźce zewnętrzne mogą wpływać na ciało i psychikę.

Pakiet stres (12 badań) banerek

Przyczyny syndromu Stendhala

Podłoże tego zjawiska jest złożone. Do najczęściej wymienianych czynników należą:

  • Intensywne przeżycie estetyczne – silny zachwyt i wzruszenie powodują gwałtowne pobudzenie układu nerwowego. Wzrasta poziom adrenaliny i kortyzolu, przyspiesza tętno, zwiększa się ciśnienie krwi. Organizm reaguje tak, jakby znalazł się w sytuacji stresu lub zagrożenia.
  • Zmęczenie podróżą i nagromadzenie bodźców – szybkie tempo zwiedzania, tłum, pośpiech i brak snu sprzyjają psychicznemu przeciążeniu. W takich warunkach układ nerwowy staje się mniej odporny na dodatkowe emocje, a nagromadzenie wrażeń artystycznych może prowadzić do objawów somatycznych, np. zawrotów głowy czy kołatania serca.
  • Aktywacja mechanizmów neurobiologicznych – istotną rolę może odgrywać tzw. sieć istotności (salience) w mózgu, odpowiadająca za ocenę znaczenia bodźców. Jej aktywacja pod wpływem wyjątkowych wrażeń estetycznych może tłumaczyć nagłe i intensywne objawy somatyczne.
  • Wysoka wrażliwość psychiczna – osoby o artystycznej, emocjonalnej naturze są bardziej podatne.
  • Znaczenie miejsca – szczególne emocje wywołują wizyty w miejscach o szczególnym znaczeniu kulturowym, historycznym lub osobistym.

Podróż i zwiedzanie bywają wyzwaniem dla organizmu – zarówno pod względem fizycznym, jak i psychicznym. Jak zadbać o siebie w trasie?

>> Przeczytaj też: Bezpieczna podróż samolotem – praktyczne wskazówki dla osób zdrowych i z różnymi schorzeniami  

Syndrom Stendhala – jakie daje objawy?

Objawy pojawiają się nagle, zwykle w trakcie zwiedzania i mogą trwać od kilku minut do kilku dni. Najczęściej są to:

  • zawroty głowy, kołatanie serca,
  • uczucie duszności, ucisku w klatce piersiowej,
  • zwiększona potliwość,
  • osłabienie, czasem omdlenie,
  • dezorientacja, poczucie nierealności,
  • skrajne emocje: od euforii i zachwytu po lęk i panikę.

Rzadko dochodzi do krótkotrwałych zaburzeń psychotycznych, np. halucynacji czy urojeń. Zazwyczaj dolegliwości ustępują samoistnie po odpoczynku i przerwaniu ekspozycji na bodziec.

Uwaga:
podobne objawy mogą towarzyszyć innym, poważnym stanom – np. zawałowi serca lub udarowi mózgu. W przypadku silnego bólu w klatce piersiowej, dłuższej utraty przytomności, nagłych objawów neurologicznych – niezwłocznie wezwij pomoc medyczną.

>> Sprawdź również: Zawroty głowy i ich możliwe przyczyny. Jakie badania należy przeprowadzić?

Diagnostyka zespołu Stendhala

Nie istnieje specjalne badanie potwierdzające syndrom Stendhala. Rozpoznanie opiera się na analizie kontekstu wystąpienia objawów i wykluczeniu innych, poważniejszych przyczyn. Lekarze biorą pod uwagę:

  • atak paniki, zaburzenia lękowe – kołatanie serca, duszność, zawroty głowy i poczucie derealizacji mogą występować przy napadach paniki i lęku. W diagnostyce przydatna bywa konsultacja psychiatryczna lub psychologiczna,
  • choroby serca (arytmie, zawał) – nagłe zasłabnięcie, kołatanie serca i silny ból w klatce piersiowej wymagają oceny kardiologicznej. W przypadku obrazu klinicznego sugerującego problemy sercowe podstawą są badania – EKG, pomiar ciśnienia tętniczego, laboratoryjna ocena markerów sercowych,
  • przyczyny neurologiczne – utrata przytomności i drżenia mogą być efektem m.in. napadu padaczkowego. Przy podejrzeniu neurologicznego tła objawów konieczna jest konsultacja neurologiczna.

Badania laboratoryjne, m.in. podstawowe badania krwi pozwalają ocenić ogólny stan zdrowia i wykluczyć zaburzenia metaboliczne, niedokrwistość oraz infekcje, które mogą nasilać podatność na omdlenia i zaburzenia świadomości.

Jak radzić sobie z syndromem Stendhala?

Najważniejsze jest szybkie przerwanie ekspozycji i uspokojenie organizmu. W praktyce oznacza to odejście od bodźca, odpoczynek w spokojnym miejscu i głębokie, spokojne oddychanie. Pomocne bywa również nawodnienie oraz lekki posiłek, a w razie omdlenia – przyjęcie pozycji leżącej i uniesienie nóg.

Jeśli objawy są nasilone lub utrzymują się dłużej, konieczna jest konsultacja medyczna. Dobrą profilaktyką jest planowanie zwiedzania z przerwami, bez pośpiechu i nadmiaru bodźców jednego dnia.

Syndrom Stendhala: podsumowanie informacji

  • Syndrom Stendhala to rzadkie i fascynujące zjawisko, które pokazuje, jak silnie sztuka może oddziaływać na ciało oraz psychikę.
  • Objawia się nagłymi zawrotami głowy, kołataniem serca lub poczuciem dezorientacji, a w skrajnych przypadkach nawet krótkotrwałymi zaburzeniami świadomości.
  • Zwykle jest stanem niezagrażającym życiu ani zdrowiu, jednak należy wykluczyć inne zaburzenia mogące powodować podobne objawy – poprzez dokładny wywiad, badanie fizykalne i odpowiednie badania.
  • Warto o nim wiedzieć – by lepiej rozumieć reakcje organizmu w trakcie podróży i świadomie cieszyć się pięknem.

Bibliografia

  1. Palacios-Sánchez L. et al. Stendhal syndrome: a clinical and historical overview. Arq Neuropsiquiatr. 2018;76(2):120–123. doi:10.1590/0004-282X20170189
  2. Nicholson T., Pariante C., McLoughlin D. Stendhal syndrome: a case of cultural overload. BMJ Case Rep. 2009;2009:bcr06.2008.0317. doi:10.1136/bcr.06.2008.0317
  3. Arias M. Neurology of ecstatic religious and similar experiences: ecstatic, orgasmic, and musicogenic seizures. Stendhal syndrome and autoscopic phenomena. Neurologia (Engl Ed). 2019;34(1):55–61. doi:10.1016/j.nrl.2016.04.010.
  4. Bamforth I. Stendhal’s Syndrome. Br J Gen Pract. 2010;60(581):945–946. doi:10.3399/bjgp10X544780.

Bezpieczne oraz zakazane kosmetyki w ciąży – co stosować, a czego unikać?

Okres ciąży wiąże się z wieloma zmianami w organizmie kobiety, które dotyczą również skóry. Pojawiające się problemy dermatologiczne sprawiają, że kobiety ciężarne zastanawiają się, które kosmetyki są bezpieczne w czasie ciąży, a których należy unikać. Przeczytaj poniższy artykuł i dowiedz się, które kosmetyki można bezpiecznie wybierać w okresie ciąży.

Spis treści:

  1. Bezpieczne kosmetyki w ciąży
  2. Zakazane kosmetyki w ciąży – czego unikać?
  3. Pielęgnacja skóry twarzy w ciąży
  4. Kosmetyki w ciąży: odpowiedzi na najczęstsze pytania (FAQ)
  5. Kosmetyki dla kobiet w ciąży: podsumowanie informacji

Bezpieczne kosmetyki w ciąży

Okres ciąży wiąże się z wieloma zmianami hormonalnymi, które predysponują do pojawienia się niedoskonałości i zmian skórnych. W tym czasie może dojść do zaostrzenia atopowego zapalenia skóry, ale również pojawienia się zmian trądzikowych. Wynika to między innymi ze wzrostu stężenia androgenów i zmian immunologicznych związanych z ciążą. Kobiety mogą również zgłaszać suchość i swędzenie skóry, co wynika m. in. z zmniejszenia aktywności gruczołów łojowych i tym samym obniżenia produkcji sebum.

Pakiet kobiety w ciąży (16 badań) banerek

Problemy skórne związane z ciążą rodzą wiele pytań. Jakie substancje aktywne znajdujące się w kosmetykach są bezpieczne dla kobiety ciężarnej? Poniżej przedstawione zostaną substancje bezpieczne dla kobiety i płodu.

Niacynamid w ciąży

Niacynamid to substancja, która znajduje szerokie zastosowanie w kosmetologii. Pod kątem biochemicznym niacynamid jest aktywną formą witaminy B3. Najważniejsze właściwości niacynamidu to:

  • korzystny wpływ na barierą naskórkową – między innymi poprzez stymulowanie syntezy ceramidów i kwasów tłuszczowych,
  • hamowanie powstawania przebarwień – wpływa hamująco na transport melaniny w skórze,
  • działanie przeciwzapalne,
  • stymulowanie produkcji kolagenu typu I – wykazuje działanie przeciwstarzeniowe i poprawia strukturę skóry.

Substancja ta znajduje zastosowanie w pielęgnacji zarówno skóry trądzikowej, jak i borykającej się z problemem naruszonej bariery naskórkowej i powstawaniem przebarwień. Ważną kwestią jest również dobranie odpowiedniego stężenia niacynamidu. Należy podkreślić, że wyższe stężenia (np. 10%) mogą prowadzić do pojawienia się podrażnień.

Kwas hialuronowy w ciąży

Kwas hialuronowy to znana od dawna substancja, która zaliczana jest do polisacharydów, cechująca się wysoką zdolnością do wiązania wody. Kosmetyki z kwasem hialuronowym w ciąży świetnie sprawdzą się przy skórze suchej i odwodnionej. Najważniejsze właściwości kwasu hialuronowego poprawiające kondycję skóry to przede wszystkim:

  • zwiększenie nawilżenia skóry – m. in. poprzez zmniejszenie przeznaskórkowej utraty wody,
  • poprawa jędrności – kwas hialuronowy pozwala na wiązanie wody w macierzy pozakomórkowej, co poprawia strukturę skóry,
  • jest zaliczany do zgarniaczy wolnych rodników tlenowych -wspiera regenerację skóry i zmniejsza stan zapalny.

Kwas azelainowy w ciąży

Substancja ta znajduje się nie tylko w kosmetykach, ale i lekach miejscowych w postaci kremu lub żelu dedykowanych skórze trądzikowej. Kwas azelainowy działa poprzez zmniejszenie powstawania czopów łojowych, a także hamowanie rozwoju bakterii, mających swój udział w patogenezie trądziku. Ponadto, jest to substancja zmniejszająca aktywność melanocytów (komórek produkujących naturalny barwnik skóry, a więc melaninę), co sprawia, że zmniejsza widoczność przebarwień, które są częstym problemem w okresie ciąży.

Kosmetyki z aloesem w ciąży

Ciężarne często pytają o kosmetyki z zawartością aloesu. Są one uznawane za bezpiecznie do stosowania w czasie ciąży. Ich korzystny wpływ na skórą wynika między innymi z właściwości nawilżających i przyspieszających gojenie. Substancje zawarte w aloesie zmniejszają nasilenie stanu zapalnego i stymulują produkcję fibroblastów, a więc głównych komórek skóry właściwej, co sprzyja regeneracji.

Antybiotyki miejscowe w ciąży

Antybiotyki stosowane miejscowo w postaci maści lub żelu odgrywają istotną rolę w leczeniu zmian trądzikowych. Mowa tutaj erytromycynie i klindamycynie. Preparaty miejscowe z zawartością tych substancji są bezpieczne dla ciężarnych, jak i płodu. Warto jednak podkreślić, że antybiotykoterapia miejscowa nie powinna być stosowana w monoterapii podczas leczenia trądziku (jako jedyna metoda leczenia), ponieważ może to prowadzić do narastania oporności bakterii na antybiotyki.

Zakazane kosmetyki w ciąży – czego unikać?

Nie wszystkie substancje stosowane w kosmetologii są bezpieczne dla kobiety w ciąży i rozwijającego się dziecka. Niektóre z powszechnie stosowanych substancji mogą bowiem przenikać do łożyska. Bezpieczeństwo często jest uzależnione od stężenia danego produktu. Poniżej zostaną omówione te substancje aktywne, których powinno się unikać w tym wyjątkowym okresie.

>> Przeczytaj również: Antybiotyki w ciąży – czy są bezpieczne? Jak je stosować?

Kwas salicylowy w ciąży

Substancja ta znana jest przede wszystkim ze swoich właściwości złuszczających i odblokowujących mieszki włosowe, co znajduje szerokie zastosowanie w pielęgnacji skóry z problemem trądziku. Kwas salicylowy jest również wykorzystywany do wykonywania peelingów chemicznych. Uważa się, że kwas salicylowy w niewielkich stężeniach (np. 2%), który stosowany jest na niewielkie powierzchnie skóry jest względnie bezpieczny dla płodu. Jednak należy podkreślić, że wyższe stężenia i stosowanie na duże powierzchnie może wiązać się z ryzykiem działania ogólnoustrojowego. Z tego powodu lepiej unikać stosowanie kwasu salicylowego w okresie ciąży i wybrać inny, bezpieczny składnik aktywny (na przykład kwas azelainowy).

Kwas glikolowy w ciąży

Kwas glikolowy to substancja zaliczana do alfa-hydroksykwasów, cechująca się łatwą penetracją w głąb skóry, jak i również działaniem złuszczającym. Kwas glikolowy w niższych stężeniach jest potencjalnie bezpieczny w trakcie ciąży, jednak nadal nie ma konkretnych wytycznych co do jego stosowania w tym okresie. Z tego powodu, lepiej zrezygnować z używania kosmetyków z kwasem glikolowym na rzecz bezpiecznych i sprawdzonych substancji aktywnych.

Retinol w ciąży

Retinol, podobnie jak inne retinoidy zaliczany jest do pochodnych witaminy A. Jest wykorzystywany przede wszystkim w celu pielęgnacji skóry trądzikowej, ale ma również działanie przeciwstarzeniowe. Retinol stymuluje syntezę kolagenu i elastyny, co poprawia strukturę skóry, ale działa również przeciwtrądzikowo między innymi poprzez normalizację procesu keratynizacji.

Zgodnie z wytycznymi dermatologicznymi, retinoidy miejscowe, jak i ogólne są przeciwwskazane do stosowania w okresie ciąży. Wiążą się bowiem z ryzykiem wad płodu (zaliczane są do substancji teratogennych). Oczywiście, ryzyko to jest znacznie wyższe w przypadku retinoidów stosowanych doustnie (izotretynoina, acytretyna), jednak miejscowe retinoidy mogą w niewielkim stopniu przenikać przez skórę i docierać do łożyska. Z tego powodu retinoidy (również miejscowe) są przeciwwskazane w okresie ciąży.

Pielęgnacja skóry twarzy w ciąży

Skóra twarzy w czasie ciąży wymaga szczególnie delikatnej i regularnej pielęgnacji. Zasady pielęgnacyjne, których warto przestrzegać to przede wszystkim: 

  • unikanie gorących kąpieli – temperatura może bowiem sprzyjać rozszerzaniu naczyń krwionośnych i wysuszeniu skóry,
  • nawilżanie skóry z zastosowaniem dermokosmetyków – zawierających substancje nawilżające i uszczelniające barierą naskórkową, takie jak ceramidy, czy gliceryna,
  • używanie delikatnych preparatów myjących (syndety, emulsje), unikanie mycia twarzy mydłem – mydło ma bowiem zasadowy odczyn, 
  • używanie kremów z filtrem SPF 50 – pozwala to na zmniejszenie ryzyka przebarwień,
  • wybieranie produktów z kwasem azelainowym – w przypadku problemu trądziku i/lub przebarwień.

Kosmetyki w ciąży: odpowiedzi na najczęstsze pytania (FAQ)

Na rynku kosmetologicznym jest dostępnych wiele substancji aktywnych. Nic więc dziwnego, że ciężarne zastanawiają się, czy stosowana przez nich pielęgnacja będzie bezpieczna dla rozwijającego się płodu. Poniżej odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania.

Jak sprawdzić, czy kosmetyk jest bezpieczny w ciąży?

Najprostszym i najbardziej wiarygodnym rozwiązaniem jest konsultacja z doświadczonym kosmetologiem, dermatologiem lub lekarzem prowadzącym ciążę.

Czy antyperspiranty są bezpieczne w ciąży?

Dostępne na rynku antyperspiranty uznawane są za produkty bezpieczne dla ciężarnej i płodu. Jeżeli mamy jednak jakiekolwiek wątpliwości co do danego produktu – warto skonsultować się z doświadczonym kosmetologiem.

Czy można używać perfum w ciąży?

Stosowanie perfum nie jest przeciwwskazane w okresie ciąży. Warto jednak mieć świadomość, że alkohol zawarty w perfumach może podrażniać skórę, szczególnie w okresie ciąży, gdy skóra jest bardziej wrażliwa na czynniki zewnętrzne. Ponadto, należy unikać perfum i kosmetyków z zawartością takich substancji ftalany, formaldehyd, czy toluen.

Na jakie kosmetyki uważać w ciąży?

W czasie ciąży należy uważać przede wszystkim na retinoidy miejscowe (takie jak na przykład tretynoina, czy adapalen), ale również kwasy (glikolowy, salicylowy), szczególnie o wysokim stężeniu. Jeżeli mamy jakiekolwiek wątpliwości do substancji aktywnych zawartych w kosmetykach – warto udać się na konsultację do doświadczonego kosmetologa lub jeśli borykamy się ze schorzeniami skóry – do lekarza dermatologa.

Kosmetyki dla kobiet w ciąży: podsumowanie informacji

  • Skóra w czasie ciąży podlega wielu przemianom, związanym z wahaniami hormonów i zmianami immunologicznymi, co może predysponować do pojawienia się niedoskonałości i zmian skórnych.
  • Warto zwracać uwagę na składniki aktywne zawarte w kosmetykach, ponieważ wiele z nich jest przeciwwskazana w czasie ciąży (retinoidy, kwas salicylowy i kwas glikolowy – szczególnie w wysokich stężeniach).
  • Substancje aktywne bezpieczne w czasie ciąży to między innymi gliceryna, mocznik, ceramidy, kwas azelainowy, jak i kwas hialuronowy. 

Bibliografia

  1. P. Bozzo i inni, Safety of skin care products during pregnancy, Canadian Family Physician June 2011; 57 (6) 665-667,
  2. D. Selceni inni, Anomalie otocerebrne związane z miejscowym stosowaniem tretinoiny, Brain Dev 2000; 22(4):218-20,
  3. L. Rudnicka i inni, Współczesna Dermatologia, PZWL, Warszawa 2022.