Krew w spermie, zwana również hematospermią, jest objawem, który może wywołać niepokój u mężczyzn. Choć obecność krwi w ejakulacie może być dla wielu zaskoczeniem, warto wiedzieć, że nie zawsze oznacza poważne problemy zdrowotne. Hematospermia może występować w różnych formach – od niewielkich ilości krwi, które nie wpływają na zdrowie, po intensywniejsze krwawienie, które może wymagać interwencji medycznej. Zjawisko to spotykane jest zwłaszcza u mężczyzn w średnim wieku. W niniejszym artykule postaramy się wyjaśnić, co dokładnie oznacza krew w spermie, jakie mogą być jej przyczyny, oraz kiedy warto udać się do lekarza. Ponadto przedstawimy możliwe objawy towarzyszące hematospermii, badania diagnostyczne, które mogą pomóc w ustaleniu przyczyny, oraz dostępne metody leczenia.

Spis treści:

1. Co oznacza krew w spermie?
2. Krew w spermie – przyczyny
3. Krew w nasieniu po stosunku – czy to powód do niepokoju?
4. Hematospermia – objawy towarzyszące
5. Krew w spermie – jakie badania wykonać?
6. Jak leczyć hematospermię?

Co oznacza krew w spermie?

Hematospermia, czyli obecność krwi w ejakulacie, to objaw, który może być wykryty podczas badania mikroskopowego próbki nasienia lub zauważalny gołym okiem. Choć to zjawisko może wystąpić w każdym wieku, najczęściej dotyczy mężczyzn w wieku 30-40 lat. Przybiera różne formy – od niewielkich ilości krwi, które nie mają wpływu na ogólne zdrowie, po bardziej intensywne krwawienie, które może wymagać konsultacji medycznej. Hematospermia, choć rzadko występująca, z reguły budzi niepokój u pacjentów.

>> Przeczytaj także: Krew – budowa, funkcje w organizmie, grupy krwi i ich dziedziczenie

Krew w spermie – przyczyny

Przyczyny obecności krwi w spermie mogą być bardzo różne. Warto podkreślić, że w wielu przypadkach hematospermia jest wynikiem niespecyficznych, łagodnych stanów zapalnych, które nie mają poważnych konsekwencji zdrowotnych. Do najczęstszych przyczyn należą:

• Infekcje i zapalenia dróg moczowo-płciowych: przewlekłe zapalenie prostaty, cewki moczowej, pęcherza moczowego, a także infekcje przenoszone drogą płciową (np. rzeżączka, chlamydia) mogą prowadzić do obecności krwi w nasieniu.
• Uszkodzenia mechaniczne: intensywny stosunek seksualny, urazy w wyniku ćwiczeń fizycznych lub zabiegów medycznych (np. biopsja prostaty, zabiegi w obrębie dróg moczowych) mogą prowadzić do drobnych uszkodzeń naczyń krwionośnych w okolicy narządów płciowych, skutkując pojawieniem się krwi w spermie.
• Problemy z gruczołem krokowym: choroby prostaty, takie jak łagodny przerost prostaty, infekcje, nowotwory, mogą być związane z hematospermią.
• Kamica moczowa: kamienie w drogach moczowych mogą powodować podrażnienia i mikrourazy błony śluzowej, które prowadzą do wydzielania krwi do nasienia.
• Zaburzenia układu krzepnięcia: osoby z zaburzeniami krzepnięcia krwi mogą doświadczać krwawienia, np. z powodu mniejszego oporu naczyń krwionośnych.
• Nowotwory: niektóre przypadki mogą być pierwszym objawem nowotworów, takich jak rak prostaty, jądra lub pęcherza moczowego. Nowotwory te mogą prowadzić do uszkodzenia naczyń krwionośnych.

>> Przeczytaj także: Jak zapobiec groźnym powikłaniom infekcji intymnych – testy w kierunku Chlamydia trachomatis

Krew w nasieniu po stosunku – czy to powód do niepokoju?

W wielu przypadkach obecność krwi w nasieniu po stosunku nie jest powodem do dużego niepokoju. Może być wynikiem drobnych urazów, które nastąpiły podczas stosunku. Zdarza się to szczególnie w przypadku intensywnego kontaktu seksualnego, zwłaszcza u mężczyzn, którzy nie mieli stosunku przez długi czas. W takich przypadkach krew w spermie powinna zniknąć w ciągu kilku dni.

Jednakże, jeśli obecność krwi w nasieniu utrzymuje się przez dłuższy czas lub pojawia się w połączeniu z innymi objawami to należy skonsultować się z lekarzem, ponieważ może to wskazywać na infekcję lub inną poważniejszą chorobę.

Hematospermia – objawy towarzyszące

Hematospermia rzadko występuje jako odosobniony objaw i często towarzyszą jej inne symptomy, które mogą wskazywać na przyczynę problemu. W zależności od źródła krwawienia, mogą występować:

• ból podczas ejakulacji (dysparunia),
• ból w okolicy krocza lub miednicy,
• ból przy oddawaniu moczu,
• gorączka (w przypadku infekcji),
• trudności w oddawaniu moczu,
• zwiększona częstotliwość oddawania moczu,
• obecność ropy lub śluzu w moczu.

Warto zwrócić uwagę na te objawy, ponieważ mogą one pomóc w diagnostyce i wykluczeniu poważniejszych problemów zdrowotnych.

Krew w spermie – jakie badania wykonać?

Jeśli krew w spermie utrzymuje się przez dłuższy czas lub współistnieją inne objawy, konieczne jest wykonanie szeregu badań diagnostycznych. Do najczęściej wykonywanych należą:

• Badanie fizykalne: lekarz przeprowadza badanie narządów płciowych i odbytu, oceniając stan prostaty, jąder, cewki moczowej i innych okolicznych struktur.
• Badania laboratoryjne: analiza moczu, badanie nasienia (spermogram) w celu oceny liczby czerwonych krwinek w ejakulacie oraz wykrycia ewentualnych patogenów.
• USG gruczołu krokowego: badanie obrazowe, które pozwala ocenić prostatę oraz inne struktury w okolicy miednicy.
• Rezonans magnetyczny (MRI): w przypadku podejrzenia nowotworu, lekarz może zalecić np: MRI narządów płciowych lub miednicy mniejszej.
• Biopsja prostaty: w przypadku podejrzenia raka prostaty, biopsja umożliwia rozpoznanie histopatologiczne.

Jak leczyć hematospermię?

Leczenie hematospermii zależy od przyczyny, która ją wywołuje.

• Infekcje bakteryjne: najczęściej leczone antybiotykami.
• Zapalenie prostaty lub inne stany zapalne: wymagają zastosowania leków przeciwzapalnych, łagodzące obrzęk i stan zapalny. Stosuje się także inhibitory 5-alfa-reduktazy oraz alfablokery (rozluźniają mięśnie prostaty, pomagając w poprawie przepływu moczu i łagodzeniu bólu).
• Drobne urazy podczas stosunku: zazwyczaj nie wymagają to specjalistycznego leczenia, a krwawienie ustępuje samoistnie. Zaleca się wtedy stosowanie leków przeciwbólowych (np. ibuprofenu), które mogą pomóc w łagodzeniu dolegliwości.
• Kamica nerkowa lub pęcherza moczowego: leczenie polega głównie na rozpuszczaniu kamieni przy pomocy odpowiednich leków, w cięższych przypadkach może być konieczny zabieg chirurgiczny.
• Nowotwory układu moczowego: w przypadku, gdy hematospermia jest wynikiem nowotworu, leczenie może obejmować chemioterapię, radioterapię lub zabiegi chirurgiczne w zależności od rodzaju i zaawansowania nowotworu.
• W przypadku hematospermii zaleca się również stosowanie odpowiednich suplementów diety, które wspierają funkcje prostaty, takich jak witamina C, cynk, czy selen. Dodatkowo zdrowa dieta i aktywność fizyczna mogą wspomóc leczenie i poprawić ogólny stan zdrowia.

Choć krew w spermie może wydawać się niepokojąca, w wielu przypadkach jest wynikiem łagodnych, przejściowych stanów, które nie stanowią zagrożenia dla zdrowia. Hematospermia często ustępuje samoistnie, szczególnie po drobnych urazach czy infekcjach. Jeśli jednak objaw ten utrzymuje się lub pojawiają się dodatkowe symptomy, niezbędna jest konsultacja z lekarzem. Wczesna diagnoza pozwala na szybkie podjęcie odpowiednich działań, które mogą zapobiec poważniejszym problemom zdrowotnym, takim jak choroby prostaty bądź nowotwory. Regularne badania i troska o zdrowie układu moczowo-płciowego to istotne elementy profilaktyki i wczesnego wykrywania ewentualnych chorób.

Bibliografia

1. Stefanovic KB., Gregg PC., Soung M. Evaluation and treatment of hematospermia. Am Fam Physician. 2009 Dec 15;80(12):1421-7.
2. Polito M., Giannubilo W., d’Anzeo G., Muzzonigro G. Hematospermia: diagnosis and treatment. Arch Ital Urol Androl. 2006 Jun;78(2):82-5.
3. Khodamoradi K., Kuchakulla M., Narasimman M. et al. Laboratory and clinical management of leukocytospermia and hematospermia: a review. Therapeutic Advances in Reproductive Health. 2020;14.
4. Mathers MJ., Degener S., Sperling H., Roth S. Hematospermia-a Symptom With Many Possible Causes. Dtsch Arztebl Int. 2017 Mar 17;114(11):186-191.

Bulimia, czyli żarłoczność psychiczna to jedno z zaburzeń odżywiania, charakteryzujące się występowaniem napadów objadania, a następnie zachowań kompensacyjnych. Na czym dokładnie polega to zaburzenie? Jakie są jego przyczyny i jakie objawy powinny zwrócić szczególną uwagę? W poniższym artykule znajdziesz informacje o tym, czym jest bulimia nervosa i w jaki sposób można ją leczyć.

Spis treści:

1. Bulimia – co to za choroba?
2. Jakie są przyczyny bulimii?
3. Objawy bulimii
   • Jak rozpoznać bulimię?
4. Leczenie-bulimii

Bulimia – co to za choroba?

Bulimia nervosa, nazywana także żarłocznością psychiczną, to zaburzenie odżywiania cechujące się regularnymi epizodami niekontrolowanego spożywania dużych ilości pokarmów. Po takich epizodach następują zachowania kompensacyjne: prowokowanie wymiotów i nadużywanie środków przeczyszczających, głodówki, wyczerpujące ćwiczenia fizyczne, lewatywy, nadużywanie leków moczopędnych. Kogo najczęściej dotyka ta choroba? Bulimia występuje przede wszystkim u nastolatek i młodych kobiet, a większość zachorowań pojawia się przed 18. rokiem życia. Szacuje się, że nawet 1,5% kobiet może cierpieć z powodu bulimii, ale problem ten dotyka także mężczyzn.

Życie osób cierpiących na bulimię koncentruje się na jedzeniu. Po napadzie kompulsywnego objadania się pacjenci podejmują różne czynności, by przeciwdziałać skutkom nadmiernego spożywania pokarmu. Wyróżnia się dwa typy bulimii:

• typ przeczyszczający – po epizodzie przejadania się następuje prowokowanie wymiotów czy stosowanie środków przeczyszczających;
• typ nieprzeczyszczający – kompensacja w postaci ścisłej diety lub intensywnych ćwiczeń fizycznych.

Jakie są przyczyny bulimii?

Przyczyny bulimii można podzielić na czynniki psychologiczne, takie jak niskie poczucie własnej wartości i wysokie wymagania względem siebie oraz biologiczne – predyspozycje genetyczne oraz zaburzenia pracy ośrodka sytości. Dodatkowym czynnikiem są także wykształcone zachowania, np. nieregularne spożywanie posiłków oraz moda na szczupłą sylwetkę. Pojawienie się poczucia sukcesu w związku ze skutecznością zachowań kompensacyjnych prowadzi do pogłębienia się tego zaburzenia.

Nieprzyjemne wydarzenia i związane z nimi emocje mogą powodować negatywne reakcje, które zwiększają ryzyko napadów objadania się. W trudnych momentach pacjenci mają problem z wytrwaniem w postanowieniu o ograniczeniu jedzenia, więc poddają się napadom objadania. Następnie posuwają się do zachowań kompensacyjnych, by uniknąć przybierania na wadze. Wszystkie tego typu zabiegi okazują się w końcu nieskuteczne, co z kolei prowadzi do wystąpienia kolejnych napadów objadania się.   

Objawy bulimii

Według klasyfikacji ICD-10 w przypadku żarłoczności psychicznej występują następujące objawy:

• koncentracja uwagi wokół odżywiania się – jedzenie staje się najważniejszym obszarem życia; okresowe napady żarłoczności, których nie da się powstrzymać;
• podejmowanie działań kompensacyjnych: prowokowanie wymiotów, stosowanie środków hamujących apetyt lub przeczyszczających i moczopędnych, stosowanie restrykcyjnych diet, głodówki;
• stała, chorobliwa obawa przed otyłością, nadmierne zainteresowanie kształtem i masą ciała;
• występowanie epizodów niekontrolowanego jedzenia w krótkim czasie (co najmniej 3 miesiące).

Dodatkowo często – choć nie zawsze – w wywiadzie ujawnia się anoreksja występująca od kilku miesięcy do kilku lat wcześniej. Co ważne, w przypadku anoreksji masa ciała jest poniżej prawidłowej dla danego wieku, w przypadku bulimii natomiast – pozostaje w normie.

Jak rozpoznać bulimię?

Objawy bulimii to przede wszystkim: uszkodzenie śluzówki gardła, przełyku i żołądka, stany zapalne dziąseł i próchnica szkliwa nazębnego, spowodowana częstym wywoływaniem wymiotów. Pojawiają się także zaburzenia wodno–elektrolitowe, niedobory witamin, bóle głowy, zaparcia, biegunki.

Osoby cierpiące na bulimię zwykle dość skutecznie ukrywają swoją chorobę. Ich wygląd fizyczny nie zmienia się wyraźnie, dlatego bliscy mogą nie zdawać sobie sprawy z problemu przez dłuższy czas. Charakterystycznym objawem bulimii jest objaw Russella – zgrubienia, rany i blizny na skórze powierzchni grzbietowej rąk, powstające przy częstym wywoływaniu odruchu wymiotnego i wielokrotnym kontakcie skóry z zębami. Warto zwrócić także uwagę na łamliwe, rozdwajające się i kruche paznokcie, które mogą pojawić się zarówno w przypadku diety ubogiej w składniki mineralne i witaminy, jak i przy zaburzeniach odżywiania.

Jeśli obawiasz się, że u bliskiej Ci osoby występuje bulimia, objawy należy skonsultować z lekarzem rodzinnym. Zleci on dodatkowe badania, by wykluczyć inne choroby o podobnym przebiegu. Diagnostyka obejmuje przede wszystkim podstawową morfologię krwi, która dostarcza informacji odnośnie komórek krwi i ogólnego stanu zdrowia. Oprócz tego zaleca się ocenę funkcji nerek – pakiet nerkowy umożliwia określenie wydolności tego organu. W przypadku podejrzenia bulimii należy wykonać także jonogram, by ocenić ewentualne zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej oraz elektrokardiogram.

Z kolei lekarza psychiatra wyjaśni zagadnienia związane z zaburzeniami odżywiania.

Leczenie bulimii

Co zrobić, gdy pojawia się diagnoza: bulimia? Leczenie powinno odbywać się kompleksowo i obejmować zarówno psychoedukację, jak i psychoterapię, a w niektórych przypadkach – również farmakoterapię. Polecaną formą psychoterapii jest terapia poznawczo-behawioralna. Pacjenci poznają mechanizm objadania się i powstawania zachowań kompensacyjnych oraz uczą się technik zapobiegania napadom. Identyfikują również i zmieniają myśli i przekonania związane z wagą, figurą i jedzeniem. Terapia obejmuje unormowanie nawyków żywieniowych oraz naukę poznawczo – behawioralnych technik radzenia sobie w sytuacjach mogących wyzwalać napady objadania się i wymioty. W skrajnych przypadkach konieczna może być hospitalizacja lub pobyt na oddziale dziennym. W ostrej fazie choroby stosuje się leki przeciwdepresyjne.

Do czego prowadzi nieleczona bulimia? Skutki obejmują sferę psychiczną oraz fizyczną. Do najczęstszych zaliczamy uczucie napięcia i niepokoju, zmęczenie, osłabienie, uszkodzenie szkliwa zębów, zaburzenia miesiączkowania, suchą skórę i włosy oraz łamliwe paznokcie, problemy z układem pokarmowym, zaburzenia rytmu serca i osłabienie mięśni. Stała kontrola stanu zdrowia przez lekarza rodzinnego i współpraca z psychoterapeutą i psychodietetykiem to szansa na powrót do zdrowia.

Bulimia to złożone zaburzenie odżywiania, w którym napady objadania się przeplatają się z zachowaniami kompensacyjnymi. W przypadku bulimii polecaną formą leczenia jest terapia poznawczo–behawioralna. Regularne badania pomogą wykluczyć inne dolegliwości niezwiązane bezpośrednio z bulimią oraz określić poziom ewentualnych niedoborów.

Opieka merytoryczna: lek. Katarzyna Ciepłucha

Bibliografia

1. https://www.mp.pl/poz/psychiatria/inne_zaburzenia/89839,zaburzenia-zachowania-zwiazane-z-odzywianiem-cz-iizarlocznosc-psychiczna-bulimia-lac-ang-bulimia-nervosa
2. https://www.mp.pl/pacjent/psychiatria/choroby/75618,zaburzenia-odzywiania
3. https://podyplomie.pl/publish/system/articles/pdfarticles/000/010/905/original/Strony_od_MpD_2011_07-6.pdf?1468486205
4. https://pacjent.gov.pl/zapobiegaj/anoreksja-i-bulimia
5. Dudzińska Marta. Psychoterapia poznawczo – behawioralna bulimii psychicznej: teoria, metoda, status empiryczny i przyszłe kierunki rozwoju. PSYCHOTERAPIA 4 (187) 2018 strony: 19–30
6. Rzońca Ewa, Bień Agnieszka, Iwanowicz-Palus Grażyna. Zaburzenia odżywiania – problem wciąż aktualny. Journal of Education, Health and Sport. 2016;6(12):267-273.
7. Mroczkowska D, Ziółkowska B (2011) Bulimia od A do Z. Kompendium wiedzy dla rodziców, nauczycieli i wychowawców. Diffin: Warszawa
8. Szpytman A., Brukwicka I., Kopański Z., Kollar R., Kollarova M., Bajger B., Bojanowska E. O bulimii historycznie i współcześnie. Journal of Clinical Healthcare 1/2016.
9. Jaworski M. Zaburzenia procesów poznawczych w bulimii. Neuropsychiatria i Neuropsychologia 2011; 6, 3–4: 151–158
10. Bulimia nervosa in adults: Clinical features and diagnosis Authors:Scott Engel, PhDKristine Steffen, PharmD, PhDJames Edward Mitchell, MD; UpToDate.com